Het fenomeen Facebook.

Met de regelmaat van een klok zie of hoor je hier of daar wel iets opduiken dat gaat over Facebook en dan heeft men het altijd over zin of onzin, veilig of onveilig en wat weet ik nog al meer. Meestal vergeet men te zeggen dat Facebook gewoon de virtuele afspiegeling van onze hedendaagse samenleving is.

Laat mij beginnen met te zeggen dat ook ik een Facebook-pagina aangemaakt heb en dat ik daar redelijk actief op ben. Ik heb 66 'virtuele' vrienden. De meesten van hen ken ik ook persoonlijk. Alleen zou ik ze geen vrienden noemen maar kenissen. Het is makkelijk zat om binnen de kortste keren honderden 'vrienden' te maken maar wat schiet je daar mee op als de meesten toch nooit iets zeggen of schrijven? Ik vraag mij dan af of dat misschien gewoon mensen zijn die nieuwsgierig zijn en zoals in het echte leven wel bij jou willen binnen kijken maar je zeker niet willen kennen. Mensen van wie ik nooit iets hoor gooi ik er onverbiddelijk uit. Dat is toch ook wat je doet in het echte leven? Van de 66 'vrienden' die ik nu heb zijn er minstens nog een stuk of 10 die moeten verdwijnen.

Verder heb ik het ook niet zo begrepen op lui die heel hun doen en laten via Facebook op het net gooien. Wat heeft iemand er aan te weten dat 'Bart het gras gaat maaien'? Fijn voor Bart maar moet de hele wereld dat zonodig weten? Ik gebruik Facebook om mijn passie voor muziek te delen met een aantal mensen die ook die passie hebben. Ik laat via de Facebook weg ook weten hoe ik zou willen dat de samenleving er uit zou moeten zien en ik stel vast dat er toch heel wat mensen zijn die daar met mij over discussiëren.

Tenslotte: Soms, heel soms, leer je via deze weg toch interessante mensen kennen die je dan ook in het echte leven ontmoet en dat is in deze tijden van vervreemding toch handig meegenomen.