Leven zonder waarde.

Onlangs moest ik in het gemeentehuis van mijn geboortedorp zijn omdat ik enkele documenten nodig had. Terwijl de loketbediende mijn paperassen klaarmaakte en ik geduldig wachtte, werd mijn aandacht plots getrokken door iemand van de bedienden die zei: "Hoe de naam was van de man die gisteren begraven werd? Even kijken, ja hier heb ik het. Dat was Frans Scholten...". De rest hoorde ik niet meer want mijn gedachten bleven hangen bij Frans Scholten. Tot een jaar of vijf terug heb ik Frans goed gekend en nu was hij dood en al begraven. Ik vroeg aan de loketbediende hoe de begrafenis verlopen was. "Voor zover ik weet," antwoordde zij, "was het een OCMW begrafenis en er was niemand bij. Triestig, toch?" Toen ik niet antwoordde, vervolgde zij "Het is de postbode die hem gevonden heeft. Hij lag daar blijkbaar al een paar dagen dood." Ze overhandigde mij de documenten en zei nog: "Wat een wereld, waar gaat dat naartoe?!". "Ja, zeg dat wel", zei ik, bedankte haar en verdween. Buiten scheen de zon en ik zette mij aan een tafeltje op het terras van een café dat er vroeger ook al was. Ik bestelde een koffie en mijn gedachten gingen weer naar Frans.

Ik ben er helemaal niet zo zeker van dat Frans de omstandigheden waarin hij gestorven en begraven is wel zo triestig gevonden zou hebben. Frans was een figuur die door het leven niet gespaard werd. Meer zelfs, ik durf rustig gewagen van een mislukt leven. Dat zei hij zelf ook altijd en hij had nog gelijk toe. Een jeugd had hij eigenlijk nooit gehad. Hij heeft zes jaren van zijn kinderleven doorgebracht in een internaat bij de nonnen ergens in de Vlaamse Ardennen. Die jaren hebben zijn verdere leven grondig verpest. Hij heeft in een verkeerde tijd geleefd. Zijn hele leven lang is hij op zoek geweest naar wat lang geleden in naam van god en al zijn heiligen, in hem kapot gemaakt is. Het was een voortdurende zoektocht naar affectie, geborgenheid en rust. Talent voor wat dan ook had hij ook al niet. Dat besefte hij heel scherp. Hij schreef een beetje, was fanatiek met muziek bezig maar was in allebei waardeloos. De laatste keer dat ik hem sprak was een vijftal jaren geleden. Hij had toen al ieder perspectief op een toekomst opgegeven. Eigenlijk verbaasde het mij dat hij het nog zo lang volgehouden heeft.

Ik hoop dat hij nu de nodige rust gevonden heeft alhoewel ik ook dat betwijfel. Zelf was hij er rotsvast van overtuigd dat er na de dood enkel het grote niets was. Hij leefde ook in de overtuiging dat niemand ook maar ene moer zou geven om zijn dood en ook daar had hij weer gelijk. Dat blijkt uit het feit dat er niemand aanwezig was op zijn begrafenis en ik kan niet zeggen dat zijn dood mij echt iets doet.

Hij zal wel in mijn herinnering blijven leven maar het zal altijd een wat triestige herinnering blijven. Zelfs al ben je nu opgelost in het grote niets, Frans, het moge je goed gaan.