Woensdag 25/06: het is een dagje rustig aan met nogal wat vrije keuze mogelijkheden. Ik heb me in de loop van de morgen eens goed laten verwennen met een deugdoende lichaams massage door de handen van een vrouw van 29; haar man en zoontje woonden in Nairobi en zij werkte in de SPA, verbonden aan het wildpark van Aberdare. Haar droom : physiotherapist (kinesiste) te worden eens ze genoeg geld had om er voor te studeren. Daarna nog wat rustig nagenieten : van de dieren rondom "onze" huisjes en van het boek "Aan de oever van de Piedra huilde ik" van Paulo Coelho .

En zo zijn er heel wat: de droom en de wil om iets te bereiken is er maar het probleem: financiëel. Zo ook in het weeshuis (kinderen van enkele maanden tot 18 jaar oud) dat we 's namiddags bezochten: ook daar droomden de kinderen er van om dokter, advocaat, lera(a)r(es) , verpleegster en ... profvoetballer te worden. Onderwijs in Kenia is vrij en er moet - in verhoudung - behoorlijk voor betaald worden. In 't begin keken de kinderen een beetje de kat (luipaard ?) uit de boom maar eens je geleidelijk aan wat toenadering zocht, kwamen ze echt wel los en ook daar was het ... boys are staying boys .

Bij dat weeshuis is ook een boerderij waarbij de kinderen verantwoordelijk waren voor "hun" konijnen en ze zijn er dan ook heel fier op. Veel bewondering ook voor (mega) Mindy (FOTO), een Amerikaanse die hier alles een beetje coördineert, personeel en de kinderen ondersteuning geeft, de public relations en zo ook de sponsoring verzorgt.

De dag erna zijn we 's morgens vertrokken naar Lewa, langs zowel goede asfaltwegen als hobbelbaantjes. Onderweg zijn we gestopt ter hoogte van de evenaar met de bijhorende curiosashopjes waar ze je op "Noord-Afrikaanse" manier probeerden binnen te krijgen.

Zo kwamen we aan in het Lewa Wildlife Conservancy met een al sneller kloppend hart want ... hier zal het over 2 dagen allemaal gebeuren, de wedstrijd waar ik al zolang van droomde en naar uitkeek. De ontvangst in "ons" Maridadi kamp was zeer gastvrij en na een lekkere lunch, klaargemaakt in de veldkeuken , konden we ons installeren in onze tenten: legertenten opgezet door vrijwilligers uit het Britse leger. Aan de achterzijde ervan : 2 "privéruimtes" gecreëerd door zeildoek. 1 met een put, een toiletpot erop en een schopje om "na het gebeuren" er zand over te gooien en 1 met bovenaan een cilinder in zeildoek met onderaan een kraantje en douchekop erop: de douche! Waar is de scoutstijd naartoe toen het allemaal nog een stuk primitiever was .

In de late namiddag en zonsondergang hebben we een eerste game drive gemaakt, gedeeltelijk op het parcours van de wedstrijd met als hoogtepunt : een witte neushoorn met 3 weken oude baby op ... een 150 m van een parcourspad ... nu al puur genieten!

Op maandagmorgen 23/6 kennis gemaakt met de groep (13 Amerikanen, inclusief gidse), het mini-busje geladen en op weg naar Aberdare, 't eerste wildpark. onderweg overal kleine "nederzettingen) met verkoopstalletjes, geiten , koeien .

De vegetatie van het Aberdare wildpark zelf is voor een deel tropisch woud waarin je geen jachtluipaarden zal vinden - het is niet hun habitat - en op de hoogste plaatsen ook geen impala's wegens te koud. De eerste dieren die we zagen waren hyena's, ondanks de - gevoelens die ze vaak opwekken, toch mooie krachtige dieren en ook veel knobbelzwijntjes.

De eerste overnachting in het Aberdare wildpark was in "the Ark", op 2300 m hoogte. Het is een gebouw in de vorm van "een ark" van waaruit je dieren kan observeren, ook 's nachts. Ik voelde me daar even terug in mijn kindertijd want omwille van de koude nachten kwamen ze 's avonds een warmwaterkruik in je bed leggen ... in Afrika.

's Morgens kwamen ze in de gangen rond met een bel om ons te wekken en na het ontbijt op weg naar de "gewone huisjes" in Aberdare met onderweg prachtig zicht op de Mt. Kenia, de enigste keer dat we de top niet in de wolken zagen.

In Aberdare zelf, op 1800 à 1900 m hoogte: in de voormiddag: een bush-walk temidden van zebra's, antilopen, giraffen en bushbacks en rond onze huisjes lieten ook de baboons en de wrattenzwijntjes zich niet onbetuigd.

In de namiddag stond er een loopje op 't programma, opnieuw tussen de voornoemde dieren en samen met 4 begeleiders. Toen 1 van hen na ongeveer 1 km het tempo optrok wilde ik toch volgen, kwestie van toch even een sneller gevoel te hebben en na een tijdje hoorde ik aan zijn ademhaling dat hij het bergop al even lastig had dan mij. Hij wou dan zelf ook al wat temporiseren en zo hebben we in wisseltempo een 7-tal km afgewerkt. Jeremiah was echt wel sympathiek en heeft onderweg met zijn gsm nog een selfie van ons beiden genomen. Zo zie je maar: ook al ben je keniaan met de bouw van een afstandsloper en "nog maar" 39, als je niet echt meer traint gaat het ook niet vanzelf.

Zaterdagavond 22/06, met een "gevoelig" hartje vertrokken vanuit Zaventem en via Schiphol naar Nairobi. Op zondagmorgen tussen 5u30 en 6u30: een hemelse gloed , getooid in dieprode kleuren, gleed naar ons toe ... maar we zakten ... raakten die gloed kwijt en toen kwamen de lichtjes van Nairobi ons tegemoet. Miljoenenstad ... wat zou je uitstralen?

Afrikaanse, warme chaos bij de paspoort-visumcontrole met scanopname van beide handen , duimen en de andere vingers apart genomen. Ik wou hen nog zeggen (in mijn "flauwe moppen - latijn") dat er niets scheelde met mijn handen maar besloot wijselijk toch maar te zwijgen.

Eens buiten het luchthavengebouw stonden er tientallen personen met "contactbordjes" voor wie ze moesten ophalen maar 'k vond vrij snel "mijn chauffeur". Het was een heel vriendelijke man waarbij ik - ondanks een slaaparme nacht - niet snel zou bij in slaap gevallen zijn. Hij gaf best wel interessante informatie en ging geen vragen uit de weg over aanleg van wegen, het vluchtelingenprobleem in zijn land, het terrorisme van Al Shabaab én ... ook over "onze" marathon in Lewa.

Rond 8u45 kwamen we aan bij het Norfolk Hotel, recht tegenover de universiteit van Nairobi. Het onthaal was supervriendelijk en het was een enorme meevaller dat ik al direct op mijn kamer kon. Zowel in de voor- als in de namiddag wat slaap ingehaald en in de late namiddag een loopje gedaan. Ondanks wat info die ik gevraagd had, was ik op een bepaald moment toch verloren gelopen maar geen paniek ... ook daar is de politie je beste vriend die me op een heel correcte manier toonde hoe ik terug bij mijn hotel kon geraken. Daarna had ik nog een originele manier bedacht om Ruben te feliciteren met zijn verjaardag op maandag, waarbij personeelsleden van het hotel direct bereid waren om het spelletje mee te spelen.

Ik hou van observeren en tijdens mijn loopje merkte ik dan ook dat de mensen op straat me zo onopvallend mogelijk aan 't aanstaren waren. Maar 'k betrapte ze vaak en als ik dan even vriendelijk lachte kwam er ook bij hen een "very big smile" op 't gelaat en begonnen ze me zowaar aan te moedigen. In bepaalde delen van de stad zag ik toch heel wat "berooide" mensen liggen/zitten/hangen ... mensen die wellicht hun geluk (en werk) kwamen zoeken in de stad maar het duidelijk niet vonden ... het probleem van vele grootsteden en niet alleen in ontwikkelingslanden.

Het zééér lekkere diner heb ik uitstekend verteerd met de match België-Rusland   ... meteen ook de laatste keer dat ik in Kenia voetbal kon volgen op TV omdat ... we verder geen TV meer hadden

Deze week was het echt een afscheidsweek van "Belgische bodem" : laatste tempotraining op dinsdag, woensdag laatste hersteltraining op de Finse piste, donderdag afscheid van ons gras met de grasmachine ( ja, moet ook gebeuren  ) en afscheid van de laatste patiënten. Deze morgen, laatste rustige duurloop : 19 km à 10,1/u + 1,7 km uitlopen= 20,7 km, met afscheid van de Lembeekse bossen (zie foto), vanavond gevolgd door een "nieuwigheidje": mijn 1-ste "malariapil".

Morgen wordt dan wel de meest emotionele dag: het weggaan van iedereen die me nauw aan het hart ligt. Ook volgende week zal emotioneel zeer intens zijn; niet zozeer door dat gemis maar als je alleen bent is het alsof je alle externe prikkels nog sterker beleeft, dat je er nog meer door geraakt en ontroerd wordt. Je zou die mooie impressies willen delen, er samen in "verdrinken" maar dat gaat niet dus je wordt er zelf volledig in ondergedompeld. Ik ga alles gewoon laten komen, het beleven vanuit mijn totaliteit als mens en ervan genieten.

En dan, op het einde van die week komt de start er aan (zie foto). Vooraf zal ik ook zeggen tegen mezelf: "geniet er van" maar als ik aan die start sta zal terzelfdertijd het competitiebeestje, dat het toch zo goed mogelijk wil doen en dat zijn (oude) huid nog duur wil verkopen, in mij naar boven komen. Dus ... 't wordt wellicht een mengeling van genieten en presteren met in steun: de kracht van de oerelementen, in Afrikaans natuurgebied heel dichtbij, de talrijke en soms verrassende en ontroerende aanmoedigingen die ik al gekregen heb en ... wat Belgisch (voetbal)chauvinisme, terugdenkend aan 9 jaar geleden bij de ingang van het Maracanha stadion (zie fotos).

En van aanmoedigingen en steun gesproken: da's ondertussen al héééél bemoedigend: de teller van de sponsoring voor vzw Het Kinderkankerfonds stond maandag 16 juni op 1789,20 euro !!!! Aan hen die nog twijfelen om al dan niet te sponsoren: geef toch nog dat kleine "duwtje" zodat de 2000 euro gehaald worden. Dat zou echt een mooi resultaat zijn.

Bijlagen:
001 (448x800).jpg (225 KB)   

Vandaag nog een laatste keer naar mijn vader geweest voor de afreis. Zijn houding ivm. "mijn project" is nogal geëvolueerd gaande in 't begin van "moet je dat nu nog doen op je leeftijd" tot "de supporter" van in mijn competitieperiode van vroeger, geïnteresserd in de conditie, de evolutie en de trainingen met soms gezond kritische vragen daaromtrent.

Van bij hem heb ik het Citadelpark nog eens "platgelopen", tussen de gedenkstenen van musea en het SMAK door én onder het goedkeurend oog van van mijn trouwste supporter daar, steeds op post in weer en wind  (zie foto's).

Het was een duurloopje van 23,8 km in 10,2/u + 2,4 km uitlopen, totaal: 26,2 km maw. al een uur minder lang dan vorige week.

Ik zat dan ook nog helemaal niet "dood" daarna en gelukkig maar want vanavond misschien ... "ga ik dood aan jou" ? samen met Bart Herman in CC De Herbakker in Eeklo  

Na de zeer lange duurloop van afgelopen zaterdag en de voorbije onrustige nachten door het grillige karakter van 't klimaat begon ik vandaag met enige twijfel aan wat voor mij de zwaarste training is van de hele voorbereiding.

Wellicht ook door de hoge vochtigheidsgraad was het "harken" aan de Watersportbaan: in/uitlopen + 3 tempolopen van 5000m in 25' à 25'25" (deels op weg, deels op de finse piste) met telkens 700 m dribbelen (interval-recuperatie) ertussen in: in totaal 25 km.

En nu begint het AFBOUWEN  en zorgen dat ik goed recupereer, zééér belangrijk zoals collega Philippe Rosier (zie foto) ook aanhaalt in zijn doktoraatsthesis. En zoals hij beschrijft hebben we daar in de fasciatherapie zeker performante middelen voor. Naast de manuele behandeling is er ook de introspectie én een specifieke vorm van bewegen en dat gaan we dan zelf ook zo vaak mogelijk doen de laatste weken. Het creêert een innerlijke rust ... ontspanning van de fasciae en de kwaliteit van de vascularisatie (doorbloeding)  die gevoelig stijgt waardoor het ganse lichaam beter herstelt.

Dus nu wordt het in "kordate zachtheid" toeleven naar ...   

 http://www.safaricom.co.ke/safaricommarathon/

De laatste écht lange trage duurloop zit er op. Het begon deze morgen met een lekker weertje en met het oog op Kenia mocht het zelfs gerust nog wat warmer geweest zijn. De buiendouche tijdens de laatste kilometers kreeg ik er gratis bij.

De verleidingen onderweg langs de Lieve zijn talrijk (zie foto's) maar met het doel zo dichtbij kost het geen moeite om daar aan te weerstaan. Met mijn "marathoner vest", gevuld met camelbak met 2 l water (inclusief een snuifje zout) , 3 gelletjes, gsm, ID-kaart en, voor noodgevallen, wat toiletpapier heb ik een ruime bevoorrading bij me.

Deze avond nog een BBQ-tje meepikken waarmee we de sportieve garde van de handbalclub steunen maar toch ook denkend aan Ruben die zit te puffen in Brussel, middenin de examens.

De droge trainingscijfers van vandaag: 34 km à 10,2/u + 2,7 km uitlopen (met wat lichte oefeningen erbij) à 8,5/u. Totaal: 36,7 km

Sinds vrijdag heb ik het boek "Lopen met de Kenianen" uitgelezen. Ik vind het echt een aanrader, ook voor niet loop-fanaten. Het leest makkelijk en het geeft een "mooi" beeld van de leefomstandigheden van die mensen, ook van hen die in grote competities geschitterd hebben. De rode draad doorheen het boek is het proberen om te achterhalen waarom zij zo goed lopen én de voorbereiding voor de marathon in het Lewa-wildpark ... marathon die er ook voor mij over enkele weken aankomt.

In functie daarvan ben ik met mijn trainingsopbouw aan de 2 "super-weken" gekomen waarvan de 1-ste reeds achter de rug is. Voor hen die het interesseert hoe zo'n week er uit ziet geef ik graag het schema. Uiteraard moet ik in mijn trainingsopbouw rekening gehouden met wat mijn lichaam - op 61 - jarige leeftijd - aankan en da's wel eens iets anders dan wat "mijn geest" zou willen.

- Maandag: rust (dat begint al goed  )

- Dinsdag: late namiddag: In/uitlopen + 4 x 3150 m (à ongev. 5'10"/km) op zachte ondergrond van Finse pisterond de sportvelden met - per 3150 m - 3 x de heuvel - interval: 400 m. Trainingsomvang: 20,5 km

- Woensdag: 's morgens: herstelloopje van 6 km

- Donderdag : 's morgens: in/uitlopen + 11 km à 11/u met 3 x 300m (brug Peperstraat) + 3 x 150m (fietsersbrug) bergop à tempo van een 10 km-loop - interval resp. 300 en 150 m bergaf. Trainingsomvang: 15,3 km. s' Namiddags 32 km recreatief gefietst.

- Vrijdag: rust

- Zaterdagmorgen: lange trage duurloop: 33,8 km à 10/u + 1,5 km uitlopen : Breskens - Groede - Nieuwvliet - strand en terug via strand en panoramaweg naar Breskens met daar nog nog enkele lokale rondes. Bedoeling was om alle soorten terrein te hebben: vlak en golvend; weg, licht verharde pad van gemalen schelpen met zand tot mul zand op het strand. Zie foto's. Trainingsomvang: 35,3 km

- Zondagmorgen: herstelloopje van 6 km

Totale trainingsomvang : 83,1 km + fietstochtje 32 km recreatief

De verkoudheid heeft me toch wel iets duidelijk willen maken: loop terug meer op het gevoel van je lichaam en laat je geest en gps meer toeschouwer spelen.

Zoals reeds geschreven heb ik mijn lange trage duurloop van afgelopen zaterdag op het ritme van mijn lichaam gelopen.

Idem dito voor de herhalingstempolopen van vandaag: 4 x 3150 m op de zachte ondergrond van de finse piste, inclusief 3 x de heuvel per 3150 m, rond de sportvelden. En qua gevoel was het zoals bij Raymond Van 't Groenewoud: "het ging verbazend goed vooruit"  ... en dat voor een trainingsomvang van 20,5 km voor vandaag.

'k Voelde me bijna terug het jonge veulen van een 40- tal jaar geleden     

Het was me het weekje wel !

Dinsdag gingen de tempolopen heel moeizaam. Ik wijtte het aan de 25 km van de loop van Vlaanderen die nog in de benen zat. Maar toen 's avonds de keel begon te prikkelen en daarna pijnlijk werd, wist ik al beter: een fikse verkoudheid komt er aan. Ik was echt wel kwaad op mezelf omwille van mijn nonchalance op dat vlak: 5 dagen ervoor had ik een patiënte, die zwaar verkouden was, behandeld en daarna beginnen eten zonder mijn handen te wassen. En eigenlijk weet ik dat ik daarna "prijs" heb!

Op woensdag morgen wel nog losgelopen maar de donderdagtraining (met tempolopen "bergop") heb ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan. Herstel naar gezondheid heeft op dat moment voorrang. De vrijgekomen tijd heb ik gebruikt om te lezen: een boek, dat "neefje" Klaas me uitgeleend had met de uitdrukkelijke vermelding dat ik het zeker moest lezen voor ik naar Kenia vertrok. De titel: " Lopen met de Kenianen". Ja, Klaas, als je nog eens zoiets weet (grapje, hé) … als ik dan las dat de Kenianen zelf die safaricom marathon in het “Lewa-wildpark” als een zware beschouwen begonnen toch gevoelens van angst en twijfel de kop op te steken: gaat me dat wel lukken … en nu nog verkouden erbij …

De dag erna kreeg ik dan nog een mailtje van het kinderkankerfonds ivm. gestorte sponsorgelden: al meer dan 1400 euro … fantastisch maar wel héén en weer geslingerd tussen gevoelens van druk en stimulans.

Maar mezelf kennende weet ik: eens de symptomen van de verkoudheid beginnen te verminderen én de lichamelijke paraatheid begint te stijgen worden de gedachten meteen ook een stuk positiever.

Dat was vanmorgen al te merken: lange, zééééér langzame duurloop (32,5 km) in het Leen op een tempo bepaald door mijn lichaam waarbij mijn geest én de GPS toeschouwer waren en bleven. En meteen kwam er al een voorzichtig optimisme naar boven.

Ik ga me verder goed verzorgen én morgen gaan supporteren voor Christine en Magda, voor Esther die broer Brecht als loopgezel meekrijgt, voor Iris en voor andere gekende deelnemers die ik zie passeren in de 10 km van de Stadsloop van Gent. Jammer voor Ruben die “en pleine période d’examens” zit en bovendien geblesseerd is. Maar ook dat passeert wel.    

Tot de inschrijvingsdatum voor de 20 km van Brussel heb ik getwijfeld: de 20 km van Brussel of de 25 km van de trail-run: de Loop van Vlaanderen. In functie van mijn marathon in Kenia (heuvelachtig én op natuurpaden) heb ik geopteerd voor de Loop van Vlaanderen en dit bleek de perfecte keuze. Er was niet alleen het sterk "golvend terrein" maar dit ging ook "off road en zelfs de warmte had zich al een beetje aangepast.

De bedoeling was om een tempo van rond de 10/u te lopen, een tempo waar ik ook in Kenia wil op lopen. Door het soms verplicht temporiseren op 1-persoonswegeltjes, de temperatuur met daardoor de echt noodzakelijke stops aan de drankbevoorrading en uiteraard de 7 hellingen (met 4 x de Koppenberg van verschillende kanten) die zwaarder doorwogen dan verwacht kwam ik net onder de 10/u uit. Daarbij ben ik bewust nooit "in 't rood" gegaan én had ook niet echt afgebouwd voor deze testloop.

Dus: al bij al tevreden en een groeiende overtuiging dat bij een verdere blessurevrije voorbereiding, mét 2,5 weken afbouwen op 't einde, mijn slaagkansen in Kenia echt reëel zijn.

Het was ook prettig om hier nogal wat cava-lopers te ontmoeten ( o.a. dé " PR-vrouw" van hen, Patricia Verschuere : zie foto) waarvan er een aantal deelnamen aan de 50 km. Daar neem ik wel mijn hoedje voor af, zeker gezien het parcours én de temperatuur.

Het cijfermateriaal: 473-ste op 890 gestarte deelnemers en 7-de bij de 60-plussers in een tijd van 2u30'33" over die 25 km.

Leuke en voor mij verrassende anekdote: toen ik aankwam op de Grote Markt in Oudenaarde hoorde ik de speaker tot mijn grote verbazing zeggen: " en hier zien we nu ook Dirk Vispoel, de papa van Ruben, aankomen" ??????

Na de "topweek" van vorige week, deze week een tussenweekje maar niet op gebied van binnenkomend sponsorgeld voor vzw kinderkankerfonds ... tot 12 mei: 732,20 euro ... mooie motivatie om er a.s. zondag een mooie 25 km- test van te maken in de Loop van Vlaanderen: een groot deel off road en heuvelend in de Vlaamse Ardennen, wellicht nog zonder ... neushoorn 

Na een mentaal dipje in 't begin van de week werd het zowel op gebied van intensiteit als trainingsomvang een "topweek" met 79,2 km op de teller.

Als afsluiter hebben een groep jonge violisten me - tijdens hun moederdagconcert : les violons d'été - Pachelbel laten herontdekken en die neem ik zeker mee naar Afrika. De cava als afsluiter zal moeilijker zijn ...

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=PkSp8wc8lKw   

Dit weekend was op voorhand mooi gepland: deze voormiddag naar mijn vader in Gent, van daaruit lange trage duurloop in Citadelpark en Blaarmeersen, morgenochtend wat loslopen en kokkerellen voor moederdag en 's avonds het weekend afsluiten met een stukje muziek, gebracht door een "jonge garde".

Een gestructureerde planning is belangrijk maar aanpassingsvermogen evenzeer.

Toen ik vorige week zaterdag mijn trage lange duurloop in de Lembeekse bossen deed wist ik nog niet dat Georges Debbaut, gewezen hoofdkinesist in het ziekenhuis, sportman en begeleider/raadgever van heel wat sporters de dag ervoor overleden was. De Lembeekse bossen waren zijn "thuisterrein" waar hij tot vorig jaar nog elke week ging lopen, liefst in de vroege ochtend.

In zijn "sportieve geest" ben ik deze morgen (samen met Christine en Esther die met de wandelclub naar Dinant gingen) om 5u30 opgestaan en om 6u10 vertrokken voor mijn lange trage duurloop naar de Kampel met een 2-tal beklimmingen van de "Poggio van het Meetjesland". In totaal goed voor een 35 km of een 3u30 onderweg, niet "ondergesneeuwd" maar wel totaal doorregend. Georges, een man van het doorzettingsvermogen, zou het graag gezien hebben. Jammer dat ik hem niet beter gekend heb. Zijn vrouw Cecile daarentegen kennen we heel wat beter ...  als een zeer fijn mens én collega en ik wou dan ook absoluut aanwezig zijn op de uitvaartmis van Georges (met een prachtig gezongen Sanctus) als (kleine) steun voor haar. Een kleine 3 maand na het overlijden van mijn moeder was dit toch weer een gevoelig moment.

Verder ga ik er een rustige namiddag en avond van maken. Morgen, zoals gepland een recuperatieloopje, wat kokkerellen en daarna - niet gepland - naar het Brusselse om er een appartement te helpen "keuren". Hopelijk zijn we op tijd terug want ik kijk toch wel uit naar "les violons d'été", een concert door jonge violisten, in de kapel van de Psychiatrie. Beslist een aanrader al is het maar ter aanmoediging van jonge, ondernemende mensen. Een glaasje nadien zal het geheel zeker mooi afronden.

En wat ook mooi afrondt én als muziek in de oren klinkt ... op 30 april stond de teller van het gestorte sponsorgeld voor vzw Kinderkankerfonds op 422,20 euro ... een extra stimulans om op de moeilijke trainingsmomenten door te bijten        

Einde van week 5 en voor het eerst een week met 5 trainingsdagen. Naast de 3 "hoofddagen" , reeds eerder beschreven, is er deze week 1 "lichte dag" bijgekomen: zowel op woensdag - als op zondagaochtend een recuperatie-loopje van 40 minuten. Met de lange duurloop van 31,7 km, gisteren, in het zand van de Lembeekse bossen komt mijn weektotaal op 74 km.

Gelukkig had ik mijn "marathoner-vest" aan (met 1,5 l water in de Camelbak) want in de "Rivo Torto" viel er niets te drinken   

Vandaag werd bij mijn vader, die in Gent woont, een gezwelletje uit zijn voorhoofd (onderhuids) operatief verwijderd. Ik ben deze avond dan ook eens langsgeweest om te kijken hoe het ging. Sinds mijn moeder op 15 februari ll. plots overleden is, proberen we elkaar toch wat meer te zien.

Ik ben er dan ook mijn benen eens lui gaan uitstrekken. Dat mocht ook wel na een tempoloop-training: 5 x 1250 m met telkens halfweg erin: de beklimming (en afdaling) van de vroegere skiheuvel aan de Blaarmeersen. De bedoeling was om het tempo van de 12 km/u zowel voor als na de beklimming goed vast te houden en da's goed gelukt. 'k Was wel al vergeten hoe lastig die beklimmingen waren maar 't deed toch deugd. Totale trainingsomvang: 16,5 km.    

Tot nog toe zit ik goed op schema. Vanmorgen de wekelijkse trage lange duurloop op zaterdag afgewerkt: 29,5 km waarvan 28 km à 10,1 à 10,2 km/u . daarvan waren er 24 km in de realiteit van het nu op de zachte paden in Het Leen maar ... toch al een beetje dromend van ... "let the beast go" ...  quote van Jean Luc Dehaene destijds 

De training van gisteren zat duidelijk nog in de (vermoeide) benen : 16,8 km trainingsomvang met daarin 3 templopen van 3150 m.

Maar vanmiddag kreeg ik via de post mijn exemplaar van de ondertekende samenwerkingsvoorwaarden ivm. mijn actie voor het kinderkankerfonds. Daardoor is alles nu "echt" officiëel.

Daarbovenop nog een mail met de melding van de 1-ste stortingen: een start met 92 euro is in ieder geval geen valse start. Je zou al voor minder tevreden zijn.  

Ziezo, de 3-de trainingsweekweek van mijn 13-weken schema zit er op. Dit schema is een kopie van mijn voorbereiding voor de marathon van Amsterdam, vorig jaar. Daarin zitten 3 "hoofddagen": de dinsdag herhalings-tempolopen, de donderdag een extensief duurloopje met specifieke heuveltraining en op zaterdag een trage lange duurloop.

Omdat de marathon van Amsterdam op de weg én op een vlak parcours gelopen wordt heb ik het huidig schema wel wat aangepast. De marathon in Kenia wordt gelopen op natuurpaden en op een heuvelachtig parcours dus zijn mijn tempolopen niet op de atletiekpiste maar op Finse piste en gras (met een heuveltje) gepland. Ook de lange trage duurlopen probeer ik zoveel mogelijk af te werken op zachte en/of golvende weg.

Verder wens ik jullie een prettig (zalig) Paasfeest.   

Zo ... deze werkweek zit er op. Het was echt wel een zware week: grenzen stellen ... afstand nemen ... loslaten.

Eigenlijk ken ik het mechanisme al maar toch is het telkens weer confronterend: de invloed van zoiets op de algemene recuperatie en het "weefselgeheugen" van het lichaam dat overprikkeld wordt zodat oude blessures zich weer laten voelen, gelukkig zonder voor beperking te zorgen.

De trainingen gewoon kunnen afwerken zoals voorzien in het schema en klaar voor de lange duurloop van morgenochtend. Ik wens jullie alvast een prettig paasweekend met deze boshyacinten uit 1 van de mini "Haller-bosjes" in onze tuin.