Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
15-10-2008
Verheerlijking van het terrorisme?
De Baskische televisie EiTB 15 oktober 2003
Op 15 oktober 2003 verschenen 3 directieleden van de Baskische televisie, EiTB, voor de onderzoeksrechtervan het Hooggerechtshof, Ruiz Polanco. Ze moeten zich verantwoorden voor een uitzending van 15 mei 2003 waarin drie woordvoerders van ETA voorkwamen. Ze verklaren helemaal geen verheerlijking van het terrorisme te hebben nagestreefd, maar enkel informatie te hebben willen brengen. De video-opname was hen per brief toegestuurd zonder een afzender te vermelden. Mogelijk wordt er niets tegen hen weerhouden. De drie verdachten zeggen dat het hele gedoe een gevolg van politieke druk was. In deze zaak diende Pancho Navarrete, een lid van de PP uit Navarra, een klacht in tegen de PNV-president Arzalluz omdat die hoofdverantwoordelijke is van de Baskische TV! Arzalluz verklaarde indertijd laconiek dat het Navarrete enkel te doen was om Arzalluz te kunnen linken met ETA.
Werden er minderjarigen verkracht? Werd er een roofoverval gepleegd? Werd er misschien een moord gepleegd? We zoeken het uit. Hier zijn de feiten.
In oktober 2002 werden in de buurt van Bilbao twee jongeren, Arkaitz Arroyo en Aitor Urtasun opgepakt. Ze zaten vier dagen in isolatiedetentie en klaagden achteraf dat ze gefolterd waren. Een derde, Alberto Bonilla, die zichzelf ging aanmelden, kwam na zes maanden vrij.
Tegen Arroyo en Urtasun werd 18 jaar geëist! Het delict dat ze gepleegd hadden was dan ook "bijzonder zwaar. Ze hadden op 17 april 2001 de jaloezieën van het PNV-lokaal in Portugalete in brand gestoken!
Op 14 oktober 2004 kwam het tot een akkoord. Nadat de jongeren de feiten bekend hadden, werd de aanklacht van "terroristische brandstichting" omgezet in "terroristische schade". De straf werd daarop teruggebracht van 18 jaar naar drie jaar voor Urtasun en Arroyo en 2 jaar voor Bonilla. Daarbij kwam nog een boete van 7.845 Euro.
Ze zaten de hele periode onafgebroken in de cel! Noodzakelijk voor het onderzoek, waarschijnlijk!
De verdediging spreekt van "chantage" en verwijt justitie dat dit feit in andere landen met een vergoeding van de schade geregeld zou zijn geworden. De verdediging klaagde ook het stilzwijgen van de commissies mensenrechten aan en ze wezen er op dat de eis tegen de politieagent die daags na de Al Qaida-aanslag in Madrid de uitbater van een bakkerswinkel in Pamplona doodschoot omdat hij geen affiche tegen ETA in zijn vitrine hing, eveneens 18 jaar was!
Waarom werd die motivatie later niet meer gevolgd?
Tribunal Supremo 13 oktober 2007
Op 13 oktober 2007 heeft het Spaanse Hooggerechtshof 3 van de 13 personen vrijgesproken die bijna een jaar vastzaten op beschuldiging van "lidmaatschap en medewerking met ETA". De motivatie voor de vrijspraak luidt als volgt: "Het delict van samenwerking met een gewapende bende, organisatie of groep vereist dat het aandeel van de persoon in kwestie objectiefrelevant is. Ook is het noodzakelijk dat voldoende omschreven wordt wat de exacte daad van samenwerking is, zonder onduidelijkheden of vaagheden. Het is niet de ideologische instemming, noch het verder zetten van politieke of ideologische objectieven, maar de werkelijke en bewezen bijdragen aan de gewapende organisatie die bepalend zijn."
In Spaanse gevangenissen zitten nochtans honderden Basken waarbij van al het voorgaande géén sprake is of was. Zij beschuldigden zichzelf nadat ze dagenlang werden mishandeld en gefolterd!
Eén van de vrijgesproken personen, Iñaki Ramos, werd in eerste instantie veroordeeld omdat hij een vermeende ETA-lid naar een bushalte had begeleid!
Op 12 oktober 1967, op deDag van het Spaanse Ras(Dia de la Hispanidad) klauterden twee jongeren 's nachts langs de buitenkant naar de top van één der torens van de kathedraal van Burgos om er een Ikurriña te planten, en zetten op die manier het Spaanse Ras te kakken. Deze actie zou uitgevoerd zijn door Iñaki Mujika Arregi, "Ezkerra" en Santiago Arrospide, "Santi Potros", die later beiden tot de top van ETA opklommen.
Enkele minuten voor middernacht, in de nacht van 11 op 12 oktober 2001, ging op de Plaza de Colón (Columbusplein) in hartje Madrid in een ondergrondse parking een bomauto de lucht in. Op 12 oktober zou vlakbij (op 100m afstand) het defilé doorgaan ter ere van de dag van de HISPANIDAD, in aanwezigheid van de Spaanse koning en zijn doorluchtige regering.
ETA had vooraf gebeld met de melding, maar de politiehonden hadden niets gevonden. Een auto (dé auto) die op een zebrapad geparkeerd stond, werd afgesleept naar de ondergrondse garage. De politie betwist of het om het "commando Madrid", dan wel om een "onbekende" groep uit Baskenland gaat.
Op 12 oktober 2007, de Dag van het Spaanse Ras, organiseerden radicale Basken een Antifascistisch Festival met o.a. Josu Muguruza, die met zijn "Euskalrock" en zijn "duidelijke" teksten enkele jaren geleden uit Spanje verbannen werd! De "Baskische" politie greep in omdat ze uitlokking van geweld wilde voorkomen en om de straat vrij te maken voor de erfgenamen van het gepeupel dat de dictatuur ondersteunde! De PNV-krant Deia zegt hierover: "De hele zaak explodeerde bij het optreden van de Ertzaintza" Alle eventuele manifestaties werden dan ook maar meteen verboden. Allen op één na! De Spaanse fascistische Falange mocht wél manifesteren! Nochtans is deze Falange de partij die aan de basis lag van de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog! De Ertzaintza had alle straten rondom de Boulevard afgesloten en het verkeer werd omgeleid. Dit resulteerde in een waar slagveld. Bussen werden dwars gezet en papiercontainers in brand gestoken.
De Ertzaintza sloeg op de manifestanten in, een aantal jongeren werden opgepakt en de bevriende pers uit het Zuiden kon fotos maken om nog maar eens aan te tonen dat Baskenland in brand stond. Intussen stonden zes bussen Falangisten buiten het centrum handjes te schudden met de Baskische politie en kreten te roepen als "Baskische gevangenen naar de Gaskamer", "ETA, niet vergeten, noch vergeven" en De gewapende Falange krijgt ETA wel klein.
Verder zongen ze het lied "Cara al sol" dat tijdens de dictatuur iedere schooldag opende. Ook in Baskenland! Op teletekst van de Spaanse televisie werd enkel gewag gemaakt van rellen tussen radicale jongeren en de Baskische politie.
Op hetzelfde ogenblik hadden meer dan 10.000 nationalisten de oproep van ANV beantwoord om in Iruñea-Pamplona op te stappen. Hun motto was: "Euskal Herriak Independentzia", Onafhankelijkheid voor Euskal Herria! "Dit Volk is in strijd. Een permanente strijd voor de verdediging van zijn rechten en voor deelname aan het politieke leven". (Maar door de partijenwet worden ze wél uitgesloten.) "Zapatero, noch iemand anders, zal dat verhinderen".
Een familie van overtuigde en vastberaden abertzales
Iulen Madariaga Agirre
°11 oktober 1932
Iulen Madariaga Agirre werd op 11 oktober 1932 in Bilbo-Bilbao geboren, in een familie van overtuigde en vastberaden abertzales. Als gevolg van de Spaanse Burgeroorlog (La Campaña del Norte: de strijd op Baskisch grondgebied in 1936-37) emigreerde de familie naar Chili. Later nam Madariaga daar de Chileense nationaliteit aan. Lees verder...
In 2004 werden er een aantal keren bommen gevonden in autos van de Baskische politie, Ertzaintza, én in wagens van politici. Meteen werd ETA met de vinger gewezen, zeker omdat de organisatie kort voordien de Ertzaintza onder haar "objectieven" had geplaatst. Bij nader onderzoek bleek echter dat de bommen niet écht waren. Opvallend was al meteen dat deze zaken niet door het Hooggerechtshof in Madrid werden onderzocht, zoals dat gebeurt met alles wat met terrorisme te maken heeft, maar door de provinciale rechtbanken. Opvallend was het feit dat een deel van de aanslagen, gepleegd in 2004-2006 niet door ETA opgeëist werd! Hoewel ETA altijd aanslagen heeft opgeëist.
De verklaring hiervoor verscheen in de avondeditie van de digitale pers op10 oktober 2005, en werd uitgebreid gecommentarieerd in de gedrukte pers da dag nadien.
Bevelhebbers van Ertzaintza plaatsten bommen in de wagens van hun eigen politiemensen (op de basis van Berrozi, in Bernedo),en van politici (gemeenteraadslid José Luis Vallés van de PSE in Eibar en van de ex-secretaris-generaal Juan José Lizarbe van de PSN). Ook de burgemeester van Barañain, Josu Senosiain verzekert dat dergelijk voorval ook hem overkomen is.
En wat blokletterden de kranten? "Andermaal een ETA-aanslag verijdeld!"
Drie dagen na arrestatie Familie nog niet op de hoogte 9 oktober 2001
In Tarbes, Hautes Pyrénéés, werden op 6 oktober 2001 Bixente Goikoetxea Barandiaran, "Willy" gearresteerd, samen met zijn vriendin, Muriel Lucantis, en dochter Maddi van twee jaar. De Spaanse Regering noemt Goikoetxea, zoals dat de gewoonte is "één der voornaamste leden van het politieke apparaat van ETA." Dat gebeurt bij iedere arrestatie om wat meer glans te geven aan het doortastende optreden. Le ex n.2 de ETA, staat toch mooi op de palmares.
Toch loopt er in Spanje niets tegen Goikoetxea, noch tegen zijn vriendin en evenmin tegen zijn kind! Wel vaardigde magistrate Laurence Levert, in 1995 een internationaal arrestatiebevel tegen Willyuit nadat die tot 3 jaar gevangenis veroordeeld was. Volgens Minister Rajoy was Goikoetxea een van de twee ETA-leden die met een kap over het hoofd in 1998 op tv kwam tijdens een BBC-interview. (Hoe weet die dat en waarom vroeg hij toen de uitlevering niet?)
Hoewel de arrestatie op zaterdag 6 oktober plaatsvond, was de familie de voorbije nacht, de nacht van 8 op 9 oktober 2001, nog niet op de hoogte van de arrestatie en van de plaats waar het kind zich bevond.
Terwijl de ouders werden ondervraagd, werd het kind in een opvanghuis ondergebracht zonder dat iemand van de familie dit wist. In de woning werd een pistool, een valse identiteitskaart en een computer gevonden! Er werden eveneens vele exemplaren van het "ETA - bulletin", "Zutabe"ontdekt.
Goikoetxea werd in 1984 voor het eerst gearresteerd en daarbij gefolterd. In 1987 werd hij in Pamplona tot 6 maanden veroordeeld, als "verantwoordelijke voor een barricade"!
Het kind zal drie dagen na de arrestatie aan de familie worden overgemaakt worden.
Ekain Gerra Solaguren was vanaf die datum politieke gevangene. Ziehier zijn verhaal:
Op 8 oktober 2003, omstreeks 01:30u in de morgen, vielen 8 leden van de nationale politie ons huis binnen. Ik was samen met mijn ouders thuis en lag te slapen. Ik herinner me niet of zij een aanhoudingsbevel hadden, maar ze hadden wel papieren bij zich en gaven de reden op voor mijn arrestatie. De toestand was gespannen hoewel zij geen geweld gebruikten. Zij deden mij de handboeien om en doorzochten mijn kamer, terwijl ik plat op de buik moest gaan liggen. Niemand, behalve mijn ouders, was getuige van mijn arrestatie.
Ik werd, zonder problemen, overgebracht naar het commissariaat van Iruñea, waar ik 4 dagen verbleef. Op zaterdag, 11 oktober 2003, werd ik vroeg in de morgen overgebracht naar Madrid. Ik werd opgesloten in een cel van 2 op 3 meter. De ruimte waar ik overvraagd werd, kan ik niet beschrijven, want ik werd geblinddoekt. Ik kreeg weinig slaag, tenzij op de achterkant van het hoofd en in de maag. Zij dreigden wel met elektroden, maar gebruikten ze niet. Om mij schrik aan te jagen toonden ze wel het apparaat dat ze zelf gefabriceerd hadden: een soort elektrische scheermachine, met twee punten voorzien van knijpers, die door een knop konden geactiveerd worden via een accu. Ik werd verplicht om voortdurende buigingen temaken of om langdurig rechtop te staan met de armen in de lucht. De enige mogelijkheid om wat uit te rusten, was toen zij de verhoorkamer verlieten. Het ergste was de psychologische foltering: ze vertelden dat ook mijn vader gearresteerd was, dat zij mij in een of andere actie zouden betrekken, dat ze in mijn huis een revolver met mijn vingerafdrukken zouden leggen. De bedreigingen waren constant aanwezig. De verhoren waren heel intens met een bombardement aan vragen, af en toe werden de vragen mij toegeschreeuwd. Er was ook een ondervrager bij die voor goede politieagent moest doorgaan en tabak aanbood en vertelde dat hij mij begreep, maar dat ik moest meewerken met hen. Ik werd zo misselijk van de langdurige verhoren dat ik mij verplicht zag, ondersteuning te zoeken tegen de muren. Maar dat lieten zij niet toe. Gedurende 36 uren heb ik niet kunnen slapen, dat werd me verhinderd. Een verklaring door henzelf opgesteld werd voordurend voorgelezen tot ik ze uit het hoofd kende. Als ik die verklaring niet voor de Audiencia Nacional zou herhalen, zou ik de gevolgen moeten dragen. In die verklaring stonden zaken, die ik niet gedaan had, maar waarvoor zij mij in beschuldiging konden stellen". (Dus zelfbeschuldiging!) Een veroordeling liet niet op zich wachten en Ekain Gerra werd opgesloten inAlcalá-Meco.
Beschuldigd van afwachtende houding 7 oktober 2004
De Guardia Civil arresteerde op 7 oktober 2004 vijf personen in Donostia (Juan José Zarautz en José Ramón Unanue) en Irun (Arantza Sánchez en Aimar Guzón) en Aimar Aiertza in Pamplona (Navarra).
Ze werden, volgens de Spaanse Minister van Interieur, José Antonio Alonso, niet beschuldigd van concrete acties, maar: "Ze waren akkoord met hun inlijving in de organisatie en waren in afwachting van verdere instructies " De minister verklaarde verder dat de arrestaties "de vrucht" waren van gegevens die verkregen werden uit de eerdere arrestatie deze week. Anders geformuleerd, arrestanten die eerder deze week werden gearresteerd, konden de brutale folteringen niet meer aan en bekenden om het even wat, om toch even op adem te kunnen komen (met la bolsa, een plastiek zak om je hoofd is dat moeilijk). De Minister voegt er zelfs aan toe dat het de gevolgen zijn van verklaringen die Peio Alcantarilla aflegde. Ook de uitdrukking verklaringen afleggen kan hier anders geformuleerd worden. Peio Alcantarilla was sinds 3 oktober 2004 in handen van de Guardia Civil.
·De buren van Juan José Zarautz hoorden om 2 uur hulpgeroep. Hoogstwaarschijnlijk dacht Zarautz dat iemand wilde inbreken. In dezelfde woning verbleef de echtgenote met 2 minderjarige kinderen. De Guardia Civil onderzocht de woning tot 5 uur.
·Buren van José Ramón Unanue vertellen dat de politie brutaal binnen viel om 2 uur s nachts. Het optreden van de agenten was "vrij brutaal" en daarbij werd de gemeenschappelijke deur en de deur naar de woning opengebroken. De echtgenote kreeg daarbij klappen op het hoofd. Het doorzoeken van de woning duurde tot 5 uur.
·Aimar Aiertza woonde samen met zijn vrouw die 8 maanden zwanger was. Tijdens het onderzoek van de woning raakte de vrouw in een shock en diende overgebracht te worden naar het ziekenhuis. Toen ze later terug thuiskwam, vond ze een puinhoop, en moest ze vaststellen dat haar computer en haar persoonlijke agenda "verdwenen" waren.
Peio Alcantarilla, die op 3 oktober 2004 in Urruña gearresteerd werd, heeft in de kelders van de Guardia Civil geprobeerd zelfmoord te plegen om zo een einde stellen aan de voortdurende slagen. Toen hij voor de onderzoeksrechter Fernando Andreu werd gebracht, kon hij wegens "shock" niets zeggen. Toen Andreu hem de rechten van de gevangene voorlas, begon hij te wenen. Hij werd even naar een ziekenhuis gebracht wegens een zenuwcrisis, maar werd daarna opgesloten in de gevangenis van Soto del Real.
Volgens Alcantarilla werd hij na zijn arrestaties met een kap over het hoofd in een auto gestopt waarbij de agenten hem alle mogelijke soorten van foltering begonnen te vertellen.
Een Guardia Civil beet hem toe: "Je bent nu bij de vijand en dat zal je merken. Nu ga je zingen of we vermorzelen je." Met vijven begonnen ze hem over het hele lichaam te slaan met matrakken in aluminiumfolie. Ze toonden hem de plastic zak. Nadat hij zijn gebitscorrector had proberen in te slikken en bloed begon te spuwen, werd hij even bij een dokter gebracht. s Anderendaags werd hij de hele dag geslagen tot op het ogenblik dat hij brak en zei "alles te zullen verklaren wat ze wilden horen".
Naderhand vertelden de persagentschappen, Efe en Europa Press, dat Alcantarilla aan de Guardia Civil verklaard had dat hijzelf "voorgesteld had de ETA-campagne te verhevigen met het doel het toerisme met een 20 % te doen verminderen." Verder zou "het voorstel om in mei 2002 een aanslag te plegen in het Santiago Bernabeu-stadion" van hem gekomen zijn. Het "voorstel" om bommen te plaatsen in het skistation van Baquera Beret in december 2003 kwam eveneens van hem, alsook de plannen om een aanslag te plegen tegen de hoogspanningsmasten van Irun en Huesca. Op 7 oktober 2004 vielen er dan de arrestaties "dankzij de verklaringen van Alcantarilla".
Bij elke arrestatie houdt de hele vriendengroep van de arrestant de adem in. Iedereen die in het GSM-adresboekje of op de mailinglijst op de computer staat is automatisch "verdacht". Hoewel ze beschuldigd werden "op het punt te staan van aan te sluiten bij ETA", worden de arrestanten vrijgelaten. Nóg mooier: Juan José Zarautz, Arantza Sánchez en Aimar Aiertza verschenen zelfs niet voor de onderzoeksrechter! Hun naam verscheen wél in de pers en bij een volgende keer wordt deze arrestatie zeker aangehaald als bezwarend feit!
De Ley de Amnistía van 6 oktober 1977, goedgekeurd in het Congres, was een koehandel. Er werd een soort ruil opgezet: de gevangenen die geageerd hadden tegen de dictatuur werden in vrijheid gesteld, maar het regime zelf kreeg algemene absolutie en werd nergens voor verantwoordelijk gesteld. Op die manier bleven de willekeur van het staatsterrorisme (het ergste moest nog komen), de folteringen, de arrestaties ongemoeid. De wet liet de wonden open en nam hierdoor meer en meer afstand van de mogelijkheid op de onontbeerlijke voorwaarden om een duurzame vrede te garanderen.
Fran Aldasoro was de laatste politieke gevangene die als gevolg van de Ley de Amnistía in vrijheid gesteld werd. Maar de celdeuren bleven niet lang open, en al vlug begonnen de cellen weer vol te lopen. Sinds 1977 zijn er alweer duizenden burgers, de celdeuren binnengeslagen. Daarom is de strijd voor amnestie zowel methode als doel. Het bereiken van een vredesakkoord heeft veel te maken met het toekennen van amnestie.
Halt aan de uitzonderingstoestand Vrijheid voor Euskal Herria
Op 4 oktober 2008 stapten meer dan 25.000 manifestanten, ondanks de repressie, door de straten van Bilbao, als protest tegen de uitzonderingstoestand en de nietigverklaringen van de politieke partijen ANV en EHAK en de amnestiebewegingen Gastoras Pro-Amnistía en Askatasuna. De haatkrant ABC, die de massale opkomst moeilijk kan verkroppen, spreekt van 5.000. Blijkbaar hebben ze alleen de ordehandhavers geteld.
Het motto van de manifestatie was:
Egin Aurre salbuespen-egoerari. Euskal Herria askatasuna
Front vormen tegen de uitzonderingstoestand. Vrijheid voor Euskal Herria
Op 5 oktober 2006 werd de monoliet vernield die in de omgeving van Aritxulegi (tussen Oiartzun en Lesaka) werd opgericht ter ere van de eerste Gudari (Baskische soldaat) van de ANV,Txato Olabarri, die er in 1936 sneuvelde. Het monument was er niet enkel voor Txato Olabarri, maar ook terere vanalle doden van het nationalismedie het leven verloren. Dit is al de tweede keer dat de grote monoliet, samengesteld uit ijzer en beton, beschadigd wordt door geüniformeerde ongecontroleerden aldus ANV die dit een nieuwe actie in de vuile oorlog tegen de nationalistische strijders noemt. We zullen de monoliet opnieuw oprichten en dat, indien nodig, opnieuw herhalen tot de straffeloosheid opgeheven wordt van diegenen die enkel de slachtoffers van één kant van het conflict respecteren.
Oroitarri deAritxulegi
Het ANV(Baskische nationalistische partij)onthulde op 27 november 2002een oroitarri, een monoliet,teAritxulegi(Oiartzun) voor hun gevallen strijders.
Ze drukten zich duidelijk uit: Wij herdenken vóór de middag de slachtoffers van hetFrancoregime,en na de middag stellen we ons op tegenhun erfgenamen, de Partido Popular.
Aritxulegiis heel betekenisvol voorAcción Nacionalista Vasca, want op die plaats werd de eerste Gudari (Baskische soldaat) uit hun rangen, Txato Olabarri, door de opstandelingen van Franco neergeschoten.
Vlakbij vinden we ook het "Bosque de los Gudaris", het bos van de Basksiche soldaten, terug. Ieder jaar wordt er ter gelegenheid van de Gudari Eguna (dag van de B. Soldaat) een eik geplant voor elke Gudari die sinds Txabi Etxebarrieta (eerste slachtoffer binnen de ETA-rangen) is omgekomen.
De monoliet is al twee maal voorwerp geweest van vernieling. Waar de grafschenners te zoeken zijn, is niet moeilijk.
Om 00:15u werd een rugzak met een bom aan de gevel van het gerechtsgebouw van Tolosa neergelegd. Om 00:47u werd telefonisch verwittigd dat er een explosie zou volgen. Om 01:15u werd de bom tot ontploffing gebracht. Er zijn geen slachtoffers, maar een 20-tal wagens in de directe omgeving liepen schade op.
Het Baskisch Statuut voor Autonomie 4 oktober 1936
Toen op 4 oktober 1936 (drie maanden na het uitbreken van de Burgeroorlog) het Baskisch Statuut voor Autonomie van kracht werd (alleen voor Bizkaia en Gipuzkoa), was één van de eerste prioriteiten het herstel van de publieke orde. De toenmalige Baskische minister van Binnenlandse Zaken, Telesforo Monzón, riep een paar instituten in het leven: een Internationaal Politiekorps, een Maritiem Politiekorps en een Politiekorps van Openbare Orde. De voornaamste creatie echter was die van het politiekorps de Ertzaña, nu Ertzaintza, bestaande uit een Infanteriedivisie en een gemotoriseerde divisie (de Igiletua), samen goed voor een aantal van 1200 manschappen (zie foto). Het hoofdkwartier was in Bilbao gevestigd, in het Ibaigana Paleis (vandaag het hoofdkwartier van Atletic Club de Bilbao). Toen het Noordelijke Front in handen viel van Franco, was de pret uit: de Ertzaña werd ontbonden. Voor Franco bestond er geen Baskisch politiekorps. Voor hem bestonden zelfs de Basken niet.
Op 3 oktober 1983 voert de Franse politie, op bevel van de kersverse minster van Binnenlandse Zaken,Charles Pasqua, een grote razzia uit in de milieus van de Baskische vluchtelingen. Meer dan honderd woningen worden doorzocht, meer dan honderd mensen aangehouden, een zestigtal vluchtelingen uitgeleverd aan Spanje, twaalf uitgewezen naar Algerije en drie naar Venezuela. Van GAL wordt er nadien niets meer gehoord. De bloedige kerfstok van deze organisatie bedraagt 28 moorden en meer dan honderd aanslagen tegen Baskische vluchtelingen. Het is ondertussen zonder meer duidelijk geworden dat de Spaanse overheid op een of andere wijze betrokken is bij deze terreurorganisatie. De Franse overheid is deze vuile oorlog op haar grondgebied, waarbij acht onschuldige 'Fransen' om het leven komen, grondig beu en laat dat ook aan Madrid weten. De prijs die hiervoor dient betaald, zal dus snel duidelijk worden: de uitlevering door Frankrijk aan Spanje van tientallen vluchtelingen (een praktijk die vandaag nog steeds voortduurt) en een intensieve politionele samenwerking en verhoogde repressie tegen in Noord-Baskenland ondergedoken ETA-militanten.
Ook in Spanje wordt het duidelijk dat de leden van GAL, die in handen zijn gevallen van de Franse politie (een zootje ongeregeld, gaande van ex-legionairs van het Vreemdelingenlegioen, over leden van de ex-OAS tot figuren uit de onderwereld van Bordeaux en de Costa del Sol), onmogelijk op eigen houtje gehandeld kunnen hebben, maar gesteund en geleid worden door machtiger instanties. Ook Franse politiediensten blijken bij GAL betrokken (bij een huiszoeking bij GAL-huurling Pedro Sánchez vindt de Franse politie een fotolijst met doelwitten voor volgende aanslagen. De foto's blijken deze te zijn die de vluchtelingen aan de Franse politie overhandigden om hun verblijfsvergunning te verlengen). De roep in de publieke opinie (vooral in Baskenland) om klare wijn te schenken in deze zaak en de verantwoordelijken te straffen wordt steeds luider.
Antton Ibarguren Jauregiwerd geboren in Altzaga (Gipuzkoa) op 2 oktober 1949. Hij was advocaat en Baskisch nationalist. Tussen 1977 en 1980 was hij directeur van een Baskisch tijdschrift Zehatz, gewijd aan sociale en politieke wetenschappen. Na de verkiezingen van 1979 werd hij bij Herri Batasuna de vervanger van Telesforo Monzón na diens ontslag. Hij was volksvertegenwoordiger van 17 maart 1980 tot 27 augustus 1982.
Antton Ibarguren was één van de vertegenwoordigers van Herri Batasuna die het strijdlied Eusko Gudariak zongen tijdens de toespraak van koning Juan Carlos in de Casa de Juntas te Gernika op 4 februari 1981. Dat was één van de meest memorabele momenten uit de periode van la Transición (overgang naar democratie). Hij werd voor dit incident veroordeeld.
Antton Ibarguren was een fanatieke liefhebber van alpinisme, en overleed in Pakistan op 13 juli 1989 bij de afdaling van de berg Gasherbrum II (8.035 m).
Sinds zijn dood richten de buren en vrienden uit zijn geboortedorp jaarlijks een bergmars in, als nagedachtenis.
Eenheid, vrijheid, kracht Batasuna,Askatasuna,Indarra 1 oktober 1967
In de beginjaren van haar bestaan ontplooide ETA in 1967 op het politieke vlak een nooit geziene propagandaslag met de campagne BAI (Batasuna,Askatasuna,Indarra), vrij vertaald: Eenheid, Vrijheid, Kracht. Onder dit drieletterwoord werd opgeroepen tot de jaarlijkse concentratie te Urbia op 1 oktober 1967, onder een nieuwe benaming: Batasun Eguna, dag van de eenheid. De bedoeling was een eenheidsmanifestatie te houden van alle Abertzalekrachten, van alle nationalisten, ook PNV. Hoewel Batasun Eguna toegeschreven wordt aan ETA, komt de idee eigenlijk van Jagi-Jagi, een afgescheurde groep van de PNV in de jaren 30, met een radicaal nationalistisch karakter. De bijeenkomst mislukte als gevolg van een nooit geziene politieomsingeling. De Guardia Civil controleerde alle toegangswegen en arresteerde iedereen die op weg was naar de plaats van de bijeenkomst. Een zeshonderdtal militanten concentreerden zich dan maar te Igarondo, met als gevolg 120 arrestaties. Wie afkomstig was uit Bizkaia verzamelde in Bermeo, waar zich dezelfde taferelen afspeelden. Er werden dan maar in de omliggende dorpen en steden, zoals Tolosa, manifestaties gehouden, met andermaal vele arrestaties tot gevolg. De Franquistische machtshebbers in de verscheidene dorpen en steden, legden aan meer dan 400 manifestanten een boete op van meer dan 7.000.000 pesetas.
De hulppriester van de kerk van Santa Eufemia te Bermeo, Florentino Arrizabalaga Barrenetxea werd tot het betalen van 25.000 pesetas veroordeeld, omdat hij tijdens de homilie de idee van de manifestanten had ondersteund.
Na de verschrikkelijk aanslagen van 11 maart 2004 in de treinstations in Madrid (190 doden) werd meteen met de vinger richting ETA gewezen. Zelfs de Baskische Lehendakari, Ibarretxe, sprak voor zijn beurt. Drie dagen na de aanslagen zouden er in Spanje nationale verkiezingen plaatsvinden. Als ETA de dader was, dan kreeg Aznar "heel Spanje" achter zijn harde aanpak van het "Baskische terrorisme" met een begeerlijke electorale triomf als gevolg. Als het echter een aanslag van Al Qaida zou zijn, dan zou het worden uitgelegd als een "straf" voor de deelneming van Spanje aan de oorlog in Irak.
Vrij kort na de aanslagen werd duidelijk dat ETA niets met de zaak te maken had, maar de Spaanse minister, de Palacios, zette de Spaanse Ambassadeurs onder druk om de aanslagen in de schoenen van ETA te blijven schuiven! Toen ETA verklaarde "geen uitstaans met de zaak te hebben" was dit, verbazingwekkend, voor de grootste vijanden van ETA "een bewijs". "Als ETA het zegt, dan is het zo!" Niemand minder dan magistraat Baltasar Garzón zette zich aan het onderzoek van de "bewijslast" tegen ETA. Op 30 september 2006 beschuldigde Garzón drie deskundigen van een "delict van vervalsing". Zo vervalsten ze documenten van een onderzoek aangaande de vondst van "boorzuur", een substantie die eerder in 2001 bij ETA gevonden werd. Dit moest het bewijs zijn waarmee ze ETA wilden linken aan de aanslagen in Madrid. De deskundigen waren hogere politiemannen.
ETA condiciona un nuevo alto el fuego a un acuerdo político previo ETA laat een nieuw staakt-het-vuren afhangen van een voorafgaand politiek akkoord
In de septemberuitgave nummer 112 van Zutabe, het interne communicatieorgaan van ETA, analyseert ETA de politieke situatie en verklaart dat de regering weliswaar een akkoord ondertekende, maar zonder de wil om het ook uit voeren. Zie ook:ETA was zelfs bereid zijn militaire structuur te ontmantelen.
Euskal Herria is gebotst op de negatieve houding van de Spaanse mandatarissen, omdat zij geopteerd hebben voor dezelfde weg als hun voorgangers. Ook de PNV heeft zich bij die lijn aangesloten, want Josu Jon Imaz, de verrader, verdedigde de belangen van de Spaanse staat en negeerde de rechten van het volk van Euskal Herria. Het moet nu toch kristalhelder zijn, meer dan ooit, dat het overstijgen van het conflict afhangt van een politieke oplossing: namelijk territorialiteit enzelfbeschikking. ETA is bereid een nieuw staakt-het-vuren af te kondigen op voorwaarde van een voorafgaand politiek akkoord.
Op28 september 2007heeft de Lehendakari,Juan José Ibarretxe, bij de hervatting van de parlementaire werkzaamheden, in de voltallige vergadering van het Baskische parlement aangekondigd dat hij op 25 oktober 2008 een volksraadpleging zal houden in Euskadi. (25 oktober is de verjaardag van het Estatuto de Guernica, bij referendum goedgekeurd op 25 oktober 1979.) Of er voordien al dan niet een politiek akkoord tot stand komt met de Spaanse regering, zal zijn beslissing niet beïnvloeden.
