Dranouter was leuk, Dranouter was goed. Vier optredens heb ik gezien en alle vier hebben ze me kippenvel bezorgd.

Martha Wainwright was knap met als hoogtepunt de cover van Pink Floyd's See Emily play. Het nummer bleef aan de ribben kleven. Martha is een waardig lid van de Wainwright dynastie.

Billy Bragg dan : De man blijft consequent zijn publiek een geweten schoppen. Mijn kippenvelmoment in deze steengoede set was zijn There is power in a union. Eén man met één gitaar die een hele tent meesleurt, chapeau!

Het absolute hoogtepunt voor mij was Boudewijn De Groot. Van begin tot einde bezorgde dit concert mij koude rillingen. Zelden een zanger en een groep geweten die zo enthousiast op een podium stonden.

En dan natuurlijk Lieven Tavernier. Intiem, mooi...kortom zijn eigen zelve. Alleen jammer dat het concert gestoord werd door het binnenwaaiende geluid uit de grote tent.

Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht waardoor festivalterrein en parkings herschapen werden in een modderpoel maar dat kon de pret niet drukken.

Het was goed geweest en volgend jaar terug maar dan voor drie dagen!

Tenslotte dit nog : Maandag was back to reality en het volgende is bestemd voor al diegenen die mijn vel willen : Ze kunnen opgelucht ademen want ze hebben hun doel bereikt.