In the Picture

Zoals gewoonlijk op woensdagnamiddag vinden we de vrienden Jef en Frans terug in Café Den Anker bij Louis. Traditioneel hebben de twee alweer een geanimeerd gesprek aan hun vast tafeltje dicht bij de toog.

"Jef, heb je gezien dat de vakbonden weer eens een wandeling gaan organiseren?"

"Ja Frans, misschien ga ik wel meewandelen."

"Allé jong, dat meent ge niet? Gij zijt toch de eerste die zou moeten weten dat dat tijdverdrijf is? Louis, brengt er ons nog enen want ik moet de Jef hier weer bij zijn verstand brengen."

"Ba neen, Frans, ik ben bij mijn verstand. Er moet toch iets gebeuren en beter dat dan niets hé. Daarbij, kijkt eens naar InBev, daar hebben ze toch hunne slag thuis gehaald?"

"Ja, dat is just maar dat komt omdat ze daar allemaal samen actie gevoerd hebben hé. Daarbij Jef, hoe oud waren wij als we begonnen te werken?"

"16 jaar en we vlogen naar 't fabriek hé."

"Just Jef, en wat hebben we niet allemaal meegemaakt van herstructureringen, sluitingen en ontslagen en wat weet ik allemaal nog. Ge weet toch nog hé Frans dat wij délégees waren en dat altijd donkerrood geweest zijn en nog zijn."

"Ja, Frans, dat weet ik maar waar wilt ge naar toe?"

"Awel, wij hebben altijd de benen van onder ons lijf gelopen want ja om de wereld te veranderen moesten we toch ergens beginnen hé. Bezettingen, stakingen, marsen, betogingen...we hebben het allemaal gedaan. Weet ge nog die betoging in Brasschaat tegen Vrij en Vrolijk en madame Wens? Jongens, toch wat dat wij allemaal meegemaakt hebben!"

"Allé Frans, zeg nu wat dat ge wilt zeggen hé."

"Nog twee pintjes, Louis. En zie ons hier nu zitten. Alle twee toch nog afgedankt en op brugpensioen. En wat is er veranderd? Veel maar niet voor 't goed van de werkman hé. Die vakbonden, hé Jef, van die mannen zal 't niet komen hé. Kijkt eens naar Opel. Als ge dat ziet dan zoudt ge denken dat 't kapitalisme hier afgeschaft is en dat de rest van de wereld grote schrik van ons moet hebben want hier in Vlaanderen vormen regering, vakbonden en patroons één front. In Amerika weten ze al niet meer waar kruipen van de schrik. En die marsen, ge weet gij ook wel wie dat dat naar toe komt hé. Délégees, militanten en wat gasten van klein links en hier en daar ne politieker om in beeld te komen. Op die manier hebt ge al rap enige duizenden mensen en dan zeggen ze dat de wandeling een succes was en dat dat een signaal voor de bazen en de regering was en dat de bevolking gesproken heeft en dat was het dan hé tot de volgende wandeling."

"Ja, Frans, ik weet dat ook maar wat moet er dan gebeuren?"

"Awel, Jef, smijt die kapitalisten buiten en dat die linkse gasten om te beginnen eens allemaal samen werken hé in plaats van te discussiëren of dat het woord arbeidersklasse nu nog mag gebezigd worden. En vertelt aan de mensen eens in een taal die ze verstaan hoe dat anders kan en vergeet dat biefstukkensocialisme hé."

"Jaja, Frans, maar ik ga toch mee betogen. 't Is plezant en misschien zie ik wel nog wat ouwe makkers weer."

"Ja, ge doet maar hé Jef. Wandelen is gezond jong en uwen buik wordt toch te dik. Louis geeft er ons nog twee."