De winter heeft geen haast om ons te verlaten, en wat kan ze alleen geven? Misschien krijgen we haar nog vele, vele jaren. Nemen we ook de trein naar Afrika? En ze zal haar voet stampen en zeggen: "Wel, wel! Ik ga nergens van je weg. Ik zal voor iedereen de wegen passeren, ik zal sneeuw krabben. Dan vertrek ik zonder ticket. Maar bijna onmiddellijk, na de zomer te hebben verdreven, zal ik je opnieuw bezoeken. En vergeet niet om thee te drinken. Hier ben ik! De jonkvrouw is een schoonheid! "
Er is een witte lucht, er zijn witte bergen. Er zijn witte straten van de Witte Stad. Er zijn witte sparren. Er zijn witte esdoorns. Er zijn witte bladeren Op de kronen van de kraai. Er zijn witte eekhoorns. Op witte takken. Met witte noten. In witte tanden.
De herfstmelodie klonk teder, en met haar geliefde wind danste ze, loof draaide in een gouden bladval en bomen zongen in een elegante tuin. Ze was gefascineerd door haar schoonheid, en de herfst en de herfst liepen achter me aan. Gaf overal glimlachen en kleuren en vroeg er niets voor terug. Ze waterde haar geboorteland, het lied klonk met een regenachtige melodie, een droom vulde mijn hart en ziel, en ik wilde echt naar dat wonder luisteren ...
Ik ben van iemand.Koester alleen degenen die je koesteren. Ik ben een spoor van uitgeputte hoop, ik ben iemands vreugde, iemands kruis.De hoop op iemands verdriet,het spijt me heel erg voor iemand. Ik ben iemands conclusie en les.Iemands lucht slok ik ben, iemands gevoelens, iemands pijn, maar misschien iemands liefde. Iemands gedachten en woorden, misschien iemand rotzooi. Ik ben iemands droom en iemands passie. En over iemands waanzin. En hoe geweldig is het om te leven en iemand in dit leven te zijn..
Hij grijnsde naar de vogelkers, snikte, bevochtigde de lak van de rijtuigen,
de bomen trilden. Onder de maan op roll-out in een enkel bestand,
gaan violisten op weg naar het theater. Burgers, in een keten.
Plassen op een rots.
Als een traan vol rode rozen, in brandende natte diamanten.
Geluk, op hen, op wimpers, op wolken.
Ik wilde alweer in mijn kindertijd zijn, in de gelukkige jaren zestig,
waar het zo gemakkelijk was om te leven en te zingen.
Waar het nieuwe jaar de beste vakantie is.
Waar soda in automaten met een cent in je hand vloog.
"De ironie van het lot" in bioscopen, voor kussen, geen inmenging.
IJs was een cent waard. Een paar geliefden op de bank, ze waren gelukkiger.
Waar de liedjes werden gegoten uit de open ramen, hoe raodiootje een geluid maakte.
Maar waar vind je het allemaal nog een keer? Ik wilde weer een kind worden.
Maar, zoals we weten, zijn er geen tickets. Om het terug te sturen, is er geen middel.
Alleen, alleen dromen van ...
Een schaduw viel over de bloembladen. En ten slotte is de laatste dag aangebroken. De roos fluisterde zachtjes: "Ik ga dood, hoewel iemand me water geeft ..." Maar mensen liepen verder, al merkte ze niet op, haar eens zo prachtige schoonheid. De roos stond lange tijd alleen, alleen de wind trok aan haar lakens. En op de stengel van stekelig en hoop bleef spoedig slechts één piek.
Je bent ziek, ik ben ziek, ik ben ziek van onze zondige zielen. Bed, verfrommeld laken, gedachten klimmen ontroostbaar. De zonde ligt op uw ziel, en alleen u wordt bemind. Geluk zal snel wegrennen. Het is plotseling, haastig. Liefde, verdorven en zondig, wild en mooi, het is dom en belachelijk, het is stoutmoedig en speels. Maar zonder haar was het leven gekoeld. De kleuren zijn vervaagd, ze zijn bleek geworden, en als je lief hebt, bid dan, dat je soms van mensen hield. Wat zou er in een gekreukeld bed liggen?Voor de lentedruppels riep ik om liefde en plezier.
De sneeuwstorm brult als een grijze reus, in de tweede dag niet afgenomen. Zal bruisen als vijfhonderd vliegtuigen turbines, en er is haar verdoemd einde in zicht. Dansen een enorm wit vuur, dempt de motoren en dempt de lichten. In een vastgelopen sneeuwveld, kantoorgebouwen en hangars. In de met rook gevulde kamer, een zwak licht, slaapt de radio-operator niet voor de tweede dag. Hij betrapt, hij luistert naar het knetteren en fluiten, Iedereen wacht gespannen: levend of niet? De radist knikt, voor het heden, ja, maar de pijn staat hem niet toe recht te trekken. "Zoals, hier zijn de problemen. Mijn linker vliegtuig is nergens. Hoogstwaarschijnlijk gebroken sleutelbeen ... "
Ik heb, ik kan, ik ...
Ik heb geleerd om niet te vragen om te blijven.
Ik heb geleerd om alleen 's nachts te huilen,
en de dag om te lopen en lief te lachen.
Ik heb geleerd om mooi te gaan.
Ik heb geleerd mijn gevoelens te verbergen.
Ik heb geleerd niet te gillen van pijn.
Ik leerde om te doen alsof ik onwaarheid geloof,
hoewel ik geen enkel woord geloof.
Ik heb geleerd stil te zwijgen.
Ik heb geleerd te leven.
Ik heb geleerd om geen aanstoot te nemen aan mensen.
En ik kan ze nog steeds iedereen vergeven.
Leer te vergeven ... Bid voor de overtreders, het Kwaad versla de straal van het goede. Ga zonder aarzeling naar het kamp van vergeving, zolang de ster brandt. Leer te vergeven wanneer de ziel beledigd is, en het hart, als een kopje bittere tranen, en het lijkt dat vriendelijkheid helemaal is opgebrand, je herinnert je hoe Christus vergaf. Leer vergeven, vergeef niet alleen met het woord, maar met heel je hart, met al je essentie. Vergeving is geboren uit liefde . Leer vergeven. Bij vergeving is vreugde verborgen. Edelmoedigheid geneest. Het bloed aan het kruis is vergoten voor iedereen. Leer vergeven, dat je jezelf vergeven moet worden.
De kleinkinderen op de luiers van de muurschildering. En al het haar, met grijzend haar. Het was moeilijk, ze stopten niet. Het zal leuk zijn stop je niet? Vandaar dat ik je nodig heb, weet, in de vraag In het lichaam tsunami van trots. En op de verzegeling van het hart. Verzegelde liedjes van verdriet...
Droevige tijd! Oog charme! Je afscheid schoonheid is aangenaam voor mij, ik hou van de wildernis van de natuur weelderig, bossen bekleed met goud en goud, windgeruis en frisse adem in hun baldakijn, en de hemel is bedekt met een saaie golvende golf, en een zeldzame zonnestraal, en de eerste vorst, en bedreigingen die ver verwijderd zijn van grijze haren winters.
De lucht ademde al in de herfst, al minder vaak scheen de zon, de dag werd korter, een mysterieus bladerdak met een triest geluid werd blootgesteld. Een mist lag op de velden, een ganzen van een luidruchtige caravanreikten naar het zuiden: een nogal saaie tijd naderde. Het was al november op het erf.
Saaie foto! Wolken zonder einde. Regen giet, Plassen op de veranda. Zwakke bergas doorweekt onder het raam. Het dorp ziet eruit met een grijze vlek. Waarom ben je vroeg in de herfst bij ons geweest? Hij vraagt het hart van licht en warmte!
De zomer is voorbij, deherfst is gekomen. In de velden en bosjes is het leeg en saai.
Vogels vlogen weg, de dagen zijn korter, de zon is niet zichtbaar, donkere, donkere nachten.
De herfst is gekomen, de bloemen zijn opgedroogd en de kale struiken kijken neerslachtig .
Het gras in de weiden verdort en wordt geel, alleen de winter in de velden wordt groen .
Een wolk bedekt de lucht, de zon schijnt niet, de wind huilt in het veld, het motregent.
De wateren van de Fast Stream hebben geluid gemaakt, vogels zijn weggevlogen naar de warmere klimaten .
Bos, als een geschilderde toren, lila, gouden, karmozijnrode, vrolijke, bonte muur staat boven een heldere weide.
Gele berkgravures glinsteren in blauw azuurblauw, zoals torens, worden kerstbomen donkerder, en tussen esdoorns worden ze hier en daar blauw in het gebladerte van de doorgaande Verlichting naar de hemel, wat een raam is.
Het bos ruikt naar eiken en dennen, in de zomer droogde het uit van de zon, en de herfst is een rustige weduwe en komt zijn kleurrijke toren binnen.
Droge maïsstengels in de veldenSporen van wielen
en vervaagde toppen. In de koude zee - bleke kwallen
en rood onderwatergras. Velden en herfst. Zee en naakt
rotsen van rotsen. Hier is de nacht en we gaan naar de donkere
kust. In de zee - lethargie. In al zijn grote sacrament.
"Zie je het water?" - "Ik zie alleen de kwiknevel schijnen".
Noch hemel noch aarde. Alleen ster glitter
hangt onder ons - in het modderige eindeloze fosforstof.
Herfst. Sprookjeskamer, open voor iedereen voor beoordeling. Glades van boswegen, peering in de meren.
Zoals bij de tentoonstelling van schilderijen: zalen, zalen, zalen, zalen van iepen, as, esp in een ongekende vergulding.
Linden gouden hoepel. Als een kroon op een bruid en bruidegom. Het gezicht van de berk is onder de bruidssluier en transparant.
Begraven land onder gebladerte in greppels, kuilen. In de gele esdoorns van het bijgebouw, alsof in vergulde kaders.
Waar de bomen in septemberbij zonsopgang staan, in paren,en de zonsondergang op hun schors laat een barnsteenpad achter.
Waar het onmogelijk is om in het ravijn te stappen, om niet bij iedereen bekend te zijn:het is zo woedend dat er geen stap is, een blad van hout ligt onder je voeten.
Waar klinkt aan het einde van de steeg. Echo op een steile afdalingEn dageraad kersenlijm Verstijft in de vorm van een bos.
Herfst. De oude hoek van de oude boeken, kleding, wapens, waar schatten catalogus draait de kou.
Late herfst.
De roeken vlogen weg, het bos was zichtbaar, de velden waren leeg.
Slechts één strook wordt niet samengedrukt.
Ze brengt een droevige gedachte.
Oren lijken tegen elkaar te fluisteren:
"Het is saai voor ons om te luisteren naar de herfstblizzard.
Het is saai om voorover te buigen,
dikke korrels baden in het stof!
Wij worden elke nacht verwoest door het dorp1 van elke
vliegende vraatzuchtige vogel,
Een haas vertrapt ons, en een storm treft ons.
Waar is onze ploeger? wat staat er nog meer te wachten?
Of zijn we slechter dan anderen? Of bloeide onstabiel?
Nee! we zijn niet slechter dan anderen - en lange tijd is het
graan in ons uitgegoten en gerijpt.
Niet om dezelfde reden ploegde en zaaide
dat de herfstwind ons zou verdrijven?. "
De wind geeft hen een triest antwoord:
Je kleine boer heeft geen pis.
Hij wist waarom hij ploegde en zaaide,
Ja, hij kon het werk niet doen.
Arm arm ding - hij eet en drinkt niet,
de worm zuigt zijn zieke hart,
De handen die deze voren naar buiten brachten,
gedroogd in een reepje, hingen als zwepen.
Zijn ogen waren zwak en zijn stem was verdwenen,
Dat hij een treurig lied zong,
Als een ploeg, leunend met zijn hand,
liep de ploeg nadenkend over een strook.
We hebben de kever niet opgemerkt. En de winterframes waren gesloten. En hij leeft, hij leeft nog. Zoemend in het raam Spreid zijn vleugels. En ik roep mijn moeder om hulp: Er is een levende kever! Laten we het frame openen!
De herfst keek in de tuin vogels vlogen weg. Buiten het raam in de ochtend ritselen de gele sneeuwstormen. Onder de eerste brokjes van het ijs, breekt. Mus in de tuin zal zuchten, en zingen verlegen.
De bosbessens rijpen, de dagen zijn kouder geworden, en door de schreeuw van een vogel in het hart werd het droeviger.
Zwermen vogels vliegen weg, voorbij de blauwe zee. Alle bomen schijnen, in een kleurrijke jurk.
De zon lacht minder vaak, er zit geen wierook in de bloemen. Binnenkort wordt de herfst wakker en huilt wakker.
Brieven kwamen minder en minder. Deze keuze was niet toevallig. Hij werd ongezellig en zorgeloos, spande zichzelf van haar af liet kalm gaan, zonder een gevecht, vroeg niet om in delen te worden gebroken. Vervang geen geluk met hem. Lange gesprekken over geluk. aangekoekte korsten. Niet willen kwetsen. Omdat het niet zo gemakkelijk is alles dat ermee te maken had. Letters werden korter.Te laat om serenades te zingen. Meer tussen woorden, tussen regels. Minder hard, omdat het nodig is, voorgaande jaren niemand zal nemen, en de andere niet, waar er angels grapte over hen, hebben gemengde met honderd en datum.Vreugde gebeurt niet zonder verdriet, daarom wordt het hem steeds duidelijker. Hij zal hem nergens heen laten gaan. Alles wat met haar te maken had.
We zouden nog een maand kunnen vasthouden, en daar zal het gemakkelijker zijn: de stad zal zich in verschillende kleuren kleden, glaskaarsen zullen flitsen, de hemel zalfijn poeder uit de dikke winterbuik afschudden en de vergeten warmte van de roze ouderlijke keukens wegblazen. er zal een geur van kaneel en muffin zijn, en natuurlijk zullen mandarijnen, winkels en een gekakel feestelijke markt vullen met klatergoud, en de onzichtbare grootvader M. Zal het raam met iets blauw verven. We zouden nog een maand kunnen vasthouden en de routine zal verdwijnen. Elk jaar komt de kindertijd terug uit de troebelheid van herinneringen, speelgoed komt tot leven op de kerstboom,grappen over het badhuis worden herhaald, en iedereen die binnenkomt vande koude geuren van verwondering en geloof in verwondering. elk jaar komt er een week van warme dekens, slingers en comfort. we zouden nog vasthouden, en saluutjes zouden rammelen, een een maand verhard volwassen hart zou plotseling een paar minuten slap worden, en iemand zou weer champagne spetteren en zijn vermoeide schouders knuffelen. We zouden nog een maand kunnen vasthouden, en daar zou het veel gemakkelijker zijn.
Buiten de ramen is er een oogje,de bladeren zijn vol,
en de lucht wordt niet van de weg gehaald.
Alles was stil.Maar wat was het eerst!
Nu is het gesprek niet hetzelfde en vriendelijk.
In eerste instantie zijn alle hals over kop,
gezonken bomen in het hek diskrediet,
en op een vloot van regenval gestempeld,een diploma,
dan van de loodsen,naar het terras te melden.
Je kunt nu niet zwaar ademen.
Mijn hart is somber. Snel, zanger, schiet op. Hier is de gouden harp.
Laat je vingers er langs snellen, de geluiden van de hemel in de
snaren opwinden. En als er een daling in de ogen van de bevroren tranen,
ze zullen smelten en uitgestort. Laat je lied wild zijn. Als mijn kroon
ben ik belast met leuke geluiden. Ik zeg je. "Ik wil tranen, zanger."
Ze werd geplaagd door lijden, ze kwijnde lang en stil. En het vreselijk
uur is gekomen, nu is het vol, als een beker van de dood, vol gif.
Venetië ...
Een gouden duiventil aan het water. Veegt het briesje van de zoute
smalle routes van Black Boats. Zoveel zachte, vreemde gezichten in
de menigte. In elke winkel staan verlicht speelgoed, met een boek een leeuw
op een geborduurd kussen, met een boek een leeuw op een marmeren zuil.
Zoals op een oud, vervaagd canvas, is de hemel saai blauw. Maar het is
niet druk in deze kleine ruimte. En het is niet benauwd in vocht en hitte.
Leuke zonde, zoete metgezel en mijn lieve vijand. Je glimlachte in mijn ogen. Ik heb geleerd sommige dingen niet op te slaan, met wie het leven mij niet zou bekronen. Om vanaf het einde willekeurig te beginnen, en om voor het begin te eindigen. Om als staal te zijn, in een leven waar we zo weinig kunnen. Chocolade behandelt verdriet, en lacht in het gezicht van voorbijgangers.
Opnieuw zongen de vogels luide stemmen en werden de stilte wakker ... Wat zal er in april gebeuren? Het is alleen aan God bekend. We leven van hoop en geloof. Laat er vrede zijn! Laat er licht zijn. laat de vogels zingen.Laat mensen geloven.
Ik liet de pijl van de boog door de lucht flitsen.
Ik wist niet, ze vloog voorbij.Ze keek haar tevergeefs aan,
ze flitste en verdween.
Ik gooide het lied in de wind:het geluid stopte ergens
in de verte.Waar mijn pijl viel,kon ik op dat moment niet zeggen.
Je bent in elke gedachte, elke regel is gecondenseerd. Je bent in elke inademing-uitademing. Jij bent mijn pijn en jij bent mijn verlies. Je bent de dromen van de duisternis, gehuld in vuur. Je bent een gelukkige straal die een keer flitste. Je hebt dorst van plotseling stijgende passies. Je bent een regenboog van overlappingen, die het hart breekt van verwarde netwerken. Jij bent mijn leven en je bent mijn vreugde over hoop, verlangens en mijn liefde. Voor het moment van liefde zal ik alle kwellingen van de hel accepteren. Alleen als alleen mijn hand in de jouwe was.
Nooit spijt van krijgen. Nooit spijt hebben, wat is gebeurd, niet kan worden veranderd. Als een toon uit het verleden, je verdriet verbrokkelend, verscheur met dit verleden een onstabiele draad. Nooit spijt van wat er is gebeurd. Dat het niet al kan gebeuren. Als alleen het meer van je hart niet troebel wordt. Bewaar uw vriendelijkheid. Zelfs voor jullie allemaal, een glimlach als antwoord. Heb geen spijt dat je hun problemen niet hebt gekregen. Nooit, nooit spijt van: je bent te laat begonnen, of je bent te vroeg weggegaan.
Ik hou van van je te houden. Oh, hoe wenselijk dit geluk, met u in de
keuken om koffie te drinken. Ik hou van van je te houden. Thuiskomen
van het werk.En naar het werk gaan. Ik hou van van je te houden.
Hoewel het waarschijnlijk niet nieuw is. Je brein heeft het alleen maar
gebaard. Ik hou van van je te houden. Ik wil dat er geen limiet was voor
het samenvoegen van hart en lichaam. Dan alleen en het is nodig om
te leven. Ik hou van van je te houden. Ja, ik ben natuurlijk geen
Wat gaat er morgen gebeuren? En de herfst komt morgen. En de wig van kraanvogels spint "Afscheid" in de hemel. Wat gaat er morgen gebeuren? Gewoon regenachtig verslappen ... En de tijd loopt bijna haastig op onze horloges. Wat gaat er morgen gebeuren? Afscheid van de zomer. En alleen.
Wegstof wordt een beetje genageld door herfstregen ... En de zon is al oranje helder plakje Niet warm. En oke Natuurlijk wachten we op hem ...
En wat gebeurt er morgen? De nachten zullen iets langer duren ...
En sterkere koffie en een gewatteerde plaid op de bank. Wat gaat er morgen gebeuren? Hetzelfde leven trouwens! Zonlicht is tenslotte de mensen van wie we houden!
Voor elk boeket en voor elke bloem bedank ik mensen bijna tot het graf.
Ik hou van bloemen.Maar onder hen bewaarde ik deze roos in mijn hart.
Enorm, trots, dicht rood.Geurig als een hele tuin.
Het staat, gewikkeld in zijn uitrusting.Op de een of andere manier
vorstelijk mooi.Ik geef ze aan jou mijn vriendin.
Verspil je leven niet aan diegenen die jou niet waarderen, aan diegenen die
niet van je houden, wacht niet op diegenen die je ongetwijfeld zullen veranderen.
Verspil uw tranen niet aan diegenen die ze niet zien, aan hen die u gewoon niet
nodig hebben, aan hen die zich verontschuldigd hebben, opnieuw aanstootgevend
zullen zijn, die het leven vande andere kant zien.
Verspil je kracht niet aandiegenen die je niet nodig hebt, aan stof in je ogen, aan hen die
jaloers zijn op verkoudheid, aan hen die dol zijn op zichzelf.
Verspil uw woorden niet aan hen die ze niet horen, op een kleinigheid,
niet aanstootgevend waardig, op degenen die in uw buurt zijn, adem gelijkmatig,
wiens hart uw pijn niet doet.
Verspil je leven niet, het is niet oneindig, waardeer elke ademhaling, moment en uur,
immers, in deze wereld, zelfs als het niet perfect is, is er iemand die de hemel die
alleen voor jou bidt...
Gebed:
Onze Vader, die in de
hemelen zijt, geheilig
zij Uw naam. Uw Rijk
Kome, Uw wil geschiede
op aarde als in de
hemel.Geef ons heden
ons dagelijks brood.
En vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij
vergeven aan onze schuldenaren.
Van U is het koningrijk
de kracht en de heerlijkheid
in eeuweheid.
Amen;
orationis:
Pater noster in
ars caelis, sanctificetur
Quia nomen tuum. Imperii tui
Veni, fiat voluntas tua
in terris et in
nobis hodie
Panem nostrum quotidianum.
Et dimitte nobis debita nostra,
sicut et nos
panis coelicus figuris terminum.
Tua est regnum
et potestas, et gloria in saeculum.
Amen.
Zeg vaak de woorden, zachtaardig, vriendelijk, aanhankelijk. Dan zal de ziel bloeien. En het leven zal een sprookje worden. Geef mensen goed, geef en aarzel niet, laat het licht zijn, vaker lachen vrienden ...
Niet de laatste, niet de eerste,niet zwart en niet wit. Niet jagen aandeel stevig.Begrip waarderen, ondeugende, nieuwsgierig.Ik keek en rook, te vergeten de geest en angst als dit, hangende oren,en met noedels om de oren. Ze werden zonder moeheid beloond. Ontvang en zondig niet. Het is duidelijk dat ik lange tijd soep van die noedels gekooktheb.
Op een dag word je alleen wakker en je zult begrijpen dat het hart
oud geworden is. Wat zit erin? Een hele ijsberg van ijsschotsen,
en dat je warmte wilt, haar lichaam, haar geur van lang haar,
en parfum op een zacht kussen. Weet je nog hoe je geen tranen
kon bedwingen, als je doodde, onverschilligheid.In het onderbewustzijn
zullen het gesprek en de laatste vergadering opnieuw verschijnen.
Haar handen, lippen en schouders. Hoeveel pijn heb je haar toegebracht,
eindelijk besef je het nu. Alleen waar ze kracht putte. Je belt haar
nummer opnieuw, je wilt een zachte stem horen. En als je haar
hoort, zal je het ineens begrijpen. Ze is gelukkig zonder jou.
De stille geest van de herfststilte. Een mysterieuze, magische paar dat
danste. Wie zal hen zeggen. Zijn ze alleen of uit elkaar?
Hier is het idee ongrijpbaar, in de spirituele wereld, de twee harten versmolten
tot één, maar waarom is hun lot onverbiddelijk. Illusies van de onvervulde
droom, denachtelijke hemel diende als een omslag, en bij zonsopgang is
de wereld anders, helaas. En vooroordelen zijn eeuwige ketenen
Het leven geveegd zonder een duidelijk spoor. De ziel was enthousiast,
wie zou me vertellen waar? Met welk vooraf geselecteerd doel?
Maar alle dromen, al het gekraak van de eerste dagen met hun vreugde,
allemaal stiller, meer en meer duidelijk.Naar de laatste geschikte
housewarming. De voltooiing van losbandig zijn ontsnapping. Van de
Laten we ons contract van tevoren breken. Een paar voorwaarden. We zijn allebei geen dwazen. Je zult me elke nacht ophouden te dromen, ik om de begrafenis te lezen van afscheid nemen met jou in coupletten. Laten we eerlijk zijn, zonder verlies: een zwakke, snot, wederzijds com, gemiste oproepen na zeven drankjes. Schandaal, omarmen tabletten onder de tong. Laat me verlaten, laat me mijn mobiele veranderen. Vergeet het maar, ik zal branden, niet alle, zoals de es. En ik zal niet langer vernederd en impotent zijn. Teken hier alsjeblieft in de hoek.
Je zult geloof in mijn ogen zien, maar niet inhet leven en zelfs niet in jezelf. Dit is een geloof in de blauwe lucht, dit is een geloof in de sterren en de zee.
Alles wat ik zie en waar ik over droom, alles wat ik hoor, dat alles is aan de kust, alles is in mij, ik voel, ik weet het, en alsof ik kan vliegen.
Je veroordeelt me niet, niet, ik hou ervan naar de hemel te kijken, daar zie ik de geheimen van het leven, en alsof ik kan vliegen.
Dromen van een nieuw, helder en groot. En om te worden afgeleid in een lang gesprek. Voor een reeks gedachten, een kortstondige. Voor sommige onzin zonder te vragen. Pogend om te raden, waarvoor iemand antwoorden zonder vragen zal krijgen. En probeer jezelf onvermoeibaar en lui, met een behoorlijke hoeveelheid ongeduld, wacht op nieuws en strikte updates, veranderende gevoelens, tekens, betekenissen, meningen, opwindende en anticiperende, liefde.
Het lied is voorbij in de nacht in de tuin, om te zingen, te laat, te laat.
De hechtingen gingen uit elkaar, nacht in de tuin en whisky in zilver. Toch, laat me de oude dagen schudden, dat het pijnlijk zeldzaam is.
Gescheiden vrienden, en zij kunnen niet helpen,
en je kunt het niet voorkomen, gescheiden goede vrienden, zal een paar tranen duren om lang mee te gaan.
Maak goed en schaad het kwaad niet, voor elke stap ben je altijd in het antwoord. Geduld leren en weten stevig dat alleen liefde de minnares van de planeet is. Dat er geen geweld en duisternis was, om vloeiend en helder te leven. Met jouw goed, stop je het kwaad, Om vriendelijk te zijn, zoals de zon, ging niet uit.
Jaren kunnen niet worden teruggegeven, maar onze ster brandt.
En we vervolgen de weg, en hij viegt door het leven.
We willen niet oud worden, en de tijd spoedt zich naar voren. Alles wat we kunnen overwinnen, de ziel streeft ernaar om te
vliegen. Zo snel vliegen de jaren ... En alleen om alles te maken ... Hart, ziel, we willen nooit oud worden.
Het lot is alles voor ons, op elk moment, en elk uur gegeven in dit leven is een kans om de kans om gelukkig te zijn, zijn een streeft leven één leven liefde en te geloven in wonderen, goed te doen, zien geen kwaad zonder kwade bedoelingen zijn. In al het lot van dank, achter elk moment dat het lot wordt gegeven voor de test, en de pijn voor het geluk, vreugde en liefde. Voor alles wat ons de Heer geeft. voor elk moment in zijn leven. Langs het pad van het leven van wegen wordt gegeven aan het leven van zijn les.
Ik zag dronkaards met wijze ogen. En gevallen vrouwen met een gezicht van de zuiverheid. Ik weet dat de sterke punten die opgewonden huilen. en zwakke punten die kruisen. Niet de schuld voor die, niet zeker wat. Niet beloven als besloten om te liegen. Niet controleren, wanneer het wordt toevertrouwd. En geef niet op, van plan om te nemen. Ik ken de wereld, het is oud. en vol met onzin. Ik weet hoe het in mijn zak gaat. En hoe het geslepen blad luidt. Ik heb gehoord hoe ze op het schavot zingen. En ik herinner me hoe ze zoenen zonder lief te hebben. Ik ken iedereen die er voor is, en iedereen die tegen is. Ik weet alles, maar niet mezelf ...
Ik ben ziek van je ...
De verleiding, ik weet het, niet bezwijken! Verlies niet! Blijf!
Bitterzoete pijn. Blijf op de vlakke weg.
Wat je niet leuk vindt, vind ik het moeilijk om mezelf toe te geven.
Ik ben ziek van je.
En ik verdrink in dit stroperige delirium. Echte passie
Die zal loslaten, dan knijpen met teken.
Elke ademhaling, als een beloning.
Elke stap is een ondraaglijke pijn. Ik beloof het niet te zijn,
bemoei je niet met je om een belofte na te leven.
Ik vraag er maar één om welkom te blijven ...
Liefde als een bloem, verdwijnt en verwelkt. Liefde als geesten,
een beetje drugs.Verliefd, zoals in netwerken kun je verward raken.
Liefde is een beetje moeilijk, maar het is niet moeilijk om lief te hebben.
Liefde als een adelaar zweeft omhoog. En het kan van de hoogte vallen
met een steen naar beneden. Zoet als frambozen, zo bitter als kastanje.
Licht als een veer en dronken van wijn, maar we houden toch niet op van
liefhebben. Liefde, voor elkaar en aarzel niet, kus in liefde en geniet ervan.
En onthoud, weet je, iedereen houdt van jullie allemaal. Geen van de
dierbaren zal niet worden vergeten.
Er zijn veel valse spelers om je heen, je kunt vrienden op je
vingers tellen. Een vriend in een moeilijk moment zal er zijn. En de hand van hulp wordt als een eer beschouwd. Een vriend van de waarheid zal je de bittere waarheid tonen. Op je meest roekeloze moment zal een betrouwbare schouder
je tegenhouden en je beschermen tegen verschillende problemen.
Bedankt voor je liefde voor mij. Voor de tederheid van degene die je mij geeft. Omdat je alleen bent met mij, sta ik je toe om je volledig te openen. Bedankt voor de prachtige woorden, waarmee je me verstrooit. Voor het feit dat mijn ogen zo stralen, wanneer je me hartstochtelijk knuffelt. Bedankt dat je me voor alle problemen hebt beschermd. Bedankt voor je favoriete bloemen, die ik vaak koop. Je noemde me je favoriet. In staat om altijd de daad van de mens. Bedankt dat je op elk moment van de dag met mij verraadt. Hij noemde mij zijn enige, en zich overgeeft aan constante aandacht. Bedankt voor het niet geven aan een ander. En de meesten werden mij dierbaar en welkom.
Gisteren de pretentieloze zonde.Wit is wit....En in deze witte hymne komt
naar ons toe, pijnlijk scherp, de behoefte om meteen anders te worden,
is helemaal anders dan gisteren.Alsof God, van onze tricks beu is,
van tranen en gevechten, van laster en gekreun, heeft sinds verheven
sneeuw, zetmeel en tegels de categorie heilige levensomstandigheden.
Naar onze zonden gezonden.
Zoals altijd.Gewonde gevoelens, die niet hadden verwacht. En dat allemaal
omdat je elkaar ontmoette. Als een aanval van het lot het gevoel is onaards,
en de pijn in mijn hart, en ik rust niet. In verwarring lijdt mijn hart, alsof
het uit mijn borst genomen wordt. Hoe te zijn met dit gevoel, dat het hart zo
brandt, dat je het nooit een moment vergeet.En alles bij elkaar genomen,
zoals overeengekomen, denk ik, tevergeefs probeerden we elkaar
te verleiden ons geluk het resultaat van "zoals altijd". Er zijn gevoelens,
daar ben je. En, ik ben hier alleen.
Dromen zijn onduidelijke, heldere kleuren, ik heb geen spijt van
bleke sterren. Liefkozingen in de buurt van de zonsondergang.
Dan dat de zon niet terugkomt van de naderende duisternis.
Het zal gaan, en, buiten adem, in de rustige koude, bleke sterren.
Jeugd van profetie gebeurt zelden.
Zelden leidt het lot direct tot geluk.
Vaker, in het leven, eenzaamheid,
zoekt naar redding, vindt het niet.
Ik wil liefkozen, warmte, begrip,
ik wil de verwantschap van zielen voelen,
Alles is eenvoudig: familie, kinderen, echtgenoot.
De keuze is niet hetzelfde ... Wederom hoopt ...
Opnieuw fouten ... En eenzaamheid is meer waanideeën ...
Ze schrijven gedichten, ze verlangen elkaar. En ik zeg je: "Dank je vrienden,
voor wat je bent en steek je hand uit." Voor je gedichten, voor een lach,
voor het lachen. Voor die felicitaties die ik oprecht stuur. Ik zet de computer
aan en zie jullie allemaal.Bedankt vrienden en geliefde vrienden.
Ik communiceer met u allen. En er zijn geen afstanden en er is geen
scheiding. En iemand zal tegen ons zeggen: "Iedereen is gek." Mooie
schrijflust, woorden. Op de site wil iedereen glimlachen. Bedankt vrienden
en geliefde vrienden. Ik wil glimlachen, beantwoorden aan iedereen.
En ik en laat alle kwalen van je weggaan. Bedankt!
Ik adem de frisse geur van de zeegolf in.
Hij bedwelmt de geest met een gevoel van gekke vrijheid.
Deze ontmoetingen met de zee zijn voor ons gegeven.
Zodat de pijn die zich in de loop der jaren heeft opgehoopt, is verdwenen.
Zij werd overal ontmoet, op straat in slaperige dagen.
Zij liep en droeg zijn wonder, struikelend in de ijzige schaduw.
Zij ging haar stille huis in, stak het laatste licht aan, zette de lamp
op het kastje, bij het weelderige boeket van lelies.
Zij was verbluft van het lachen. Ze zeiden dat ze een
excentriekeling was. Zij dacht aan een pelsjas met vacht
en zich opnieuw verstopt in de duisternis. Nadat ze was begeleid,
was zij opgewekt en gelukkig, en 's morgens legden ze haar in een kist,
en de priester diende stilletjes.
De regen speeltmuziek, geuren zijn overal, ze maken ons ziek, als een wonder. Probeer thuis te blijven. De regen speeltmuziek. Speel muziek regen. In het midden van de oproerige zomerkleuren. Het hart is weelderig gekleed. De regen speeltmuziek Speel muziek, regen, paraplu weggooien en samenvoegen, uit de beker van de liefdesdag zullen we drinken, tot vreugde van de zon vanuit de borst. De regen speeltmuziek. Speel muziek, regen.
De regen trof het glas 's Avonds. En het werd hartelijk we vierden onze vriendschap. Hoewel de regen schuin viel. Het is niet droevig. En onze ontmoeting is met jou de kunst zelf. Laat de dagen vliegend fluiten boven ons. Maar in ons met zo nieuwe herinneringen.
Verloochen het geloof niet, alleen met haar. Je kunt een man in het leven zijn. En het hart is zuiver en zuiver is mijn ziel. Al het beste dat God geeft, en weet. Verzaak niet, man, van God, zeg hem dank je wel, vergeet het niet.
En het licht zal in je leven zijn, het zal niet ver weg zijn.
Doe een wens en het zal uitkomen. Het hart zal vol vreugde vervuld raken. De besten zullen geloven, en dromen zullen allemaal uitkomen. Nogmaals, geluk zal elkaar ontmoeten, en verdriet zal worden vergeten. Haast je niet vooruit. Doe een wens en dan zal alles blijken.
Het lot van het leven is een boodschap, wat er is gebeurd zal
onthouden worden.Doe een wens ... Laat het uitkomen !
Ik heb alle beledigingen vergeven degenen die verraden en hield niet van degenen die alleen in uiterlijk waren vriendelijk, en kwaad koesterde in de ziel. Ik vergeef grofheid en verwijten, arrogant woorden minded, boos en eenzaam En ik denk dat juist was.Ik vergaf hun vijanden intriges subtiel geweven kant, Intriges, net als de blad van een boek, waar de "Villainy" het eerste hoofdstuk zijn. Ik heb vrienden vergaf hun fouten, bekritiseren, soms hard, met medelijden en verdriet glimlach en de raad van "slimme" een lange systeem. Ik vergaf dichtbij en ver.In het leven zijn er altijd te vergeven.Dit bedrijf is niet een van de gemakkelijkste.Niets hoeft te worden vereenvoudigd. Ik vergaf, hoewel het moeilijk was, niemand op de wereld de schuld te geven, ik denk dat het gewoon geweldig zou zijn, als iemand me zou vergeven ...
Alles is nieuw. Hoe pijnlijk en beledigend, omdat er zoveel wordt
gegeven aan geduld, werk en alle inspanningen lijken nergens toe te leiden.
Alles is nieuw. Voor wat is mij dit gegeven? Er is geen kracht om de eerste
stap te zetten, en de gedachten dwalen rond in de hebzuchtige zoektocht
naar het antwoord. Wat is mijn fout? Wat is er verkeerd gedaan?
Toen het eenmaal gebeurde. Misschien was het nodig. En ik kom erachter,
ik zal het een keer begrijpen. Ontdek alle geheimen van mijn leven op
een dag. Alles is nieuw. Maar nu is er ervaring, en op zijn minst
een beetje, maar de geest heeft eraan toegevoegd, het zal mogelijk
zijn om de beste manier te kiezen. Want alles is nieuw.
En de schoonheid, geloof me, is niet eeuwig, met de jaren, oud wordend,
laat het in een schaduw. De rivier stroomt is niet oneindig, dawn zijn avond
en de dag vervagen smaragden en opalen, en kruimels van graniet, de tijd
breekt in marmer, na de hele tijd de meest krachtige dynamiet.
De tijd gaat verloren aan de tijdswaarde, schoonheid verandert haar
prijs en kan een eeuw of een moment leven. Ze redt, helpt om te
overleven, het hart laat niet toe oud te worden, ze zoekt geen beloningen
of voordelen, maar bestaat gewoon, gewoon. Het is onvergankelijk en
zwaar, ondersteuning van het leven, geloof en dromen. Gescheurd van
de familie en van het huis. Op een dag zul je in vriendelijkheid geloven.
We geven schoonheid aan de rol van idool. Ze verdient eer, onderscheidingen.
En vriendelijkheid is de grote dokter van de wereld, hij geneest de harten.
Vriendelijkheid is een talent.
Ik ben het zat om sterk te zijn, ik ben het zat om wijs te zijn.
Ik ben het zat om te sparen, om te winnen, om te overleven.
Het oog wil vriendelijk zijn, handen stelen en lippen om te kussen,
zodat ze over liefde kunnen fluisteren. En in de armen te verbergen.
Dat dit alles is meer en veel meer ...
Er zijn gedachten, verlangens en aspiraties, en er zijn dromen in de
diepte van het hart. Spreek hun woorden niet uit in woorden,
onbekend onwetend in ons. Je begreep ze: De geluiden die ze in een
stille stilte grijpen. Die vage visioenen die alleen dromen in een vluchtige
droom. De krachtige kracht van de creatieve geest. En wij wisten niet
welke harten van de snaren, die fladderden van zoete vreugde.
Toen betoverend ons uw lied .
Geheugen gaf niet altijd vreugde en herinneringen.
Er waren zowel angsten als vermoeidheid en de wegen in
het leven zijn niet gemakkelijk. Er waren tranen, droefheid,
melancholie, verdriet en afscheiding, en wrok.
We hebben veel in ons leven verloren. Na het verliezen hadden
Ik ben de angsten van het leven lang en het hiernamaals beu.
Een eenling, tevergeefs reikend naar de meerderheid,
heb al heel lang niet naar zulke mensen in de wereld gezocht.
Het is goed dat ik zoiets heb gevonden.Dat is hoe ik leef.
Ik ben lange tijd niet afhankelijk van privé en algemene meningen,
ik heb genoeg voor alles over mijn hele geest,
ik ben gewend om van de gegevens te vertrekken,
dus ik wen er niet aan te kiezen tussen twee soorten shit....
Leef, mijn hart!
Huil niet, mijn hart, dat dit is hoe het leven werd gevormd, omdat we
niet met jou werden ervaren. Hoewel we probeerden ruw te leven, maar soms deden ze zonden door stompzinnigheid. En wie zal ons nu om onze zonden vragen? Wie bepaalt de prijs voor fouten? En het goede dat we gaven, ook dat is iets wat gemeen. Niet huilen, mijn hart, niet vergeefs tranen, we hebben niets om zijn
eigen weg te bekritiseren.Stil te verwaarlozen, en een goede kostbaarder het is, als een pass naar het paradijs en in genade voor God. Wat niet te geschieden, die niet herinneren, Fate, misschien dus bestelden u om een nieuwe dag te ontmoeten verrassen. Leef met liefde, wat er ook gebeurt.
We hebben alles achtergelaten wat we hebben meegemaakt, in de winter die eeuwig heeft geduurd. En in de lente onze eenzame harten opgewarmd en ontdooid. Ik zal je wangen met de palmen van je handen aanraken, ik zal naar je vriendelijke ogen kijken. We zijn nu geen vreemden. Twee lotsbestemmingen die we in één hebben samengevoegd.
Een jonge rivier zwemt onvermoeibaar.
Leeftijd is het begrip van liefde. Als het enige wonder op aarde.
Leeftijd is een weerspiegeling van de dagen die over de ouderrug
zijn doorgebracht. Op mijn tafel veranderde mijn
ongebreidelde haven in een respectabele cahors.
Leeftijd is een vreugde voor vrienden die geen vijanden kunnen worden.
Leeftijd is de prijs van kaarsen, die de kosten van gebak overschrijden.
Wie ben jij? Wat heb je in jezelf bereikt? Wiens vriend ben jij en wie zijn
je vrienden? Leeftijd is de nadering van een droom.
Aan het einde van het aardse bestaan. Dood, natuurlijk, de mensheid is
bang, maar wat voor soort jaren hebben we met jou. Leeftijd is een
gemoedstoestand, een conflict met het lichaam ... soms.
De grote oorlog 14/18 ...
Het kan worden gezien dat de gouden dagen zijn gekomen.
Alle bomen staan, als in het schijnsel. 'S nachts waait het koud van de aarde.
In de ochtend, een witte kerk in de verte en dichtbij en duidelijk overzicht.
Allen zingen in de verte. Wie zingt Ik begrijp het niet.
Het leek, alsof het tegen de avond daar was, op de rivier de ijzer,
in een droge zegge en een bekend lied werd gehoord.
Hoe dan ook ik begrijp de zanger niet. Moet ik al het verlies
voor mezelf verbergen ?
In het licht van het licht hadden we plezier. De hele nacht klampte
de cirkel zich vast aan de muren. De rijen dansers verdubbelden
en een onophoudelijke vriend stelde zich voor. De wens tilde de
borst op, op de gezichten weerkaatste de hitte. Ik ging voorbij met
de droom van een wonder, geraakt door de lust van vreemden.
En de vreemde ogen keken toe. En een stem zong en sprak.
In augustus zijn de nachten erg kort, andere maanden komen
met een nacht van duisternis. Nu zijn de dromen kort en licht.
Nauwelijks de lucht in de lucht verlaten. Verliezen van de kleur van de
zonsondergang. Er is niet eens een uur om uit te rusten. Vanuit het
oosten, zonsopgang weer. Lichtvlekje verlicht in de duisternis. Wanneer
het hart verdrietig en duister is, wanneer de smarten het licht sluiten,
zal ik de nacht in een oogwenk vervangen. Aan het begin van de uitspraak:
Laat er licht zijn.
En het licht zal uit het raam uitstromen.
Beloof me niet te wachten, ik ben verveeld met deze actie.
Het is niet nieuw voor mij om liefde te spelen, zoals volwasen acteren.
Ik kende oprechtheid en leugens, geslepen tranen in mijn hart.
De prijs van de illusie van die uitslag, zijn sensueel verstikt.
Beloof me niet te wachten, herreist dat gebrande niet,
en het zal beter voor ons zijn om toe te geven,
dat ons geluk is weggevlogen.
Het gebeurt niet, het gebeurt niet, vrienden zeggen niet vaarwel! Vrienden van vrienden niet vergeten, niet verraden, niet verlaten, vrienden leven, niet sterven. De gedachte van een vriend kan niet sterven.
Ik dank iedereen die me bedroog, ze toonden me de kracht van de waarheid. Ik dank iedereen die niet in mij geloofde ze gaven me de moed van de berg om me om te draaien. Ik dank iedereen die me geschreven heeft. Ze hebben mij Moed gewekt. Ik dank iedereen die mij heeft verlaten. Ze gaven me een plaats voor iets nieuws. Ik dank iedereen die me heeft verraden. Ze hebben me alert gemaakt. Ik dank iedereen die me heeftverwond, ze hebben me geleerd om met pijn te leven. Ik dank iedereen die mijn wereld heeft vernietigd. Ze hebben me sterk gemaakt. Maar allereerst wil ik iedereen bedanken die van me houdt zoals ik ben. Ikzeg:"Dank u mijn vriend".
Bel en de eieren op het gerecht. Joy heeft het hart verwarmd. Wat is stralender, vertel me, mensen, Pasen in april? Het gras streelt de stralen, brandt uit, van de straat. Ik dwaal rustig van de veranda naar de schuur, ik meet de planken. In de lucht, als een gloed, een lentedag. Golven van de Pasen rinkelen. Hier huilden onze buren zo bitter. Het geluid van een grammofoon, Ze echoden eindeloos en treurig. Het geluid van harmonischen uit de keuken. Er was veel, ah, veel was. Het verleden, instorten. Nee, de eieren op het gerecht zullen ook niet helpen. Het is laat. De stralen verbranden. Wat is meer vertel me, mensen, hopeloos, Pasen in april?
Ik hou niet van je ironie. Laat haar achterhaald en niet leven, en we zijn bij je, zo sterk geliefd, nog steeds de rest van het gevoel te bewaren. Het is te vroeg voor ons om er te genieten. Toch schuchter en voorzichtig. Datum u wilt verlengen, is nog steeds woedt in mij opstandig. Jaloers angst en dromen. Haast je niet de onvermijdelijke ontknoping. En zonder dat is het niet ver, we koken harder, onze laatste dorst is vol, maar in het hart is geheime koude en melancholie. Dus in de herfst is de rivier turbulenter, maar de koudere golven woeden.
In het veldkamp in een sterrenmaatschappij.Hun bestelling is onwrikbaar.
De loop van de tijd is bekend. Laat het zo lief zijn en je slaap is
onbreekbaar.Werelden worden geregeerd door medelijden.
Liefde wordt geïnspireerd door het Universum, ongekend en
nieuw leven in het leven.
Mijn hele leven is er een bekentenis voor God, vergelijkbaar met een oprechtantwoord, en God weet het, hij vraagt strikt maar er zijn geen zwarte vlekken in mijn leven.Ik loog niet, en ik heb niet verraden, en ik heb het lot niet vermalen in de molenstenen. Ik heb niemand met een woord vermoord, ik heb niemand gefascineerd in mijn toespraken. Ik weerstond de verleidingen van het leven, ik kruip niet naar iemand. Ik hield mijn gedachten schoon, loste eerlijk duizenden problemen op. Ik schaam me niet om te leven, ik hou van werken, ik hou van mensen, ik ben klaar om hen te dienen. Het is goed voor hen om altijd te leren.En hierin vind ik de vreugde van het leven!
Ik ga het niet hardop zeggen. Geloof me , ik zal niet.
Ik wil liefkozen, ik wil je blik moe voelen.
Luchtig paradijs creëert in de ochtend, kloppen op het raam.
Laat blootsvoets in de regen door een muur, vangen een beetje.
De eeuwige lente wegscheuren door een vliegende zwerm.
Ik zal de problemen verbergen.
Zodat alleen jij en alleen ik. Zonder iedereen die tussen is.
Omhelzen door een kleine mijl, een hele rug.
Ik ga het niet hardop zeggen.Woorden zijn zo denkbeeldig
Laat de naïeve wijsheid veranderen, Laat de succesvolle ster schijnen ... Ik zou veel geven, gaf, Maar ik kan niet, sorry, het is niet gegeven. Het is jammer dat geen engel en geen macht, En het is onwaarschijnlijk dat ze worden ... Het zou tevergeefs zijn om te dromen, beloofde niets. Het is niet aan mij om zulke dingen te beloven. Maar om dit allemaal aan u te geven - ik droom, het spijt me dat het niet aan mij is om te beslissen ...
ik wil leven! Ik wil geloven ... Ik wil in een wonder zijn, zoals in mijn jeugd, om te geloven, om de dageraad te ontmoeten, om afscheid te nemen van de zonsondergang. Vrienden om eenvoudig uit te nodigen, niet op afspraak. Niet horen fluisteren achter, achter de rug, niet koesteren wrok, het hart niet bedriegt, Je wilt vriendelijk te zijn, lijkt niet om lawaai te maken en te zwijgen, huilen en lachen. Er is geen groter geschenk dan het geschenk van een lang leven, liefde en trouw tot de dood, sloop de rug van de jaren van hun niet sturen, ik wil zoveel te leven, meer dan veertig jaar.
=======
Liefde is het licht dat naar ons afdaalt, van het koninkrijk van sterren, van de azuurblauwe hoogte, het wekt in ons de dorst naar een wonder en schoonheid. En schoonheid is de straal die zakt, ver van de zon, in de schemering van schaduwen, wanneer het valt in de geest van mensen. En, als de geest van de mens doordrongen is van licht, wat de hemelse ster hem zendt, snelt hij gretig naar een antwoord, daar, daar.
Gebed.
Wees gegroet, Maria, vol van genade,
de Heer is met u.
Gezegend zijt gij boven alle vrouwen,
en gezegend
is de vrucht van uw lichaam, Jezus.
Heilige Maria, moeder Gods,
bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Amen.
Weer loop ik weg van mezelf, ik verander opnieuw de stad, naam, doel.
Het zeil van het schip windt, het is zo nutteloos om op het ondiepe water
te varen. Opnieuw ben ik op zoek naar een zinloos antwoord, ik martel
mezelf met één vraag. Als er geen geluk is in deze wereld, waarom zou
je een volwassene worden? Opnieuw voel ik de kilheid van mijn handen.
Op een warme dag zo bevriezen onfatsoenlijk. Weer een blanco punt.
Wie is de vijand, wie is de vriend? Al de rest is te persoonlijk.
Het begin van de weg gaat naar het verleden. Naar de velden, maaien, naar de
mistige rivier, naar de jasmijntakken bij de heldere ramen en naar het pad,
verloren op de weg.
Het begin van de weg is een ruige kluwen die uit het spinnewiel kwam, eenmaal
op de drempel en in het maanlicht mijn dromen en dromen scheen en
de weg bewandelde.
Het begin van de weg kende geen verveling, alle hoop was licht en eenvoudig.
Het begin van de weg, meer en meer scheiding, dat de herinnering
aan de kinderen diep acuut is.
Mijn beste vriend, ik heb je zo nodig nodig, in verwarring en in angst, wanneer ik boos of koud ben, wanneer ik je mis. Wanneer de zon in de lucht schijnt, Wanneer de regen constant wordt gegoten. Jij bent degene die voor mij zal antwoorden, zal niet toegeven als hij verslagen wordt.
Naar mijn gedichten, zo vroeg geschreven. Wat ik niet wist dat ik een dichter ben. Losbreken als een straal van een fontein. Als vonken van raketten.
Barstend als kleine duivels. In het heiligdom, waar slaap en wierook. Mijn gedichten over jeugd en dood. Ongelezen gedichten.
Verspreid in het stof van winkelen. Waar niemand heeft gegeten en niet neemt. zullen mijn gedichten, zoals kostbare wijnen, op haar beurt komen.
Mensen verliezen hun geheugen als paraplu's in de metro. Wat belangrijk is gisteren is lang vergeten. Bij het doodskarnaval is het eerste masker een leugen: zelfs na het doden, lachend, zul je de herinnering niet teruggeven. Lege enveloppen worden naar de witte ogen van de geadresseerde gestuurd . Dit zijn geheugenverlies. Kom niet terug Iemands woorden zijn grappig. Lippen besmeurd met kersen. "Wees gelukkig," zei de almachtige. Maar de herinnering veranderde in een grijze, kale steen. 'S Nachts is de metro gesloten, net als de luiken in een rokerige slaapkamer.
Wees niet bang voor jaloezie, verraad, wrok, wees niet bang voor veroordeling, roddels, ruzies, wees niet bang, zelfs niet voor degenen die je verwennen en voor de blikken die in rep en roer worden geworpen. Wees niet bang, mensen, gemeenheid, leugens, wees niet bang voor vleierij, harteloosheid van de ziel ... Begrijp, ondanks alles, voor lage zielen, alle middelen zijn goed. En wees bang voor onverschilligheid en vergetelheid, En ook een constante stilte, waarin, alsof in een kasteel van opsluiting. Als alle pijn een ziel overleeft.
In die dagen in de mysterieuze valleien, in de lente,bij de kliks van de zwanen. Vlakbij de wateren,schijnend in stilte, verscheen de muze aan mij. Het feest van de jonge zielige verzond de kinderpret. En de glorie van onze oudheid.En de harten van trillende dromen.
Vandaag is er veel pijn in de wereld en het lijkt erop dat er geen
verbetering komt.U geeft een eenvoudig advies, haal de gevoelens uit het archief, veeg stof weg van de ziel en ogen, en leer mooi te leven.
Het land is gemaakt voor jou. Om van woorden geen barricades bouwen.
Wees niet bang voor de waarheid van vrienden
ze zullen altijd blij zijn, en geef het leven niet op in het museum.
Regel een feestdag voor je gevoelens, mars over het lot, pas je ziel aan
op kunsten, kruis jezelf niet aan. Doe het web uit met gedachten.
Open je talent, vind de belangrijkste schat in het leven,
zoals een ceder, geliefde, vriendelijke paradijstuin.
Hoe heerlijk geliefd om lief te hebben,
bijt op de perzikwangen.
Van de open lippen nectardrank,
de geschenken van Aphrodite aangenomen.
En de vrouwelijke hand in gratie.
Silence. Hoe goed is het om samen stil te zijn.
Ik ben bang om hem bang te maken.
Laat hem weer in slaap vallen.
Mijn beste vriend. Als het plotseling verdrietig wordt, neem deze lijnen in
handen. En je glimlacht naar de hele wereld.
Door de pijn en de bitterheid van afscheid, door alle obstakels en tegenslagen.
In de regen van een minuut slecht weer. Als alles uit de handen valt.
Wanneer alles stiller is dan de hartslag. Wanneer je door de tranen heen fluistert,
"Waarom?" En als het plotseling verdrietig wordt. Mijn lieve, beste vriend.
Neem deze lijnenin handen. En lach naar alles in de wereld.
Immers, ergens ver weg ben ik. Het maakt niet uit wie we zijn,
in vriendschap, niet vloeken.
Gewoon lach met je hart en met je ziel.
Hoe vaak haasten we ons in woorden, hoe vaak zie je niet eens het punt erin.
We respecteren iemands woorden, voor hen haten we iemand.
Hoe vaak worden een paar letters genomen het lot beslist, dagen, weken van het leven.
En soms is het de essentie van groot denken. Hoe vaak moeten we een jaar wachten,
een onschatbaar, mysterieus woord, en in feite is het soms, als een zin,
het klinkt zo koud, wreed en hard. Hoe vaak zeggen we niet de juiste woorden,
ze verliezen in de aardse cyclus, dan zullen we ze niet nog een keer herhalen,
het juiste geval en geslacht inbrengen.Hoe vaak denken we niet na over
dat brengt slechts één woord, ineens zal iemand hun harten breken,
en ineens spijt van hem zullen we weer........
Laat het allemaal eindigen vandaag. laat de herinnering ons scherpen. laat de slapeloosheid vallen, rimpels in de buurt van de ogen, en morgen laat in de nacht zullen we hier niet komen, en we hebben niets te verliezen, later spijt krijgen. Ja ik dacht en geloofde, maar ik zou moeten wachten. Het was een korte lente,en de herfst in het leven lang. Ik leef als mijn vrouw maar wat is gegaan, het is herinnerd, je liefde nu, ligt als een schaduw van slapeloosheid rimpels in de ogen.
We worden soms verteld met een glimlach. Geen mensen, nee, maar de engelen
zijn heiligen. Het feit dat alleen gevoelens niet branden.
En alleen liefde zal je redden in de woestijn.Maar wij, redelijk, zoals het soms lijkt,
we spelen ons lot, alsof ze eeuwig zijn.En ja soms gepassioneerd over het spel,
dat we levens doorbrengen in een eindeloze race.
En we zouden terugkijken naar onszelf. Begrijp dat in het leven alleen dit belangrijk is.
Wanneer je leeft, wordt verliefd en liefhebbend.Je wordt dan alleen maar onbevreesd.
Maar we vliegen, als vlinders, naar het vuur, we doven de zielen in de
nevel van het restaurant.En hoe moeilijk zeggen we "Ik hou van"
in de wereld van de chimaera's, in werkelijkheid bedrieglijk.
Toen de douche in de douche muur. Hope terugdeinsde naar een klein punt, liefde, de controle te verliezen, langskomen. Alleen vriendschap zal vers zijn in de lente. Trouwe vriend om alleen een lijn, schrijven in een brief en zal een bericht sturen. Over klokken wolken in hetzelfde moment, zal hij zijn hart warme stroom te wassen, wakker de slapende geloof in geluk!
Ik sloot mezelf op met honderdduizend sleutels. En weer vrijgegeven bij zonsopgang tot vrijheid. Ik zei tegen mezelf dat de ziel was overleden, was er niet een vonk van verlangen in mij wat ik bouwen lock jezelf uit het glas, van de fragmenten van verbrijzelde hun verwachtingen. En rond zijn muren zal ik bloemen planten. Laat ze mijn rusteloze ziel genezen. En opstandige dromen en gekke dromen. Mijn kristallen vrede zal nooit breken. Door te leren gewoon met hen leven in harmonie, Solitude sjaal te pakken zijn schouders, in een wereld van gebroken illusies langzaam gaan, controleren - misschien, de tijd echt geneest ...
Het me niet kan schelen of je bij me bent of niet. Wat nog belangrijker is,
je bent altijd in mij. En het belangrijkste wonder van wonderen.
Alleen in mijn gedachten zijn met jou. In mijn gedachten weet je waarom.
Ik begrijp mezelf niet. Ik vind je niet leuk, ik wacht,
ik scheur de kalender af van de kalender. Dan ingetogen.
Smog doordringen. In de tot nu toe slapende sferen van stille gevoelens,
en als gevolg daarvan, raakte je in het hart angstig. Kan me niet schelen.
Ik voel geen eenheid.Het is jammer. Je bent niet van mij.
Maar de hitte van het hart verbrandt al mijn twijfels.
Over het hete as, als de hete, brandende bladeren rooken en brandt.
En het vuur is verborgen en doof. Woorden en snaren verslinden.
Mijn leven is verdrietig en boos, en elke dag gaat het roken,
geleidelijk aan verdwijn ik in eentoonigheid, en ze is ondraaglijk.
O hemel, al was het maar een keer. Deze vlam ontwikkelde
zich naar willekeur. En zonder te smachten, zonder het aandeel
te lijden, zou ik stralen, en uitgaan.
De laatste wolk van een verspreide storm! Een die je door een heldere azuurblazing snelt. Eén die je een doffe schaduw werpt. Eén die treurt over een jubelende dag.
Ik wens je geluk in het leven voor degene die liefheeft en verliefd wordt, die gelooft in het licht. En de gevoelens van hemelse slaap ziet. Laat het leven niet eenvoudig zijn, maar alleen in het lot van de wet, alles dat je zonder een grens geeft. Zal van alle kanten plotseling terugkeren. Daarom moeten we gewoon liefde vinden tussen de problemen. Kijk naar de roos in het koninkrijk van de tuin. En laat God ons helpen, en misschien de beloning van liefde inbrengen, als het hele lot van de uitkomst.
Onder de hoge ouderdom, vergetend leef ik met droge aandacht.
Eens daar waren we twee, maar dan in een droom niet in de realiteit.
Ik kijk naar de bleke herfstkleur, iets mompelt over geheugen.
Maar is het mogelijk om de schaduwen te geloven die flitste in
een jeugdige droom. Was het alles, of was het denkbeeldig?
In de uren van vergetelheid van oude wonden heb ik soms lang
gedroomd van dromen, de mist in gegaan. Maar ik geloof geen
dwaze verhalen, ziek, onder het juk van grijs haar. Laat de ander
de deuren vinden, die niet mijn lot zijn.
Krankzinnig kijkt, stompzinnige rechters. Dagwonden slaap traktatie, en morgen zal het zijn wat het zal zijn. Wonen, je weet hoe je moet overleven, verdriet, vreugde en angst. Wat te wensen? Over wat te rouwen? De dag is bewaard gebleven, godzijdank ...
Vriend.
"Ik zal niet scheiden!" "Er is geen einde!"
En het vliegt en vliegt. En in de borst, de opkomst van de
