Op 15 november liep Luc de loodzware natuur marathon der lage landen in Kasterlee. In de regen en door de modder, over aardewegen en bospaden kwam hij over de meet in 4u 16' 51" ( http://www.marathonkasterlee.be/).
Toch had hij op donderdagavond nog voldoende jus in de benen om als eerste op Ter Borcht te finishen.
Uitslag Crokyrun 20 november: 1. Luc Maes 41’ 40” 97 2. Lieven Van Parys 41’ 44” 93 3. Stefaan Lemiere 46’ 16” 80 4. Diederick Vermaete 46’ 55” 24 5. Tony Dewilde 49’ 13” 00 6. Hans Vankeirsbilck 53’ 44” 00 7. Carlos Dejaegher 56’ 44” 00 In Brugge werd er ondertussen virtueel gelopen: 1. Patrick Sys 48' 16" 00
Er zit nog geen sleet op de motor, de dag waarop hij zijn zestigste verjaardag mocht vieren pakte Lieven het Crokyrecord M60. Luc Maes stoof er van bij de start vandoor, toch kreeg hij nooit meer dan 30 m voorsprong. Op 50m van de aankomst slaagde Lieven erin hem met een ultieme inspanning te remonteren en met 2 seconden te kloppen.
Lieven klokte af in 41' 04" en Luc als perfecte haas verbeterde zijn persoonlijk record M60 en bracht het op 41' 06". Aldus zijn ze reeds met 4 de Crokyboys die de tabel M60 bevolken.
Lieven kon zijn schoonbroer Geert Van Compernolle motiveren om eens van de Croky-sfeer te komen proeven.
Geert zijn eerste deelname was meteen een geslaagde test.
De te kloppen man in de wekelijkse Crokyrun blijft natuurlijk nog steeds Koen Ver Eecke en Joost Coudenys bevestigt week na week zijn uitstekende conditie.
Voor Luc wacht nu op 16 november de zware Marathon van Kasterlee !!
Uitslag Crokyrun 13 november:
1. Koen Ver Eecke 39’ 29” 00 2. Lieven Van Parys 41’ 04” 18 3. Luc Maes 41’ 06” 12 4. Joost Coudenys 42’ 38” 71 5. Jan Lust 52’ 10” 68 6. Geert Van Compernolle en Hans Vankeirsbilck 56’ 56” 00 8. Carlos Dejaegher 57’ 37” 00 9. Bram Maes, Michiel Coudenys en Stefaan Lemiere 1u 04’ 21” 50 12. Bernard Devaere 1u 25’ 27” 00 (W)
Uitslag virtuele Crokyrun: 1. Patrick Sys 50' 30" 00
13 Crokyboys gingen de strijd aan tegen elkaar, tegen zichzelf en tegen de chrono. Voor Lieven werd het zijn laatste wedstrijd in de categorie M55. Aan uitbollen denkt hij nog lang niet, want op 13 november doet hij een eerste aanval op het Crokyrecord M60, dat met 41' 51" op naam staat van Luc Maes. Op de foto Lieven na zijn 1221-ste Crokyrun tussen de twee youngsters Michiel en Bram. Deze laatste verbeterde zijn persoonlijk record met bijna drie minuten.
Ook onze 89-jarige Crokyboy Carolus Moens denkt nog lang niet aan stoppen. Zijn oefenterrein voor het hoogspringen, de oude booghal van het Blosocentrum in Assebroek gaat tegen de vlakte. Carolus hoopt stiekem dat hij een onderkomen vindt in de nieuwe sporthal om verder te kunnen trainen op zijn geliefde atletiekdiscipline.
Virtuele Crokyrun op de loopband: 1. Patrick Sys 48' 35" 00 2. Marnix Deriemaeker 54’ 23” 00
Een misverstand !!
Crokyrun 06/11/2014
“Donderdag 30 oktober, het Kapelhuis gesloten” las ik op Carlos zijn blog. “Dan wordt er ook niet gelopen in Meulebeke” dacht ik, “en dan ben ik solidair en loop ik de toer niet op mijn loopband”. Verkeerd gedacht dus. Zonder de broodnodige pitstop achteraf gingen zeven gladiatoren toch de strijd aan. En ook Marnix hees zich – ondanks de sluiting van het Kapelhuis - afgelopen week op zijn strijdros, zijn loopband.
Ik merk het bij mezelf: ik heb de neiging tot slappeling zijn. Alle excuses zijn voor mij goed om eens niet te lopen. Een dag heeft 24 uren en ik heb er iedere keer 10 te kort. Man, man, man ... er valt zo veel te beleven en ik zit al over de helft van mijn leven. Multitasking is de boodschap. Tegelijk zo veel mogelijk van alles doen, de techniek van tegenwoordig helpt me daar gelukkig een handje bij. Maar daar bovenop moet ik ook nog de nodige nachtrust incalculeren. Rust die nodig is om lichaam en geest te laten bekomen van de (over-) belasting van de dag.
Een en ander heeft gemaakt dat ik ondertussen weer twee weken niet gelopen heb. Ik voel dat ik weer aan het afglijden ben naar een looploze winter. Niet doen Patrick, niet doen. Denk aan de vele voordelen. Denk aan de marathons in het verschiet. En uit het niets kwam ik gisteren donderdag plots met een lumineus idee af. Mijn vrouw kijkt al jaren geen teevee meer. Ja, zij is een van die zeldzame uitzonderingen. Maar op die manier staat ons televisietoestel beneden meestal werkloos te staan. En het is toch zo’n prachtding. Een Samsung Smart TV. Enorm scherp en helder van beeld en prachtige kleuren dat het geeft! Toen ik mij het toestel aanschafte heb ik mij heel goed geïnformeerd en echt, in zijn soort vind je geen beter toestel dan dit. Maar dan staat dat ding daar meestal niks te doen. Wat een zonde. Welnu, gisteren kwam ik op het simpele maar schitterende idee om dit grote toestel te verwisselen met dat iets kleinere ding dat op mijn mansardekamertje staat. Zo gedacht, zo gedaan. Eerst wel nog eens met mijn levensgezellin besproken natuurlijk maar de TV-wissel was ook voor haar geen probleem. Wow! Als ik nu nog een excuus heb om niet dagelijks op zijn minst een uurtje (1 van die 24) naar mijn zolderkamertje te trekken, dan weet ik het niet meer. Lekker lopen op de loopband en ondertussen televisie kijken. Of een DVD’tje, een muziekje, ...
Wat ik gisteren beleefde met de Crokyrun was subliem. Terwijl ik liep rolde Meulebeke loepzuiver en in mooie kleuren en bij heerlijk weer aan mijn ogen voorbij met door de koptelefoon de melancholische muziek van Lucinda Williams. Dit was schitterend, bijna te vergelijken met de werkelijkheid. Alleen jammer dat ik niet naast me of achterom kon kijken. Dat kon ik wel natuurlijk maar dan zag ik Meulebeke niet meer hé. Er is dus wel degelijk nog een verschil met het daadwerkelijk door de Meulebeekse straten sloffen. Maar dat vind ik niet erg. Nu krijg ik alles echt breed uitgesmeerd voor mijn neus. En nu kan ik eindelijk eens letten op de details die ik vroeger niet zag. Door de vermoeidheid is dat in de tweede helft van de loop wat moeilijker maar toch. Google Streetview (want daar is het waar iFit de beelden vandaan haalt) is eigenlijk een momentopname. Eentje van een paar jaar terug al. Dus hebben Marnix en ik bijvoorbeeld nog geen vernieuwde Ter Borchtlaan om door te lopen. Details. U heeft waarschijnlijk al gehoord van grappige beelden uit Google Streetview wereldwijd. Welnu, Meulebeke heeft er ook zo eentje, tenminste toch voor wie er op let. Het kan natuurlijk met mij beroepsmisvorming te maken hebben he, dat ik nu precies daar op let. Ik ben namelijk postbode geweest. Een ‘facteur’. Wel, na 3,8 kilometer lopen (we zijn dan in de Oostrozebekestraat) zien we op Streetview links tegen de muur heel duidelijk de fiets van een postbode staan. We zien weliswaar geen postbode, neen. Hij moet ergens binnen zijn. Links kan moeilijk want daar is geen huis. Aan de overkant dan? Ja zeker, want daar is ... café De Gouden Leeuw.
Als ik volgende week weer de Crokyrun loop, dan ben ik zo goed als zeker dat die postbode zijn of haar fiets weer recht tegenover het café zal staan en de week daarop opnieuw en opnieuw en opnieuw tot Google zijn wagentje met camera terug door Meulebeke jaagt om verse plaatjes te schieten.
PS het schijnt dat ook Lieven ergens in Meulebeke in Streetviews beelden verschijnt.
Mijn tijd van donderdag 06/11/2014 : 48 minuten en 35 hele seconden.
Amper 7 deelnemers, maar een spannende eindspurt met Luc als winnaar. Hij liep slechts 8 seconden boven zijn record M60. Op de foto Luc exact 7 jaar geleden na een van zijn vele ferme prestaties.
Lieven was de sterkste in zijn 1219-ste Crokyrun. Voor Michiel was het pas zijn 2-de deelname, hij liep 3 minuten sneller dan een week geleden. Luc Maes zorgde opnieuw voor een stunt, hij liep de Crokytoer drie maal.
Een eerste maal als snelwandelaar met een recordtijd van 1u 10' 12". Dan deed hij de toer nog eens over met zijn trouwe hond Sam in 1u 18' 05" om dan voor een derde maal te starten en de klus af te maken in 1u 00' 43".
Patrick Sys schafte zich op 20 oktober 2013 zijn loopband aan en liep zijn eerste virtuele Crokyrun op 14 november 2013. Dit moest op een originele manier gevierd worden !
Vandaag heb ik mijn loopband exact 1 jaar en dat moet gevierd worden ... met een filmpje. Zelf heb ik ooit een Mechelse herdershond gehad, Maya, en die ging met veel plezier mee op looptraining. Naar buiten, welteverstaan. Dit hier is een filmpje van een hond waarvoor je niet naar buiten moet. Deze Duke staat letterlijk te springen om op de loopband te mogen. Ik heb me mijn aanschaf van mijn loopband zeker nog geen moment beklaagd maar mij zie je niet zo gauw zo enthousiast springen om erop te mogen.
Met Koen aan de start was de winnaar reeds op voorhand gekend. Met zijn 11-de marathon nog vers in de benen dook hij nog eens onder de 40 minuten. Voor Albert net geen tijd onder de 50 minuten maar wel een verbetering van zijn persoonlijk record met 11 seconden. Michiel Coudenys kwam 2 weken geleden al eens proeven van de Crokysfeer en finishte in zijn eerste Crokyrun in een tijd van 54' 38". Hij mocht terecht op de foto met Hendrik Crokyboy van het eerste uur.
Uitslag Crokyrun 16 oktober: 1. Koen Ver Eecke 39’ 54” 00 2. Lieven Van Parys 41’ 38” 94 3. Luc Maes 41’ 53” 47 4. Joost Coudenys 42’ 45” 57 5. Ex-aequo Albert Demeyere, Bram Maes, Günther De Maeyer en Stefaan Lemiere 50’ 48” 00 9. Michiel Coudenys 54’ 38” 00 10. Hans Vankeirsbilck en Carlos Dejaegher 57’ 33” 00
Koen stak de grens over en ging op 12 oktober van start in De Lage Landen Marathon van Eindhoven.
Hier zijn marathonverhaal:
In 2009 liep ik hier mijn eerste marathon in Eindhoven, dit werd ondertussen de elfde. Voor de 4de keer ging ik hier van start, zonder grote verwachtingen. Ik had voor het eerst niet op voorhand ingeschreven en had dan ook niet doelgericht getraind. Het vertrouwen in een goede afloop was er wel ondanks slechts 3 trainingen boven de 21km. Met North Sea Challenge (35 km) en Trial Du Barrage (30 km) in de benen moest dit toch lukken.
Een PR was uitgesloten maar je moet de lat ergens leggen voor je vertrekt. Ik had me voorgenomen om tevreden te zijn met een eindtijd van 3:20 of minder. Dus legde ik in eerste instantie mezelf op om net onder 1:30 in de helft te zijn, mooi op schema met wat reserve. Ik wist dat ik in de 2de helft nogal wat terrein zou moeten prijs geven.
Na 28 km begon het al goed zeer te doen, te vroeg, liep alleen, lange banen, pijn verbijten en moest het tempo heel wat laten zakken. Na wat rekenwerk begon 3:20 er moeilijk uit te zien. Rond 35 km kreeg ik gezelschap, begon een praatje te maken met verschillende lopers en het tempo kreeg ik weer omhoog. De pijn verbijten werd plots weer iets makkelijker. 3:20 en zelfs 3:15 kwamen terug binnen handbereik als ik dit kon volhouden.
Dat lukte, de laatste 7 km heb ik taai gevochten, op het einde nog een versnelling kunnen maken om te finishen in 3:14:00. Geen besttijd, maar toch 8 minuten sneller dan in Tel Aviv.
Tevreden terug naar huis met een voorjaars- en najaarsmarthon in de zak!
Van Luc Maes zijn we al het een en het ander gewoon, maar Patrick Sys weet ook wat stunten is.
Hij kon slechts 1 week wachten om dan toch een marathon te lopen binnen de 5 uur.
Hij koos ditmaal voor de Marathon van Beloeil die doorging op 11 oktober.
Bij Patrick hoort bij een marathon een marathon verslag. Voor zo een opstel krijgt hij van Meester Lieven gegarandeerd een 10 op 10 !!!
Marathon van Beloeil 11/10/2014
Een sportman moet kunnen pieken. Dat is gemakkelijk gezegd maar in de praktijk is zoiets veel moeilijker te plannen. Soms valt de dag waarop men optimaal wil en kan presteren iets te vroeg, soms te laat, en af en toe gooit een blessure roet in het eten, heel dikwijls doen ook de weersomstandigheden dat. Na afloop van de Kustmarathon Zeeland wist ik dat mijn crashprogramma ter voorbereiding van de marathon goed geweest was maar dat ik het uitgerekend 1 week te laat ingezet had. Ik was nog niet op het toppunt van mijn kunnen. Met die wetenschap voor ogen en met de zekerheid op zak dat ik de dagen na de kustmarathon heel goed hersteld was (getuige daarvan mijn goeie prestatie in de Crokyrun van 9/11/2014) trok ik afgelopen zaterdag naar de andere kant van de taalgrens, meer bepaald naar Beloeil om er – jawel – opnieuw een marathon te lopen.
Beloeil. Ik had er goeie herinneringen aan. Ik geloof dat ik present was op hun allereerste marathon, zo’n 23 jaar geleden. Inschrijven was toen nog volledig gratis! Alles daar was kleinschalig. Er deden zeker geen honderd personen aan mee maar het was in het dorp gezelligheid troef. Het parcours toen bestond uit twee dezelfde ronden van 21,1 km en was niet bepaald vlak te noemen. Vooral halverwege elke ronde was er een serieuze heuvel die overwonnen moest worden. Dat was 23 jaar geleden. Ikzelf was toen nog in de fleur van mijn leven en ik reeg de marathons met tijden van 2u 45, 3 uur en 3 uur dertig aaneen. Beloeil was er eentje van 3 uur 30. Een iets mindere tijd dus en dat was te wijten aan o.a. die heuvel maar ook aan de onbestaande publieke belangstelling. En ik herinner me nog dat het die dag vrij warm was en over het algemeen ben ik geen goeie warmweerloper.
Beloeil anno 2014. Ik had gelezen dat de sympathieke organisatoren vanaf 2015 in dit dorp met een kasteeldomein zo groot als het dorp zelf geen individuele marathon meer zouden inrichten. Dit was voor mij nog een extra reden om in extremis naar ginder te trekken. Hoe totaal anders was het weer die dag! Waar het kwik de week voordien (en ook 23 jaar voordien) opklom tot 20 graden was het zaterdag nauwelijks 14 graden. Prima voor mij hoor! Minder prima was de regen die met bakken neerviel. Na mijn inschrijving (niet meer gratis, maar in tegenstelling tot de stadsmarathons met 8 euro nog altijd spotgoedkoop) had ik nog een uurtje om me voor te bereiden. Ik keerde terug naar de wagen die net als de andere wagens geparkeerd stond op een graspleintje dat al gauw verworden was tot een modderpoel. De regen kletterde op het dak van mijn auto. Ik kwam er pas een tiental minuten voor de start uit tevoorschijn. Wandelde naar de start. Gelukkig stond er naast de startlijn een tent opgesteld waar we met zowat 60 deelnemers nog net allemaal onder konden schuilen. Ik rillend van de kou. Ik sprak er met enkele Oost-Vlamingen-veellopers die mij te kennen gaven wel te zullen starten maar, als die regen zo zou blijven aanhouden, er onderweg de brui zouden aan geven. Ik dacht daar anders over maar zei het niet. Doorzetten was de boodschap. Dacht wel eens na over mijn knusse zolderkamertje thuis. Hoog en droog. Wat een verschil met hier!
10u40. De verlossende start. Naar goeie gewoonte hield ik me koest ergens in de achterhoede. Haha, eindelijk kon ik de beentjes strekken. Opwarming was niet nodig. Daar had ik nog 42 km de tijd voor. Ik bleef Kareltje Lismonds gevleugelde woorden indachtig: “Een koerspaard heeft ook geen stretching nodig”. Ik voelde onmiddellijk dat die beentjes goed zaten en ook dat het lopen door de plassen heen best leuk was. Het enige waar ik me wat zorgen over maakte was dat mijn T-shirt al na enkele kilometers doorweekt was en zwaar tegen mijn huid aan plakte. En het bleef maar regenen. Gauw viel ik alleen. Niet moeilijk als je maar met zo weinigen start. Dat was geen probleem voor mij. Ik ben een geboren einzelgänger. Af en toe passeerde ik iemand. Af en toe passeerde iemand mij. Ik hield een mooi tempo aan. Ik had de indruk dat – in tegenstelling tot de week voordien - de kilometers voorbijvlogen. Elke kilometer, van begin tot einde, stond hier aangeduid. Dat is een pluspunt. Maar was de afstand wel juist berekend? Het zou niet de eerste keer zijn dat een organisatie korte kilometers incalculeert. Ik had mijn iFitprogramma op mijn smart Phone ingeschakeld, ik zou dus achteraf wel een controleren of alles klopte. Na vier kilometer werden we een bos ingestuurd. De plasserige wegen werden ingeruild voor drassige bospaden. Op sommige plekken liepen we enkeldiep met nergens een uitwijkmogelijkheid. Maar ik vond het nog altijd aangenaam. Het hield ons bezig, dat voortdurend zoeken naar het ideale spoor. En zo ook passeerden tijd en afstand voor je er erg in had. Langsheen heel het parcours waren er veel seingevers opgesteld. Maar in het bos werden die op sommige plaatsen vervangen door linten. Na 9 km liep ik daardoor even verkeerd. Gelukkig merkte ik dit gauw op omdat ik de jojoënde loper voor mij plots niet meer zag. Hij was als in het niets verzwonden. Dat kon niet. Ik keerde op mijn stappen terug en, jawel, ik was onbewust over zo’n lint dat op de grond lag gelopen. Ik had de verkeerde afslag genomen. Dit voorvalletje deed niks aan mijn algemeen gevoel van welbehagen af. Mijn lichaam was oké. De benen waren oké. Beter dan in Zeeland. Er hing hier zeker meer zuurstof in de lucht. Zuurstof waar ik zo economisch als mogelijk naar hapte. In en uit, in en uit, in en uit op het mantra van mijn passen. Alleen wist ik niet goed aan welk tempo ik liep. Kilometerbordjes 14, 15, 16, 17 ... Allemaal in het bos. Nergens een tijdsklok te bespeuren. Ik liep verder op het gevoel, een goed gevoel. Ik zou het wel merken na die eerste ronde van 21,1 km. Die zou ik zeker al lopend halen. Die zekerheid had ik al. Alles erna zou bonus worden. Eenmaal uit het bos opgedoken werden we voor even opnieuw een weg opgestuurd. Eventjes maar want daar was al het slijkerige domein van het kasteel van Beloeil. De regen was geminderd maar nog altijd niet opgehouden. Ik moest denken aan het nieuwe veldloopseizoen. Vele crossen liggen er lang zo drassig niet bij als nu die kilometerslange stukken tijdens deze marathon. Eenmaal het kasteeldomein doorploeterd was het nog een kilometertje naar het centrum van het dorp waar op dezelfde plek zowel de start- en aankomstmeet lagen maar ook de twee doorkomsten waren. Ik was benieuwd naar mijn tussentijd want ik wist dat daar tenminste een sportklok opgesteld stond. Tot mijn grote verbazing duidde die halfweg voor mij 1 uur 59 minuten en een handvol seconden aan. Ik had dus een halve marathon gelopen in minder dan twee uur! Terwijl het mijn plan was om er toch een kwartiertje langer over te doen. Met een glimlach uitgesmeerd over de hele breedte van de weg liep ik van toen af verder. Mijn dag – wat zeg ik? – , mijn jaar kon van dan af niet meer stuk. Ik hoefde alleen nog maar een stukje verder te lopen. Grenzen verleggen. Mijn grenzen verleggen. Proberen door te lopen tot aan km 25, misschien wel tot aan de 30. In ieder geval mijn eindtijd van Zeeland ruim verbeteren. Op naar een sub 5 uren tijd! Want dat was mijn doel voor die dag en dat doel lag binnen loopbereik. Plots was het opgehouden met regenen. Het werd daarom niet echt warmer. Dat hoefde voor mij ook niet maar het stoppen met regenen had als voordeel dat de waterplassen kleiner werden. Ik was bezig aan de tweede van de drie ronden. Die laatste twee ronden waren elk een goeie tien kilometer lang. Ze gingen niet meer door het bos maar wel nog iedere keer doorheen het zompige kasteeldomein. Kilometer 25 passeerde ik nog al lopend maar van dan af zette ik het op een wandelen. Het had geen zin om me nog verder te forceren. De volledige marathonafstand zou ik nooit helemaal kunnen lopen. Toch nog niet in dit jaar. Tot dan toe had ik een Lucske Maes gedaan: ik had onderweg niks gedronken. Gezien de weersomstandigheden was dat zeker geen probleem gebleken. Maar vanaf de eerstvolgende bevoorradingspost ging ik mijn schade inhalen. Na km 28 was het zover. Twee bekertjes water nemen en al snelwandelend leegdrinken. Ook mijn wandelen bleek me veel beter af te gaan dan een week voordien tijdens dat verschrikkelijke duinenoffensief. Toen kreeg ik op den duur mijn benen duinop nauwelijks nog omhoog. Nu voelde ik dat ik zeker mijn goedgetraind loopband wandelritme van ruim zesenhalve kilometer per uur makkelijk tot het einde toe zou kunnen volhouden, slijk of geen slijk. En ik begon nog meer te genieten. Genieten van het landschap. Ik had meer tijd nu om om me heen te kijken. Zelfs om een heel korte babbel te slaan met de schaarse toeschouwer. Of om de seingevers te bedanken voor hun onontbeerlijke vrijwilligerswerk. Af en toe liep er nog eens iemand mij voorbij. Het laatste uur welgeteld één iemand. En dan was het zelfs nog een man die ik een tijdje tevoren zelf al wandelend voorbijgestoken had. Niet dat mijn wandeltempo verzwakte. Neen. De echte reden was dat de man tijdens de laatste doortocht van het kasteeldomein nog een laatste loopeffortje kon opbrengen tot aan de meet toe terwijl ik wijselijk daarmee nog wachtte tot ik opnieuw vaste grond onder de voeten voelde. En toen was de vogel al gaan vliegen. Ik zag hem nog in de verte in de rue des Combattants, maar de strijd was al gestreden. Dan nog de rue de la Hunelle door, en daar de bocht naar de rue Baron Descamps waarvan ik wist dat daar even verderop de eindmeet lag. Oef, gelukt! Ik kreeg een medaille omhangen en in mijn rechterhand een magnumfles bier op kurk toegestopt. Vanuit mijn linker ooghoek zag ik de wedstrijdklok: 4u40’ en zoveel seconden. Missie volbracht. Bijna een uur beter gelopen/gewandeld dan de week tevoren! Mijn tweede carrière als loper is definitief ingezet.
Bij aankomst merkte ik dat de batterij van mijn smart Phone de geest gegeven had. Bij thuiskomst en na het opnieuw opladen merkte ik dat het iFitprogramma de gegevens van mijn loop geregistreerd heeft tot aan km 32,17. Ik deed er op dat moment 3:28:38 over en was op dat ogenblik aan mijn derde ronde begonnen. De kilometeraanduiding klopt dus wel.
Tot slot nog even verwijzen naar de website van de marathon. Hou er wel rekening mee dat het nog een tijdje kan duren eer de uitslag van dit jaar erop zal verschijnen. Van hun website maken ze blijkbaar geen prioriteit.
Of ik me nu opnieuw een marathonloper voel? NEEN. Want, ondanks het feit dat ik in een week tijd twee marathonmedailles aan mijn collectie mag toevoegen, heb ik er geen enkele uitgelopen. Ik heb ze uitgewandeld. Uitlopen, dat zal voor volgend jaar zijn. Zeker weten!
Voorzien van de nodige reflectoren bereikten de Crokyboys veilig hun thuishaven "Ter Borcht". Er was een beste jaarprestatie voor Hans en Luc Maes liep opnieuw sterk na een geslaagde Marathon van Brussel, hij kwam er over de meet in 3u 50' 56".
Voor Patrick Sys is het zonder reflectoren veilig sporten op zijn zolderkamer waar hij zijn volgende marathon aan het voorbereiden is. Ondertussen trok onze supermaster Carolus Moens naar Eeklo voor de laatste meeting van het jaar. Carolus deed mee aan alle werpnummers: het discuswerpen(10m76), kogelstoten (5m77), hamerslingeren (13m83) en gewichtwerpen (5m37).
Nog steeds gebeten door de marathonmicrobe haalde hij de finish in de Kustmarathon Zeeland. Hij legde de 42,195 kilometer af in 5u 35' 26".
Hier volgt zijn verslag van zijn heldhaftige prestatie:
De kustmarathon, the Day After. Gemengde gevoelens. Vreugde en teleurstelling. Vreugde omwille van het feit dat ik ‘m ‘uitgelopen’ heb. Teleurstelling omwille van het feit dat ik ‘m voor de helft gewandeld heb. Tja, eigenlijk kon ik niet veel beter verwachten na zo een korte voorbereiding maar stiekem had ik gehoopt tot aan km 30 te kunnen blijven lopen en de resterende 12 al stappend af te leggen om zo mijn allereerste kustmarathon Zeeland in zowat 5 uur te kunnen volbrengen. De realiteit was anders. Mijn looptempo veranderde in een wandeltempo al voor halfweg en ik deed er een halfuurtje langer over dan verhoopt. Hoe dan ook: door al dat stappen voel ik me vandaag nog behoorlijk fit. Nauwelijks spierpijn. Trappen lopen gaat me goed af. Prima dus.
Het begon allemaal vrij goed. De omstandigheden waren zoals verwacht. Warm bij de start. 20 graden. Een beetje wind maar langs de kust was die behoorlijk sterk en altijd in het nadeel. Na de twaalfde klokslag van de kerk van Burgh-Haamstede op het middaguur zette de massa van zowat 1800 lopers zich in beweging. Ikzelf overschreed een minuutje later de startlijn. Had me wijselijk niet in een of ander startvak gezet (sub 3u15 of 3u15 – 4u) maar meer achterin bij het gewone voetvolk. Het was de bedoeling om me van in de beginne niet te vergalopperen. Vrij snel zat ik in het goeie ritme. De straatjes van het dorp werden onder ruime publieke belangstelling door het lopersgild veroverd. Zoals bij de tour de France stonden er op verschillende plaatsen seingevers met vlaggetjes die ons nog net op tijd konden waarschuwen voor naderend onheil: paaltjes en vluchtheuvels. Kwestie van niet gelijk over kop te gaan zoals we de renners zo dikwijls zien doen. Een drone boven ons hoofd als een zoemende vogel die alles rustig gadesloeg en filmde. En dan vrij snel het echte werk! Het eerste duinpaadje in op weg naar de kustlijn. Op en af. Zanderig. Eenmaal aan zee zo snel mogelijk het harde zand vlakbij de zee opzoeken. Die was er in den beginne nauwelijks want het was hoogtij. De massa lopers was hier al verworden tot één lange sliert. De eersten waren buiten bereik en blikveld. Na 5 km van het traject de dijk weer op en dan de lange rechte stukken van de afsluiting van de Westerschelde. Vaste grond onder de voeten, dat wel. Ik voelde dat mijn benen de eerste zandstroken goed verwerkt hadden. Na 10 km het bekende landmark Neeltje Jans. Mijn tijd: 1:02:40. Mooi, precies wat mijn streefdoel was. Verder de afsluitdijk op. Ik telde mijn passen per dekplaat tussen twee waterschotten in. De ene keer 23, de andere keer 24 passen, gemiddeld 23,5. Een mooie cadans en een leuk tijdverdrijf. Als kind hield ik al van tellen. Per dekplaat telde ik mijn vingers af. 1, 2, 3, 4, 5, ... Bij 10 weer van voor af aan. Groepjes liepen mij voorbij. Ik liet ze begaan, ik liep mijn ideale ritme mede dankzij dat tellen. Aan km 15, meer dan een derde van de afstand afgelegd, voelde ik dat het lastig ging worden. Een blaar ontwikkelde zich zich op mijn rechter voetzool maar dat was het probleem niet. De benen werden geniepig zwaarder en zwaarder. Mede door de warmte. Gelukkig kwam er wat bewolking opzetten. Maar daar hadden mijn benen geen boodschap meer aan. Het hart, de longen konden alles goed aan. Alleen de benen hebben duidelijk nog trainingsachterstand. Het 20 kilometerpunt. De dijk af, het strand weer op ter hoogte van Vrouwepolder. Geen polder te zien hier, wel enkele vrouwen (maar ook mannnen) die mij in het mulle zand voorbij ploeterden. Ik wandelde in de richting van de zee en het verlossende harde zand. Hier was het water al een ietsje teruggetrokken. Het werd trippelen in boogjes met de rand van de waterlijn mee. 21,1 km. Halfweg: 2 u 17’36”. Dit is de officiële tijd achteraf. Op de klok zag ik nochtans iets van 2 u 24’. Ik begon te rekenen. 6 uur was de limiettijd. Dus had ik nog ruim drie-en-een-half uur over om op tijd binnen te zijn. Alles in 5 uur halen was theoretisch nog mogelijk maar mijn benen beslisten er anders over. Wandelen werd het. Mijn wandelsessies op de loopband – veelal bergop – gaven mij de zekerheid dat ik op tijd binnen zou zijn. Die 21 resterende kilometers aan een gemiddeld tempo van 6 per uur, dat moest kunnen. De rest heb ik puur gewandeld, ben nooit gestopt. Regelmatig werd ik voorbijgestoken door lopers die aan een slakkengangetje liepen. Meer naar het einde toe kon ik die voorbijstekende lopers zelfs nog bijhouden. Bij de vele verversingsposten hielden zij halt terwijl ik al wandelend mij bevoorraadde. Tegen de tijd dat ze mij inhaalden was ik al heel wat gevorderd. Over de rest van het traject kan ik kort zijn: het was mooi maar lastig. Bij Oostkapelle de duinen weer op en dan vele kilometers lang het duinpad volgen. Op en af, op en af. Soms met trapjes. 30 km in 3 u 36’31. Ik had gehoopt dat dit het 35 kilometerpunt was maar niks was minder waar. Nog 7 km te gaan. Nauwelijks een vlak stuk. Domburg. De bocht van Westkapelle. Ik werd door een man voorbij gesloft. Gesloft is het verkeerde woord want de man had geen schoenen aan!!! Zelf was ik even tevoren iemand voorbijgewandeld die Vibram Five Fingers om zijn voeten had maar deze man had helemaal niks aan zijn voeten! En blijkbaar was hij niet aan zijn proefstuk toe, zo las ik van de prestigieuze wedstrijdenlijst op de rugzijde van zijn t-shirt af. Een marathon op blote voeten lopen, je moet het kunnen. En dan nog hier. Waar hij me voorbijstak waren we net aan een stuk duinpad bezig bestaande uit scherpe stukjes schelpzand. Amai mijn voeten, allez, de zijne! Voorbij Westkappele nog een laatste keer het strand op. In de verte het vlagversierde Zoutelande. De aankomst eindelijk in zicht! Tussen de aankomst en hier lag een breed hard strand wijd voor ons open. Het was wel wat onze weg zoeken tussen de dicht tegen elkaar geplaatste strandpalen in. Donkere wolken kwamen aanzetten en de eerste schaarse regendruppels vielen. De laatste klim: de trappen naar de Zoutelandse dijk met daarboven, naar het schijnt steeds op afspraak, de plaatselijke doedelzakvereniging danig aan het doedelen. Met mijn handen op mijn knieën duwde ik doodvermoeid mijn lijf de trap op. Zeggen dat de betere lopers hier enkele uren tevoren diezelfde trap nog met twee treden tegelijk opgelopen hebben! De versterkte dijk hoog boven Zoutelande met beneden de finish. Zwart-wit beelden van die rampzalige 1 februari ‘53, toen hier nauwelijks een dijk was, spookten door mijn hoofd. Ik hoorde van de commentator beneden dat de man op blote voeten binnen was en ook de enige dame die alle twaalf edities uitgelopen had. Om mij te treiteren moest ik nog een halve kilometer over de dijk de finish voorbij om dan pas de dijk af te mogen. Bij de afzink ging mijn wandelen voor een laatste keer nog eens over in lopen. Die enkele honderden meters tot aan de meet moest ik al rennend nog kunnen afleggen, dacht ik, tussen het gejoel van de toeschouwers door. Dan het laatste kunstmatig opgeworpen zandhoopje over daar waar de klok de tijd voor iedereen onverbiddelijk wegtikte. Het vuistje in de lucht. 5 u 35’ 26”. Missie volbracht. Maar met gemengde gevoelens. Een half uur later brak de hel los. Een verschrikkelijk onweer woedde boven Zeeland. Maar op dat moment zat ik al veilig en wel binnen in mijn wagen rijdend in de richting van België.
Zo, dit was mijn verslag en nu ben ik razend benieuwd naar was Lucske Maes er vandaag zondag in de Marathon van Brussel van bakt. Vlak is het daar alleszins ook niet maar in tegenstelling tot mij zal Luc niet met zand in de schoenen moeten terugkeren.
Patrick
Bijsluitend een fotootje van Burg-Haamstede feestelijk bevlagd voor de start
Wilskracht, volharding en die onweerstaanbare drang om te lopen
Aan twee rustdagen had marathon-man Luc genoeg om de 38 km lange Trial van de Hoge Venen te verteren en de training terug op te starten. Voor de start van de wekelijkse Crokyrun werkt onze flandrien op de piste van Ter Borcht nog een interval training af. Dit in voorbereiding op de Marathon van Brussel die doorgaat op zondag 5 oktober. Een dag eerder is het de beurt aan Patrick Sys die start in de loodzware kustmarathon Zeeland .
Hier laten we Patrick aan het woord:
Afgaande op mijn tijden in de Crokyrun van de laatste maand zou je kunnen denken dat het met mijn conditie bergafwaarts aan het gaan is. 1 uur en acht seconden deed ik er gisteren over terwijl ik voor diezelfde 10 kilometer op 11 september 5 minuten sneller klaar was om te gaan douchen. Niks is minder waar. Bewust heb ik me twee dagen voor mijn eerste marathon sinds vele jaren wat ingehouden. De eerste 5 km liep ik op mijn loopband aan exact 10 per uur, waarna ik het tempo wat liet zakken naar een voor mij heel comfortabele 9,5 km per uur. Dat is – ik voel het – het tempo dat ik momenteel héél lang kan volhouden. Of ik dat een marathon lang zal kunnen weet ik binnenkort. En of ik daadwerkelijk dat tempo van in den beginne zal aanhouden is nog maar de vraag. Het gros van de deelnemers start veel te snel en met de opgebouwde adrenaline zou ook ik me daar wel eens aan kunnen bezondigen en meegaan in de flow van enthousiasme. Me sparen voor de tweede en zwaarste helft wordt de boodschap. De weersomstandigheden zitten alvast goed mee. Misschien wordt het wel wat te warm maar de onmiddellijke nabijheid van het water van de Noordzee kan voor de nodige afkoeling zorgen. Afkoeling die ik tijdens mijn trainingen op mijn zolderkamertje steevast moet ontberen. Met argusogen kijk ik naar de weersvoorspellingen voor Zeeland voor zaterdag. 20 graden op de middag wordt er voorspeld. Kans op regen 80 %! Dat zal jammer genoeg waarschijnlijk meer voor ‘s avonds zijn, die regen. De windrichting 4 beaufort vanuit het zuiden betekent dat het vooral de laatste 5K flink lastig zal worden met de wind pal op kop. Ook de getijdentabellen sla ik erop na. Afnemend tij wordt het wat betekent dat er mogelijkheid zal zijn om op het harde zand te lopen. Kortom: ik krijg genoeg gezonde kriebels in de buik in het toeleven naar de wedstrijd toe. Lang geleden dat ik die nog had. Met als bijkomend gevolg dat mijn stoelgang heel vlot verloopt. Mijn inwendige machinekamer werkt bijzonder goed. Zaterdagmorgen een imodiumpje nemen (of twee), daarna nog eens goed mijn kleinste kamertje bezoeken en ik kan met een veilig gevoel vertrekken in de richting van onze noorderburen. Yep.
Patrick
De uitslag van de Crokyrun op donderdag 2 oktober:
1. Koen Ver Eecke 42’ 43” 00 2. Lieven Van Parys 43’ 19” 43 3. Joost Coudenys 44’ 15” 09 4. Luc Maes 44’ 49” 95 5. Paul Gernay 44’ 54” 00 6. Ex-aequo Günther De Maeyer en Stefaan Lemiere 50’ 07” 02 8. Jan Lust 52’ 28” 64 9. Ex-aequo Hans Vankeirsbilck en Carlos Dejaegher 57’ 52” 00 11. Rudi Feys 1u 19’ 42” 00 (W) 12. Bernard Devaere 1u 24’ 47” 00 (W) DNF: Michiel Coudenys
Virtuele Crokyrun op de loopband: 1. Marnix Deriemaeker 56’ 04” 00 2. Patrick Sys 1u 00’ 08” 00
Luc presteerde sterk in deze loodzware discipline.
Hier doet hij zijn verhaal.
Le Trail des Hautes Fagnes
Zaterdag 27-09-2014 liep ik het Belgisch kampioenschap Trail te Malmédy.
Daar mijn 2 laatste wedstrijden: In flanders fields marathon (4u00:34,74) en de halve marathon van de Dynamicarun (1u52:15) niet zo goed waren, was mijn verwachting voor zo een zware trail van 38 km niet zo goed. Daarom was ik van plan rustig te starten met als hoofddoel uit te lopen. De eerste 4 km waren bergaf en ik werd door heel wat lopers voorbij gelopen. Vooral tijden de gevaarlijke afdalingen tussen de rotsen moest ik veel ervaren afdalers laten voorbij gaan. Maar tijdens de beklimmingen haalde ik veel lopers weer in. Ook tijdens de zware beklimmingen waar veel lopers moesten wandelen kon ik lang blijven lopen. En waar ik ook moest wandelen lang mijn wandeltempo hoger dan veel andere deelnemers. Dat had ik voor een groot deel te danken aan mijn snelwandeltrainingen, die ik deed voor een 20 km en 100 km snelwandelwedstrijd waar ik dit jaar aan deel nam. In tegenstelling tot mijn 2 vorige wedstrijden waar ik er op het einde door zat, kon ik hier nog goed eindigen. Ik heb het geen enkel ogenblik echt moeilijk gehad. Wel 2 maal gevallen. Maar zonder kwetsuren. Ik eindige 246e in en tijd van 4u43:09, op meer dan 600 deelnemers waarvan er maar 471 aankwamen. Ik werd 5de in mijn categorie M+60.en werd 3de (Brons)in het Belgisch kampioenschap M+60.
Er deden veel Nederlanders en Duitsers mee. Heel de wedstrijd heb ik niet gedronken. Bij het afhalen van de nummers kregen we een bekertje, ik wist niet waar voor dat diende. Later zag ik dat er aan de bevoorrading kannen met water stonden, die dienden om die bekertjes te vullen om te drinken. Daar ik niet kan drinken uit de kannen heb ik dan maar niet gedronken. Maar ik heb al veel marathons gelopen zonder te drinken. Ik kan moeilijk drinken en verlies er te veel tijd door. Enkel bij warm weer en als ik het moeilijk krijg drink ik. Het was redelijk goed loopweer. Droog, licht bewolkt, de zon kwam er wel soms door maar het was niet overdreven warm en er werd veel in bossen gelopen. Ik was zeer tevreden over mijn wedstrijd omdat ik goed heb kunnen eindigen, geen enkel ogenblik heb ik het zeer moeilijk gehad en ik ben fier met mijn 3de plaatst in het Belgisch kampioenschap. Hopelijk ben ik goed gerecupereerd tegen zondag want dan staat er weer een zware wedstrijd op het programma, de Marathon van Brussel.
Lieven werd de afgescheiden winnaar. Na zijn loodzware Trail du Barrage zat Koen nog met vermoeide benen en deed hij het wat kalmer aan. Luc werd mooi tweede en heeft de goede vorm te pakken. Hem wacht op 27 september in Malmédy een volgende uitdaging. Hij gaat er van start in Trial des Hautes Fagnes. Deze natuurkoers over 38 km geldt als Belgisch Kampioenschap Trial.
Klik hiervoor de link naar de site van de mooiste Trial van België.
Ook Patrick Sys kiest niet voor de gemakkelijkste weg, hij staat immers op 4 oktober aan de start van de zeer zware Zeeuwse Kustmarathon. Hier het relaas van Patrick zijn niet orthodoxe voorbereiding.
Vandaag liep ik 58’41” (dat is, tenminste toch volgens mijn loopband, de tijd die men over het Crokyparcours doet aan een constant tempo van 10 km per uur). In principe kon ik sneller maar dat was niet de bedoeling. “Een marathon lopen met 20 trainingen” Het zou de titel van een nieuw boek kunnen zijn. Of misschien beter nog: “Een marathon voor dummies”. Of: “Een marathon voor mensen met weinig tijd en weinig geduld”. Ik heb eens genoteerd wat ik in mijn voorbereiding op mijn eerste marathon in jaren gedaan heb en, jawel, ik zal uitkomen op slechts 20 trainingen, aangevuld met vier alternatieve fietstrainingen van elk 40 km. (her-) Begonnen ben ik op 29 augustus en mijn allerlaatste loopje vooraf zal de Crokyrun van 2 oktober 2014 zijn. Als je dan nog weet dat er 8 wandeltrainingen tussen zitten en dus ‘slechts’ 12 looptrainingen en er zelfs daarvan nauwelijks 4 zijn die ik gelopen heb aan een tempo van 10 km per uur (de Crokyruns), ja dan zou je misschien kunnen denken of ik eigenlijk wel klaar zal zijn voor die zware Kustmarathon Zeeland op 4 oktober. Ik, ik twijfel niet. Ik ben er klaar voor. Ja, uiteraard heb ik mijn basis gelegd tijdens het voorjaar maar daarna heb ik meer dan 3 maanden niks meer gedaan. In één klap 5 kilo bijgekomen. Waarvan ondertussen ‘maar’ 1 kilootje weggesmolten is. Vier kilo aan overwicht moet ik straks meesleuren gedurende 42 kilometer. Maar ik weet het zeker: het zal lukken. Afgelopen dinsdag was voor mij doorslaggevend. Toen stond een ochtendlijke training van 33 km gepland (op de weg!) . Nog eens lopen op een heerlijk parcours dat ik vroeger al fluitend aflegde. Goh wat lijken die kilometers tegenwoordig zo ellendig lang en wat voor een ontzag heb ik nu voor die marathonafstand! Maar wat je niet breekt maakt je sterker zegt het spreekwoord. En ik ben niet gebroken thuisgekomen. Alles aan een gemiddelde van exact 9 km per uur. Mooi zou ik zeggen, gezien de omstandigheden. Op nu naar Nederland! Patrick
Uitslag Crokyrun donderdag 25 september:
1. Lieven Van Parys 42’ 41” 10 2. Luc Maes 45’ 06” 06 3. Joost Coudenys 45’ 11” 33 4. Koen Ver Eecke 45’ 41” 00 5. Bernard Devaere 51’ 55” 00 6. Ex-aequo: Bram Maes, Kenny Vandekerckhove, Günther De Maeyer en Stefaan Lemiere 52’ 07” 70 10. Albert Demeyere 53’ 45” 00 11. Ex-aequo: Jan Lust en Hans Vankeirsbilck 56’ 00” 00 13. Kevin Vandekerckhove 56’ 30” 00 14. Carlos Dejaegher 59’ 15” 00
De virtuele CRR gaf de volgende resultaten: 1. Marnix Deriemaeker 56’ 55” 00 2. Patrick Sys 58’ 41” 00
In het Parc naturel des deux Ourthes (Houffalize) liep hij de loodzware Trail du Barrage.
Hier zijn verslag:
Na 3 uur rijden kwamen we aan te Engreux in de provincie Luxemburg.
Rugzak vullen met de belangrijkste spullen en wat krachtvoer.
Iets voor 12 gingen we (Donavan, Carl en ikzelf) over de startlijn en doken we de bossen in.
Ik besloot het in eerste instantie kalm aan te doen, 30 km op en neer... ik wou wat sparen voor wat komen zou.
Het werd gauw duidelijk dat deze 'trail run' in niets te vergelijken was met de 25 km tijdens de 'loop van vlaanderen' in Oudenaarde.
Geen kilometer vlak tijdens het hele parcours, voortdurend op en neer over boomwortels, boomstammen, gladde rotsen, trappen… Hier en daar was het zelfs een tikkeltje gevaarlijk aangezien je bij de minste slipper op de smalle, gladde paadjes enkele 10-tallen meters lager in de Ourthe zou belanden.
Alle deelnemers waar ik achteraf mee praatte hadden ruim 30 tot 32 km op hun gps, iets meer dus dan aangegeven, dit gecombineerd zo'n 1300 hoogtemeters.
Ik kwam over de finish in 3u40min als 33ste op 167 deelnemers.
Donavan haalde na 11 km een vrouw in die hij na 2 km reeds had ingehaald… verkeerd gelopen dus en staakte de strijd. Jammer, want hij was goed op weg naar een mooie plaats.
Carl moest na een 5-tal km de strijd met de natuur opgeven met kniepijn.
Douchen, pasta eten, cola drinken en 3 uur rijden terug naar Meulebeke.
Een mooie ervaring, maar ik weet niet of ze me daar nog terug zien… toch wel extreem zo'n parcours. Als het droog is misschien wel nog eens.
Het risico op blessures is ook wel een stuk groter dan bij 'gewoon' lopen.
Bijna 2 dagen later, doet het nog overal zeer en kan ik dus nog steeds 'genieten' van de pijn
Hallo Crokyboys (en ev. –girls), Na drie, vier maanden nagenoeg werkeloos op mijn zolder te hebben gestaan is mijn loopband sinds verleden week opnieuw in gang geschoten. Het ding had er eventjes genoeg van. Neen: door allerlei omstandigheden kwam het er bij mij niet van om veel sportief bezig te zijn. Maar mijn doelstelling voor dit jaar nadert met rasse schreden en ik wil er hoe dan ook toch nog iets van maken. Van mijn allereerste kustmarathon van Zeeland op 6 oktober. Ik hoor het u al denken: het is gekkenwerk om een marathon te willen lopen met slechts 1 maand voorbereiding. Inderdaad, het is gekkenwerk. Maar als ik mijn vooropgestelde plan wat bijschaaf moet het volgens mij wel kunnen. In plaats van er vier uur over te doen zal ik al heel tevreden zijn als ik er vijf uur over doe. En zelfs al duurt het wat langer, dan nog zal ik niet klagen. In het pak van 2000 deelnemers zal ik weinig opvallen. Staat er niet links bovenaan Carlos’ blog “aankomen is belangrijker dan deelnemen”? Juist. Aankomen zal ik doen. Voor mij wordt die kustmarathon vooral een avontuur, een overlevingstocht langs kust en duinen. Als geboren kustjongen voel ik het nu al kriebelen. Ondertussen heb ik in dat ene weekje al aangepast getraind. Je weet wel: LSD. Long slow distance. Lange afstanden aan een belachelijk traag tempo. 2 maal de beklimming van de col du Tourmalet. Mijn loopband vele malen op de hoogste hellingsgraad. 18,5 km in 2u55’. Zéér traag. Laatst een 24 km in exact 3 uur. Traag. Maar het gaat. Gisteren mijn borstnummer en het programmaboekje toegestuurd gekregen. Daarin o.a. een hoogtegrafiek van het parcours. Elf serieuze hellingen (een ervan heet trouwens de Hoge Hill). Met aan het eind de zwaarste kuitenbijter: tussen km 38 en 40 langsheen het duinpad naar Zoutelande van 0 m naar 30 m klimmen. Daar bovenop is het een marathon die voortdurend loopt in de richting van het westen. Meestal tegen de wind in dus. Zal ik ter voorbereiding nog maar wat extra Tourmaletjes op me loopband doen. Yep! Patrick
De Crokyboys : voor wie loopplezier wil koppelen aan een croque-monsieur
Winnaars
Memorial
Emiel Pauwels
Emiel Pauwels
22.12.1918 - 07.01.2014
2014: Koen Ver Eecke
2015: Koen Ver Eecke
2016: Koen Ver Eecke
2017: Björn Parmentier
2018: Björn Parmentier
2019: Björn Parmentier
2020: Björn Parmentier
2021: Björn Parmentier
2022: Björn Parmentier
2023: Dominique Pattyn
2024: Dominique Pattyn
2025:
Carolus Moens
22.08.1925 - 02.03.2019
Superlaureaat
Croky Cup 2024
Stand na 40 runs
Luc Maes:40 Lieven Van Parys:39 Dominique Pattyn:34 Joost Coudenys:30 Bernard Devaere:17 Bert Dewinter:16 Björn Parmentier:10 Kenny Vdkerckhove:6 Danny Debusschere:6 Stefaan Lemiere:5 Rudi Feys:5 David Vandermersch:4 Hans Vankeirsbilck:3 Dries Desseyn:2 Hond Brownie:2 Patrick Decoster:2 Dirk Bearelle:2 Trudo Maes:2 Laurens Lemiere:1 Koen Ver Eecke:1 Takeo Yamada:1 Jody Duyck:1 Frederick Cornillie:1 Paul Gernay:1 Albert Demeyere:1 Kristien Allary:1
Superlaureaat
Croky Cup 2023
Eindstand
Luc Maes:50
Lieven Van Parys:49
Joost Coudenys:45
Dominique Pattyn:32
Stefaan Lemiere:19
Bert Dewinter:14
Hans Vankeirsbilck:13
Bernard Devaere:12
Kenny Vdkerckhove:7
Björn Parmentier:4
Patrick Decoster:4
Rudi Feys:4
Danny Debusschere:3
Trudo Maes:2
Nolan Vermeulen:2
David Vandermersch:2
Jan Buyse:1
Kegan Remmerie:1
Tuur Dejaegher:1
Bert Dejaegher:1
Frederick Cornillie:1
Veronique Vanlauwe:1
Hond Brownie:1
Luc Maes: virtueel:8
Superlaureaat
Croky Cup 2022
Eindklassement
Luc Maes:50 Lieven Van Parys:49 Joost Coudenys:43 Hans Vankeirsbilck:42 Stefaan Lemiere:28 Björn Parmentier:23 Bert Dewinter:18 Dominique Pattyn:15 Kenny Vdkerckhove:14 Trudo Maes:12 Patrick Decoster:3 Frederick Cornillie:2 Bernard Devaere:2 Diederik Vermaete:2 Kegan Remmerie:1 David Vandermersch:1 Jan Buyse:1 Nolan Vermeulen:1 Dirk Bearelle:1 Veronique Vanlauwe:1 Rudi Feys:1 Laurens Lemiere:1
Luc Maes: virtueel 5
Superlaureaat
Croky Cup 2021
1 Lieven Van Parys, Stefaan Lemiere, en Luc Maes: 50 4 Hans Vankeirsbilck: 47 5 Joost Coudenys: 45 6 Bernard Devaere: 39 7 Patrick Decoster: 33 8 Kenny Vdkerckhove: 22 9 Bert Dewinter: 21 10 Trudo Maes: 17 12 Kristien Allary en Joost Kerckhove: 14 14 Björn Parmentier en Dominique Pattyn: 13 16 Albert Demeyere: 8 17 David Vandermersch: 5 18 Jonathan Deblaere: 4 19 Linda Verbeke: 2 20 Celien Kerckhove, Günther De Maeyer, Cathy Vdkerckhove en Dirk Bearelle: 1
Superlaureaat
Croky Cup 2020
1 Luc Maes 37 2 Stefaan Lemiere 36 3 Joost Coudenys 33 4 Patrick Decoster 27 5 Björn Parmentier 26 6 Hans Vankeirsbilck 26 7 Lieven Van Parys 25 8 Albert Demeyere 23 9 Bert Dewinter 18 10 Dominique Pattyn 17 11 Trudo Maes 16 12 Kristien Allary 14 13 David Vandermersch 12 14 Paul Gernay 11 15 Jonathan Deblaere 10 16 Bernard Devaere 9 17 Kenny Vdkerckhove 6 18 Diederik Vermaete 6 19 Frank Lannoo 4 20 Joost Kerckhove 4 21 Nadine Huys 4 22 Christ. VCompernolle 3 23 Geert VCompernolle 3 24 Koen Van Dorpe 2 25 Dimitri Verhulst 1 26 Dries Desseyn 1 27 Koen Ver Eecke 1 28 Emiel Callens 1 29 Heidi de Jaegher 1 30 Patricia Vanlembeke 1 31 Frederick Cornillie 1 32 Cathy Vdkerckhove 1 33 Andeas Coudenys 1 34 Anne Depraeter 1
Superlaureaat Croky Cup 2019
1. Lieven Van Parys: 49 2. Luc Maes: 47 3. Stefaan Lemiere: 46 4. Joost Coudenys: 44 5. Hans Vankeirsbilck: 40 6. Albert Demeyere: 37 7. Bjorn Parmentier: 36 8. Dominique Pattyn: 30 9. Bernard Devaere: 25 10. Jonathan Deblaere: 21 11. Paul Gernay: 21 12. David Vandermersch:16 13. Christine VCompernolle:15 14. Günther De Maeyer: 12 15. Kimberly Demeyere: 10 16. Geert Van Compernolle:8 17. Kenny Vdkerckhove:7 18. Anne Depraeter: 7 19. Luc Vansteenkiste:7 20. Heidi De Jaegher: 6 21. Leen De Kimpe: 5 22. Patrick Decoster: 4 23. Jean-Marie Roets: 4 24. Koen Ver Eecke: 4 25. Bert Dewinter: 4 26. Kathy Dutoict: 4 27. Cathy Vdkerckhove: 3 28. Nolan Vermeulen: 3 29. Jens De Smet: 3 30. Nadine Huys : 3 31. Patricia Van Lembeke:3 32. Axelle Van Guijse: 3 33. Koen Vandorpe: 3 34. Rudi Feys : 2 35. Carlos Dejaegher: 2 36. Leen Vankeirsbilck: 2 37. Donovan Leyn: 1 38. Decaluwe Christophe:1 39. Andreas Coudenys: 1 40. Eva Van Compernolle:1 41. Tamara Van Belle: 1 42. Katrien VCompernolle:1 43. Jolien Kerckhove: 1 44. Joost Kerckhove: 1
Virtuele Crokyrun op de loopband: 1. Mx Deriemaeker: 35 2. Luc Maes: 4
Canirun: 1. Luc Maes met Milo: 2
Superlaureaat Croky Cup 2018
1. Lieven Van Parys: 50 2. Luc Maes: 48 3. Albert Demeyere: 46 4. Joost Coudenys: 40 5. Bernard Devaere: 39 6. Hans Vankeirsbilck:39 7. Stefaan Lemiere: 38 8. Björn Parmentier: 35 9. Günther De Maeyer: 26 10. Dominique Pattyn: 25 11. Paul Gernay: 21 12. Jean-Marie Roets: 17 13. David Vandermersch: 15 14. Carlos Dejaegher: 14 15. Koen Ver Eecke: 9 16. Patrick Decoster: 7 17. Helwig Vergote: 6 18. Sander Vdkerckhove:5 19. Luc Vansteenkiste: 5 20. Ruben Coudenys: 5 21. Jonathan Deblaere: 5 22. Kenny Vdkerckhove:4 23. Tony Dewilde: 3 24. Ann-Sophie Devaere: 2 25. Maxim Gernay: 2 26. Jan Buyse: 2 27. Nolan Vermeulen: 2 28. Donavan Leyn: 1 29. Arne Coudenys: 1 30. Rudi Feys: 1 31. Danny Debusschere: 1 32. Ruben Van Parys: 1 33. Takeo Yamada: 1 34. Els Demey: 1 35. Tina Dekeukelaere : 1
