Het welles nietes spelletje tussen voorstanders en tegenstanders van de euthanasiewet gaat nog altijd zijn gangetje. Men slaat elkaar met argumenten om de oren die men vooral in de verslagen van de parlementaire commissies meent te vinden en die dan hun gelijk moeten aantonen in de discussie rond de vraag " Hebben ziekenhuizen het recht binnen hun instelling euthanasie te weigeren?". Vooral de tegenstanders van de euthanasiewet en dus medestanders van De Kesel zijn daar zeer bedreven in; na de klacht tegen een zorgcentrum in Diest (het weigerde een "euthanasiearts" de toegang tot de instelling) kwamen dan weer vooral de voorstanders van de euthanasiewet in actie.
De wettekst zelf van de euthanasiewet zegt niets omtrent ziekenhuizen in de euthanasiewet. Als je de parlementaire commissieverslagen leest kun je zowel passages aanhalen die De Kesel gelijkgeven, als passages die De Kesel ongelijk geven. Elke partij in deze discussie haalt die passages aan die hun gelijk aantonen en verzwijgt die passages die hun ongelijk aantonen.
Zo kan men bezig blijven. Mijn standpunt: de wet zelf zegt niets omtrent wat de ziekenhuizen al of niet kunnen doen. Lees hierover de tekst van artikel 14 van de wet. Voor de interpretatie van artikel 14 kun je zowel argumenten pro als contra vinden in de commissieverslagen. Wel is het zo dat meerdere amendementen zijn ingediend om de ziekenhuizen in de wettekst te krijgen maar die zijn telkens meerderheid tegen minderheid weggestemd.
De voedselbanken zien de aantallen mensen die bij hen aankloppen stijgen. Het zijn mensen die het in het beste geval met een leefloon moeten doen, en die in armoede leven. Het zal er niet op beteren met onze regeringen waar liberalen (Open VLD en NVA ) het voor het zeggen hebben. De heren politici besteden meer aandacht aan de criteria voor de invoering van de witte kassa in de horeca, dan aan mensen die in nood zitten. De CD&V en de oppositiepartijen zijn te zwak om deftig weerwerk te bieden. En de goegemeente laat zich in slaap wiegen en en zal bij de volgende verkiezingen weer voor dezelfde rechtse heren kiezen.
Het welles nietes spelletje ivm de uitspraak van De Kesel over euthanasie gaat zijn gang: Artikel 14 van de euthanasiewet zou volgens de enen alleen handelen over de mogelijkheid van een arts om euthanasie te weigeren, volgens de anderen (die De Kesel genegen zijn) zouden ook instellingen en ziekenhuizen dit mogen doen. Wat zegt Artikel 14: Geen arts kan gedwongen worden euthanasie toe te passen. geen andere persoon kan gedwongen worden mee te werken aan het toepassen van euthanasie.
Het gaat hier duidelijk om het recht van een individuele persoon (arts) niet om een instelling of ziekenhuis. Wie dit wel beweert, leest niet wat de wettekst zegt. De Kesel en zijn aanhang hebben ongelijk.
Nu het priestertekort overal om zich heen grijpt, komt het bisdom Antwerpen met een initiatief op de proppen, dat erg doet denken aan missionering. In Kempische gemeenten ( oa in Turnhout, Mol, Kasterlee) gaat de Kerk in de toekomst priesters uit Kameroen, Columbia, India ed inzetten met de bedoeling dat ze het geloofsleven in deze gemeenten gaan opkrikken.
Heeft men hierover voldoende nagedacht? Deze heren moeten onze taal leren,en ze moeten zich inwerken in onze cultuur en samenleving. Hun geloof en geloofsbeleving zal wel grondig van de onze verschillen. Hoe gaan ze hun geloofsvisie aan de Kempische mensen kunnen overbrengen?
Zullen ze - nu de ontkerkelijking met rasse schreden voortschrijdt - nog wel een publiek vinden dat naar hen wil luisteren? Denkt de Kerk werkelijk dat het even gemakkelijk zal gaan als met roomskatholieke missionarissen, die hun God, hun eigen geloof, hun eigen geloofsbeleving, hun eigen cultuur konden opdringen aan de "heidenen" die ze wilden bekeren? De roomskatholieke missionarissen konden hierbij hun eigen geloof en cultuur behouden en hoefden zich niet aan te passen of te integreren in een andere samenleving. Maar deze "missionarissen" moeten dat wel doen, anders gaan ze geen gehoor vinden. Is het werkelijk de bedoeling dat de Kempen gemissioneerd wordt of moeten ze alleen maar het priestertekort opvangen? Moeten ze het gebouwenpark en kerken, de eigendommen en gronden, de inkomsten voor het bisdom veilig stellen? Naar mijn mening een initiatief dat tot mislukken gedoemd is en dat veel frustratie zal teweegbrengen bij de "priester-missionarissen" en bij de Kempische bevolking. Hiermee zal de Kerk in Vlaanderen niet gered worden.
Gisteren dacht ik nog dat de Vlaamse roomskatholieken blij mochten zijn met De Kesel als nieuwe aartsbisschop . Vandaag moet ik mijn mening herzien. Hij vindt namelijk dat "christelijke" ziekenhuizen het recht hebben om een wettelijk toegelaten abortus of euthanasie te weigeren. Zijn argument: anders is er geen keuzevrijheid meer. Volgens mij een argument dat totaal geen hout snijdt. Iemand (bv een roomskatholiek) die tegen euthanasie is, zal nooit een aanvraag tot euthanasie doen en hoeft dus geen keuze te maken tusssen een zgn "christelijk" ziekenhuis en een ander ziekenhuis. Iemand die euthanasie wil moet terecht kunnen in een ziekenhuis, zo wil de Belgische wetgeving het.
Ik dacht dat De Kesel het geloof wou integreren in de hedendaagse samenleving. Niet dus. Gelukkig heeft de koepel van "christelijke" ziekenhuizen met verstand van zaken gereageerd en laten weten dat ze De Kesel in deze materie niet volgen.
De Kerk kan het moeilijk laten: ze weet het altijd beter. Is het arrogantie, is het wereldvreemdheid? Of zijn de regels van de kerk ook voor De Kesel de toetssteen om de samenleving en de mensen te beoordelen. Staat de kerk boven de wet in Belgie? Wordt er in "christelijke" ziekenhuizen anders gewerkt dan in andere ziekenhuizen?
Roomskatholiek Vlaanderen is blijkbaar blij met de nieuwe aartsbisschop De Kesel. Zijn voorganger lag bij velen minder goed in de markt. Léonard had wel zijn kwaliteiten: hij was zeer clever, was niet van humor gespeend en hield er daarenboven een sobere persoonlijke levensstijl op na, om u tegen te zeggen.
Maar als hij zijn mond opendeed in verband met geloof en ethiek was hij het prototype van een geradicaliseerde roomskatholiek. Léonard kende maar één geloof: het geloof in de regeltjes van de Moeder de Heilige Kerk. Al zijn standpunten werden aan de regeltjes van de Kerk afgetoetst. Het moet voor hem pijnlijk zijn geweest, dat juist de hierarchie van de Kerk hem geen kardinaal wilde maken.
De Kesel is uit een ander hout gesneden: het geloof moet integreren in de huidige samenleving. In een interview in Gazet van Antwerpen vindt hij dat de voornaamste opdracht. Hij hoopt dat de Islam (de imams en theologen) ook die weg zal inslaan. Hij voegt eraan toe dat de roomskatholieken er meer dan 200 jaar over gedaan hebben om tot dat inzicht te komen. Laat ons hopen dat de Islam eerder tot de jaren van verstand komt, anders zitten we nog 200 jaar met de miserie.
Marc Helsen citeert in een column van de Gazet van Antwerpen ''een (niet nadergenoemde) wetenschapper": goeie mensen doen goeie dingen, slechte mensen doen slechte dingen. Als goeie mensen slechte dingen beginnen te doen, is er religie in het spel.
Bart de Wever beleeft gouden tijden. De vluchtelingencrisis is een godsgeschenk. Hij voelt zich als een vis in het water. In een interview met de GVA-krant (hoe komt het toch dat ik altijd de neiging heb om NVA-krant te schrijven?) trekt hij van leer tegen links (links is de schuld van alles) en zet hij zijn rechtse doctrine uiteen. Hij stelt dat de terreur ook bij ons elk moment kan toeslaan (zeer juist) en dat we dringend maatregelen moeten nemen: het leger versterken, de controle opvoeren, de standaardbeveiliging opvoeren, de politie meer macht geven : hij strooit de oplossingen vlot uit in het interview en weet dat hij hierbij garen spint. Het gaat er bij de goegemeente in als zoete koek. Maar als Rechts de passie preekt: Boer, let op uw ganzen. Dat zouden we toch uit de geschiedenis moeten geleerd hebben.
De Kerk van paus Franciscus verkondigde op kerstdag in het kader van het jaar van de Barmhartigheid dat gelovigen die een gebed voor de vrede baden op het Sint- Pietersplein (tijdens de zegen Urbi en Orbi) zomaar gratis en voor niks een volle aflaat konden verdienen.
Alle engelen in de hemel hebben zich toen een kriek gelachen bij het horen van zulke baarlijke nonsens.
Antwerpen is uitgeroepen tot de warmste stad van Vlaanderen na de Warmathon ten voordele van Music for life. Maar de burgemeester Bart de Wever, die de Warmathon meeliep, heeft zich in de vluchtelingencrisis allesbehalve een warme man getoond: toen er van de grote toestroom van vluchtelingen nog geen sprake was, sprak hij liever over het in gevaar komen van ons sociaal stelsel dan over het opvangen van mensen in nood. En zijn partijgenoot Francken wou in het begin geen bijkomend personeel inzetten om meer dan 250 asielaanvragen per dag van vluchtelingen te behandelen. Warm is anders.
Nu het stof van de Parijse aanslagen door IS wat is gaan liggen, is het misschien tijd voor bezinning. Of toch niet? Geen enkele kerkelijke overheid, geen enkele monotheïstische godsdienst maakt zich deze bedenking: "De god waarin wij geloven, is een god die ons mensen nabij is, die de mensen bij de hand neemt en beschermt. Hij weet alles, hij ziet alles, hij kan alles. Maar waar zat hij als in vorige eeuwen miljoenen mensen in zijn naam vermoord werden: hij gaf geen kick. Waar zit hij als in Parijs onschuldige mensen in zijn naam koudweg afgemaakt werden. Hij gaf geen kick. Toch een rare god, die dat allemaal laat gebeuren en blijkbaar de andere kant opkijkt." Of is de God waarin de godsdienstinstituten en kerken ons doen geloven, een uitvinding van henzelf?
Rik Torfs kan het goed zeggen: zijn colums in de krant of zijn commentaar op radio en tv zijn best de moeite waard. Zijn spitsvondige uitspraken kunnen best gesmaakt worden. Als hij samenleving en kerk kritisch bekijkt, is hij op zijn best. Maar hij geeft nooit zijn diepste ik bloot: als je die wil ontdekken, zul je door de laag spitsvondigheid moeten prikken. Hoe kan ik door mijn spitsvondigheid wat ik echt denk en wat ik eigenlijk wil zeggen het best maskeren: dit is Rik Torfs ten voeten uit. Als je hem op de man af zou vragen: " Wie is God voor u" dan zal hij altijd om de vraag heen wandelen en zeggen: " Over God weten we eigenlijk niet zoveel, dus wat zou ik dan moeite doen om te zeggen wie Hij is. Laten we nederig zijn, en laat God zelf maar zeggen wie Hij is."
