HAÏTI.
Net zoals destijds de Tsunami, de passage van Katrina doorheen New Orleans is de aardbeving die het straatarme Haïti getroffen heeft, een verschrikkelijke ramp en net zoals bij al die andere rampen verloopt de hulpverlening zeer chaotisch omdat er (nog) geen coördinatie is zodat omdat de hulpverleners over mekaars voeten struikelen.
Bij inzamelingsacties hier te lande doet men uitsluitend een beroep op de emoties van mensen en dat moet snel gaan want over hooguit twee weken is deze ramp alweer vergeten, want zo gaat dat tegenwoordig, en komt er misschien weer één of andere moordpartij in de plaats. Het is ook triest om vast te stellen dat op allerhande fora een meerderheid zegt geen steun te zullen geven aan Haïti. Hoe diep kan een maatschappij zakken? Maar goed, dit terzijde. Wat mij vooral stoort in de berichtgeving is dat er zelden gezegd wordt dat de slachtoffers van rampen vooral de armen, de nog armeren en de weerlozen zijn. Dat was zo bij de Tsunami, in New Orleans en nu weer in Haïti.
De armoede in dat land grenst aan het waanzinnige. En is dat de schuld van de Haïtianen zelf? Bijlange niet. Haïti is altijd een wingewest geweest voor het westen en toen het leeggeplunderd was werd het aan zijn lot overgelaten. Het is misschien wat simpel gesteld maar het is wel de waarheid. Dus dragen wij alweer een zeer grote verantwoordelijkheid. Laat ons dus gul zijn met noodhulp maar laat ons voor één keer, ook als Haïti al lang geen nieuws meer zal zijn, ook eens in de diepte werken en eens bekijken hoe we samen met het Haïtiaanse volk die schrijnende armoede kunnen terugdringen.
|