Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
05-05-2008
Maandagnamiddag
Ik heb een beetje de maandagblues. De zondag kondigde zich best leuk aan maar er waren wat spanningen tussen mijn huisgenoten en daardoor was de sfeer enigszins verpest. Het gaat nu al veel beter want ik zit op mijn favoriete plekje in Gent. En straks heb ik een afspraak. Ik hoop dat het wat leuk wordt maar dat horen jullie morgen wel
Vanaf mijn dertiende is muziek de rode draad doorheen mijn leven. Het begon allemaal ergens in 1965. Ergens op en zonnige zondag knalde Rock 'n roll music door The Beatles uit de boxen en ik was meteen verkocht. Wist ik toen veel dat dit eigenlijk een nummer van Chuck Berry was. Hoe dan ook, sedert die dag zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Gaandeweg leerde ik ze allemaal kennen, al die groepen en groepjes uit de sixties. Pop en rock waren toen nog synoniem van anti-establishment. Je weet wel : Mei '68, Provo en de Kabouters in Nederland, de hippies. Voor die laatsten heb ik het nooit zo gehad. De wereld veranderen met een bloem in je haar, kom nou!!!! Ik ontdekte ook de muziek van voor de pop en rock. Rock'n roll, blues, soul, jazz...Allemaal slorpte ik het op via programma's als Domino op Omroep Brabant zaliger, Radio Veronica, Radio Caroline, Radio London... Aan rages en hypes heb ik mij nooit overgegeven. Maar ook die goddeloze, door de weldenkende burger verketterde duivelsmuziek werd door de commercie gerecupereerd. Toch zijn er altijd artiesten die dwars tegen alle rages in, hun eigen ding blijven doen. Ik noem er slechts enkele : Ry Cooder, Costello, Lieven Tavernier en Roland bij ons, The Nits in Nederland, R.E.M., Emmylou Harris... Alleen stelt zich de laatste jaren wel een probleem : Op de radio is alles eenheidsworst geworden en de eigenzinnige liedjesmakers komen niet meer of nauwelijks aan bod. Maar het internet biedt soelaas : Ik heb zelf een muziekbibliotheek aangelegd en er is Last.fm waar zowat iedereen zijn gading vindt. Met het ouder worden heb ik mijn muziekblikveld ook erg verruimd. Overal in de wereld wordt leuke en goeie muziek gemaakt. Ook het verre verleden van Mozart, Bach, Beethoven...is erg de moeite waard. Muziek is voor mij even erg noodzakelijk als eten, drinken en ademen en veel belangrijker dan eender welke vrouw. Een dag zonder muziek is voor mij een verloren dag.
Belofte maakt schuld : Gisteren beloofd, vandaag geschreven
Ka kwam zomaar bij mij binnenwaaien. De weldenkende burger zou denken dat Ka een beetje gek is maar ik denk dat Ka het product is van een maatschappij die helemaal dolgedraaid is. Ze was op zoek naar een goedkope zomerjas. Helaas, dat kon ik haar niet aanbieden. En toen begon ze zomaar, zonder enige aanleiding, te zeggen dat ze naar de vrederechter moest. De sociale woningmaatschappij zou haar uit haar studio laten zetten. En dat ze weg wou uit dit land en dat ze worstelde met haar conservatief-katholieke opvoeding en dat ze in de war was en dat ze gelooft in gebedsgenezers en dat ze nooit een serieuze relatie gehad heeft... Ik beloofde haar de papierwinkel over haar studio na te kijken want haar post opende ze al lang niet meer. Ka woont in een sociaal woonblok ergens in een middelgrote vlaamse stad in een troosteloze omgeving waar de maatschappij al haar menselijk afval dumpt. Het stinkt er naar pis en kak. De studio van Ka is al even troosteloos. Ze verblijft er met zes katten en ik vroeg me af hoe een mens het hier in godsnaam overleeft. Afgebladderde verf aan de muren, kapot toilet,kapotte ijskast en ook een kapotte Ka. Ka wil rijk worden, liefst binnen de vijf jaar maar Ka is bang om te leven. Als iemand te dicht bij haar komt dan zet ze haar stekels op. Ze is een late roeping, zegt ze. Ze houdt van boeken, zegt ze maar alleen van vrolijke. Ze dweept met Maeterlinck. Ka is arm in alle betekenissen van het woord. Als niemand Ka uit haar isolement haalt en haar leert te leven, vrees ik het ergste voor Ka. Dag lieve Ka, ik wens je alsnog een leven en een toekomst.
De Leentjes zijn gevaarlijke wezens. Ze zijn hard, harteloos, meedogenloos, belust op geld en materieel bezit. De Leentjes zijn nooit klaar met jou. Ze blijven je achtervolgen. Als je hen hun zin geeft dan is alles rozengeur en maneschijn. Wil je ook min of meer een eigen leven dan breekt de hel los. Dan pakken ze je waar ze maar kunnen. Op die momenten staat de haat in hun ogen te lezen. Dus : Als één van de Leentjes jou opzoekt, stuur ze dan vriendelijk maar beslist wandelen Ik kan het weten want ik heb drie Leentjes gehad en pas de laatste heb ik weggestuurd. De ellende is niet te overzien geweest Nooit wil ik nog met een Leentje optrekken
Het is middernacht en de hoogste tijd om deze dag naar de geschiedenis te verwijzen. Deze Dag van de Arbeid van het jaar 2008 bracht niets bijzonders. Lekker uitgeslapen en dan wat aan mijn muziek op de computer geprutst en een leuke, lange wandeling met Rhoff gemaakt. Rhoff is een herdershond waarover ik het later nog wel heb. Ik voel me kiplekker met mijn herwonnen vrijheid. Oh ja, ik heb ook met Ka gebeld maar daar moet ik het morgen maar eens over hebben. En natuurlijk, ik zou het bijna vergeten, heb ik deze blog gemaakt op het onvolprezen Seniorennet.
En om helemaal te besluiten : Bedankt aan de bloggers die mij welkom geheten hebben
