Ze gingen aan de keukentafel zitten en de oude vrouw bood hem een kop koffie aan wat hij niet afsloeg. Terwijl zij koffie zette keek hij eens in het rond en merkte dat er in al die tijd hier niet zoveel veranderd was. Hier bleef alles zoals het al altijd geweest was. Toen de koffie geserveerd was, zaten ze een tijdje roerloos en zonder één woord te zeggen, tegenover mekaar. Eindelijk vroeg de vrouw hoe oud hij nu eigenlijk was en wat hem naar zijn oude dorp bracht. Op de eerste vraag antwoordde hij dat hij al veel te oud was om hier nog te lopen. Om dit antwoord moest de oude vrouw lachen. Op de tweede vraag zei hij dat hij het eigenlijk niet goed wist. Misschien zocht hij wel naar dingen die er nooit geweest waren. Zij keek ernstig en vroeg of hij al naar het kerkhof geweest was. Neen dus want hij wist in de verste verte niet wat hij daar te zoeken had. Het verbaasde hem ook helemaal niet dat zij niet naar zijn broers vroeg. Ze zei verder ook nog dat niets hier nog was als vroeger, in het dorp bedoelde ze. Ze kende de mensen niet meer en het deed haar goed nog eens iemand van vroeger te zien al was die dan ook zoveel jonger dan zij. Ze zei enkel nog dat ze wachtte tot de dood haar genadig zou zijn. Hij knikte en zei dat hij maar eens moest voortmaken. Ze begreep het, nam hem vast en zei dat hij goed op zichzelf moest passen.

Hoe oud was hij? Hij wist het niet meer maar in het dorp was de jaarlijkse Vlaamse Kermis aan de gang. Ieder jaar ging die door in de tuin van café Lamot. Voor zo ongeveer elke dorpsbewoner was dat op die zondag de verzamelplaats bij uitstek. Voor mijn ouders was dat een zondag als alle andere en er kon geen sprake van zijn dat iemand van bij ons zich liet zien op de Vlaamse Kermis. Toch glipte hij in de loop van de namiddag het huis uit en liep naar het dorpsplein. Hij amuseerde zich zoals hij zich tevoren nog nooit geamusserd had en de tijd tikte weg. Tussen de andere dorpskinderen was hij een beetje een vreemde. Hij kende niemand echt goed. Hij was er immers bijna nooit want hij zat door de week in dat chique internaat. Toen hij eindelijk besloot om huiswaarts te keren, begon de zon al onder te gaan. Hij verwachtte zich thuis aan het ergste en dat was ook zo. Moeder schold hem verrot en vader kon precies niet ophouden met slaan. Hij liet het, gehard als hij was door het regime van de nonnen, gelaten over zich heen gaan en dacht aan niets behalve aan dat hij daar weg wou maar het zou nog wel een tijdje duren voor het zover kwam.