René

"Je wordt geboren en daar begint het gedonder al", zei René, meer tegen zichzelf dan tegen de andere eenzame drinker aan de toog van café Binnenbeen. Hij vervolgde : "Het enige dat je kan is bleiten maar een familie krijg je er al meteen bij ; een vader en een moeder en in mijn geval nog wat broers op de koop toe." Hierbij trok hij een gezicht alsof hij ieder moment zou moeten braken. "Jeanine, geef er ons nog één dan drinken we op ongewenste familie" en hij verviel in een toestand waarbij woorden overbodig waren.

Een stuk of vijf pinten later en in ietwat benevelde toestand trok hij naar huis. De straten van de stad waren leeg op dit uur en bovendien regende het. Dat maakte er zijn humeur niet beter op. In zijn appartement was het kil en donker en zonder het ligt aan te steken startte hij zijn computer op. Hij opende zijn mailbox en naast de gebruikelijke rommel was er toch één bericht dat zijn aandacht trok. De mail kwam van een zekere Vera en die woonde in de Kleine Uilstraat in Zuregem. Zij sommerde hem zomaar om naar haar toe te komen. Eerst dacht hij dat het hier ging om een grap maar toen zag hij het telefoonnummer. Hij keek op de klok en zag dat het al voorbij middernacht was. "Wat dan nog", dacht hij, "als die Vera mij zo een brutale mail mag sturen dan mag ik haar wel op dit uur bellen". Hij voegde de daad bij het woord en tikte het nummer in op zijn mobieltje. Het was net of zij zat te wachten op zijn telefoontje want bijna onmiddellijk werd er opgenomen en een wat zwoele vrouwenstem zei : "Ik ben Vera en jij bent Meneer René. Jij kent me niet maar ik ken jou wel en ik verwacht je morgenavond om acht uur stipt bij mij thuis. Het adres staat, zoals je gelezen hebt, in de mail. Kom zeker niet te laat." en zij haakte in. Verbouwereerd staarde René naar zijn GSM en hij belde haar opnieuw en opnieuw. Het enige wat hij te horen kreeg was De laatste trein naar M van Lieven Tavernier, één van zijn lievelingsliedjes. Zou dit toeval zijn of kende zij ook zijn muzikale smaak? "Nu ja, ik zie en hoor het morgen wel. Het zal wel één of andere grap zijn" mompelde hij in zichzelf. Hij kleedde zich uit en stapte in bed maar hij kon moeilijk de slaap vatten. Die brutale Vera uit de Kleine Uilstraat in Zuregem bleef maar door zijn hoofd spelen. Hij besloot haar morgen eens een lesje in arrogantie te geven en met die gedachte viel hij uiteindelijk in een onrustige slaap.