Gisteren heb ik een leuke en gezellige avond beleefd met enkele Ghana sponsors, mijn lieve collega vriendinnen van Deinze. Ik heb heel verteld over Ghana en met een beeldmontage proberen aan te tonen hoe het leven er daar aan toe gaat. Dank je wel lieve sponsors.
Zopas kreeg ik een berichtje van Sylvester dat hij het geld (400 € of omgerekend 1300 Ghanese Cedi) afgehaald heeft van de bank. Morgen gaat hij met de schrijnwerker hout kopen voor de dakconstructie.
Hieronder vind je een leuk berichtje (via de blog van Lieve) van Salam, de zoon voor wie we het huisje aan het bouwen zijn. Doet deugd aan mijn hartje...
Salam Dawuda Our house is with six room .Thank you and fabien so much for helping
Gisteren heb ik nog een storting gedaan van 400,00 € voor de afwerking van het dak. Het geld komt van sponsors van Lieve en ook van mijn sponsors. Samen sterk hé.
Nu zal de familie Dawuda, ook in het regenseizoen (maanden juni, juli, augustus) een dak boven het hoofd hebben om te schuilen. Ik ben wel heel blij, huisvesting of een dak boven je hoofd behoort wel tot de basisbehoeften...En ik weet dat er hier in België ook heel veel daklozen zijn, daarom hoop ik dat onze overheid met het vele belastinggeld, goede keuzes maakt wat de besteding ervan betreft.
Intussen blijf ik verder geld sparen, want er is nog heel veel werk in Afrika. Ik blijf verder plaatselijke projecten steunen en wil vooral bijdragen aan een degelijke schoolopleiding voor ieder kind...
Gedurende de paasvakantie gaan we naar Ethiopië. Ik zal proberen zoveel mogelijk (geld en goederen) mee te nemen om ook daar wat uit te delen. Want ja hoor, ze zijn echt heel blij met het minste en ze zijn ons ook heel erg dankbaar.
Zaterdag ontving ik een telefoontje van Sylvester. Hij vertelde mij dat ze goed opgeschoven zijn met de dakconstructie. Hij ontving 1760 cedi van Lenneke en kocht daarmee 6 pakken dakbedekking, 6 zakken cement en 6 pakken nagels. Hij heeft nu nog 700 cedi nodig. Lieve en ik zijn van plan hem het geld, dank zij jullie sponsoring, over te schrijven op zijn rekening.
Eergisteren kreeg ik een mailtje van Sylvester. Hij vertelde mij dat de ruwbouw van het huis af is en dat ze nu bezig zijn met het dak. Ik vroeg mij af waar hij het geld haalde voor het dak, en vandaag kwam ik te weten dat Lenneke (een andere vrijwilligster die logeert bij de familie Dawuda en die in Tamale was toen ik er ook was) het geld voor het dak schenkt. Ik ben echt supergelukkig dat het project kan afgewerkt worden en dat we de familie een mooi dak boven hun hoofd kunnen schenken. Dus beste sponsors, in naam van de familie Dawuda, in mijn naam, dank je wel hoor, we hebben iets moois gerealiseerd.
Hieronder vind je de laatste fotootjes van de stenen ruwbouw. Ik heb vervolgfotootjes gevraagd aan Lenneke. Van zodra ik ze krijg zet ik ze ook nog op mijn blog.
Een avondje gezellig eten en vooral nagenieten van Ghana... Wat kan dat deugd doen en wat een fantastische ervaring hebben we alledrie meegemaakt. Eefje was 4 maanden in Tamale en werkte vooral in het weeshuis. Lieve was er een maand en logeerde bij de familie Dawuda, voor wie ik het huisje aan het bouwen ben.
Inmiddels heb ik opnieuw wat fotomateriaal ontvangen van het Ghana huisje. De steunbalken zijn geplaatst zodat de familie in een stevig huisje kan wonen...
Ze bouwen goed door... Alleen mis ik het geld nog voor een dak. Ik ben nog volop aan het sparen, mochten jullie nog een overschotje hebben, het is meer dan welkom...(BE07 7785 1731 1866)
In bijlage vinden jullie ook een bestek van het dak...Het dak zal 2454 cedi kosten, omgerekend in euro ongeveer 800 euro. Ik heb reeds 145,00 euro gespaard (mijn verjaardagsgeld)... dus nog een tandje bijsteken...
Ook alle ideeën en suggesties om geld in te zamelen zijn welkom (pannekoekenverkoop, koekjesverkoop, fototentoonstelling, ... laat de ideeën maar komen)
Wellicht zullen jullie heel nieuwsgierig zijn naar wat ik heb gedaan met jullie centjes...
Nu, ik moet eerlijk toegeven, ik heb een keuze moeten maken, want er zijn talloze projecten waar ons geld nuttig besteed kon worden... Ik heb gekozen voor een lange termijn investering voor een grote familie die hun idyllische compound moeten afbreken voor het aanleggen van een weg... Eerst was ik van plan een aansluiting op het waternet te voorzien, maar voor hen was de bouw van een huisje prioritair...
De familie had van de chief een mooi stuk grond gekregen met een prachtige boom in het midden (belangrijk voor schaduwplekje), maar ze hadden niet de nodige middelen om er een huisje op te bouwen vandaar mijn financiële hulp of liever jullie financiële hulp.
Aan allen heel veel dank vanwege de familie Dawuda, Sylvester en mezelf. Ooit hoop ik nog te kunnen terugkeren om de familie te bezoeken in hun huisje en om er nog wat vrijwilligerswerk te kunnen verrichten.
Sylvester (de plaatselijke contactpersoon) volgt de werken op en geeft mij feedback...
Ik hou jullie zeker en vast op de hoogte.
Hieronder zien jullie alvast wat beeldmateriaal...
Sylvester komt mij ophalen om naar de bank te gaan. Nog wat aankopen voor het huisje, ja , ik ben een echte bouwheer of beter bouwvrouw geworden hoor. Ik heb een bestekje van de nodige materialen, gek hoe ze dat hier doen... Bouwvergunning is hier wel niet nodige, en ook veel minder paperassen en administratie, enkel materialen en je kan beginnen bouwen...
Deze keer kon ik 3 maal 600 cedi afhalen van mijn sponsorgeld, en we konden weer wat extra materialen kopen. Morgen starten ze met de werken. Het huisje zou bestaan uit 3 kamers, hoewel je die niet moet voorstellen zoals bij ons hoor. Ze dienen enkel ter beschutting tijdens de slaap, voor de rest leven de Ghanezen buiten.
In de namiddag ben ik de stad ingetrokken en heb ik op de culturele markt mijn beeldjes gekocht. Leve mijn verzameling.
Daarna een avondje doorgebracht in mijn gastgezin. Een beetje me-time met de mooie muziek die Joke mij gegeven heeft bij mijn vertrek, en ja hoor Joke, nu en dan toch wel een traantje weggepinkt, zij het dan wel vreugdetraantjes van het besef hoe goed wij het hebben in ons comfortabel leventje en hoe goed ik het heb met zoveel dierbaren om mij heen...
Mijn gastmoeder kwam deze morgen mijn kamertje binnen, we wensten elkaar gelukkig nieuwjaar en ze begon te wenen. Ze moest het even kwijt, vertelde over haar leven, dat de man niet zorgt voor de kinderen, ze was blijkbaar niet zo happy... Of wilde ze mijn medelijden opwekken? Ik weet het niet, maar ik kan hier niet iedereen geld geven... soms is het moeilijk om keuzes te maken...
Donderdag ben ik opnieuw gaan werken op school, spelletjes spelen en liedjes zingen met de kinderen. 's Middags achterop de moto van Sylvester de bouwwerf gaan bezoeken. Ze waren stenen aan het maken, in totaal 500 stenen. Gemaakt uit een mengeling van cement, zand en water. Ze moeten drie à vier dagen drogen. Na de lunch nog wat geld afgehaald en met de mannen onderhandeld over de prijs. Hoe de Ghanezen kunnen onderhandelen en uitleggen, onvoorstelbaar. Maar Sylvester trad telkens op als tolk, hij deed dat heel correct en goed.
Daarna ben ik nog even met Sylvester naar het 'Education Service Center' geweest. Dat is een soort Ministerie van Onderwijs waar ze professionele teachers ter beschikking stellen van de scholen. De Kidz Active school heeft 500 leerlingen en had voordien amper 4 teachers. Nu krijgen ze er 6 bij, nog geen overbodige luxe hé. Zo zie je maar dat ze heel blij zijn als er vrijwilligers komen helpen, idem in het weeshuis.
' s Avonds hebben we met de vrijwilligers gekookt op kantoor. En dan vroeg naar bed want doodmoe...
De laatste werkdag is aangebroken. Ik heb niet zo goed geslapen wegens het verwerken van teveel indrukken... Ook de Iman deed opnieuw goed zijn best en werd ferm begeleid door de kraaiende haan. Op naar school. Vandaag liet ik de kinderen kleuren met stiftjes die ik had meegebracht, dan zij de milde schenkers uit België. Ze waren super enthousiast. Daarna wat leesvaardigheden oefenen en wat rekenen. Hoewel het vakantie is zijn ze toch steeds bereid om bij te leren, hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn. Zoiets geeft mij heel veel voldoening.
Omdat het mijn laatste dag was gingen we samen met alle vrijwilligers en Bash gaan lunchen. We reden daarna naar kantoor met een motoking, dat is een moto met drie wielen en een open kar. Hilarisch, heel leuk.
Daarna pikte Sylvester mij op (ja,ik begin het motorijden wel gewoon te worden) om opnieuw de bouwwerf te inspecteren. De funderingen waren gemaakt. Sylvester zal mij via mail en foto's op de hoogte houden van het vervolg van de werken. De familie was mij zeer dankbaar en ik dank dan ook al mijn sponsors voor hun milde steun.
Mijn dagen zijn hier goed gevuld geweest, ik had echt geen tijd over. Best wel vermoeiend, maar oh zo veel voldoening. Ik zal mijn avontuur in Ghana nooit vergeten.
En nu huiswaarts. Bash vertelde mij dat mijn domestic flight verlaat was. Ik vroeg hem hoe laat die dan precies vertrok maar daar kon hij niet met zekerheid op antwoorden, hij zei rond 13u30 maar wist het niet precies. Typisch Afrikaans? Op mijn ticket stond de vlucht om 8u45 gepland. Voor alle zekerheid ben ik dan maar eens gaan surfen op de vliegmaatschappij en dan bleek de vlucht om 12u20 te vertrekken. Ja, wat was het nu? Zo liet ik Bash nog vlug even weten dat hij op tijd een taxi moest voorzien. Hij beloofde mij om 11 uur op te pikken. Nu, van de hele vakantie geen stress gehad, maar nu wel even hoor. Ik wilde die vlucht in Tamale naar Accra zeker niet missen want dan zou ik mijn internationale vlucht naar Frankfurt missen. Zo, ik heb Bash een beetje opgejaagd, wat tegen alle Afrikaanse regels is, maar voor 1 keer mag dat wel hé...
Nu, we waren op tijd in de luchthaven en Bash had gelijk, de vlucht is maar om 13u40 vertrokken. Ja, je zou er een punthoofd van krijgen. Al bij al, een uurtje vliegen, aangekomen in Accra. De gate was nog niet open voor incheck en ik had nog Ghanese cedi te wisselen. Man met uniform (voelen zich altijd wel heel belangrijk met zo'n uniform aan) toonde mij waar ik geld kon wisselen, niet zonder fooi natuurlijk. Dan had ik nog tijd om te genieten van een tuna sandwich met een lekker biertje. Ja, ik geniet tot de laatste minuut.
Ik denk dat het nog wel even zal duren vooraleer ik hier alle indrukken zal verwerkt hebben. Positieven indrukken maar ook soms shockerende indrukken. Algemeen gevoel is toch wel dat de Ghanezen heel vriendelijke mensen zijn en ja, er is vooruitgang en ontwikkeling, bij mondjesmaat, op hun tempo. Ze werken rustig en zullen zich zeker niet laten opjagen, behalve on the road. Dan is het hurry hurry, run for your life.
Hier zit ik dan in de luchthaven van Accra. Mama Suweba belde mij om te horen of goed aangekomen was in Accra. Ze was bezorgd, ja, toch wel wat emoties...
Nu, terug naar de Westerse Europese wereld. Alles verliep tot nu toe perfect. De verrassing kwam pas, je zal het niet geloven, uit Europese hoek. Toen ik wilde inchecken bij Lufthansa, vertelden ze mij dat mijn vlucht gecancelled was, zomaar. Europese maatschappij... Even een shockeffect, wat nu, want ik wilde echt op maandag op mijn werk verschijnen. Dan hebben ze mij maar eventjes op een KLM vlucht geplaatst en vlieg ik nu via Amsterdam in plaats van via Frankfurt. Mij maakt het niet uit, flexibiliteit is een mooie deugd...
Tot in België
Hieronder een bestek van de kostprijs voor de bouw van het huisje...
Met de taxi, een kwartiertje rijden, en verwelkomd door een massa kindjes... Het is nog steeds vakantie, dus geen les, maar de kindjes komen naar school voor opvang en om te spelen. Met een paar oudere kindjes ben ik in een klas gaan zitten en heb ze toch wat blaadjes gegeven die ik thuis had voorbereid. Ze waren wel heel enthousiast hoor... Het was superleuk. Na een uurtje zijn we dan wat beginnen spelen, met ballonnen, frisbees... Ik heb de kindjes ook boekjes laten voorlezen, ze deden heel hard hun best, en kregen een beloning, een ballon. Ze zouden zich te pletter werken en zelfs vechten voor een simpele ballon...
Moe maar voldaan naar het kantoortje om te lunchen. Dagelijks broodje ei, ik heb hier in Ghana al meer eieren gegeten dan in mijn hele leven. Maar op de kip na, hebben ze hier niet veel vlees of kunnen ze het gewoonweg niet betalen vandaar...
Avond doorgebracht bij mijn gastgezin. Mama Suweba is bezig met de was te doen en rond 5 u starten ze met het koken van het avondeten. Op een vuurtje op de grond, in de meest primitieve omstandigheden, duurt wel even, lang roeren, maar toch toveren ze smakelijke maaltijden te voorschijn.
Als het eten klaar is serveren ze meestal eerst eten aan mij, als vrijwilligster. Ik moet dan in de living gaan zitten of in mijn kamer. Er wordt niet samen gegeten, naar het schijnt is dit een vorm van respect naar ons toe.
De was hier doen is ook een hele karwei, alles met de hand... Sopje in, sopje uit... En met veel kinderen heel veel was, amai...
Laatste dag van het jaar... Het was mij vandaag wel een hee bijzonder drukke dag. Heel vroeg (10 voor 7) vertrokken met de fiets naar het weeshuis. Na een halfuurtje fietsen, samen met Lenneke, kwamen we aan en werden we meteen overrompeld door massa's kindjes, kruipertjes, peuters, babies... We mochten meteen beginnen met ze te wassen en te kleden. Je moet je daar echter niet teveel bij voorstellen, zelfde doekje met weinig water voor de poep van ieder kindje, en ander doekje voor gezicht van ieder kindje. Dit alles in een duister gang op een tafeltje. Ik had heel veel kleertjes mee en we deden ze dan ook meteen aan. De kindjes waren zo mooi en supertrots met hun nieuwe kleertjes, ze straalden. Maar dat duurde amper 10 minuten. We gingen naar de speelkamer, vierkante ruimte zonder speelgoed, en twee mannen brachten voor ieder kindje een brikje fruitsap. Kunnen jullie zich de smospartij voorstellen? Na 10 minuten was de speelkamer omgetoverd tot een plakkerige boel, want heel veel gemorst, en de kleertjes waren helemaal onder het fruitsap. Dan maar de rest van de dag met vieze kleertjes rondlopen. Ik had ook wat speeltjes mee... Leuk maar ze vochten er voor en pakten de speeltjes af van elkaar. Het is hier werkelijk een struggle for a toy, een struggle for food, een struggle for life...
Sommige kindjes vielen in slaap op de grond. Fotootjes mocht ik echter niet maken, maar ik was heel erg onder de indruk. Rond de middag moesten we dan eten geven aan de kindjes. De grotere kregen per 2 à 3 een kom waar ze met hun handjes uit aten. De jongste moesten wij eten geven. Met onze vingers een lepeltje maken en in het groentepapje scheppen en dan in hun mondje steken. Hygiënisch was het helemaal niet. Een kindje had een luchtwegeninfectie, moest slijmpjes overgeven, en dan gaan je vingers van dat mondje in het mondje van een ander kindje... Zoiets kun je je bij ons helemaal niet voorstellen. De hele kleine babies blijven een hele dag in hun bedje liggen... geen tijd voor een knuffeltje, wat liefde of wat aandacht... Mijn hart brak.
Na de middag had ik afgesproken met Sylvester om de bouwgrond te bezoeken. Met dank aan mijn sponsors gaat mijn geld naar de constructie van een huisje voor een kansarm gezin die momenteel in een compound woont. Ze moeten een deel van hun compound afbreken wegens aanleg van een weg en we zullen een nieuw huisje bouwen op een andere plaats.(stuk grond gekregen van de chief)
Daarna zijn we geld gaan afhalen achterop de moto van Sylvester (vind ik wel leuk op die moto). Met het geld zijn we samen met de metser cement gaan kopen. 65 zakken cement gekocht voor 20 cedi per zak. Ook het zand is reeds aangekocht en de werken kunnen opgestart worden. Beste sponsors, Sylvester zal mij de foto's doorsturen van de vordering van de werken en van de voltooiing. Ik geef feedback aan jullie via mijn blog. Intussen was het al laat en ja, we moesten nog oudejaarsavond vieren. Er was een etentje in de lodge voorzien met alle vrijwilligers. Daarna wat spelletjes en om 12 uur champagne, vuurspetters en vuurpijlen.
Happy new year!!!
Dit is de bouwgrond waar het huisje zal op gebouwd worden...
Hieronder, rechts de metser, links de papa voor wie het huisje zal gebouwd worden... Hier aankoop cement...
Toen ik na mijn fietstochtje uiteindelijk aankwam, bleken er maar twee meisjes te zijn, de rest was met vakantie tot 5 januari. Lap, daar gaat mijn project. Dan heb ik maar wat priveles gegeven aan die twee, met mijn ipad de app "english for beginners" gebruikt. Gezien er maar twee meisjes waren was dag heel gemakkelijk te doen. s Middags gemeld aan Bash dat ik werkloos was en dan heeft hij voorgesteld om de volgdende dagen naar de Kidz Active School te gaan, er is daar meer werk. k Was wel blij met zijn voorstel.
In de namiddag ben ik dan opnieuw naar de markt geweest om mijn stofke te kopen. En ja hoor, opnieuw mijn weg kwijtgeraakt. Ditmaal was ik met de taxi naar de stad gereden. Toen ik wou terugkeren wist ik niet meer waar ik was. Taxi gezocht maar ik wist ook geen naam van een straat, want dat hebben ze hier niet, en had al evenmin een herkenningspunt. Niet eenvoudig voor de taxichauffeur, maar hij heeft mij toch veilig en wel thuis afgezet. s Avonds gingen we met de groep eten en daarna zijn ze naar een danswedstrijd geweest. Bash en Loes zaten in de jury, samen met de chief. Het was een hele leuke avond. Om middernacht thuisgekomen, gelukkig is mama Suweba opgestaan want alle deuren zijn hier sterk vergrendeld...
Vrijdagmorgen, samen met Daniella en Tessa per taxi naar school gereden. We waren verwelkomd door een bende kinderen. Momenteel is het kerstvakantie, maar de kinderen komen naar school voor opvang. Ze willen dus spelletjes spelen, aan iedere vinger een kindje en heel veel knuffels. Ze hebben het oh zo nodig...
Ik was heel gelukkig. s Middags ben ik met Sylvester, op de moto, naar de compound geweest met een pakje voor Salam. Het pakje had ik meegekregen van Lieve, een vroegere vrijwilligster. Een compound is een groep hutjes, rond een binnenpleintje. Ik had ook nog kleertjes mee voor de kindjes van de familie. De compound was zo zalig en idyllisch...amai. Samen met Sylvester en de man van de conpound heb ik onderhandeld over de besteding van mijn sponsorgeld... Mijn dag kon niet meer stuk, wat een belevenis.
Voor het weekend hebben Daniella, Tessa en ik een tripje gepland naar "Hand in Hand Community", een leefgemeenschap voor kinderen met een mentale beperking uit heel Ghana. In Ghana wordt een geestelijke handicap vaak in verband gebracht met "boze geesten". Om die redenen worden de kinderen nogal dikwijls in de steek gelaten. Het was een heel emotioneel weekend waarin vreugde en geluk afwisselden met verdriet... De leefomgeving is echt een paradijs voor de kinderen. Het is gelegen in een mooie groene omgeving met ronde witte huisjes, mooi beschilderd met kleurrijke tekeningen, educatieve ruimtes, kineruimtes, weefatelier, naaiatelier, snoezelruimte, zwembad, speeltuin, rustgevende ruimtes voor autistische kinderen... Kortom, er is aan alles gedacht. Er zijn permanent 26 verzorgers aanwezig. De leefomgeving is 21 jaar geleden gesticht door een Nederlandse tropenarts, Ineke Bosman. Het is werkelijk uniek. Mijn lieve Mathijs, ik heb veel aan jou moeten denken, I did it for you...
Tussendoor zijn we nog even op bezoek geweest naar de prachtige watervallen en naar een omgeving met leuke aapjes...
Hier eindelijk wat nieuws na 1 weekje Ghana, meer specifiek Tamale...Al zoveel indrukken opgedaan...
Nu even vertellen van bij het begin. De vliegreis is heel vlot verlopen, in Brussel wel met wat vertraging, maar in Frankfurt netjes op tijd. In het vliegtuig had ik gezelschap van, wat zou je willen, twee zwartjes... We hebben wat gebabbeld...
Toen ik aankwam in Accra stond Malcom mij op te wachten. Ze moesten nog wachten op een mama van een vrijwilligster, die zou landen met KLM. Het duurde wel een uur...Dan nog een halfuurtje naar ons guesthouse. Ik kreeg een kamer, te delen met Tessa, die s morgens was toegekomen. Het was bijna middernacht en Tessa lag te slapen. Heel vreemd in het bed kruipen naast iemand die je nog niet kent... Maar het lukte wel... Ik was moe genoeg en we moesten er al om 4u30 uit om de bus te nemen naar Tamale.
Toontje, vrouw van guesthouse, gaf ons een lekkere kop koffie en een lunchpakketje. Aangekomen aan het busstation herkende ik meteen de typisch Afrikaanse toestanden... Behulpzame zwartjes kwamen onze bagage halen om te wegen, en verwezen ons naar stoeltjes waar het wachten kon beginnen...Een drukte van jewelste, overvolle bagages, alles moest in die busen wonder boven wonder, na een uurtje wachten konden we vertrekken. Een busrit van 12 uur richting Tamale. Het was een heel comfortabele bus. Drie tussenstops later kwamen we rond 8 u aan in Tamale en daar stond Bash ons op te wachten. Bash is onze lokale contactpersoon die werkt voor de organisatie en die vooral zorgt voor het wel en wee van de vrijwilligers. Hij bracht ons naar het kantoortje van de organisatie waar we zouden overnachten. Hij hielp ons ook nog even met het ophangen van onze klamboe en na een spelletje rumnikub konden we heel moe eindelijk gaan slapen.
De volgende morgen, met de kippen zakker...Mijn eerste koude douche ervaring, letterlijk dan...Viel al bij al nog mee, de buitentemperaturen zijn heerlijk warm... Ontbijt ,broodje ei, en dan introductiegesprek. Bash vertelde over het kantoor, over de gastgezinnen, over de projecten, over Tamale... Wijze dingen geleerd, zo legde hij uit dat voor de menstruatie ze in Ghana geen tampons gebruiken, hij noemde een tampon "something like a finger", t is maar hoe je het wilt noemen he, we begrepen het...
Daarna zijn we de stad ingetrokken. Superdruk. Bash legde ons alles goed uit en was zeer behulpzaam. We waren met z"n vieren, Tessa, ik, een mama en zus van een vrijwilligster. Rond 14 uur hadden ze lunch met alle vrijwilligers. Jonge Hollandse tiernermeiden, is nog meer wennen dan aan Afrikanen, amai...
Dinsdagmorgen ben ik dan uiteindelijk, achterop de moto van Bash, naar Judah Mahama Vocational Center geweest. Dat is het project waar ik voor gekozen heb, een opvanghuis voor tienermeisjes. Er waren een aantal meisjes aanwezig, maar velen waren naar huis voor de kerstdagen. Na een uurtje kennismaking en babbelen, terug op de moto van Bash, boodschappen gedaan in de stad. Superdrukke stad, maar k had mijn prive gids mee, gelukkig maar. Ook nog even mijn mobiel internet geregeld en dan was ik klaar om naar mijn gastgezin te vertrekken. Het bevond zich op 15 minuten stappen van kantoor. Ik kreeg ook een fiets om mij gemakkelijker te kunnen verplaatsen. Nu gemakkelijk is veel gezegd want fietsen in Ghane is niet zo evident. Even kennisgemaakt met mama Suweba, de moeder van de familie. Ze heeft drie zonen en 1 dochter maar in het huis is het een komen en gaan van heel wat mensen, al dan niet familie. Intussen was het kerstavond, maar gezien mijn familie Moslim is werd dat niet gevierd. De mama was bezig met het stampen van fufu, een heuse karwei hoor. Ik dacht als kerstavondmaal te mogen proeven van fufu, maar niet dus, ik kreeg noodles met een gekookt ei, nog nooit gegeten op kerstavond. Ze durven de vrijwilligers niet meteen confronteren met hun eigen Afrikaanse keuken, dat was de reden. Dan even mijn kamertje opgezocht en het gezellig gemaakt met Joke"s reizigerskaarsje...
Op kerstmis zelf kreeg ik ontbijt in mijn kamertje (stuk stokbrood, wel lekker vers, en thee). Beleg op het brood bestaat hier niet, of is niet te betalen voor de plaatselijke bevolking. Ook geen boter, maar voor mij is dat niet zo erg.
Na het ontbijt ben ik dan voor het eerst met mijn fietske de stad ingetrokken en meteen ook voor de eerste keer verloren gelopen... Heel zorgvuldig mijn fiets geparkeerd aan de moskee (extra bescherming, dacht ik) en dan op naar de markt, eerst de culturele markt, waar ik een tas gekocht heb en dan de oude markt. Ik zou stof kopen voor een kleedje, want de zus van mama Suwabe is naaister. Niet direct mijn goesting gevonden en dan de markt verlaten, langs een andere uitgang en ik wist bij God niet meer waar ik was laat staan waar ik mij fiets geparkeerd had. Gelukkig belde Tessa en we zouden eerst samen nog iets gaan drinken bij Sparkles. Ze heeft mij gevonden en na de lunch heeft ze mij op zeg gezet om mijn fiets terug te vinden. Dus goed afgelopen.
Omdat het kerstmis was, trakteerde de organisatie alle vrijwilligers op een kerstdiner. We moesten om 5u in de Kidz Active lodge zijn, ik met mijn fietske opnieuw. Nu moet je weten, Tamale is nogal heuvelachtig, dus voor mij was dat echt puffen geblazen, zonder dan nog te spreken van de chaotische verkeersdrukte. Hoe rustig de Ghanezen ook zijn in hun dagdagelijkse doen, des te drukker zijn ze in het verkeer, het is van "hurry hurry" en ze stoppen voor niets of niemand, behalve voor een overstekende geit of koe. Maar ik ben er geraakt. Het diner was lekker en werd gevolgd door een djembe optreden met dansers. Op de terugweg, pikkedonker, is Bash meegereden zodat ik niet alleen door die duisternis die lange fietstocht moest doen. Ja, Bash is een goeie ziel hoor, hij zorgt voor zijn vrijwilligers...
En dan, uiteindelijk, donderdag voor het eerst echt aan het werk. Eerst een helse fietstocht, door zandwegen, nu en dan afstappen, omdag je door het zand niet meer kon rijden, het was erg lastig. Loes, een andere vrijwilligster, 19 jaar, reed mee, wel op een scooter, en ik 56 jaar, ocharme met mijn fietske ploeteren. Maar ook deze keer ben ik er geraakt...Goed voor de conditie.
Wordt vervolgd...
Jullie reacties zijn natuurlijk super welkom...Groetjes
