Het moet 1964 geweest zijn. Mijn nonnenjaren zaten er op en ik zat op internaat in Kortrijk bij de Broeders Salesianen. Als ik het mij goed herinner was er een schoolfeest aan de gang. Door de luidsprekers schalde plots She loves you van The Beatles.

Iets later tijdens de grote vakantie aan het Donkmeer. Uit de luidsprekers buiten aan een groot gebouw vlak naast het water : Rock 'n roll music van The Beatles. Het gebouw staat er nog maar The Beatles zijn al lang deel van de geschiedenis.

Twee keer op korte tijd als door de bliksem getroffen, dat was ik. Wat een verschil met Freddy Quinn, Udo Jürgens en andere Duitse schlager- en heimatkwelers. Want dass meine liebe Freunde speelde mijn fascistoïde vader altijd weer. Ordnung muss sein, wissen sie!

En toen kwam mijn oudste broer thuis met een single'tje van ene Roy Orbison. Hij zong over een Pretty Woman en It's over, gekocht bij de Radiodokter in Lede. Dat single'tje werd grijs gedraaid maar dan wel in het geniep. Mijn geliefde ouders vonden die muziek maar niets. Al dat gejank en geschreeuw. Dan veel liever Bob Benny, Jo Leemans, Rina Pia en de hogervermelde Duitsers. Nou ja, Jürgens was een Oostenrijker maar was ons aller Adolf dat ook niet.

En al snel kwam de Summer of Love. Jeans, lange haren, hippies, provo's, kabouters en mei '68 kwamen langs en ik was 16. We hadden nog altijd John, Paul, George en Ringo die over Revolution zongen maar er waren ook de Stones die sympathie hadden voor de duivel. Er waren Pink Floyd, The Animals, Jimi Hendrix, Buffalo Springfield, Janis Joplin, Jefferson Airplane en al die anderen maar onze oudjes bleven zweren bij de echte muziek. Wij, wij waren leeggangers, nietsnutten, nozems...zelfs in dat boerengat met de naam Impe.

The Zombies, later The Zoms & Bies maakten zaal Lelie in Lede onveilig. De meisjes vielen bij bosjes voor de bassist, Pierre, maar niet voor mij. De nonnen en thuis en wat weet ik nog al meer, weet je wel.

Ondertussen in Aalst. Daar maakte ene Zoef zich op om de wereld, allé ja dan toch de stad, te veroveren met zijn groepje Irish Coffe maar toen schreven we al 1970 en ik had het Blut und Boden-huis al achter mij gelaten. Ik belandde in Gent en zou pol & soc gaan studeren. Van studeren kwam niets want de Blandijnberg werd bezet en abortus moest uit het strafrecht en Release was er voor de jongeren en Vuile Mong en Roland en Walter De Buck en Boontje schreef zijn vuile boekjes en de Maoïsten met hun Alle Macht aan de Arbeiders waren er. De nieuwe, eerste Gentse Feesten bij Sint-Jacobs werden opgezet. Bijna schreef ik georganiseerd maar het was geïmproviseerde organisatie. In het Gravensteen ging een Free Jazz festival door dat mij voor jaren een afkeer bezorgde van jazz. Het was ook de tijd van de patchouli. Marrakesh en Katmandu waren in. Van bij onze noorderburen kwam Boudewijn De Groot en Armand en Q65 en Cuby & The Blizzards en en ...Er was ook Radio Veronica 192 waar ik met rode oortjes naar luisterde. Bob Dylan had al gezongen over de tijden die zouden veranderen maar Kennedy was vermoord en ook Martin Luther King. Woodstock gaf ons weer even hoop. De Amerikanen werden in Vietnam verslagen en de jeugd juichte.

En in Impe kwamen in het Blut und Boden-huis de VMO'ers over de vloer en mijn jongere broers waren bij het VNJ, stoere Vlaamse vendelzwaaiers. Vliegt den Blauwvoet, Storm op Zee!

Ach ja, ik vergeet nog heel wat maar welk nut heeft het allemaal? Die tijden zijn voorbij en komen nooit meer terug.

Nu is Obama verkozen en er is Bin Laden en er zijn de zwartzakken van het Vlaams Belang en het klimaat is om zeep en in Irak, net zoals in de halve wereld woedt de oorlog. Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft in armoede en de rijken worden alsmaar rijker. Humo wordt nog eens uit de rekken genomen en de nieuwe preutsheid heeft toegeslagen en sex is nog nooit zo een commercieel product geweest.

En onze jeugd studeert en denkt aan het diploma en de carrière en de centen. De linkse (?) intellectuele elite is dood. Hendrix, Lennon, Joplin, Jones...zijn al lang dood en de Stones zijn een fabriek geworden en rock is al lang ook geen rebel meer.

Dus wat zouden wij klagen?