18-08-2008 om 22:06 geschreven door Ernst-Georg

De rekening a.u.b. Men telt de eenzaamheid als uren in een dag Men tilt zichzelf op de schouders Koraaltanden bijten in het hart en iedere kleur zelfs het onwillig wit wordt zwart Men telt de sterren aan het tuig van elk firmament Men tilt zichzelf met verbrijzelde vingers uit het bad van onoverwinnelijk wachten Gedichten worden slangentanden gifspuitend in hongerig bloed De liefde begraaft zich als een mijnschacht in de nacht De piano is uitgepraat Mijn mensenhuid drenkt zich in wijn omdat de lentekleuren van je ogen voorgoed uit mijn leven verdwenen zijn

16-08-2008 om 13:05 geschreven door Ernst-Georg

Escapisme Weemoedigheid die men met droefheid verwart vervult het hart licht en goedkoop maar fanatiek als een gevallen paard dat niet meer overeind wil komen Het is niet te stelpen Maar het hoeft ook niet Het valt mij licht zo bedroefd te zijn al word ik triest omdat ik niet nog bedroefder kan zijn

14-08-2008 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg

Vermolmd binnenste naar buiten graag ! Voor mij liggen de scherven van het grote feest Op iedere hoek van de tent de bodemloze eeuwigheid Maar ik zoek niet verder. Het is genoeg geweest Voetzolen knarsen in pijnlijke droogte van een eenzame eenzaamheid Het vooruitzicht op de dood geeft onvoldoende steun aan dit voortbestaan Ze ruist vermolmd in compost als gekwelde vogelzang bedaard en ongevaarlijk, dwingend maar zonder aandrang  Achter mij liggen de scherven van het grote feest Het regent  water dat nochtans wind en ontij moet ondergaan Is eerlijker dan de herinnering aan deze pas ontloken traan in één nacht uit mijn bloed zoals water uit sneeuw ontstaan Ik sleep mijn kielzog voor de lendenen uit Omklem verloren liefdes met een plagiaat van hartstocht als een boei van vlees een statig maar geducht gedrocht De grammofoon van het grenzeloos verdriet schreeuwt het luid Het waren de verkeerde papavers die ik in de buik der aarde zocht verontschuldig mij mijn lied is uit

11-08-2008 om 09:55 geschreven door Ernst-Georg

Aan haar verslaafd Het bezit van het afscheid kan men mij niet ontzeggen Al tracht de waarheid mij haar wetten op te leggen Het afscheid is gekomen het zal ook weer gaan Mij resten nog enkel dromen en de morfine van het voortbestaan

09-08-2008 om 11:16 geschreven door Ernst-Georg

In het holst van de nacht op hetzelfde moment wakker De gedachte ontbrandt Hersenen kwalijk tuig ! Meteen alle spiegels in vuur en vlam ! Doch dicht slaat de deur Een mens verdwijnt in een god als engel vermomd Een kus snerpt in gedachten over een aambeeld en krast runen in deze overvolle voelruimte vol achter- gebleven schaduwen met maskers van dwaze drogredenen Zij licht even op.       Ik lig verdomd als geblust nog voor de vlam het aanrecht bereikt Kijk ! Ik hoor haar plassen zoals regen tikt tegen de ruiten Hetzelfde geluid Maar nu van binnen naar buiten

05-08-2008 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg

Naamloos meisje

Langzaam richt zij het hoofd naar rechts
en de vlinders glijden uit haar hand
naar de grond
waar ze sterven
langzaam als rotsen
die eeuwig leven
en zichzelf begraven
in hun eigen stof

Langzaam richt zij het hoofd
en het water zingt
het lied van de aarde
de maan keurt dit goed
knikt instemmend
en dooft voor de intimiteit
de sterren
in haar nabijheid
met licht

Langzaam richt zij
en treft het hart
met de zon van
haar realistische dromen
maar weet instinctief
nooit gaan ze komen

Langzaam belooft ze zich
het eeuwige leven
als een rots in het water
als een zon en haar maan
die zonder elkaar
niet kunnen bestaan

Langzaam berooft ze zich
van haar korte leven
wegens te lang gewacht
wegens te veel verwacht

Het water, de maan
en een goede vriend
hebben haar schamele resten
voor dit vreemde gebed
langzaam
naar mij gebracht

Om mijn geloof in de liefde
te testen ?

03-08-2008 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg

Inleiding (jeugdvers of jeugdig vers) mijn zonnetje ik zie door jouw nachtjaponnetje twee tepeltjes en wat pubishaar kom hier mijn bonbonnetje jij bent voorwaar geen nonnetje en ik geen onnozelaar

31-07-2008 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg

Aard-ig hemels Ik heb voor waar gehoord dat er in de hemel oorlog is ontstaan De zoon heeft al het geld verkwist dat aan de vader toebehoorde daarom heeft de geest zijn tenten tussen het gepeupel opgezet en preekt de revolutie Om de erfenis  De centen !! Hier kraait de rode haan De mens ? Naar uw beeltenis geschapen of heb ik het misverstaan ?

28-07-2008 om 10:50 geschreven door Ernst-Georg

Commentaar bij de aantrekkelijkheid van de chaos van je haren Als ik soms ' s nachts ontwaak uit een welverdiende rust bekruipt mij soms de lust naar ' t ritme van je ademhaling te luisteren Als het zachte fluisteren van een zwoele wind zo zonder woorden scherend door de toppen van jouw dromen volgens de wetten die 't water en de lucht doen stromen Ik kijk vertederd naar je verwarde haren die lichte lokken rond dat slapend brein Ik laat mijn adem met de jouwe paren tot een enkel hoofdmotief en een leuk refrein Bedenk dan bij ' t horen van dat licht en overheerlijk gesnurk jij onzalig gelukzakkige schurk, die liefde van ons wordt beslist een zaak van jaren

24-07-2008 om 18:50 geschreven door Ernst-Georg

De ingreep * In een kort hemdje met blote poep met mijn piemeltje nog in quarantaine Aan de hand van een zuster die ik nu "meesteres" zou noemen  Wij gaan eens naar Jesuuke kijken  Dan vanuit een duistere gang de plotse overgang naar het schitterend wit licht waar een groen-gemaskerd Jesuuke mij met een walmende wolk verstikkende stank bedwelmde "Vluchten kon niet" Bij het ontwaken het aanstekelijk gejammer van lotgenoten Levenslange argwaan Het ras sterft nu langzaam uit rechtvaardigheid is geschied maar zachte handen had ze wel * Het betrof een amygdalectomie=wegnemen van de amandelen. Ik was ongeveer drie jaar maar alle details staan me nu zestig jaar later nog levendig voor de geest. Nooit in mijn leven heb ik me nog zo bedrogen gevoeld als toen.   ** Men gebruikte toen nog cloroform dat via een masker werd toegediend

23-07-2008 om 20:40 geschreven door Ernst-Georg

Paardenmolen" een kind op een paardje draait in de molen rond je kan op het gezichtje zien dit kind is niet gezond de lachjes zijn benepen zijn oogjes staan wat dof het heeft waarschijnlijk al begrepen dat in deze vreemde wereld alles terugkeert naar het stof *** Timide chevauchée en rond L'Enfant aux cheveux blonds la mime triste , les yeux fanés expriment déjâ la maladie Peut-être a-t'il déjâ compris que 'cest dans la poussière terrestre que ce termine cette étrange randonnée de vie

16-07-2008 om 00:10 geschreven door Ernst-Georg

molenpaardje moeders benen staan naast de paardenmolen haar gedachten gaan naar  ' t kindjes capriolen het kindje op het paardje verankerd aan de molen laat zijn gedachtjes gaan naar waar paardjes dolen achter een olifantenpaar moet vastgeklonken ' t paardje rijden het laat zijn blik dan maar over moeders benen glijden het denkt bij ieder rondje geketend aan zijn kooi onder het kinderkontje -verdraaid wat zijn ze mooi-

12-07-2008 om 22:33 geschreven door Ernst-Georg

Ouverture uit de bruiloft van Figaro /even geduld image wordt geladen

10-07-2008 om 23:12 geschreven door Ernst-Georg

Dulcinea Ik kom Windmolens van het verraad groeien uit de aarde in korte stoten als gras snel en onverdelgbaar Wanhopig Het ijzeren haar verstrengeld in de schubben van het kuras De stalen honger slechts matig gestild Maar ' s zomers slaapt men over de middag Niemand jaagt dan het wild Wapenstilstand al zes dorpen lang Vers hooi voor het paard Soms een kus op de wang Leg nu neer het uitgebluste wapen Neem afscheid van het onverguldbaar blazoen en spaar spaar vooral de kwetsbare vogels Herinneringen van toen Seizoenen van milde regens met moeiteloos beminnen in de eindeloze cirkels van haar warme armen cirkels als windmolens, honderden windmolens van verraad overal windmolens, wieken overal wiekende molens groeiend in korte stoten als gras onverdelgbaar onuitroeibaar onverwoestbaar de nacht -naakte, stervende maanridder - is de magere wraak van een humeurige aarde die verzot op het dagdagelijkse licht van een zon, ons een duistere wereld van onrecht en onmacht verzon -

06-07-2008 om 13:36 geschreven door Ernst-Georg

Kort & bondig schilderij van william adolphe bouguereaot Ce qui me reste Tout ce qui me reste van alles wat ik had c' est toi maar het is het beste. Opgedragen aan Daniëlle

05-07-2008 om 14:52 geschreven door Ernst-Georg

Wegens het ontaarden van de reacties hier op het blog in regelrechte "onbeschaafde" scheldpartijen, waar niemand iets aan heeft heb ik besloten de mogelijkheid van reageren een tijdje af te sluiten tot de gemoederen bedaard en geesten opnieuw wat verhelderd zijn. Spijtig maar dit is een poëzie stekje en geen achterbuurtcafé.

03-07-2008 om 13:58 geschreven door Ernst-Georg

02-07-2008 om 01:48 geschreven door Ernst-Georg

Waterloo ------------------------------------------ Dronkenmans eed Ik stoot mijn hoofd nooit meer aan de stenen waar ezels tegen trappen.

30-06-2008 om 00:14 geschreven door Ernst-Georg

Madame est servie, plotselinge patstelling De zwaarste schuld afbetaald in wit sperma afgemeten Alles door elkaar gehaald wit en zwart door mekaar gesmeten Regelmatig schaak gezet in lange stilstand van te zeker weten Als een smetteloos big door vieze parels bezeten als knoflook in de paaslamrug van de fraaie herenhuizen vastgebeten En gewoon niet meer aan gedacht bloed en liefde verschil vierkant vergeten (uit de memoires van een vrijgevige vrouw) Nb: to our man in Lede Ik breng vaak de avond door met al de woorden al de wonden die mij droefgeestig werden nagezonden door hen die "wijze" woorden noch speeksel spaarden maar helaas slechts naar de eigen navel staarden Nu moet ik wel al ligt het mij niet verder met al hun opgespaard verdriet met al die rommelige pekelzonden waarin ik niets maar dan ook niets van mijzelf heb teruggevonden Ik breng de avond door Met al  die wonden Die mij droefgeestig werden nagezonden Door hen die speeksel noch woorden spaarden maar slechts naar de eigen navel staarden Nu moet ik wel , al ligt het mij niet Vooruit met al dit opgespaard verdriet Met al die rommelige pekelzonden Waarin ik niets Maar dan ook niets van mijzelf heb teruggevonden Ik breng de avond door Met al  die wonden Die mij droefgeestig werden nagezonden Door hen die speeksel noch woorden spaarden maar slechts naar de eigen navel staarden

27-06-2008 om 23:42 geschreven door Ernst-Georg