Begin deze week werd ik bij Albert geroepen. Neen, niet Albert van om de hoek maar dè Albert uit Laken; die met zijn kroon op zijn hoofd, ja die. Hij was het zo beu om altijd weer de gezichten van Martens, Van Rompuy, De Haene, Reynders, Di Rupo, Somers, Verhofstadt en tutti quanti...te zien dat hij zich nu richtte tot een echte vertegenwoordiger van zijn volk, ik dus. Hij vertelde mij dat hij verwachtte dat ik politieke, economische en andere crisissen voor eens en voor altijd zou oplossen, niks meer maar ook niks minder.

"Alberto", antwoordde ik, "geef mij 48 uren en de problemen in het koninkrijk zijn opgelost, alleen zal uw koninkrijk dan uw koninkrijk niet meer zijn. U kan vanaf nu van uw pensioen genieten en met u gans uw familie." "Dat is nu eens doortastend te werk gaan" sprak hij enthousiast en voegde er aan toe "Paola en ikzelf vertrekken nu naar zonniger oorden en dat addergebroed van mij moet maar zien hoe ze het redden." "Flink zo, Alberto, dan hebben we dus een deal." Ik keek uit het raam en zag dat Paola al klaar stond om te vertrekken en ik zei tegen Albert : "Alberto, maak je maar geen zorgen en vertrek maar naar je zuiderse oorden want ik zie dat Paola ongeduldig wordt." Albert schudde me de hand en wenste mij veel geluk met dit pokkenland.

Ik toog meteen aan de slag. Per aangetekend schrijven stuurde ik de hele politieke kaste, parlement incluis, voor onbepaalde tijd met vakantie. De zwartzakken uit Vlaanderen zette ik aan het werk en liet ze de smerigste jobs doen die ik kon bedenken. Meteen nationaliseerde ik ook de sectoren van nationaal belang zoals banken, energie, informatica...Carolientje, Freya, Frank en nog wat anderen stuurde ik op cursus om ze uit te leggen hoe socialisme in mekaar zit. Ik riep alle soldaten die waar dan ook in het buitenland hun tijd zaten te verdoen terug en schafte het leger af. Wallonië en Vlaanderen kregen zelfbestuur net als Brussel waar elke taal een officiële taal werd. Ik installeerde een echte democratie waar het volk besliste wat er zou gebeuren. Winsten die door bedrijven gemaakt werden gingen voor de helft terug naar de werknemers en de andere helft werd opnieuw in het bedrijf geïnvesteerd. Onderwijs, gezondheidszorg, openbaar vervoer...ik maakte het voor de gebruiker allemaal gratis. Dit werd gefinancierd door allerlei overbodige instellingen af te schaffen en er waren er nogal wat in dit landje. De basisproducten maakte ik spotgoedkoop en de consumptie draaide ik drastisch terug door het onbetaalbaar maken van al die overbodige spullen. Alle kunstenaars kregen eindelijk een volwaardig statuut zodat zij zich enkel nog moesten bezig houden met hun werk.

Dit alles was op minder dan 48 uren in mekaar gebokst. Het enige wat mij nu nog te doen stond was mijn eigen functie afschaffen wat ik dan ook prompt deed. Mijn laatste woorden tot het volk waren : "You ain't seen nothing yet."