2010: Het (wereldwijde) failliet van de georganiseerde arbeidersbeweging.

Naast de vele rampen en crises heeft 2010 ook ten volle duidelijk gemaakt dat de georganiseerde arbeidersbeweging als motor van verzet en verandering helemaal mag afgeschreven worden. Voor al wie niet ziende blind is moet het nu wel duidelijk zijn dat die eens zo linkse arbeidersbeweging resoluut de kant van het wereldwijd overheersende kapitalisme gekozen heeft. Meer zelfs: De beweging is niet in woorden maar wel in daden één van de grote pleitbezorgers van dat kapialisme geworden door alom te streven naar een kapialisme met een 'menselijk gelaat'. Eens te meer bewijst dit dat Marx, nog altijd één van de populairste filosofen, ook één van minst gelezen denkers is.

Azië en Afrika.

Nergens ter wereld heeft de arbeidersbeweging een coherent plan of alternatief om de arbeidersklasse, die nog nooit zo groot in aantal is geweest, uit de miserie te halen. Integendeel, het enige wat gebeurt is hier en daar de miserie wat proberen te verlichten. Om dat te bewerkstelligen valt die beweging nog altijd terug op de oude recepten van economische groei om aldus banen te scheppen en de welvaart (niet het welzijn) te verhogen. In China schept men miljoenen banen maar de arbeidsomstandigheden zijn er lamentabel en het land is een speeltuin geworden waar kapitalisten naar hartelust kunnen experimenteren. Dat dat ten koste gaat van miljoenen chinezen laat het 'communistische' regime siberisch koud. China is zelfs de grootste koloniale macht geworden want het verovert in ijltempo het Afrikaanse continent en daar worden de Afrikanen ook niet beter van. Afrika is meer dan ooit op sterven na dood.

Zuid-Amerika

Cuba,dat andere 'communistische' landje, gaat ook meer en meer de weg op van het kapitalisme en uiteindelijk zal ook dat land zwichten voor de dollars en de euro's. Venezuela en Bolivië doen pogingen om het lot van hun massa paupers te verbeteren en daar slagen zij ook gedeeltelijk in. Waar ze niet in slagen is het systeem in het hart te raken. Alle (goedbedoelde) pogingen ten spijt blijft het kapitalisme er met gemak overeind. Globaal gezien zijn het in Zuid-Amerika enkel inheemse volkeren die enig perspectief op verandering bieden. Maar ook die strijd lijkt ten dode opgeschreven wegens een gebrek aan daadwerkelijke internationale solidariteit. Er wordt wel relatief veel lippendienst bewezen maar de daden blijven uit.

Europa

In Oost-Europa is de massa paupers, sedert de val van de Muur, alleen maar groter geworden enook daar kunnen de kapitalisten naar hartelust experimenteren zonder dat hen een strobreed in de weg wordt gelegd. En zo belanden we bij ons. In de hele Europese Unie krijgt de arbeidersklasse rake klappen te incasseren. De protestacties die er waren boden geen enkel perspectief. Het waren telkens acties tegen besparingsmaatregelen maar nooit voor een nieuw (beter) systeem. Eventjes, heel eventjes, werd in Frankrijk de schijn gewekt dat er iets moois kon ontstaan maar ook dit bloedde dood. In Griekenland, Spanje, Italië, Ierland en Portugal blijft het verzet beperkt tot betogingen en af en toe een stakingsdag. In Groot-Britannië hebben enkel de studenten een aanzet tot verzet gegeven. In Nederland, België en Duitsland blijft het oorverdovend stil. In dat laatste land is er een zelden geziene economische groei maar die komt niet ten goede van de massa waar de verpaupering hand over hand toeneemt.

België

En dan het apenland genaamd België: Hiet weigerden de vakbonden massaal te mobiliseren voor de grote Europese betoging van eind september met het argument dat er in het najaar, met de onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akkoord, volop zou moeten gemobiliseerd worden. En wat zien we? Het najaar is voorbij en de vakbonden proberen koste wat het kost een akkoord uit de brand te slepen waarbij alle partijen zeer vriendelijk voor elkaar blijven. Opel was een compleet dbacl net zoals Carrefour. De besparingen die door de Vlaamse regering in de socio-culturele sector werden doorgevoerd gingen haast onopgemerkt voorbij. Het enige 'lichtpuntje', als het dat al is, is de Witte Woede. Het is een (weliswaar afgezwakte) vorm van het vroegere strijdsyndicalisme maar met alle respect voor de mensen die zich hiervoor inzetten, het gaat hier niet om een vitale sector, net zo min als het gaat om fundamentele veranderingen. Het gaat enkel om het verdedigen van de belangen van één beroepscategorie en de vakbonden doen er alles aan om dat ook zo te houden.

Besluit

Hoe komt dit allemaal? De (wereldwijde) arbeidersbeweging heeft nergens nog een politieke vertegenwoordiging die naam waardig. De sociaal-democratie doet overal ter wereld zeer hard haar best om te bewijzen dat zij zich zeer 'verantwoordelijk' kan gedragen, meer zelfs: zij is de grootste en beste verdediger geworden van het kapitalisme. Vergeet niet dat bv. het verval in Duitsland begonnen is onder de sociaal-democraat Schröder. Van die kant zal vernieuwing dus alvast niet komen. En dan is er het eeuwige klein-links: Ook uit die hoek zal niets komen omdat klein-links zeer conservatief geworden is. Diegenen die de klimaatproblematiek koppelen aan de strijd voor een beter bestaan worden in het beste geval niet gehoord of anders weggelachen. Ook bij klein-links staat economische groei nog altijd voorop. Diegenen die het roer radikaal willen omgooien en die pleiten voor een totaal andere aanpakzijn roependen in de woestijn. Eventjes, in 2007-2008, had het kapitalisme het moeilijk maar heel snel is het systeem erin geslaagd om zich te herstellen door van hun crisis een crisis te maken die enkel de armsten treft. Het systeem mag ongehinderd doorgaan met het accumuleren van rijkdom. Het is de hoogste tijd (als het al niet te laat is) voor een nieuwe wind.