Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
28-11-2008
Vrijheid
Even een mededeling : Al wie iets wil te weten komen over verliefdheid en liefde op oudere leeftijd moet beslist Wolke 9 van Andreas Dresen bekijken. Wees er snel bij want erg lang zal deze film waarschijnlijk niet lopen want het is niet wat je noemt een commerciële prent.
Momenteel valt er weinig te melden uit het echte leven. Ik ben een gelukkig mens. De hele rotzooi uit het verleden heb ik netjes achter mij gelaten. En meer dan ooit is het leven meer dan de moeite waard. Voor het eerst in jaren hebben de donkere dagen waarin we nu beland zijn, geen vat op mij. Al maanden schijnt bij mij volop de zon met slechts heel af en toe eens een wolkje dat het zonlicht heel eventjes tegenhoudt.
Vroeger, in een vorig leven, geloofde ik niet dat de mens zijn geluk zelf kan maken. Deze mening moet ik herzien want ik ben het bewijs dat het kan. Gooi alle ballast overboord, ontdoe je van mensen die je negatief beïnvloeden, doe niet mee aan de ratrace en omring je met mensen die echt om je geven. Al wie dit doet is al een heel eind op de goede weg.
En geloof me : Geld speelt hierbij geen enkele rol. Ik ben het levende bewijs. Ik heb een materieel relatief comfortabel leventje gedag gezegd om eindelijk mijn eigen weg te volgen en dit met net genoeg geld om te overleven.
Ik zal wel nooit vrede hebben met deze harde, wrede wereld maar mijn eigen kleine wereld ziet er helemaal anders uit dan die grote wereld. Voor mij is dat de perfecte uitvalsbasis om die steeds harder wordende wereld te bekampen.
Al wie zegt dat mijn wereld niet de echte wereld is, vergist zich schromelijk want ik leef elke dag weer in die wereld en ervaar hem als zeer echt.
Ik weet dat er mensen zijn die mij verafschuwen omdat ik deze stap gezet heb maar dat zijn net die mensen die opgesloten blijven zitten in hun wereldje van angst, nijd, frustraties, materialisme en kleinburgerlijkheid.
Ook aan die mensen zeg ik : Bedankt dat ik jullie ooit gekend heb want jullie hebben me flink geholpen om de stap naar de echte vrijheid te zetten en ik zou zeggen : Probeer het ook eens, gooi die ketenen af en proef van de echte vrijheid.
Ik krijg nogal wat reacties op mijn "roman fleuve". De meeste zijn zeer positief en anderen wat kritischer, waarvoor dank.
Ik heb echter ook één zeer merkwaardige reactie gekregen, duidelijk door iemand geschreven die amper weet hoe een boek er uitziet laat staan dat hij/zij er al ooit ééntje gelezen heeft. Misschien voelt deze mens zich persoonlijk aangesproken maar dat zal dan louter toeval zijn.
Bovendien is het zo dat scheldproza, inhoudloos gezwam en doodsbedreigingen niet op deze blog thuis horen.
Dus beste anonieme lezer : als je nog eens reageert doe dat dan aub in stijl dan maak je kans om je reactie geplaatst te zien.
Kijk eens naar mij. Wat zie je? Een mens? Ja, waarschijnlijk wel een mens. Heeft die mens behoefte aan warmte, liefde, begrip...? Ja, ik denk het wel. Ziet die mens er gelukkig uit? Is die mens gelukkig? Ja, ik denk het wel zelfs al heeft hij het enorm moeilijk om zich in deze wereld staande te houden. Een wereld vol haaien, vol goudzoekers, vol hebbers...een wereld die de zijne niet is.
Maar bestaat zijn wereld dan wel? Ja, toch wel. In zijn hoofd, in zijn hart leeft hij in een wereld zoals hij die wil. En ook, hier en daar zijn er toch nog mensen die ook in die wereld, zijn wereld, leven. Soms is hij cynisch, sarcastisch zelfs maar toch blijft hij geloven dat zijn wereld en die van die enkele anderen uiteindelijk ook de wereld zal worden van die velen die nu leven zonder te beseffen dat ze leven.
Bij dit soort mijmeringen moest hij altijd denken aan de man die marionetten maakte en die hem zei : "Kijk eens, zie je ze daar allemaal lopen. De ene helft is dood en de andere weet niet dat het leeft". En zo was dat maar net.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat (6)
Karine en Maurice
Terwijl René zich voorbereidde op een leuke en een minder leuke ontmoeting, maakte Karine zich klaar om te vertrekken naar haar winkeltje in het donkere steegje in de stad. Zwaar tegen haar zin, dat wel. Deze winkel was een vergiftigd geschenk van Godelieve en Guillaume, haar ouders. Nou ja, geschenk...maar dan wel een zeer duur. Ze had echter niet kunnen weerstaan aan de zware emotionele chantage die Godelieve op haar toegepast had. Haar moeder, die meer dronken dan nuchter was, had haar hele trukendoos boven gehaald en dat was niet minnetjes. Maar ze zat er nu mee opgescheept en zaak was om er zo snel mogelijk weer van af te geraken. Maar dit was wel makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker omdat Karine zelf ook niet van de slimsten is en haar man Maurice ook al niet. Die kon amper lezen en schrijven maar dacht van zichzelf dat hij het warm water had uitgevonden. Mo, zoals hij zich graag liet noemen, was een aartsconservatieve belgische moslim die bij het zien van een glimlachende vrouw al bijna moest kotsen. Ook Karine, volgzaam en zwak als ze is, had haar man dan maar in het geloof gevolgd.
Maar zoals het past in zo goed als alle religies gold ook bij Karine en Mo het motto van luister naar mijn woorden maar kijk zeker niet naar mijn daden. Zij ontkenden het in alle toonaarden maar feit is dat zij het verwerven van materieel bezit hoog in het vaandel voeren. Mo verdeed zijn tijd met prutsen aan brommers door van drie wrakken één wrak te maken en dat vervolgens te verlappen aan één of andere sul. De overblijvende onderdelen spaarde hij op om ze dan later, wanneer hij zijn handeltje in het diepe zuiden zou hebben, te verpatsen aan nog grotere sukkels dan hijzelf.
En Karine, die wist zelfs niet dat ze leefde. 23 was ze maar met de mentaliteit en het uitzicht van iemand van 95. Geen hersens, geen karakter, zeer volgzaam ; kortom Guillaume teruggekomen. Al wie in haar winkeltje binnenkwam zag een troosteloos, zielig hoopje mens zitten zonder enige uitstraling, zonder enig enthousiasme.
Natuurlijk, het kind kon er niet veel aan verhelpen. Wat zou je ook verwachten met Godelieve en Guillaume als ouders. Zij en vooral dan Godelieve hadden er alles aan gedaan om Karine te maken zoals ze was. Ze waren cum laude in hun opdracht geslaagd. En zo hadden zij het voortbestaan van een onmogelijke familie verzekerd.
"Adem mijn adem", zei ze en ze kuste hem hartstochtelijk. Op de achtergrond hoorde hij Fats Domino zingen Ain't that a shame. "Oh, neen Fatsy, dit is helemaal geen schande. Je zit er vreselijk naast." Dat dacht hij en hij beantwoordde haar kus al even hartstochtelijk.
"Voel mijn warmte", zei ze en ze leidde zijn hand naar het warmste plekje van haar lichaam. Op de achtergrond hoorde hij The Beatles zingen Hapiness is a warm gun. "Oh ja jongens, jullie slaan de nagel op de kop." Dat dacht hij en hij leidde haar hand naar dat deeltje van zijn lichaam dat er nu helemaal uitzag als de schietensklare loop van een geweer.
"Ik leid je naar de schietstand", zei ze en ze leidde hem er feilloos naartoe. Op de achtergrond hoorde hij Tim Hardin zingen How can we hang on to a dream. "Oh ja Tim, dit is een droommaar dan eentje die echt is en die zal duren zolang hij duurt" en hij richtte de loop van zijn geweer en schoot. De geluidsexplosie die met dat schot gepaard ging was zo alles overweldigend dat hij en zij één moment lang volledig bedwelmd raakten en ze deden dat in mekaars armen.
En zij hoorden John Miles zingen Music was my first love and it will be my last en daar konden zij beiden verder mee.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat (5)
Voor al de lieve en minder lieve lezertjes die al dachten dat deze sage een stille dood gestorven was, hier komt aflevering vijf.
René
Maandagmorgen. René ontwaakt uit een onrustige slaap. Hij opent zijn ogen en sluit ze meteen weer. Het zonlicht dat door het raam naar binnen valt doet te veel pijn. En ergens diep achter in zijn hoofd is een mannetje naarstig met een hamer aan het werk. Voorzichtig laat hij zich uit bed rollen. Als hij probeert rechtop te staan protesteert ook nog zijn maag. Met veel moeite sleept hij zich naar de keuken en zet zijn eerste kop koffie voor deze morgen. Het bittere goedje kikkert hem op. Eigenlijk zou hij de krant van de deurmat moeten rapen maar dat lijkt hem op dit ogenblik iets te veel moeite. Heel geleidelijk aan komen ook zijn hersenen weer tot leven en de herinnering aan gisterenavond komen naar boven.
Wat was dat nu weer met dat telefoontje? Ah ja, die grap van één of andere tuttebel uit Zuregem. Zijn mobieltje lag voor hem op de tafel en hij beluisterde het bericht nog een keer. En, godverdomme, plots wist hij weer wie die Vera wel was. Hoe kon hij dat gisteren zoover het hoofd zien? Hij kreunde en vervloekte zichzelf en al het bier dat hij naar binnen gekapt had. Natuurlijk het was Vera, de mooie dame uit de Kleine Uilstraat in Zuregem. Met dat klotewijf had hij een korte maar hevige verhouding gehad. Nou ja, laat ons zeggen dat het eerder een neukrelatie geweest was. Bij hem had ze alleszins geen onvergetelijke indruk nagelaten anders had hij zich haar ook wel in zatte toestand herinnerd. Het enige dat hij nog wist was dat er een eind aan de affaire gekomen was omdat hij haar klote-laptopje wou gebruiken om zijn mails te bekijken. Om één of andere voor hem onduidelijke reden was dat verboden terrein en zij was in alle staten toen zij merkte dat hij op haar laptop zat en niet op haar.
Maar goed, zij wou hem vanavond zien? Wel, ze zou hem vanavond zien en ze zou het verdomme geweten hebben ook! Het lef, om hem zo uit te dagen. Maar dat waren zorgen voor vanavond. Wat zou hij vandaag eens gaan doen? Toen herinnerde hij zich dat hij om twee uur een afspraak had met Mia in het Mokahuis. Leuke meid, overigens die Mia en clever ook. Zij zou hem helpen bij het opzetten van een groot evenement rond foto's van een hier onbekende maar steengoede Zuid-Amerikaanse fotografe. Ze was goed met woorden en acteren kon ze ook al. Hij keek uit naar de ontmoeting met haar al was het maar om weer eens een gesprek op niveau te kunnen voeren.Hij bedacht dat hij terloops, terwijl hij toch daar in de buurt was, de ruiten van die kutwinkel van Karine Kaka (want zo noemde hij de dochter van zijn broer Guillaume, om haar te onderscheiden van Karine Pipi wiens heuveltjes hij eens tot leven had gebracht maar dit geheel terzijde en niet ter zake doende) eens ingooien. Ja, dat was een goed idee en het zou eindelijk eens wat leven brengen in dat donkere straatje.
Zo gezegd, zo gedaan. Voor deze gelegenheid moest hij zijn Australische laarzen en hoed hebben. In het vooruitzicht van enige actie op deze anders doodgewone maandag, begaf hij zich op pad, richting Mokahuis.
De schrijver is moe. Het leven heeft hem uitgeput. Het blad is vol en op een vol blad kan een schrijver niet schrijven. En Wannes Van De Velde is dood. De goeie gaan altijd eerst. Maar Wannes laat tenminste iets na. Zijn samen met Roland gemaakte "Oorlogsgeleerden" zijn voor de schrijver zo menigmaal een troost in bange tijden geweest. Maar de schrijver die moe is die laat niks na. Mislukkingen waren zijn deel en het harde oordeel van de jury luidt : "Schuldig, edelachtbare, aan een leven vol mislukkingen".
Het vonnis van de Opperrechter luidde : "De doodstraf geef ik je niet, schrijver. Die is veel te mild voor jou. Je straf zal bestaan uit het verder ronddwalen op deze wereld zonder enige mogelijkheid op succes, zonder enig toekomstperspectief, zonder liefde en verstoten door iedereen. Ik weet dat deze straf erger is dan de doodstraf maar ze is de enig mogelijke voor een leven vol mislukkingen."
Het enige dat de schrijver nog wel toegestaan is, is schrijven maar dan enkel met een pen gedoopt in de inkt van het allerzwartste sarcasme en op voorwaarde dat het vol blad weer leeg geraakt.
Met een bezwaard gemoed trekt de schrijver de stad in. Maar eerst heeft hij alles vernietigd wat hem eens lief is geweest. Hij loopt langs de kroegen waar de dieven en de hoeren zich klaarmaken voor de nacht. Hij sluit zich bij hen aan en zal voortaan enkel nog hun chroniqueur zijn. De schrijver omarmt de nacht en de nacht omarmt de schrijver. En niemand zal het ooit geweten hebben.
Eén ding heb je te veel gezegd : "Er is nog niks veranderd tegenover 10 jaar geleden. Je blijft de verkeerde beslissingen nemen."
Je hebt je prima aangepast aan de Nederlandse mentaliteit maar dan wel aan de kleine kantjes ervan. Je verdrinkt bijna in je eigen grote gelijk. Je bent echt wel een carrière-vrouwtje geworden. Zo'n kleinburgerlijk, engdenkend dametje zoals er tegenwoordig zoveel zijn. Ach, je doet maar hoor. Ik ben niet diegene die zal oordelen.
En weet je, jij wil je tijd niet meer verdoen met het soort mensen als ik. Wel, dat is wederzijds hoor. De reden waarom ik opgedaagd ben was om te horen of jij bij je foutieve relaas van de feiten blijft en ja hoor, dat was zo. Tijd heeft in jouw geval geen raad gebracht.
Zoek misschien eens naar dat liedje van Peter Sarstedt met als titel "Where do you go to my lovely" en luister eens heel goed. Het past perfect bij jou. Meer zelfs, het had voor jou geschreven kunnen zijn.
En of ik al dan niet verkeerde beslissingen neem : Jij zal wel de laatste zijn die daar iets kan of mag over zeggen.
Ik heb het laatste anderhalf jaar al een heleboel mensen uit mijn leven gebannen. Met jou is de cirkel nu rond en kan ik mijn leven verder zetten zoals ik het wil. Eindelijk een leven zonder dat er iemand is die mij emotioneel onder druk zet. Ik heb een boel nieuwe mensen leren kennen die mij gewoon nemen zoals ik ben en dat is goed.
Ik ga hier zelfs niet afsluiten met te zeggen "het ga je goed". Het interesseert mij gewoonweg niet wat er gebeurt. Alleen mag je één ding niet vergeten : Vroeg of laat zal je verleden met jou afrekenen.
En ik, ik heb mijn leven op de rails alhoewel ik moet toegeven dat ik wel aangeslagen was toen ik zag hoe koud en kil je daar zat en hoe scherp je (ver)oordeelde. Maar goed, je zit gebeiteld waar je zit dus blijf maar waar je bent.
Vrijdag ging in cc De Stroming te Evergem het wat minder bekende stuk A lie of the mind van de wat bekendere Amerikaanse auteur-acteur Sam Shepard (bekend van o.a. Zabriskie Point, The right stuff, Fool for love, Paris Texas...). Dit stuk uit 1985 was een productie van het amateurgezelschap Theater Strobos en de regie was in handen van Luc De Ruelle.
Zoals in veel van zijn ander werk behandelt Shepard in A lie of the mind de thema's van het zoeken en hunkeren naar liefde en ook de zoektocht naar de zin van het menselijk bestaan. Geen dijenkletser dus maar daarmee respecteert Theater Strobos de lange traditie om op een eigenzinnige manier hun producties te kiezen. Dit schept uiteraard verwachtingen.
Met regisseur Luc De Ruelle had Strobos alvast de juiste man op de juiste plaats binnengehaald. Dit stuk van Shepard was voor deze regisseur lang geen onbekende. Hij regisseerde het eerder onder de titels De rand van het verstanden Vuur in de sneeuw. Dit keer opteerde hij, terecht, voor het behoud van de originele titel A lie of the mind omdat deze titel de vlag is die het best de lading dekt.
De Ruelle slaagde con brio in zijn opdracht. Hij tilde het Strobos-gezelschap boven het niveau van het doorsnee amateurwerk. Bovendien slaagde hij er in om de muziekvan Ry Cooder naadloos bij de inhoud van het stuk te laten aansluiten.
Zoals eerder al aangehaald zetten de Strobos-acteurs een collectief gave prestatie neer met als uitschieter toch de prestatie van dejonge Hilde Van de Putte die haast letterlijk in de huid van de mishandelde en gebroken Beth kroop.
Kortom, hier geldt het aloude cliché dat de afwezigen ongelijk hadden. Maar die afwezigheid kan nog goed gemaakt worden want Strobos speelt het stuk nog op 13, 14 en 15 november telkens om 20u in cc De Stroming te Evergem. Tikets kosten in voorverkoop 9euro en aan de kassa 10euro. Reserveren kan op 0496/719741 of via email info@theaterstrobos.be.
Wie van het betere amateurwerk wil genieten mag één van deze 3 speeldata niet missen.
Jan : "Het is nacht. De stad slaapt en wij zijn wakker."
Rita : "Zal ik je een kop warme melk geven?"
Jan : "Hier sta ik naast jou maar het is alsof je er niet bent. Ik zie alleen maar de slapende stad en mijn demonen die mij bedreigen."
Rita : "Wij hebben een bed en ik heb een warm lichaam. Kom en pak mijn warmte en je demonen vliegen weg in de nacht."
Jan : "De ene zegt dat ik alles moet vernietigen, de andere zegt dat liefde de hel is en nog een andere trekt mij weg bij jou en ik, ik ween. Mijn hart is overspoeld met tranen en kan niet meer voelen."
Rita : "Kijk, zie je daar die lichtjes? Dat zijn de lichtjes van Sint-Baafs en die zeggen mij dat jij er bent om mij je liefde te geven."
Jan : "Het vat is leeg, mijn liefde is op. Er zijn alleen nog mijn demonen."
Rita : "De melk is warm. Drink ze en nestel je in mijn warmte."
Jan : "Ik wil jouw melk maar die heb je me nooit willen geven. En nu voel ik alleen nog de kou. Dit is de nieuwe ijstijd, wordt mij gezegd."
Rita : "Goed. Jij weigert mijn warmte. Ik vervloek jou en je demonen."
Jan kijkt wezenloos voor zich uit, dwars door Rita heen. Hij draait zich om en stapt naar de deur en zonder één enkel woord stapt hij de nacht in.
Jan : "De duisternis is waar ik thuis hoor. De nacht is mijn dag. Mijn demonen zijn hier, naast mij en zij leiden en beschermen mij. Zij weten dat het daglicht niet aan mij besteed is. Zij houden de zon uit mijn leven."
Uren, nachten, een eeuwigheid zwerft Jan door de donkerte van de stad. Hij houdt van zwart en in zijn hoofd speelt altijd maar dat zelfde liedje, Sympathy for the Devil. Steeds dieper verdwaalt hij in de krochten van de duisternis. Hij stapt doorheen zijn sombere verleden. Hij ziet zijn vader en moeder, zijn broers en zus, zijn vrouwen en kinderen. Hij ziet ze vanuit de duisternis en zij staan allemaal in een ver helder licht. Ze lachen hem uit, ze bespotten hem, ze beschimpen hem. Jan zinkt nog dieper weg in zijn moeras van duisternis. Hij is moe en zijn tranen zijn op. Heel zijn lijf smeekt om verlossing maar zijn demonen jagen hem verder.
En ginder, steeds dichterbij komend, staan de mensen, de vrouwen, de mannen in hun glinsterende gewaden van goud. Zij staan er voor hem met hun armen gespreid en zij zingen hun lied van hoop, liefde en vrede. Hij ziet ze wel en kent zelfs hun namen nog.
Jan : "Herman, Eric, Pierre, François, Annemie, Lucy, Fleur, Lut, Nicole, Leen...ze staan hier allemaal. Jullie stralen teveel licht uit. Dag lieve vrienden, jullie zijn goed geweest maar jullie hebben de hel nooit gekend."
Hij vervolgde zijn tocht en toen hij in de diepste krochten van de diepste duisternis was aanbeland, zag hij het licht van het hellevuur. Zijn demonen verdwenen en hij wou terug naar het licht. Maar overal werd hij nu door het hellevuur omringd en niets kon nu nog baten. Hij hoorde nog zijn naam roepen, helder en smekend maar het vuur had hem al te pakken en hij verdween naar de eeuwigheid van het helleduister.
Het moet 1964 geweest zijn. Mijn nonnenjaren zaten er op en ik zat op internaat in Kortrijk bij de Broeders Salesianen. Als ik het mij goed herinner was er een schoolfeest aan de gang. Door de luidsprekers schalde plots She loves you van The Beatles.
Iets later tijdens de grote vakantie aan het Donkmeer. Uit de luidsprekers buiten aan een groot gebouw vlak naast het water : Rock 'n roll music van The Beatles. Het gebouw staat er nog maar The Beatles zijn al lang deel van de geschiedenis.
Twee keer op korte tijd als door de bliksem getroffen, dat was ik. Wat een verschil met Freddy Quinn, Udo Jürgens en andere Duitse schlager- en heimatkwelers. Want dass meine liebe Freunde speelde mijn fascistoïde vader altijd weer. Ordnung muss sein, wissen sie!
En toen kwam mijn oudste broer thuis met een single'tje van ene Roy Orbison. Hij zong over een Pretty Woman en It's over, gekocht bij de Radiodokter in Lede. Dat single'tje werd grijs gedraaid maar dan wel in het geniep. Mijn geliefde ouders vonden die muziek maar niets. Al dat gejank en geschreeuw. Dan veel liever Bob Benny, Jo Leemans, Rina Pia en de hogervermelde Duitsers. Nou ja, Jürgens was een Oostenrijker maar was ons aller Adolf dat ook niet.
En al snel kwam de Summer of Love. Jeans, lange haren, hippies, provo's, kabouters en mei '68 kwamen langs en ik was 16. We hadden nog altijd John, Paul, George en Ringo die over Revolution zongen maar er waren ook de Stones die sympathie hadden voor de duivel. Er waren Pink Floyd, The Animals, Jimi Hendrix, Buffalo Springfield, Janis Joplin, Jefferson Airplane en al die anderen maar onze oudjes bleven zweren bij de echte muziek. Wij, wij waren leeggangers, nietsnutten, nozems...zelfs in dat boerengat met de naam Impe.
The Zombies, later The Zoms & Bies maakten zaal Lelie in Lede onveilig. De meisjes vielen bij bosjes voor de bassist, Pierre, maar niet voor mij. De nonnen en thuis en wat weet ik nog al meer, weet je wel.
Ondertussen in Aalst. Daar maakte ene Zoef zich op om de wereld, allé ja dan toch de stad, te veroveren met zijn groepje Irish Coffe maar toen schreven we al 1970 en ik had het Blut und Boden-huis al achter mij gelaten. Ik belandde in Gent en zou pol & soc gaan studeren. Van studeren kwam niets want de Blandijnberg werd bezet en abortus moest uit het strafrecht en Release was er voor de jongeren en Vuile Mong en Roland en Walter De Buck en Boontje schreef zijn vuile boekjes en de Maoïsten met hun Alle Macht aan de Arbeiders waren er. De nieuwe, eerste Gentse Feesten bij Sint-Jacobs werden opgezet. Bijna schreef ik georganiseerd maar het was geïmproviseerde organisatie. In het Gravensteen ging een Free Jazz festival door dat mij voor jaren een afkeer bezorgde van jazz. Het was ook de tijd van de patchouli. Marrakesh en Katmandu waren in. Van bij onze noorderburen kwam Boudewijn De Groot en Armand en Q65 en Cuby & The Blizzards en en ...Er was ook Radio Veronica 192 waar ik met rode oortjes naar luisterde. Bob Dylan had al gezongen over de tijden die zouden veranderen maar Kennedy was vermoord en ook Martin Luther King. Woodstock gaf ons weer even hoop. De Amerikanen werden in Vietnam verslagen en de jeugd juichte.
En in Impe kwamen in het Blut und Boden-huis de VMO'ers over de vloer en mijn jongere broers waren bij het VNJ, stoere Vlaamse vendelzwaaiers. Vliegt den Blauwvoet, Storm op Zee!
Ach ja, ik vergeet nog heel wat maar welk nut heeft het allemaal? Die tijden zijn voorbij en komen nooit meer terug.
Nu is Obama verkozen en er is Bin Laden en er zijn de zwartzakken van het Vlaams Belang en het klimaat is om zeep en in Irak, net zoals in de halve wereld woedt de oorlog. Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft in armoede en de rijken worden alsmaar rijker. Humo wordt nog eens uit de rekken genomen en de nieuwe preutsheid heeft toegeslagen en sex is nog nooit zo een commercieel product geweest.
En onze jeugd studeert en denkt aan het diploma en de carrière en de centen. De linkse (?) intellectuele elite is dood. Hendrix, Lennon, Joplin, Jones...zijn al lang dood en de Stones zijn een fabriek geworden en rock is al lang ook geen rebel meer.
Het was al ver na middernacht. In normale tijden lag de stad er nu rustig en vredig bij. Maar dit waren geen normale tijden. Het waren de dagen van de Feesten. De massa joelde, dansde, zong, dronk en at maar hij liep er wat verwezen bij.
Voor de zoveelste keer had hij geprobeerd zijn Droommeisje voor zich te winnen en alweer was die poging op niets uitgelopen. Dit stemde hem droef te moede.
Net toen hij de Feesten voor bekeken wou houden, hoorde hij zachtjes maar toch duidelijk zijn naam roepen. Hij keek op en tot zijn verbazing zag hij één van de kleine Klokken van Sint-Baafs die hem riep.
"Kom", zei het klokje "volg mij, onze Moederklok wil je spreken." Dit was een voorrecht dat niet aan iedereen gegund was en dat wist hij ook. Dus ietwat onzeker volgde hij het klokje de trappen van de toren op.
Helemaal boven gekomen stond hij plots oog in oog met de Moederklok. Het klokje verdween geruisloos en het enige dat hij kon bedenken was dat hij hier nu stond tegenover de trots van de stad en dat hij begot geen idee had wat hij hier kwam doen.
De Moederklok verzocht hem plaats te nemen op de voor bezoekers voorziene steen. En toen srak ze met galmende stem : "Ik weet dat jij droevig gestemd bent en ik weet ook waarom jij verdrietig bent. Je Droommeisje wil je niet. Maar ik, wij, Klokken van Sint-Baafs zullen er voor zorgen dat je droom werkelijkheid wordt. Wij zullen over jou en je Droommeisje waken." Na deze woorden deed het klokje dat hem gehaald had, hem ook weer uitgeleide.
Hij begaf zich weer in de feestende massa en plots hoorde hij de Klokken van Sint-Baafs machtig klepelen gevolgd door die van Sint-Niklaas, Sint-Anna, Sint-Jacobs en alle andere klokken van de stad. De massa wist niet wat ze hoorde want dit was wel een heel ongewoon hoorspel. Alleen hij glimlachte en met een goed gevoel trok hij huiswaarts.
Na de Feesten gingen de weken en de maanden voorbij zonder dat er ook maar iets gebeurde. Hij zag zijn Droommeisje wel af en toe en ze lachten zich samen te pletter maar van zijn liefde wou zij niets weten.
Hij werd zelfs een beetje boos op de Moederklok omdat hij er zo stilletjesaan van overtuigd was dat zij een loze belofte gedaan had.
Maar toen kwam die dag eind september. Hij en zijn Droommeisje zouden samen naar een optreden van Lieven Tavernier gaan in de Handelsbeurs. Stiekem hoopte hij dat Lieven het wondermooie De Klokken van Sint-Baafs zou spelen. Maar alles liep wel even anders dan verwacht. Toen zijn Droommeisje kwam, liep zij krom van de lumbago-pijnen. Ze kon niet staan, ze kon niet zitten, ze kermde van de pijn. Hij probeerde zich sterk te houden maar hij wou zo haar pijnen overnemen als dat gekund had.
Hij bracht haar thuis, stopte haar in bed en zette water en wat pijnstillers naast haar. Hij hoopte dat ze zou vragen om te blijven, om naast haar te zitten en te waken maar ze vroeg niets. Het was midden in de nacht en met een hart vol wroeging omdat hij zijn Droommeisje alleen liet, vertrok hij naar andere bestemmingen.
In de dagen erna ging het gelukkig beter met haar. En toen hij bij haar moest zijn om een klusje op te knappen was zij helemaal uit haar gewone doen. Telkens hij iets tegen haar zei kwamen er tranen in haar ogen en hij begreep maar niet wat er aan de hand was.
Toen hij wou vertrekken, kwam zij naar hem toe, nam hem in haar armen, kuste hem en zei : "Ik ben toch wel een beetje verliefd op jou." Zijn hart maakte een dubbele salto. Hij trok haar mee de auto in en samen reden ze naar Gent, naar het Sint-Baafsplein. Onderweg vertelde hij haar het verhaal van de Moederklok.
Zij stonden midden op het plein en hij riep naar boven : "Bedankt, Klokken van Sint-Baafs. Kijk hier sta ik met mijn Droommeisje." Hij nam haar stevig vast en kuste haar innig en teder. Op dat moment brak er boven de stad een nooit gehoord, vrolijk klokkengelui los en alleen hij en zijn Droommeisje begrepen het. Vrolijk wuifden zij naar de Moederklok en hand in hand gingen ze heen op weg naar een gelukkige toekomst.
Vorig weekend werd alweer het Landjuweel uitgereikt. Het Landjuweel is de meest prestigieuze prijs wat betreft het amateurtheater in Vlaanderen.
Dit jaar was PACT uit Aalst de winnaar. Het was niet de eerste keer dat dit gezelschap met de prijs ging lopen. Zelf heb ik het stuk niet gezien dus kan ik ook niet oordelen of die eerste prijs al dan niet terecht is.
Ik heb in Arca wel De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat en in het NTG Wachtend op Godot gezien. Het eerste stuk werd gebracht door het Spiegeltheater uit Roeselare en was een theaterbewerking van een wat minder bekend maar daarom niet minder beklijvend boek van Louis Paul Boon. Ik had geen al te grote verwachtingen want wie zich aan Boon waagt neemt grote risico's. Thema van het boek (en dus ook van het stuk) was een echt gebeurd feit uit 1937 dat door Boon 20 jaren later op een magistrale manier te boek werd gesteld. De kleine Eva wordt vermoord terug gevonden en meteen komt heel de machinerie van roddels, sensatie, verdachtmakingen, gebrekkig onderzoek...op gang. Waar hebben wij dat nog gezien en gehoord? Toen ik het boek las heeft het mij van begin tot einde bij de strot gegrepen en dus was de vraag of Spiegeltheater dit ook zou kunnen. En jawel hoor, wat mij betreft hebben zij de test met glans doorstaan. Het ging weliswaar om verteltheater maar toch heeft het gezelschap de geest van Boon niet verloochend. Dit alleen verdient al een proficiat. En wat de acteerprestaties betreft : Marieke Declercq heeft indruk gemaakt met haar vertolking.
Wachtend op Godot dan door Theater de Waanzin uit Gent. Ik dacht alweer eens Beckett en Godot maar vrienden hadden mij verzekerd dat de Waanzin er wel iets speciaal zou van maken. En dat deden ze ook. Wat mij betreft was het enige minpunt de wat te lange duur van het stuk. Twee uren was een klein beetje van het goede te veel. Maar voor de rest niets dan lof voor de regie van Martin Desloovere en de acteerprestaties van vooral Dirk De Corte en Dirk Crommelinck.
Het was mooi en ik heb echt genoten van een dagje amateurtheater. Uitkijken dus naar het Landjuweel, editie 2009.
Het is de hoogste tijd dat ik nog eens iets van mij laat horen.
het ene project is nog niet goed van de baan of ik heb al uitzicht op een volgende. Het is alweer kleinschalig en alweer zal het verduiveld lastig worden om de nodige middelen bij elkaar te harken, zeker in deze onzekere tijden.
Het idee komt van een gast uit mijn buurt. Het gaat om een project dat zou werken met en voor kansarme jongeren. Zelfs als het niet zou lukken dan nog is het hartverwarmend om te horen en te zien dat er toch nog jonge mensen zijn die iets aan onze maatschappelijke structuren willen veranderen. Daarom zal ik mij ten volle voor dit project inzetten.
