Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
02-09-2009
Interview in Le Monde
2 september 2002
In Le Monde verschijnt een interview met José Ignacio Ormaetxea, de Directeur van de afdeling criminele zaken van de Ertzaintza. En wat zegt deze Bask? "De maatregelen tegen Batasuna zijn nutteloos en ondoeltreffend. Het is een overwinning van ETA die altijd gezegd hebben dat de politieke weg zinloos is om de onafhankelijkheid te bereiken en dat enkel de gewapende strijd zin heeft. De politieke weg is nu vernietigd."
Bovendien denkt Ormaetxea: "Het is onmogelijk een einde te stellen aan ETA wegens de sociale steun die de organisatie geniet. De enige oplossing is een onderhandelingsproces, zoals in alle dergelijke conflicten."
Deze verklaring valt erg slecht in de PP en de Parlementair Carlos Urquijo noemt de woorden "ontoelaatbaar". (In Spanje zijn enkel de woorden van de PP zélf "toelaatbaar" )
In het beruchte Burgosproces, eind 1970, waarbij voor het eerst Basken buiten Baskenland moesten terechtstaan, kreeg Onaindía samen met vijf anderen, de doodstraf voor de "terechtstelling" van Melitón Manzanas, de man die tijdens de Francodictatuur in Baskenland faam kreeg als folteraar. Vooral de aangeklaagden hadden door hun uitspraken de wereldpers gehaald: Onaindia bracht door zijn optreden (en zijn imposante gestalte) zelfs demilitaire gerechtsvoorzitter van zijn stuk. Hij loochende aan de moord op Manzanas deelgenomen te hebben: "omdat hij niet de eer had gehad aan militaristische activiteiten mee te mogen doen. Toen Onaindia daarop recht sprong en "Gora Euskadi Askatuta" riep ("Leve Vrij Baskenland"), sprongen zowel de auditeur als zijn plaatsvervanger recht en trokken hun sabel! Terwijl onder groot tumult de zaal ontruimd werd zongen de beklaagden het (verboden) lied van de Baskische Soldaat, dat met zijn dramatisch-pathetische tekst en zijn treurige, fiere melodie wel voor dit voorval gemaakt had kunnen zijn:
Eusko Gudariak gara Wij zijn Baskische soldaten
Euskadi askatzeko die Euskadi zullen bevrijden
Gerturik daukagu odola Wij zijn bereid ons bloed
Bere aldez emateko te geven voor zijn zaak
In mei 1977 werden ze vrijgelaten maar uit Spanje verbannen. O.a. naar ons land. Twee maanden later keerden ze onverschrokken terug naar Baskenland. Later sloot Onaindia zich aan bij de nieuwe politieke partij EE, Euskadiko Ezkerra die was ontstaan uit ETA (pm). EE kwam nooit echt van de grond en ging uiteindelijk scheep met de PSOE. Onaindia bracht het tot aan de top van deze partij, waarna hij door "welmenend" Spanje in de armen werd genomen. Een bocht van hoeveel graden? Onaindía was bij zijn overlijden voorzitter van de PSE in de Baskische provincie Alava. Mario Onaindia werd ook nog een tweede keer ter dood veroordeeld. Ditmaal door ETA! De laatste jaren nam hij dan ook deel aan bijeenkomsten van "Basta Ya!", de organisatie die in den beginne telkens op straat kwam na een ETA-aanslag, maar stilaan gif ging spuwen tegen elke uiting van Baskisch nationalisme. Op de begrafenis waren dan ook een groot aantal vijanden van het Baskische nationalisme aanwezig: Fernando Savater! Rosa Diez! en nog een aantal andere Spaanskiljonse azijnpissers die zichzelf Bask en democraat noemen.
Rechter Garzón was onlangs op bezoek bij de opgraving van 22 lijken die in een massagraf lagen. Niet in Navarra maar in .Colombia!
Dit bracht de superrechter op een fantastisch idee! Hij vraagt nu aan de burgemeesters van Madrid, Granada, Córdoba en Sevilla de namen, de geboorteplaats en -datum, woonplaats en zo mogelijk de politieke overtuiging van al de mensen die er in massagraven begraven werden tijdens de Burgeroorlog van 1936-1939! Hetzelfde wordt gevraagd aan de Kerk (omdat begraafplaatsen in die tijden een zaak van de parochie waren). De Bisschoppenconferentie moet de rechterlijke politie toegang verlenen tot de 22.827 kerkhoven om de boeken te raadplegen.
Superrechter Garzón vraagt aan de Benedictijnenabt van het Heilig Kruis van El Valle de los Caídos (de Vallei van de Gevallenen) en van de Delegatie van het Nationaal Patrimonium in San Lorenzo del Escorial, het volledige archief. Hier werden niet alleen slachtoffers van de heilige Kruistocht begraven, maar er werden ook stoffelijke resten van (o.a.) Basken naartoe gesleept. Hun familieleden vernamen dit soms pas veel later.
Waarom doet Baltasar Garzón dit? Heeft hij eerlijke bedoelingen of wil hij deze bijzonder donkere periode afsluiten en het laten uitschijnen dat alles op een democratische manier gebeurde?
In Navarra stond de wieg van Baskenland. Alles begon met de koningen van Navarra die Baskisch spraken, de "Lingua Navarrorum". De regering van Navarra, onder de leiding van de UPN (PP-Navarra) heeft met haar Führer, Miguel Sanz, één grote obsessie: alles bannen dat maar enigszins de Baskische identiteit tot uiting brengt. Zo besloot de regering de Baskische vlag, Ikurriña, te verbieden aan de balkons van de gemeentehuizen op straffe van de terugtrekking van de subsidies. De Spaanse vlag mag wel, samen met die van Navarra, de Europese en het eigen Wapen. Eén uitzondering wordt toegestaan: de vlag van een genodigde buitenlandse politicus. Deze "Wet van de Symbolen" wekte vooral veel ergernis in het groene noorden van de autonome regio. Zo ook in het stadje Leitza, waar Batasuna steeds met een meerderheid regeerde tot die partij verboden werd. De regering is dan wel in handen van de "zoetwaternationalisten" van de partij Aralar, maar de Batasunakiezers zijn er nog steeds.
Bij de voorbije stadsfeesten vond Leitza er niets beters op dan enkele "buitenlandse politici" uit te nodigen: De Baskische minister van Justitie, Joseba Azkaraga en het parlementslid van EA, Unai Ziarreta. Ze werden verwelkomd met aan het balkon de "buitenlandse" vlag, de Ikurriña.
De Regering van Navarra stelt nu een onderzoek in!
De Guardia Civil klaagt Juan Kruz Aldasoro aan wegens: aanstichting tot openbare wanordelijkheden. Op de verboden manifestatie van 23 augustus 2003 had hij het aangedurfd de (niet verboden) slogan: Gora ezker abertzalea (Leve het linkse nationalisme) te roepen.
ETA laat op de luchthaven Barajas (Madrid) een bomauto de lucht in gaan en de explosie zorgt voor enorme schade. Er moet 15 ton puin geruimd worden. Een uur eerder had iemand, in naam van ETA, de explosie aangekondigd bij DYA Donostia met vermelding van het automerk en de plaats waar hij stond.
Op 27 augustus 1953 tekenden het Vaticaan en de Spaanse regering het "Concordaat van de Heilige Stoel", waarbij het Vaticaan de uitdrukkelijke steun aan Franco toezegde. Maria Zabala, de vrouw van José Antonio Aguirre y Lekube (eerste Lehendakari van de autonome Baskische regering) zegt hierover: "Wellicht was 1953 de meest trieste datum voor mijn man. Het is de enige keer dat ik hem met geboden hoofd zag, droevig, zonder dit te verbergen. Hij die de katholieke kerk zo verdedigd had, werd nu verraden".
Aguirre werd na de oorlog één van de grondleggers van de moderne christendemocratie. Tot zijn dood in 1960 bleef hij voorzitter van de Baskische regering in ballingschap en voorzitter van de PNV. Hij was een bewonderaar van de Indiase pacifist Mahatma Gandhi.
Op 22 maart 1960 overleed Aguirre ten gevolge van een angina pectoris. Vijf dagen later werd zijn lijk overgebracht naar Donibane Lohizune, waar het opgebaard werd in het huis van Telesforo Monzón. Het nationalisme had een serieuze klap gekregen. Zelfs ETA noemde hem "Gure lehendakari maitia", onze geliefde president.
In de Spaanse Staat lopen 5.000 lijfwachten rond om mensen te beschermen die van zichzelf menen "doelwitten" van ETA te zijn. Dit kost de Staat jaarlijks 63,3 miljoen Euro! De Spaanse Regering wil dit tot redelijke proporties terug brengen, o.a. door een "risicokaart" op te stellen.
De PP verwijt de regering meteen "overmoedig" te handelen.
Kardinaal Roger Etchegaray, rechterhand van Paus Johannes Paulus II, bezoekt, zoals elke zomer, zijn geboorteplaats, Ezpeleta, waar hij een uitgebreid interview toestaat aan de (nieuwe) krant "Le Journal du Pays Basque-Euskal Herriko Kazeta". Hij vraagt de politieke leiders "verlicht" en met moed op te treden, omdat Baskenland al voldoende geleden heeft. Etchegaray pleit voor dialoog en voor de verdediging van de mensenrechten om op die manier het conflict op te lossen. De kardinaal gaat binnenkort op pensioen.
Felipe González was tijdens de Francodictatuur bondgenoot van ETA! Ondergronds streed hij, net als de Basken, de dezelfde strijd. Toen het tij keerde kwam: "Isidoro" (schuilnaam voor González) op het pluche terecht. De Baskische onafhankelijkheidsstrijders bleven verder strijden en/of in de gevangenis zitten. Het regime González zou die armlastige Basken wel klein krijgen en daarvoor mochten een aantal wetten verkracht worden. Het "Plan Zen" (Zona Especial Norte) liet toe hele dorpen te terroriseren, leugens naar de kranten te lekken en meer van dat fraais. Onder González steeg het aantal politieke gevangenen naar grote hoogten. De Vuile Oorlog tegen het Baskische Volk ging pas goed van start met GAL Grupos Antiterroristas de Liberación, de Staatsterroristen die straffeloos Baskische activisten kon neerschieten in kroegen in Bayonne of ze van daaruit ontvoeren naar het Zuiden om ze daar dood te martelen, zoals Lasa en Zabala. Hiervoor werden huurlingen uit o.a. Marseille ingeschakeld, maar meer en meer waren het gewoon leden van de Guardia Civil die dit vuile werk opknapten. Toen de schandalen niet meer onder de mat konden geschoven worden vielen er veroordelingen: de Gouverneur van Baskenland, Julen Elgorriaga, en Rodríguez Galindo, het hoofd van de kazerne van Intxaurrondo ("Fort Apache") kregen beiden bijna 80 jaar cel voor het ontvoeren en dood folteren van Lasa en Zabala. Beiden werden enkele jaren na hun veroordeling vrijgelaten wegens hartklachten! De Spaanse Staatssecretaris voor Vuiligheid, Rafael Vera, beloonde o.a. vrouwen van politieoversten die "meewerkten" omdat ze hun man soms een nacht moesten missen! Hij verduisterde daarom 3,7 miljoen euro! Dit gebeurde met geld uit reservefondsen die aangelegd waren om andere (vuile) zaakjes weg te werken. Vera kreeg hiervoor in 1998 eerst zeven jaar cel en daarna nog eens tien omdat hij één van de leiders was van een paramilitaire organisatie (GAL) die ontstaan was in de riolen van de Spaanse Staat. Hierbij lieten ze als eerste daad Segundo Marey ontvoeren uit "Frans Baskenland" en hoewel ze na enkele dagen wisten dat ze de verkeerde persoon hadden gepakt hielden ze Marey toch nog een tijdje gevangen. Verder werd door GAL een 13tal mensen vermoord waaronder eveneens enkele "vergissingen" te betreuren vielen! Minister Barrionuevo, die samen met Vera op het beklaagdenbankje zat, vloog eveneens achter de tralies en Felipe was zo bang dat één van de twee zou doordraaien en zou beginnen "zingen" dat hij hen, samen met andere partijkopstukken, en in het bijzijn van veel cameras begeleidde op de tocht naar de gevangenis! Spoedig kreeg Vera een gedeeltelijke kwijtschelding van de regering Aznar!
Nu verkreeg hij het derdegraads gevangenisregime dat er eigenlijk uit bestaat enkel binnen te moeten gaan slapen, maar zelfs dit was nog te zwaar: Vera moet nog één keer per week in de gevangenis een handtekening gaan zetten! Hij kan van deze kwijtschelding genieten omdat hij lijdt aan "een zware depressie" omdat hij geïsoleerd zit wegens zijn vroegere "functie" in de regering. Hun eerste slachtoffer, Segundo Marey, heeft geen depressies. Die overleed enkele jaren geleden aan kanker.
De Baskische Minister van Justitie, Joseba Azkarraga, noemt de versoepeling van het gevangenisregime "de eindbetaling voor het stilzwijgen van Vera." Hij noemt het verder "schandalig" dat iemand vrijkomt nadat hij niet eens het tiende van zijn straf uitzat. Azkarraga zei er voorstander van te zijn dat gevangenen eerder vrijkomen, maar daarbij moet niet met twee maten en twee gewichten gemeten worden. Hierbij verwijst hij naar de Baskische gevangenen die voor jaren achter de tralies verdwijnen en hun straf tot de laatste dag moeten uitzitten!
Batasuna reageerde iets cynischer: "Dit is wat de PSOE verstaat onder Scheiding der Machten".
Onlangs verscheen een boek "Historia de la Policía Autónoma Vasca, geschreven door zes van de voornaamste verantwoordelijken van de Baskische politie, Ertzainta, gedurende de voorbije 25 jaar. Het gaat o.a. om de Baskische ministers Retolaza, Lasa, Atutxa en Balza en de vice-ministers Sabino Arrieta en José Manuel Martiarena. Zij roemen o.a. hun relatie met de leiders uit de meest zwarte periode van de PSOE, onder wie Rafael Vera, die "steeds zeer serieus overkwam". Dat hij het Baskische linkse nationalisme beledigde, wordt niet vermeld. Over de manier waarop de Ertzaintza de broek afstak om het vertrouwen van Madrid te winnen is er evenmin een mededeling. Er wordt herhaald dat de Ertzaintza niet folterde hoewel er hiervoor een veroordeling is. Een politieman sleepte een arrestant bij de haren en zei daarbij "zing, kuiken, zing!" Enkele geïnterviewden herinneren eraan dat ze in juli 1997 de Herriko Tabernas verdedigden, maar ze vergeten te zeggen dat ze diezelfde kroegen van radicale jongeren in 2002 wel sloten!
De Baskische politieke gevangene Ismael Berastegi weet te vluchten uit de "supergevangenis" La Santé in Parijs! Nu werd bekend dat Ismael vijf dagen geleden gewoon naar buiten wandelde na het gevangenenbezoek terwijl zijn broer, Joxean, zijn plaats innam! Dit werd na 4 dagen opgemerkt omdat Joxean het zelf bekend maakte aan de bewakers! Joxean Berastegi riskeert een straf die tot drie jaar kan oplopen, maar indien hij veroordeeld wordt wegens "steun aan terroristen" kunnen er dat ook tien worden.
In het Bretoense dagblad "Le Télegramme" verscheen intussen een karikatuur waarop een bewaker zich bij de gevangenisdirecteur verdedigt met het argument dat beiden een Txapela (een Baskenalpino) droegen.
In Zizurkil (om 4 uur in de nacht), Lasarte (6 uur) en Zaldibia worden, door de autonome politie, Ertzaina, op last van Garzón, vier woningen bestormd. Daarbij worden 8 vermeende ETA-militanten gearresteerd.
Binnenlandse Zaken beschuldigt vijf van hen als behorende tot het "comando Buruntza", terwijlde anderen gearresteerd worden wegens hun persoonlijke band met de eersten.Zo gaat dat in Spanje.
Twee van hen wilden de volgende zaterdag met elkaar trouwen. Hun kinderen zullen dus ook wel na hun geboorte aangehouden worden. Santi Aragón en Xabier Makazaga worden als "liberados" bestempeld, gekend en gezocht door de politie en op de loonlijst van ETA. Twee anderen zijn "legales", niet als ETA-leden bekend.
Xavier Balza, Baskisch minister van Binnenlandse Zaken, slooft zich uit om de belangrijkheid van deze operatie in de spots te krijgen. "Het is de belangrijkste slag die we ETA toebrachten sinds de jaren 80. Bij iedere arrestatie wordt gemeld dat het de belangrijkste slag die we ETA toebrachten. Maar ze krijgen ze niet klein.
De Baskische gevangenen: "We kunnen ermee doen wat we willen."
De Algemene Directie van Spaanse Gevangenissen heeft de lijst ter hand genomen van de 118 Baskische politieke gevangenen ("iets minder dan 1/4 van de ETA-gevangenen" aldus het persagentschap Europa Press) die tussen dit en het volgend jaar zullen vrijkomen. De bedoeling is de dossiers rigoureus na te kijken: tijd die uitgezeten is, de toegekende "kortingen" ten gevolge van gedane studies, etc De enige bedoeling is ze levenslang achter de tralies te houden.
Dat de Basken al niet vrijkomen nadat ze ¾ van hun straf uitzaten, is hier van geen tel.
Dat de Basken al veel zwaarder gestraft worden voor feiten die in het Zuiden amper strafbaar zijn, is van geen tel.
Dat de Basken zware straffen uitzitten omdat ze zichzelf vaak van allerlei zware vergrijpen beschuldigen om na vijf dagen eindelijk van de foltering af te zijn, is van geen tel.
Spanje doet er alles aan om het Collectief van Baskische Politieke Gevangenen te treffen en uit te schakelen.
De afgevaardigde van de Spaanse Regering in Navarra
20 augustus 2003
De afgevaardigde van de Spaanse Regering in Navarra verbiedt een betoging die aangevraagd werd voor 26 augustus 2003 in Pamplona met de eis voor zelfbestuur en tegen de uitsluiting van het linkse nationalisme. De aanvraag werd gedaan door "een inwoonster van Iruñea die al verschillenden keren opgemerkt werd in bijeenkomsten met een radicaal nationalistisch karakter en die bovendien militante is van de groep Gurasoak. Deze persoon heeft ook deelgenomen aan samenkomsten voor het Hooggerechtshof waarbij het overbrengen werd gevraagd van gevangenen die vastzaten voor samenwerking met gewapende bende."
Voor de aangevraagde betoging in Bilbao voor vrijdag a.s. vraagt de Minister van Justitie, Michavila, een verbod. Batasuna zegt dat "deze vraag eigen is aan een fascist die geobsedeerd is om het linkse nationalisme van de scène te verdrijven, hoewel deze minister hiertoe niet de bevoegdheid heeft."
De krant Gara brengt een hallucinant overzicht van 20 jaar "incidenten" met de Guardia Civil in Leitza:
1981: De G.C. zorgt voor verschillende gewonden bij een charge tegen een protestmanifestatie naar aanleiding van de arrestatie van drie ikastola-leraars. Het protest tegen deze charge werd door de toenmalige burgerlijk gouverneur in Navarra, Francisco Javier Ansuátegui, verboden. In hetzelfde jaar viel de G.C. zelfs de dantzaris (dansers) lastig bij een eerbetoon voor een abertzale die om het leven was gekomen.
1982: Bij verschillende betogingen raken twee inwoners gewond nadat de G.C. rubberkogels afvuurt. Ook worden in de bar Leitzatarra personen geslagen door de agenten die er binnenkwamen.
1983: Een stomdronken G.C. in burger schiet op een inwoner die uit de gepensioneerdenclub komt.
1984: De G.C. opent met springstof de toegangsdeur van een woning. Acht personen worden meegenomen en dienen later een klacht in tegen de foltering die ze ondergingen. Later grijpt de G.C. in tegen een manifestatie op het gemeentehuis ten voordele van de vluchtelingen. Hierbij nemen ze de Ikurriña mee, wat in die periode heel vaak gebeurde. Soms met gebruik van vuurwapens.
1985: Mikel Lizarraga raakt gewond door een kogel die afgevuurd wordt door een G.C. in burger in het centrum van Leitza.
1986-1987: Twee inwoners van Leitza, Josu Iparragirre en Mila Erbiti worden door de Franse autoriteiten uitgeleverd en blijven resp. één en vijf jaar in de cel.
1994 en volgende jaren: De G.C. arresteert vele jongeren in Leitza die weigerden hun militaire dienst te vervullen.
1997: De G.C. valt in bar Landa binnen en bedreigt de klanten. Twee jongeren worden meegenomen op beschuldiging van drugstrafiek.
1998: Geüniformeerde G.C. slaat een manifestatie uit elkaar die protesteert tegen de arrestatie van de leiding van Herri Batasuna.
2000: De G.C. houdt de mars voor de gevangenen tegen en bedreigt de deelnemers: kinderen, pelotaris en dantzaris. Inwoners nemen beelden op video op van G.C. die affiches van HB aftrekt.
2001: G.C. bedreigt met geweren op 10 april stakers.
13 augustus: dronken G.C. bedreigen met geweren de klanten van bar Gaztañaga.
Nota: De Guardia Civil betrekt sinds 1902 gratis een woning die eigendom is van de gemeente.
In een studie van de UPV en de UPNA van 2 jaar geleden vindt slechts 6 % van de inwoners de aanwezigheid van de G.C. nodig.
(Zouden voorgaande feiten te maken hebben met het feit dat Batasuna de meerderheid heeft in de gemeenteraad van Leitza?)
Baskische politie is doodsbang voor dode mensen. Bij een herdenkingsbijeenkomst van een 200-tal personen in Morlans was de "Baskische" politie was aanwezig met zes combis en een helikopter. Fotos van het drietal mochten niet vertoond worden.
Op 17 augustus 1991 omsingelden meer dan honderd Guardia Civiles het huis Tolaretxe in Morlans (Donostia). Een groot aantal viel schietend binnen. Ook werden er granaten gebruikt. De bewoners, Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara uit Urbina werden gewoon afgemaakt.
De familieleden kregen bloemen. Er volgde een eredans en tot slot werd het lied van de Baskische soldaat gezongen. s Morgens was er al een herdenking gehouden in Urbina en in Beasain.
Op 17 augustus 1991 beleefde Euskadi andermaal een zwarte dag. Na een nacht van tientallen arrestaties in Donostia, werd een huis omsingeld in de wijk Morlans, waar 3 Baskische nationalisten zich schuilhielden: Patxi Itziar Agirre, Jokin Leunda Mendizabal en Iñaki Ormaetxea Antepara. Terwijl in een rechtstaat verdachten (nog geen beschuldigingen, nog geen bewijzen) in voorlopige hechtenis worden geplaatst, oordeelde de Guardia Civil het nodig om meteen de wapens te hanteren en een salvo op het huis af te vuren. Dit duurde de hele morgen lang. Tegen de middag vielen zij het huis binnen na het eerst met traangas te hebben bewerkt. Patxi Itziar lag dood op een kussen in de keuken met 1 schotwonde in de slaap. Jokin Leunda vertoonde 12 schotwonden in de rug (geen enkele dodelijk) en een schotwonde in het hart van op korte afstand afgevuurd. Iñaki Ormaetxea lag in het bad met 2 schotwonden in niet-vitale organen en een schotwonde in het hoofd, afgevuurd van op minder dan 25 cm. Waren de urenlange salvos een dekmantel, een strategie om latere onfrisse praktijken te verdoezelen? Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het gezegde al moesten de kraaien het uitbrengen een verhelderend licht op deze onfrisse zaak zal brengen.
Vandaag zou, zoals dat al zo vele jaren gebeurt, eer worden gebracht aan de Baskische vlag die zo lang verboden was. Maar de manifestatie is verboden door de Baskische Regering die deze vlag nochtans als officieel vaandel heeft! Vreemd, toch? Maar het verbod kwam er omdat de manifestatie werd ingericht door mensen die op Batasuna zouden gestemd hebben als die partij niet door de Spaanse democraten buiten de wet was gesteld!
In de stad valt meteen de extra politieaanwezigheid op. De 8 combis van de Ertzaintza zien er luguber uit met hun ondoorzichtige ruiten. De Ertzainak hebben allen de obligate bivakmuts onder hun helm en ze zijn ook allemaal bijzonder groot. Met de feesten stappen hier "Gigantes en Cabezudos" (reuzen en reuzenpoppen, mensen met een reuzenmasker op het hoofd) in stoeten op. Dit zijn ook "gigantes" en ze hebben een masker op! Maar in de stoeten slaan ze de kinderen met een varkensblaas. Deze "giganten en gemaskerden" hebben extra lange wapenstokken en geweren met rubberkogels.
De Guardia Civil van Navarra kondigt sancties aan tegen de agenten van hun korps die twee dagen geleden betrokken waren bij de incidenten in een bar in Leitza, eerder deze maand. Ze noemen de incidenten zelf "erg zwaar". De twee betreffende agenten kwamen rond vijf uur in de morgen, tijdensde feesten, in burger, in bar Gaztañaga, waarbij er een Cetme-geweer onder zijn jas verborg. Kort daarop verlieten ze de zak om terug te keren met pistolen. De uitbaatster weigerde hun een consumptie te geven omdat ze dronken waren en gewapend. Daarop dreigden ze de uitbaatster een paar kogels als ze niets te drinken kregen. Daarop kwam een patrouille van de Guardia Civil en nam de twee mee. Zo stond het te lezen in Diario de Navarra. El Mundo bracht het verslag onder de rubriek "Euskadi", in een toon die te vergelijken viel met soortgelijke pathetische versies uit de Franco-tijd. "Alles begon met een groep radicalen die met een andere groep jongeren in discussie geraakten in de buurt van een bar waar zich linkse nationalisten bevonden." En die begonnen de goede Guardias te provoceren Spaanse pers.
Iñaki de Juana was een ETA-man zonder scrupules. Iedereen wist dat hij op een dag de maximumstraf zou krijgen. En die kreeg hij. Bij zijn arrestatie werd hij vreselijk gefolterd. Hij zat in 10 verschillende Spaanse gevangenissen waarvan alleen de naam een mens al doet huiveren. In de gevangenissen werd hij herhaaldelijk afgeranseld door "geconditioneerde" cipiers die dit straffeloos konden doen. Regelmatig werd hij naar de isoleercel versleept. Toen bleek dat hij de hele straf (18 jaar) er bijna had opzitten (25 oktober 2004) begonnen een aantal Spaanse "democraten" de alarmbel te luiden. "Het kon niet zijn dat Iñaki de Juana ooit vrij kwam." Er moest snel gehandeld worden! Eerst werden de strafverminderingen, verkregen door het volgen van studies, geweigerd hoewel die eerst door het Spaanse gerecht aanvaard waren! De vrijlating werd uitgesteld tot februari 2005. De Juana schreef af en toe een artikel in de radicale krant Gara. In één van die artikels, onder de titel "Gallizo", maakte hij zijn beklag over de penitentiaire politiek aangaande Baskische, politieke gevangenen en daarin noemde hij de verantwoordelijke van die gevangenispolitiek, Mercedes Gallizo. Omdat zijn straf wegens lidmaatschap van ETA erop zat, werd bepaald dat uit de "terroristische bedreigingen", geuit in dat artikel, "bleek dat de Juana opnieuw lid van ETA was!" De procureur, Grande-Marlaska, eiste 96 jaar gevangenis! Kort daarop werd Grande vervangen door Santiago Pedraz die de "Zaak de Juana" klasseerde omdat uit geen van de beide artikels bleek dat de Juana bedreigingen geuit had, noch dat hij lid van ETA was. De vrijlating werd voorzien voor juni 2005. Justitie stak hier een stokje voor. Pedraz werd verplicht de procedure tegen de gevangene in gang te zetten. De Spaanse Minister van Justitie Fernando López Aguilar, van de Spaanse Socialistische partij die zegt de vrede na te streven, verklaarde dat zij "er alles aan zullen doen om voortijdige vrijlatingen te verhinderen". In juni van dit jaar, nadat Iñaki de Juana bijna 20 jaar gevangenschap achter de rug had, maakte het Hooggerechtshof zijn eis bekend: 96 jaar cel!
Op 7 augustus begon hij op 1.200 km van zijn stad, Donostia, waar hij vandaan komt in de gevangenis van Algeciras met een hongerstaking voor onbepaalde tijd. Vandaag trok de familie aan de alarmbel en vroeg aan de PSOE-regering hoe ze over vrede kunnen praten en op hetzelfde ogenblik uitzonderingsmaatregelen nemen die in geen enkele internationaal wetboek staan.
