Verantwoordelijkheden !

Als jij het middelpunt van je eigen leven bent en beseft dat je het in dit ene leven zelf moet maken, krijg je ook in de gaten dat alleen jij verantwoordelijk bent voor je doen en laten

'Verantwoordelijkheid' betekent: je kunt altijd antwoord geven, verantwoording afleggen op vragen over dat waar je verantwoordelijk voor was/bent, je kunt eerlijk antwoorden op vragen over hoe jij met alles in je leven omgegaan bent en nu omgaat. Je hoeft niemand naar de ogen te zien, je hoeft je mond niet te houden, je kaken niet op elkaar te klemmen, je buik niet vol te laten zitten, niet op je tenen te lopen enz. Je kunt op tijd pissig worden, iemand de huid vol schelden, stevig op je poten staan, iemand de Waarheid in zijn gezicht slingeren, mensen recht in de ogen kijken, niets op je lever hebben enz. Ik zet deze uitdrukkingen vet, omdat ze met emoties, lichaam, energieën enz. te maken hebben.

Dat de verantwoordelijkheid loodzwaar weegt, komt omdat vanaf de eerste kreet ons verantwoordelijkheidsgevoel misvormd is: we leerden ons verantwoordelijk te voelen over wezen-lijk onbelangrijke dingen, dingen buiten onszelf, dingen van andere mensen. Zelfs over dingen die aan de andere kant van de wereld gebeuren. Van iedereen is het verantwoordelijkheidsgevoel verkeerd gericht. Zó is de mens zwak gehouden, hoe 'sterkere persoonlijkheid', hoe zwakker als MENS. Vandaar al die angsten.

Het is noodzakelijk dat je jouw verantwoordelijkheid ként en aan het besef ervan wil voortbouwen. Daarvoor moet je dan wel weten wat verantwoord leven ís. Het zit zó:

 je bent uitsluitend verantwoordelijk voor je eigen doen en laten, denken en voelen;

 op dit moment. Wat gebeurt is is voorbij, daar valt niets aan te veranderen en je kunt nog geen seconde vooruitzien, dus waarom je druk maken over de toekomst?;

 binnen jouw mogelijkheden;

 met behulp van je onmogelijkheden;

 van dit moment.

 jouw verantwoording geldt alleen voor hoe jij nu met de gevolgen omgaat van jouw verleden.

 en hoe jij met de gevolgen omgaat van wat anderen deden of lieten in jouw leven.

Dit betekent:

 dat je niet verantwoordelijk bent voor wat er 2 seconden, of 30 jaar geleden gebeurd is. Dat is voorbij en daar verander je niets aan: hier zit de factor tijd in. Het zit je echter min of meer diep in je lijf ingebakken, en in die zin is het niet voorbij, maar nog kersvers. Dus het is wél noodzakelijk oude dingen uit te pluizen, om oude koeien uit de sloot te halen!;

 je bent ook niet verantwoordelijk voor wat anderen wel of niet doen of gedaan hebben. Jij kunt niet verantwoordelijk zijn over doen en laten van anderen of over de groep waar je bij hoort/hoorde. Dat betekent dat hele culturen, hele religies, werksituaties, leefvormen, idealistische actiegroepen enz. ondersteboven gegooid worden. Culturen, religies, werksituaties enz. zitten immers zo vol kuddegeest en groepsdwang, dat iedereen zich verantwoordelijk voelt voor de doelen van de groep en voor mensen uit de groep die een beetje of heel erg uit de boot vallen;

 je kunt niet verantwoordelijk gesteld worden voor jouw kind, dat in een onbewaakt ogenblik een knikker door de ruiten van de buren gooit, of een kind van 16 dat ik-weet-niet-wat uithaalt. Trouwens: JOUW kind kan ook al niet: het hoort van zichzelf te zijn;

 jouw verantwoording geldt niet voor de gevolgen van wat anderen deden/nalieten buiten jouw leven. Wel over of jij je inzet om anderen bewust te maken van hun eigenwaarde en van hun verleden;

 zo ben je ook niet verantwoordelijk voor je gezin, je baan. Wel voor hoe je ermee omgaat;

 een ander kan niet verantwoordelijk zijn voor jou, alleen over hoe hij/zij met eigen mogelijkheden en onmogelijkheden, en vandaaruit met jou en gezamenlijke situaties en alles in de wereld omgaat.

Het enige waarin je verantwoordelijk bent voor wat anderen aanrichten, is alleen in hoeverre jijzelf jouw cultuur, jouw religie, jouw kuddenormen en gedragsregels in stand houdt en/of bevordert (tweede inzicht). Dat maakt jouw verantwoording groot, want je móét uit gaan vissen in hoeverre je dat in het verleden gedaan hebt en in hoeverre je dat alledaags nóg doet. Dat bewijst de noodzaak van het tweede inzicht.

Maar jouw verantwoording gaat niet verder. Zo gauw je de gevolgen van jouw eerdere kuddegedrag recht gaat zetten, ben je je schuld aan het afpellen. Bovendien: als je niet beter wist, heb je geen schuld. Als je niet beter wìl weten, heb je wel schuld. Dit is weer iets om in je door te laten werken, want we hebben het precies andersom ingelepeld gekregen. Anders gezegd: misschien voel je je schuldig, lijd je onder wroeging over dingen waar je niet verantwoordelijk voor was. Je hebt geleerd je dagin daguit over dingen verantwoordelijk te voelen, terwijl je er niet verantwoordelijk voor bént:

1.      omdat het niet met jouw leven te maken heeft;

2.      omdat het verleden tijd is. Dat hoor je zo vaak: 'ik stel jou verantwoordelijk voor wat gisteren, vorige maand, 30 jaar geleden gebeurd is,' maar dat kan dus niet: dat is voorbij, daar kun je niets meer aan veranderen. Je kunt alleen, zoals ik al zei, anders met de gevolgen omgaan.

Anderzijds heb je taken die wel onder jouw verantwoording vallen en waar je niet geleerd hebt je verantwoordelijk over te weten:

1.      mannen die een kind verwekt hebben, hebben zich door alle volkeren, culturen, religies heen en door alle eeuwen heen, niet verantwoordelijk geweten over hoe ze met dat kind om moesten gaan: zorg ervoor, zijn/haar voeding, emotionele zorg en opvoeding tot MENS enz. Hier zeg ik even: let wel: ik zeg niet 'verantwoordelijk VOELEN", want dan is er iets mis;

2.      je hebt niet geleerd verantwoordelijk te zijn over hoe jij als MENS in je werk-, woon- en al je leefsituaties zit;

3.      je hebt niet geleerd verantwoordelijk te zijn voor de afbraak van de emotionele gevolgen en andere beschadigingen van culturen en religies in je eigen lijf en leven. Daar hebben nog steeds miljarden mensen schijt aan;

4.      je hebt niet of zeer beperkt geleerd verantwoordelijk te zijn voor hoe jij alledaags met het milieu omgaat: dat doe je als het jou uitkomt. Ook daar hebben nog steeds miljarden mensen schijt aan, enz.

Het is jouw verantwoording of je dingen op dit moment wel kùnt: als je bijvoorbeeld koppijn hebt, kun je je niet concentreren, maak je mogelijk fouten die weer schadelijk kunnen zijn voor jezelf en voor anderen. Het is dan verantwoord als je gaat onderzoeken waar die koppijn vandaan komt en een goede geneeswijze uitzoekt die jou helpt in plaats van dit lichaamssignaal te onderdrukken met allopathisch vergif.

Anders gezegd: het enige waar je verantwoordelijk voor bent is:

 hoe ga jij alledaags, met je mogelijkheden en je onmogelijkheden van dat ogenblik om met wat jou overkomt,

met jouw situaties, met de mensen om je heen; hoe ga je NU om met de gevolgen van je eerdere doen, zeggen, nalaten en verzwijgen; hoe ga jij om met de gevolgen van wat anderen jouw leven en jouw wereld aandeden en/of onthielden; wat leer je eruit als mens?

En verder:

 laat jou geen verantwoordelijkheden op je nek schuiven door mensen die eigen verantwoording kwijt willen;

 laat je echter ook geen verantwoording afpakken door mensen die het beter menen te weten en die jou menen te kunnen zeggen hoe jij leven moet: religies en culturen. Religies en culturen verzwaren de verantwoordelijkheid van mensen. Hun hele bestaan is daarop gebouwd.