Pascal de ontdekkingsreiziger Vier kinderen komen naar Vlaanderen.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Volgens historici ontstond de seizoenleurhandel  in de Vallei van de Barcelonnette omstreeks 1715. Wanneer Pascal de stap in de grote wereld is gaan zetten zullen we nooit met zekerheid weten. Mogelijk verkende hij eerst de Piëmont, de Provence, de Dauphiné en het Rhônedal. Later trok hij wellicht naar het Noorden: Bourgogne en Champagne. Hij ontmoette op zijn tochten uiteraard veel mensen die “onderweg” waren en hem konden vertellen waar het goed was om handel te drijven. Hij heeft misschien de gelegenheid te baat genomen Vlaanderen te komen bezoeken, wanneer Lodewijck de XV de Oostenrijkse Zuidelijke Nederlanden had bezet[1]. Later zal hij vernomen hebben dat het wel best leven was in Vlaanderen, toen Maria Theresia van Oostenrijk er terug de plak zwaaide[2]. Wellicht zal er dus een economische reden geweest zijn dat verschillende van zijn kinderen naar Vlaanderen zijn uitgeweken. Joseph en Louis, uit zijn eerste huwelijk met Jeanne Ricaud, Sebastiaen en Cathérine, kinderen van zijn derde vrouw Rose Gastinel, kwamen- behoudens Louis - zich vestigen in het Wetterse. Twee dochters, Elisabeth en Marie, zullen in de vallei van de Barcelonnette  achterblijven er huwen en sterven. De rest van de kinderen waren al vroegtijdig overleden.   Het moet een heel avontuur geweest zijn. Leurhandelaars vertrokken meestal in oktober en kwamen terug tijdens de eerste helft van juni. Heel waarschijnlijk ging Pascal te voet. Mogelijk kon hij al eens met een gespan meerijden en zal hij wellicht de weg Lyon -  Parijs hebben genomen, waar er genoeg verkeer en herbergen waren. Het koets en - goederenverkeer was in opgang.   Zijn tweede oudste zoon Louis[3], moet zo’n 24 jaar geweest zijn als hij  in Brabant even voor 1760 rond het Aalsterse zich kwam vestigen. Pa Pascal was op de hoogte, had  geld toegestopt om voorlopig wat rond te komen. Om een handeltje op te zetten had Louis van enkele Franse handelaars geld geleend. Nog geen klein beetje! De jongen kreeg de aflossing van de schuld niet rond, waardoor Pa werd aangesproken en de schuld van 320 ponden moest aflossen. Pascal zal niet goed gezind geweest zijn want hij  talmde jaren met de vereffening. Het is door het speurwerk van Frans dat we deze historie zijn te weten gekomen via een notariële akte van 11.11.1767 uit Barcelonnette. Louis huwde  op 25 juli 1769 met Joanna van Gyseghem uit Letterhoutem, kreeg vijf kinderen, vier dochters en één zoon die spijtig genoeg rond vijfjarige leeftijd stierf. Louis en zijn madam gingen zich op 15 januari 1772 vestigen in Sint – Lievens- Houtem. Sint –Lievens – Houtem was toendertijd een landbouwgemeente, waar reeds in de middeleeuwen grote hoeven tot stand waren gekomen (Hof ten Broek, Hof te Boxtale, Hof ten Stenenborge). Hier  tussen 1766 en 1775 telde de gemeente gemiddeld een 1.130 inwoners. Daar een handelaar in dit midden zijn boterham goed kon verdienen menen wij dat Louis hier aan zijn trekken kwam. Louis,  kocht er trouwens een hofstede, waarvoor hij bij zijn broer Joseph, die in Wetteren een handeltje dreef, 220 gulden ging lenen.-toch een durver die kerel !- Louis moet zijn gestorven tussen 1797 en 1803. Joanna van Gyseghem stierf te Bavegem op 2 februari 1830 en verhuisde na het overlijden van Louis naar Wetteren waar Joseh en zijn halfbroer Sebastiaen woonden[4]. Zo zijn we beland bij de oudste zoon van Pascal, Joseph[5], die hier even voor 1770 moet terecht gekomen zijn. Hij huwde met  Marie Rosalie Dupire uit Péruweltz die in 1770, twintig jaar zou worden. Uit dit huwelijk  zijn geen kinderen gekend.  Er is weinig bekend over hen. Joseph was, zoals reeds gezegd, handelaar. Hij overleed te Wetteren op 24 januari 1804, aangifte nog gedaan door zijn halfbroer Sebastiaen die toen 68 jaar was. Rosalie stierf op 9 december 1803 en was volgens de overlijdensakte winkelierster.   Ondertussen liep Les Agneliers zowat leeg. Jongelingen kwamen te weten dat het elders beter was om den boterham te verdienen. Na de dood van Rose Gastinel in 1775, zal Pascal het niet meer nodig gevonden hebben dat Sebastiaen nog langer op de geboortegrond zou verblijven. Toen moeder nog leefde was Sebastiaen een goede hulp wanneer vader op handelstocht was. Nu lagen de kaarten anders. Sebastiaen zou toen al wat van horlogemakerij  hebben gekend, wat een troefkaart was voor Vlaanderen.  Even voor 1778 zien we officieel Sebastiaen verschijnen in Wetteren waar hij meteen met” zijn gat in de boter valt” en samen met zijn toekomstige Philipa van der Linden een herberg uit te baten krijgt[6]. Later meer over zijn leven. Hij wordt trouwens voor onze generatie een uitermate belangrijke spilfiguur. Ook Catherine, de jongste dochter, uit het nest van Pascal en Rose, kwam naar Vlaanderen. Ze zou in Wetteren huwen met een Normandiër Jacques Vattier. Sebastiaen en Philipa van der Linden waren nog getuigen voor hun huwelijk dat zich voltrok op 9 januari 1790. Catherine schonk haar man twee kinderen, Victoria en Jacques. Catherine stierf in Gent in haar woning gelegen aan de Vischerye op 31 mei 1802. Haar man gaf het overlijden aan en hij was op dat ogenblik “dagloner”. Catherine zou gestorven zijn aan “ une fièvre lente.” Een wellicht langdurige ziekte waarbij de koorts niet wou wijken en haar tenslotte fataal werd. [1] 1740 –1749 Oostenrijkse Successieoorlog [2] Veertig jarige vrede, heel wat hervormingen voor de gewone mens [3] gedoopt te Fours  op 7/10/1736 [4] Waren zij de paternele voogden van haar ? [5] geboren te Fours rond 1735 [6] zie het tijdschrift Het Bellonneke nr 29 “Dronk Sebastiaen Wetterse Uyzet ? Typische kleding van een Fournaisien                            O P W E G N A A R V L A A N D E R E N SINT-LIEVENS- HOUTEM Laatste wilsbeschikking en plaats van overlijden     Notaris Jean Baptiste Jaubert herlas de laatste wilsbeschikking van Pascal,gedagtekend 1 oktober 1786. “Pascal Bellon, zoon van wijlen Julien, eenvoudig arbeider, verblijvende in deze stad (Barcelonnette) die jaarlijks handel drijft in vreemde landen, waarheen hij gaat om zijn brood te verdienen. Overwegende dat niets zo zeker is als de dood, doch niets zo onzeker als het uur dezer gebeurtenis vrezende door de dood te worden verrast tijdens een reis naar een vreemd land, wenst Pascal Bellon als begraafplaats de Parochiekerke van Barcelonnette of op de parochie waar hij zou komen te overlijden. De begrafenisse moet zijn volgens de plaetselyke gebruiken en moeten er 30 requiemmissen worden gehouden voor diens zielenheil.Daartoe belast Pascal Bellon zijn zoon Joseph, als algemeen erfgenaam ” Verder staat geschreven dat zijn dochters Elisabeth en Marie elk een bijzonder legaat krijgen van drie ponden, hetzelfde voor Louis, die zich had gevestigd in Vlaanderen. Dochter Catherine, thans in Vlaanderen en zoon Sebastiaen, kinderen van Rose Gastinel, krijgen elk een bijzonder legaat van 200 ponden dat meteen hun moederlijk erfdeel bevat. Ingeval zij aanspraak zouden maken op dit moederlijk erfdeel, wordt het legaat tot 60 ponden herleid.” Dit laatste testament verschilde niet veel van zijn voorgaande wilsbeschikking dat dateerde van 1769. Zijn oudste zoon, Joseph wordt nu algemeen erfgenaam en  zijn de bedragen voor Catherine en Sebastiaen hoger gezien het erfdeel van hun moeder. Ook Elisabeth zijn oudste dochter, kreeg een ietsje meer dan in 1769 het geval was. Daar kreeg ze maar een kwartje van een pond. Wat had dit kind misdaan ? Schuilt hier een familieruzie achter ? Elisabeth, gehuwd met Joseph Jaubert heeft haast het kinderbed niet verlaten. Ze zette minstens 16 kinderen op de wereld ! Frans schrijft dat Pascal voor zijn kinderen in hoge mate gierig was. In vergelijking met het erfdeel van Rose Gastinel kunnen we daar best inkomen. Uit deze akte blijkt  dat Catherine  al  in 1786 in Vlaanderen zou geweest zijn.   Rest ons nog het raadsel van Pascals overlijden.   We zien hem nog komen getuigen bij de doop van zijn kleindochter Marie – Louise Jaubert op 5.8.1788. Op 17 oktober 1792 werd  zijn laatste testament gecontroleerd. In die tussentijd moet hij zijn overleden. Frans had   grote pech. Indien Pascal te Barcelonnette is gestorven dan valt, volgens de gegevens van Frans, zijn sterfdag tussen 17 en 26 februari 1792 omdat de pagina’s 5 en 6 uit het overlijdensregister van 1792 werden gescheurd. !! Zo zie je maar. Ook bij de uitvoering van diens wilsbeschikking in 1804, naar aanleiding van het overlijden van zoon Joseph, schenen de notarissen nog altijd in het duister te tasten. Als slot aan het lange artikel besluit Frans:” Voor ons is Pascal een spilfiguur, bindteken tussen Vlaanderen en de Vallei van Barcelonnette. De eerste stamvader die met eigen ogen ons platte land heeft aanschouwd en die het mogelijk heeft gemaakt dat wij deze regels hebben kunnen schrijven.” -------------------------------------------------------------- Teksten op basis van het Bellonneke nr 21 onder hoofding “Pascal Bellon” en  Het Bellonneke nr 4 onder de titel Een hypothecaire lening uit 1772

handtekening van Pascal Bellon op één van de talrijke akten die hij ooit onderschreef. Einde verhaal