De slechtste ooit: Slappe Rick.

"Dames en Heren, vrienden, collega's, beste familie, ik heb de grote eer en het genoegen jullie hier één van de grootste nog levende legendes van de gitaar voor te stellen: Uw applaus graag voor Slappe Rick".

Ongeveer zo word ik steevast aangekondigd als ik weer eens moet opdraven om één of ander feest dat uit de hand dreigrt te lopen, binnen de tien minuten te doen stoppen. Succes verzekerd!

Het zit namelijk zo: Ik ben een gitarist maar niet zomaar een gitarist, neen ; ik ben de slechtste gitarist die er ooit op deze aardbol heeft rondgelopen en het zal een hele straffe moeten zijn om mij nog te overtreffen. Ik speel alle stijlen maar dan totaal onherkenbaar.

Nu rijst natuurlijk de vraag hoe het komt dat een zo slecht spelende gitarist toch massaal veel optredens heeft? Wel, jaren terug was er bij mij thuis een feestje en de gasten vonden het blijkbaar zo gezellig dat ze er diep in de nacht zelfs nog niet aan dachten om op te stappen maar ik was dat slappe gelul kotsbeu. Koortsachtig zocht ik naar een manier om die mensen buiten te krijgen en plots herinnerde ik mij dat ik nog ergens een gitaar had liggen waar ik nog nooit op gespeeld had en ik dacht: Als ik nu eens een optreden geef. Zo gezegd, zo gedaan. Ik haalde de gitaar op zolder, hing ze rond mijn nek en vroeg de aandacht van mijn gasten. Ik heb me daar een kabaal gemaakt, onvoorstelbaar. Binnen de tien minuten was iedereen verdwenen en ik was zeer tevreden.

Blijkbaar waren er op mijn feestje toch mensen geweest die mijn optreden gesmaakt hadden want een paar maanden later werd ik laat in de nacht opgebeld door een kennis die mij sommeerde subiet, direct naar zijn huis te komen om op te treden met mijn gitaar. Toen ik hem zei dat ik helemaal niet kon spelen en dat ik eigenlijk wou slapen zei hij dat, als ik zijn gasten binnen de tien minuten buiten kreeg, hij me royaal zou vergoeden. Daar had ik wel oren naar en toen ik eraan kwam trof ik daar een zeer gezellige boel aan die ikzelf ook zo snel mogelijk opgeruimd zou willen zien. Mijn kennis kondigde mij aan als Slappe Rick en verkocht nog wat blabla. Ik deed mijn akoestische Dylan-Ochs-Van Zandt set die door niemand herkend werd en effectief, binnen de tien minuten was iedereen naar huis. En zo ging de bal of beter de gitaar aan het rollen. Geleidelijk aan ontwikkelde en verbeterde ik mijn set. Nu heb ik ongeveer 30 akoestische en een twintigtal electrische sets, de ene al slechter dan de andere.

Op één van de, ondertussen talloze, feestjes die ik de voorbije jaren tot een goed eind gebracht heb moet er ook iemand geweest zijn van een grote platenfirma. Die man heeft blijkbaar een opname gemaakt van mijn optreden en dat aan zijn bazen laten horen. Die waren meteen wild enthousiast en wilden mij meteen de studio in om een cd op te nemen. Het zal de eerste zijn in een reeks van 10 cd's genaamd: "The worst guitar players ever." Ik gaf hen de namen van een aantal collega's door want door de jaren heen heb ik school gemaakt en zo zullen er cd's komen van Dikke Lou, Luie Jos, Grave Frans...Maar de mijne willen ze eerst uitbrengen omdat ze er zeker willen van zijn dat de reeks aanslaat.

Maar wat die platenfirma, die natuurlijk geld ruikt, nog niet weet, is dat ik ondertussen echt gitaar kan spelen en met The Horses nu mijn eigen groep heb. Dus ga ik die op geldbeluste gasten counteren door geen solo-optredens meer te doen maar door enkel nog te spelen met mijn groep en ook in interviews het enkel te hebben over The Horses. Op die manier keldert natuurlijk de verkoop van de Slappe Rick-cd en krijgen die platenjongens een beroerte als ze dat merken. 

Tot horens met The Horses!