Moge het nieuwe jaar en Kerstmis een gevoel van magie geven! Laat het kaarslicht het huis verwarmen, laat de geur van verse naalden erin zijn!
Mogen goede vrienden in de buurt zijn, moge je familie gelukkig zijn!
Laat het huis een volle schaal zijn, liefde en kinderen zullen erin zijn!
Laat er vreugde zijn, veel gelach, veel geluk schijnen, bloemen van succes! Laat het leven geluk verfraaien met licht! Mooie, vriendelijke, vredige jaren!
Mijn vrienden zullen vrienden blijven, wat de wereld ook is. En wat er ook morgen met ons gebeurt, het is niet eng, zolang er een vriend is. Mijn vrienden zullen bij mij blijven, en ik zal voor altijd bij hen blijven. De stekende, vaak bittere rivier. De stroom van naburige levensdagen, jaar. En ik wil heel, heel weinig: een beetje geluk voor trouwe vrienden. Ik wil voor hen een kronkelende weg, ze leiden op de helderste dagen. Ik wil dat de handen van de gelovigen elkaar raken. Mijn, naar ik hoop, even getrouwe handen. En wat er ook gebeurt in deze wereld, laat het niet gebeuren dat een vriend vertrekt. Mijn vrienden blijven vrienden en ik hoop ook een vriend te zijn. We allemaal allemaal vervaagd en scheen, maar als er vriendschap is, zullen we leven.
Ik hou van de mooie witte sneeuw En het groene gras in de zomerweergave, ik hou van het sprankelende sterrenlicht En het geluid van de lente die over de druppel vliegt
Ik hou van de onvolledige schijf van de maan, een kleine lichte hoek van de cabinegordijnen, en de zee, lange en dreunende geluiden Onder de schoener, vliegend over de zee, een filibuster
Ik hou van het uitzicht op de dieprode oevers In de kustnevel van een schone zonsondergang, en de mooie charme van de havens die ik ooit zal zien,
hou ik van de koude herfstavond en het scherpe aroma van een brandend vuur. Dat vind ik leuk ...
Merkt het steegje op de oude vijver op. Deze stad viel in de winter in slaap. En de kersen baden in de koude sneeuw in de tuin waar wij eens met u waren. Ik zal stil langs onze weg lopen. Loop langzaam alleen onder de maan. En zij staan dezelfde kers in de koude sneeuw in de tuin waar wij eens met u waren. En ik kan jou niet vergeten. In je gedachten ben je nog steeds constant bij me. En peinzende kersen in de koude sneeuw. In de tuin waar we eens bij je waren.
Onze sneeuwval is wederzijdse liefde. Stijgend met passie in de lucht! En een zo intieme kus waar ik veel over sprak ...
Tot grote vreugde van de groene ogen, Je omcirkelde me in je armen ... Ik verborg mijn ogen in liefde, in je besneeuwde tempels!
Ik hou van je! Hoewel ik geen zestien ben! Wie zal je verbieden om lief te hebben? Ik zal kussen met passie! Ik zal het hebben over passie ...
Ik herinner me gepassioneerde bekentenissen! Raak warme handen aan! Weer een ... Weer stilte. En alles is wit en wit rondom ...
Tijd om te onthouden al het warmst, dat was voor het hele jaar. Houd in jezelf deze tederheid, deze koude traagheid, gladheid. Zwijger zijn dan praten, meer opmerken. Om te markeren voor naaste mensen dingen waar je niet eerder aan dacht aan besteedde, hoe je je haar kamt, hoe jeeen sjaal knoopt, hoeveel alles uit hun zakken wordt gegooid als ze hun sleutels afhalen. Licht erin verschijnen. Waar kijk je naar. Voor wie is warme thee klaar en wie maakt sprookjes?
Ik geloof in prachtige zielen en in de oprechtheid van de ogen. En in het feit dat goede mensen onder ons leven. En zelfs als het te pijnlijk en moeilijk is om te ademen, geloof ik in goed. Dit geloof kan niet vernietigd worden.
Ik werd verraden en vaak in de problemen gegooid, ik passeerde het en de verraders. Wie zijn ze? Waar? Het leven heeft zijn eigen filter. En het zal worden uitgezift van het lot van al degenen die het oprechte pleidooi lijken te missen.
Ik geloof dat iedereen een les draagt met het uiterlijk, om het sterker te maken als het niet helpt in een moeilijke tijd, en iemand komt om ons de hand te reiken, overeind te zetten, en te geloven, niet om te veroordelen.
Ik geloof dat er geen onverschilligheid is in de afstand, dat in een goede hart de regenboog glimlacht, het licht. Deze hart heeft het woord als een onschatbare bron, ze zullen morsen. En het leven zal in een oogwenk veranderen. En iemand zal zeggen: "Ik geloof dat er vriendelijkheid is" En het zal anderen uit het hart helpen, zomaar, al het afval van vergrijpen en verbitterde gedachten is een zak. Ik heb mezelf afgeschud. En nu komt alles goed.
Ik geloof dat het hart niet veroudert in de loop van de jaren, verre van dat. Vertrouwen is waar liefde is. Dit is het belangrijkste punt. En als je gelooft dat geluk in het lot gebeurt, het universum, je gelovend. Alles zal je geven.
Heb je vandaag gelachen? Zeg geen nee, je hebt het vandaag tenslotte geprobeerd, maar de pirouette is niet gelukt. Treurt niet, lieve God, zelfs voordat de nacht , ver is en als je zo koppig bent, is dit allemaal gemakkelijk te doen. Ga de woonkamer in. Waar op de muur van de spiegel staat. Vergeet de uitdrukking "Ik mis". Vergeet de droefheid en alle gevallen. Ga naar de spiegel door te springen en te glimlachen terwijl je onderweg bent. Het zal je met een glimlach beantwoorden. Verjaag je hele blues. Wacht twintig minuten en probeer je niet te vervelen. En het zal je beginnen te lijken, dat verdriet is voor altijd voorbijgegaan.
Ik was met je, en plotseling was ik weg. Bleef een schaduw in de diepte van de pupil. In de ziel is leeg, met een prikkende, scherpe steek. En met een verdoofde viool zonder een boog. Zenuwen strekten zich uit de spanning, stilte verhitte niet. En er is geen kans op een verkeerde stap. Maar dit is niet de mijne de wijn. Weet en jij zielloze stilte. En de hopeloosheid die met vuur brandt. Wanneer je niet vrij bent in je acties. En er is geen hoop, hoe het doodt. Hoe pijnlijk, burn-out, sterf. En begrijp dat er geen hulp zal zijn. Wie dit ooit zou kunnen begrijpen, voelt dat zal het niet vergeten. Het was en is niet. Spiraal van de afgelopen jaren uitgerekt in een gesloten cirkel. De kans verloren en er zijn geen opties. En de zaak zal niet langer reiken.
Wat voor soort mensen zijn raar? Vandaag waarderen ze, morgen doden ze. Vandaag kijken ze je met liefde aan, en morgen worden ze gekneld met veel pijn. Vandaag de dag zeggen dat ze het woord herkenning, en morgen gedrenkt zwarte modder, nu op een voetstuk verheffen u. Een uur later vernederd en zal niet vragen. Vandaag houden ze van en haten ze morgen. En in een woord proberen ze de gierige mensen te beledigen. Vandaag, met een zachte omhelzing passie, en morgen met alle woede vloek. In de ogen willen ze veel geluk, en achter de rug zeggen ze ellendig. Nu lacht iedereen met je mee en maakt grapjes, en dan draaien ze hun handen om hun ogen. Jij, zoals het is, aanvaard eerst. Dan voor hetzelfde jij en veroordeel. Eerst gaat de deur voor je open, en dan schopte je eruit. En iedereen wil iets van zichzelf en laat een wond in je hart. Het leek een wonder van God verheerlijkt, dan verlaagd door de vloer rustig. De oprechte gevoelens gloeien En als oprecht en dan weet je niet. Wat zijn de mensen in het land zijn, niet achterhalen hun eigen lot, zij prediken aan anderen koppig. Daarbij zijn in het donker.
Verzamel de fragmenten van zijn geheugen. In een enkele foto uit het verleden. Ik kijk naar mijn herinneringen, dompel mezelf onder in het vergeten en verlaten. Ik gil, ik huil plotseling, ik wil het verleden terugkeren. En dan uit de tranen van de doden, zal ik blij zijn opnieuw te vinden. Sterkte en verlangen krijgen, alles onthouden wat is gedaan. Ik sta niet toe dat ik medelijden heb. Tot het einde dat ik zal gaan, ben ik erg dapper. En naai de vorige draad niet, en gooi het niet uit het geheugen. Ik kijk naar de zon met hoogtepunten, ik duik opnieuw in herinneringen.
De winter heeft geen haast om ons te verlaten, en wat kan ze alleen geven? Misschien krijgen we haar nog vele, vele jaren. Nemen we ook de trein naar Afrika? En ze zal haar voet stampen en zeggen: "Wel, wel! Ik ga nergens van je weg. Ik zal voor iedereen de wegen passeren, ik zal sneeuw krabben. Dan vertrek ik zonder ticket. Maar bijna onmiddellijk, na de zomer te hebben verdreven, zal ik je opnieuw bezoeken. En vergeet niet om thee te drinken. Hier ben ik! De jonkvrouw is een schoonheid! "
Er is een witte lucht, er zijn witte bergen. Er zijn witte straten van de Witte Stad. Er zijn witte sparren. Er zijn witte esdoorns. Er zijn witte bladeren Op de kronen van de kraai. Er zijn witte eekhoorns. Op witte takken. Met witte noten. In witte tanden.
De herfstmelodie klonk teder, en met haar geliefde wind danste ze, loof draaide in een gouden bladval en bomen zongen in een elegante tuin. Ze was gefascineerd door haar schoonheid, en de herfst en de herfst liepen achter me aan. Gaf overal glimlachen en kleuren en vroeg er niets voor terug. Ze waterde haar geboorteland, het lied klonk met een regenachtige melodie, een droom vulde mijn hart en ziel, en ik wilde echt naar dat wonder luisteren ...
Ik ben van iemand.Koester alleen degenen die je koesteren. Ik ben een spoor van uitgeputte hoop, ik ben iemands vreugde, iemands kruis.De hoop op iemands verdriet,het spijt me heel erg voor iemand. Ik ben iemands conclusie en les.Iemands lucht slok ik ben, iemands gevoelens, iemands pijn, maar misschien iemands liefde. Iemands gedachten en woorden, misschien iemand rotzooi. Ik ben iemands droom en iemands passie. En over iemands waanzin. En hoe geweldig is het om te leven en iemand in dit leven te zijn..
Hij grijnsde naar de vogelkers, snikte, bevochtigde de lak van de rijtuigen,
de bomen trilden. Onder de maan op roll-out in een enkel bestand,
gaan violisten op weg naar het theater. Burgers, in een keten.
Plassen op een rots.
Als een traan vol rode rozen, in brandende natte diamanten.
Geluk, op hen, op wimpers, op wolken.
Ik wilde alweer in mijn kindertijd zijn, in de gelukkige jaren zestig,
waar het zo gemakkelijk was om te leven en te zingen.
Waar het nieuwe jaar de beste vakantie is.
Waar soda in automaten met een cent in je hand vloog.
"De ironie van het lot" in bioscopen, voor kussen, geen inmenging.
IJs was een cent waard. Een paar geliefden op de bank, ze waren gelukkiger.
Waar de liedjes werden gegoten uit de open ramen, hoe raodiootje een geluid maakte.
Maar waar vind je het allemaal nog een keer? Ik wilde weer een kind worden.
Maar, zoals we weten, zijn er geen tickets. Om het terug te sturen, is er geen middel.
Alleen, alleen dromen van ...
Een schaduw viel over de bloembladen. En ten slotte is de laatste dag aangebroken. De roos fluisterde zachtjes: "Ik ga dood, hoewel iemand me water geeft ..." Maar mensen liepen verder, al merkte ze niet op, haar eens zo prachtige schoonheid. De roos stond lange tijd alleen, alleen de wind trok aan haar lakens. En op de stengel van stekelig en hoop bleef spoedig slechts één piek.
Je bent ziek, ik ben ziek, ik ben ziek van onze zondige zielen. Bed, verfrommeld laken, gedachten klimmen ontroostbaar. De zonde ligt op uw ziel, en alleen u wordt bemind. Geluk zal snel wegrennen. Het is plotseling, haastig. Liefde, verdorven en zondig, wild en mooi, het is dom en belachelijk, het is stoutmoedig en speels. Maar zonder haar was het leven gekoeld. De kleuren zijn vervaagd, ze zijn bleek geworden, en als je lief hebt, bid dan, dat je soms van mensen hield. Wat zou er in een gekreukeld bed liggen?Voor de lentedruppels riep ik om liefde en plezier.
De sneeuwstorm brult als een grijze reus, in de tweede dag niet afgenomen. Zal bruisen als vijfhonderd vliegtuigen turbines, en er is haar verdoemd einde in zicht. Dansen een enorm wit vuur, dempt de motoren en dempt de lichten. In een vastgelopen sneeuwveld, kantoorgebouwen en hangars. In de met rook gevulde kamer, een zwak licht, slaapt de radio-operator niet voor de tweede dag. Hij betrapt, hij luistert naar het knetteren en fluiten, Iedereen wacht gespannen: levend of niet? De radist knikt, voor het heden, ja, maar de pijn staat hem niet toe recht te trekken. "Zoals, hier zijn de problemen. Mijn linker vliegtuig is nergens. Hoogstwaarschijnlijk gebroken sleutelbeen ... "
Ik heb, ik kan, ik ...
Ik heb geleerd om niet te vragen om te blijven.
Ik heb geleerd om alleen 's nachts te huilen,
en de dag om te lopen en lief te lachen.
Ik heb geleerd om mooi te gaan.
Ik heb geleerd mijn gevoelens te verbergen.
Ik heb geleerd niet te gillen van pijn.
Ik leerde om te doen alsof ik onwaarheid geloof,
hoewel ik geen enkel woord geloof.
Ik heb geleerd stil te zwijgen.
Ik heb geleerd te leven.
Ik heb geleerd om geen aanstoot te nemen aan mensen.
En ik kan ze nog steeds iedereen vergeven.
Leer te vergeven ... Bid voor de overtreders, het Kwaad versla de straal van het goede. Ga zonder aarzeling naar het kamp van vergeving, zolang de ster brandt. Leer te vergeven wanneer de ziel beledigd is, en het hart, als een kopje bittere tranen, en het lijkt dat vriendelijkheid helemaal is opgebrand, je herinnert je hoe Christus vergaf. Leer vergeven, vergeef niet alleen met het woord, maar met heel je hart, met al je essentie. Vergeving is geboren uit liefde . Leer vergeven. Bij vergeving is vreugde verborgen. Edelmoedigheid geneest. Het bloed aan het kruis is vergoten voor iedereen. Leer vergeven, dat je jezelf vergeven moet worden.
De kleinkinderen op de luiers van de muurschildering. En al het haar, met grijzend haar. Het was moeilijk, ze stopten niet. Het zal leuk zijn stop je niet? Vandaar dat ik je nodig heb, weet, in de vraag In het lichaam tsunami van trots. En op de verzegeling van het hart. Verzegelde liedjes van verdriet...
Droevige tijd! Oog charme! Je afscheid schoonheid is aangenaam voor mij, ik hou van de wildernis van de natuur weelderig, bossen bekleed met goud en goud, windgeruis en frisse adem in hun baldakijn, en de hemel is bedekt met een saaie golvende golf, en een zeldzame zonnestraal, en de eerste vorst, en bedreigingen die ver verwijderd zijn van grijze haren winters.
De lucht ademde al in de herfst, al minder vaak scheen de zon, de dag werd korter, een mysterieus bladerdak met een triest geluid werd blootgesteld. Een mist lag op de velden, een ganzen van een luidruchtige caravanreikten naar het zuiden: een nogal saaie tijd naderde. Het was al november op het erf.
Saaie foto! Wolken zonder einde. Regen giet, Plassen op de veranda. Zwakke bergas doorweekt onder het raam. Het dorp ziet eruit met een grijze vlek. Waarom ben je vroeg in de herfst bij ons geweest? Hij vraagt het hart van licht en warmte!
De zomer is voorbij, deherfst is gekomen. In de velden en bosjes is het leeg en saai.
Vogels vlogen weg, de dagen zijn korter, de zon is niet zichtbaar, donkere, donkere nachten.
De herfst is gekomen, de bloemen zijn opgedroogd en de kale struiken kijken neerslachtig .
Het gras in de weiden verdort en wordt geel, alleen de winter in de velden wordt groen .
Een wolk bedekt de lucht, de zon schijnt niet, de wind huilt in het veld, het motregent.
De wateren van de Fast Stream hebben geluid gemaakt, vogels zijn weggevlogen naar de warmere klimaten .
Bos, als een geschilderde toren, lila, gouden, karmozijnrode, vrolijke, bonte muur staat boven een heldere weide.
Gele berkgravures glinsteren in blauw azuurblauw, zoals torens, worden kerstbomen donkerder, en tussen esdoorns worden ze hier en daar blauw in het gebladerte van de doorgaande Verlichting naar de hemel, wat een raam is.
Het bos ruikt naar eiken en dennen, in de zomer droogde het uit van de zon, en de herfst is een rustige weduwe en komt zijn kleurrijke toren binnen.
Droge maïsstengels in de veldenSporen van wielen
en vervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen
en rood onderwatergras. Velden en herfst. Zee en naakt
rotsen van rotsen. Hier is de nacht en we gaan naar de donkere
kust. In de zee - lethargie. In al zijn grote sacrament.
"Zie je het water?" - "Ik zie alleen de kwiknevel schijnen".
Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter
hangt onder ons - in het modderige eindeloze fosforstof.
Herfst. Sprookjeskamer, open voor iedereen voor beoordeling. Glades van boswegen, peering in de meren.
Zoals bij de tentoonstelling van schilderijen: zalen, zalen, zalen, zalen van iepen, as, esp in een ongekende vergulding.
Linden gouden hoepel. Als een kroon op een bruid en bruidegom. Het gezicht van de berk is onder de bruidssluier en transparant.
Begraven land onder gebladerte in greppels, kuilen. In de gele esdoorns van het bijgebouw, alsof in vergulde kaders.
Waar de bomen in septemberbij zonsopgang staan, in paren,en de zonsondergang op hun schors laat een barnsteenpad achter.
Waar het onmogelijk is om in het ravijn te stappen, om niet bij iedereen bekend te zijn:het is zo woedend dat er geen stap is, een blad van hout ligt onder je voeten.
Waar klinkt aan het einde van de steeg. Echo op een steile afdalingEn dageraad kersenlijm Verstijft in de vorm van een bos.
Herfst. De oude hoek van de oude boeken, kleding, wapens, waar schatten catalogus draait de kou.
Late herfst.
De roeken vlogen weg, het bos was zichtbaar, de velden waren leeg.
Slechts één strook wordt niet samengedrukt.
Ze brengt een droevige gedachte.
Oren lijken tegen elkaar te fluisteren:
"Het is saai voor ons om te luisteren naar de herfstblizzard.
Het is saai om voorover te buigen,
dikke korrels baden in het stof!
Wij worden elke nacht verwoest door het dorp1 van elke
vliegende vraatzuchtige vogel,
Een haas vertrapt ons, en een storm treft ons.
Waar is onze ploeger? wat staat er nog meer te wachten?
Of zijn we slechter dan anderen? Of bloeide onstabiel?
Nee! we zijn niet slechter dan anderen - en lange tijd is het
graan in ons uitgegoten en gerijpt.
Niet om dezelfde reden ploegde en zaaide
dat de herfstwind ons zou verdrijven?. "
De wind geeft hen een triest antwoord:
Je kleine boer heeft geen pis.
Hij wist waarom hij ploegde en zaaide,
Ja, hij kon het werk niet doen.
Arm arm ding - hij eet en drinkt niet,
de worm zuigt zijn zieke hart,
De handen die deze voren naar buiten brachten,
gedroogd in een reepje, hingen als zwepen.
Zijn ogen waren zwak en zijn stem was verdwenen,
Dat hij een treurig lied zong,
Als een ploeg, leunend met zijn hand,
liep de ploeg nadenkend over een strook.
We hebben de kever niet opgemerkt. En de winterframes waren gesloten. En hij leeft, hij leeft nog. Zoemend in het raam Spreid zijn vleugels. En ik roep mijn moeder om hulp: Er is een levende kever! Laten we het frame openen!
De herfst keek in de tuin vogels vlogen weg. Buiten het raam in de ochtend ritselen de gele sneeuwstormen. Onder de eerste brokjes van het ijs, breekt. Mus in de tuin zal zuchten, en zingen verlegen.
De bosbessens rijpen, de dagen zijn kouder geworden, en door de schreeuw van een vogel in het hart werd het droeviger.
Zwermen vogels vliegen weg, voorbij de blauwe zee. Alle bomen schijnen, in een kleurrijke jurk.
De zon lacht minder vaak, er zit geen wierook in de bloemen. Binnenkort wordt de herfst wakker en huilt wakker.
Brieven kwamen minder en minder. Deze keuze was niet toevallig. Hij werd ongezellig en zorgeloos, spande zichzelf van haar af liet kalm gaan, zonder een gevecht, vroeg niet om in delen te worden gebroken. Vervang geen geluk met hem. Lange gesprekken over geluk. aangekoekte korsten. Niet willen kwetsen. Omdat het niet zo gemakkelijk is alles dat ermee te maken had. Letters werden korter.Te laat om serenades te zingen. Meer tussen woorden, tussen regels. Minder hard, omdat het nodig is, voorgaande jaren niemand zal nemen, en de andere niet, waar er angels grapte over hen, hebben gemengde met honderd en datum.Vreugde gebeurt niet zonder verdriet, daarom wordt het hem steeds duidelijker. Hij zal hem nergens heen laten gaan. Alles wat met haar te maken had.
We zouden nog een maand kunnen vasthouden, en daar zal het gemakkelijker zijn: de stad zal zich in verschillende kleuren kleden, glaskaarsen zullen flitsen, de hemel zalfijn poeder uit de dikke winterbuik afschudden en de vergeten warmte van de roze ouderlijke keukens wegblazen. er zal een geur van kaneel en muffin zijn, en natuurlijk zullen mandarijnen, winkels en een gekakel feestelijke markt vullen met klatergoud, en de onzichtbare grootvader M. Zal het raam met iets blauw verven. We zouden nog een maand kunnen vasthouden en de routine zal verdwijnen. Elk jaar komt de kindertijd terug uit de troebelheid van herinneringen, speelgoed komt tot leven op de kerstboom,grappen over het badhuis worden herhaald, en iedereen die binnenkomt vande koude geuren van verwondering en geloof in verwondering. elk jaar komt er een week van warme dekens, slingers en comfort. we zouden nog vasthouden, en saluutjes zouden rammelen, een een maand verhard volwassen hart zou plotseling een paar minuten slap worden, en iemand zou weer champagne spetteren en zijn vermoeide schouders knuffelen. We zouden nog een maand kunnen vasthouden, en daar zou het veel gemakkelijker zijn.
Buiten de ramen is er een oogje,de bladeren zijn vol,
en de lucht wordt niet van de weg gehaald.
Alles was stil.Maar wat was het eerst!
Nu is het gesprek niet hetzelfde en vriendelijk.
In eerste instantie zijn alle hals over kop,
gezonken bomen in het hek diskrediet,
en op een vloot van regenval gestempeld,een diploma,
dan van de loodsen,naar het terras te melden.
Je kunt nu niet zwaar ademen.
Mijn hart is somber. Snel, zanger, schiet op. Hier is de gouden harp.
Laat je vingers er langs snellen, de geluiden van de hemel in de
snaren opwinden. En als er een daling in de ogen van de bevroren tranen,
ze zullen smelten en uitgestort. Laat je lied wild zijn. Als mijn kroon
ben ik belast met leuke geluiden. Ik zeg je. "Ik wil tranen, zanger."
Ze werd geplaagd door lijden, ze kwijnde lang en stil. En het vreselijk
uur is gekomen, nu is het vol, als een beker van de dood, vol gif.
Venetië ...
Een gouden duiventil aan het water. Veegt het briesje van de zoute
smalle routes van Black Boats. Zoveel zachte, vreemde gezichten in
de menigte. In elke winkel staan verlicht speelgoed, met een boek een leeuw
op een geborduurd kussen, met een boek een leeuw op een marmeren zuil.
Zoals op een oud, vervaagd canvas, is de hemel saai blauw. Maar het is
niet druk in deze kleine ruimte. En het is niet benauwd in vocht en hitte.
Leuke zonde, zoete metgezel en mijn lieve vijand. Je glimlachte in mijn ogen. Ik heb geleerd sommige dingen niet op te slaan, met wie het leven mij niet zou bekronen. Om vanaf het einde willekeurig te beginnen, en om voor het begin te eindigen. Om als staal te zijn, in een leven waar we zo weinig kunnen. Chocolade behandelt verdriet, en lacht in het gezicht van voorbijgangers.
Opnieuw zongen de vogels luide stemmen en werden de stilte wakker ... Wat zal er in april gebeuren? Het is alleen aan God bekend. We leven van hoop en geloof. Laat er vrede zijn! Laat er licht zijn. laat de vogels zingen.Laat mensen geloven.
Ik liet de pijl van de boog door de lucht flitsen.
Ik wist niet, ze vloog voorbij.Ze keek haar tevergeefs aan,
ze flitste en verdween.
Ik gooide het lied in de wind:het geluid stopte ergens
in de verte.Waar mijn pijl viel,kon ik op dat moment niet zeggen.
Je bent in elke gedachte, elke regel is gecondenseerd. Je bent in elke inademing-uitademing. Jij bent mijn pijn en jij bent mijn verlies. Je bent de dromen van de duisternis, gehuld in vuur. Je bent een gelukkige straal die een keer flitste. Je hebt dorst van plotseling stijgende passies. Je bent een regenboog van overlappingen, die het hart breekt van verwarde netwerken. Jij bent mijn leven en je bent mijn vreugde over hoop, verlangens en mijn liefde. Voor het moment van liefde zal ik alle kwellingen van de hel accepteren. Alleen als alleen mijn hand in de jouwe was.
Nooit spijt van krijgen. Nooit spijt hebben, wat is gebeurd, niet kan worden veranderd. Als een toon uit het verleden, je verdriet verbrokkelend, verscheur met dit verleden een onstabiele draad. Nooit spijt van wat er is gebeurd. Dat het niet al kan gebeuren. Als alleen het meer van je hart niet troebel wordt. Bewaar uw vriendelijkheid. Zelfs voor jullie allemaal, een glimlach als antwoord. Heb geen spijt dat je hun problemen niet hebt gekregen. Nooit, nooit spijt van: je bent te laat begonnen, of je bent te vroeg weggegaan.
Ik hou van van je te houden. Oh, hoe wenselijk dit geluk, met u in de
keuken om koffie te drinken. Ik hou van van je te houden. Thuiskomen
van het werk.En naar het werk gaan. Ik hou van van je te houden.
Hoewel het waarschijnlijk niet nieuw is. Je brein heeft het alleen maar
gebaard. Ik hou van van je te houden. Ik wil dat er geen limiet was voor
het samenvoegen van hart en lichaam. Dan alleen en het is nodig om
te leven. Ik hou van van je te houden. Ja, ik ben natuurlijk geen
Wat gaat er morgen gebeuren? En de herfst komt morgen. En de wig van kraanvogels spint "Afscheid" in de hemel. Wat gaat er morgen gebeuren? Gewoon regenachtig verslappen ... En de tijd loopt bijna haastig op onze horloges. Wat gaat er morgen gebeuren? Afscheid van de zomer. En alleen.
Wegstof wordt een beetje genageld door herfstregen ... En de zon is al oranje helder plakje Niet warm. En oke Natuurlijk wachten we op hem ...
En wat gebeurt er morgen? De nachten zullen iets langer duren ...
En sterkere koffie en een gewatteerde plaid op de bank. Wat gaat er morgen gebeuren? Hetzelfde leven trouwens! Zonlicht is tenslotte de mensen van wie we houden!
Voor elk boeket en voor elke bloem bedank ik mensen bijna tot het graf.
Ik hou van bloemen.Maar onder hen bewaarde ik deze roos in mijn hart.
Enorm, trots, dicht rood.Geurig als een hele tuin.
Het staat, gewikkeld in zijn uitrusting.Op de een of andere manier
vorstelijk mooi.Ik geef ze aan jou mijn vriendin.
Verspil je leven niet aan diegenen die jou niet waarderen, aan diegenen die
niet van je houden, wacht niet op diegenen die je ongetwijfeld zullen veranderen.
Verspil uw tranen niet aan diegenen die ze niet zien, aan hen die u gewoon niet
nodig hebben, aan hen die zich verontschuldigd hebben, opnieuw aanstootgevend
zullen zijn, die het leven vande andere kant zien.
Verspil je kracht niet aandiegenen die je niet nodig hebt, aan stof in je ogen, aan hen die
jaloers zijn op verkoudheid, aan hen die dol zijn op zichzelf.
Verspil uw woorden niet aan hen die ze niet horen, op een kleinigheid,
niet aanstootgevend waardig, op degenen die in uw buurt zijn, adem gelijkmatig,
wiens hart uw pijn niet doet.
Verspil je leven niet, het is niet oneindig, waardeer elke ademhaling, moment en uur,
immers, in deze wereld, zelfs als het niet perfect is, is er iemand die de hemel die
alleen voor jou bidt...
Gebed:
Onze Vader, die in de
hemelen zijt, geheilig
zij Uw naam. Uw Rijk
Kome, Uw wil geschiede
op aarde als in de
hemel.Geef ons heden
ons dagelijks brood.
En vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij
vergeven aan onze schuldenaren.
Van U is het koningrijk
de kracht en de heerlijkheid
in eeuweheid.
Amen;
orationis:
Pater noster in
ars caelis, sanctificetur
Quia nomen tuum. Imperii tui
Veni, fiat voluntas tua
in terris et in
nobis hodie
Panem nostrum quotidianum.
Et dimitte nobis debita nostra,
sicut et nos
panis coelicus figuris terminum.
Tua est regnum
et potestas, et gloria in saeculum.
Amen.
Zeg vaak de woorden, zachtaardig, vriendelijk, aanhankelijk. Dan zal de ziel bloeien. En het leven zal een sprookje worden. Geef mensen goed, geef en aarzel niet, laat het licht zijn, vaker lachen vrienden ...
Niet de laatste, niet de eerste,niet zwart en niet wit. Niet jagen aandeel stevig.Begrip waarderen, ondeugende, nieuwsgierig.Ik keek en rook, te vergeten de geest en angst als dit, hangende oren,en met noedels om de oren. Ze werden zonder moeheid beloond. Ontvang en zondig niet. Het is duidelijk dat ik lange tijd soep van die noedels gekooktheb.
Op een dag word je alleen wakker en je zult begrijpen dat het hart
oud geworden is. Wat zit erin? Een hele ijsberg van ijsschotsen,
en dat je warmte wilt, haar lichaam, haar geur van lang haar,
en parfum op een zacht kussen. Weet je nog hoe je geen tranen
kon bedwingen, als je doodde, onverschilligheid.In het onderbewustzijn
zullen het gesprek en de laatste vergadering opnieuw verschijnen.
Haar handen, lippen en schouders. Hoeveel pijn heb je haar toegebracht,
eindelijk besef je het nu. Alleen waar ze kracht putte. Je belt haar
nummer opnieuw, je wilt een zachte stem horen. En als je haar
hoort, zal je het ineens begrijpen. Ze is gelukkig zonder jou.
De stille geest van de herfststilte. Een mysterieuze, magische paar dat
danste. Wie zal hen zeggen. Zijn ze alleen of uit elkaar?
Hier is het idee ongrijpbaar, in de spirituele wereld, de twee harten versmolten
tot één, maar waarom is hun lot onverbiddelijk. Illusies van de onvervulde
droom, denachtelijke hemel diende als een omslag, en bij zonsopgang is
de wereld anders, helaas. En vooroordelen zijn eeuwige ketenen
Het leven geveegd zonder een duidelijk spoor. De ziel was enthousiast,
wie zou me vertellen waar? Met welk vooraf geselecteerd doel?
Maar alle dromen, al het gekraak van de eerste dagen met hun vreugde,
allemaal stiller, meer en meer duidelijk.Naar de laatste geschikte
housewarming. De voltooiing van losbandig zijn ontsnapping. Van de
Laten we ons contract van tevoren breken. Een paar voorwaarden. We zijn allebei geen dwazen. Je zult me elke nacht ophouden te dromen, ik om de begrafenis te lezen van afscheid nemen met jou in coupletten. Laten we eerlijk zijn, zonder verlies: een zwakke, snot, wederzijds com, gemiste oproepen na zeven drankjes. Schandaal, omarmen tabletten onder de tong. Laat me verlaten, laat me mijn mobiele veranderen. Vergeet het maar, ik zal branden, niet alle, zoals de es. En ik zal niet langer vernederd en impotent zijn. Teken hier alsjeblieft in de hoek.
Je zult geloof in mijn ogen zien, maar niet inhet leven en zelfs niet in jezelf. Dit is een geloof in de blauwe lucht, dit is een geloof in de sterren en de zee.
Alles wat ik zie en waar ik over droom, alles wat ik hoor, dat alles is aan de kust, alles is in mij, ik voel, ik weet het, en alsof ik kan vliegen.
Je veroordeelt me niet, niet, ik hou ervan naar de hemel te kijken, daar zie ik de geheimen van het leven, en alsof ik kan vliegen.
Dromen van een nieuw, helder en groot. En om te worden afgeleid in een lang gesprek. Voor een reeks gedachten, een kortstondige. Voor sommige onzin zonder te vragen. Pogend om te raden, waarvoor iemand antwoorden zonder vragen zal krijgen. En probeer jezelf onvermoeibaar en lui, met een behoorlijke hoeveelheid ongeduld, wacht op nieuws en strikte updates, veranderende gevoelens, tekens, betekenissen, meningen, opwindende en anticiperende, liefde.
Het lied is voorbij in de nacht in de tuin, om te zingen, te laat, te laat.
De hechtingen gingen uit elkaar, nacht in de tuin en whisky in zilver. Toch, laat me de oude dagen schudden, dat het pijnlijk zeldzaam is.
Gescheiden vrienden, en zij kunnen niet helpen,
en je kunt het niet voorkomen, gescheiden goede vrienden, zal een paar tranen duren om lang mee te gaan.
Maak goed en schaad het kwaad niet, voor elke stap ben je altijd in het antwoord. Geduld leren en weten stevig dat alleen liefde de minnares van de planeet is. Dat er geen geweld en duisternis was, om vloeiend en helder te leven. Met jouw goed, stop je het kwaad, Om vriendelijk te zijn, zoals de zon, ging niet uit.
Jaren kunnen niet worden teruggegeven, maar onze ster brandt.
En we vervolgen de weg, en hij viegt door het leven.
We willen niet oud worden, en de tijd spoedt zich naar voren. Alles wat we kunnen overwinnen, de ziel streeft ernaar om te
vliegen. Zo snel vliegen de jaren ... En alleen om alles te maken ... Hart, ziel, we willen nooit oud worden.
Het lot is alles voor ons, op elk moment, en elk uur gegeven in dit leven is een kans om de kans om gelukkig te zijn, zijn een streeft leven één leven liefde en te geloven in wonderen, goed te doen, zien geen kwaad zonder kwade bedoelingen zijn. In al het lot van dank, achter elk moment dat het lot wordt gegeven voor de test, en de pijn voor het geluk, vreugde en liefde. Voor alles wat ons de Heer geeft. voor elk moment in zijn leven. Langs het pad van het leven van wegen wordt gegeven aan het leven van zijn les.
Ik zag dronkaards met wijze ogen. En gevallen vrouwen met een gezicht van de zuiverheid. Ik weet dat de sterke punten die opgewonden huilen. en zwakke punten die kruisen. Niet de schuld voor die, niet zeker wat. Niet beloven als besloten om te liegen. Niet controleren, wanneer het wordt toevertrouwd. En geef niet op, van plan om te nemen. Ik ken de wereld, het is oud. en vol met onzin. Ik weet hoe het in mijn zak gaat. En hoe het geslepen blad luidt. Ik heb gehoord hoe ze op het schavot zingen. En ik herinner me hoe ze zoenen zonder lief te hebben. Ik ken iedereen die er voor is, en iedereen die tegen is. Ik weet alles, maar niet mezelf ...
Ik ben ziek van je ...
De verleiding, ik weet het, niet bezwijken! Verlies niet! Blijf!
Bitterzoete pijn. Blijf op de vlakke weg.
Wat je niet leuk vindt, vind ik het moeilijk om mezelf toe te geven.
Ik ben ziek van je.
En ik verdrink in dit stroperige delirium. Echte passie
Die zal loslaten, dan knijpen met teken.
Elke ademhaling, als een beloning.
Elke stap is een ondraaglijke pijn. Ik beloof het niet te zijn,
bemoei je niet met je om een belofte na te leven.
Ik vraag er maar één om welkom te blijven ...
Liefde als een bloem, verdwijnt en verwelkt. Liefde als geesten,
een beetje drugs.Verliefd, zoals in netwerken kun je verward raken.
Liefde is een beetje moeilijk, maar het is niet moeilijk om lief te hebben.
Liefde als een adelaar zweeft omhoog. En het kan van de hoogte vallen
met een steen naar beneden. Zoet als frambozen, zo bitter als kastanje.
Licht als een veer en dronken van wijn, maar we houden toch niet op van
liefhebben. Liefde, voor elkaar en aarzel niet, kus in liefde en geniet ervan.
En onthoud, weet je, iedereen houdt van jullie allemaal. Geen van de
dierbaren zal niet worden vergeten.
Er zijn veel valse spelers om je heen, je kunt vrienden op je
vingers tellen. Een vriend in een moeilijk moment zal er zijn. En de hand van hulp wordt als een eer beschouwd. Een vriend van de waarheid zal je de bittere waarheid tonen. Op je meest roekeloze moment zal een betrouwbare schouder
je tegenhouden en je beschermen tegen verschillende problemen.
