Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
21-09-2009
Kruis van Verdienste
21 september 1999
De Spaanse Regering trekt op 21 september 1999 de beslissing van de Guardia Civil terug waarbij de luitenant-kolonel van het korps, Félix Hernando Martín, het Kruis van Verdienste kreeg voor bewezen diensten en zijn onberispelijke ("intachable") levenswandel. Hernando werd in verband gebracht met twee onderzoeken i.v.m. de staatsterroristen van het doodseskader GAL, waarin hij beschuldigd werd koffers geld naar Zwitserland te hebben overgebracht om José Amedo en Michel Domínguez te betalen. Verder werd hij in verband gebracht met de aanslag op hotel MonBar in Bayonne waarbij vier personen het leven verloren. In de Zaak Segundo Marey, waarin hij eveneens genoemd werd, ging hij uiteindelijk vrijuit. -------------------------
AANDACHT
Op 1 oktober 2009 worden de dagelijkse berichten op deze weblog stopgezet en vervangen door een wekelijkse nieuwsbrief. Wie interesse heeft om die nieuwsbrieven te ontvangen, kan zich aanmelden op NIEUWSBRIEF.
In het dorp Artozki (Navarra) proberen actievoerders voor de vierde opeenvolgende dag te beletten dat het dorp met de grond gelijk gemaakt wordt ten gevolge van de bouw van de stuwdam van Itoitz. Ze krijgen te doen met een overmacht aan politiemannen en Guardia Civiles, maar houden nog even stand.
Als je bedenkt hoe Basken aan hun "Etxea" (huis) gehecht zijn, begrijp je pas welk drama hier gaande is. In de dorpen worden de mensen niet bij familienaam maar bij de naam van hun huis genoemd! Voeg daarbij de massa familienamen die beginnen met "Etxe-" "Etse" of de oude vorm "Eche" en alle afleidingen daarvan:
Etxeberria ("Van het nieuwe huis"), Etxebeste ("van het andere huis"), Echamendi ("op de berg") Echenagusi ("van de baas")
Of die eindigen op "-chea", "-txe": Ibarretxe ("bij de vruchtbare grond"), Abadechea ("van de pastoor"), Goikoetxea ("het hoogste huis, op de berg")
Touwtrekken (Sokatira) is in Baskenland een geliefde sport, ook voor niet-politici. Het past gewoon in de krachtpatserij die in vele traditionele Baskische sporten aanwezig is: houthakken (Aizkolaritza), roeien (Traineras), stenen tillen, trekken en dragen (Txingas).
De touwtrekkers van Nuarbe en Areso weigeren aan de Europese kampioenschappen deel te nemen omdat ze de Spaanse vlag niet willen dragen, en niet stram willen staan bij het spelen van la Marcha Real.
Bautista Barandalla Iriarte(42 jaar) werd op 18 september 1990 gearresteerd en verblijft momenteel in de gevangenis van Iruña. Hij lijdt aancolitis ultraulcerosa (een zware en ernstige vorm van darmontsteking en bijzonder pijnlijk). Door de vele operaties, wegens gebrek aan adequate behandeling, is hij al een groot deel van de 12-vingerige darm kwijtgespeeld. Hij lijdt ook nog aan ulcera péptico (ettergezwellen), espondilitis anquilosante (verlammende wervelontsteking) en sacroilitis aan beide zijden (dit is een ontsteking van het sacroiliacaal gewricht van het bekken). Hoewelartikel 92,3van het Strafwetboek voorziet in de voorlopige invrijheidstelling van zwaar zieke gevangenen, zit Barandalla nog altijd in de cel.
Op 16 juni 2009 laat de Pro-Amnestiebeweging weten dat de Baskische politieke gevangene Bautista Barandalla in vrijheid gesteld werd, maar onder juridisch toezicht. Zeven jaar hebben de autoriteiten er over gedaan om in te zien dat Barandalla ongeneeslijk ziek is. Hij vertoeft momenteel weliswaar niet meer in de gevangenis, maar vrij is hij ook niet. Hij staat dus onder juridische controle, moet een elektronische enkelband dragen en is beperkt in zijn bewegingsvrijheid: hij moet een strikt uurrooster volgen en mag zich niet buiten een beperkt aantal plaatsen begeven.
-------------------------------------------
AANDACHT
Op 1 oktober 2009 worden de dagelijkse berichten op deze weblog stopgezet en vervangen door een wekelijkse nieuwsbrief. Wie interesse heeft om die nieuwsbrieven te ontvangen, kan zich aanmelden op NIEUWSBRIEF.
Op 17 september ll. reed een Vlaamse schriftgeleerde, met een Belgische nummerplaat vanuit Madrid richting Burgos. Bij een wegomlegging ten gevolge van wegwerkzaamheden diende hij even de juiste route te vragen aan een Samaritaanse ouderling. Op hetzelfde ogenblik passeerde een jongrtr. Hij was iets "ouder" dan 20 jaar. Hij zag op de auto van de Vlaming een sticker die wel eens de EENHEID VAN SPANJE IN GEVAAR kon brengen. Het gaat om de sticker die vele jaren geleden werd uitgegeven door het Vlaams steuncomité voor Baskische scholen, "Flandriatik ikastolentzat" - "Vlaanderen voor de Ikastolas" Op de ene helft staat de Baskische vlag met erboven het woord "EUSKADI" en beneden het woord "VLAANDEREN". Op de andere helft staat een Vlaamse Leeuw met erboven "om van te houden" en eronder hetzelfde in het Baskisch: "maitatzeko". Meteen begon de kerel te roepen op de Vlaming: "Jij bent van Herri Batasuna! Jij bent van Herri Batasuna!", en daarbij zwaaide hij met zijn beide vuisten! De jongere raakte door het dolle heen en bij het wegrijden zoefde een dikke kei door het openstaande rechterraam rakelings voorbij het hoofd van de Vlaming en kwam tegen de binnenkant van de linkerdeur terecht!
De Vlaming die het slachtoffer werd van deze agressie was onze goede vriend Ludo Docx. De man die hem aanviel was hoogstwaarschijnlijk een lezer van de Spaanse desinformatiemedia! Zijn hele jonge leven vernam hij dat "alle Basken van ETA" zijn. Ludo Docx schreef een open brief naar de kranten ABC, El Mundo en La Razón en naar radio COPE, van het Spaanse "nationaal katholicisme", die elke morgen zijn neofascistisch zaad over de dorre Spaanse akkers strooit.
Oier Gorosabel en Pablo Girón, twee arrestanten worden op 16 september 2002 beschuldigd van "aanslag tegen de Ertaintza", "weerstand", "verstoring van de openbare orde en "verdediging van het terrorisme"!
Tijdens een vredelievende protestmanifestatie, ten gunste van vluchtelingen, te Bilboa op 14 september 2002, ingericht door het internetforum Diáspora Vasca, hadden de twee zich als protest uitgekleed en post gevat voor de Ertzaintza, om te verhinderen dat er zou gechargeerd worden. Zij hadden nooit gedacht dat ze met gebroken ribben en bloeduitstortingen voor verscheidene weken in de cel zouden belanden, in afwachting van een proces.
Op 1 oktober 2009 worden de dagelijkse berichten op deze weblog stopgezet en vervangen door een wekelijkse nieuwsbrief. Wie interesse heeft om die nieuwsbrieven te ontvangen, kan zich aanmelden op NIEUWSBRIEF.
In de "Operatie Guardia Civil" die op 24 augustus 2001 van start ging waren ook Raúl Vallinas, Aitor, Durán, Sendoa Domínguez en Iván Ortigosa betrokken. Hun getuigenis lijkt op die van de meeste andere arrestanten.
Hoewel het viertal op dit ogenblik op borgtocht vrij is, blijven de klachten voortduren: ze kunnen de slaap niet vatten, blijven last hebben van hoofdpijn, blijven de pijnkreten van de arrestanten horen en worden opgeschrikt bij elk geluid.
Raúl Vallinas: Op 4 september begonnen ze de deur in te beuken terwijl ik sliep. Ze sleepten mijn moeder het huis uit en ik moest elke kast open doen waarbij ze zich opstelden alsof daar iemand uit zou komen. Toen werd ik geboeid en begon de huiszoeking. In de auto begonnen ze me meteen en zonder ophouden te slaan met de vlakke hand en met de vuisten waarbij ze me verzekerden dat het antwoord "ik weet het niet" niet zou volstaan. In de gevangenis hoorde ik de kreten van anderen en bleven ze me op het hoofd slaan met een telefoonboek. Ik moest me uitkleden en ze verplichten me kniebuigingen te maken. Daarna maakten ze me nat met water en brachten de elektroden bij mijn oren zodat ik het geluid kon horen van wat mij te wachten stond. Ik kreeg de elektroden aan de oren en aan de armen aangebracht. Ze trokken verscheidene keren de plastic zak over mijn hoofd tot ik misselijk werd. Het zicht werd wazig en ik zag de slagen slechts in een schim aankomen. Ook werd ik seksueel vernederd en werden bedreigingen geuit tegen mijn familieleden en vrienden. Ze wreven met het telefoonboek tussen mijn benen terwijl ze illusies maakten over GAL, mijn ouders en mijn vriendin.
Ivan Ortigosa: Op 4 september om 2.30 u. s nachts werd hij van het bed gelicht en de behandeling bij de politie gedurende de 3 dagen in afzondering was brutaal. Ik werd zonder ophouden geslagen en ze dreigden ermee dat het allemaal erger zou worden als ik niet zou spreken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingen maken met de plastic zak over het hoofd. Ik viel verschillende keren en moest drie keren overgeven. Ik kreeg twee keer de elektroden aangebracht in de lies (!?) en de arm. Ze uitten doodsbedreigingen aan mijn familieleden en vrienden en tegen mijzelf zeiden ze dat ze me een paar kogels gingen verkopen. Ik zat fysiek en psychologisch zó aan de grond dat ik zei dat ze dat dan maar moesten doen. Ik kon de bewegingen van mijn oogleden niet meer controleren en verloor het gevoel in mijn benen.
Sendoa Domínguez werd in dezelfde nacht als Iván Ortigosa gearresteerd in het huis van haar ouders. De hele familie werd in haar ondergoed naar buiten gehaald en mijn vader kreeg een pistool tegen zijn hoofd. Onderweg naar Madrid sloegen ze me ononderbroken tegen het hoofd en ik kreeg verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Gedurende de drie dagen afzondering werden mijn ouders eveneens constant bedreigd. Ze bleven tegen me schreeuwen en me op mijn hoofd slaan Als ik niet zei wat ze wilden horen kreeg ik de plastic zak over het hoofd getrokken. Ik moest me uitkleden en kniebuigingen maken tot ik de uitputting nabij was. Op een keer kwamen drie Guardia Civiles binnen en die bleven met de wapenstok op me slaan tot ze niet meer konden. Ik kreeg de elektroden aangebracht en ze bleven me seksueel vernederen. De derde dag lieten ze me met rust, nadat ik het politierapport getekend had. De rechter luisterde niet eens toen ik zei dat ik gefolterd was.
Aitor Duran werd opgepakt toen hij met zijn vrienden in Lekeitio aan het jaarlijkse dorpsfeest deelnam. Hij werd meteen overgebracht naar het ouderlijk huis in Gasteiz en naar de grootouders in Araia. Op weg naar Madrid zegden ze dat ik rechtstreeks naar het Hooggerechtshof zou overgebracht worden, maar toch bleven ze me slaan. Op een bepaald ogenblik stopte de auto en zegden ze mij dat ik uit moest stappen omdat ze me gingen neerschieten. Ik werd naakt op de grond gegooid en ze rolden me in verschillende dekens die met plakband werden dichtgeplakt. Ik kreeg slagen op het hoofd met de mond dichtgeplakt. Ik hoorde ook de kreten van andere arrestanten. Dan lieten ze verklaringen horen van mensen die me beschuldigden van deelname aan een actie.
Ik kreeg de elektroden aangebracht en verschillende keren de plastic zak over het hoofd. Ik verloor verscheidene keren bijna het bewustzijn en ik werd op een stoel naar de cel gebracht omdat ik niet kon lopen. Maar ze bleven slaan.
Ze dreigden ermee mijn vriendin te verkrachten en ik kreeg alle mogelijke vernederingen naar het hoofd geslingerd.
Omdat de mogelijkheden om de Zaak te onderzoeken en uit te klaren in Spanje uitgeput zijn, trekt de "Vereniging van Slachtoffers van de 3demaart" naar de Europese Rechtbank in Straatsburg. De feiten waar het om gaat deden zich voor op 3 maart 1976! Dictator Franco was nog niet eens een jaar dood en Spanje was nog niet ontwaakt uit zijn middeleeuwse droom.
In Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van Baskenland, vond op 3 maart 1976 een drama plaats waarbij, in een periode van syndicale onrust, de politie 3 arbeiders doodschoot. Meer dan 100 personen raakten gewond en daarvan stierven er enkele dagen later nog eens twee. Hét probleem was dat de arbeiders geen rechten hadden, niet móchten staken terwijl het recht op samenkomst of betoging zelfs helemaal niet bestond. Hun eis was soms niet meer dan "Wij willen onderhandelen!" In bepaalde wijken van het burgerlijke Vitoria openden de kerken hun poorten om de arbeiders de gelegenheid te geven te debatteren! Die 3demaart van 1976 lag Vitoria plat. Fabrieken, Scholen, banken en bars bleven leeg. In de bussen zat vrijwel niemand. Door de hele stad trokken groepen arbeiders op weg naar meetings in kerken. Maar ook de politieaanwezigheid begon zichtbaar te worden. Met hun kogelvrije vesten aan. De begrafenissen konden voorbereid worden
Spoedig vlogen er traangasbommen rond, gevolgd door rubberkogels en toen de arbeiders hun enig wapen bovenhaalden (stenen, barricades en dwars gezette autos) begon de politie te schieten en vielen de eerste gewonden. Kort vóór 5 uur waren 4.000 mensen erin gelukt de San Francisco-kerk binnen te raken. Rafael Landín, de "burgerlijke gouverneur" gaf de oproerpolitie het bevel tot ontruiming. De politie begon daarop de kerkramen stuk te schieten en door de gaten traangasgranaten naar binnen te gooien. De deuren werden door de politie versperd. Niemand kon erin noch eruit. De kogels floten in het rond. De mensen die niet binnengeraakt waren probeerden nog even de deuren te ontzetten of vrij te vechten maar de politie schoot op alles wat bewoog. Francisco Aznar, 17 jaar, stierf met een kogel in het achterhoofd! In de daaropvolgende dagen werden meer dan 100 mensen gewoon van de straat gepikt en enkele dagen vastgehouden. Voor de begrafenisplechtigheid, die plaatsvond in de Nieuwe Kathedraal, maakten de strijdkrachten opnieuw hun opwachting. Gelukkig bleven hun provocaties uit. Of waren ze op hun hoede? Meer dan 100.000 mensen overwonnen hun schrik en bedachten de kisten van de overledenen op een klaterend applaus, zoals dat in het Zuiden de gewoonte is. De bisschop van Vitoria werd uitgejouwd en uitgescholden voor "moordenaar".
Op het ogenblik van de feiten was de Minister, verantwoordelijk voor de "ordehandhaving", Manuel Fraga Iribarne, op bezoek in Bonn waar hij "Europa" de democratische wending in Spanje probeerde wijs te maken. Over zijn verantwoordelijkheid bij de gebeurtenissen van 03.03.76 werd nooit gesproken. Het onderzoek was een farce.
Victor Goñi laat op 13 september 2001 zijn aanklacht over folteringen ratificeren. Hij kreeg het zwaar te verduren gedurende de vijf dagen die hij doorbracht in handen van de Spaanse politie, na zijn arrestatie van 7 november 2000. Hij verzekert dat hij in staat is om 16 verantwoordelijke politiemannen te identificeren.
Op 7 november 2000 worden Ainara Esteranz Cruz, Nerea Garro Pérez, Asier Urretavizcaya Merino,Víctor Goñi Martínen Alicia Yagüe gearresteerd te Madrid.
Vanaf het ogenblik dat hij in de auto gesleept was, waren de slagen constant, op de rug en in de maag, trekken aan de haren en slagen met de palm van de hand op de oren. Tijdens vele ondervragingsessies wasVictor Goñivolkomen naakt. Hij moest een erg moeilijke houding blijven aanhouden, terwijl hij voortdurend geslagen werd. Ook werd op een plek tussen de testikels en de anus gedrukt wat een vreselijke pijn veroorzaakte. Met de wreef kreeg hij trappen tegen de testikels. Bovendien dreigden ze hem naar een afgelegen plek te brengen waar ze hem een kogel door het hoofd zouden schieten. Indien hij niet zou verklaren wat zij wilden, zouden ze zijn vriendin verkrachten (die intussen eveneens gearresteerd was.) Hij hoorde het gesnik van zijn vriendin en toen hij in de gevangenis zat, meende hij dit nog steeds te horen. Eén van de politiemannen die hem arresteerden, had hij daarna, op twee verschillende dagen, op tv gezien bij de arrestatie van Harriet Iragi en Jon Solana, terwijl andere agenten op andere dagen door het beeld liepen. Verder verklaarde hij dat de arts van dienst niet de verwondingen vaststelde, doch enkel de bloeddruk kwamen meten.
Victor Goñi laat zijn aanklacht van foltering gedurende de vijf dagen die hij doorbracht in handen van de Spaanse politie na zijn arrestatie van 7 november van vorig jaar ratificeren en verzekert dat hij in staat is 16 verantwoordelijke politiemannen te identificeren.
Het akkoord of het pact van Estella (Lizarrako Akordioain het Euskera), ook wel eens Acuerdos de Lizarra-Garazigenoemd, is een akkoord dat op12 september 1998werd ondertekend. In het plaatsje Estella (Lizarra in het Euskara), gelegen in Navarra, werd in het Casa de Fray Diego, op initiatief van Herri Batasuna de 3debijeenkomst gehouden in het kader van het Foro de Irlanda, het forum over Ierland. Bij die gelegenheid werd een akkoord ondertekend door de Partido Nacionalista Vasco,Herri Batasuna, Eusko Alkartasuna, Ezkerra Batua, ELA/STV, LAB, AB, Batzarre, Zutik, EHNE, ESK-CUIS, STEE-EILAS, Ezker Sindikala, Hiru, Gogoa, Amnistiaren Aldeko Batzordeak, Senideak, Bakea Orain, Elkarri, Egizan, Herria 2000 Eliza, Gernika Batzordea en Autodeterminazioaren Biltzarrak.
Het gemeenschappelijke akkoord stelt nadrukkelijk dat er via onderhandelingen tot een oplossing voor de problemen in het Baskenland moet gekomen worden.
Het heeft niet mogen baten. Op 22 februari 2000 werd het regeerakkoordeenzijdigdoor de PNV opgezegd, als gevolg van een aanslag op de socialistische leider Fernando Buesa.
Op zaterdag11 september 2004werd er in bij de gevangenissen waar Jon Lopez en Diego Ugarte vastzitten in afwachting van hun vrijwel zekere uitlevering naar Spanje een demonstratie door Basken en Belgen gehouden. Er werd een petitie voor hun vrijlating overhandigd aan de gevangenisdirectie, ondertekend door duizenden Basken. Jon Lopez en Diego Ugarte waren sinds 16 augustus 2004 in hongerstaking in de Belgische gevangenissen in Brugge en Bergen, maar hebben intussen beiden de staking opgegeven, nadat ze serieuze gezondheidsproblemen kregen. Ze protesteerden tegen de toepassing van het Europese Aanhoudingsbevel.
Aan de buitenkant van de muren van de Belgische gevangenissen van Brugge en Bergen vonden samenkomsten plaats om Jon López en Diego Ugarte te steunen. De twee Baskische jongeren zitten er sinds 31 maart 2004 gevangen. De deelnemers aan beide acties waren vrijdagavond per bus uit Gasteiz en Basauri vertrokken.
Tientallen personen waren op de afspraak aan de gevangenismuren van Brugge en Bergen om hun steun te betuigen aan Jon López en Diego Ugarte voor wie de uitlevering aan Spanje dreigt. De bus was vrijdag om 20.30 u. uit Gasteiz vertrokken (van waar Ugarte komt) Een uur later werd in Basauri gestopt, de woonplaats van Jon López. Van daaruit begon de lange reis naar de Belgische staat.
De eerste halte werd gehouden aan de buitenmuren van de gevangenis van Brugge waar López in de ziekenboeg verblijft na een hongerstaking die hij op 16 augustus 2004 begon. De deelnemers werden voortdurend omringd door agenten van de Belgische politie die, aldus Askatasuna, de identiteit controleerden van alle deelnemers.
De gevangenisautoriteiten weigerden de handtekeningen in ontvangst te nemen die de vrijlating van de 2 Baskische jongeren eisten.
Dan vertrok de bus naar Bergen waar Diego Ugarte zit. Hij stopte maandag met de hongerstaking na een medisch risico om in coma te vallen. Gedurende de hele rit werd de bus van de actievoerders vergezeld door politievoertuigen. In tegenstelling tot wat in Brugge gebeurde traden de verantwoordelijken van Bergen wel in contact met een afvaardiging van de actievoerders. Ook de handtekeningen werden aangenomen.
Op 10 september 1986 wandelde ze met haar zoontje Akaitz door het feestvierende Ordizia, waar ze werd geboren op 14 mei 1954. Zij werd beroemd omdat zij de eerste vrouwelijke dirigente van ETA werd en één van de meest gezochte Etarras.
Yoyes trad toe tot ETA in de jaren 70. Na de moord in 1978 op José Miguel Beñarán Ordeña Argala, door de doodseskaders van het BVE-Batallón Vasco Español,nam zij langzamerhand afstand van zijn erfenis: "la línea dura", de harde lijn. Zij verliet ETA in 1980 en ging in ballingschap naar Mexico, waar zij werkzaam was voor de UNO. Op 17 oktober 1985, toen er geen enkele klacht meer tegen haar liep, overwoog zij om naar Euskadi terug te keren. Het is tot op vandaag nog niet helemaal duidelijk waarom Yoyes wilde terugkeren. Bepaalde bronnen spreken van een pact met Txomin Iturbe. Ik wil daarover niet verder uitweiden, omdat deze zaak heel duister is en het niet eens zeker is of dit waarheidsgetrouw is. Wat wel vaststaat, is dat zij ingegaan is op de mogelijkheden van het Plan de Reinserción Social (reclassering van spijtoptanten). ETA-m had onmiddellijk op die mogelijkheid gereageerd: De arrepentimiento karakteriseert zich als een modaliteit van politieke collaboratie met de vijand
Yoyes was voor veel nationalisten een stap te ver gegaan en ze werd openlijk beschuldigd van verraad (Yoyes traidora).
Op 10 september 1986 wandelde ze met haar zoontje Akaitz door het feestvierende Ordizia. Een paar schoten weerklonken en Yoyes was niet meer. Volgens de processen-verbaal opgesteld t.b.v. het proces werd Antonio López Ruiz Kubati aangewezen als dader en Francisco Mujika Garmendia Pakito als opdrachtgever.
Op het familiegraf te Ordizia staat op het familiegraf volgende tekst: Callaron tu voz, no apagarán tu luz. Yoyes maitea (Ze deden je zwijgen, maar zullen je licht niet doven. Geliefde Yoyes).
Communiqué van ETA
[ ] De zaak Yoyes is illustratief. Terwijl de hachelijke situatie van de vluchtelingen stilaan de pijngrens overschrijdt, terwijl de levenomstandigheden in Iparralde onhoudbaar worden, terwijl GAL frequent onze beste militanten uitmoordt, terwijl arrestaties aan de lopende band gebeuren, terwijl deportaties en uitlevering aan het vijandige Spanje schering en inslag zijn, besluit Yoyes, die een goedbetaald burgerlijk leven leidt in Mexico en een wettelijke verblijfsplaats heeft, in te gaan op het vernederende plan van minister Barrionuevo. Het contrast tussen haar persoonlijke situatie en de rest van de vluchtelingen toont duidelijk haar positie tegenover haar vroegere strijdmakkers aan en haar voorkeur voor de Spaanse machthebbers. Iedereen heeft het recht vrijwillig de organisatie te verlaten, zonder probleem, de enige voorwaarde is dat er niet samengeheuld wordt met de bezetter. Haar houding getuigt van een bewust misprijzen voor hen, in ballingschap, die meer dan ooit en heviger dan ooit moeten lijden [ ]
Uittreksel uit: Zutabe, nr. 44, november 1986. Opgesteld door Colectivos Presos de ETA.
Verschillende slachtoffers van de politierazzia onder radicale Basken klagen de folteringen aan die ze moesten ondergaan.
Unai Romano werd opgenomen in het ziekenhuis. Toch werd hij later overgebracht naar de gevangenis van Soto del Real.
Raúl Vallinas, Aitor Durán, Iván Ortigosa en Sendoa Domínguez zeggen dat hun testikels werden natgemaakt alvorens de elektroden werden aangebracht. Bovendien hoorden ze de kreten van overige gevangenen. Anderen brachten zichzelf verwondingen toe om bevrijd te worden van de folteringen. Na de folteringen werden ze behandeld met ijs en natte doeken om de wonden vlugger te laten helen.
Gestoras klaagt het schuldig verzuim aan van de pers en ze beschuldigen rechter Ruiz Polanco aan de Guardia Civil een blanco cheque gegeven te hebben om Baskische burgers te folteren.
Baltasar Garzón, magistraat bij het Hooggerechtshof, klasseerde gisteren de aanklacht die de organisatie "Slachtoffers van het Terrorisme" (Covite) had ingediend tegen de rockgroep: "Soziedad Alkoholika" wegens: "verheerlijking van het terrorisme via de tekst van drie van hun nummers.
Volgens Garzón waren de teksten geschreven vóór 22 december 2000, toen "songteksten" hiervoor nog niet in aanmerking kwamen. Hij verklaarde wel dat de nummers "Explota Zero", "Sindrome del Norte", en "Stop Criminalizazio", hard, kritisch en verwerpelijk zijn vanuit sociologisch standpunt maar niet juridisch strafbaar. (Nu kunnen ze dus liedteksten in de gevangenis stoppen )
De titel van het nummer "Sindrome del Norte" verwijst naar de Spaanse bezettende macht. Toen soldaten met Malaria of ander vreemde ziektes uit de tropen naar huis kwamen, vond de Spaanse bezetter ook iets gelijkaardigs uit. De arme Guardia Civilisten uit het Zuiden die al een hoger bibberloon kregen tijdens hun dienst in Baskenland bleken na hun carrière plots aan een vreemde, psychische ziekte te lijden: "Het syndroom van het Noorden". Ze wisten het zelf niet meteen, maar het bracht een extra zakcent op
Op een persconferentie in Sabin Etxea, het "moederhuis" van de PNV, verklaart Xabier Arzalluz:
"Ze denken de democratie te verdedigen ten koste van de democratie. Wij lijden onder een uitzonderingstoestand", die door Joseba Egibar vergeleken werden met: "de franquistische dictatuur."
Het vonnis Garzón (verbieden van de politieke partij Batasuna) werd door Arzalluz: "een aaneenschakeling van politierapporten, niet behoorlijk bewezen en soms valselijk aangevoerd. De onafhankelijkheidspartij (Batasuna) is onderwerp van de grootste nationale en internationale propaganda die men zich kan indenken. Velen zwijgen op dit ogenblik omdat spreken op dit ogenblik als steun aan terrorisme wordt bestempeld. Maar de tijd zal het stilzwijgen door luisprekers versterken."
Cursus: "Geweld, hulp aan slachtoffers en sociale reconstructie"
6 september 2001
Op de Baskische zomeruniversiteit in San Sebastián, in de cursus: "Geweld, hulp aan slachtoffers en sociale reconstructie", zitten samen aan tafel: Arantza Lasa (zus van Joxean Lasa), de priester Isac Diez (als woordvoerder van de familie van de ontvoerde gevangenisbewaker Ortega Lara) en Marixabel Lasa (weduwe van de ex-burgerlijk gouverneur van Guipuzkoa, Juan María Jauregi)
Arantza Lasa meende dat het erop leek dat er enkel ETA-slachtoffers zijn, alsof de Staat geen slachtoffers voortbrengt. Haar broer, Joxean Lasa werd, samen met Joxi Zabala, ontvoerd, tot de dood gefolterd en onder 50 kg. kalk begraven. Verder zijn er nog steeds "Pertur" en "Naparra" die verdwenen en nooit opdoken en de vele duizenden die gefolterd werden in commissariaten en gevangenissen. Zijn de slachtoffers van de grote folteraar, Melitón Manzanas, dan geen "slachtoffers van het terrorisme"?
Het Tribunal Superior de Justicia del País Vasco beschouwt de verklaringen afgelegd door Jon Salaberria, lid van de politieke groep Sozialista Abertzaleak (Batasuna), tijdens de parlementaire debatten van 12 april 2002 als delict, meer gespecificeerd: verheerlijking van terroristische acties. De strafmaat wordt vastgelegd op 1 jaar gevangenisstraf en 7 jaar ontzetting uit zijn rechten. Dit is een precedent dat kan beschouwd worden als een agressie tegen de vrije meningsuiting van een lid van het parlement, dat precies borg moet staan voor de vrije meningsuiting. Artikel 71 van de Grondwet erkent de onschendbaarheid van een Député en een Senator bij het uiten van opinies uitgesproken in die functie (inviolabilidad por las opiniones manifestadas en el ejercicio de sus funciones). Dit principe werd ook door artikel 26 van het Estatuto de Autonomía para el País Vasco erkent. Dit recht werd trouwens verder ontwikkeld in de Ley autonómica 2/1981, waarbij onderstreept wordt dat de leden van het parlement niet mogen beschuldigd, noch gerechterlijk vervolgd worden, zonder voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement.
Op 12 april 2002 had Salaberria in volle parlementaire zitting een uitspraak gedaan over de gewapende activiteiten van ETA: door de natuur van het conflict te verdraaien, zie ik geen mogelijkheid om oplossingen te vinden en u weet allen perfect dat de gewapende strijd van ETA niet draait om de stelling ideeën op te leggen. De gewapende strijd beantwoordt alleen aan de rechtvaardige eisen van het Baskische volk ter verdediging van de wettelijke rechten
De Openbare Aanklager van de TSJPV (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco) baseert de aanklacht verheerlijking van het terrorisme en de vervolging ervan op het feit dat de woorden die uitgesproken werden, buiten de onschendbaarheid vallen. Ze houden een identificatie in die de acties en het doel ondersteunen. De acties van ETA zijn intrinsiek anti-juridisch en bijgevolg zijn ze niet bespreekbaar en mogen ze niet in de openbaarheid behandeld worden (los actos de ETA son intrínsecamente antijurídicos y en consecuencia inopinables). Dus is een voorafgaande autorisatie van het Baskische Parlement overbodig. Commentaar overbodig!
Het AmnestieComité, Gestoras-pro-Amnistia, zegt dat de laatste arrestatiegolf in Gipuzkoa, Catalonië en Araba een politionele degeneratie van het Hooggerechtshof vertoont. Er werden tijdens de laatste twee weken maar liefst 43 personen gearresteerd. Het merendeel van de arrestanten werd het slachtoffer van mishandeling. In dit verband werden ook de artsen aangeklaagd die in de gevangenissen en de commissariaten hun werk niet deden. Sommigen konden nog amper praten of luisteren naar wat hen aangeraden werd. Sommige advocaten werd "passieve medeplichtigheid" verweten. Vertrouwensadvocaten werden niet toegelaten, terwijl in de pers wel duizend lekken verschenen.
"Wij leven in Euskal Herria in een uitzonderingsstaat", beweerde Iker Zubia, coördinator van Gestoras in Araba. Tijdens de voorbije 60 dagen werden 135 personen gearresteerd: "om politieke motieven". Vierentwintig hiervan werden op secreet geplaatst, tien hiervan onder bevel van de Ertzaintza en 6 hiervan klaagden slechte behandeling en psychische foltering aan. De dertien overigen werden door de Guardia Civil gearresteerd. Ook zij klaagden over de slechte behandeling, de fysieke foltering en de psychologische druk. Sommigen urineerden bloed, kregen de plastic zak over het hoofd getrokken, moesten schijnexecuties ondergaan, kregen elektroden aangebracht, moesten fysieke oefeningen doen tot de totale uitputting, waarbij hen belet werd te slapen.
De balans wordt gesloten met de opsluiting van veertien personen, negen opsporings- en aanhoudingsbevelen en de huiszoeking in 31 woningen en lokalen.
"De foltering is een noodzakelijk wapen bij het politiewerk, om zelfbeschuldigingen los te krijgen, om derden te beschuldigen en om schrik te zaaien. De rechteloosheid mag blijken uit het relaas van Eneko Balantzategi en Izare Etxeberria: "Een Guardia Civil verplichte me mij te identificeren en daarop zei hij dat ik gearresteerd werd en later dat ik aangehouden werd wegens medewerking met en lidmaatschap van ETA. Toen keken ze naar Eneko en ze zeiden dat hij eveneens gearresteerd was, gewoon omdat hij bij mij was."
De Baskische politieke gevangene, Asier Ormazabal, weigert "deel te nemen" aan zijn eigen proces waarin hij beschuldigd wordt van deelname aan een aanslag tegen een Spaanse militaire bus in Córdoba in 1996, waarbij de sergeant Miguel Angel Ayllón het leven verloor. Toen hij zei de rechtbank niet te erkennen, werd hij uit de zaal gezet. Hij weigerde ook het "recht op het laatste woord."
Tussen de getuigen die verschenen in het Hooggerechtshof waren Txetxu Barrios, Maite Pedrosa en Mikel Azurmendi. Zij verklaarden zich niet meer exact te herinneren wat ze indertijd bekend hadden, omdat alles onder foltering had plaatsgevonden. Er wordt nu tegen Ormazabal 351 jaar geëist wegens "terroristische moord", "24 moordpogingen" (de andere inzittenden van de bus?) "voortdurende diefstal", "vernielingen" en "vervalsing van autokentekens".
