|
Eén ding heb je te veel gezegd : "Er is nog niks veranderd tegenover 10 jaar geleden. Je blijft de verkeerde beslissingen nemen."
Je hebt je prima aangepast aan de Nederlandse mentaliteit maar dan wel aan de kleine kantjes ervan. Je verdrinkt bijna in je eigen grote gelijk. Je bent echt wel een carrière-vrouwtje geworden. Zo'n kleinburgerlijk, engdenkend dametje zoals er tegenwoordig zoveel zijn. Ach, je doet maar hoor. Ik ben niet diegene die zal oordelen.
En weet je, jij wil je tijd niet meer verdoen met het soort mensen als ik. Wel, dat is wederzijds hoor. De reden waarom ik opgedaagd ben was om te horen of jij bij je foutieve relaas van de feiten blijft en ja hoor, dat was zo. Tijd heeft in jouw geval geen raad gebracht.
Zoek misschien eens naar dat liedje van Peter Sarstedt met als titel "Where do you go to my lovely" en luister eens heel goed. Het past perfect bij jou. Meer zelfs, het had voor jou geschreven kunnen zijn.
En of ik al dan niet verkeerde beslissingen neem : Jij zal wel de laatste zijn die daar iets kan of mag over zeggen.
Ik heb het laatste anderhalf jaar al een heleboel mensen uit mijn leven gebannen. Met jou is de cirkel nu rond en kan ik mijn leven verder zetten zoals ik het wil. Eindelijk een leven zonder dat er iemand is die mij emotioneel onder druk zet. Ik heb een boel nieuwe mensen leren kennen die mij gewoon nemen zoals ik ben en dat is goed.
Ik ga hier zelfs niet afsluiten met te zeggen "het ga je goed". Het interesseert mij gewoonweg niet wat er gebeurt. Alleen mag je één ding niet vergeten : Vroeg of laat zal je verleden met jou afrekenen.
En ik, ik heb mijn leven op de rails alhoewel ik moet toegeven dat ik wel aangeslagen was toen ik zag hoe koud en kil je daar zat en hoe scherp je (ver)oordeelde. Maar goed, je zit gebeiteld waar je zit dus blijf maar waar je bent.
|
