"I will walk beside you and be your friend" Welkom op de site van tinker Feija en Barbara
25-01-2009
Om over na te denken.
Het paard als spiegel van de ziel
Het paard geeft directe feedback en dient hierbij als metafoor, connector, spiegel en/of gids voor een bepaalde situatie, gebeurtenis of patroon. Deze spiegelaar reageert op een kleine verandering in gedachten en/of gedrag.
Het paard reageert vanuit kuddegedrag en handelt vanuit collectief oogpunt, vanuit een �wij-vorm� en voelt feilloos aan of de situatie veilig en consistent is. Veiligheid en afhankelijkheid van elkaar zijn nodig om als kudde te kunnen overleven. Een paard heeft als het ware een natuurlijke antenne voor authentiek gedrag en voelt intenties precies aan.
Het paard reageert echter eerder op het interne en/of onbewuste, dan op het externe gedrag! Het paard is een meester in het aanvoelen van verborgen emoties!
( gipsy vanner, olie op doek, dit is een replica )
"Het paard aanvoelen zodat het paard jou kan leren aanvoelen en zodat jullie twee kunnen samenwerken." Dat laat je waarschijnlijk in je haar krabben. Maar het is wel standaard-taal op clinics. Als je al een paar clinics hebt gevolgd en denkt dat je de enige bent die er "niks van begrepen heeft", wees gerust: dat ben je niet.
Wat gevoel is en wat het niet is...
Dit "gevoel"-ding tussen een paard en een mens is van alle tijden en beschikbaar voor iedereen. En als je het hard genoeg wil, dan zal je het vinden. Zeker is dat je paard het zal reflecteren naar jou toe vanaf het moment dat je het begint door te hebben. Meer nog: je paard staat nu op je te wachten om het uit te proberen.
Het is geen kant-en-klare oplossing en geen telepathisch abstract gegeven dat je zo uit de leesklassiekers haalt. het is geen magie, en het is geen mirakel, alleen voorbehouden aan sommige mensen die gezegend zijn met bijzondere talenten. "Paardenfluisteraars" bestaan niet.
Dus, wat is "gevoel"? Bill Dorrance noemt het "hoofdzaak" Ik zal het voor jullie in context zetten. "Omgaan met een paard is het belangrijkste in mijn leven en zorgen dat het paard kan terugvoelen... dat is de hoofdzaak," zei de toen 90-jarige Dorrance.
Dorrance is z'n hele leven bezig geweest met het aanvoelen van paarden - zo goed als een hele eeuw. Toen hij 4 was, hield hij zich bezig met het samendrijven van kippen gezeten op een houten stokpaardje. Samen met z'n broer reed hij tot z'n dood nog bijna elke dag, met lasso en paard. Dus, als hij zegt dat "gevoel" de hoofdzaakis, dan geloof ik hem.
Maar, waarom zegt hij dat?
Zonder aanvoelen van het paard, communiceert de ruiter met het paard met geweld - tot op het punt van weerstand. Op dat moment ontwikkelt de ruiter in het paard een tegenreactie: dat wat we meestal "spanning" noemen. De andere mogelijkheid is dat de ruiter de optie neemt om het paard uit te nodigen om te reageren - een beetje op dezelfde manier als de manier waarop je iemand die je niet kent maar heel erg bewondert zou benaderen.
Hoe het werkt.
Als iemand een paard vraagt om iets te doen, en hij presenteert dat verzoek in een geduldige verwachting, terwijl hij nauwlettend de reacties van het paard observeert, dan zal het paard welwillend meewerken -dat ligt nu eenmaal in z'n natuur - om te vinden hoe en waar de druk kan wegvallen. De mens moet alleen wachten, en uitkijken naar het moment waarop het paard de allerkleinste fysieke of psychische verandering toont, als antwoord op de druk. Die verandering hoeft niet meer te zijn dan het bewegen van een oor, een zachtere blik in z'n ogen, uitademen, of het verleggen van gewicht van het ene been naar het andere. Elk van deze antwoorden garanderen het onmiddellijke loslaten van de druk, waar of hoe dan ook die druk vandaan komt.
Als het paard dat loslaten krijgt, op het juiste moment en élke keer dat hij in de richting van het juste antwoord zoekt, zal hij daarna elke keer antwoorden op die manier die minder en minder druk vereist, en snellere en juistere resultaten halen. Wanneer dat gebeurt, begint er een band te groeien tussenmens en paard. Deze aanpak van het paard is een essentieel onderdeel van echt horsemanship. Het zal uiteindelijk de ruiter leiden tot het ultieme privilege: de ervaring van "wederkerig gevoel" met het paard.
Ik denk niet dat het mogelijk is voor een paard om echt vertrouwen te hebben in een mens zonder deze aanpak. Zonder vertrouwen gaat het er niet om of er iets fout zal gaan, maar alleen wanneer - onvermijdelijk. Wederkerig gevoel begint wanneer dwang en haast worden vervangen door geduld en het loslaten van druk bij de kleinste erkenning van intentie (voeten bewegen, voeten naar beneden, buig het lichaam, stop de voeten, wat dan ook). Dat is hoe een paard je leert terugvoelen en het is de manier waarop hij leert begrijpen wat de bedoeling is van je fysieke aanraking of aanwezigheid.
Dankzij het consequente, herhaalde oefenen van deze benadering zal een mens steeds meer het gewenste antwoord krijgen, en het zal minder en minder druk vragen, tot op een dag alleen maar een suggestie in de vorm van een nauwelijks voelbaar of zichtbaar fysiek gebaar voldoende is. Op die manier leert het paard met je samen te werken, vult het mee jouw agenda in en praat het met jou door wederkerig gevoel. Maar: alleen als het op zo'n manier wordt gepresenteerd dat hij er iets mee kan. En dat heb je zelf in handen.
Later, wanneer je timing meer en meer verfijnd wordt en je steeds beter kan observeren, zal een gedachte alles zijn wat je nodig hebt om te bereiken wat je wil. Misbruik van zweep, sporen of een harde hand zal vergeten worden, en da's gewoon logisch: ze bereiken nooit hetzelfde resultaat.
Direct en indirect gevoel
Het is heel belangrijk om gevoel te leggen in de manier waarop je je paard aanraakt, eender waar. Dat betekent dat je z'n fysieke lichaam direct en indirect aanraakt met je aanwezgheid, je stemming van de dag, je houding, je lichaamstaal, je geur en zelfs je bedoelingen. Het zijn allemaal dingen die je paard onthoudt, vanuit z'n knappe instinct om z'n omgeving nauwkeurig waar te nemen.
Het is niet zo dat je paard je gedachten kan lezen. Het is meer zo dat hij je met al z'n zintuigen aanvoelt, en dat hij reageert vanuit zijn perceptie van de realiteit
Het paard kiest ervoor om bij de mens te blijven - of om snel te vertrekken. Wanneer een paard een mens antwoordt door direct gevoel, dan is dat een reageren op de aanraking van je hand, net zoals op het halstertouw, teugels, borstels of eender wat je aan z'n lichaam hangt. En als je goed oplet, is z'n antwoord altijd heel duidelijk.
Het is ook de vrije keuze van het paard om van je weg te komen als hij vindt dat wat je hem presenteert offensief is. Het paard wil wel, of wil niet bij je zijn. Hij begrijpt je boodschap wel (wat Ray Hunt "het hart achter de hand" noemt) of begrijpt je niet.
Vanmorgen heerlijk weer. Was denk ik drie uren lang met mijn paardje bezig, het werk ging goed en daarna nog lekker staan te spelen en te kroelen met hem. Later mocht hij de wei in, vrijheid blijheid! Meterhoge boksprongen, lekker gek doen. Hier wat fotos...
Ik ben vroeg opgestaan vanmorgen Mijn hoofd vol licht, mijn ogen stralend blij Bevrijd van vrees . Onzekerheid en zorgen Voelen zich niet langer thuis bij mij Deze dag, die zal me alles geven Die zekerheid, geloof in eigen krachten Nooit eerder,nooit zo sterk. Zelf niet heel even Een aarzeling of somberheid zich kiemt in mijn gedachten Een herstart voor een heel nieuw leven.
Wat heb ik vanavond moeten lachen!We hebben de concourswagen opgehaald en ik nog even naar mijn paardje kijken. God, wat was ie smeeeerig! Was vandaag lekker buiten. Maar wat deed meneer? Na anderthalf uur hebben staan te grazen en tussentijds gek doen en rennen, had ie besloten dat het zo genoeg was. Rinnie wou hem binnenzetten, maar...geen paard meer in de wei te bekennen.Stond ie met open deuren in zijn eigen box te slapen haha.Was gewoon onder de draad doorgekropen! Slim paard! Verder was ie dus moe van zijn eerste puberstreekje en stond heel relaxed in zijn box. Borstelen ging zonder enkele problemen!Na wat met hem gepraat te hebben zijn wij naar huis gereden.Morgen zal ik proberen mijn voorheen wit paard weer van de zwarte kleur te verlossen, maar wordt een megaklusje dus! Hij heeft de modder zelf in zijn oren zitten!
WHISPERS ON THE WIND
Your song sings to me in whispers on the wind, whispers of melody carried from the heat rising up from the canyon floor, searching for me as I have searched for you for all my life, your song sent from your spirit to my soul. Horse, why do I need you, to smell you, to touch your soft muzzle and wrap my hands into your mane? Your song sings to me in whispers on the wind.
Where in this wide world can man find nobility without pride, Friendship without envy, Or beauty without vanity? Here, where grace is served with muscle And strength by gentleness confined He serves without servility; he has fought without enmity. There is nothing so powerful, nothing less violent. There is nothing so quick, nothing more patient.
When you are tense, let me teach you to relax. When you are short tempered, let me teach you to be patient. When you are short sighted, let me teach you to see. When you are quick to react, let me teach you to be thoughtful. When you are angry, let me teach you to be serene. When you feel superior, let me teach you to be respectful. When you are self absorbed, let me teach you to think of greater things. When you are arrogant, let me teach you humility. When you are lonely, let me be your companion. When you are tired, let me carry the load. When you need to learn, let me teach you. After all, I am your horse.
...and he whispered to the horse, trust no man in whose eyes you do not see yourself reflected as an equal.
Het gaat prima met mijn manneke. Vanavond was hij goed op schik. Hij heeft veel plezier aan de VD, dat merk ik aan alles. Hij is zo enthousiast, dat hij steeds door wil gaan. Tot nu toe kan hij
Voorwerpen aantikken, tikt nu ook tegen mijn vlakke hand aan met zijn neusje Lachen (flehmen), heeft ie vanavond binnen enkele tellen al gedaan en ik lag gewoon zelf plat voor lachen ...lekkere beestenboel zo! een beetje buigen, maar alleen als ik met mijn hand kom, de zweep vind hij nog best spannend, dus heb ik gekozen om dat vertrouwen, wat hij nu heeft niet te verstoren en laat hem gewoon mijn hand volgen kusje geven is in werking gezet, maar daar is het kwartje nog niet gevallen...wordt vervolgt dus.
Dit alles binnen enkele keren oefenen. Hij snapt nu ook een beetje als ik nee zeg, dat hij niet om snoepjes mag bedelen. Wellicht staat hem een grote karriere als circuspaard te wachten... wie weet. Ik heb in al die jaren nog nooit een paard zo met plezier iets zien leren, dat staat vast.En dat wil ik graag zo houden. Met aanraken gaat het weer een stukje beter, ik kom al een heel eind zonder dat Feija het spannend vind. Volgende week weer les, ik hoop dan fotos te kunnen maken. Ik heb een soort houten ring met schellen eraan besteld, dus hoop ik dat hij na de volgend les wellicht al verder komt en voorwerpen gaat vastpakken want dan kan hij zijn eigen instrument bespelen... Feija is vreselijk nieuwsgierig na alles, ook al is het soms nog een held op sokken, maar vastpakken wil hij meestal toch wel. De volgende stap zal een fietstoeter wezen, et voilá...zijn solo orkest is geboren! De toeter komt pas later, want ik denk dat dit ff schrikken wordt voor hem, dus zal eerst een aantal keren wat lopen toeteren in zijn beurt, dan kan hij aan het geluid wennen en valt hij straks niet om met een hartverlamming. Ik heb alweer een andere bal voor hem besteld, deze keer een grote stoffen bal van 60 cm en nog een van 90 cm. De bedoeling is wel, dat hij dat ding voor zich uit gaat rollen. Ja, mijn paard is toch een beetje verwend, hij heeft een kast vol speeltjes edg. Langs deze week gaat mijn dank uit naar mijn instructeur Aart, die mij met veel geduld alles goed uitlegt en die ik altijd wel kan vragen, als ik denk ik weet iets niet. Volgende week meer dus!
Man in wit sloeg zijn ogen neer niemand spraak over hoop deze keer scan sloeg in met volle kracht wat de MS allang al had volbracht
"Ik vecht" zo zei ik, in tranen vastbesloten "voeg mij niet tussen de levenden doden" blauwe hemel schreef een droombeeld niemand koopt nieuw leven, niet eens voor geld
verloren scheen al het geluk toch sleepte ik mezelf terug- ses jaar later heeft bestaan weer zin omdat ik van binnen juist
"Het paard is de spiegel van je eigen IK" hoorde ik ooit eens een heel wijs mens zeggen....wel, sinds vandaag mag ik zeggen, dat dit helemaal klopt. Ik had vandaag mijn eerst les bij Aart. Feija was het weekeind goed doorgekomen en een les kon dus best. Tja en dit was volgens mij het heftigste op emo gebied wat ik tot nu toe heb doorgemaakt. Dat mag ik nu gerust zeggen. Nu alles tot mezelf is doorgedrongen, kan ik het dus ook van me afschrijven. Aart begon eerst mij wat dingen uit te leggen over hoe een paard leert, wanneer en op wat voor een manier je moet belonen. En vooral op wat voor een moment. Bliksem, wisten jullie dat een paard in feite een kort geheugen heeft, dat wil zeggen dat de tijd tussen een oefening, die hij goed doet, en het moment van belonen- nooit langer dan 2 sec mag duren? In no time had Feija dus door dat het woordje YES, wat op een goed uitgevoerde oefening volgt, in feite een beloning vooraf gaat. En in no time wist hij dus ook heel goed, hoe hij moet Targetten, dat heet dus een voorwerp (in dit geval een klein pionetje) met zijn neus aanraken. Maar toen...toen kwam het dus. Ik moest dus aan de slag en ik werd zo geconfronteerd met mijn eigen onzekerheid dat het stonk... en het was goed dat dit dus gebeurt is. Aart heeft me er heel goed doorheen geholpen, maar heeft me ook op een goede manier de feiten op de neus gedrukt. Diep in mijn hart weet ik heel goed, dat ik het best kan maar veel dingen hebben ervoor gezorgt. dat ik eigentlijk nog maar weinig zelfvertrouwen heb. En mijn paardje houd me een spiegel voor. Feija is een bijzonder gevoelig paard en voelt mij dus ook feilloos aan. Met hulp van Aart ging het even later al een stuk beter en achteraf was ik ontzettend blij en ik denk, dat het nu elke keer een stuk makkelijker zal worden. Vandaag heb ik voor mijn gevoel een grote stap gemaakt, met name ook naar MEZELF toe. Het heeft me niet zo zeer lichamelijk energie gekost, maar geestelijk was het hard werken. En toch ga ik het weer doen. Morgen. De dagen erna. Tot ik er WEL ben. Ik mag me gelukkig prijzen met zo een paard als Feija. In principe passen wij wel precies bijelkaar. We weten dat we het kunnen en hebben niet veel intensie nodig om iets te doen, maar geloofen nog niet echt in onszelf. Ik denk dat het in loop van de tijd een sterke combinatie zul kunnen worden, want we hebben ELKAAR. Verder hebben we niemand nodig (behalve Aart dan ) ...het is nog zo pril, maar toch is er al iets voelbaar, iets bijzonders. En alleen een mens, die heel goed luistert zal dit kunnen waarnemen.Voor paarden kan je niks verbergen, daar ben ik vandaag achtergekomen. Paarden voelen je aan, met paarden omgaan betekent back to basics, back to yourself en de lef hebben naar jezelf te kijken, en vooral-puur zijn in alles wat je doet. Paarden merken toch, als je anders bent dan dat je je voordoet. Ik heb veel geleert vandaag en Feija ook. Ik ben benieuwd naar alles wat nog komen gaat.Ik kan me nog heel goed aan de tijd herinneren, dat manegeruiters mij hebben gepest en gelachen, omdat ik door mijn MS sommigen dingen niet snel genoeg onder de knieen meer kreeg. Nu kan ik erom lachen, want ik heb nu zo veel meer terug en kan nog zo veel meer, maar sterker nog- nu pas ben ik ECHT bezig met mijn paard en dat geeft al een overwinning. Erop zitten en de sporen erin rammen kan iedereen, maar hoe veel manegeruiters begrijpen hun paard DAADWERKELIJK? Wel, ik heb geduld, na twee jaar in de rolstoel gezeten te hebben,leer je dit wel. Alles op z 'n tijd-het duurt zolang dat het duurt...wordt vervolgt.
Ik ben Feija van Tinkerstal Mc Cloud, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Feija.
Ik ben een man en woon in Zuidveen, Overijssel (Nederland) en mijn beroep is een echte gipsy horse.
Ik ben geboren op 10/08/2003 en ben nu dus 21 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: het eten van lekkere wortels en appels.
Het allerliefst loop ik lekker los door de bak of in de wei en speel met mijn andere vriendjes! Maar borstelen en knuffelen vind ik ook heel erg leuk.
Dikke tuut van Feija!
Over mijzelf
Ik ben Barbara , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bar.
Ik ben een vrouw en woon in Zuidveen, Overijssel (Nederland) en mijn beroep is vrouwtje van tinker Feija.
Ik ben geboren op 18/06/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: paarden, schilderen en muziek.
Paardrijden...? Ik kan niet zonder!
Liefs, Barbara
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
vrijheid, blijheid!
Het gaat prima met mijn manneke. Vanavond was hij goed op schik. Hij heeft veel plezier aan de VD, dat merk ik aan alles. Hij is zo enthousiast, dat hij steeds door wil gaan. Tot nu toe kan hij
...lekkere beestenboel zo!
Feija is vreselijk nieuwsgierig na alles, ook al is het soms nog een held op sokken, maar vastpakken wil hij meestal toch wel. De volgende stap zal een fietstoeter wezen, et voilá...zijn solo orkest is geboren! De toeter komt pas later, want ik denk dat dit ff schrikken wordt voor hem, dus zal eerst een aantal keren wat lopen toeteren in zijn beurt, dan kan hij aan het geluid wennen en valt hij straks niet om met een hartverlamming. Ik heb alweer een andere bal voor hem besteld, deze keer een grote stoffen bal van 60 cm en nog een van 90 cm. De bedoeling is wel, dat hij dat ding voor zich uit gaat rollen. Ja, mijn paard is toch een beetje verwend, hij heeft een kast vol speeltjes edg. Langs deze week gaat mijn dank uit naar mijn instructeur Aart, die mij met veel geduld alles goed uitlegt en die ik altijd wel kan vragen, als ik denk ik weet iets niet. Volgende week meer dus!
en het was goed dat dit dus gebeurt is. Aart heeft me er heel goed doorheen geholpen, maar heeft me ook op een goede manier de feiten op de neus gedrukt. Diep in mijn hart weet ik heel goed, dat ik het best kan maar veel dingen hebben ervoor gezorgt. dat ik eigentlijk nog maar weinig zelfvertrouwen heb. En mijn paardje houd me een spiegel voor. Feija is een bijzonder gevoelig paard en voelt mij dus ook feilloos aan. Met hulp van Aart ging het even later al een stuk beter en achteraf was ik ontzettend blij en ik denk, dat het nu elke keer een stuk makkelijker zal worden. Vandaag heb ik voor mijn gevoel een grote stap gemaakt, met name ook naar MEZELF toe. Het heeft me niet zo zeer lichamelijk energie gekost, maar geestelijk was het hard werken. En toch ga ik het weer doen. Morgen. De dagen erna. Tot ik er WEL ben. Ik mag me gelukkig prijzen met zo een paard als Feija. In principe passen wij wel precies bijelkaar. We weten dat we het kunnen en hebben niet veel intensie nodig om iets te doen, maar geloofen nog niet echt in onszelf. Ik denk dat het in loop van de tijd een sterke combinatie zul kunnen worden, want we hebben ELKAAR. Verder hebben we niemand nodig (behalve Aart dan
) ...het is nog zo pril, maar toch is er al iets voelbaar, iets bijzonders. En alleen een mens, die heel goed luistert zal dit kunnen waarnemen.Voor paarden kan je niks verbergen, daar ben ik vandaag achtergekomen. Paarden voelen je aan, met paarden omgaan betekent back to basics, back to yourself en de lef hebben naar jezelf te kijken, en vooral-puur zijn in alles wat je doet. Paarden merken toch, als je anders bent dan dat je je voordoet. Ik heb veel geleert vandaag en Feija ook. Ik ben benieuwd naar alles wat nog komen gaat.Ik kan me nog heel goed aan de tijd herinneren, dat manegeruiters mij hebben gepest en gelachen, omdat ik door mijn MS sommigen dingen niet snel genoeg onder de knieen meer kreeg. Nu kan ik erom lachen, want ik heb nu zo veel meer terug en kan nog zo veel meer, maar sterker nog- nu pas ben ik ECHT bezig met mijn paard en dat geeft al een overwinning. Erop zitten en de sporen erin rammen kan iedereen, maar hoe veel manegeruiters begrijpen hun paard DAADWERKELIJK? Wel, ik heb geduld, na twee jaar in de rolstoel gezeten te hebben,leer je dit wel. Alles op z 'n tijd-het duurt zolang dat het duurt...wordt vervolgt.
Ik ben Barbara , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bar.
