Met de handen in het haar.

Het is weer zover. Volgende zondag mogen/moeten wij gemeente- en provincieraden kiezen en ik zit met de handen in het weinige haar dat mij nog rest. 

In het stadje waar ik woon word ik (zoals overal elders in dit land) om de oren geslagen met een niet aflatende stroom aan holle slogans en grote beloftes. Ik vermoed dat sommige kandidaten zelfs hun propagandamateriaal van 6, 12 of ja, zelfs van 18 terug weer bovengehaald hebben. De meeste kandidaten kennen zelfs niet het programma van de partij waar zij voor opkomen. Is het gemeentebestuur dan niet het bestuursniveau dat het dichts bij de burger staat? Het zou moeten maar de praktijk laat iets anders zien. Zo slaagt één van de meerderheidspartijen in mijn stadje erin om van het binnenhalen van een centrum voor watersporttoerisme één van hun prioriteiten voor de komende 6 jaar te maken. Wie zit hier op te wachten?

Wat ik bedoel is dat deze gemeenteraadsverkiezingen in tijden van zware crisis een opportuniteit zouden moeten zijn om de zaken wat ambitieuzer aan te pakken. En dan bedoel ik niet het opzetten van megalomane projecten als watersportcentra maar een echt programma dat de mensen meer betrekt bij het bestuur. Waarom eens geen kijkje gaan nemen in steden en dorpen overal ter wereld waar men er in slaagt, niettegenstaande de crisis, het leven voor de meerderheid van de bevolking draaglijk te houden?

Alles is hier zo middelmatig en van verkiezing naar verkiezing hoort men hetzelfde: Meer groen, betere en betaalbare huisvesting, het veiligheidsgevoel vergroten...om dit na de verkiezingen te vergeten of om dat hier en daar wel te realiseren maar dan ten gunste van de happy few die de middelen hebben om er van te profiteren.

Waarom is er geen enkele partij die eens bekijkt hoe de financiële middelen van een gemeente anders kunnen aangewend worden? Waarom eens niet afstappen van dat traditionele denken en resoluut andere wegen inslaan? Waarom de zaken niet in eigen handen nemen? 

Ach, het is gewoon wishfull thinking wat ik doe. Ik merk bijvoorbeeld dat er in mijn stadje een aantal mensen bezig zijn met positieve dingen. Het probleem is alleen dat zij elk in hun eigen hokje blijven zitten en weigeren de handen in mekaar te slaan. moesten zij dat wel doen dan kunnen zij zo een heel realistisch programma maken waardoor zij druk op de politici zouden kunnen zetten om het anders te doen. 

Maar dat gebeurt dus niet. Zij blijven ploeteren in de marge en, o gruwel, overal zal de N-VA in meer of mindere mate doorbreken.