Vandaag ga ik het niet hebben over mijn eigen beperkte entourage maar over 2 feiten die me deze week in de media zijn opgevallen en waar ik mijn eigen bedenkingen over heb.
Sport ligt me zeer nauw aan het hart en de "situatie" Thomas Van der Plaetsen heeft me enorm gestoord. Het zal je maar overkomen, beticht worden van doping om daarna te moeten vaststellen dat je teelbalkanker hebt. Hier zijn de media en het hele dopinggebeuren zeer kort door de bocht gegaan. Hij werd bij voorbaat al aan de schandpaal genageld en zoals hij zelf aanhaalde het lijkt me moeilijk om daar nog af te raken. Ik moet wel eerlijk toegeven dat Thomas dat heel sereen heeft afgehandeld (http://www.gva.be/cnt/dmf20141002_01299411/van-der-plaetsen-staat-pers-te-woord-dopingzondaar-of-kankerpatient). Waar de media die info vandaan haalt is mij een raadsel, maar diegenen die het bericht laten uitlekken hebben zijn evenzeer in de fout als deze media.
Het 2de feit is ivm die uitgestelde schoolreis naar Brussel (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/regio/limburg/141004-schoolreis-Brussel-geschrapt). Een lichte vorm van paranoia steekt hier de kop op. Moeten we onze kinderen misschien allemaal onder een glazen bokaal zetten zodat ze aan de realiteit onttrokken worden? Neen toch niet, maar men moet geen angst creëren. Ook hier gaan de media deels in de fout. Kijk naar een nieuwsuitzending en dat geeft voor 80% en soms meer al het slechte weer dat in de mens opkomt. De realiteit is toch het tegengestelde of stel ik me hier te naïef op? Dat men de feiten moet weergeven daar kan ik me in vinden, maar ik denk dat het anders kan. Sensatiebelusting zou ik het noemen tot angstcreatie toe. 15 minuten per uitzending over Sharia4Belgium, die gasten kicken daar op, om nog maar te zwijgen van alle andere gebeurtenissen die op hetzelfde neerkomen. Hoe meer zij het nieuws halen hoe beter en hoe drister ze te werk gaan. De waarheid moet zeker niet verzwegen worden maar breng het op een degelijke manier en niet "te" naar buiten.
En misschien af en toe eens wat leuke en interessante dingen tonen die de mens in ons een aangenaam gevoel doet krijgen.
Toch blijft de positivo in mezelf de bovenhand halen en ja we hebben alweer een aangename week achter de rug.
Zoals telkens sluit ik af met aan iedereen de raad te geven GENIETEN van het leven is en blijft de boodschap.
Positief denken is een, volgens mij, fantastische eigenschap. Maar "te" positief is ook niet goed. Na de lichte euforie van vorige week, na een loopje van meer dan 9km, dacht ik dat ik voor goed vertrokken was. Maar zo werkt het niet. Vanmorgend met mijn beide voetjes terug in de realiteit gezet.
De bedoeling was om 2 rondjes vesten onder mijn sloefjes te lappen. Na 3km'tjes waren mijn benen al totaal verzuurd. Ik heb me afgesloofd om dat ene rondje vol te maken maar dat was het dan. Weg euforie terug met de voetjes op de grond. Heb teveel recuperatietijd nodig om er een goed gevoel aan over te houden.
Krijg stilaan het vermoeden dat de voorbije maanden, waar ik "te"veel gepresteerd heb zich langzaam beginnen te wreken. Het is me al meermaals overkomen en toch laat ik me er altijd door vangen. De rust laten weerkeren lijkt me een goede optie, het een beetje kalmer aan doen!!!
Morgen is het babysitdag maar donderdag probeer ik het opnieuw. Traag maar zeker, maar zeker traag!!!
Vorige week is niet alles verlopen zoals gepland. Het babysitten heb ik woensdag moeten overslaan wegens ziekte en zondag zijn wij niet naar de "Race for the Cure" geweest wegens ongemakken bij ons Nellytje. Heb er dan maar een koersrijk weekend van gemaakt (op de weg en in het veld) en ook daar heb ik van genoten.
Rust inbouwen en blijven genieten van de kleine dingen des levens. Alles komt immers goed dat is altijd al zo geweest.
Alles begint stilaan terug routineus te worden, vergaderingetje hier, babysitje daar. Maar dat wil niet zeggen dat de dingen minder superleuk zijn. Donderdag eerste nationale bestuursvergadering van GroenPlus van het nieuw ingezette jaar. Vandaag een debat over energie an alles wat er rond draait met Kristof Calvo. Zeer interessant en hij gaf zelfs leuke en goede tips aan ons, senioren.
Wandelen wordt in mijn routineschaal een blijvend gegeven op vrijdag. Sport overdag is, wat de wandelaars betreft, hoe langer hoe meer een succesverhaal en dat mag de verdienste zijn van Guy Meulepas. Wat enkele jaren geleden begon met een 15-tal is nu uitgegroeid tot een (senioren)bende van meer dan 40 wandelaars. Ondertussen was mijn vrouwtje dochter en kleinzoon gaan ophalen in Mol. Door haar gebroken pink kan ze geen autorijden en is ze op hulp aangewezen. We hebben ons kostelijk geamuseerd en het was 21u voorbij eer we door de muggen het huis werden ingejaagd.
Onze dochter en haar zoon moesten zich aanmelden in de Colibrant (http://www.gva.be/cnt/dmf20140921_01280473/al-300-vrijwilligers-voor-ommegang-tijdens-sint-gummarusfeesten) want ze wil 25 jaar na data opnieuw meelopen in de Lierse Ommeganck. Ondertussen werd ik afgehaald om mijn jaarlijks optreden in Vorselaar te maken. Ik ben tijdens de Monumentenloop en bijhorende marathon al jaren starter en hulpje bij speaker Dirk Vissers (waarvoor dank mijn vriend). Het was een superwarme dag toch zeker om een marathon of een 28km te lopen. Chapeau voor alle aankomers!!! Spijtig moest ik om 16u de zaak verlaten want wij werden verwacht op een diamanten bruiloft in het verre maar groene Limburg. Na onze dochter en kleinzoon afgezet te hebben in Mol, op naar Zolder. Eerst ingechekt op onze B&B en dan let's party maar met mensen op ouderdom. Simpel maar zeer lekker gegeten, goed gedronken (Christal Alken is niet echt mijn bier maar ja) en aangenaam gezelschap. Na nog wat afspraken gemaakt lagen we rond 1u30 in ons nieuwe bed.
Een stevig ontbijt, inpakken en terug op weg naar Mol. Een gemeente waar altijd wat te doen is, in tegenstelling met ons eigenste stadje. 's Middags Spaans gaan eten georganiseerd door één van de Rauwse verenigingen en de paëlla was superlekker. Onze kleinzoon, die volgens mij alles lust, heeft flink zijn best gedaan en zelfs het dessert (iets met advokaat) kon hij pruimen. Wij zijn dan tot de vaststelling gekomen dat Mol echt wel de grootste gemeente (in oppervlakte) van Vlaanderen is. Van Mol rauw naar Mol Millegem is van het ene uiterste naar het andere en dat om een bezoekje te brengen aan de opendeurdagen van de Molse bier-en wijnbrouwers. Pas geperst appelsap (ook dat werd door onze kleinzoon lekker bevonden), een wijntje van appel en nog iets (mijn vrouwtje vondt het lekker) en enkel zelfgebrouwde biertjes (het Molse Honigbiertje vond ik maar niets, maar de Molse Stoere was wel lekker) ging onder onze neus en door onze mond.
Het werd tijd om onze eigen haard op te zoeken en moe maar alweer tevreden over het voorbije weekend hebben we ons afgekapt in onze zetel.
Dit is mijn 2de poging na het debacle van gisteren hopelijk kan het jullie behagen om het te lezen. Tot één dezer en zoals altijd GENIETEN!!!
Een uitermate schitterende week achter de rug. De westhoek heeft meer gebracht dan verwacht. Aangenaam gezelschap, lekker eten en drinken, de weergoden waren mee en een prachtig landschap om door te fietsen.
Het weekend kondigde zich diversifieel aan, maar door omstandigheden werd het maar half werk. Zaterdag een marktje gedaan en dan naar " 't Looks oep zijn leukst". Genieten van de muziek, de nieuwe sportmarkt bezocht (waar ik nog wat mensen kende) en een stevig duveltje gedronken. Met dochter en schoonzoon, mijn vrouwtje was met onze kleinzoon naar huis gegaan, blijven plakken en toe zij ook huiswaarts keerden nog steviger blijven plakken. Ik weet het dit is niets om naar huis over te schrijven en het is mij niet bekend hoe lang het geleden is, maar den duvel was meer dan in de man.
Aan de zondag heb ik dan ook jammer genoeg niets gehad. Ik wou gaan Schapenkoppenlopen, ben er wel lichamelijk even geweest maar daarmee is alles gezegd. Ook geen monumenten bezocht en eventjes naar de Schapenraces gaan kijken. Het Looks heb ik bewust links laten liggen en eten en drinken verliepen zeker niet vlotjes. Zo heb ik mijn lesje weer (tijdelijk???) geleerd.
Op naar een nieuwe week en we maken er weer het opperbeste van.
Het werd een korte fietstocht, amper 17km en 's avonds werden het nog 11. Laat ons eerlijk zijn we waren meer gewoon.
Ieper was vandaag de place-to-be. Kerkbezoek is steeds een vereiste als men gelijk welke stad aandoet. De St. Maartenskathedraal, wel mooi inside, en een Anglikaans kerkje, kitcheriger heb ik ze nog nooit gezien, zijn Iepers grootste en kleinste kerk.
Een wandeling rond de vesten kon niet ontbreken. Waar ze in Lier de ganse stad omgorden is dit hier niet het geval. Bijkomend spectakel was dat we konden genieten van enkele kunstenaars die bezig waren hun work-in-progress opte stellen.
Piknikken doen we in De Spiegel, een vereniging waar 300 vrijwilligers 700 leden met een beperking een goed gevoel willen bezorgen. Dit kan gaan van kaartspelen over creatief bezig zijn tot uitstapjes en een jaarlijkse reis. Eén woord RESPECT.
Iedereen klaar voor een bezoek aan Flanders Fields museum, maar ik ga zelf niet mee. Heb een samen met onze dochter een 6-tal weken geleden bezocht en wij vonden het tegenvallen. Niet getreurd, deels een einzellganger zijnde, heb ik een stevig wandelingetje gemaakt en op mijn stappen teruggekeerd naar die kunstwerken op de vesten. Sociaal als ik ben en altijd bereid tot een gesprek, in het Engels, Frans en Antwaarps. Maar een kunstenaar blijft toch een raar iemand. Misschien denken mensen dat ik een rare gedachtengang heb maarvoor hen telt dit dubbel. Probeer nooit een kunstwerk te begrijpen. Maar er zou wel iets moois uit bloeien.
Paul tegengekomen in het Klein stadhuis en een duveltje en een koffietje verorberd. We moesten nog een Groene Pluim uitreiken in een zeer speciaal schooltje, Koningsdale. Een Steiner-school met een visie op de toekomst van onze planeet. Zij mag niet aan vlijt ten onder gaan. Nog een aperitiefje, stoofvlees met frietjes gegeten en genoten van de "Last Post". Wat een drukte zeg. Een heerlijke babbel gedaan met Jeffrey uit Surrey, 81 jaar en volgend jaar 60 jaar getrouwd. Hij was er fier op want zij zouden een boodschap ontvangen van the (real) Queen. Nadat alle bloemen en kransen neergelegd waren was het tijd om onze terugtocht aan te vatten. Het was pikdonker als we terug in onze B&B aanstormden.
De avond werd afgesloten met een "soort" zangstonde en een evaluatie van ons tripje in de westhoek. Spijtig genoeg komen aan alle mooie liedjes een einde, morgenmiddag is het definitief voorbij.
Een stevig ontbijt was nodig aan de orde want gisteravond hadden drank en discussie meester van me gemaakt. Het duurde een tijdje eer mijn fiets vroeg wat ik van hem verlangde.
Polygoonbos was eerst aan de orde. Hier heb ik een paar jaar geleden met vrienden zelfs gepiknikt. Stoot dit tegen soldatensborst? Ik veronderstel van niet, zij zullen,vooraleer zij stierven ook wel ter plaatse voorradig voedsel hebben verorberd. Vooral Australiërs en All Blacks (Nieuw Zeeland) liggen hier begraven. Mijn vraag is hoe komen ze hier terecht? Waarschijnlijk per boot, maar hoelang duurde dan de oversteek? Niemand had een antwoord.
Onderweg kwamen we een rijzige Schot tegen. Ik kon het niet nalaten om onder zijn rokken te kijken, maar het was één donker gat. Het op en af fietsen kroop me enigszins in de schoenen, kortom, ik wist dat ik vandaag geen Merckxiaanse avonturen zou beleven.
Hill 60 en Hill 62 (de nummers duiden de hoogtemeters aan) had ik een aantal weken geleden met onze dochter ook bezocht. Is de eerste een droge krater van een 60-tal breedtemeters, de 2de geeft een prachtig vergezicht op Ieper.
Een stevige eigenbereide lunch met een soepje (???) deed mijn hongergevoel dumpen. De namiddageditie van de tocht heb ik samen met Jos en Kris aan ons laten voorbijgaan. Het grote Canadese monument en het graf van de schrijver van "In Flanders Fields" had ik al bezocht. Wat rust en een leesmoment werden mijn deel en ik heb er van genoten. Ik was gewassen en gestreken tegen de anderen terug op de farm arriveerden.
De avond werd afgesloten met een overheerlijk koud buffet en een vertel- en zangstonde van woordkunstenares Agnes Bruneel. Willem Vermandere en Stef Bos behoorden tot haar repertoire.
Nog een duveltje voor het slapengaan, de discussie heb ik min of meer aan mij laten voorbijgaan. Op de kamer heb we, Paul en ik, nog enkele uurtjes (tot half 2) gepalaberd over van alles en nog wat; Boeiend, zeer boeiend maar uiteindelijk nam de slaap de bovenhand.
Na een heerlijk ontbijt in onze tijdelijke woonplaats Varlet Farm (http://www.varletfarm.com/nl/page1.htm) werden de fietsen van stal gehaald.
Het bezoek aan het Duits kerkhof (Studentenfriedhof) was het bezoek meer dan waard. Het is mooi in al zijn eenvoud. Na een stukje fietsen langs het kanaal Ieper-IJzer werden we onderweg door Lucien en Annemie getrakteerd op druivensap van eigen maak, met een blokje kaas in de hand werd de weg voortgezet naar een prachtig natuurgebied De Blankaart.
Pichnick in het zonnetje, wandelingetje in de natuur om de spijsvertering te bevorderen en terug op de fiets voor een totale omschakeling.
We werden op een aangename manier ontvangen in het asielcentrum van Poelkapelle. Na een, vond ikzelf, zooölogische rondleiding volgde een Albanees en Pakistaans gerecht dat door iedereen gesmaakt werd.
De vrijwilligers van het centrum werden beslagen met een Groene Pluim en in de avondlijke donkerte en stilte werd de terugtrip aangevat naar onze bedstee. Dat liep ongeveer 1,5km fout maar enkele duveltjes en een aangenaam gesprek maakten dit volledig goed.
Voor een meer dan volledig verslag zie : http://www.groen-plus.be/westvlaanderen/fietstocht2014_dag2.htm
Onze begindag maar tevens mijn eerste nacht zitten er op, heb redelijk goed geslapen. Met een dikke 20 fietsers bezochten we gisteren het museum van Passendale (veel interessanter dan Flanders Fields) en Tyne Cot Symmetery.
Na een deskundige uitleg van Ludo over het ontstaan van een oorlog die er zat aan te komen. Men had er enkel nog geen datum opgeplakt en het werd uiteindelijk 1914. Fietsje op en naar Passendale, museum met een stukje echte loopgraven.
Via Tyne Cot Symmetery, het meest impressionante kerkhof. Meer dan 11 000 soldaten (vooral Australiërs en Nieuw-Zeelanders), maar ook 4 Duitse soldaten liggen hier begraven.
Onze warme dag eindigde met een spaghetti-festijn en uiteraard een duveltje.
Uitgebreid verslag van onze correspondent ter plaatse, Walter : http://www.groen-plus.be/westvlaanderen/fietstocht2014_dag1.htm
September en de normale gang van zaken trek zichzelf terug op. Maandag eerste GroenPlus-vergadering. Zoals steeds op tijd streng optreden om to-the-point te blijven, maar het siert mezelf dat ik dat redelijk deftig in goede banen kan leiden.
Woensdag terug babysitten in Mol. 's Morgens een stevige wandeling langs de oevers van de ??? (welk kanaal is het ook alweer?) met 2 superbrave labradors aan onze zij. En in de namiddag moesten de vrouwen met onze Fynn naar "Kind en Gezin".
Onze "Midzomernachtrun"-cheque hebben we uitgereikt aan het St. Elisabetheziekenhuis. 2600 euro een stevig bedrag voor een kleine maar fantastische organisatie. Dit keer was er wel iemand van het schepencollege, onze schepen van Sport, waarvoor dank. En de directie van het ziekenhuis zelf was zeer vereerd met de bijdrage. En 's avonds voor mijn vrouwtje en mezelf een heerlijke visschotel gemaakt (paling in't groen, mosseltjes in tartaar, een eigengereide tomaat crevette, witloof met vishapjes enz...). Kortom genieten!!!
Zaterdag marktdagen met onze kleinzoon een wandelingetje gaan maken en 's namiddags spelnamiddag. We hebben ons "geweldig" geamuseerd mijn kleinzoon en ik. Hij tatert er honderdvoudig oplos en ik, ik doe dat ik hem begrijp en dat loopt vlot.
Gisteren voor de eerste keer 2 rondjes rond de stadsvesten gedaan. Het was trouwens al de 4de keer deze week dat ik mijn loopsloefjes aandeed. maar of dat goed ging blijft een open vraag. Een bezoekje gebracht aan de eerste Lierse cultuurmarkt en een kort optreden van de volksdansgroep Pallieter meegemaakt. Fietsje op en naar een overheerlijke BBQ overgoten met de nodige duvels.
En nu, inpakken en wegwezen. Vijfdaagse fietstocht in en rond Ieper. (http://www.groen-plus.be/westvlaanderen/fietstocht2014.htm). Hopelijk goed weer en voor de ambiance daar zorg ik zelf wel voor, hahahaha!!!
Vrijdagmorgen met onze kleinzoon en dochter naar Planckendael. Aanschuiven!!! Het was duidelijk merkbaar een mooie dag en de laatste echte dag vakantie. Eens binnen van al die drukte niets meer gemerkt buiten in de namiddag bij de pinguins, weer aanschuiven.
De Olmense Zoo kent hij al voor- en achterwaarts maar hier was alles nieuw. Praten kan hij nog niet maar zijn mond heeft geen seconde stilgestaan. En af en toe liet de mama hem even lopen, aan één handje want alleen dan valt zijn zekerheid weg en dat lukt nog niet goed.
We moesten eerst zelf wat zoeken en aftasten maar door het volgen van de aangeduide routes (van alle werelddelen) is alles prima gelopen. Hij viel van de ene verbazing in de andere, wij trouwens ook, want er was veel veranderd in Planckendael.
Het rechtstreeks contact met de geitjes viel niet zo in goede aarde, maar het was allemaal nieuw dus misschien volgende keer beter. Pakken wou hij alle diertjes die achter draad of glas zaten.
Het schitterende weer maakt natuurlijk veel goed en tot een pak na de middag gaven wij onze ogen de kost. Spijtig genoeg was hij bij de giraffen, zijn lievelingsdier, in slaap gevallen. Maar moeke heeft dan maar een fluwelen girafke gekocht, waar hij superblij mee was.
Voor de rest werdhet een zeer ristig weekend. Mijn eerst vergadering (seniorenraad) is al achter de rug. Straks ook eerste vergadering GPL waar we de verkiezing van een nieuw bestuur gaan voorbereiden. Misschien zijn mijn laatste maanden als voorzitter geslagen, wie weet!!!
Dag 5 van het EK is achter de rug, een lange dag. Vanmorgen om 8u op weg naar de stad voor de vrouwenmarathon. En om 19u was in het Letzikonstadium de laatste discus geworpen. Maar ik kan het niet genoeg benadrukken, we hebben genoten.
En zeker gisteravond, eindelijk een Belgische medaille. Niet Jonathan Borlee, die alle Belgische supporters in de finale in de steek heeft gelaten (zogezegd gekwetst), maar Nafissatou Thiam (amper 19) zorgde voor een schitterende bronzen medaille.
Het was ook weer Lyra-time met Mathias Broodthaers. De papa en trainer, die ik na de competitie, even persoonlijk kon spreken, was zenuwachtiger dan zijn zoon. Amai wat een stress!!! 7,41m was niet voldoende voor een finaleplaats maar hij kan er alleen maar bij geleerd hebben. Heb nog even de kans gehad om met Mats te spreken, die achteraf, toch niet zo ontgoocheld was als direct na de race. 13de Plaats en dat met de minste tijd van allemaal is ok.
En dan tijd voor topsport. De onverwachte Zwitserse gouden medaille van Kariem Hussein (maar wel oververdiend), Gemili klopt Lemaitre op de 200m (19.98), Schippers 2de gouden medaille, Bondarenko (van wie ik een handtekening heb gekregen) springt 2,35m. Een nieuw wereldrecord op de 50km snelwandelen (Diniz, Frankrijk), Rooney wint de 400m, waar één van de Britten diende uitgesloten te worden maar dat gebeurde verassend genoeg niet.
Vanmorgen marathon voor de vrouwen, wedstrijden die me persoonlijk het nauwst aan het hart liggen. Frans goud (Doonaey), schitterende tijd. De Nederlandse Hassan was zwaar ontgoocheld na haar nederlaag op de 5000m. Lavillinie wint polsstokspringen, Child (GB) wint de 400m horden, Pars (Hongarije) het hamerslingeren. Axelle Dauwens werd mooi 7de op de lage horden, zij verrast in de goede zin.
Hopelijk kunnen we morgen nog eens vieren maar ik betwijfel het. De aflossingsploeg was met de hakken over de sloot, de vrouwen daarentegen zijn ook in de finale en dat is pas een aangename verrassing. Nog een landgenoot in de finale van de 1500m en eentje in de marathon hat zal voor de zoveelste mal genieten worden.
Tot morgen voor een denk ik laatste artikel vanuit Zurich.
Gisteravond topsport van het hoogste en het laagste niveau.
Fransman (3000m steeple) gediskwalificeerd wegens "naaktlopen" en andere Fransman (110m horden) wegens hinderen en buiten zijn baan lopen. De arrogantie werd afgestraft. Ook de superarrogante topfavoriet van de 110m horden (alweer een Franzose) werd pas 3de. Spijtig maar heimelijk had ik er plezier in.
Natuurlijk was er tijd voor echte topsport. Axelle Dauwens liep een schitterende 1/2 finale en is daarmee geplaatst voor de grote finale. Nafisattou Thiam stond na dag 1 (4 proeven) aan de leiding. Spotakova (speerwerpen), Compaore (hink-stap-sprong), Shubenkov (110m horden) waren verdiende winnaars.
Vanmorgen (bijna) alle evenemeneten in de gietende regen, maar ook daar zijn oplossingen voor (zie foto onderaan). Thiam blijft na het verspringen op de 2de plaats. En in de 1500m kon enkel Moukrine zich plaatsen voor de finale.
Vanavond kijken we met plezier uit naar het verspringen met Mathias Broodthaers (AC Lyra, de vlag zal wapperen) en hopelijk een medaille met Jonathan Borlee (maar heb mijn twijfels).
Foto's zeggen dikwijls meer dan letters, dus dit blogje fotografisch ok.
Borlees gisteren half en half. Kevin uitgeschakeld en Jonathan naar de finale maar medaillekansen??? Ik denk het niet. Bashir Abdi kon mee in de 10 000m tot 2 ronde voor het einde, 5de plaats ok. Mats Lunders, onze Lyraman, leek me zelf een beetje ontgoocheld maar voor ons hoefde dat niet.
Het meest ontgoocheld was Ann Zagre, die op het scorebord de 3de plaats kreeg toegewezen maar uiteindelijk buiten de medailles viel. Troosten hielp niet.
Vanmorgen een schitterende Thiam in het hoogspringen. 1,97m Nooit sprong iemand hoger in een meerkamp bij de dames. Onze polsstokspringer was er met 4 sprongen vanaf, 5,50m was te hoog gegrepen.
Gisteravond hebben we genoten van een sobere maar mooie openingsceremonie na een drukke atletiekdag. Zwitserse precisie en “grundlichkeit” gaan hier hand in hand. Organisatorisch klopt alles zoals een Zwitsers uurwerk tikt. De vriendelijkheid straalt van alle vrijwilligers af, die tijdens de plechtigheid zeer terecht in the picture werden gezet.
Onze plaatsen zijn pico bello, in de bocht (D29) vlak aan de finishlijn. Voor ons een ouder Brits koppel, gisteren al aan het feest met Jo Pavey (5000m), naast ons een supervriendelijke Zwitsers jongedame (de helft van mijn leeftijd) en achter ons een Duits koppel, die niets van lange-afstanden kennen maar de rest des te meer.
Wat onze Belgen in actie betreft, goede en minder goede prestaties wisselen elkaar af. Fantastisch vanavond 2 meisjes in de finale 110 m horden, Zagré en Bellings. Vanmorgen liep Axelle Dauwens een schitterende 400m horden. Onze tienkampers staan na 7 proeven 10de en 21ste. Deghelt (110m horden), Hanne Claes (400m horden) en Jan Van de Broeck (800m) werden roemloos uitgeschakeld. Gisteren zijn Rummens (400m horden) en onze discuswerper Malonow niet in het stuk voorgekomen. De broertjes Borlee en de 400 horden-lopers Bultheel en Van Haeren zitten in de ½ finale. De grootste teleurstelling was wel Belete (2de op de Europese ranglijst) maar zij moest na 7000m al afhaken uit een 15-koppige groep. Vanavond is het einde tienkamp en de finale 100m horden vrouwen (met 2 Belgen) en de 10 000m met Abdi en niet te vergeten Lyra-man Mats Lunders en “mijn” favoriete atleet Mo Farah (GB).
Misschien tot morgen en anders tot later. Bekijk ons vanavond op tv, de Lyra-vlag zal in het stadion te zien zijn.
Van maandag tot donderdag een schitterende vierdaagse in Doornik doorgesparteld.
35 GroenPlussers namen deel aan deze vriendschappelijke (met Ecolo en Les Verts Francais), culinaire (fantastische plaatselijke drank en spijzen) wandelvierdaagse. Nu ja wandelen was eigenlijk bijkomstig maar we hebben er wel enkele gedaan (vooral in de moerassen van Harchies was prachtig).
Een stokerij (www.distillerielabiau.be) bezocht (was te zoet naar mijn goesting), wandeling langs een oud kanaal en samenkomst in het Maison du village in Péruwelz. Nieuw biertje ontdekt Diott, superlekker. Genoten van picardische gezangen en een politiek debat onder leiding van Luc. Uitreiking van een Groene Pluim aan "La Poudriere" (zelfbedruipend project, haalt zijn inkomsten uit verkoop van 2de-handsspulen.
Geslapen hebben we in de mooi gerestaureerde JH van Doornik.
Een artisanale, familiale brouwerij bezocht (www.labrasseriedecazeau.be) en gedegusteerd. De Tournay blonde is niet te versmaden (heb een bak (75cl) mee naar huis gebracht!!!). Maar er is ook tripple, saisons en stout, waar Laurent al enkele prijzen mee gewonnen heeft. Na een wandeling pizzataarten gegegeten, fantastisch!!! Na de middag op naar de kalkovens van Chercq, les Fours à Chaux, waar we ontvangen werden door "Les passeurs de mémoire" een schitterend project (lees hierover op www.famawiwi.be, de moeite waard!!!). Bezoek van de lokale pers en tv (Notélé) en van onze franse vrienden, les Verts de Valenciennes. Na een alweer fantastische maaltijd, in openlucht, tijd om te gaan slapen in de JH.
Stevig ontbijt en op weg naar Bon Secours voor een bezoek aan de kathedraal. Met één voet in Frankrijk en de andere voet in België gestaan. Onze gids is ook schepen in Péruwelz en archeoloog. De Maredsous blond viel wat tegen bij het middagmaal. Na een bezoek aan het museum van de Iguanodon viel door het hevige regenweer de wandeling letterlijke en figuurlijk in het water. terug naar de JH waar we zelf een wandeling door de stad hebben gemaakt en ondertussen was het zonnetje terug verschenen. 's Avonds gaan eten in een klooster van de Karmelietessen (www.ex-tensio.com/carmel). Kaasschotel (waaaaaw) gemalen feta met kruiden, camembert met fondant chocolade, enz... teveel om op te noemen. In de JH nog een biertje gedronken en gaan slapen. Mijn goede vriend Sylvain had voor mij nog een 15-tal boeken van Felix Timmermans bij waar ik nog wat in gelezen heb.
Onze laatste voormiddag was geweid aan een wandeling in de moerassen van Harchies, in de oude steenkoolbekkens die door inzakkingen plassen hebben doen ontstaan met een enige fauna en flora. Genieten met een zeer gedreven gids Eddy. Na een quiche-middagmaal (broccoli en zalm) was het tijdom afscheid te nemen en iedereen terug op weg naar huis te zetten.
Merci aan Jos, Guy en Lieve voor deze geweldig georganiseerde 4-daagse. Bedankt aan alle andere deelnemers dat ik deel mocht uitmaken van deze vriendengroep GroenPlussers.
Betere, via onze huisfotograaf en persman Walter, uitleg kan je krijgen op de website van GroenPlus : http://www.groen-plus.be/
Eigen foto's : https://picasaweb.google.com/114823277687787326069/GroenPlusDoornik2014#slideshow/6045086883386960834 en op mijn FB pagina
Weekends, ze zijn zo vlug voorbij. En waarom? Omdat ze altijd "top" zijn!!!
Het culinaire had dit weekend de bovenhand (is dit een unicum?). Vrijdag met mijn vrouwtje sangria gaan drinken op de Grote Markt en dan afzakken naar De Comeet (http://decomeet.com/) om heerlijk te gaan eten. Koude en warme tapas, het kon niet op, ze waren allen om ter lekkerst. Enkel het bijgevraagde spaans biertje was maar niks. Vlug overgeschakeld naar Duvel.
Zaterdag familiebezoek, bomma, bompa, dochter, schoonzoon en kleinzoon en mosselen a la Rony geserveerd. Niet te veel poespas, de mosselen zijn niet echt heel groot maar lakker van smaak. 8 kg hebben we met 6 opgegeten en er waren er niet veel over. Alles weggespoeld met jawel, Duvel.
Op uitnodiging van Bart Langmans (organisator van de eerste Lierse wielerwedstrijd in jaren) gisternamiddag naar de Lierse Grote Markt om en te genieten van 2 wielerwedstrijden en een uitgebreid eetbuffet. Veel volk aanwezig tot dat het weer van weer veranderde. Spijtig voor de organisatie want het had één groot feest kunnen worden. Tijdens de optredens was er (bijna) niemand op de Markt zelf aanwezig. Voordien veel bekend volk tegengekomen en goed geamuseerd met de sport"elite" van de stad, hahaha. Hopelijk komt er een 2de editie en eentje met beter weer.
Het grote nadeel van al die toestanden is de gewichtsevolutie en daar ben ik niet goed bezig. Maar is er iemand die zich daar iets van aantrekt? Ikzelf een beetje, een klein beetje.
Vertrek nu voor 4 dagen naar Doornik en aanverwanten. Om te wandelen maar vooral voor het amusement met een fantastische bende GroenPlussers.
Zijn banken er voor de mensen of zijn mensen er voor de banken? EN, neen, geen "zit"banken maar "geld"banken.
Mijn vrouwtje en ik vertrekken binnen een week op vakantie naar Zurich. Geen doordeweekse vakantie, we gaan naar het EK atletiek om onze "Belgische" jongens en meisjes aan te moedigen en speciale aanmoedigingen zullen er zijn voor de 2 jonge Lyra-atleten Mats Lunders (10000m) en Mathias Broothaers (verspringen).
Maar ...
... voor Zwitserland heb je Zwitserse franken nodig, zij zijn geen euro-land. Daar is niks mis mee maar dat wil zeggen dat je van valuta moet wisselen. En laat dat nu toch een "makkelijke" ingreep zijn. Vier banken, ja u leest goed 4, heb ik gebeld of persoonlijk bezocht en ik heb geen Zwitserse frank in mijn bezit. Mijn eigen bank, Argenta, heeft geen vreemde munten. Bij de eerste bank die ik bezocht was het onmogelijk om persoonlijk contact met iemand te hebben enkel geld afhalen en voor de rest alles hermetisch afgesloten, maar ja ik ben geen lid van deze bank en misschien lijk ik wel op een overvaller!!! Vervolgens bank nummer 2, waar men mij kortaf vroeg of ik een afspraak had. Nu ja voor alles een afspraak maken daar stel ik mezelf wat vragen bij. Kortweg geld wisselen ging niet als ik geen "lid" van die bank was. Op naar bank nummer 3 waar een zeer vriendelijke mevrouw vertelde dat ik geld kon wisselen als ik gratis een rekening opende bij hun bank. Ik dacht sinds vorig week dat het woordje "gratis" uit onze woordenboek was geschrapt. Ik kon wel geld wisselen bij een makelaar maar dan moest ik naar Antwerpen.
Hier zitten we dus zonder Zwitserse franken maar met een welgeleerde les. Ook al helpen we onze banken om er weer bovenop te komen na allle domme dingen die ze met ons geld gedaan hebben, zij helpen ons niet om een simpele transactie te doen.
Waarom ben ik eigenlijk nog bij een bank? Het beetje geld dat we bezitten brengt niets op en omwisselen lijkt een verduiveld moeilijke truc.
Nu alles komt wel in orde daar twijfelen we niet aan, maar ik dacht dat het ook anders kon. Ik ben en blijf een simpele, naïeve, ietwat oudere man. Is daar iets mis mee? Nee ik denk het niet. Het wordt een heerlijk EK waar we met ons tweetjes ten volle van gaan genieten.
Alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een artikeltje uit mijn mouw heb geschud. Dit heeft zo zijn reden en het vorige artikel was klaar maar ik vond het zelf niet opportuun om het te delen. Het was iets te persoonlijk.
Maar we zijn terug, live goes on, en wij gone mee on.
De rust keert een tijdje weer ten huize Van Oosterwijck-Bruynseels. Verkiezingen, Roparun, midzomernachtrun, opname tv (zie mijn FB-pagina : https://www.facebook.com/photo.php?v=10204118453750799&set=vb.1509115754&type=2&theater¬if_t=video_comment). Geen tijd om na te denken laat staan tot rust te komen en dan heb ik door de omstandigheden nog een aantal aciviteiten aan mij laten voorbijgaan.
Dit weekend aan zee doorgebracht. Heb hierdoor Lier Feest een beetje aan mij laten voorbijgaan, ook vrijdag op de verenigingenmarkt (normaal mijn drank-hoogdag van het jaar) heb ik het niet lang volgehouden. Wat uitwaaien aan de kust (waar geen windje te bespeuren was), lekker gaan eten (http://oesterput.com/#nl/plateau-royal en https://www.facebook.com/dekombuisblankenberge) wat wil een mens nog meer.
Donderdagavond hadden we een heerlijke slaper in huis die vrijdag ons huis tot speeltuin heeft omgetoverd. Lekker chaotisch maar zo voel ik mezelf op mijn best. Onze kleinzoon is toch een fantastisch ventje en leven in de brouwerij (???) brengen is zijn grootste hobby.
Er kwam hier ook iemand onverwacht op bezoek met een bak Duvel in zijn handen. Waarom Duvel??? Merci Paulien en Peter, we zullen hem met plezier leegmaken maar we hopen dat jullie nog eens langs komen om mee te helpen. Peter is mijn 31ste vriend sinds de laatste Roparun en heeft één nadeel, hij is Hollander. Maar ik heb het hem al lang vergeven hoor.
Wat we deze week gaan ondernemen weet ik nog niet, maar laat het maar allemaal op me afkomen.
Vanwege de nu bekendste Lierenaar in Vlaanderen. KIJK maar UIT!
Vanmorgen wordt de laatste hand gelegd aan de opruiming van de activiteiten van zaterdagnacht en dan zit de 2de editie er op.
Vrijdag en zaterdag werdt er druk gewerkt op de atletiekpiste van Lier. Michel (sportfunctionaris), Ludo (duivel-doet-al), Kris en ikzelf waren 2 ganse dagen in de weer om van deze Midzomernachtrun een succes te maken. Drank inladen, tafels en stoelen klaarzetten, nadars plaatsen enz... . Met Geert (Vedette Sport) deed ik nog de nodige inkopen. In de namiddag organiseerde Tom alles wat met electriciteit te maken heeft, plus de nodige belichting aan de wisselzone.
Wel hebben we om 13u30 ruim tijd gemaakt om Danny Pittoors naar zijn laatste rustplaats te begeleiden. Het was nogal heavy zoals men al eens uitdrukt. Veel volk, ongelooflijk veel volk en veel, veel te veel verdriet. Het ga je goed mijn vriend!!!
Tegen 18u30 was zo goed als alles klaar om er aan te beginnen. Traag maar zeker kwamen de deelnemers en al enkele bezoekers het stadion binnen. Femke, Ruth en Ingrid verzorgden de ingeschrevenen met een pakketje (t-shirt, aflossingslint, nummers, speldjes, intern reglement) voor elk team. De kraampjes werden bevolkt door Lotgenoten Vlaanderen (http://www.lotgenoten-vlaanderen.be/) en mijn broer Patrick en zijn vriend Marc. Zij zorgden voor drank en spijzen, waar gretig gebruik van gemaakt werd.
Na een woordje uitleg en een dankwoordje voor de organisatie van dokter Mortier (H;Hartziekenhuis, Lier) werd 1 minuut stilte gehouden voor onze vriend Danny. Er brak spontaan een daverend applaus los na deze ingetogen stilte. Walter Ceulemans (ex-Lierse en Brugge) gaf als afgevaardigde van de Lions club 2 Neten het startschot.
35 Teams namen de handschoen op om gedurende 4u zoveel mogelijk rondjes van ongeveer 1,3km af te leggen. Het werden er uiteindelijk 1652. En er mocht op gegokt worden, juffrouw Elke Robijns uit Aartselaar had het juiste aantal ingevuld en wint hierdoor een ontbijt voor 2 bij Dijk 34.
Rond 10u werden de vuurpotten ontstoken en die zorgden voor een feeëriek landschap. Sommigen hadden zelf wat verlichting bij en men kon hen gedurende het ganse parcours volgen. Het had wel iets al dat licht in de duisternis.
Om 12u werd er met zijn allen nog een extra rondje rond de piste gelopen en de 2de editie zat er op. Er werd nog stevig nagekaart met een hapje en een drankje, sommigen volgden de wk-wedstrijd Engeland-Italie en rond 2u30 's nachts was het grootste gedeelte opgeruimd. Zondagmorgen hebben Ludo en ik nog een afwasje van 2u gedaan en nu is alles klaar om weg te brengen.
Ik wil IEDEREEN die op haar/zijn manier zijn steentje heeft biigedragen ongelooflijk danken voor hun medewerking. Michel en Ruth van de sportdienst, de stad voor hun logistieke steun, Jo met al zijn medewerkers van de sportraad, mijn Lotgenoten, Ingrid en Geert van Vedette Sport (ondanks de droevige gebeurtennis met Danny), Kris en haar vrienden, mijn dochter Femke en mijn schoonzoon Tom, de jeugddienst voor hun installatie en Kris die totaal vrijblijvend een lichtreclamebord ter beschikking heeft gesteld.
Ik wil ook alle deelnemers bedanken voor hun sportieve en financiële medewerking.
Hopelijk ben ik niemand vergeten mijn excuses daarvoor.
Eén iemand ben ik bewust vergeten en dat is Ludo Andries. Merci Ludo uit de grond van mijn hart maar zonder jou zou dit niet mogelijk geweest zijn.
Foto's van onze huisfotgraaf Anja volgen nog maar hier kan je al een graantje van de sfeer meepikken (dank aan de pers en de fotografen hiervoor)
Morgen is het weer zover, Roparun (http://www.roparun.nl/) here we come. Mijn 7de deelname waarvan 4 als loper, nu mijn 2de als begeleider en 1 als teamleader.
Zes jaar geleden begon een boeiend avontuur dat waarschijnlijk stilaan op zijn einde loopt. Volgend jaar word ik 60 en ik heb me voorgenomen om stilletjes een aantal boeken te sluiten, maar dat is een zorg voor later. "We lossen het probleem op als het zich voordoet".
Elk jaar heb ik een klein verhaaltje op mijn blog geschreven om een beetje de sfeer weer te geven. Zij die deze regeltjes hebben gemist ziehier een bloemlezing.
13/05/2008
Eigenlijk was ik zinnens om mijn verhaal te brengen. Hoe heb ik de Roparun beleefd? Wat heb ik beleefd? Waarom doe ik dit? Hoe hard heb ik gelopen? Allemaal vragen waarop de antwoorden ook met ik beginnen. Maar dit was geen ik-belevenis hier overheerste het wij-gevoel. De één zou niet zonder de ander kunnen en natuurlijk zijn er die enkelingen die de kar getrokken hebben, zonder hen zou er geen Roparun 2008 geweest zijn met dit dubbel elftal waarvan de meesten elkaar nog nooit gezien hadden. Maar hier heb ik even geleerd dat er nog zoiets bestaat als groepsgeest, samen voor hetzelfde doel door hetzelfde vuur gaan. Hier is geen onderhuidse hypocresie (zoals op mijn werkplaats) geen jaloezie tegenover elkaar. We weten met zijn allen perfect waarvan we komen, maar wat we nog niet wisten : hoever kunnen we gaan? Laat het ons over het antwoord niet discussiëren, tamelijk ver als je't mij vraagt. Sommigen (of moet ik zeggen allen) hebben zich overtroffen, zij wisten hoegenaamd niet dat ze tot zulke prestaties in staat waren. Dit zal voor sommigen een nieuwe overwinning zijn op weg naar een nog bijzonder gevarieerd leven. Na de Roparun heb ik zoveel prachtige woorden ontvangen dat mijn getokkel op mijn PC nu ophoudt en ik iedereen wil laten meegenieten (namen heb ik bewust achterwege gelaten, zij die deze woorden uitgesproken hebben blijf ik voor eeuwig dankbaar)
02/06/2009
“Als lange-afstandsloper (in een vorig leven) voel ik me aangetrokken door wedstrijden die het uiterste in een mens vragen. Als kankerpatiënt voel ik me betrokken bij organisaties die geld inzamelen die tot doel (in dit geval Kom op tegen kanker) hebben een bijdrage te leveren om deze ziekte te helpen bestrijden. In onze moderne samenleving zijn steeds meer mensen slachtoffer van deze ziekte, welke de redenen hiervan ook mogen zijn.”
Vermoeid maar voldaan, bereikten we gisteren om 16u de Coolsingel in Rotterdam. Een tochtje van 520 km van Parijs naar Rotterdam, zat er op, in vier verschillende verplaatsingsmiddelen. 1000 km met de mobilhome (verplaatsen en slapen!!!), 200 km in het busje, 80 km gefietst en 65 km gelopen. 25 Mensen dag en nacht in de weer om het ieder naar zijn zin te maken. Om vooral de lopers te bemoederen, catering, chauffeurs, fietsers, begeleiders niets was hen teveel. BEDANKT!!! En "special personal" BEDANKT aan Heidi, Inge en Kris, kine's 24u op 24 beschikbaar. Zij hebben mijn beentjes toegelaten om het einde te halen, ondanks alles. Net als vorig jaar was het drukkend warm, 's nachts was de temperatuur draaglijker. Liters vloeistof zijn er naar binnen gewerkt, eten was voor mezelf iets minder (ben 4 kg afgevallen) en slapen was helemaal niet aan de orde. Zaterdagnamiddag 16u05 zijn we gestart en eens Parijs voorbij was het genieten van het mooie Franse landschap. Na ongeveer 60 km werden we afgelost door onze 2de groep (4 lopers). En zo ging het telkens opnieuw, ongeveer 5u lopen en dan 5u rust. Tot de laatste 35 km die we met zijn achten (1 loper en 7 lopers op de fiets) gezamenlijk aflegden. In Zele, dat oranje zag, was het één groot feest. Kris mocht, als plaatselijke BV samen met de schepen van sport, met de tandem door Zele rijden en daarna mocht hij nog een intervieuwtje geven op de radio. Spijtig genoeg is het hem naar het hoofd gestegen want hij begon te raaskallen over "fans" of zoiets. Verrassing want aan de tunnel stond mijn goede vriend Dirk me op te wachten om een eindje mee te fietsen. In Antwerpen waren er, ondanks het vroege uur (6u), toch nog die-harders om ons aan te moedigen. En dan richting Nederland waar het feest pas echt goed begon. Elke stad of dorp is er Roparungek. Ik kan je verzekeren dat je kippevel krijgt bij de aanmoedigingen die al deze mensen in petto hebben. En dan uiteindelijk de finish op de Coolsingel. Duizenden toeschouwers loodsen je door de laatste km, de vermoeidheid valt voor eventjes weer helemaal weg. Na een verdient nederlands pintje en een ritje tot Mechelen zat onze Roparun 2009 er op. Voor mij was het definitief de laatste keer als loper, maar volgend jaar keer ik weer met een eigen team voor de Roparun 2010.
Als teamleader met een bende Lierenaars de Roparun in. Ik had persoonlijk voor alle financies gezorgd (Kunst tegen Kanker, Ontbijtjogging, cheque van Ronde Tafel ongeveer 13 000 euro)
Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk hier volgt een kort relaas van een fantastisch Roparun avontuur. Teveel woorden ga ik er niet aan vuil maken want beelden zeggen altijd meer. Voor team 1 (de helft van de bende) was het samenkomst geblazen om 20u op de, volgens Patrick Dilles, "heilige grond" (de parking van de Lierse) en dan op weg naar Parijs. Onze start is voorzien om 5u30, er zou nog 1 team achter ons vertrekken. 520km verder ligt Rotterdam de aankomstplaats. Om 10u zondagmorgen vervoegde team 2 (de andere helft van de bende) ons in Lassigny, onze eerste aflossingsplaats. Een wegvergissing had het team wat tijd gekost maar alles verliep redelijk volgens schema. Om de 100km werd er van team gewisseld tot aan de St. Annatunnel in Antwerpen (km 400). Nog 2 korte aflossingen (Wilhelmina kazerne en Bergen op Zoom) en dan klaar voor 2 maal 40km fietsen en lopen. Rond 15u maandagnamiddag arriveerde het ganse team, moe maar voldaan, op Coolsingel in Rotterdam. Mag ik iedereen van loper tot begeleider bedanken voor een fantastische Roparun 2010.
Met zeer gemengde gevoelens zaterdagmorgen om 6u30 op weg naar Mechelen, waar we met zijn allen samenkwamen om naar Parijs te vertrekken, blijdschap om mijn vrienden die ik vorig jaar (met eigen team aan de start) toch een “beetje” gemist heb, spanning omdat ik er echt niet klaar voor was, sportief gezien. Teveel ups en downs doorkruisen mijn sportieve prestaties om er enige lijn in te brengen, vermoeidheid, pijntjes en kwaaltjes, soms zelfs het mentale (heeft het nog wel zin). Dus met zeer, zeer weinig trainingsarbeid stond ik in Parijs klaar om er een “lap” op te geven.
De sfeer zat er al onmiddellijk goed in en de nieuwelingen werden met open armen ontvangen. Ik zou zelfs durven zeggen Roparunnen doe je niet met vrienden, je bent drie dagen “familie”. In het busje werd er al stevig gelachen, waar zou ik me druk over maken. In Parijs nog een spaghettitje verorberd en om 15u38 stond onze chef d´equipe, Winy, klaar om de eerste km´tjes voor zijn rekening te nemen. Wetende dat hij 9 maanden geleden niet eens wist dat hij hier aan de start zou staan, voor hem en hem alleen doe ik meer dan mijn petje af. Vermits ik in het eerste team zat was het na 9km mijn beurt om mijn eerste Roparunstapjes te wagen, behoedzaam maar met een stevig tredje. Te vlug, nog te vlug, volgende beurt toch maar een tandje minder schakelen, maar je zit zo in de flow van het gebeuren dat van dat minderen niets in huis komt. Na dik 5u zat onze eerste shift er op en was het wassen, eten, massage (heerlijk meisjes voor dit drie-daagse welnessfestijn) en trachten te slapen. Met de nadruk op “trachten”.
Slapen was er niet bij, maar rusten is ook belangrijk, en we stonden klaar om er nachtwerk van te maken. En te genieten van de opkomende zon. Chauffeur en begeleider check, klaar, massagiste check, klaar, fietsers check, klaar en lopers check, klaar. Het ging verduiveld goed vooruit, maar zou ik dit tempo kunnen blijven volhouden? Links en rechts deed het bij sommigen al wat pijn, maar geen gezeur vooruit met de geit. Na onze loopkilometertjes werden we door de catering verwend met een stevige maaltijd en na een stevige beurt (massage wel te verstaan, blijkbaar zaten mijn testikels in mijn kuiten, begrijpe wie begrijpe kan en het zijn ook niet mijn woorden!!!).
Na een hotsende en botsende verplaatsing was het al ons derde optreden, maar ver van het beste. Nu heb ik zoveel ervaring met dit soort toestanden maar toch laat ik me overhalen om een heerlijke kom pompoensoep te nuttigen. Man, man, man heb ik me dat beklaagd. Zuuroprispingen, gevoel van overgeven (ja overgeven en niet overgave), mijn benen die blokkeerden (of was dit al te wijten aan het te strakke tempo van voorheen?) kortom aan deze shift houd ik geen al te prettige herinneringen over.Alles hebben we geprobeerd, water met gas (boertjes laten ja) cola zonder gas, banaantjes eten (blowin in the wind ja), aquarius, niets hielp en dan duren 2 km´tjes lang hoor. Toch was op het einde van onze shift het ergste leed geleden, al had ik niet direkt een hongerig gevoel. Maar de spaghetti van ons Annickske (is die nu niet wat bijgekomen???) deed wonderen. Toch nog eventjes de mobilhome in en toch wat gedut, voor het eerst in mijn sportieve carriere moet ik als allerlaatsteklaar (nee niet gekomen) geweest zijn om nieuwe start te nemen.
Zele here we come. Volk, volk en nog eens volk, aanmoedigingen, applaus, high-fives, Zele op zijn best en in de ban van de strip. En wij op (de nachtelijke) weg naar Stabroek. De soep was uit mijn maag (nooit eet ik dit nog voor het lopen) en de beentjes waren terug optimaal, ze draaiden soepel hun kilometertjes, stijfden wel een beetje op tijdens de periodes in het busje maar geen geklaag alles in optima forma. In Stabroek (het was ondertussen 4u in de morgen) stond het spek-met-eieren-ontbijt klaar (met dank aan de nonkel en tante van Arielle, heb de tante mijn roos gegeven na de aankomst in Rotterdam), samen met de flikken (van …) onder de douche en opnieuw opweg naar het volgende en laatste wisselpunt.
Eten zat er niet veel in maar drinken des te meer, rusten blijft nog steeds belangrijk, slapen is er al lang niet meer bij. De laatste 45 km worden al lopen-fietsend afgelegd. Ik zie er stevig tegen op, van lopen naar fietsen vind ik niet erg maar het omgekeerde doet mijn benen lijken op engelse pudding (zo van die die blijft natrillen). Ik zou 20km de zaak van naderbij bekijken en dan beslissen of ik de laatste 25 km mee op pad bleef. Maar het bleef maar wonderwel goed gaan met mijn beentjes en ik kon zelfs af en toe (vooral als er strakke kontjes voor mij liepen) nog een (s)tandje bijsteken. Het slechte weer was wel de grote spelbreker van de apotheose in Rotterdam waar het ganse team ons stond op te wachten. En dan met zijn allen onder de boog van de aankomst, met maar liefst 5 tv-cameraploegen in de buurt, waar we met zijn allen even niet meer tot deze wereld behoren en waar woorden tekortschieten om uit te drukken wat er door je heen gaat.
Het is ons weer eens gelukt, dat waar je als team een heel jaar naar toe leeft. Bedankt aan iedereen die op welke manier ook (in een goedlopende ketting kan geen enkele schakel ontbreken) zijn steentje heeft bijgedragen om van deze Roparuneditie een schitterend “familie”feest te maken.
En ik ben ongelooflijk blij en fier om hier deel te mogen van uitmaken. De amusementswaarde (lachen, gek doen, de pineut zijn, lopen) was zeer hoog en hopelijk telt voor jullie hetzelfde.
Het was “Roparunweekend”, het absolute verwenweekend van het jaar en dit wil ik, ondanks de festiviteiten in mijn stad waar ik gek op ben, voor geen geld ter wereld missen.
Met een beetje rare gevoelens (ik weet niet goed hoe het uit te drukken) ging ik er naartoe. De nieuwelingen in het team werden onmiddellijk in de Lotgenoten-familie opgenomen. Ik had niet anders verwacht want dat is elk jaar zo.
Iedereen was er klaar voor, dat was aan de gezichten en de lichaamstaal duidelijk te merken, maar was ik er klaar voor? Het antwoord viel tussen 20u en 20u30 zaterdagavond. Mijn eerste 2 km-tjes waren niet echt super, misschien te wijten aan het lange zittend en liggend wachten?
Het tempo was wel vlot, Martin vertelde me meer dan 11km/uur, maar het (loop)gevoel liet me in de steek. Mijn eerste sessie was niet echt om over naar huis te schrijven, ik liep wel maar daarmee was alles gezegd. Vorig jaar stelde zich ongeveer hetzelfde probleem en naarmate de sessies en de kilometers vorderden werd het alsmaar beter. Positief blijven, het kon enkel maar beteren.
Rusten en we zien wel. Slapen deed ik bijna niet, maar dat is mijn gewoonte, maar eten. Datgene ik er in stak kwam er terug uit. De warmte, de stress (te weinig training!!!), de gezondheid alles te samen de oorzaak van dit ongemak? Gelukkig was drinken geen probleem, liters water, cola, sportdrank om het vochtgehalte op peil te houden.
Rond 6u zondagmorgen was het weer zover, de 2de sessie moest onder de loopzooltjes gelegd worden. Nog steeds geen eten in mijn lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig. Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen die goesting heeft mag met me ruilen.
Het ritueel herhaalde zich, massage, slapen,drinken en eten (dat zich nog steeds niet met mijn persoontje wenste te vermengen). Klaar voor de 3de sessie, zo dacht ik. Zonder de waard gerekend, na 2 maal mijn 2km-tjes te hebben afgemaald (???) was mijn vatje volledig leeg. Een auto zonder benzine zo voelde ik mezelf. Tussen Edingen en Zele werd mijn lopersgraf gegraven.
Voor mij was de Roparun hier ten einde, de geest en het lichaam volledig leeg. En al trachten de anderen me op te beuren, het was al boter aan de galg. Hier zat ik dan een brokje ellende in een busje ergens onderweg. Wat moest ik daar nu mee? Toegeven dat alle gezondheidsperikelen die ik de laatste 8 maanden had ondergaan me voor altijd van het lopen zouden weghouden? Eens voor de spiegel gaan staan en me afvragen of dit wel goed is voor mezelf? Nutteloze vragen want ik heb (soms) een ongelooflijk slecht karakter. Een half uur op een boterham met kaas gekauwd, drinken dat het er langs mijn oren uitkwam om uiteindelijk een banaan naar binnen te murwen. Meer dan 3u heb ik er overgedaan eer iets in mij vertelde dat ik er terug moest aan beginnen. Onze leuze “Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd” indachtig, vertelde ik in het busje dat ik terug mijn kilometertjes wou afmalen. Vlotjes is iets anders maar het liep voorwaarts en doelbewust. De doortocht in Zele heb ik zelfs openminded meegemaakt.
Massage, slapen, drinken en trachten te eten, maar dat laatste behoorde niet tot de geplogenheden van het moment. Stabroek 4u `s morgens, uit het busje voor de eerste km-tjes, alles overgeven.Ik heb nog alle reserves aangesproken en mijn loopjes plichtsbewust afgelegd, maar de laatste 80 km waar je moet fietsen en lopen heb ik wijselijk aan mezelf laten voorbijgaan. Enough is enough, mijn 1,93m waren volledig leeg, maar toch voldaan omdat ik er opnieuw aan begonnen was. Ik hoop en denk ook niet dat de anderen zich slecht voelden bij het feit dat ik het voor bekeken hield.
Half twee maandagmiddag bereikten de Lotgenoten de finish in Rotterdam, we did it again. Het enige team (van de 325) waar het merendeel van de deelnemers echt uit kankerpatiënten bestaat werd luidruchtig toegejuichd door een fantastisch Rotterdams publiek.
Emoties genoeg maar voor mij persoonlijk was dit een Roparun met een ietwat wrange nasmaak. Het zal allemaal wat moeten bezinken. Het zal wat tijd eisen om mezelf af te vragen waar ik hiermee naartoe moet. De wereld mag me veel afnemen maar lopen is een deel van mijn bestaan en dat afpakken laat me een heel klein beetje sterven. En daar ben ik nog lang niet aan toe.
De toekomst zal raad brengen.
Mag ik me tegenover mijn mede-Lotgenoten ploegmaten verontschuldigen dat dit een zeer persoonlijk Roparunverslag is geworden, maar het luchtte op. En zoals hierboven al gezegd ik hoef me voor niets te verantwoorden.
Toch was het alweer een fantastische ervaring, nieuwe vrienden gemaakt, ondanks alles zeer veel plezier en leute gehad kortom het was er alweer eentje in je geheugen te prenten.
Dank aan jullie allen dat ik deel mocht uitmaken van dit fantastische team 239, Lotgenoten Vlaanderen.
Bekijk alles op www.roparun.nlen geniet mee van de prestaties van de 325 deelnemende teams die niet enkel een sportieve prestatie hebben geleverd maar die er ook voor zorgen dat :
"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".
Mijn 6de Roparun, mijn eerste als niet-loper in het Lotgenoten team. Gelukkig had ik in de Ronde van België (zie vorige week) de nodige ervaring opgedaan als bijrijder en roadbooklezer en met een chauffeur als Bob was alles aanwezig om de juiste weg van Parijs naar Rotterdam te vinden. Na een korte kennismaking in Mechelen (vertrekplaats van het ganse team) hadden we in Parijs wat meer tijd om, vooral met de nieuwelingen en dat waren er wel wat, een praatje te doen. Het nadeel van de Roparun is dat je gecocoond blijft in je eigen team, de anderen zie je nooit. 14u33 startuur van het team 239, Lotgenoten Vlaanderen. Voor ongeveer 48u leef je samen met vrienden (allez dat denk ik toch) om het beste van jezelf te geven. Niemand wil onderdoen voor de anderen en ja dat gaat soms ten koste van. Voor het eerst werden we geconfronteerd met ongelukjes. Cathy brak haar enkel, Yvan stopte om bij zijn vrouwtje te zijn (begrijpbaar), Hans liep zichzelf wat in de prak. Een totale teamomschakeling was nodig. Maar de drive en de spirit was nooit weg. Ik heb genoten van een fantastisch team waarvoor allen hartelijk dank. Ik heb me geweldig geamuseerd in een busje vol enthousiastelingen. Ik heb genoten van de uitzichten en niet alleen landschappen maar ook van decolletés met walkie-talkies in. De sfeer was optimaal, daar heb ik getracht mijn steentje bij te dragen, en de rest kwam als vanzelf. We bereikten Rotterdam voor we het zelf goed beseften. We did it again. Toch één minpuntje, ik heb mijn maatje (mijn 30ste vriend) wel gemist. Maar hopelijk (als ik nog mee mag) is hij er volgend jaar terug bij. Mijn oprechte dank gaat uit naar het ganse team 239, maar toch een extraatje voor Josiane en Martin, die de aartsmoeilijke taak hadden om ons opperhoofd Winy te vervangen. Ik weet het hij is "onvervangbaar" en wij hebben hem ongelooflijk gemist. Maar hopelijk is ook hij volgend jaar terug van de partij. Op weg naar mijn, hopelijk, 7de Roparun, 10 runs halen lijkt me een haalbaar objectief.
