De eenzaamheid van mensen is gigantisch. Bijna geen mens ontkomt eraan. En iedereen tracht die eenzaamheid  op te vullen door verstrooiing, afleiding, door het zoeken naar een ander, door samen te gaan wonen, door kinderen te scheppen, door hard te werken, door idealistisch bezig te zijn, door kunst, door macht, door wandelingen naar het strand, door religie...

Iedereen is op zoek naar geluk, omdat het bij mensen hoort: gelukkig zijn. Maar dat krijg je niet door deze dingen, zelfs niet door mensen die van je houden. Misschien zou je die twee als de gevaarlijkste dingen voor mensen moeten noemen:

1. mensen die 'van je houden';

2. idealistisch bezig zijn, dus met 'liefde', inzet, opofferen, wegcijferen...

Bij mensen die 'van je houden' krijg je energieën naar je toe en dat voelt lekker. Maar wèlke energieën? Dat zijn praktisch altijd energieën die jouw behoefte aan iemand die van je houdt in stand houden. Je wordt er dus letterlijk niets wijzer van. Integendeel: dat maakt je ziek. Vandaar dat mensen, vrouwen, die het niet meer pikken, overal uitgekotst worden, want vooral vrouwen horen lief te zijn en klaar te staan, op te offeren en zo. Dat gebeurt niet allen in het gezin, maar ook in allerlei maatschappelijke lagen.

Af en toe krijg je op tv zo'n idealistisch echtpaar of homopaar te zien. Zo'n stel wat al 20 of 50 jaar 'lief en leed' deelt. Vaak lijken ze inderdaad op elkaar. Dat klopt dan toch ook...

Alle mensen kijken er jaloers naar: 'zo heb ik dat niet!' Wees blij dat jij het zo niet hebt, want jij kunt beter werken aan je zelfwaardering dan mensen die emotioneel zo vast gebakken zitten in elkaar.

Zo'n voorbeeld, die ze ook in hun omgeving zijn, is verziekend voor anderen. Zo verzieken ze niet alleen elkaar, maar ook anderen, en heel veel mensen als ze voor tv of radio komen...

Mensen die 'zo veel van elkaar houden', zitten emotioneel zó vast gebakken in elkaar dat ze, om hun eenzaamheid te kennen en dan te kunnen gaan groeien in zelfwaardering, eerst los moeten komen van elkaar. Maar dat houden van elkaar voelt zó lekker, dat ze het wel uit hun lijf laten om zich vóór de dood van elkaar los te maken... Sterft een van beiden, dan is de ander total-loss en niet te troosten. En waar blijft de dode? Die zit nog steeds aan de partner en hangt voelbaar in het huis rond. De enige troost die de achterblijf(st)er kan krijgen waar hij/zij wat aan heeft, wil niet gehoord worden... Jarenlang blijft er getreurd worden en tegen anderen gezeurd over het verlies, de eenzaamheid...

Bij idealistische mensen lijkt het omgekeerd: ze stoppen hun energieën in allerlei akties, in goede doelen, in goede bedoelingen, in opofferen en klaarstaan, in goed bezig zijn enz. Het lijkt liefde, maar ze doen het voor zeg 99,99% voor zichzelf: 'Ik krijg er zoveel voor terug!' Ze worden zeer gewaardeerd, maar er gebeuren allerlei vreselijke dingen:

de energieën die ze rondstrooien houden de dingen waar ze zich zo voor inzetten juist in stand;

dat is hun eigen belang, want als ze die dingen goed zouden doen, zouden ze geen levensvulling meer hebben en hun eenzaamheid en depressie en hun slecht bezig zijn moeten ervaren en daar zijn ze als de dood voor...;

hun voorbeeld fokt anderen op om ook zo idealistisch bezig te gaan, ze slepen anderen dus mee;

daardoor raken hele projecten verziekend voor heel veel mensen;

op die velden worden mensen hun recht op zelfwaardering afgepakt en zich er niet van bewust gemaakt...;

 ze halen allerlei energieën uit het zozeer gewaardeerd en bewonderd worden... Dus doen ze het echt voor zichzelf...

Ze willen dus kost wat kost er niet achter komen dat ze verziekend bezig zijn, tot dodelijk toe.