Ergens begin de zeventiger jaren van de vorige eeuw mocht ik voor de eerste keer in mijn leven mee bepalen wie het in mijn dorp de komende zes jaren voor het zeggen zou krijgen. Het waren gemeenteraadsverkiezingen en dat was ook altijd een beetje kermis. Bij de ingang van het enige stembureau zorgde de "champetter" voor een ordentelijk verloop van de kiesverrichtingen. Eigenlijk was zijn enige taak er voor zorgen dat hij alle "druppeltjes" die hij aangeboden kreeg op tijd achterover kapte en naarmate de voormiddag vorderde kreeg hij een steeds roder wordende neus.

Ondertussen vervulden de dorpelingen hun plicht. Daarna werd er in de lokale drankgelegenheden druk nagepraat. Op die manier namen de stemverrichtingen al snel een volledige zondag in beslag en was iedereen weer eens op de hoogte van alles wat reilde en zeilde in het dorp.

Gisteren en een kleine veertig jaar en vele verkiezingen later, trok ik weer ter stembus. Ik zag enkel gehaaste mensen en overschilligheid. Het kon allemaal niet snel genoeg gaan want het drukke leven staat niet stil ook niet op een verkiezingszondag in juni. En tot mijn eigen verbazing stelde ik vast dat ik tussen al die mensen slechts hier en daar een vaag mij bekend gezicht ontwaarde.

Dat is dan het Vlaanderen van vandaag.