Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
08-11-2008
A lie of the mind
Vrijdag ging in cc De Stroming te Evergem het wat minder bekende stuk A lie of the mind van de wat bekendere Amerikaanse auteur-acteur Sam Shepard (bekend van o.a. Zabriskie Point, The right stuff, Fool for love, Paris Texas...). Dit stuk uit 1985 was een productie van het amateurgezelschap Theater Strobos en de regie was in handen van Luc De Ruelle.
Zoals in veel van zijn ander werk behandelt Shepard in A lie of the mind de thema's van het zoeken en hunkeren naar liefde en ook de zoektocht naar de zin van het menselijk bestaan. Geen dijenkletser dus maar daarmee respecteert Theater Strobos de lange traditie om op een eigenzinnige manier hun producties te kiezen. Dit schept uiteraard verwachtingen.
Met regisseur Luc De Ruelle had Strobos alvast de juiste man op de juiste plaats binnengehaald. Dit stuk van Shepard was voor deze regisseur lang geen onbekende. Hij regisseerde het eerder onder de titels De rand van het verstanden Vuur in de sneeuw. Dit keer opteerde hij, terecht, voor het behoud van de originele titel A lie of the mind omdat deze titel de vlag is die het best de lading dekt.
De Ruelle slaagde con brio in zijn opdracht. Hij tilde het Strobos-gezelschap boven het niveau van het doorsnee amateurwerk. Bovendien slaagde hij er in om de muziekvan Ry Cooder naadloos bij de inhoud van het stuk te laten aansluiten.
Zoals eerder al aangehaald zetten de Strobos-acteurs een collectief gave prestatie neer met als uitschieter toch de prestatie van dejonge Hilde Van de Putte die haast letterlijk in de huid van de mishandelde en gebroken Beth kroop.
Kortom, hier geldt het aloude cliché dat de afwezigen ongelijk hadden. Maar die afwezigheid kan nog goed gemaakt worden want Strobos speelt het stuk nog op 13, 14 en 15 november telkens om 20u in cc De Stroming te Evergem. Tikets kosten in voorverkoop 9euro en aan de kassa 10euro. Reserveren kan op 0496/719741 of via email info@theaterstrobos.be.
Wie van het betere amateurwerk wil genieten mag één van deze 3 speeldata niet missen.
Jan : "Het is nacht. De stad slaapt en wij zijn wakker."
Rita : "Zal ik je een kop warme melk geven?"
Jan : "Hier sta ik naast jou maar het is alsof je er niet bent. Ik zie alleen maar de slapende stad en mijn demonen die mij bedreigen."
Rita : "Wij hebben een bed en ik heb een warm lichaam. Kom en pak mijn warmte en je demonen vliegen weg in de nacht."
Jan : "De ene zegt dat ik alles moet vernietigen, de andere zegt dat liefde de hel is en nog een andere trekt mij weg bij jou en ik, ik ween. Mijn hart is overspoeld met tranen en kan niet meer voelen."
Rita : "Kijk, zie je daar die lichtjes? Dat zijn de lichtjes van Sint-Baafs en die zeggen mij dat jij er bent om mij je liefde te geven."
Jan : "Het vat is leeg, mijn liefde is op. Er zijn alleen nog mijn demonen."
Rita : "De melk is warm. Drink ze en nestel je in mijn warmte."
Jan : "Ik wil jouw melk maar die heb je me nooit willen geven. En nu voel ik alleen nog de kou. Dit is de nieuwe ijstijd, wordt mij gezegd."
Rita : "Goed. Jij weigert mijn warmte. Ik vervloek jou en je demonen."
Jan kijkt wezenloos voor zich uit, dwars door Rita heen. Hij draait zich om en stapt naar de deur en zonder één enkel woord stapt hij de nacht in.
Jan : "De duisternis is waar ik thuis hoor. De nacht is mijn dag. Mijn demonen zijn hier, naast mij en zij leiden en beschermen mij. Zij weten dat het daglicht niet aan mij besteed is. Zij houden de zon uit mijn leven."
Uren, nachten, een eeuwigheid zwerft Jan door de donkerte van de stad. Hij houdt van zwart en in zijn hoofd speelt altijd maar dat zelfde liedje, Sympathy for the Devil. Steeds dieper verdwaalt hij in de krochten van de duisternis. Hij stapt doorheen zijn sombere verleden. Hij ziet zijn vader en moeder, zijn broers en zus, zijn vrouwen en kinderen. Hij ziet ze vanuit de duisternis en zij staan allemaal in een ver helder licht. Ze lachen hem uit, ze bespotten hem, ze beschimpen hem. Jan zinkt nog dieper weg in zijn moeras van duisternis. Hij is moe en zijn tranen zijn op. Heel zijn lijf smeekt om verlossing maar zijn demonen jagen hem verder.
En ginder, steeds dichterbij komend, staan de mensen, de vrouwen, de mannen in hun glinsterende gewaden van goud. Zij staan er voor hem met hun armen gespreid en zij zingen hun lied van hoop, liefde en vrede. Hij ziet ze wel en kent zelfs hun namen nog.
Jan : "Herman, Eric, Pierre, François, Annemie, Lucy, Fleur, Lut, Nicole, Leen...ze staan hier allemaal. Jullie stralen teveel licht uit. Dag lieve vrienden, jullie zijn goed geweest maar jullie hebben de hel nooit gekend."
Hij vervolgde zijn tocht en toen hij in de diepste krochten van de diepste duisternis was aanbeland, zag hij het licht van het hellevuur. Zijn demonen verdwenen en hij wou terug naar het licht. Maar overal werd hij nu door het hellevuur omringd en niets kon nu nog baten. Hij hoorde nog zijn naam roepen, helder en smekend maar het vuur had hem al te pakken en hij verdween naar de eeuwigheid van het helleduister.
Het moet 1964 geweest zijn. Mijn nonnenjaren zaten er op en ik zat op internaat in Kortrijk bij de Broeders Salesianen. Als ik het mij goed herinner was er een schoolfeest aan de gang. Door de luidsprekers schalde plots She loves you van The Beatles.
Iets later tijdens de grote vakantie aan het Donkmeer. Uit de luidsprekers buiten aan een groot gebouw vlak naast het water : Rock 'n roll music van The Beatles. Het gebouw staat er nog maar The Beatles zijn al lang deel van de geschiedenis.
Twee keer op korte tijd als door de bliksem getroffen, dat was ik. Wat een verschil met Freddy Quinn, Udo Jürgens en andere Duitse schlager- en heimatkwelers. Want dass meine liebe Freunde speelde mijn fascistoïde vader altijd weer. Ordnung muss sein, wissen sie!
En toen kwam mijn oudste broer thuis met een single'tje van ene Roy Orbison. Hij zong over een Pretty Woman en It's over, gekocht bij de Radiodokter in Lede. Dat single'tje werd grijs gedraaid maar dan wel in het geniep. Mijn geliefde ouders vonden die muziek maar niets. Al dat gejank en geschreeuw. Dan veel liever Bob Benny, Jo Leemans, Rina Pia en de hogervermelde Duitsers. Nou ja, Jürgens was een Oostenrijker maar was ons aller Adolf dat ook niet.
En al snel kwam de Summer of Love. Jeans, lange haren, hippies, provo's, kabouters en mei '68 kwamen langs en ik was 16. We hadden nog altijd John, Paul, George en Ringo die over Revolution zongen maar er waren ook de Stones die sympathie hadden voor de duivel. Er waren Pink Floyd, The Animals, Jimi Hendrix, Buffalo Springfield, Janis Joplin, Jefferson Airplane en al die anderen maar onze oudjes bleven zweren bij de echte muziek. Wij, wij waren leeggangers, nietsnutten, nozems...zelfs in dat boerengat met de naam Impe.
The Zombies, later The Zoms & Bies maakten zaal Lelie in Lede onveilig. De meisjes vielen bij bosjes voor de bassist, Pierre, maar niet voor mij. De nonnen en thuis en wat weet ik nog al meer, weet je wel.
Ondertussen in Aalst. Daar maakte ene Zoef zich op om de wereld, allé ja dan toch de stad, te veroveren met zijn groepje Irish Coffe maar toen schreven we al 1970 en ik had het Blut und Boden-huis al achter mij gelaten. Ik belandde in Gent en zou pol & soc gaan studeren. Van studeren kwam niets want de Blandijnberg werd bezet en abortus moest uit het strafrecht en Release was er voor de jongeren en Vuile Mong en Roland en Walter De Buck en Boontje schreef zijn vuile boekjes en de Maoïsten met hun Alle Macht aan de Arbeiders waren er. De nieuwe, eerste Gentse Feesten bij Sint-Jacobs werden opgezet. Bijna schreef ik georganiseerd maar het was geïmproviseerde organisatie. In het Gravensteen ging een Free Jazz festival door dat mij voor jaren een afkeer bezorgde van jazz. Het was ook de tijd van de patchouli. Marrakesh en Katmandu waren in. Van bij onze noorderburen kwam Boudewijn De Groot en Armand en Q65 en Cuby & The Blizzards en en ...Er was ook Radio Veronica 192 waar ik met rode oortjes naar luisterde. Bob Dylan had al gezongen over de tijden die zouden veranderen maar Kennedy was vermoord en ook Martin Luther King. Woodstock gaf ons weer even hoop. De Amerikanen werden in Vietnam verslagen en de jeugd juichte.
En in Impe kwamen in het Blut und Boden-huis de VMO'ers over de vloer en mijn jongere broers waren bij het VNJ, stoere Vlaamse vendelzwaaiers. Vliegt den Blauwvoet, Storm op Zee!
Ach ja, ik vergeet nog heel wat maar welk nut heeft het allemaal? Die tijden zijn voorbij en komen nooit meer terug.
Nu is Obama verkozen en er is Bin Laden en er zijn de zwartzakken van het Vlaams Belang en het klimaat is om zeep en in Irak, net zoals in de halve wereld woedt de oorlog. Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft in armoede en de rijken worden alsmaar rijker. Humo wordt nog eens uit de rekken genomen en de nieuwe preutsheid heeft toegeslagen en sex is nog nooit zo een commercieel product geweest.
En onze jeugd studeert en denkt aan het diploma en de carrière en de centen. De linkse (?) intellectuele elite is dood. Hendrix, Lennon, Joplin, Jones...zijn al lang dood en de Stones zijn een fabriek geworden en rock is al lang ook geen rebel meer.
Het was al ver na middernacht. In normale tijden lag de stad er nu rustig en vredig bij. Maar dit waren geen normale tijden. Het waren de dagen van de Feesten. De massa joelde, dansde, zong, dronk en at maar hij liep er wat verwezen bij.
Voor de zoveelste keer had hij geprobeerd zijn Droommeisje voor zich te winnen en alweer was die poging op niets uitgelopen. Dit stemde hem droef te moede.
Net toen hij de Feesten voor bekeken wou houden, hoorde hij zachtjes maar toch duidelijk zijn naam roepen. Hij keek op en tot zijn verbazing zag hij één van de kleine Klokken van Sint-Baafs die hem riep.
"Kom", zei het klokje "volg mij, onze Moederklok wil je spreken." Dit was een voorrecht dat niet aan iedereen gegund was en dat wist hij ook. Dus ietwat onzeker volgde hij het klokje de trappen van de toren op.
Helemaal boven gekomen stond hij plots oog in oog met de Moederklok. Het klokje verdween geruisloos en het enige dat hij kon bedenken was dat hij hier nu stond tegenover de trots van de stad en dat hij begot geen idee had wat hij hier kwam doen.
De Moederklok verzocht hem plaats te nemen op de voor bezoekers voorziene steen. En toen srak ze met galmende stem : "Ik weet dat jij droevig gestemd bent en ik weet ook waarom jij verdrietig bent. Je Droommeisje wil je niet. Maar ik, wij, Klokken van Sint-Baafs zullen er voor zorgen dat je droom werkelijkheid wordt. Wij zullen over jou en je Droommeisje waken." Na deze woorden deed het klokje dat hem gehaald had, hem ook weer uitgeleide.
Hij begaf zich weer in de feestende massa en plots hoorde hij de Klokken van Sint-Baafs machtig klepelen gevolgd door die van Sint-Niklaas, Sint-Anna, Sint-Jacobs en alle andere klokken van de stad. De massa wist niet wat ze hoorde want dit was wel een heel ongewoon hoorspel. Alleen hij glimlachte en met een goed gevoel trok hij huiswaarts.
Na de Feesten gingen de weken en de maanden voorbij zonder dat er ook maar iets gebeurde. Hij zag zijn Droommeisje wel af en toe en ze lachten zich samen te pletter maar van zijn liefde wou zij niets weten.
Hij werd zelfs een beetje boos op de Moederklok omdat hij er zo stilletjesaan van overtuigd was dat zij een loze belofte gedaan had.
Maar toen kwam die dag eind september. Hij en zijn Droommeisje zouden samen naar een optreden van Lieven Tavernier gaan in de Handelsbeurs. Stiekem hoopte hij dat Lieven het wondermooie De Klokken van Sint-Baafs zou spelen. Maar alles liep wel even anders dan verwacht. Toen zijn Droommeisje kwam, liep zij krom van de lumbago-pijnen. Ze kon niet staan, ze kon niet zitten, ze kermde van de pijn. Hij probeerde zich sterk te houden maar hij wou zo haar pijnen overnemen als dat gekund had.
Hij bracht haar thuis, stopte haar in bed en zette water en wat pijnstillers naast haar. Hij hoopte dat ze zou vragen om te blijven, om naast haar te zitten en te waken maar ze vroeg niets. Het was midden in de nacht en met een hart vol wroeging omdat hij zijn Droommeisje alleen liet, vertrok hij naar andere bestemmingen.
In de dagen erna ging het gelukkig beter met haar. En toen hij bij haar moest zijn om een klusje op te knappen was zij helemaal uit haar gewone doen. Telkens hij iets tegen haar zei kwamen er tranen in haar ogen en hij begreep maar niet wat er aan de hand was.
Toen hij wou vertrekken, kwam zij naar hem toe, nam hem in haar armen, kuste hem en zei : "Ik ben toch wel een beetje verliefd op jou." Zijn hart maakte een dubbele salto. Hij trok haar mee de auto in en samen reden ze naar Gent, naar het Sint-Baafsplein. Onderweg vertelde hij haar het verhaal van de Moederklok.
Zij stonden midden op het plein en hij riep naar boven : "Bedankt, Klokken van Sint-Baafs. Kijk hier sta ik met mijn Droommeisje." Hij nam haar stevig vast en kuste haar innig en teder. Op dat moment brak er boven de stad een nooit gehoord, vrolijk klokkengelui los en alleen hij en zijn Droommeisje begrepen het. Vrolijk wuifden zij naar de Moederklok en hand in hand gingen ze heen op weg naar een gelukkige toekomst.
Vorig weekend werd alweer het Landjuweel uitgereikt. Het Landjuweel is de meest prestigieuze prijs wat betreft het amateurtheater in Vlaanderen.
Dit jaar was PACT uit Aalst de winnaar. Het was niet de eerste keer dat dit gezelschap met de prijs ging lopen. Zelf heb ik het stuk niet gezien dus kan ik ook niet oordelen of die eerste prijs al dan niet terecht is.
Ik heb in Arca wel De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat en in het NTG Wachtend op Godot gezien. Het eerste stuk werd gebracht door het Spiegeltheater uit Roeselare en was een theaterbewerking van een wat minder bekend maar daarom niet minder beklijvend boek van Louis Paul Boon. Ik had geen al te grote verwachtingen want wie zich aan Boon waagt neemt grote risico's. Thema van het boek (en dus ook van het stuk) was een echt gebeurd feit uit 1937 dat door Boon 20 jaren later op een magistrale manier te boek werd gesteld. De kleine Eva wordt vermoord terug gevonden en meteen komt heel de machinerie van roddels, sensatie, verdachtmakingen, gebrekkig onderzoek...op gang. Waar hebben wij dat nog gezien en gehoord? Toen ik het boek las heeft het mij van begin tot einde bij de strot gegrepen en dus was de vraag of Spiegeltheater dit ook zou kunnen. En jawel hoor, wat mij betreft hebben zij de test met glans doorstaan. Het ging weliswaar om verteltheater maar toch heeft het gezelschap de geest van Boon niet verloochend. Dit alleen verdient al een proficiat. En wat de acteerprestaties betreft : Marieke Declercq heeft indruk gemaakt met haar vertolking.
Wachtend op Godot dan door Theater de Waanzin uit Gent. Ik dacht alweer eens Beckett en Godot maar vrienden hadden mij verzekerd dat de Waanzin er wel iets speciaal zou van maken. En dat deden ze ook. Wat mij betreft was het enige minpunt de wat te lange duur van het stuk. Twee uren was een klein beetje van het goede te veel. Maar voor de rest niets dan lof voor de regie van Martin Desloovere en de acteerprestaties van vooral Dirk De Corte en Dirk Crommelinck.
Het was mooi en ik heb echt genoten van een dagje amateurtheater. Uitkijken dus naar het Landjuweel, editie 2009.
Het is de hoogste tijd dat ik nog eens iets van mij laat horen.
het ene project is nog niet goed van de baan of ik heb al uitzicht op een volgende. Het is alweer kleinschalig en alweer zal het verduiveld lastig worden om de nodige middelen bij elkaar te harken, zeker in deze onzekere tijden.
Het idee komt van een gast uit mijn buurt. Het gaat om een project dat zou werken met en voor kansarme jongeren. Zelfs als het niet zou lukken dan nog is het hartverwarmend om te horen en te zien dat er toch nog jonge mensen zijn die iets aan onze maatschappelijke structuren willen veranderen. Daarom zal ik mij ten volle voor dit project inzetten.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat.(4)
Zijsprongetje.
Voor het goeie begrip van de geliefde lezer zien wij ons genoodzaakt om voor eventjes van het pad van het verhaal af te wijken.Wie hebben we nu al : René, Guillaume en zijn vrouw Godelieve samen met hun dochter Karine en diens man Maurice ook Mo genaamd, Didier en de niet tot de familie behorende Vera en Annabel. Verderop in het verhaal zullen ook nog Gerard, Gustaaf en echtgenote Agnes en ook nog Rachel aan bod komen. Nu moet je ook nog weten dat René, Didier, Guillaume en Rachel het resultaat zijn van de vermenging van Gustaaf en Agnes. Met z'n allen zijn ze afkomstig uit een nietig dorpje ergens in dit nietig land. Ikzelf heb de familie heel goed gekend want ik kom uit datzelfde gat. Ik vond dat het maar eens tijd werd dat iemand de saga van deze verdoemde familie op schrift stelde.
Verder wil ik ook nog de aandacht vestigen op Godelieve, een zeer belangrijk personage in deze saga. Zij komt uit één van die talloze vlaamse families waar de schijn belangrijker is dan de werkelijkheid en waar iedereen, zoals dat dan heet, als geslaagd mag beschouwd worden behalve, de lezer raadt het al, Godelieve. Voor haar is dit uiteraard een onuitputtelijke bron van frustraties. Maar toch huldigt ook zij, net als de rest van haar familie, het principe van "Luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden".
Ik waarschuw de lezer voor de complexiteit van het verhaal. Wie niet houdt van ingewikkelde verhaallijnen kan nu dus zonder enige schroom afhaken.
Ik heb mijn project, gezien de diepgaande financiële en economische crisis, wijselijk afgeblazen.
Jammer voor Camillefox maar wat het precies was kan en mag ik niet verklappen. Sommige lezers zullen misschien meewarig lachen maar meer dan ooit geldt de regel : "Big Brother is watching you" en zeker op internet.
Bovendien is het zo dat enkele mensen blijkbaar bijzonder geïnteresseerd zijn in mijn reilen en zeilen. Jullie bewijzen me werkelijk te veel eer.
Naast de redenen die ik niet wil verklappen ivm het afblazen van het project is er ook nog een andere, niet onbelangrijke reden.
Met de crisis die ongenadig toeslaat en waarvan wij nog aan het prille begin staan, vind ik dat ik niet aan de kant kan blijven staan. Ik ben het zat van altijd en overal weer te horen dat "wij er toch niks kunnen aan veranderen". Volgens mij is dat een loos argument. Als we nu met z'n allen eens wakker worden en ons massaal verzetten tegen een systeem dat er enkel op uit is zoveel mogelijk winst te maken ten koste van wat dan ook dan kunnen wij wel het verschil maken.
Verandering komt nooit zomaar uit de lucht gevallen!
De kranten staan dezer dagen bol van het "nieuws" over de financiële crisis. Men heeft het over financieel kapitalisme, ondernemingskapitalisme, over regeringen die goed werk leveren want zij willen de kleine spaarder beschermen en patati en patata.
De waarheid is gewoon dat het kapitalisme tout court in gevaar is en dat er helemaal niemand bekommerd is om het lot van de kleine spaarder of de gewone man/vrouw. Het zijn de banken en regeringen die de brave mensen aangezet hebben tot beleggen, pensioensparen enz...want het systeem was superveilig en helemaal te vertrouwen. Sorry hoor, al die regeringen tonen nu gewoon hun ware gelaat. Het zijn slippendragers van het systeem. Zo eenvoudig is het.
Er staat ons een golf van ontslagen te wachten en dan zullen er helemaal geen "kleine spaarders meer zijn om te beschermen".
Wordt het dus geen tijd om de ouwe Marx toch weer eens van onder het stof te halen? En wordt het geen tijd dat diegenen die zich links noemen, zoals Groen!, SPa, ABVV... zich ook echt links gaan opstellen en met een deftig alternatief voor de pinnen komen in de plaats van enkel te zeggen hoe ernstig de toestand wel is?
Goeie gok, Camillefox, maar helaas verkeerd. Het had gekund natuurlijk maar helaas neen. Het Groothertogdom is nog iets te groot. En ook de activiteit klopt niet maar, toegegeven, ook dat had gekund. Ondertussen heeft het project weer enige vertraging opgelopen omdat enkele investeerders vragen hadden. Het ging voornamelijk over de huidige diepe crisis van het kapitalisme. Het antwoord op hun vragen was zeer eenvoudig : deze crisis kan voor ons enkel maar voordelig zijn aangezien ons project helemaal niet past in een kapitalistische structuur.
Familie of de mooie dame van de Kleine Uilstraat (3)
Ondertussen...
Ondertussen, een dertigtal kilometer van de plaats waar René zijn onrustige slaap sliep, was er een feestje zeg maar drankorgie, aan de gang. Guillaume en Godelieve, de broer en schoonzus van René, hadden vandaag nieuws gekregen over de levenswandel van René en daar konden zij wel eens hun voordeel mee doen. Vooral Godelieve was er op uit om René een loer te draaien en zoals altijd volgde Guillaume haar. Zo bekeken had Godelieve geen drie maar vier honden : drie totaal miskweekte labradors en Guillaume. Zij hadden bezoek gekregen van een zekere Vera die zei dat ze helemaal uit Zuregem kwam. Ze voegde er nog aan toe dat ze het adres van hun Bazar in het provinciestadje gekregen had van Annabel, de ex-vriendin van René. Vera kwam hen hoogstpersoonlijk vertellen dat René van plan was om de winkel van hun dochter Karine over te nemen. Terloops voegde zij er aan toe dat zij René tijdens hun wilde vrijpartijen allerlei dingen had ontfutseld over de familie. Zo wist zij te vertellen dat René helemaal niet mals was geweest voor Godelieve, Guillaume, Karine en haar man Maurice, tenminste zij veronderstelde dat het Maurice was want René sprak altijd over Mo. Nu vond Vera dat zij dat best mochten weten want René had haar op een schandelijke manier gedumpt. Over hoe dat dan wel in zijn werk gegaan was bleef ze in het ongewisse. Ze vertelde ook nog dat zij al een bezoekje gebracht had aan Annabel. Godelieve luisterde met stijgende belangstelling naar het verhaal van Vera en bij iedere nieuwe onthulling kapte zij een glas witte wijn achterover. Haar verontwaardiging nam recht evenredig toe met het aantal glazen wijn dat zij naar binnen sloeg. En toen ook Annabel nog kwam binnengewaad was alles compleet om een plan de campagne te bedenken. Uiteraard nam Godelieve het voortouw en de twee anderen waren het over alles roerend eens met haar. Guillaume van zijn kant zat er, zoals gewoonlijk, wat afwezig bij. Hij hoorde amper wat de drie sloeries aan het beramen waren en kapte rustig de ene na de andere triple naar binnen waarbij hij er wel zorg voor droeg om telkens wanneer Godelieve iets zei wat vaagjes ja te knikken. Bij zichzelf dacht hij dat die Vera goed voorzien was van oren en poten en misschien maakte hij wel kans om met haar eens van bil te gaan, tenminste als hij het verstandig zou aanpakken. En daar knelde precies het schoentje, bij dat verstandig. Hij zou begot niet weten hoe hij zoiets voor mekaar zou moeten krijgen zonder dat Godelieve, de jaloerse bitch, er lucht zou van krijgen. Terwijl hij daar zijn gedachten liet over gaan, viel zijn blik op Godelieve en meteen wist hij hoe laat het was. Het was toch iedere keer hetzelfde liedje met dat mens. Het was net of ze zijn gedachten kon lezen want haar ogen schoten vuur. Snel wendde hij zijn blik af en zette de televisie aan om voor de zoveelste keer naar een programma te kijken over één of andere gevallen wielergod. Dus kon hij zijn gedachten weer de vrije loop laten. Verdomd, dacht hij, mag ik dan nooit eens en pleziertje? Maar zij, oh jawel, zij wel hoor en de voorbije jaren zelfs openlijk, in hun eigen huis, in hun eigen bed met zijn broer Didier en die lul de behanger greep natuurlijk alle kansen die hij kreeg, de praatjesmaker. En voor die tijd was zijn Godelieve ook al geen onbeschreven blad geweest. En hij dronk nog een triple en stak een stickie op en verviel in volkomen lethargie.
Het is lang geleden dat ik nog iets verteld heb over mijn project. Nu ja, dat betekent natuurlijk niet dat er niks beweegt. Eindelijk zijn alle vergunningen in orde en nu zijn we bezig aan een zoektocht naar plaatselijke mensen die nog wat dingen voor ons kunnen regelen. Zelf ben ik ook begonnen aan een taalcursus want van dat lokale taaltje daar begrijp ik geen gebenedijd woord. Maar goed, de dingen beginnen steeds concreter te worden en we zien dat het goed is. Laat de storm in kapitalistenland dus maar woeden.
Er is crisis in de wereld van het kapitalisme. Ik zou blij moeten zijn ware het niet dat de zuurverdiende centen van een massa mensen in gevaar zijn. En nu meten de regeringen, dus de staat dus wij, bijspringen en dat betekent doodeenvoudig dat wij met z'n allen het gelag zullen moeten betalen. En dat allemaal omdat in de VSA een boel mensen hun hypothecaire lening niet meer kunnen terugbetalen. En wie treft schuld? Wie heeft die slechte kredieten verstrekt? Juist, ja : de banken en verzekeringen. Meteen ging de bal aan het rollen. De beursjongens verloren het vertrouwen in de banken en meten kelderden de aandelen en dus ontstond er paniek en mensen wilden hun spaarcentjes terug.
Het enkele jaren geleden heilig verklaarde monetair systeem blijkt dus ook al een luchtbel te zijn. Maar natuurijk hebben allemaal die blitse jongens en meisjes aan de top hun schaapjes al lang op het droge. Allemaal die o zo knappe koppen hollen nu van hot naar her om te redden wat te redden valt. Alleen vrees ik dat we nog maar aan het begin van een allesomvattende crisis staan waarbij de grote massa zal geslachtofferd worden.
Wordt het nu eventjes geen tijd dat links, en dan beoel ik niet alleen de links georiënteerde politieke partijen maar breed links, met een geloofwaardig alternatief op de proppen komt? Wordt het geen tijd dat de goeie ouwe Marx weer eens uit de kast gehaald wordt? Wordt het geen tijd dat de mensen eindelijk eens de waarheid verteld wordt? Wordt het geen tijd dat er eens klaar en duidelijk gesteld wordt dat heel ons systeem er enkel op uit is om een zeer kleine elite stinkend rijk te maken?
Het is de hoogste tijd dat al wie het hart op de juiste plaats heeft zich laat horen en dat ongebreidelde kapitalisme een krachtig halt toeroept!
Ons project neemt meer en meer concrete vormen aan. Deze week naar het ministerie van Buitenlandse Zaken geweest voor een aantal inlichtingen en documenten. Ik moet zeggen dat de ambtenaren daar bijzonder behulpzaam waren, zeker als je weet dat het hier om een niet-maatschappij bevestigend project gaat. Eén van mijn partners heeft dan weer prospectie gedaan in de stad waar wij ons gaan vestigen en ook dat ziet er goed uit. Ook het weinige geld dat we nodig hebben is al in ons bezit. Het is nu wachten op de nodige vergunningen. De aanvragen hiervoor moeten we nog indienen. We zullen eerst nog eens moeten brainstormen over hoe we de zaken precies gaan formuleren.
Familie of de mooie dame van de Kleine Uilstraat (2)
René
"Je wordt geboren en daar begint het gedonder al", zei René, meer tegen zichzelf dan tegen de andere eenzame drinker aan de toog van café Binnenbeen. Hij vervolgde : "Het enige dat je kan is bleiten maar een familie krijg je er al meteen bij ; een vader en een moeder en in mijn geval nog wat broers op de koop toe." Hierbij trok hij een gezicht alsof hij ieder moment zou moeten braken. "Jeanine, geef er ons nog één dan drinken we op ongewenste familie" en hij verviel in een toestand waarbij woorden overbodig waren.
Een stuk of vijf pinten later en in ietwat benevelde toestand trok hij naar huis. De straten van de stad waren leeg op dit uur en bovendien regende het. Dat maakte er zijn humeur niet beter op. In zijn appartement was het kil en donker en zonder het ligt aan te steken startte hij zijn computer op. Hij opende zijn mailbox en naast de gebruikelijke rommel was er toch één bericht dat zijn aandacht trok. De mail kwam van een zekere Vera en die woonde in de Kleine Uilstraat in Zuregem. Zij sommerde hem zomaar om naar haar toe te komen. Eerst dacht hij dat het hier ging om een grap maar toen zag hij het telefoonnummer. Hij keek op de klok en zag dat het al voorbij middernacht was. "Wat dan nog", dacht hij, "als die Vera mij zo een brutale mail mag sturen dan mag ik haar wel op dit uur bellen". Hij voegde de daad bij het woord en tikte het nummer in op zijn mobieltje. Het was net of zij zat te wachten op zijn telefoontje want bijna onmiddellijk werd er opgenomen en een wat zwoele vrouwenstem zei : "Ik ben Vera en jij bent Meneer René. Jij kent me niet maar ik ken jou wel en ik verwacht je morgenavond om acht uur stipt bij mij thuis. Het adres staat, zoals je gelezen hebt, in de mail. Kom zeker niet te laat." en zij haakte in. Verbouwereerd staarde René naar zijn GSM en hij belde haar opnieuw en opnieuw. Het enige wat hij te horen kreeg was De laatste trein naar M van Lieven Tavernier, één van zijn lievelingsliedjes. Zou dit toeval zijn of kende zij ook zijn muzikale smaak? "Nu ja, ik zie en hoor het morgen wel. Het zal wel één of andere grap zijn" mompelde hij in zichzelf. Hij kleedde zich uit en stapte in bed maar hij kon moeilijk de slaap vatten. Die brutale Vera uit de Kleine Uilstraat in Zuregem bleef maar door zijn hoofd spelen. Hij besloot haar morgen eens een lesje in arrogantie te geven en met die gedachte viel hij uiteindelijk in een onrustige slaap.
Familie of de mooie dame van de Kleine Uilstraat (1)
Vanaf nu zullen jullie, op onregelmatige basis, hier een soort soap of roman fleuve of noem het zoals je wil, kunnen lezen. De eerste aflevering volgt één dezer dagen en het verhaal is volledig ontsproten uit mijn zieke brein.
Dus : Gelijkenissen met bestaande toestanden en/of personen berusten op loutere toevalligheden. Misschien zullen sommigen onder jullie zich aangesproken of zelfs geschoffeerd voelen maar dat moet dan maar.
Er heerst een zalige drukte in mijn leven. Alleen jammer dat het schrijven er een beetje bij inschiet. Maar zoals men in het Frans zegt : "First things first".
Ik ben heel veel op stap geweest voor mijn nieuw project en het ziet er alsmaar beter uit. De mensen met wie ik samenwerk zijn ook zeer enthousiast. Alles gaat zijn gangetje en wij denken over enkele maanden alles rond te hebben. Wij nemen dus rustig onze tijd en gaan niet over één nacht ijs. Het enige dat ik nu al kan verklappen is dat ons project op vrij korte termijn zelfbedruipend moet zijn.
Als ik schrijf over een buitenlands project dan heb ik het niet over ergens op mijn luie krent gaan zitten maar dan gaat het over een goed doordacht socio-economisch plan. Overigens zal het geen realisatie worden van mij alleen maar is het in samenwerking met een aantal echt betrouwbare mensen die ik al vele jaren ken en die ook op een doordachte manier van aanpakken weten. Bovendien is het ons niet te doen om snel poen te scheppen maar zijn het plannen die passen in onze collectivistische, anarcho-communistische opvattingen. Dus, wie goed leest zal begrijpen dat je van zoiets nooit rijk zal worden. Of het plan zal slagen of falen hangt totaal niet af van het feit of er al dan niet geld ingepompt wordt. Een beetje mist spuiten mag in dit geval wel, dat is juist het leuke van de hele zaak. Voorlopig is dit wat ik kwijt wil en beetje bij beetje zal het mysterie (waw, wat een woord voor iets zeer banaal) wel ontrafeld worden. Alleen moet en mag niemand denken aan één of ander exotisch land of iets spectaculairs. Het gaat echt wel om iets zeer kleinschalig in een al even kleinschalig land. Dus, gras dat elders groener is dan hier? Ik denk er nog niet aan want waar men ook gaat of komt, overal is er groen gras en verdord gras...
