|
Pascal stond er alleen voor. Vier nog kleine pagadders liepen in en uit het huis. Een vrouw was dringend nodig. Het huishouden stond op stelten. Daar in de Alpen lopen de meisjes niet dik en moet je het stellen met wat er is. Reden waarom het misschien nog een jaar heeft geduurd alvorens Pascal kon hertrouwen. Toch feest op 15 mei 1746 wanneer Pierre wordt geboren; een zoon van Pascal en Marguerite Maurin. Frans vond evenwel geen trouwakte noch huwelijkscontract. Marguerite stierf evenwel vrij vlug tengevolge het kraamgebeuren van Anne enkele dagen voordien geboren. Marguerite werd op het kerkhof van les Agneliers begraven op 23 februari 1748. Anne stierf op 1 maart eerst volgend. Het leven kon hard zijn.
Binnen het jaar leerde Pascal een nieuwe vrouw kennen met wie hij huwde.Pascal moet toen een 36 jaar oud geweest zijn als hij voor de derde maal het ja woord gaf. Hij stapte op 21 augustus 1748 met Rose Gastinel aan zijn arm uit de église paroissale de Saint Jean te les Agneliers. Zij was van het dorp en was ongeveer 23 jaar oud. Ze bracht van thuis 312 ponden mee waarvan het grootste stuk uit het erfgoed van haar ouders. Opmerkelijk in het huwelijks -contract was de overeenkomst dat de bruidskleren en de juwelen gedragen door de bruid tijdens de huwelijksplechtigheid naar de langstlevende gaan. Rose, indien ze langer zou leven dan Pascal, kon rekenen op een jaarlijks recht van 8 setiers rogge en 7 charges hout. Bovendien mocht ze er zeker van zijn alsdan te kunnen genieten van een fatsoenlijke kamer met oven, een houten bed met alles er op en er aan en het genot van een tuintje, genaamd derrière le four. Pascal ging verder dan de kerkelijke belofte; ook na zijn dood zou hij blijven zorgen voor zijn Rose, of hoe het leven mooi kan zijn.
Vrouwen hadden een hard bestaan. Maar de Fournaisiennes waren taai en weerbaar.
Dit huwelijk bracht nog vijf kinderen voort, waarvan er twee vroegtijdig stierven. Voor ons van belang was het heugelijke feit dat uit dit warme nest Sebastiaen Bellon werd geboren, hij die oorzaak zal worden van een generatie Vlaamse Bellons.
Omstreeks het jaar 1767 zien we Pascal en zijn gezin, er leefden toen nog zes kinderen van de elf, naar Barcelonnette verhuizen. Ze gingen niet wonen binnen de stadsmuren, maar wel in een gehucht le Plan genaamd, langs de linkeroever van de Ubaey. Het is daar dat Pascal van Rose definitief afscheid moest nemen. Op 29 augustus 1775, de maand waarin ze net hun huwelijksverjaardag zouden kunnen gevierd hebben, stierf ze. Ze was ongeveer 50 jaar oud en 27 jaar getrouwd. Rose werd begraven op het kerkhof van Barcelonnette. Als moeder van Sebastiaen verdient ze een ereplaats in onze familiegeschiedenis.
Foto boven tekst: Les Girauds nabij Fours, gehucht waar ooit Pascal woonde
Op basis tekst Het Bellonneke nr 21
FfOTO
| 
