In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn, dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen. Baron Ernst
Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
Zoeken in blog
Inhoud blog
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
Hier staat wat
En nog wat
Het bruidsboeket dat het beter wist
klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst) door Ronald Milo
>
04-02-2007
Witgloeiend
Een witgloeiende ontchoogeling
De vriendschap was een waterval van vreugde en ik luchtte mijn hart over die grenzenloze vlakte sliep onder de tedere mantels naakt zo naakt als de snelle zonneschijn nu het afscheid nadert omdat er schepen zijn gestrand en grondverf is afgebladerd verdwijnt het gepaste antwoord het gevatte antwoord uit mijn geheugen mijn mond nog op een kier de lampen al gedoofd het doek gevallen en reeds langzaam opgevouwen vraag ik mij af waarom ? en wat doe ik hier nog in dit vorig leven ?
Als ieder ster een zoutkorreltje zou zijn. Dan pasten alle zichtbare sterren in een koffielepeltje maar alle bestaande sterren zouden een bol met een diameter van 13 km kunnen vullen.
Reeds lang denk ik na over zin en onzin van het bloggen. Uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen dat het sop de kool niet waard is. Het blog loopt steeds beter en toch voel ik me steeds minder en minder gemotiveerd. De energie die je er in steekt weegt niet op tegen het resultaat. Dit zou een interactief medium bij uitstek moeten zijn. Maar helaas op de vijftig mensen die dagelijks je blog bezoeken zijn er telkens een vijf of zes die iets te zeggen hebben en het zijn telkens dezelfde mensen. Inderdaad je leert er aantal mensen mee kennen. Die mensen worden vrienden of beter gezegd kameraden want echte vrienden kan je op je één hand tellen in het leven. Met die kameraden smeed je een band en met hen onderhoud je een zekere vorm van intertactie. Ik zal ze missen die kameraden Roosje, Kamiel, Bojako, Titipoes, Lieve, Ria en haar maatje en ook Brabbes en zelfs Cyberfox. Maar als ik zie hoeveel uren ik hier achter mijn PeeCeetje zit ( heb je trouwens al eens nagedacht over de gelijkenis tussen PC en WC ,afkortingen respectievelijk van personal computer en waaigat choreograaf. - Er is trouwens weinig verschil tussen beide. Op alle twee kun je uren zitten zonder bijzonder productief te zijn.) Dus als ik zie hoeveel uren ik hieraan spendeer en hoeveel ander hobbies ik er de laatste tijd voor verwaarloosd heb om van andere dingen nog niet te spreken dan meen ik dat mijn enig besluit kan zijn "Stop er mee , man. Het sop is inderdaad de kool niet waard." Met de kameraden zal ik uiteraard nog contact houden via e-mail of via reacties. Maar jullie zullen dus op je honger moeten blijven zitten wat betreft het vervolg van het verhaal .Ik ben er nog niet uit of ik voor de goede vrienden een blog ga maken met wachtwoordbescherming of niet. Dat is iets waar ik nog wat moet over nadenken. Maar aan de rest zeg ik "prettig week-end , fijne maandag,dinsdag, woensdag donderdag en vrijdag, ik ben eens op bezoek gekomen, graag een tegenbezoekje, u hebt een ordentelijk en fijn geschikt blog, hier ben ik nog eens weer, wat denk je van mijn knopje, is dit geen leuk poesje en vrede op aarde aan alle mensen van goede wil, doei en dies meer ". Ik wens er de nadruk op te leggen dat ik me bij he bloggen bijzonder goed geamuseerd heb. Maar op tijd en stond dient men in zijn leven eens een balans te maken en die van het bloggen viel alles in aanmerking genomen negatief uit.
Ronald Milo, Ghostwriter, Ernest-Georg en de ganse kliek Adieu het ga u goed.
Wie kent deze undercover figurant als Bosnische moslima uit "In de ban van de trouwring. " Niet panikeren als ik wat meer tijd heb gaat het verhaal verder
Moorcreezie had hen ondertussen het huis binnengeleid.
-Milo, sprak Naomé, dit is milo en ik ben Naomé, terwijl ze zich tussen de milo en Moorcreezie murmde en dit zijn ONZE mascottes Odessa en Nikita.
Ze legde sterk de nadrulk op ONZE en verdapperde toen plots
-Ja milo is, mijn echtgenoot. !!
De spanning tussen beide vrouwen was te snijden. 100.000 volt op zijn minst en gezien milo geen enkele weerstand bood was de stroomsterkte navenant volgens de formule Spanning= Stroomsterkte x Weerstand . Met andere woorden de vonken schoten in het rond. De lucht zwanger van statische elektriciteit. Als ge een beetje u best deed kon je het zelf rieken zoals bij een onweer. De geïoniseeerde moleculen dansten in het rond. Kleine cumulus wolkjes waaruit frele, purperpaarse bliksemschichtjes schoten vormden zich boven de hoofden van de dames
Als Moor dan al verrast was door de uitspraak van Naomé dan liet ze het toch niet merken. Ze monsterde Naomé van boven naar onder en omgekeerd en merkte droogsjes op.
-Maar kindje ge zijt uw trouwring verloren
-Ja bitste Naomé terug, daar zijn we naar op zoek. Dat is nu juist onze queeste. Hij is gestolen door de rode ekster van Durindaal.
-Ach is dat zo !
Milo stond een beetje van het hand gods geslagen. Had hij het goed verstaan ? Had Naomé gesproken van "mijnen man"?. Hij mocht nu een beetje uit het lood geslagen zijn door de schoonheid van de Moor (aan die van Naomé was hij zo onderhand al wat gewend geraakt) maar hij had toch goed door dat die twee hier met getrokken messen tegenover elkaar stonden. De strijd der vrouwelijke Titanen. Met als inzet de milo. Het leek hem momenteel strategisch en tactisch het veiligste het spelletje mee te spelen en proberen de situatie te ontladen. Met ander woorden de condensator te redden voor hij doorsloeg. Al wel dat hij nog wat van de cursus "Eenvoudige installatie techniek voor den elektieker" voor dummies onthouden had. Bovendien had hij achter Moor twee kletsnatte laarsjes met een koppel frele enkels in zien binnenglippen om en zich in een hoekje naast de andere laarsjes te rangeren. Mysterieus ! Dat zou hij straks wel eens onderzoeken.
-En dit is dan Odessa mijn enegelbewaarder en zijn konijntje Nikita --richtte milo zich tot Moor. Door zijn verbazing had hij niet opgemerkt dat Naomé hen al had voorgesteld.
-Eekhoorntje bitste Nikita
-Dat is hetzelfde ketste de milo terug.
-Nietes
-Welles
Moor bekeek het gezelschap geamuseerd en met een monkelende glimlach liet haar zoetgevooisde stem volgende klankmelodieën horen. Ja klankmelodieën is hier op zijn plaats wat ze sprak zo melodieus, harmonisch en zo zuiver alsof het kristallen belletjes waren die rinkelden op het ritme van haar diamanten stembandjes.
-Welkom, beste gasten, welkom in Riverdaal, het eenvoudige prinsdom van de Boskabouters. Ik nodig jullie uit om hier even te rusten alvorens jullie queeste om de ring verder te zetten. Jullie zullen wel hongerig zijn.
Ze richtte zich tot een kleine groen ventje in een rood kniebroekje met Tirolerhoedje
-Ga naar de keuken mijn beste Bilbao en vraag dat ze een lekkere maaltijd voor onze gasten klaarmaken en verwittig ondertussen de kamermeisjes dat ze een heerlijk bad met rozenextract gereed zetten voor onze echtelingen en hun knuffels en laat hun bed opmaken in de gastenkamer. Ik zie jullie wel bij de maaltijd, mijn beste knappe milo en hoe was de naam ook weer mevrouw...
-Naomé
-Naomé , juist ja, wat een vreemde naam, maar ja de Drie moeten van alles hun getal hebben, tot bij de maaltijd liefje
Ons viertal bleef even verdwaasd en alleen achter in de enorme kamer. Grote zware zuilen schraagden een nog zwaarder gewelf. Een sinister ijzeren hek met pieken erop deelde de enorme plaats in twee. Deze wat griezelige omgeving werd echter opgevrolijkt door een grote open haard waarin een houtvuur lekker knisperde en aan het plafond bengelden grote zijden hartvormige kussens omringd met zijden rozen van waaruit lange satijnen linten neerhingen.
-Gij zijt zeker zot geworden? Ik uw echtegenoot ? Waar haalt ge het uit.
-Had gij dan misschien niet gezien dat die trezebees van een Moor op u verliefd was ?
-Maar allez en dan ? Euuch..euch ..enfin dat kan niet ! Gij ijlt ?
-Gij kent uwen cathecismus niet zeker: in het Lexicon van Tolkien kunt ge lezen dat Moor een prinses is die zich zowel met de witte als de zwarte toverkunst bezig houdt. We moeten hier op ons tellen passen. Maar een man ziet dat natuurlijk niet een borstje of twee is al genoeg om ...
-'t Is al wel, jaloerse trees, hoe weet gij dat trouwens van den Tolkien.
-Ik heb dat boek altijd in mijn sacoche zitten als ik op queeste ga.
-Een sacoche dacht de milo dat is het geheim wapen van de vrouwen. Daaruit toveren ze de meest eigenaardige dingen. Van Lexicons van Tolkien tot een huisapotheek, een minivuilbak, een paar schoenen voor als de andere beginnen pijn te doen , een drogisterij, een beautycase waarmee ze zich omtoveren van Assepoes in prinses. Als ik terugkom op de aarde is het misschien eens de moeite om te overwegen om die mode ook weer eens voor mansmensen te lanceren maar dan met kloeke sjacoches niet zo van die janettentasjes. Terug op de aarde. Het leek hem plotseling allemaal zo ver af. Het werd hem zo te moede, zijn benen begonnen een beetje te trillen, hij ging net.... Toen zag hij plots dat de twee laarsjes aan de ingang verdwenen waren en hij zag de natte afdrukken op de vloer die in de richting liepen waarin Moor verdwenen was.
Een klein groen meisje in fleurige dirndl en twee lange vlechtjes met felrode strikjes diende zich aan.
-Als jullie mij willen volgen het bad staat klaar en hiernaast is uw kamer. Verse kleren liggen klaar op het bed als u iets nodig hebt belt u maar.
Van een badkamer gesproken zeg. Ik kan het u aanraden. Milo stond nog wat rond te kijken naar het kostbare marmeren bad en de gouden kranen, de brokaten gordijnen en de WC in zwarte marmer. De zeep van pure lavendel en honing
-Waaooh mooi hé
-Misschien schoon maar niet proper. Op zwart ziet ge alles en niet iedereen heeft zoveel personeel als die crazy truut hier.
-Hoor ik daar een druppeltje jaloezie, mijn klein vrouwtje ? Ah, ja nu dat we getrouwd zijn !
-Maar nee
Naomé stapte kordaat op mij af en ze begon mij uit te kleden, helemaal tot op mijn bloot vel .
-Maar wat doet gij nu ?
Daarna duwde ze mij het bad in en begon zich vervolgens ook uit te kleden tot op haar bloot vel. Het begon te draaien rond mijn hoofd. Die stevige borstjes en die buik gelijk een zacht kussentje en dat pluchen beestje. Ze stapte ook in het bad en ze begon .. mij te wassen van onder naar boven en van boven naar onder en ik ben haar ook beginnen wassen van boven naar onder en van onder... naar boven. Het warm water, het lavendelschuim, de stevige borstjes, die buik als zacht kussen, dat bloot vel, dat pluchen beestje vol schuim. Ik werd precies van glas. Pi-ieng. En plots stapt Naomé uit het water en begint ze zich af te drogen en ze werpt mij ook een handdoek toe.
-Awel en nu dan
-Neen het bad is afgelopen
-Waar moet ik er hier dan mee naar toe
-Waar dat ge wilt .We moeten gaan eten met die trezebees en vergeet niet het schuim uit uw oren te halen en van uw nieuwe sokken aan te doen, en een ander onderbroek en kamt uw haar en niet te veel after Shave en kijkt of de kleintjes goed gewassen zijn en....... en.......
-'t Is precies of we zijn echt getrouwd, zuchtte de milo
Het viertal was al een hele dag op schok in het Verloren Bos en naar mate ze vorderden werden de bomen grimmiger en steeds fantastischer van vorm, met steeds maar minder bladeren die steeds maar meer eigenaardige vormen en kleuren aannamen. De kruinen van de bomen negen naar elkaar en men kon met moeite nog een stukje blauw van het uitspansel ontwaren. Het zonlicht drong nog ternauwernood door tot de bodem waar het krioelde van eigenaardige insecten met antennes en schotelantennes, weerhaken, scharen en kurkentrekkervormige staarten. Men kon geen pas zetten of er kraakte wel paar tientallen insecten onder je voetzolen. De lijkjes werden onmiddellijk opgevreten door de achterblijvers.
-Verdekkeme, raasde de milo, Naomé waarom moest je nu per se die hoge hakken aandoen. Zo geraken we niet vooruit.
-Ze kan misschien ook in of op uw kap komen zitten bij ons, grapte Odessa, maar hij zweeg snel toen hij de boosaardige lichtjes in milo zijn ogen zag flikkeren.
-Ik heb nog steeds de indruk, nee de overtuiging dat we gevolgd worden sprak milo . Het gevoel wordt trouwens sterker en sterker Ik denk dat ze met meerderen zijn. Ik zou willen weten wat ze zinnens zijn.
Milo had ooit van zijn vader geleerd dat er capes bestaan die onzichtbaar maken en hij had ook een trucje geleerd om die onzichtbaarheid op te heffen. Water ! Daar waren die capes niet tegen bestand en eens vochtig werden ze weer zichtbaar samen met het personage dat eronder zat . Maar hij wist duidelijk niet hoe hij het moest aanpakken want nergens was hier ook maar een druppel water te zien en de kleine voorraad die ze bij zich hadden was te kostbaar om zo maar te verspillen. Missschien als ze bij een beekje of een rivier kwamen dan misschien.
-Naomé trek die schoenen uit en doe uw botten aan nu is het wel goed geweest met die kinderachtige toestanden. Waterlanders of niet ge kunt niet blijven met mijn voeten spelen. Ik ben geen.... enz....enz.....enz.........enz....
Maar ondertussen was de zon laag bij de kim gezonken en ze hadden nog steeds geen geschikte kampplaats gevonden. Hun schaduwen schoven meters voor hun uit. Zoals alle mannen in die omstandigheden werd milo nerveus en geprikkeld. Geprikkelde mannen reageren zich altijd af op de wezens die het dichts bij hen staan of hen het dierbaarst zijn. Een teken van liefde als het ware ware het niet dat het een beetje averecht aankomt. Hij was zelfs zo geprikkeld dat hij zonder er erg in te hebben zijn kap over zijn hoofd sloeg en de twee speelkameraadjes pardoes naar beneden donderden tussen al die krawietelende en wroetende insecten. Naomé, die de twee onmiddellijk uit hun netelige situatie bevrijdde keek de milo aan met een blik die had kunnen doden.
-Tiran
-Die titel kan er nog wel bij. Hij kan toch vliegen waarom vliegt hij dan niet met zijn konijn? Engelbewaarder van mijn voeten.
Het was nu aardedonker geworden en ze kwamen slechts langzaam vooruit op de tast. De nacht was gevuld met allerlei sinistere geluiden en het onheilspellende kraken van de vertrapte insecten onder hun zolen hield maar aan.
-Ik geloof dat we maar in een boom moeten kruipen om te overnachten, Naomé het kan niet anders.
Maar Naomé was zo boos dat ze zoals alle vrouwen liever zou doodgevallen hebben dan te antwoorden. Ze stapte, nochtans met het hart vol schrik zo stevig als mogelijk in de gegeven omstandigehden door en verbeet haar schrik zonder verpinken. Haar onderlip had ze wel stukgebeten. Hier en daar hield ze zich vast aan een laaghangende tak.
Plots hoorden ze een geuid dat hun het bloed bijna in de aders deed stollen. Een hooggestemd, klagerig, piepend en krassend geluid dat ze nergens konden thuisbrengen. Ze bleven als aan de grond genageld staan. Hielden de adem in trachtten de richting van waaruit het geluid kwam te bepalen. Het geluid hield een tijdje aan, verstomde en kwam met dezelfde kracht terug, ritmisch als een ademhaling van een enorm monster dat veel te veel gerookt heeft.
-Nikita kruip eens in een boom en tracht te kijken vanwaar dat geluid komt
-Ik durf niet goed patron zei het eekhoorntje
-Nu begon de milo pas te kankeren. Miljaar, miljaar met wat zit ik hier allemaal opgescheept met miss paddestoel op hoge hielen, een mislukte engel die niet kan vliegen en nu met een boomkonijn dat niet in de bomen wil. Ge kunt de boom in allemaal. Willen of niet. Vertel dat eens aan uw meetje.! Ga daar me naar de oorlog !
-De schrik voor milo die nabij was werd groter ervaren dan de angst voor het gevaar dat ginder ergens ver dreigde en Nikita was als een weerlichtje de boom in gekropen. Na een tijdje kwam hij glunderend naar beneden.
-Dat eigenaardig gepiep komt van een soort windmolen maar van een klein formaat en ik meen ook een lichtje gezien te hebben in de verte.
Op aanwijzingen van Nikita, die voorzichtig van de enen boom naar de andere sprong, gingen ze voetje voor voetje verder zonder geluid te maken. Op een bepaald moment werd het bos minder dicht en zagen ze een open plek waar een soort huis of missscien wel een kasteel stond. Ze zagen ook twee kleine mannetjes met eigenaardige witte mutsjes die hun richting uitkwamen
-Ssjjssjjt, sprak de milo , wij... maar hij kon zijn zin niet afmaken. .
-Welkom in mijn rijk - klonk plots een vastberaden maar lieflijke stem -achter hen
Ze verschoten zich bijna dood. Milo had zich het eerst omgedraaid en keek tegen een goed voorziene boezem aan van een sterk opgetutte dame van een ongelooflijke schoondheid. Milo's mond viel open, niet van het verschieten maar hij was als het ware bedwelmd door de onwerkelijke schoonheid van deze verschijning.
-Dag,, eeuh, eeuh madam, eeuh mevrouw , eeuh
-Prinses Moorcreezie, jonge man, zei de schoonheid , prinses Moorcreezie van Kabouterland Riverdaal en u bent.....
-Milo, ik heb altijd de indruk dat er iemand ons bespiedt .
-Dat denkt ge maar.
Sprak milo geruststellend maar hij was er inderdaad van overtuigd dat er hun iemand de gaten hield . Hij had Nikita plots zien wegvluchten voor iets maar hij kon niets zien op die plaats tenzij enkel grashalmen die platgetreden werden en zich daarnaweer oprichten. Maar zijn instinct zei hem dat het geen boosaardig iemand was en zijn instinct had hem zelden bedrogen. Maar hij bleef op zijn hoede en hij begon het verhaal over de boomgaten en -ogen. Hij keek eerst eens rond om te zien of Odessa en Nikita in de buurt waren maar die waren pootje aan het baden in de beek en lieten de vissen aan hun teentjes sabbelen. Hij richtte zich tot Naomé, die juist het dessert aan het afruimen was en de bordjes in de dichtsbijgelegen vaatwasmachine had gestoken.
-Ge weet nog wat Zuupileir gedaan heeft met Leda, hé Naomé.
-Ja , dat weeet ik nog. Die zwaan..
-Wel de topklasse, het betere werk in die branche wordt toegeschreven aan de jonge god Pa Pollo. Kent ge hem Pa Pollo met zijn lier. Zo een grote mandoline zo. Hij zit op een zekere dag op een boomstronk te musiceren in het Verloren Bos. Ploem-ploem-ploing-ploing. Al de beesten uit het bos zitten er rond. Ploem-ploem-ploing-ploing. Te luisteren. Ploem-ploem-ploing-ploing. Heel idyllisch. Pling-plong-ploem. Komt daar toevallig nog een schaap aangewandeld
-Och néééeee. Het is den dienen daar met zijn liekens( liedjes) amaaiaaiaaiééé. Ik zal er maar gaan tussenzitten en mee luisteren en doen alsof het schoon is want anders.....
- Boing-dingelong-dang-deng-poing-boem-plaf ... Mééééé. Hierzie dat zal u leren fezelen terwijl ik aan het musiceren ben.
-Gelukkig voor die beesten was die god niet alleen bezeten van muziek maar ook van vrouwen vooral van nimfen Elke keer als hij een nimf zag rondfladderen dan liet hij zijn muziek voor wat ze was en poef, vertrokken gelijk een pijl uit een boog, lopen lopen, lopen in een rechte lijn en nooit heeft er een nimf van hem kunnen winnen. Dus ge moet niet vragen ....
-Alhoewel ! Nooit is een beetje veel gezegd. Er was er eentje waar hij een beetje last mee had. Een uitgekookt nimfje, Miriël Sirinde Daphne, die Miriël die kon hij nu nooit eens te pakken krijgen ergens op een open plek of in een veld of langs een strand. Neen, Miriël Daphné, die zat altijd tussen de struiken of tussen de bomen in het bos want het was een bosnimf .
Hij ziet haar.
Miriël !!!
En in een rechte lijn loopt hij erop af. Getten (lopen), getten, getten alles wat hij kan geven en Miriël Daphné, die ziet hem komen en ze schiet er weg tussen de bomen en Pa Pollo boing, boem klets altijd had hij twee drie bomen mee voor hij het diende op te geven.
Maar op een dag is het hem toch eens gelukt. Hij ziet Miriël rondfladderen op een open plek in het bos. Van bloemeken naar bloemeken. Hij ziet haar.
Miriëeeel.!!!
En in een rechte lijn schiet hij erop af en Miriël die ziet hem komen. Ze schiet op een loop en roept naar haar vader die hoog boven in de wolken zat want dat was ook een god
-Papaaa, papaa, Pa Pollo wilt mij weer pakken
-En Pa Polo die geeft alles wat hem kan geven. De benen van onder zijn lijf en hij heeft haar bijna vast bij haar vleugeltjes en wat doet die braven vader daar boven in den hemel: frieoem... en Miriël Daphné Serinde Nutsie jooeps ... een laurierboom en Pa Pollo pattaat tegen de grond, --- "perte totale"--, de laurierbladeren die dwarrelen in een krans rond zijn hoofd.
-(Fluisterend) Wat is me dat ? Een boom met twee billen en twee borsten en een hals helemaal van hout met een prachtige kop en zo van die waaiende armen en , moet ge zien, die benen die als wortels in de grond gedraaid zitten hmmmm, hmmm !!
-Maar met een boom kunt ge nu toch maar moeilijk vrijen.?vroeg Naomé.
-Maar dan kent ge Pa Pollo nog niet ! Hij gaat voor die boom staan, zijn edel wapen was door die botsing opgekruld tot een soort van kurketrekker . Hij neemt die boom vast en trrrrrrrrrrrr trrrrrrr trrrrr. Het zaagsel vloog rond zijn oren.
-En hij heeft daar zo een goesting in gekregen dat hij van die dag af regelmatig naar het bos trok en hij heeft daar alles meegepakt . Niet alleen nymfebomen maar ook kastanjelaars en beukenbomen en populieren en knotwilgen. Dus als ge hier in het Verloren Bos bomen tegenkomt met van die grote gaten of ogen erin dan moogt ge zeker zijn dat Pa pollo daar gepasseerd is.
-Van wat zijn die gaten in de bomen nu milo ? vroeg Nikita die genoeg had van het gesabbel van de vissen aan zijn teentjes en naar het kampvuur was teruggekeerd.
-Van de bonte boomspecht, mijn klein konijntje.
-Eekhoorntje, patron, eekhoorntje
-Ah just ja eekhoorntjes , die kruipen in een gat in een boom zekers.
-Voor wat dadde patron ?
-Voor nikske manneken, voor nikske, kom roept Odessa nu maar want ge moet gaan slapen. Ik zal wel de eerste wacht nemen ..... en al de andere ook zeker...
-Naomé trekt u eens iets anders aan dan dat niemendalletje !
Odessa bij een van de uitlopers van het verloren bos"
-Inpakken en wegwezen- riep Naomé en ze schudde de milo bij zijne tabbaard maar als enig antwoord kreeg ze een gebrom dat uit de diepste diepte van het Verloren Bos scheen te komen. Ze ging dan maar koffie zetten op het houtvuur en omdat het houtvuur bijna volledig uitgegaan was vroeg ze het koffiemachien van de regisseur en schonk twee tassen uit waarvan één de helft melk en de helft koffie daar hield de milo van "Lait Russe" ( koffie verkeerd voor de Hollanders alhoewel daar niets verkeerd aan is ). Ze hield deze laatste tas onder milo zijn neus en toen er geen reactie kwam duwde ze zachtjes zijn neus erin. Maar buiten wat koffiebubbeltjes geen reactie. Dan maar de grote middelen.
-Milo ik heb zo een goesting ..
Boef ze had de goe van goesting nog maar voor de helft uitgesproken en de milo was wakker wapens in aanslag
-...op koffiekoeken !
- Is dat nu het enige waar een vrouw aan denkt- zei de milo, zo gapend dat ge een klein brood in zijn mond kon steken ( gesneden en zonder zak natuurlijk) - zoetigheden. Moet gij niet meer op uw lijn letten. Daarbij hier midden in de woestijn zoekt hier maar een bakkerij. Er zijn hier geen koffiekoeken
-En die van de geluidsregisseur daar- pruilde Naomé- of zijn dat stinkpateekens misschien
-Nee dat zijn koffiekoeken maar dat is niet in de film Naoméken , hoe kunnen wij nu reality-films ....
-'t Is al goed niet beginnen blijten ge weet dat ik daar niet tegen kan . Heeft er hier nog iemand koffiekoeken ?
- Na een stevig ontbijt trokken de vier naar het Verloren Bos . Het was een harde mars, zij sloften door het zand en om de vijf voet moest de milo halt houden om het zand uit Odessaaken zijn schoentjes te doen.
-Zou je nu eens niet wat vliegen Odessa
-Ik kan niet. Ik heb nooit goed leren vliegen en daarbij ik heb hoogtevrees. Hoger als een mensenschouder durf ik niet te gaan.
- Wat gaan we hier godver nog meemaken. Gaat daarmee naar den oorlog. Een engelbewaarder die niet kan vliegen. Buitenvliegen gaat ge...en ik ...
-Ja, Naomé hij mag zeker in mijn kap zitten van achter . Natuurlijk Naomé is dat niet te zwaar. Nikita mag er zelf nog komen bijzitten Naomé maar niet blijten Naoméken toe.. niet blijten.
. -Beestenbeul !
-Maar ik ben geen beest! Ik ben Odessa de Engelbewaarder
-Ja 't is al goed stank voor dank, frank stuk engelken- bromde Naomé
-Zie je nu wel-- pauze waarbij een paar ogen vonken schoten tussen de tranen door --ok, ok ik zeg al niets meer...
Milo plaatste de twee kleintjes in zijn grote kap en die twee begonnen daar te rollebollen dat horen en zien verging
- Willen jullie nu eens verdekke stil zitten, bende nozems of ik gooi mijn kap over de haag
-Neen Naomé, ik beloof het ik zal ze niet uitkappen ( wie zich ooit al afvroeg waarvan het woord uitkappen kwam die weet het nu), beloofd maar laat die waterlanders , neen meisje niet doen
Milo liep in stilte voort . Hij keek voor zich uit alsof hij het in Archontopolis hoorde donderen. Blik op oneindig. Zijn trekken verstrengden en de rimpels op zijn voorhoofd leken voren bij een ploegwedstrijd. Hij dacht "ik had het kunnen weten , zo een jong ding meenemen , ik had het kunnen weten, niets als miserie, altijd diezelfde truk met de traantjes en dan die twee snotapen er nog bij en onwillekeurig dacht hij aan een passage van "het huwelijk van Willem Elschot "
---Maar doodslaan deed hij niet , want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en practische bezwaren
en ook weemoedigheid , die niemand kan verklaren
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat "---..
Onder tussen waren ze na een halve dagmars enkel onderbroken door een paar minuten rust tijdens dewelke ze een homp brood binnen werkten en wat van de zure wijn dronken aangekomen bij de eerste uitlopers van het Verloren Bos. Het zand ging langzaam over in mos en daarna in gras met hier en daar een struik en dan steeds meer bomen. Groteske bomen met door de wind gebogen en gekrulde stammen waarboven zich warrige kronen uitstrekten van grijsgroen eeltig blad. Het ruissen van de bladeren had een klank die leek op muziek maar uit de toon, een melancholische melodie tussen zuchten en huilen. Naomé rilde zachtjes en nam onwillekeurig de hand van milo vast en ging wat dichter bij hem lopen
-. Sommige van deze bomen zijn geen bomen -sprak milo op een zware toon - maar Enten.
-Enten ?
-Ja een soort bomen die de Elfen hebben leren spreken "boompraat". Ze zijn ongelooflijk sterk maar ze worden zeldzaam want de entvrouwen die zich meer met bloemen bezighielden dan met bomen zijn naar andere landen vertrokken zodat ze zich niet meer voortplanten ( weeral een woord waarvan de oorsprong hebben ontsluierd-- plant een boom voort --) maar daar ze ongelooflijk oud worden zijn er nog heel wat van deze Onodrim zoals ze zich in hun eigen boomspraak noemen actief en dan vooral in het Verloren Bos. Ze zijn echter met niets van een gewone boom te onderkenen.
-Ik denk dat we beter hier halt houden- sprak milo- toen ze bij een beekje waren aangekomen dat zacht kabbelend door het hoge gras liep. Hier bij de rand van het bos zijn we voorlopig veilig.
-Kijk - merkte Naomé plots op- al die bomen die hier staan hebben een grote holte in hun stam zo op een meter van de grond. Zouden er hier spechten zitten ?
-Neen Naomé, dat is een heel ander verhaal maar dat vertel ik u wel na het avondmaal. Laten we eerst het kamp opzetten.
Onderstaande gedichten werden door mij gegraveerd in de vijf zuien die mijn vriend de beelhouwer Emiel De Block aanmaakte. Ze behoren tot de cyclus "Silence of Paper- Language of stone", bestaande uit vijftig gedichten die op vijftig zuilen van graniet werden gegraveerd .
iemand schrijft aan iemand
in droefheid heb ik mij een feest gebouwd rond het meervoud van je naam met memento mori's rondgesjouwd tot al in staat maar onbekwaam mij burgelijk van jou t' ondoen
ik zocht als melancholische albatros de equivalent voor je vlinderzoen maar in de volheid van een allerlaatste nacht liet het kalligrafisch oog van je geslacht mijn lastig bloed niet meer los
iemand schrijft terug aan iemand
je ogen blijven kloppen in het stof dat achter mijn hypofyse schuilt je trekt me kalm in bed alsof ik mijn aangezicht voor het jouwe heb geruild kreten slaak je in de anonimiteit van 't zachte trekken en duwen der genegenheid ik strijk uren vol heimwee mijn geest vertoeft elders mayday - mayday
met de tegenslag van de pauw die pronkt in perfect roze tuimelramen zijn hart dat idioot en tragisch bonkt om 't platte middeleeuwse paren met de dikke lippen van de ooievaar die staande vrijt -spiesjesvlees- is 't zo dat je mijn droom bewaart zodat ik er als vanzelf door genees ?
iemand schrijft opnieuw terug aan iemand
je ziel zingt als het water van de zee die je vergeefs wil imiteren je neemt haren uit mijn oksels mee om je ambitie te larderen hier beneden knalt met stille schroom mijn as die minnaar van je blanke buik een ongelezen droom waarin ik al mijn energie verbruik
je schrijft met gulden beitels in graniet met veel moeite de waarheid niet de dode letter van de overleden dichter naar 't schijnt voelt een leeggeschreven ziel zich lichter dan het bewuste bloeien van het rode vlees het is met ongenoegen dat ik dit lees
waarop iemand terugschrijft aan iemand
met mijn gebeente opgeblonken de vingers stijf als een inhalig web heb ik jouw psalmen leeggedronken wandelaar bij vroegtijdig eb
het zwaard in de schede onder voorwaardelijk arrest gezet
wikkel ik mij in de ascese van een slingerplant
en wil maar durf je niet te haten ik leer de les die 't pijn-doen van het zijn omspant
zullen we het maar bij het oude laten
adresverandering
wakker worden
-een lichaam-
teruggevonden na maanden rust met veel moeite erken ik duidelijk het bedrog van de slaap
De zon stond al laag aan de horizon toen milo het kamp binnentrad. De jacht had niet veel opgeleverd buiten een "slangartisj "( hagedis) van toch wel behoorlijke afmetingen. Ze hadden een tocht van veertien dagen door een dor woestijnland achter de rug en nu zagen ze eindelijk in de verte de bergrug op wiens donkere flanken zich het sombere verloren bos aftekende. Odessa nam de de slangartisj aan van milo en vilde het beest in een ruk met een behendigheid die de milo zachtjes van bewondering door de tanden deed fluiten. Hij spietste het dier op en smal stokje en begon het te roosteren. Een toch wel heerlijke geur deed hun hongerige magen omdraaien van trek. Naomé had ondertussen een papje van gestampte okkernoten en papegaaienmelk gemaakt en schonk het in de kleine ronde bekertjes die ze van Pedro uit de Compo-Stella gekregen hadden voor hun expeditie. Ze verorberden hun schriele maaltijd met haast en smaak en dronken daarna nog een paar slokken van een goedkope pastoorswijn die ze op de markt van het voorgeborchte tegen een woekerprijs gekocht hadden. Na de maaltijd strekten ze zich behaaglijk uit op een plek waar het zilver zand zacht en vrij van rotsblokken was. Naomé tekende met de vinger figuren en spiraaltjes in het zilverwitte zand.
-milo vertel eens wat over het verloren bos , vroeg ze.
-ja milo vooruit, riepen Odessa en Nikita enthousiast en ze scandeerden "Verloren bos ! verloren bos !, verloren bos!....."
Milo schokschouderde eerst wat maar liet zich tenslotte toch overhalen
-Ja, al wat ik er over weet komt van gedichten, zeer oude gedichten, maar wat die dichters de dag van vandaag en van vroeger uit hun botten slaan en sloegen ongelooflijk. Wat die charlatans allemaal vertellen over dat zogenaamd wonderlijk verloren bos. Wat die allemaal uit hun duim zuigen. Al die amoureuze capriolen van den oppergod Zuupileir in het struikgewas van het verloren bos. Ja daar ruiste wat in het struikgewas !
-Oppergod? Zijn er dan nog goden buiten die drie uit het voorgeborchte, zuchte Naomé terwijl ze op de ellebogen steunend met haar middenvinger haar onderlip over en weer rolde. Een gebaar dat haar innerlijke rust verschafte maar de milo steeds weer een beetje opwond.
-Natuurlijk mannekens natuurlijk. Zei hij een beetje kort om zijn begeerte wat te verbergen. Maar die zijn volgens de legenden door HET DRIETAL allemaal verbannen naar het verloren bos, samen met de trollen, orken, kabouters, boedha's, shiva's, feeën en wat weet ik nog niet allemaal van gebischj (beesten). Zo was er -zoals gezegd- de oppergod van het bos Zuupileir --en hoe verzinnen die dichters het allemaal, ongelooflijk zeg --die befaamde Zuupiler zou volgens een zekere dichter zijn oog hebben laten vallen op een aardse schone, want niets menselijks is die goden vreemd. Op Leda.
Schoon, blond, halfnaakt wandelt die madam Leda door haar eigendom bewaakt door vier castraten. Wat doet Zuupiler? Zoef hij verandert zich in een grote lelijke zwaan zo een reuzegroot beest met van die vreselijk grote poten en een lelijke snavel. Kwaak, kwaak, hij achter Leda aan. Flap, flap, kweik, kweeik, zijn snavel ter hoogte van de billen van Leda. Allez wat doedegijnu. Weg beestje, weg. Allez ge kriebelt mij. Weg. Die vier schildknapen natuurlijk zien daar geen graten in. Een zwaan is trouwens geen vis en heeft dus geen graten om in te zien.. Z o een onschuldige zwaan ! Jamaar, en ploef Zuupiler in het struikgewas er boven op en....
-Ja en..
Milo stond recht en begon de paardans van een zwaan na te bootsen wat heel komisch was maar terzelfdertijd in het rood van de ondergaande zon tegen de bergrug van het verloren bos een beetje tragisch, melodramatisch bijna
-En, kwek, kwek, kwek, ( steeds sneller) kwekwekkwekkwekkwekweek en Kweeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiik. een zwanezang van belang.
-Dat verzinnen die dichters allemaal, dat moeten wij geloven , dat moet voor kunst doorgaan. Tussen ons gezegd en gezwegen dichters die zouden ze moeten doodknijpen als ze nog klein zijn. Wat wilt gij later worden ? Dichter ! Boem klop en dood.
-En Leda vroeg Naomé, verbaasd
-Ja zei de milo dat is een ander historie, een droeve historie. Leda had zowat de zinnen verloren en uit die lijfelijke vereniging van een zwaan en de oppergod Zuupileir is een kindeken geboren, een schoon lief kindje. Een meisje er mankeerde niets aan behalve het feit dat ze Engels sprak. Maar verder goed voorzien. Leda die is echter uit grote schrik voor zwanen altijd maar meer en meer knetter geworden en daarom hebben ze dat kindje Creezyken gedoopt . Naar het schijnt is ze later een carrière vrouw geworden die het zou geschopt hebben tot godin. Ja haar vader was een god en een zwaan valt gewoonlijk niet ver van de vijver, niewaar. Dus ze is ook godin geworden. Moedergodin van die mannekens, met haar op hun voeten, die daar ook in het bos wonen: Hobbits
-Hobbits, mompelde Naomé, zijn dat niet die dinges, euh, allez ge weet wel. Die dinges uit Lords of the Ring en ze frommelde onderwijl wat aan de milo zijn witte baard en dito tabbaard.
-Inderdaad mijn klein doddeken, inderdaad.
-Vertel mij nog eens iets over de hobbittekens en over Creezieken, mijn champignonneken
-Morgen Naoméken, het is al laat nu gaan we dodooken doen want het zal morgen een zware dag worden. Zie de kleintjes slapen al.
Inderdaad Odessa, het engelbewaardertje van milo, en Nikita, het eekhoorntje, waren in elkaars armen in slaap gevallen dicht bij het vuur..
-Ik ga ze een beetje verder leggen zei milo anders vallen ze nog in het vuur.
-Allez nog een dikke kus champignonneken. Smak
-Smak.
Naomé nestelde zich in de armen van milo en viel bijna onmiddellijk in slaap.
-Doet gij het licht uit ?
-Het is al uit sprak de materiaalmeester en het werd heel donker op de set.
DE MAKING OF ...
Een Happy ending ? Waarschijnlijk ? De silhouet van milo is herkenbaar maar wie is de dame ?? Op de haarkleur kan je niet voortgan want er is al menig donkerharige bijna witblond uit het verloren bos teruggekeerd. Als ze al terugkeerden.
.
Zoals beloofd hieronder een foto van Kamiel Kamoel, op zijn Kuzisu 200 cc-mel luchtbrommer. Zoals u weet is Kamoel een verwoed liefhebber van luchtbrommers. En hij is daarom wereldbekend in België en omstreken. In deze middens staat hij dan ook bekend als de "Kami-gaze".
Vermits de berichten over de film maar traagjes binnensijpelen, te wijten aan een slechte communicatie met het persagentschap van het "Instituut" (alles gaat nog per postduif of ander gevogelte) zullen we proberen meerdere malen per dag de site aan te passen met de laatste nieuwtjes.
Om te beginnen voor deze film werden 3 ton mascara en 40.000 lippenstiften gebruikt. 500 kilogram haarstukjes, vlechten, baardjes dienen dagelijks geplaatst en weer weggenomen door 30 kappers en kappers. Sommige actrices, onder wie Creezy, brengen per dag meer dan vier uur door in het salon maar het resultaat mag dan ook gezien worden cfr de foto hieronder Bojako als, Creezy de moedergodin van de allerliefste kleintjes uit het Verloren Bos, de Hobbits.
Acteurs en actrices worden hier niet verwend. Dagelijks trainen, trimmen en in conditie blijven is de boodschap. Ze worden ook opgeleid in allerlei gevechtstechnieken hieronder milo aan de schietstand.
Ook Naomé doet ook haar best om in de gevechssport rond te komen
Maar ook Stilcreezy (miekemuis) prinses van Nightmere heeft zich in het hanteren van wapens bekwaamd
Titipoës als Moorcreezy de prinses van de boskabouters heeft daarentegen een uiterst vreedzame rol. Ze zal zich dus moeten bedwingen.In een intervieuw met haar echtgenoot Rik hebben wij ehter menen te moeten opmaken dat dit misschien zal lukken maar misschien ook niet dat kan alleen de spanning van het verhaal ten goede komen waarvan alleen de grondlijneen vast liggen. Maar aangezien het om reality-film gaat is alles mogelijk.
Ook Juustcreezy heeft een meer vreedzame rol maar die is haar op het lijf geschreven. Ze treedt op als de bewaakster van Durin, de sleutel van Meriadoc.De sleutel die een groot geheim verbergt waarvan alleen Juustcreezy op de hoogte is. Meer vertellen zou echter de spanning doen afnemen wat uiteraard niet de bedoeling is. Lieve heeft echter als JustCreezy een snelcursus harpspelen en notenkraken achter de rug wat die twee met elkaar gemeen hebben verneemt u in de film.
KOMEN KIJKEN DUS- ZELF DE FOX KOMT KIJKEN. Deze avond is kamoel geland om 22.15 maar daar hij te uitgeput was van de reis is hij onmiddellijk met roosje en milo naar het hotel waar de sterren logeren in het gehucht Poil vertrokken.
Reuters 22 u 22.20
N.B. Gezien de berichten TE traag binnenkomen zullen we dagelijks een stukje van de "making of" vertonen . MAAR MORGEN REEDS START HET VERHAAL
