Voor al de lieve en minder lieve lezertjes die al dachten dat deze sage een stille dood gestorven was, hier komt aflevering vijf.

René

Maandagmorgen. René ontwaakt uit een onrustige slaap. Hij opent zijn ogen en sluit ze meteen weer. Het zonlicht dat door het raam naar binnen valt doet te veel pijn. En ergens diep achter in zijn hoofd is een mannetje naarstig met een hamer aan het werk. Voorzichtig laat hij zich uit bed rollen. Als hij probeert rechtop te staan protesteert ook nog zijn maag. Met veel moeite sleept hij zich naar de keuken en zet zijn eerste kop koffie voor deze morgen. Het bittere goedje kikkert hem op. Eigenlijk zou hij de krant van de deurmat moeten rapen maar dat lijkt hem op dit ogenblik iets te veel moeite. Heel geleidelijk aan komen ook zijn hersenen weer tot leven en de herinnering aan gisterenavond komen naar boven.

Wat was dat nu weer met dat telefoontje? Ah ja, die grap van één of andere tuttebel uit Zuregem. Zijn mobieltje lag voor hem op de tafel en hij beluisterde het bericht nog een keer. En, godverdomme, plots wist hij weer wie die Vera wel was. Hoe kon hij dat gisteren zo over het hoofd zien? Hij kreunde en vervloekte zichzelf en al het bier dat hij naar binnen gekapt had. Natuurlijk het was Vera, de mooie dame uit de Kleine Uilstraat in Zuregem. Met dat klotewijf had hij een korte maar hevige verhouding gehad. Nou ja, laat ons zeggen dat het eerder een neukrelatie geweest was. Bij hem had ze alleszins geen onvergetelijke indruk nagelaten anders had hij zich haar ook wel in zatte toestand herinnerd. Het enige dat hij nog wist was dat er een eind aan de affaire gekomen was omdat hij haar klote-laptopje wou gebruiken om zijn mails te bekijken. Om één of andere voor hem onduidelijke reden was dat verboden terrein en zij was in alle staten toen zij merkte dat hij op haar laptop zat en niet op haar.

Maar goed, zij wou hem vanavond zien? Wel, ze zou hem vanavond zien en ze zou het verdomme geweten hebben ook! Het lef, om hem zo uit te dagen. Maar dat waren zorgen voor vanavond. Wat zou hij vandaag eens gaan doen? Toen herinnerde hij zich dat hij om twee uur een afspraak had met Mia in het Mokahuis. Leuke meid, overigens die Mia en clever ook. Zij zou hem helpen bij het opzetten van een groot evenement rond foto's van een hier onbekende maar steengoede Zuid-Amerikaanse fotografe. Ze was goed met woorden en acteren kon ze ook al. Hij keek uit naar de ontmoeting met haar al was het maar om weer eens een gesprek op niveau te kunnen voeren. Hij bedacht dat hij terloops, terwijl hij toch daar in de buurt was, de ruiten van die kutwinkel van Karine Kaka (want zo noemde hij de dochter van zijn broer Guillaume, om haar te onderscheiden van Karine Pipi wiens heuveltjes hij eens tot leven had gebracht maar dit geheel terzijde en niet ter zake doende) eens ingooien. Ja, dat was een goed idee en het zou eindelijk eens wat leven brengen in dat donkere straatje.

Zo gezegd, zo gedaan. Voor deze gelegenheid moest hij zijn Australische laarzen en hoed hebben. In het vooruitzicht van enige actie op deze anders doodgewone maandag, begaf hij zich op pad, richting Mokahuis.