Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
01-10-2008
Crisis
Er is crisis in de wereld van het kapitalisme. Ik zou blij moeten zijn ware het niet dat de zuurverdiende centen van een massa mensen in gevaar zijn. En nu meten de regeringen, dus de staat dus wij, bijspringen en dat betekent doodeenvoudig dat wij met z'n allen het gelag zullen moeten betalen. En dat allemaal omdat in de VSA een boel mensen hun hypothecaire lening niet meer kunnen terugbetalen. En wie treft schuld? Wie heeft die slechte kredieten verstrekt? Juist, ja : de banken en verzekeringen. Meteen ging de bal aan het rollen. De beursjongens verloren het vertrouwen in de banken en meten kelderden de aandelen en dus ontstond er paniek en mensen wilden hun spaarcentjes terug.
Het enkele jaren geleden heilig verklaarde monetair systeem blijkt dus ook al een luchtbel te zijn. Maar natuurijk hebben allemaal die blitse jongens en meisjes aan de top hun schaapjes al lang op het droge. Allemaal die o zo knappe koppen hollen nu van hot naar her om te redden wat te redden valt. Alleen vrees ik dat we nog maar aan het begin van een allesomvattende crisis staan waarbij de grote massa zal geslachtofferd worden.
Wordt het nu eventjes geen tijd dat links, en dan beoel ik niet alleen de links georiënteerde politieke partijen maar breed links, met een geloofwaardig alternatief op de proppen komt? Wordt het geen tijd dat de goeie ouwe Marx weer eens uit de kast gehaald wordt? Wordt het geen tijd dat de mensen eindelijk eens de waarheid verteld wordt? Wordt het geen tijd dat er eens klaar en duidelijk gesteld wordt dat heel ons systeem er enkel op uit is om een zeer kleine elite stinkend rijk te maken?
Het is de hoogste tijd dat al wie het hart op de juiste plaats heeft zich laat horen en dat ongebreidelde kapitalisme een krachtig halt toeroept!
Ons project neemt meer en meer concrete vormen aan. Deze week naar het ministerie van Buitenlandse Zaken geweest voor een aantal inlichtingen en documenten. Ik moet zeggen dat de ambtenaren daar bijzonder behulpzaam waren, zeker als je weet dat het hier om een niet-maatschappij bevestigend project gaat. Eén van mijn partners heeft dan weer prospectie gedaan in de stad waar wij ons gaan vestigen en ook dat ziet er goed uit. Ook het weinige geld dat we nodig hebben is al in ons bezit. Het is nu wachten op de nodige vergunningen. De aanvragen hiervoor moeten we nog indienen. We zullen eerst nog eens moeten brainstormen over hoe we de zaken precies gaan formuleren.
Familie of de mooie dame van de Kleine Uilstraat (2)
René
"Je wordt geboren en daar begint het gedonder al", zei René, meer tegen zichzelf dan tegen de andere eenzame drinker aan de toog van café Binnenbeen. Hij vervolgde : "Het enige dat je kan is bleiten maar een familie krijg je er al meteen bij ; een vader en een moeder en in mijn geval nog wat broers op de koop toe." Hierbij trok hij een gezicht alsof hij ieder moment zou moeten braken. "Jeanine, geef er ons nog één dan drinken we op ongewenste familie" en hij verviel in een toestand waarbij woorden overbodig waren.
Een stuk of vijf pinten later en in ietwat benevelde toestand trok hij naar huis. De straten van de stad waren leeg op dit uur en bovendien regende het. Dat maakte er zijn humeur niet beter op. In zijn appartement was het kil en donker en zonder het ligt aan te steken startte hij zijn computer op. Hij opende zijn mailbox en naast de gebruikelijke rommel was er toch één bericht dat zijn aandacht trok. De mail kwam van een zekere Vera en die woonde in de Kleine Uilstraat in Zuregem. Zij sommerde hem zomaar om naar haar toe te komen. Eerst dacht hij dat het hier ging om een grap maar toen zag hij het telefoonnummer. Hij keek op de klok en zag dat het al voorbij middernacht was. "Wat dan nog", dacht hij, "als die Vera mij zo een brutale mail mag sturen dan mag ik haar wel op dit uur bellen". Hij voegde de daad bij het woord en tikte het nummer in op zijn mobieltje. Het was net of zij zat te wachten op zijn telefoontje want bijna onmiddellijk werd er opgenomen en een wat zwoele vrouwenstem zei : "Ik ben Vera en jij bent Meneer René. Jij kent me niet maar ik ken jou wel en ik verwacht je morgenavond om acht uur stipt bij mij thuis. Het adres staat, zoals je gelezen hebt, in de mail. Kom zeker niet te laat." en zij haakte in. Verbouwereerd staarde René naar zijn GSM en hij belde haar opnieuw en opnieuw. Het enige wat hij te horen kreeg was De laatste trein naar M van Lieven Tavernier, één van zijn lievelingsliedjes. Zou dit toeval zijn of kende zij ook zijn muzikale smaak? "Nu ja, ik zie en hoor het morgen wel. Het zal wel één of andere grap zijn" mompelde hij in zichzelf. Hij kleedde zich uit en stapte in bed maar hij kon moeilijk de slaap vatten. Die brutale Vera uit de Kleine Uilstraat in Zuregem bleef maar door zijn hoofd spelen. Hij besloot haar morgen eens een lesje in arrogantie te geven en met die gedachte viel hij uiteindelijk in een onrustige slaap.
Familie of de mooie dame van de Kleine Uilstraat (1)
Vanaf nu zullen jullie, op onregelmatige basis, hier een soort soap of roman fleuve of noem het zoals je wil, kunnen lezen. De eerste aflevering volgt één dezer dagen en het verhaal is volledig ontsproten uit mijn zieke brein.
Dus : Gelijkenissen met bestaande toestanden en/of personen berusten op loutere toevalligheden. Misschien zullen sommigen onder jullie zich aangesproken of zelfs geschoffeerd voelen maar dat moet dan maar.
Er heerst een zalige drukte in mijn leven. Alleen jammer dat het schrijven er een beetje bij inschiet. Maar zoals men in het Frans zegt : "First things first".
Ik ben heel veel op stap geweest voor mijn nieuw project en het ziet er alsmaar beter uit. De mensen met wie ik samenwerk zijn ook zeer enthousiast. Alles gaat zijn gangetje en wij denken over enkele maanden alles rond te hebben. Wij nemen dus rustig onze tijd en gaan niet over één nacht ijs. Het enige dat ik nu al kan verklappen is dat ons project op vrij korte termijn zelfbedruipend moet zijn.
Als ik schrijf over een buitenlands project dan heb ik het niet over ergens op mijn luie krent gaan zitten maar dan gaat het over een goed doordacht socio-economisch plan. Overigens zal het geen realisatie worden van mij alleen maar is het in samenwerking met een aantal echt betrouwbare mensen die ik al vele jaren ken en die ook op een doordachte manier van aanpakken weten. Bovendien is het ons niet te doen om snel poen te scheppen maar zijn het plannen die passen in onze collectivistische, anarcho-communistische opvattingen. Dus, wie goed leest zal begrijpen dat je van zoiets nooit rijk zal worden. Of het plan zal slagen of falen hangt totaal niet af van het feit of er al dan niet geld ingepompt wordt. Een beetje mist spuiten mag in dit geval wel, dat is juist het leuke van de hele zaak. Voorlopig is dit wat ik kwijt wil en beetje bij beetje zal het mysterie (waw, wat een woord voor iets zeer banaal) wel ontrafeld worden. Alleen moet en mag niemand denken aan één of ander exotisch land of iets spectaculairs. Het gaat echt wel om iets zeer kleinschalig in een al even kleinschalig land. Dus, gras dat elders groener is dan hier? Ik denk er nog niet aan want waar men ook gaat of komt, overal is er groen gras en verdord gras...
Ik schaam me dood omdat ik deze blog zo verschrikkelijk verwaarloosd heb. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Al mijn projecten lopen als een trein en dan vooral mijn buitenlandse plannen. Ik kan er nog maar weinig over zeggen maar dat het zal inslaan staat buiten kijf. Ik ken zelfs een aantal mensen die stikjaloers zullen zijn. Zij dromen al hun hele leven over "het" buitenland maar zullen het nooit realiseren. Dromen omzetten in werkelijkheid, dat is de kunst. Dus, beste lezertjes, vergeef me als de berichten niet zo snel komen maar wees maar zeker dat ik jullie op de hoogte zal houden van hoe het er in zonniger oorden aan toe gaat.
Mijn leven zit nu wel echt in een stroomversnelling. Alles gaat razendsnel. Dit bewijst maar weer eens dat een mens nooit mag stoppen met dromen want als de wil er is dan kunnen dromen gerealiseerd worden. Ik heb blijkbaar veel te lang vertoefd in ongezonde middens waar dromen taboe waren en waar kleinzieligheid, valse godsdienstbeleving, afgunst, nijd en achterdocht de plak zwaaien.
Ik wist best dat er ook een andere wereld bestaat want heel lang geleden heb ik al eens in zo een wereld geleefd maar door eigen zwakheid, misplaatste liefde en verkeerd verantwoordelijkheidsgevoel ben ik terechtgekomen in een milieu dat het mijne niet was en nooit zal zijn.
Blijkbaar ben ik voor een aantal mensen nog altijd een zeer interessant persoon want mijn doen en laten wordt door hen met argusogen gevolgd. Hebben zij dan niet voldoende aan hun eigen problemen en aan hun eigen leven dat zij ook nog het leven van anderen moeten volgen. Ach, het zijn sukkels die de pedalen verloren zijn en allerlei hulpmiddelen nodig hebben om zich goed te voelen.
Het is alweer een poosje geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen maar het is dan ook razend druk geweest. Op een paar weken tijd verhuizen, een internationaal project opstarten, een winkel opstarten en studeren ; dat is geen sinecure.
Als je dan ook nog geconfronteerd wordt met een hoop tegenkanting dan wordt het extra moeilijk natuurlijk. Maar die tegenkanting geeft mij precies de drive om er keihard tegenaan te gaan en om al diegenen die het slecht met mij voorhebben een poepje van eigen deeg te laten ruiken. Allemaal spartelen ze als vissen op het droge.
Eindelijk heb ik de vrijheid veroverd waar ik al een leven lang voor knok en dat voelt goed. Ik heb mij eindelijk volledig kunnen onttrekken aan een benepen, bekrompen milieu waar angst en achterdocht heerst.
Ik prijs mij gelukkig dat ik geen rekening meer hoef te houden met al die hypocrisie, met al die mensen vergeven door alcohol, door een valse godsdienstbeleving, door schijnheiligheid en door kleinburgerlijkheid.
Voor die velen is het leven een last maar voor mij is het leven een feest.
Zelfs in de meest penibele omstandigheden blijft het leven voor mij één groot feest. Wie mij wil klein krijgen zal van verder moeten komen dan dit apenland. Als een kat zeven levens heeft dan heb ik er wel tien. Voor al wie er in geïnteresseerd is : Ik heb alweer uitzicht op heel wat boeiende en interessante dingen en ik kan bijna niet wachten om er aan te beginnen.
Ook de voorbije dagen waren zeer vruchtbaar : Prachtige dag in Oostende meegemaakt. Muziek, toneel en weer muziek waren de ingrediënten van die dag en, belangrijk, de zon was er bij. In Hasselt dan Manon van Jean van Florette gezien door Cie Marius. Geweldig theater in open lucht en lekker konijn à la Provençale gegeten. Verder drie keer naar de Fonnefeesten in Lokeren geweest en zeer leuke mensen ontmoet.
Naast alles dat ik al te doen heb staat er nog heel wat op het programma. Zo is er in september Lieven Tavernier in de Ha' in Gent en in feruari staat er een uitstap naar de Verenigde Arabische Emiraten op het programma. En ik zou haast vergeten dat er deze maand ook nog een festival in Den Helder in mijn agenda staat.
Dranouter was leuk, Dranouter was goed. Vier optredens heb ik gezien en alle vier hebben ze me kippenvel bezorgd.
Martha Wainwright was knap met als hoogtepunt de cover van Pink Floyd's See Emily play. Het nummer bleef aan de ribben kleven. Martha is een waardig lid van de Wainwright dynastie.
Billy Bragg dan : De man blijft consequent zijn publiek een geweten schoppen. Mijn kippenvelmoment in deze steengoede set was zijn There is power in a union. Eén man met één gitaar die een hele tent meesleurt, chapeau!
Het absolute hoogtepunt voor mij was Boudewijn De Groot. Van begin tot einde bezorgde dit concert mij koude rillingen. Zelden een zanger en een groep geweten die zo enthousiast op een podium stonden.
En dan natuurlijk Lieven Tavernier. Intiem, mooi...kortom zijn eigen zelve. Alleen jammer dat het concert gestoord werd door het binnenwaaiende geluid uit de grote tent.
Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht waardoor festivalterrein en parkings herschapen werden in een modderpoel maar dat kon de pret niet drukken.
Het was goed geweest en volgend jaar terug maar dan voor drie dagen!
Tenslotte dit nog : Maandag was back to reality en het volgende is bestemd voor al diegenen die mijn vel willen : Ze kunnen opgelucht ademen want ze hebben hun doel bereikt.
Er is een geweldig goede cd uit vanThe Fleet Foxes, een groepje uit Seattle (USA). Prachtige muziek met dank aan The Beach Boys, Brian Wilson, The Beatles en vele anderen. Die gasten hebben die invloeden verwerkt tot een geheel eigen stijl. Ontzettend knap en wie dit jaar nog beter wil doen zal van goeden huize moeten komen.
In Oostende begint Theater Aan Zee met als curatoren dit jaar de onvolprezen theatermaker Arne Sierens en rasmuzikant Gabriel Rios. Zelf pik ik de voorstelling Altijd Prijs mee maar wie dezer dagen in Oostende (of aan de kust) is, kan van nog veel meer moois genieten. Google Theater Aan Zee maar eens enje vindt alles wat er te zien en te horen is.
Iets verder weg nog, 25 september, is er het concert van Gentenaar Lieven Tavernier in de Handelsbeurs in Gent. Voor wie houdt van intimiteit en goeie songs is dit beslist een aanrader. Tavernier is m.i. de beste songschrijver die we hebben maar jammer genoeg krijgt hij te weinig erkenning.
Zo, ik ben terug na de drukste periode van het jaar. Het was heerlijk : Overdag keihard werken en daarna de nacht in met leuke mensen. Heerlijke Gentse Feesten waren het en dat op alle gebied. Dedagen en de nachten vlogen voorbij en nu is het een beetje moeilijk om over te schakelen naar het normale ritme. Dus heb ik er gisteren maar een overgangsdag van gemaakt en ben bij vrienden blijven hangen en heb er genoten van de zon in een glas witte wijn.
En zondag is er alweer het Dranouter Folkfestival waar ik uitkijk naar Billy Bragg, Boudewijn De Groot en vooral Lieven Tavernier, onze eigenste Dylan.
En ja, nog iets, sommige mensen huldigen het adagio : de vijand van mijn vijand is mijn vriend(in). Hoe zielig kunnen mensen zijn, hoe meelijwekkend en belachelijk. Bovendien hebben dat soort mensen de neiging om anderen de les te lezen maar, ach, ze zijn zo doorzichtig. Misschien vinden zij het wel leuk om zo door het leven te stappen. Ach, ze doen maar, het zal mij niet beletten om mijn eigen weg te gaan en om de tijd die ik hier nog heb in te vullen met dingen die er echt toe doen. Zo dit moest ik even kwijt. Wie het schoentje past trekke het aan is in dit geval zeer toepasselijk.
Voor de hel hier morgen losbarst, nog snel iets schrijven want de komende tien dagen zal van schrijven niet zo veel in huis komen.
Mijn leven heeft dus inderdaad een volledig nieuwe wending genomen en ik hoop wel dat dit de laatste keer mag zijn maar ik durf er niet op te rekenen. Voor de zoveelste keer waag ik de sprong in het duister en reken ik op mijn goed gesternte opdat het goed zou aflopen. Eigenlijk maak ik mij over die afloop ook geen zorgen. Het is nu dat er allerlei boeiende dingen gebeuren en dat wil ik nog even zo houden. De enige zekerheid die ik heb is dat ik mij weer in het milieu bevind waarin ik me thuis voel. Ik heb mij veel te lang laten opsluiten in de kleinburgerlijkheid. Alleen moet ik niemand een steen werpen want ik ben er zelf verantwoordelijk voor dat ik daar zoveel tijd verloren heb.
Voor de tijd die me hier nog rest kies ik volop voor mijn eigen leven. Ik besef dat ik op niet veel bijval van de goegemeente zal moeten rekenen maar dat zal mij een zorg wezen. Niettegenstaande het feit dat ik niets bezit, voel ik me zo vrij als een vogel in de lucht. Voortaan is de wereld mijn thuis en dat is een heel fijn gevoel.
De kranten staan weer bol van het nieuws over de val van de regering. Alsof wij gedurende meer dan één jaar al een regering gehad zouden hebben. Leterme & co hebben niets, maar dan ook niets gepresteerd. De voorbije 400 dagen was één grote vaudeville. Ik begin stilaan te geloven dat onze politici leven in een door hen zelf gecreëerd land, een virtueel land. Blijkbaar hebben zij geen flauw benul van het feit dat een hele grote groep mensen steeds verder wegglijdt in het moeras van de armoede. Vanuit hun ivoren torens zien zij niet dat een nog grotere groep het maand na maand moeilijker krijgt om de eindjes aan mekaar te knopen. Zij gaan er van uit dat staatshervorming en B-H-V zaligmakend zijn voor het heil van de mensen.
Onze hele politieke klasse is toe aan een dwingende heropvoeding. Hoog tijd dat ze eens leren hoe het leven echt in mekaar zit.
Ik schaam me dood. Ik merk dat het al van 2 juli geleden is dat ik hier nog iets geschreven heb. Er is nochtans veel gebeurd in die tijd.
Het leven is nog altijd een feest. Ik heb een dagje aan zee doorgebracht met een mij zeer dierbaar persoon, dezelfde als in Amsterdam. Het was alweer een dagje om in te kaderen. Mooi weer en alles ging alweer vanzelf. Kletsen, wandelen, eten, lachen, ernst...
Er was ook iemand die smoorverliefd was op mij, alleen ik niet op haar. We hebben toch geprobeerd maar al snel bleek dat het nooit zou lukken. Dus hebben we al snel de weg naar de uitgang gevonden.
Wat ik wel heb is, om het met toneelmaker Arne Sierens te zeggen, een diepe wonde in mijn hoofd die voortdurend om genezing vraagt. Het is de wonde van de liefde en die is ondertussen zo iep geworden dat ze nog moeilijk te helen valt, vrees ik. Ik ben zo stilletjesaan mijn geloof in de liefde aan het kwijtspelen. Mensen leggen de lat gewoon veel te hoog en dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Maar goed, niet getreurd, ook zonder de liefde valt er nog genoeg in het leven te beleven en wie weet moet ik mijn mening hierover ooit nog herzien? Hoop doet leven, dat wordt toch gezegd.
Het leven zit vol onverwachte wendingen, enfin het mijne toch. Wat gisteren nog een vaststaand feit was, staat vandaag alweer op losse schroeven. Zo blijft leven natuurlijk wel boeiend en zit verveling er absoluut niet in. Maar het is wel leven op het randje van de afgrond en er is maar een heel klein duwtje nodig om die afgrond in te duiken. Natuurlijk weet ik ook wel dat wie zich niet conformeert aan de heersende normen en waarden al snel een outcast wordt, maar dat neem ik er graag bij. Ik hou tenminste mijn gemoedsrust en op een bepaald moment gaan we allemaal dood. Geboren worden en sterven, meer stelt het leven echt niet voor. En nog nooit heeft iemand welk bezit dan ook meegenomen in het graf dus heeft bezit ook geen enkele betekenis en is het streven er naar volslagen tijdverspilling en getuigt het van hoogmoed. Wat hebben we meer nodig dan eten, drinken, een dak boven ons hoofd en wat menselijke warmte?
Ondertussen zijn we alweer een paar dagen verder en Amsterdam zit nog altijd in mij en een volgende afspraak zit er niet meteen in. Toch heb ik Amsterdam al een plaatsje kunnen geven bij mijn allerbeste herinneringen. Het was leuk, het leek een beetje op een eindeloze reis. Dergelijke momenten heeft een mens niet zovel in één leven. Bovendien heeft de zon flink geholpen om de blues weg te jagen. Het leven gaat gewoon door en er valt nog zoveel te beleven en de vogeltjes zingen weer volop. Leve het leven!
Iedereen kent wel de maandagmorgenblues maar kennen jullie ook de zondagavondblues? Dat is het wat trieste, weemoedige gevoel als je op zondagavond afscheid moet nemen van iets en iemand. Dat gevoel had ik zondagavond. Ik had een pracht van een weekend gehad op een plaats waar ik van hou en met iemand waar ik heel erg om geef. Maar zoals iedereen weet, aan alle mooie liedjes komt een eind dus ook aan dit. Door gisteren en vandaag keihard te werken heb ik geprobeerd die blues uit mijn lijf te verjagen maar tevergeefs. Het zit er en het heeft voorlopig geen zin om me te verlaten. Waar moet dat heen?
Twee mensen, een man en een vrouw, struinen door de grote stad. Ze hebben het goed, ze lachen, ze praten, ze rusten even op een bankje, de vrouw neemt een foto, ze praten met een vrouw die toevallig langs loopt, ze laten zich vallen op een terrasje in de zon en drinken een glas witte wijn, ze stoppen voor een etalage en wijzen dingen aan, ze wandelen in het park, ze zijn gelukkig. Ze praten over vriendschap, verliefd zijn, liefde, relaties, leven, hun plannen, de stad, hun mislukkingen, hun liefdes... Ze gingen op in de drukte van de stad. Het was midzomer en dus ook midzomernacht. Een magische midzomernacht. Ze zaten in het park op het gras, kijkend en luisterend naar Midzomernachtsdroom. De nacht liep op zijn eind en ze waren moe. In bed waren zij even, heel even het centrum van het heelal. Enkel zij tweeën bestonden nog op dat ene moment. Was het een droom of was het echt? Of is liefde enkel een hersenschim?
. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Al mijn projecten lopen als een trein en dan vooral mijn buitenlandse plannen. Ik kan er nog maar weinig over zeggen maar dat het zal inslaan staat buiten kijf. Ik ken zelfs een aantal mensen die stikjaloers zullen zijn. Zij dromen al hun hele leven over "het" buitenland maar zullen het nooit realiseren. Dromen omzetten in werkelijkheid, dat is de kunst.
