Vrijdag 27/6: na een erg koude nacht , 's morgens om 6 u op voor een "sun rising" game drive. Dat was wel goed om te wennen aan het vroege uur want morgen moeten we al rond 4u op aangezien de start van halve- en ganse marathon om 7u15 is. Het wordt hier pas licht tussen 6u30 en 7u en vertrekken in het donker (met de jeeps) heeft wel iets. Zo voelden we ook dat eens de zon op, de temperatuur al vrij snel steeg. Goed om er rekening mee te houden. Het was ook wel interessant dat we bij die game drives (zowel gisteren als vandaag) voor een groot deel op het parcours van de wedstrijd reden wat ons al een goed beeld gaf van wat we konden verwachten. En het beloofde pittig te worden gezien de ondergrond, het heuvelachtige, de temperatuur én de hoogteligging (rond de 1700 m ). Dé verrassing kwam er dan ook toen we op amper 50 m van het parcours een leeuw konden spotten maar ... die lag er nu nogal lui bij in het Savannegras (FOTO) om nog te zwijgen van de olifanten, buffels, een (door een leeuw) verwonde zebra en andere dieren.

Tijdens het ontbijt kregen we wat informatie naar welke projecten ons inschrijvingsgeld ging en dat was o.a. naar 1 van de scholen die we nadien bezochten. Daar liepen kinderen tussen 3 jaar en 14 jaar school ; 1-ste kleuterklas tot een 8-ste leerjaar. Zoals reeds eerder vermeld is het onderwijs hier niet verplicht maar de kinderen zijn wel heel gemotiveerd want ze willen hun "beroepsdromen" (al dan niet realistisch) waar maken. Toch even een kleine kanttekening: voor het 1-ste kleuterklasje waren er 80 kinderen ingeschreven. Daarvan waren er toen 50 aanwezig met ... 1 kleuterleidster. Als er 70 à 80 aanwezig zijn voorzien ze 2 kleuterleidsters en toch waren die kindjes hééél gedisciplineerd bij in hun klasje.

Daarna was het tijd voor onze wedstrijdregistratie: ontvangst van borstnummer, deelnamepakketje enz. Nu werd het echt ... geen weg meer terug. Het was al overal in Kenia zo maar hier waren de veiligheidsmaatregelen nog strenger . De schrik dat Al Shabaab hier "publiciteit" zou halen op zo'n groot evenement zat er duidelijk goed in en men liet niets aan het toeval over: fouilleren, metaaldetectoren telkens je naar een andere zone ging, constante bewaking: de wijkagent?  ( die je eigenlijk niet mocht fotograferen hmmm...)   rondom de tentenkampen .

Na de alweer heerlijke lunch - het eten smaakt hier altijd goed - stond er ook nog een "vrije" game drive op 't programma maar de meesten van onze groep die gingen lopen namen een middagje rust . 'k Had ook wel wat last van de keel: was het vermoeidheid, irritatie door het stof bij de game drives of een beginnende verkoudheid ? Het maakt niet uit; ik sta voor de dag van de waarheid en ik ga er me hoe dan ook doorslaan. Deze avond op tijd in bed wat ook wel makkelijker gemaakt wordt omdat het hier al om 7 u donker is.

Woensdag 25/06: het is een dagje rustig aan met nogal wat vrije keuze mogelijkheden. Ik heb me in de loop van de morgen eens goed laten verwennen met een deugdoende lichaams massage door de handen van een vrouw van 29; haar man en zoontje woonden in Nairobi en zij werkte in de SPA, verbonden aan het wildpark van Aberdare. Haar droom : physiotherapist (kinesiste) te worden eens ze genoeg geld had om er voor te studeren. Daarna nog wat rustig nagenieten : van de dieren rondom "onze" huisjes en van het boek "Aan de oever van de Piedra huilde ik" van Paulo Coelho .

En zo zijn er heel wat: de droom en de wil om iets te bereiken is er maar het probleem: financiëel. Zo ook in het weeshuis (kinderen van enkele maanden tot 18 jaar oud) dat we 's namiddags bezochten: ook daar droomden de kinderen er van om dokter, advocaat, lera(a)r(es) , verpleegster en ... profvoetballer te worden. Onderwijs in Kenia is vrij en er moet - in verhoudung - behoorlijk voor betaald worden. In 't begin keken de kinderen een beetje de kat (luipaard ?) uit de boom maar eens je geleidelijk aan wat toenadering zocht, kwamen ze echt wel los en ook daar was het ... boys are staying boys .

Bij dat weeshuis is ook een boerderij waarbij de kinderen verantwoordelijk waren voor "hun" konijnen en ze zijn er dan ook heel fier op. Veel bewondering ook voor (mega) Mindy (FOTO), een Amerikaanse die hier alles een beetje coördineert, personeel en de kinderen ondersteuning geeft, de public relations en zo ook de sponsoring verzorgt.

De dag erna zijn we 's morgens vertrokken naar Lewa, langs zowel goede asfaltwegen als hobbelbaantjes. Onderweg zijn we gestopt ter hoogte van de evenaar met de bijhorende curiosashopjes waar ze je op "Noord-Afrikaanse" manier probeerden binnen te krijgen.

Zo kwamen we aan in het Lewa Wildlife Conservancy met een al sneller kloppend hart want ... hier zal het over 2 dagen allemaal gebeuren, de wedstrijd waar ik al zolang van droomde en naar uitkeek. De ontvangst in "ons" Maridadi kamp was zeer gastvrij en na een lekkere lunch, klaargemaakt in de veldkeuken , konden we ons installeren in onze tenten: legertenten opgezet door vrijwilligers uit het Britse leger. Aan de achterzijde ervan : 2 "privéruimtes" gecreëerd door zeildoek. 1 met een put, een toiletpot erop en een schopje om "na het gebeuren" er zand over te gooien en 1 met bovenaan een cilinder in zeildoek met onderaan een kraantje en douchekop erop: de douche! Waar is de scoutstijd naartoe toen het allemaal nog een stuk primitiever was .

In de late namiddag en zonsondergang hebben we een eerste game drive gemaakt, gedeeltelijk op het parcours van de wedstrijd met als hoogtepunt : een witte neushoorn met 3 weken oude baby op ... een 150 m van een parcourspad ... nu al puur genieten!

Op maandagmorgen 23/6 kennis gemaakt met de groep (13 Amerikanen, inclusief gidse), het mini-busje geladen en op weg naar Aberdare, 't eerste wildpark. onderweg overal kleine "nederzettingen) met verkoopstalletjes, geiten , koeien .

De vegetatie van het Aberdare wildpark zelf is voor een deel tropisch woud waarin je geen jachtluipaarden zal vinden - het is niet hun habitat - en op de hoogste plaatsen ook geen impala's wegens te koud. De eerste dieren die we zagen waren hyena's, ondanks de - gevoelens die ze vaak opwekken, toch mooie krachtige dieren en ook veel knobbelzwijntjes.

De eerste overnachting in het Aberdare wildpark was in "the Ark", op 2300 m hoogte. Het is een gebouw in de vorm van "een ark" van waaruit je dieren kan observeren, ook 's nachts. Ik voelde me daar even terug in mijn kindertijd want omwille van de koude nachten kwamen ze 's avonds een warmwaterkruik in je bed leggen ... in Afrika.

's Morgens kwamen ze in de gangen rond met een bel om ons te wekken en na het ontbijt op weg naar de "gewone huisjes" in Aberdare met onderweg prachtig zicht op de Mt. Kenia, de enigste keer dat we de top niet in de wolken zagen.

In Aberdare zelf, op 1800 à 1900 m hoogte: in de voormiddag: een bush-walk temidden van zebra's, antilopen, giraffen en bushbacks en rond onze huisjes lieten ook de baboons en de wrattenzwijntjes zich niet onbetuigd.

In de namiddag stond er een loopje op 't programma, opnieuw tussen de voornoemde dieren en samen met 4 begeleiders. Toen 1 van hen na ongeveer 1 km het tempo optrok wilde ik toch volgen, kwestie van toch even een sneller gevoel te hebben en na een tijdje hoorde ik aan zijn ademhaling dat hij het bergop al even lastig had dan mij. Hij wou dan zelf ook al wat temporiseren en zo hebben we in wisseltempo een 7-tal km afgewerkt. Jeremiah was echt wel sympathiek en heeft onderweg met zijn gsm nog een selfie van ons beiden genomen. Zo zie je maar: ook al ben je keniaan met de bouw van een afstandsloper en "nog maar" 39, als je niet echt meer traint gaat het ook niet vanzelf.

Zaterdagavond 22/06, met een "gevoelig" hartje vertrokken vanuit Zaventem en via Schiphol naar Nairobi. Op zondagmorgen tussen 5u30 en 6u30: een hemelse gloed , getooid in dieprode kleuren, gleed naar ons toe ... maar we zakten ... raakten die gloed kwijt en toen kwamen de lichtjes van Nairobi ons tegemoet. Miljoenenstad ... wat zou je uitstralen?

Afrikaanse, warme chaos bij de paspoort-visumcontrole met scanopname van beide handen , duimen en de andere vingers apart genomen. Ik wou hen nog zeggen (in mijn "flauwe moppen - latijn") dat er niets scheelde met mijn handen maar besloot wijselijk toch maar te zwijgen.

Eens buiten het luchthavengebouw stonden er tientallen personen met "contactbordjes" voor wie ze moesten ophalen maar 'k vond vrij snel "mijn chauffeur". Het was een heel vriendelijke man waarbij ik - ondanks een slaaparme nacht - niet snel zou bij in slaap gevallen zijn. Hij gaf best wel interessante informatie en ging geen vragen uit de weg over aanleg van wegen, het vluchtelingenprobleem in zijn land, het terrorisme van Al Shabaab én ... ook over "onze" marathon in Lewa.

Rond 8u45 kwamen we aan bij het Norfolk Hotel, recht tegenover de universiteit van Nairobi. Het onthaal was supervriendelijk en het was een enorme meevaller dat ik al direct op mijn kamer kon. Zowel in de voor- als in de namiddag wat slaap ingehaald en in de late namiddag een loopje gedaan. Ondanks wat info die ik gevraagd had, was ik op een bepaald moment toch verloren gelopen maar geen paniek ... ook daar is de politie je beste vriend die me op een heel correcte manier toonde hoe ik terug bij mijn hotel kon geraken. Daarna had ik nog een originele manier bedacht om Ruben te feliciteren met zijn verjaardag op maandag, waarbij personeelsleden van het hotel direct bereid waren om het spelletje mee te spelen.

Ik hou van observeren en tijdens mijn loopje merkte ik dan ook dat de mensen op straat me zo onopvallend mogelijk aan 't aanstaren waren. Maar 'k betrapte ze vaak en als ik dan even vriendelijk lachte kwam er ook bij hen een "very big smile" op 't gelaat en begonnen ze me zowaar aan te moedigen. In bepaalde delen van de stad zag ik toch heel wat "berooide" mensen liggen/zitten/hangen ... mensen die wellicht hun geluk (en werk) kwamen zoeken in de stad maar het duidelijk niet vonden ... het probleem van vele grootsteden en niet alleen in ontwikkelingslanden.

Het zééér lekkere diner heb ik uitstekend verteerd met de match België-Rusland   ... meteen ook de laatste keer dat ik in Kenia voetbal kon volgen op TV omdat ... we verder geen TV meer hadden