Vanmorgen wordt de laatste hand gelegd aan de opruiming van de activiteiten van zaterdagnacht en dan zit de 2de editie er op.
Vrijdag en zaterdag werdt er druk gewerkt op de atletiekpiste van Lier. Michel (sportfunctionaris), Ludo (duivel-doet-al), Kris en ikzelf waren 2 ganse dagen in de weer om van deze Midzomernachtrun een succes te maken. Drank inladen, tafels en stoelen klaarzetten, nadars plaatsen enz... . Met Geert (Vedette Sport) deed ik nog de nodige inkopen. In de namiddag organiseerde Tom alles wat met electriciteit te maken heeft, plus de nodige belichting aan de wisselzone.
Wel hebben we om 13u30 ruim tijd gemaakt om Danny Pittoors naar zijn laatste rustplaats te begeleiden. Het was nogal heavy zoals men al eens uitdrukt. Veel volk, ongelooflijk veel volk en veel, veel te veel verdriet. Het ga je goed mijn vriend!!!
Tegen 18u30 was zo goed als alles klaar om er aan te beginnen. Traag maar zeker kwamen de deelnemers en al enkele bezoekers het stadion binnen. Femke, Ruth en Ingrid verzorgden de ingeschrevenen met een pakketje (t-shirt, aflossingslint, nummers, speldjes, intern reglement) voor elk team. De kraampjes werden bevolkt door Lotgenoten Vlaanderen (http://www.lotgenoten-vlaanderen.be/) en mijn broer Patrick en zijn vriend Marc. Zij zorgden voor drank en spijzen, waar gretig gebruik van gemaakt werd.
Na een woordje uitleg en een dankwoordje voor de organisatie van dokter Mortier (H;Hartziekenhuis, Lier) werd 1 minuut stilte gehouden voor onze vriend Danny. Er brak spontaan een daverend applaus los na deze ingetogen stilte. Walter Ceulemans (ex-Lierse en Brugge) gaf als afgevaardigde van de Lions club 2 Neten het startschot.
35 Teams namen de handschoen op om gedurende 4u zoveel mogelijk rondjes van ongeveer 1,3km af te leggen. Het werden er uiteindelijk 1652. En er mocht op gegokt worden, juffrouw Elke Robijns uit Aartselaar had het juiste aantal ingevuld en wint hierdoor een ontbijt voor 2 bij Dijk 34.
Rond 10u werden de vuurpotten ontstoken en die zorgden voor een feeëriek landschap. Sommigen hadden zelf wat verlichting bij en men kon hen gedurende het ganse parcours volgen. Het had wel iets al dat licht in de duisternis.
Om 12u werd er met zijn allen nog een extra rondje rond de piste gelopen en de 2de editie zat er op. Er werd nog stevig nagekaart met een hapje en een drankje, sommigen volgden de wk-wedstrijd Engeland-Italie en rond 2u30 's nachts was het grootste gedeelte opgeruimd. Zondagmorgen hebben Ludo en ik nog een afwasje van 2u gedaan en nu is alles klaar om weg te brengen.
Ik wil IEDEREEN die op haar/zijn manier zijn steentje heeft biigedragen ongelooflijk danken voor hun medewerking. Michel en Ruth van de sportdienst, de stad voor hun logistieke steun, Jo met al zijn medewerkers van de sportraad, mijn Lotgenoten, Ingrid en Geert van Vedette Sport (ondanks de droevige gebeurtennis met Danny), Kris en haar vrienden, mijn dochter Femke en mijn schoonzoon Tom, de jeugddienst voor hun installatie en Kris die totaal vrijblijvend een lichtreclamebord ter beschikking heeft gesteld.
Ik wil ook alle deelnemers bedanken voor hun sportieve en financiële medewerking.
Hopelijk ben ik niemand vergeten mijn excuses daarvoor.
Eén iemand ben ik bewust vergeten en dat is Ludo Andries. Merci Ludo uit de grond van mijn hart maar zonder jou zou dit niet mogelijk geweest zijn.
Foto's van onze huisfotgraaf Anja volgen nog maar hier kan je al een graantje van de sfeer meepikken (dank aan de pers en de fotografen hiervoor)
Morgen is het weer zover, Roparun (http://www.roparun.nl/) here we come. Mijn 7de deelname waarvan 4 als loper, nu mijn 2de als begeleider en 1 als teamleader.
Zes jaar geleden begon een boeiend avontuur dat waarschijnlijk stilaan op zijn einde loopt. Volgend jaar word ik 60 en ik heb me voorgenomen om stilletjes een aantal boeken te sluiten, maar dat is een zorg voor later. "We lossen het probleem op als het zich voordoet".
Elk jaar heb ik een klein verhaaltje op mijn blog geschreven om een beetje de sfeer weer te geven. Zij die deze regeltjes hebben gemist ziehier een bloemlezing.
13/05/2008
Eigenlijk was ik zinnens om mijn verhaal te brengen. Hoe heb ik de Roparun beleefd? Wat heb ik beleefd? Waarom doe ik dit? Hoe hard heb ik gelopen? Allemaal vragen waarop de antwoorden ook met ik beginnen. Maar dit was geen ik-belevenis hier overheerste het wij-gevoel. De één zou niet zonder de ander kunnen en natuurlijk zijn er die enkelingen die de kar getrokken hebben, zonder hen zou er geen Roparun 2008 geweest zijn met dit dubbel elftal waarvan de meesten elkaar nog nooit gezien hadden. Maar hier heb ik even geleerd dat er nog zoiets bestaat als groepsgeest, samen voor hetzelfde doel door hetzelfde vuur gaan. Hier is geen onderhuidse hypocresie (zoals op mijn werkplaats) geen jaloezie tegenover elkaar. We weten met zijn allen perfect waarvan we komen, maar wat we nog niet wisten : hoever kunnen we gaan? Laat het ons over het antwoord niet discussiëren, tamelijk ver als je't mij vraagt. Sommigen (of moet ik zeggen allen) hebben zich overtroffen, zij wisten hoegenaamd niet dat ze tot zulke prestaties in staat waren. Dit zal voor sommigen een nieuwe overwinning zijn op weg naar een nog bijzonder gevarieerd leven. Na de Roparun heb ik zoveel prachtige woorden ontvangen dat mijn getokkel op mijn PC nu ophoudt en ik iedereen wil laten meegenieten (namen heb ik bewust achterwege gelaten, zij die deze woorden uitgesproken hebben blijf ik voor eeuwig dankbaar)
02/06/2009
“Als lange-afstandsloper (in een vorig leven) voel ik me aangetrokken door wedstrijden die het uiterste in een mens vragen. Als kankerpatiënt voel ik me betrokken bij organisaties die geld inzamelen die tot doel (in dit geval Kom op tegen kanker) hebben een bijdrage te leveren om deze ziekte te helpen bestrijden. In onze moderne samenleving zijn steeds meer mensen slachtoffer van deze ziekte, welke de redenen hiervan ook mogen zijn.”
Vermoeid maar voldaan, bereikten we gisteren om 16u de Coolsingel in Rotterdam. Een tochtje van 520 km van Parijs naar Rotterdam, zat er op, in vier verschillende verplaatsingsmiddelen. 1000 km met de mobilhome (verplaatsen en slapen!!!), 200 km in het busje, 80 km gefietst en 65 km gelopen. 25 Mensen dag en nacht in de weer om het ieder naar zijn zin te maken. Om vooral de lopers te bemoederen, catering, chauffeurs, fietsers, begeleiders niets was hen teveel. BEDANKT!!! En "special personal" BEDANKT aan Heidi, Inge en Kris, kine's 24u op 24 beschikbaar. Zij hebben mijn beentjes toegelaten om het einde te halen, ondanks alles. Net als vorig jaar was het drukkend warm, 's nachts was de temperatuur draaglijker. Liters vloeistof zijn er naar binnen gewerkt, eten was voor mezelf iets minder (ben 4 kg afgevallen) en slapen was helemaal niet aan de orde. Zaterdagnamiddag 16u05 zijn we gestart en eens Parijs voorbij was het genieten van het mooie Franse landschap. Na ongeveer 60 km werden we afgelost door onze 2de groep (4 lopers). En zo ging het telkens opnieuw, ongeveer 5u lopen en dan 5u rust. Tot de laatste 35 km die we met zijn achten (1 loper en 7 lopers op de fiets) gezamenlijk aflegden. In Zele, dat oranje zag, was het één groot feest. Kris mocht, als plaatselijke BV samen met de schepen van sport, met de tandem door Zele rijden en daarna mocht hij nog een intervieuwtje geven op de radio. Spijtig genoeg is het hem naar het hoofd gestegen want hij begon te raaskallen over "fans" of zoiets. Verrassing want aan de tunnel stond mijn goede vriend Dirk me op te wachten om een eindje mee te fietsen. In Antwerpen waren er, ondanks het vroege uur (6u), toch nog die-harders om ons aan te moedigen. En dan richting Nederland waar het feest pas echt goed begon. Elke stad of dorp is er Roparungek. Ik kan je verzekeren dat je kippevel krijgt bij de aanmoedigingen die al deze mensen in petto hebben. En dan uiteindelijk de finish op de Coolsingel. Duizenden toeschouwers loodsen je door de laatste km, de vermoeidheid valt voor eventjes weer helemaal weg. Na een verdient nederlands pintje en een ritje tot Mechelen zat onze Roparun 2009 er op. Voor mij was het definitief de laatste keer als loper, maar volgend jaar keer ik weer met een eigen team voor de Roparun 2010.
Als teamleader met een bende Lierenaars de Roparun in. Ik had persoonlijk voor alle financies gezorgd (Kunst tegen Kanker, Ontbijtjogging, cheque van Ronde Tafel ongeveer 13 000 euro)
Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk hier volgt een kort relaas van een fantastisch Roparun avontuur. Teveel woorden ga ik er niet aan vuil maken want beelden zeggen altijd meer. Voor team 1 (de helft van de bende) was het samenkomst geblazen om 20u op de, volgens Patrick Dilles, "heilige grond" (de parking van de Lierse) en dan op weg naar Parijs. Onze start is voorzien om 5u30, er zou nog 1 team achter ons vertrekken. 520km verder ligt Rotterdam de aankomstplaats. Om 10u zondagmorgen vervoegde team 2 (de andere helft van de bende) ons in Lassigny, onze eerste aflossingsplaats. Een wegvergissing had het team wat tijd gekost maar alles verliep redelijk volgens schema. Om de 100km werd er van team gewisseld tot aan de St. Annatunnel in Antwerpen (km 400). Nog 2 korte aflossingen (Wilhelmina kazerne en Bergen op Zoom) en dan klaar voor 2 maal 40km fietsen en lopen. Rond 15u maandagnamiddag arriveerde het ganse team, moe maar voldaan, op Coolsingel in Rotterdam. Mag ik iedereen van loper tot begeleider bedanken voor een fantastische Roparun 2010.
Met zeer gemengde gevoelens zaterdagmorgen om 6u30 op weg naar Mechelen, waar we met zijn allen samenkwamen om naar Parijs te vertrekken, blijdschap om mijn vrienden die ik vorig jaar (met eigen team aan de start) toch een “beetje” gemist heb, spanning omdat ik er echt niet klaar voor was, sportief gezien. Teveel ups en downs doorkruisen mijn sportieve prestaties om er enige lijn in te brengen, vermoeidheid, pijntjes en kwaaltjes, soms zelfs het mentale (heeft het nog wel zin). Dus met zeer, zeer weinig trainingsarbeid stond ik in Parijs klaar om er een “lap” op te geven.
De sfeer zat er al onmiddellijk goed in en de nieuwelingen werden met open armen ontvangen. Ik zou zelfs durven zeggen Roparunnen doe je niet met vrienden, je bent drie dagen “familie”. In het busje werd er al stevig gelachen, waar zou ik me druk over maken. In Parijs nog een spaghettitje verorberd en om 15u38 stond onze chef d´equipe, Winy, klaar om de eerste km´tjes voor zijn rekening te nemen. Wetende dat hij 9 maanden geleden niet eens wist dat hij hier aan de start zou staan, voor hem en hem alleen doe ik meer dan mijn petje af. Vermits ik in het eerste team zat was het na 9km mijn beurt om mijn eerste Roparunstapjes te wagen, behoedzaam maar met een stevig tredje. Te vlug, nog te vlug, volgende beurt toch maar een tandje minder schakelen, maar je zit zo in de flow van het gebeuren dat van dat minderen niets in huis komt. Na dik 5u zat onze eerste shift er op en was het wassen, eten, massage (heerlijk meisjes voor dit drie-daagse welnessfestijn) en trachten te slapen. Met de nadruk op “trachten”.
Slapen was er niet bij, maar rusten is ook belangrijk, en we stonden klaar om er nachtwerk van te maken. En te genieten van de opkomende zon. Chauffeur en begeleider check, klaar, massagiste check, klaar, fietsers check, klaar en lopers check, klaar. Het ging verduiveld goed vooruit, maar zou ik dit tempo kunnen blijven volhouden? Links en rechts deed het bij sommigen al wat pijn, maar geen gezeur vooruit met de geit. Na onze loopkilometertjes werden we door de catering verwend met een stevige maaltijd en na een stevige beurt (massage wel te verstaan, blijkbaar zaten mijn testikels in mijn kuiten, begrijpe wie begrijpe kan en het zijn ook niet mijn woorden!!!).
Na een hotsende en botsende verplaatsing was het al ons derde optreden, maar ver van het beste. Nu heb ik zoveel ervaring met dit soort toestanden maar toch laat ik me overhalen om een heerlijke kom pompoensoep te nuttigen. Man, man, man heb ik me dat beklaagd. Zuuroprispingen, gevoel van overgeven (ja overgeven en niet overgave), mijn benen die blokkeerden (of was dit al te wijten aan het te strakke tempo van voorheen?) kortom aan deze shift houd ik geen al te prettige herinneringen over.Alles hebben we geprobeerd, water met gas (boertjes laten ja) cola zonder gas, banaantjes eten (blowin in the wind ja), aquarius, niets hielp en dan duren 2 km´tjes lang hoor. Toch was op het einde van onze shift het ergste leed geleden, al had ik niet direkt een hongerig gevoel. Maar de spaghetti van ons Annickske (is die nu niet wat bijgekomen???) deed wonderen. Toch nog eventjes de mobilhome in en toch wat gedut, voor het eerst in mijn sportieve carriere moet ik als allerlaatsteklaar (nee niet gekomen) geweest zijn om nieuwe start te nemen.
Zele here we come. Volk, volk en nog eens volk, aanmoedigingen, applaus, high-fives, Zele op zijn best en in de ban van de strip. En wij op (de nachtelijke) weg naar Stabroek. De soep was uit mijn maag (nooit eet ik dit nog voor het lopen) en de beentjes waren terug optimaal, ze draaiden soepel hun kilometertjes, stijfden wel een beetje op tijdens de periodes in het busje maar geen geklaag alles in optima forma. In Stabroek (het was ondertussen 4u in de morgen) stond het spek-met-eieren-ontbijt klaar (met dank aan de nonkel en tante van Arielle, heb de tante mijn roos gegeven na de aankomst in Rotterdam), samen met de flikken (van …) onder de douche en opnieuw opweg naar het volgende en laatste wisselpunt.
Eten zat er niet veel in maar drinken des te meer, rusten blijft nog steeds belangrijk, slapen is er al lang niet meer bij. De laatste 45 km worden al lopen-fietsend afgelegd. Ik zie er stevig tegen op, van lopen naar fietsen vind ik niet erg maar het omgekeerde doet mijn benen lijken op engelse pudding (zo van die die blijft natrillen). Ik zou 20km de zaak van naderbij bekijken en dan beslissen of ik de laatste 25 km mee op pad bleef. Maar het bleef maar wonderwel goed gaan met mijn beentjes en ik kon zelfs af en toe (vooral als er strakke kontjes voor mij liepen) nog een (s)tandje bijsteken. Het slechte weer was wel de grote spelbreker van de apotheose in Rotterdam waar het ganse team ons stond op te wachten. En dan met zijn allen onder de boog van de aankomst, met maar liefst 5 tv-cameraploegen in de buurt, waar we met zijn allen even niet meer tot deze wereld behoren en waar woorden tekortschieten om uit te drukken wat er door je heen gaat.
Het is ons weer eens gelukt, dat waar je als team een heel jaar naar toe leeft. Bedankt aan iedereen die op welke manier ook (in een goedlopende ketting kan geen enkele schakel ontbreken) zijn steentje heeft bijgedragen om van deze Roparuneditie een schitterend “familie”feest te maken.
En ik ben ongelooflijk blij en fier om hier deel te mogen van uitmaken. De amusementswaarde (lachen, gek doen, de pineut zijn, lopen) was zeer hoog en hopelijk telt voor jullie hetzelfde.
Het was “Roparunweekend”, het absolute verwenweekend van het jaar en dit wil ik, ondanks de festiviteiten in mijn stad waar ik gek op ben, voor geen geld ter wereld missen.
Met een beetje rare gevoelens (ik weet niet goed hoe het uit te drukken) ging ik er naartoe. De nieuwelingen in het team werden onmiddellijk in de Lotgenoten-familie opgenomen. Ik had niet anders verwacht want dat is elk jaar zo.
Iedereen was er klaar voor, dat was aan de gezichten en de lichaamstaal duidelijk te merken, maar was ik er klaar voor? Het antwoord viel tussen 20u en 20u30 zaterdagavond. Mijn eerste 2 km-tjes waren niet echt super, misschien te wijten aan het lange zittend en liggend wachten?
Het tempo was wel vlot, Martin vertelde me meer dan 11km/uur, maar het (loop)gevoel liet me in de steek. Mijn eerste sessie was niet echt om over naar huis te schrijven, ik liep wel maar daarmee was alles gezegd. Vorig jaar stelde zich ongeveer hetzelfde probleem en naarmate de sessies en de kilometers vorderden werd het alsmaar beter. Positief blijven, het kon enkel maar beteren.
Rusten en we zien wel. Slapen deed ik bijna niet, maar dat is mijn gewoonte, maar eten. Datgene ik er in stak kwam er terug uit. De warmte, de stress (te weinig training!!!), de gezondheid alles te samen de oorzaak van dit ongemak? Gelukkig was drinken geen probleem, liters water, cola, sportdrank om het vochtgehalte op peil te houden.
Rond 6u zondagmorgen was het weer zover, de 2de sessie moest onder de loopzooltjes gelegd worden. Nog steeds geen eten in mijn lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig. Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen die goesting heeft mag met me ruilen.
Het ritueel herhaalde zich, massage, slapen,drinken en eten (dat zich nog steeds niet met mijn persoontje wenste te vermengen). Klaar voor de 3de sessie, zo dacht ik. Zonder de waard gerekend, na 2 maal mijn 2km-tjes te hebben afgemaald (???) was mijn vatje volledig leeg. Een auto zonder benzine zo voelde ik mezelf. Tussen Edingen en Zele werd mijn lopersgraf gegraven.
Voor mij was de Roparun hier ten einde, de geest en het lichaam volledig leeg. En al trachten de anderen me op te beuren, het was al boter aan de galg. Hier zat ik dan een brokje ellende in een busje ergens onderweg. Wat moest ik daar nu mee? Toegeven dat alle gezondheidsperikelen die ik de laatste 8 maanden had ondergaan me voor altijd van het lopen zouden weghouden? Eens voor de spiegel gaan staan en me afvragen of dit wel goed is voor mezelf? Nutteloze vragen want ik heb (soms) een ongelooflijk slecht karakter. Een half uur op een boterham met kaas gekauwd, drinken dat het er langs mijn oren uitkwam om uiteindelijk een banaan naar binnen te murwen. Meer dan 3u heb ik er overgedaan eer iets in mij vertelde dat ik er terug moest aan beginnen. Onze leuze “Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd” indachtig, vertelde ik in het busje dat ik terug mijn kilometertjes wou afmalen. Vlotjes is iets anders maar het liep voorwaarts en doelbewust. De doortocht in Zele heb ik zelfs openminded meegemaakt.
Massage, slapen, drinken en trachten te eten, maar dat laatste behoorde niet tot de geplogenheden van het moment. Stabroek 4u `s morgens, uit het busje voor de eerste km-tjes, alles overgeven.Ik heb nog alle reserves aangesproken en mijn loopjes plichtsbewust afgelegd, maar de laatste 80 km waar je moet fietsen en lopen heb ik wijselijk aan mezelf laten voorbijgaan. Enough is enough, mijn 1,93m waren volledig leeg, maar toch voldaan omdat ik er opnieuw aan begonnen was. Ik hoop en denk ook niet dat de anderen zich slecht voelden bij het feit dat ik het voor bekeken hield.
Half twee maandagmiddag bereikten de Lotgenoten de finish in Rotterdam, we did it again. Het enige team (van de 325) waar het merendeel van de deelnemers echt uit kankerpatiënten bestaat werd luidruchtig toegejuichd door een fantastisch Rotterdams publiek.
Emoties genoeg maar voor mij persoonlijk was dit een Roparun met een ietwat wrange nasmaak. Het zal allemaal wat moeten bezinken. Het zal wat tijd eisen om mezelf af te vragen waar ik hiermee naartoe moet. De wereld mag me veel afnemen maar lopen is een deel van mijn bestaan en dat afpakken laat me een heel klein beetje sterven. En daar ben ik nog lang niet aan toe.
De toekomst zal raad brengen.
Mag ik me tegenover mijn mede-Lotgenoten ploegmaten verontschuldigen dat dit een zeer persoonlijk Roparunverslag is geworden, maar het luchtte op. En zoals hierboven al gezegd ik hoef me voor niets te verantwoorden.
Toch was het alweer een fantastische ervaring, nieuwe vrienden gemaakt, ondanks alles zeer veel plezier en leute gehad kortom het was er alweer eentje in je geheugen te prenten.
Dank aan jullie allen dat ik deel mocht uitmaken van dit fantastische team 239, Lotgenoten Vlaanderen.
Bekijk alles op www.roparun.nlen geniet mee van de prestaties van de 325 deelnemende teams die niet enkel een sportieve prestatie hebben geleverd maar die er ook voor zorgen dat :
"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".
Mijn 6de Roparun, mijn eerste als niet-loper in het Lotgenoten team. Gelukkig had ik in de Ronde van België (zie vorige week) de nodige ervaring opgedaan als bijrijder en roadbooklezer en met een chauffeur als Bob was alles aanwezig om de juiste weg van Parijs naar Rotterdam te vinden. Na een korte kennismaking in Mechelen (vertrekplaats van het ganse team) hadden we in Parijs wat meer tijd om, vooral met de nieuwelingen en dat waren er wel wat, een praatje te doen. Het nadeel van de Roparun is dat je gecocoond blijft in je eigen team, de anderen zie je nooit. 14u33 startuur van het team 239, Lotgenoten Vlaanderen. Voor ongeveer 48u leef je samen met vrienden (allez dat denk ik toch) om het beste van jezelf te geven. Niemand wil onderdoen voor de anderen en ja dat gaat soms ten koste van. Voor het eerst werden we geconfronteerd met ongelukjes. Cathy brak haar enkel, Yvan stopte om bij zijn vrouwtje te zijn (begrijpbaar), Hans liep zichzelf wat in de prak. Een totale teamomschakeling was nodig. Maar de drive en de spirit was nooit weg. Ik heb genoten van een fantastisch team waarvoor allen hartelijk dank. Ik heb me geweldig geamuseerd in een busje vol enthousiastelingen. Ik heb genoten van de uitzichten en niet alleen landschappen maar ook van decolletés met walkie-talkies in. De sfeer was optimaal, daar heb ik getracht mijn steentje bij te dragen, en de rest kwam als vanzelf. We bereikten Rotterdam voor we het zelf goed beseften. We did it again. Toch één minpuntje, ik heb mijn maatje (mijn 30ste vriend) wel gemist. Maar hopelijk (als ik nog mee mag) is hij er volgend jaar terug bij. Mijn oprechte dank gaat uit naar het ganse team 239, maar toch een extraatje voor Josiane en Martin, die de aartsmoeilijke taak hadden om ons opperhoofd Winy te vervangen. Ik weet het hij is "onvervangbaar" en wij hebben hem ongelooflijk gemist. Maar hopelijk is ook hij volgend jaar terug van de partij. Op weg naar mijn, hopelijk, 7de Roparun, 10 runs halen lijkt me een haalbaar objectief.
Toch nog even een laatste opmerking na de verkiezingen. Ik heb nog nooit zoveel positieve commentaren gehoord als de voorbije week. Proficiat van hier en van ginder niet enkel voor mezelf maar ook voor onze partij. Nogmaals een welgemeende dank aan jullie allen.
De laatste vergadering voor de midzomernachtrun zit er ook op. Een zeer constructieve vergadering met een zeer gemotiveerde groep organisatoren (waarvoor MIJN welgemeende dank). Tot op heden zijn er een 17-tal ploegen ingeschreven maar er mogen er nog VEEL bijkomen. Indien interesse : http://www.lotgenoten-vlaanderen.be/index.php/evenementen/midzomernachtrun/30-midzomernachtrun. En al diegenen die lopen te vermoeiend vinden er kan Braziliaans gedronken en gegeten worden. Enkel de sambameisjes ontbreken nog maar wie weet. Allen op post op 14 juni op de atletiekpiste in Lier!!!
Mijn familie was al vanaf woensdag naar het zeetje, ik heb, wegens omstandigheden, dit moeten uitstellen tot donderdag. Maar we hebben er weer van genoten. Lekker gaan eten, wandelingetjes gemaakt, mijn platencollectie aangevuld op de rommelmarkt. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn om te genieten. Vrouwtje, dochter, kleinzoon (onze schoonzoon was geëxcuseerd, thuis werken) meer moet dat niet zijn. Vrijdag hebben we met 4 een bezoekje gebracht aan SeaLife in Blankenberge (http://www.visitsealife.com/blankenberge/) en genoten van een zeeleeuwen-show. Vooral de pinguins fascineerden Fynn in hoge mate. Zondag genoten van Rauw-kermis (Mol). Het was een plezier om Fynn samen met de mama eendjes te zien vissen.
Met een tevreden gevoel afscheid genomen van een supergeslaagd verlengd weekend.
En volgend weekend ga ik op verwen-weekend, hahaha.
Goede vrienden verwacht van mijn geen revolutionaire uitspraken ivm de verkiezingen. Ik ga er geen evaluatieplatform van maken daar zullen anderen wel voor zorgen.
Maar ...
... vermits het mijn blogje is mag ik het even over mezelf hebben.
Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken :
- die op mij gestemd hebben, 1852 wat buiten mijn eigen verwachtingen (max. 1500) is
15
Rony Van Oosterwyck
1.852
- al diegenen die me superpositieve berichtjes hebben nagelaten - de Groene vrienden waarmee ik samen op campagne "mocht" gaan - zij die me op welke manier dan ook een handje hebben toegestoken - het Antwerps campagneteam dat schitterend werk heeft geleverd - Katrien, Ellen en Peter, bedankt om deze wat oudere man te ondersteunen - en al diegenen die ik nog vergeten ben
Ik heb me geweldig geamuseerd, markten en evenementen afdoen, brieven bussen, de ongelooflijk vele babbeltjes (soms diepgaand), barman spelen in onze Pop-up-bar, mails versturen en reacties terugkrijgen.
Bedankt aan alle GroenPlussers. Met een eigen campagneleider (bedankt Luc), een eigen GroenPlusfolder (bedankt Lieve) die een grandioos succes was, hebben we zeker ons steentje bijgedragen.
Ook in onze eigen stad hebben Katrien (federaal) en Peter (vlaams) schitterende resultaten neergezet. 10%, zelfs 11% stemt hier Groen wat toch buiten de verwachtingen is mag ik denken.
Voor mij eindigen de verkiezingen hier en nu. Ik zal nooit meer op een lijst staan (3 verkiezingen meegedaan), dat had ik me al lang voorgenomen, maar het was een eigentijdse ervaring die ik voor geen geld had willen missen.
Nogmaals BEDANKT en vanaf nu gaat mijn blogje over andere dingen al zal er altijd wel een vleugje Groen in zitten. Ik blijf tenslotte voorzitter van de provinciale GroenPlus-werking en er staan nog wel wat zaken te gebeuren;
Het was een markt-week, deze week. Alle dagen was ik wel ergens aanwezig om onze seniorenfolder en mezelf (als foto natuurlijk) uit te delen. Zoals de weken voordien ook al het geval was, weinig negatieve uitspraken gehoord. Ik denk dat ik mijn best gedaan heb, bijna 1300 folders heb ik uitgedeeld. Een seniorenfolder die ongelooflijk goed ontvangen is. "Eindelijk eens een partij die aan ons denkt" was een veel gehoorde uitspraak. Enkele CD&V-ers waren zelfs een (beetje) jaloers en vroegen of ze er eentje mochten hebben.
Donderdag hebben we met een afvaardiging Groenplussers de seniorenbeurs BOEBS in Mechelen bemand met een standje. Het was een lange dag met volgens mijn bescheiden mening een te klein resultaat. Maar we hebben ons positief laten zien en dat telt. Merci Anjes en de anderen voor de spontane medewerking.
Zaterdag speelde ik een thuismatch in mijn eigenste Lier. Ongelooflijk goed geamuseerd, veel babeltjes gedaan, vel folders uitgedeeld en misschien een beetje egoïstische mezelf eventjes proper in beeld gebracht. Velen antwoorden mij "we zullen aan je denken" en ik beantwoorde telkens "je moet niet enkel aan me denken, je moet ook stemmen op ons". Nu maar hopen met het gewenste resultaat. Onze peilingen zijn hoopgevend, de marktbezoeken verliepen schitterend maar dat wil niet zeggen dat ons broodje al gebakken is.
Nog even in de zijlijn vermelden dat ik een serieuze aanvaring heb gehad met één van onze schepen. Maar ik had nu de kans om er iets tegen te zeggen want die krijg je anders toch niet. Ik denk niet dat hij het leuk vondt en het was dan nog midden op de markt. En 's avonds werd ik aangepakt door iemand van NVA met de woorden " dit pik ik niet dat "de man van Groen" gaat rondstrooien dat hij een gesprek met ons (het ging over oude koeien, Ivarem) had geweigerd. Terwijl de schepen (van hierboven) dacht dat wij een gesprek hadden gehad. Begrijpe wie begrijpe kan. Mijn dochter zat er bij en vond dit geen toonbeeld van respect en beleefdheid, zoiets doe je niet op een BBQ. "De man van Groen" noemde hij mij, zelfs mijn naam kon hij niet over zijn lippen krijgen.
Ik ga nu een rustige week tegemoet en af en toe zal ik nog wel een artikeltje droppen op mijn blog en hopelijk zullen er veel van jullie een stem uitbrengen op lijst 2 Groen. Waarvoor onze en vooral mijn opperste dank.
Deze week stond vooral in het teken van de verkiezingen, behalve woensdag dan is het Fynn-etjes-dag (onze kleinzoon). Mijn vrouwtje vond het geraadzamer om vanaf vrijdag maar naar de zee te vertrekken.
Donderdagvoormiddag naar de school (De Mast in Merksplas) van onze dochter om haar een handje toe te steken bij het politieke dabt dat ze organiseerde. Voor de eerste keer werd er in haar school, waar vooral autistsiche jongeren zitten, een politiek debat georganiseerd. Vijf weken op voorhand had onze dochter aan de leerlingen een spoedcursus Vlaamse en Belgische politiek gegeven. Voor Groen trad Kim Buyst in actie en zij was to-the-point. Zij was zelfs vollof voor het enthousiasme van de leerlingen.
Zondagmorgen naar de markt in Heist o/d Berg met een 7-tal teamgenoten. Vooral met Marc Jaspers op trot geweest, de anderen zijn we onderweg ergens verspeeld. Plezante maar ook zware discussies gehad, vooral over de vermogensbelasting. Soms wordt je ook met de neus op de feiten gedrukt, de Groen die hebben nog niets gedaan, dat kost allemaal teveel geld enz ... . Maar het blijft gelukkig altijd bij een woordenwisseling.
In de namiddag werd er aan de bib in Lier een energiestandje opgezet. Heb een klein handje toe gestoken maar er was volk genoeg aanwezig en ik heb me persoonlijk in het lyrische geweld gestort. Enkele duveltjes consumeren en veel babbelen, dat doe ik graag. Soms komt de einzelgänger in mij toch nog naar boven. Dat is een erfenis van mijn vroegere ultralopers-carriere, dat was ook altijd uren alleen. Het enige verschil toen babbelde ik in mezelf nu leg ik het uit aan anderen.
Voor mij zijn deze verkiezingsdagen puur plezier en met een ongelooflijk enthousiasme. Amuseer jezelf is zelfs hier de grote boodschap. Nog 13 dagen te gaan en hopelijk eindigt het in een fantastisch resultaat.
Tot een volgende, waarschijnlijk weer een beetje politiek getint
De leerlingen luisteren met aandacht naar de aanwezige politici Onze dochter als moderator in haar eigen schooldebat
Het Belofte Land was goed gevuld
Katrien, Freya en Kim geven met plezier een Groene uitleg
Het was een zeer variactieve week. Uiteraard met de verkiezingen bezig zijn, een dagje ziekenhuis, minder leuk maar ja ben het al gewoon. Lang weekend aan zee, wandelen en gisteren afscheid nemen van een legendarisch voetbalstadion.
Met een 10-tal Groenen afgezakt naar Van Hool om flyers uit te delen. En tot mijn aangename verrassing werden we daar positief onthaalt. Af en toe weigerde iemand maar de meesten hadden zelfs een dankuwel in de mond. En tot mijn verbazing kende ik er nog heel wat mensen alhoewel het al 14 jaar geleden is dat ik daar zelf gewerkt heb.
De gezondheid laat het wat afweten daarom maandag redelijk dringend naar de oncoloog en morgen onder de scanner. Afwachten is de boodschap.
Woensdag was het zoals gewoonlijk babysitdag in Mol. En we hebben er samen weeral stevig van genoten. Donderdag met bomma en bompa voor 2 maanden naar Blankenberge, nee wij maar voor een 4-tal dagen. Net als vorig jaar hebben we meegewandeld in de "Tweedaagse van Blankenberge", een stevige polderwandeling van 15km. En verzorgd dat je daar wordt soep, boterham met kaas, boterham met vis, peperkoek en wafeltjes en bij aankomst een Kokketeute (mijn vrouwtje vindt dit een heerlijk biertje). Mooi weer nodigde uit om te gaan "chillen in het reefcafé" (dit versta ik zelf niet maar dat klinkt mooi). Mojito en duvel gedronken, lekker gegeten, aangenaam gezelschap wat wil een mens nog meer.
Gisteren, bijna met tranen in de ogen, afscheid genomen van een legendarisch Liers monument. Het Lyra-voetbalstadion is niet meer. Er zal nooit meer een balletje rollen. Het moet wijken voor een projectontwikkelaar. Ja zo gaat dat in het hedendaagse leven zeker, voor sentiment is er nog weinig tot geen plaats.
Hier ga ik het voor bekeken houden, nog een aangename week in het vooruitzicht en tot ... ?
Op de houten pier in Blankenberge
Tweedaagse van Blankenberge
Als beloning een Kokketeute en een boterham met vis, lekkkkkkkkkker
Jaren heb ik aan sport gedaan en ja ik ken het woord "verzuring". Eens je spieren hierdoor overmand worden is het over en out.
Maar tegenwoordig blijkt het woord een algemene ingang te hebben genomen tijdens ons dagelijks leven. Ouderen mogen niet meer petanqen want het geluid van de ballen verstoord (???) de omgeving. Kinderen mogen niet meer buitenspelen want ze maken te veel lawaai. Als jemet een aantal mensen wat teveel op één plaats blijft hangen zorg je voor overlast, na de hangjongeren zijn er nu ook hangouderen. Er mogen ook geen bepaalde bouwwerken te dicht in onze buurt staan. Het mag er allemaal wel komen maar niet in mijn achtertuin is de duidelijkste omschrijving. Kortom de beperkte tolerantie die er vroeger nog bestond is geheel en al verdwenen.
Maar de deur werd vorige week volledig dichtgedaan, ik dacht dat ik het in Keulen hoorde donderen. Mensen protesteren tegen de overlast van kankerpatiënten in hun woningblok. Zij zorgen voor teveel inname van parkeerplaatsen, ze zorgen voor braaklawaai. Kan het nog erger?
Deze mensen hebben al genoeg problemen om zelf tot rust en genezing te komen en dan krijg je er dat nog bovenop. Ik heb nog het interview gezien op VRT (http://www.canvas.be/programmas/terzake/369875ac-aab6-4773-8247-6270f0618c6c vanaf 21min 30) met Rik Torfs, niet direct iemand waar ik fan van ben, maar zelfs hij vondt dit een brug te ver. En ik had de indruk dat de vraagsteller nog meedeleven voelde met de klagers en zagers, maar misschien moest hij advocaat van de duivel spelen.
"Hier botsen we op de grenzen van wat beschaving mag genoemd worden", drukt in één zinnetje uit waar het hier om gaat. De verzuringsmaatschappij viert hoogtij. En hoe kunnen we dit verhelpen? Een beetje minder egoïsme, een beetje meer respect.
Maar ja we zien en horen niets anders. Op alle maatschappelijke niveaus is het respect voor je medemens totaal verdwenen.
Laat ons er met zijn allen voor zorgen dat ons egoïsme wat ingeperkt mag worden en dat we terug respect voor elkaar opbrengen, ook al hebben we niet dezelfde overtuigingen.
Nog één zinnetje wil ik er persoonlijk aan toevoegen en ook dit gaat wellicht een brug te ver, maar van mij mogen die 12 klagers zelf kanker krijgen.
Een tijdje geleden heb ik een open-mail gestuurd ivm de Ivarem-factuur. Zes keer bedrogen op één factuur, het moet maar kunnen. Wel de minister is zo beleefd geweest een antwoord te sturen dat u hierbij integraal kan lezen :
Geachte heer en mevrouw Van Oosterwyck-Bruynseels,
Een lokaal bestuur, zoals de stad Lier, is autonoom in het bepalen van haar belastingen en tarieven. Ze kan het beheer van een aantal taken overdragen aan een intercommunale door middel van een gemeenteraadsbeslissing. De stad Lier heeft dit voor de taak afvalbeheer gedaan aan de intercommunale Ivarem.
Voor afvalbeheer zijn er 3 mogelijkheden van aanrekening die kunnen gecombineerd worden: - variabele aanrekening; een betaling per kg, volume, ophaalbeurt; - vaste aanrekening; een forfaitaire belasting, een bijdrage voor de huur van een recipiënt of andere infrastructuur; - de algemene middelen van de gemeente. De facturen voor afvalinzameling en -verwerking die de gemeente krijgt, moeten immers betaald worden ongeacht of de variabele aanrekening en de vaste aanrekening uit zichzelf voldoende opbrengen om ze te betalen of niet. Als er verschil is tussen het totaal van de facturen en de inkomsten van de variabele en vaste aanrekening, wordt dit bijgepast uit de algemene middelen.
Het principe 'de vervuiler betaalt' speelt vooral in de variabele aanrekening. De vaste aanrekening betreft kosten die het lokaal bestuur heeft voor elke inwoner ongeacht of deze veel of weinig gebruik maakt van de aangeboden infrastructuur en dienstverlening. Hier betaalt de burger voor het bestaan van deze voorzieningen. Voor de algemene middelen geldt de wetgeving rond belastingen, opcentiemen, en dergelijke meer.
Het toezicht op de 54 euro forfaitaire belasting is de bevoegdheid van de Vlaamse minister, bevoegd voor binnenlands bestuur, de heer Geert Bourgeois. Over de rechtmatigheid hiervan kan u contact nemen met het Agentschap Binnenlands Bestuur, Desguinlei 100, 2018 Antwerpen.
De OAVAM heeft de kostenstructuur van de ophaling door Ivarem in detail doorgenomen en kan u verzekeren dat Ivarem u niet meer aanrekent dan de werkelijke kosten die ze heeft. Vroeger werd daarvoor een aanzienlijk deel vanuit de algemene middelen gefinancierd. Dit kon u als burger alleen merken indien u de gemeentebegroting tot in detail zou nagekeken hebben. De nieuwe manier van werken maakt de kosten van het afvalbeheer zichtbaar voor elke burger door directe aanrekening, zodat deze zich nog meer bewust wordt van de noodzaak om de hoeveelheid afval minimaal te houden.
Voor het verschil tussen het jaarverbruik dat Ivarem u aanrekent, en het verbruik dat u zelf heeft berekend, neemt u best rechtstreeks contact op met Ivarem. Ook voor de weging, die volgens uw vaststelling niet kan, zal u eveneens contact moeten nemen met Ivarem. De contactgegevens van Ivarem staan op uw factuur en op de gele brief vermeld.
Vriendelijke groeten,
Hugo Geerts
Wat leren we hier nu uit? NIETS
Dat elke intercommunale zijn eigen zin kan doen, want niemand komt er tegen in. Zelfs de politiek, die natuurlijk verweven zit in deze toestanden, doet er niets aan. Integendeel ze krijgen nog gelijk ook.
Hier hou ik het voor bekeken en misschien ga ik er eens over nadenken of ik mijn vuil niet in vuilbakjes van de stad of misschien rechtstreeks in de Nete kan gooien. Hahaha.
Maar we hebben ons best gedaan om er iets positief uit te halen. En als ik iets geleerd heb is dat er met dit stadsbestuur als burger niet te onderhandelen valt. Zelfs mijn naam mocht niet vernoemd worden bij het indienen van de aanvraag tot het organiseren van de Midzomernachtrun want dat zou negatief kunnen uitdraaien. Maar wees gerust alles is goedgekeurd en op 14 juni is het zover.
Maar eerst nog de verkiezingen. Op de lijst van het Vlaams Parlement op plaats 15, uw ondergetekende : Rony Van Oosterwijck
Vanmorgend alles in orde gebracht om de Lierse Groen Krant te gaan ronddragen. Het zonnetje scheen zwak en warm was het niet, 2 buitjes heb ik getrotseerd maar mijn 620 krantjes zijn verdeeld. Ik ben ook een 20-tal canvaskaarten kwijt aan mensen die ik op straat tegenkwam. Een simpele goedemorgen opent perspectieven tot een gesprek, slechts één iemand moest van onze partij niet weten, maar daar steek je geen energie in om hem te overtuigen. Zelfs een bezoekend echtpaar uit Herent (Vlaams Brabant) spraken me aan en vonden het fantastisch dat ik zelf de krantjes in de bus ging steken. Het was een leuke "Goede Vrijdag" morgend, hopelijk met een naar wens verlopen resultaat op 25 mei.
Maar ik, ik zie het volledig zitten.
Wat wel een beetje verrassend overkwam, als de mensen op mijn canvaskaart lazen dat ik voorzitter was van de Groene Senioren. De meesten vonden dat ik er nog goed geconserveerd uitzag.
De campagne voor de partij is al even bezig maar de mijne is nu definitief gestart. Op naar 25 mei en een positief resultaat in het verschiet. Ik geloof er in hopelijk jullie ook!!!
Voor meer info kunnen jullie nog terecht op mijn eigen verkeizingswebsite : users.telenet.be/groen.rony.
Het werd een rustige week waar wandelen, eten en drinken de voornaamste ingrediënten waren.
Woensdag mijn (zeer, beperkte) kookkunsten nog eens laten spreken. 7 Liter soep was het eindresultaat. 2 Potten witloof-komkommer en 5 liter tomaat-paprika en mijn vrouwtje heeft ze beiden goedgekeurd.
Vrijdagavond, sinds enige tijd onze wekelijkse lekker-eten-avond, een fantastisch dinertje gehad in de Soetemin (http://www.soetemin.be). Mijn vrouwtje, zeer Grieks-gezind, nam de meze met een flesje rezina en ik de maandmenu overgoten met enkel duveltjes. Vooral het voorgerecht (pannacota van bloemkool en knolselder met carpaccio van cocquille) zal me eeuwig bijblijven. Net als de kaas die gerijpt is in as (iets van Durbuy denk ik). Zaterdagavond opnieuw aanschuiven aan tafel ditmaal in de Cuzina (http://www.cuzina.be). Ook daar werd het weer een smaakfestijn, sardines met pepers en gember en een tajine royale en natuurlijk ondergedompeld in een zee van duveltjes.
Vrijdagnamiddag stond de laatste wandeling van "sport-overdag" op het programma. De laatste kilometertjes van een zeer geslaagd seizoen (soms meer dan 40 deelnemers) met dank aan Guy. Hij werd terecht beloond met een heerlijke mand grootse bieren. Laat het je smaken Guy en we kijken al uit naar september. Mijn oude loopvrienden organiseren jaarlijks een marathon-wandeling. De Rursee-marathon (http://www.rursee-marathon.de/index.php/streckenprofil) was aan de beurt. Met 9 stoere mannen vertrokken om 6u aan de parking van Lierse en 2u en half later start van de marathon in Rurberg. Grijs, mistig weer veranderde langzaam in een heerlijk zonnige namiddag. na 26km hield ik het voor bekeken, het was goed geweest. De rest nam de tweede lus van 16km nog voor rekening. Wim hield me gezelschap en we hadden een plezierige conversatie vergezeld van enkele Bitburgers. Heerlijk !!! Nadat de anderen hun wandeling voltooid hadden was het hoogtijd om huiswaarts te keren. We gingen met zijn allen nog eten in de Cuzina (zie hierboven)
Vandaag was het Vlaanderens mooiste. Nog eerst even genieten van Kenenisah Bekele (vorig jaar nog in Lier, http://www.sporza.be/cm/sporza/atletiek/1.1664835) in zijn allereerste marathon. 2u 05 02 je moet het maar doen bij je debuut en tevens een parcoursrekord in Parijs. En dan werden de tweewielers bovengehaald. Het was genieten maar ik wist niet dat 3 Belgische renners dom-dommer-domst zijn. Zie mijn FB-pagina : https://www.facebook.com/rony.vanoosterwijck/posts/10203468879991861?notif_t=like. Maar proficiat aan Fabian Cancelara.
Dit is mijn laatste blogje voor onze familietrip naar Tenerife. We zijn er mee weg samen met onze dochter, schoonzoon en natuurlijk onze kleinzoon Fynn. Tot binnenkort en dan zal de verkeizingskoorts alweer met wat graadjes gestegen zijn. Hopelijk stijgt nu de temperatuur in Tenerife. Adios!!!
Een open-mail schrijven naar iemand als U is voor ons geen dagelijkse bezigheid maar over het betaalprobleem ivm het afvalbeleid van een intercommunale (Een intercommunale in België is een vereniging van twee of meer gemeenten met als doel taken van gemeenschappelijk belang te realiseren) willen wij toch even vragen hoever deze intercommunale mag gaan? Wij veronderstellen dat er ook hier grenzen zijn.
Wij hebben, als modale burger, een factuur in de bus gekregen waarin we liefst 6 keer, ja U leest goed, 6 keer belazerd (sorry voor het woordgebruik, maar er schiet me niets anders te binnen) worden.
En dan durft men spreken van de “vervuiler” betaald. Als goede sorteerder hebben wij ons uiterste beste gedaan en dan gebeurd er dit … .
Eerstens onze vorige facturen bedroegen telkens rond de 20 euro, deze keer dienen wij 86 euro als bijdrage te storten. Als U het mij vraagt een verhoging van 430%. Als dat normaal is houden wij ons hart vast. Als elke intercommunale vb. voor gas, electriciteit, water, tv-distributie enz … zijn factuur met 430% gaat verhogen dan is het einde wel in zicht. Er is nu al teveel armoede in deze rijke regio en dat zal dan enkel de hoogte in gaan.
Men eist van ons een bijkomende betaling van 54 euro voor elk huisgezin. Of men nu alleenstaande (vooral ouderen en jongeren) is of een gezin van 6 personen, iedereen betaald hetzelfde bedrag. Iemand die 3000 euro in de maand verdiend, en wij gunnen hen dat, moet evenveel betalen als iemand die met 900 euro moet rondkomen. Een totaal scheefgetrokken situatie of vindt U dat zelf niet?
De verhogingen van het ophalen, enkel de betaling als ophaalbeurt; zijn verdubbeld (van 0,35 naar 0,7 euro ???) en de betaling per kilo is met 30%
(van 0,17 naar 0,22 euro) gestegen. Dit krijg je op je factuur te lezen zonder enige voorafgaande verwittiging en zonder enige schroom. Doodleuk schrijft men in onze gele brief : “Zo komt U met 1 betaling een heel jaar toe”. Alles is hier blijkbaar toegelaten
Onze nieuwe factuur wordt berekend op “uw jaarverbruik” (staat letterlijk in de gele bijbehorende brief). Ivarem heeft een ander idee van jaarverbruik als wij moet ik eerlijk toegeven want ons jaarverbruik wordt gerekend op 31,88 euro.
En ons verbruik van 1/02/2013 tot 31/03/2014 (zijnde 14 ??? maanden) bedraagt maar 27,85 euro. Dit zijn allemaal kleine bedragen maar als men dit berekent op het totaal aantal gezinnen waar Ivarem verantwoordelijk voor is dan gaat dit over serieuze bedragen.
En tenslotte de controle van het gewicht. Ons normaal leveringsgewicht bedraagt tussen de 3,5 en 7 kg, waarschijnlijk met afrondingen naar boven. En plots heb ik een levering van 16kg. Ik heb een kleine vuilbak en daar kan zelfs geen 16kg bakstenen in.
U ziet geachte Minister-President voor ons is dit alles een brug te ver en wij zouden het ten zeerste op prijs stellen moest er enige vorm van controle op dit systeem komen.
Miin vrouw en ik beschikken niet over de nodige financiële middelen om hier een zaak aan te spannen bij wie dan ook maar wij hopen op het gezonde verstand van U en Uw regering om hier even bij stil te staan.
Een mens moet zijn tijd nuttig besteden want hij is al zo kort. Ik tracht dat te doen en meestal lukt dat wel. Maar er zijn zo van die momenten dat je denkt waarom? Ik heb me zelf kandidaat geteld (op aanraden van) voor het "Beheersorgaan Sport" dat hier in Lier in het leven is geroepen. Dit om ook nog wat voeling te hebben met het sportieve in onze stad. Maar na onze 2de samenkomst ben ik er heilig van overtuigd dat dit een nutteloos instrument is en ik heb de verantwoordelijken daarover al eens aangesproken. Het is nu aan hen om de zaak te bekijken, maar eerlijk gezegd voor mij hoeft het niet meer.
Voor de rest van de week niets dan superleuke dingen gedaan. Naar een gedreven Bart Staes gan luisteren, naar een regionale Groenvergadering geweest (heb er geen woord gezegd, maar dat hoefde niet) waar ik een luisterend oor heb gelegd naar de activiteiten van onze buurgemeenten. Ik denk dat ze er allemaal klaar voor zijn en met een gedreven kracht als Kristof kan het niet fout lopen.
Babysitten op ons kleinkind is ook een wekelijks terugkerend evenement. Heerlijk om met zo'n ventje buiten te komen. Vrijdag heb ik hem mee genomen naar de "Sport-overdag-wandeling" en iedereen was het er over eens dat het een braaf manneke is. Hij gaf geen kik (tenzij aangename geluidjes) gedurende de meer dan 2 uur durende wandeling en altijd maar rondkijken en genieten. Zaterdag naar de markt hetzelfde, rondkijken en voor iedereen heeft hij een smile in petto.
Gisteren was het supersunday voor AC Lyra, wat een deelnemers, wat een volk, wat een ambiance kortom een surplus voor onze stad. Lier op de sportkaart zetten is voor Lyra zeker gelukt. En toch zijn er nog, hoe moet ik dat bewoorden, apsjaars die het zeer, zeer moeilijk hebben met zulke evenementen. Waarschijnlijk is er zelfs één iemand die er in slaagt om het parcours volgend jaar te laten veranderen (het is te hopen dat het bij die ene blijft anders ...). En het schepencollege blonk weer uit door afwezigheid, sorru meneer Andries,onze schepen van Sport, hij liep zelfs mee. Net als minister-president Kris Peeters en net als mijn liefste vrouwtje. Een burgemeester is er voor iedereen en niet alleen om bij de bootvissers aan een orgel te draaien. Proficiat AC Lyra voor alweer een prachtorganisatie en bedankt voor jullie hartelijke uitnodiging.
Deze week brengt terug wat rust in het leven, geen vergaderingen, geen speciale activiteiten, maar veel tijd om te gaan wandelen.
Groetjes iedereen en tot ...
Neem ook eens de moeite om mijn nieuwe website te bezoeken waarvoor hartelijke dank : http://users.telenet.be/groen.rony/Site/Welkom.html
Voor de 6de keer organiseerde ik samen met Lotgenoten Vlaanderen (http://www.lotgenoten-vlaanderen.be) een ontbijtjogging in mijn dierbare stad.
Mijn vrouwtje bekommerde zich om het loopgedeelte (groepsjogging van een 8-tal km) en mijn goede vriend Guy nam het wandelinitiatief voor zijn rekening (sinds een 3-tal jaren kan er ook gewandeld worden).
Ondertussen waren mijn vrienden Lotgenoten (en onze dochter en schoonzoon) druk in de weer om de parochiezaal klaar te zetten. Het eten (dankzij traiteur Familia, http://traiteurwellens.be, in Nijlen) was al gearriveerd en er werd al druk spek en eieren gebakken (en eitjes gekookt).
Tegen 10u arriveerden de eerst, hongerige eters. Spijs en drank in overvloed, niemand moest zichzelf iets te kort doen. Nog snel 2 interviewtjes (eentje voor "Onze TV, Lier en eentje aan Lierinbeeld) gegeven, nam ik rustig de tijd om met iedereen een babbeltje te doen. Na een heerlijk ontbijt werd er rustig de tijd genomen om nog een biertje (of iets dergelijks) te degusteren.
Nog de nodige opruimingswerken en alle gerief teruggebracht naar Nijlen en onze ontbijtjogging zat er helemaal op.
DANK aan mijn Lotgenoten voor de belangrijke hulp, DANK aan de aanwezigen voor de nodige ondersteuning en DANK aan de gulle storters, die er lichamelijk niet bij konden zijn maar toch een financiële bijdrage hebben gestort.
Hopelijk zie ik jullie allen weer volgend jaar voor de 7de editie.
Gisteren met onze dochter een tentoonstelling gaan bezoeken in het verre Brussel. Een fietsje, een treintje, een trammetje en een tevoetje en we waren vrij vlug op onze bestemming.
Reeds maanden geleden had onze dochter mij uitgenodigd om samen met haar, tijdens de speciale lerarendagen, deze tentoonstelling te bezoeken. En we hadden het geluk van een leuke, goedvertellende gids te hebben. Ook al duurde het 1,5 uur, het was toch een beetje kort. Maar omwille van andere verplichtingen kon ik niet langer blijven.
Teruggaan doe ik zeker want het is de moeite waard en bijkomend pluspunt de plaats waar de tentoonstelling opgesteld is, het Museum voor Krijgskunst (http://www.klm-mra.be/klm-new/nederlands/main01.php?id=menu_links/startpagina) is gratis te bezoeken. Allen daarheen zou ik aanraden. het is een dagtripje waard en er zijn nog 2 andere musea in de buurt (o.a. Autoworld ...).
Meer woorden ga ik er niet aan vuil maken, hopelijk doen deze onderstaande foto's jullie allen goesting krijgen.
Veel kijkplezier!!!
Museum voor Krijgskunst (gratis)
Motor FN, Herstal (voor de oorlog)
Hiermee begon de 1ste wereldoorlog
Door de loopgraven
Grensovergangen tijdens de oorlog
Winkel met Amerikaanse waren (corned-beef, hmmm lekker!!!)
Eerst en vooral bedankt iedereen voor de felicitaties via FB, e-mail, sms, persoonlijk. Robijnen huwelijk is inderdaad 35 jaar en niet zoals sommigen beweren 40 jaar (blijkbaar is dit zo in Nederland, maar tot het tegendeel bewezen is zijn we nog altijd Belgen). We hebben er een fantastische dag van gemaakt maar eigenlijk beperkte de essentie zich tot eten en drinken.
Een eetfestijn dat al van vrijdag begon. Ik had voor mijn vrouwtje Gentse waterzooi klaargemaakt en dat was heerlijk, niet mijn maar haar woorden. Elk 2 borden hebben we binnengesmikkeld.
Zaterdag een dagje Mechelen wat shoppen maar 's middags lekker gaan eten (http://www.demargriet.be). Vispannetje en duvel om duimen en vingers af te likken. 's Avonds de overschot van de waterzooi tussen de kiezen geslagen. Het moest allemaal maar zo lekker niet zijn.
Zondagmorgen genoten van een heerlijke brunch in de Zuid-West (http://www.zuid-west.be). Te veel om op te noemen en ook hier een duveltje gedronken, wat wil een mens nog meer! In de namiddag kregen we hoog bezoek van dochter, schoonzoon en kleinzoon. In de Refuge nog wat duveltjes genuttigd en dan thuis pistoletje gegeten.
De volgende dagen ga ik iets soberder moeten leven, want ik ben stilaan op weg naar de 100kg. Maar heb ik nog wel zin om hier iets aan te verhelpen?
Vanmorgen was ik nog geen 10 passen van mijn voordeur verwijderd en enkele buurtbewoners klampten me aan. Waarom ik en niet een ander (???).
Ze waren een beetje van de kaart, een beetje ontsteld. Het gerucht ging, in de wereld gestuurd door wie?, dat de Merelstraat en de Paul Krugerstraat enkelrichting zouden worden. En dat de Lijnbussen terug door onze straat zouden rijden. Begrijpe wie begrijpe kan een smalle straat als de Merelstraat onderhevig aan bustransport en niet eentje maar een hele caravaan per dag.
Ik was zelf stomverbaasd want meestal weet ik toch iets maar nu viel ik helemaal uit de lucht. Mijn licht opgestoken bij de Groen-voorzitter die in onze buurt woont maar ook zij was helemaal niet mee.
Dan maar mijn een telefoontje naar de verkeersdienst van onze stad. Op de achtergrond hoorde ik wat geroezemoes maar na enige tijd kwam de opluchting. Niemand was op de hoogte van dit verhaal. Gelukkig maar.
Meestal waar er rook is, is er vuur maar dat zou nu niet van toepassing zijn. De zeer vriendelijke stadsambtenare zou mij wel op de hoogte houden moest er zich toch een verandering in de verkeerplanning voordoen. Waarvoor mijn opperste dank.
Maar wie schept daar nu genoegen in om zoiets de wereld in te sturen? Er worden hier nog niet genoeg onwaarheden de wereld ingestuurd (of er wordt helemaal "niets" ingestuurd, ben nog altijd wachtende op antwoorden waarvan de vragen meerdere maanden geleden gesteld zijn).
Als iedereen het respect en de eerlijkheid tegenover anderen zou in acht nemen dan zou onze stad er weer heel wat beter uitzien.
Het is niet makkelijk om een keuze te maken waarover mijn wekelijks blogje gaat handelen. Misschien moet ik maar een paar keer meer in de pen duiken.
Mijn weekavonturen waren weer schitterend, maar er was ook de voorstelling van de Groene Vlaamse lijst. En ja ik ben ongelooflijk trots dat ik daar mag bijstaan. politiek gezien heb ik helemaal geen gewicht in de schaal te werpen, maar mijn engagement (dat wel iets verder gaat dan de meeste leden) en mijn "jeugdig" enthousiasme zijn reden genoeg om met genoegen deel uit te maken, zoals mijn vriend Calvo zegt, van dit DreamTeam.
En toch wil ik mijn blogje nog een andere richting geven. Het is weer Ivarem-time. Nu begint iedereen zich te roeren, nu de facturen binnenkomen en ja dat stoort me een beetje. In Duffel is er een politicus (http://www.gva.be/regio-mechelen/duffel/hoge-factuur-van-ivarem-zet-kwaad-bloed.aspx) (http://www.gva.be/regio-mechelen/duffel/oproep-kom-maandag-naar-het-gemeentehuis.aspx) die er plots garen wil uit spinnen, maar als wij indertijd de vraag stelden in alle Ivarem-gemeenten of er iemand bereid was mee op de kar te springen was het in Duffel ijzig stil. Maar nog straffer is dat ons hypocriet schepencollege zich nu, voor de 2de keer, distantieert van de hoge facturen.Er staat in de krant letterlijk : "Ook burgemeester Frank Boogaerts (N-VA) apprecieert de beslissing van Ivarem niet om het maximumbedrag per factuur van 60 naar 150 euro te verhogen."
Ik betaalde vroeger 18 euro per jaar en ik blijf dit bedrag betalen punt amen en uit. En als de Ivarem-verantwoordelijke beweerd dat de kosten (omdat ze meer facturen moeten leveren) gedragen zullen worden door de gemeenten dan is dat maar zo. De stad zal aan mijn 54 euro niet veel overhouden. Het had anders en beter en socialer gekund maar wie zaait zal oogsten.
Nog veel succes met de Ivarem-facturen, mijn broertje, onze vriend Tom en de 2 gezellige Mechelaars hebben getracht om er iets aan te doen en het is ons spijtig genoeg niet gelukt. Maar hetgeen in ons achterhoofd zat, nml. dat de mensen pas zouden reageren als men de rekening zou gepresenteerd krijgen, is hiermee ten volle bewaarheid geworden.
Groetjes aan iedereen en ik ga seffens mijn koffietje drinken in de Réfuge en waarschijnlijk nog wat nakaarten over de Lierse en Ivarem.
Deze week was er eentje van uithuizigheid, maandag en dinsdag Brussel, woensdag Mol en vrijdag Turnhout. Deze vervoeringen meestal met de trein en geen enkele die "te laat" was, waar gaan we dat schrijven!!!
Maar ik wil het over iets anders hebben. Muzikaal ben ik nogal beperkt, neen ik speel geen instrumenten, maar het luisteren er naar. Het moet Nederlands klinken en het mag iets meer zijn dan een schlager, laten we het kleinkunst noemen. Al dekt de naam de lading niet echt. Mijn muzikaal probleem is ook nog dat ik niet zo hou van verandering (!!!). Schoenmaker blijf bij je leest.
Enkele weken geleden trad Laïs op in de Jezuïtenkerk in onze stad en ik ben niet echt gelukkig terug naar huis gegaan. Ik neem aan dat elke zanger(es) of groep op een bepaald moment een andere weg wil inslaan. Maar voor mij als luisteraar is dat niet altijd te pruimen. Ik had ooit al eens een Laïs-optreden meegemaakt dat helemaal de verkeerde (mijn) richting opging en dat was nu weer. Het klonk allemaal best mooi maar het was mijn ding niet.
Zo ook weer zaterdag tijdens Kleinkunsteiland. Ik had de vorige 2 afleveringen ook meegemaakt en was helemaal aan mijn trekken, als kleinkunstfanaat, gekomen. Dus met volle verwachtingen naar deel 3. Maar ook hier ben ik niet gelukkig naar huis gegaan. Ok, 4 rasmuzikanten, 4 schitterende zangers en zangeressen, maar de "kleinkunst" bleef wat weg. Parodieën, sexgetinte liedjes (mag maar niet overdrijven), er werd al eens gelachen (vooral Nele Goossens was in haar element) maar te weinig kleinkunst. Een leuke avond maar niet meer dan dat.
Misschien ligt het aan mij maar ik ga graag luisteren naar die muzikale acts waar ik van hou en dan hoeft "verandering" voor mij niet echt. Niet getreurd volgende keer beter althans dat hoop ik.
Groetjes en tot één dezer!!!
De "geluksprofessor", een aandachtig voorzitter en een parlementslid
Vragen staat vrij (een vroeger radio-programma?), maar antwoorden niet!!!
Het is niet de eerste keer dat ik als (bezorgde) burger vragen stel aan het schepencollege, ook in de vorige legislatuur viel dat veelvoudig voor. Maar een antwoord, positief of negatief kwam altijd terecht.
Dat lijkt nu wel even anders te zijn.
Even chronologisch werken :
30/10/2013 : Vraagstelling aan de heer Herrijgers ivm het afschaffen van de milieuconvenant. Waardoor alle steden en gemeenten een deel subsidies kwijtspelen. Ook de stad Lier maar zij tonen geen verzet, terwijl andere gemeenten (ook onder NVA-structuur) wel in het verzet gaan met een open brief aan de Vlaamse regering.
25/11/2013 : Een sorry-mail "We geven zo snel mogelijk een antwoord.", maar geen antwoord. Plus dat ik nog een 2de vraag stel ivm de Gassite. "Waar het afgraven eindigt eindigt volgens mijn mening niet de vervuiling wat gaat daar gebeuren? En waar blijft men met de afgegraven grond en wat doet men er mee? ."
8/1/2014 : Opnieuw een sorry-mail "Aanstaande maandag zullen wij in het college een definitief standpunt innemen en ook daarmee naar buiten komen.Dinsdag zal ik u dit laten weten en doorsturen.Sorry voor de vertraging, het was niet de bedoeling dit te negeren." Ondertussen zijn we al wel enkele maanden verder.
Op datzelfde moment stel ik aan een andere schepen, de heer Wollants, een mobiliteitsvraag.
22/1/2014 : De heer Wollants geeft me gelijk in mijn vraagstelling "Het klopt dat ter hoogte van die versmalling fietsers en automobilisten niet samen kunnen passeren." En geeft als aanbeveling : "vraag de diensten om de situatie eens in detail te bekijken. ". Ondertussen zijn we bijna een maand verder maar een definitief antwoord heb ik niet meer ontvangen. Nochtans heb ik hem zelf een aantal oplossingen gegeven, maar die zul te gemakkelijk en te naïef zijn.
Omdat ik het eigenlijk een beetje beu was en het begint te lijken op een minachting tegenover de burger stel ik een persoonlijke vraag aan het VVSG, waar ze me melden dat ze enkel antwoorden op vragen van ambtenaren (???). Raar maar waar. Ik doe een stapje bij en stel dezelfde vraag aan de bevoegde minister. Vraag : Is het schepencollege en zijn burgemeester verplicht te antwoorden op vragn van burgers? Het eerste antwoord lag moeilijk (nochtans geen moeilijke vraag, lijkt mij) het 2de antwoord : "Als de vraag een gewone, eenvoudige vraagstelling is, raad ik aan om de deontologische code van de mandatarissen na te lezen. Hierin kunnen regels staan over de manier waarop de mandatarissen moeten omgaan met vragen van burgers." Ik heb even nagekeken en in onze stad blijkt er GEEN deontologische code voorhanden te zijn. Dus ... hoeven zij ook geen antwoord te geven op burgervragen?
28/1/2014 : Antwoord van een Liers ambtenaar (ivm de vraagstelling op 25/11/2013) :
Ik nam vandaag contact op met de bodemsaneringsdeskundige E.S.A. bvba van de Gassite. De contactpersoon, Marijke Van Camp, vertelde mij dat de sanering nog niet is afgerond. Momenteel is men bezig met de analyse van de controlestalen, hieruit moet blijken of de grond voldoende gesaneerd is.De plek waar al palen in de grond zijn geslagen ligt achteraan het terrein, dit deel is niet vervuild en valt niet onder het bodemsaneringsproject. Indien hierover nog vragen zijn kan u contact opnemen met de contactpersoon bij E.S.A. Nu is het aan mij om de firma te vragen of alles vlogens de regels verloopt. Alle gekheid op een stokje, het is toch het stadbestuur dat de nodige stappen moet ondernemen om te kijken of alles volgens de regels verloopt.
Ondertussen zijn we 10 februari 2014. Op de vraag van oktober heb ik helemaal geen antwoord gekregen. Op de vraag van november moet ik zelf aan de bewuste firma maar een antwoord vragen. En op mijn vraag van januari wacht ik nog op een aanvaardbaar antwoord.
Iedere lezer mag hier zijn mening over hebben, maar dit getuigt van weinig of GEEN respect tegenover de Lierse burger, waar ik tot op heden nog altijd deel van uitmaak.
groetjes en sorry voor meer tekst en geen fotomateriaal.
Kim Buyst in actie en zij was to-the-point. Zij was zelfs vollof voor het enthousiasme van de leerlingen. 
met mijn eigenste broertje een beetje in de hoofdrol. Hij was supergoed. Had ik het anders verwacht? Lees meer : 
in Lier een energiestandje opgezet. Heb een klein handje toe gestoken maar er was volk genoeg aanwezig en ik heb me persoonlijk in het lyrische geweld gestort. Enkele duveltjes consumeren en veel babbelen, dat doe ik graag. Soms komt de einzelgänger in mij toch nog naar boven. Dat is een erfenis van mijn vroegere ultralopers-carriere, dat was ook altijd uren alleen. Het enige verschil toen babbelde ik in mezelf nu leg ik het uit aan anderen. 
