Het verhaal speelt zich af in Hoboken (ook een district van Antwerpen) en gaat als volgt:Nello, een arme weesjongen en zijn trouwe hond Patrasche wonen in Hoboken en trekken elke dag met de hondenkar naar Antwerpen om er melk te verkopen.De talentrijke jongen wil graag schilder worden en is gefascineerd door de schilderkunst van Rubens. Zijn grote droom is de werken van Rubens in de kathedraal van Antwerpen te kunnen zien, maar die zijn met een gordijn bedekt en mogen slechts worden bekeken tegen betaling.Hij heeft een vriendinnetje, Aloïse, het dochtertje van de molenaar, een rijk man die hem verbiedt met zijn dochter om te gaan. Na heel wat tragische gebeurtenissen, zoals een brand in de molen, eindigt het verhaal tijdens de kerstnacht. Nello heeft zelfs geen dak meer boven het hoofd en trekt uitgeput en ten einde raad naar de kathedraal in de hoop toch nog de schilderijen te kunnen zien. De mensen van Hoboken treffen hem en Patrasche de volgende morgen dood aan.Het is een Vlaams verhaal, geschreven door een Engelse (Ouida of Marié Louisa de la Ramé) en mateloos populair in Japan. Zon 100 jaar geleden schreef ze het verhaal dat de titel had Dog of Flanders. Na haar bezoek aan Vlaanderen was ze danig geschokt door de schamele leefomstandigheden van mens en dier. De schrijfster en het verhaal raakten in de vergeethoek, maar vonden weerklank in Japan, waar haar boek talloze malen heruitgegeven werd en verplicht leesvoer werd. In Vlaanderen raakte Hond van Vlaanderen pas bekend dankzij een tekenfilmserie op de Japanse televisie. Sinds zij hun standbeeld kregen in Hoboken en Studio Vandersteen hun verhaal opvoerde in Het dreigende dinges raakte ook het Vlaamse publiek vertrouwd met Nello en Patrasche.
Maar niet, als je zoals ik eens een enkele keer de fiets neemt, en dan Lady vooraan in het mandje, en alletwee al bibberend ons in evenwicht moeten zien te houden. Gelukkig na een blokje rond gaat dat al terug veel beter, dat is zoals zwemmen, je verleerd dat geloof ik niet.
Je moet zorgen dat je aan je conditie werkt. Mijn oma wandelde acht kilometer per dag toen ze zestig was. Nu is ze zevenennegentig en we hebben geen idee waar ze is.
De kostbare kunstwerken van Carl Fabergé (1846-1920) - eieren, bloemen, juwelen, dieren, doosjes, flacons,..- stralen nog steeds een legendarische betovering uit. De tsaren Alexander III en Nicolaas II kochten in het Fabergé-atelier niet alleen werken voor hun eigen collectie, maar ze bestelden ook voortdurend de mooiste geschenken om hun politieke, economische, militaire en vriendschappelijke relaties in Rusland en het buitenland te onderhouden. Uiteraard ontbreken de legendarische keizerlijke paaseieren niet, ze zijn ongetwijfeld de topstukken van zijn creatie, er werden nog nooit zoveel keizerlijke eieren samen tentoongesteld: 14 in het totaal. Stuk voor stuk werden deze zeer uiteenlopende artikelen ontworpen met grote aandacht voor technische perfectie en verfijning. Het accent ligt op de grote verscheidenheid en rijkdom aan edel- en halfedelstenen, afkomstig uit de Oeral-streek, en op de kleurrijke metaal- en emailtechnieken, die kenmerkend zijn voor het atelier van Fabergé. De kleine diersculpturen, bloemen, bonsais en figurines die hier getoond worden, behoren tot de meest verfijnde stukken van Fabergé. Verder zijn er talrijke luxe- artikelen te zien die de eigentijdse stijlen en sfeer van het fin de siècle oproepen. De zorgvuldig uitgekozen stukken weerspiegelen ook de onrustige episode van Rusland aan het einde van de Romanov dynastie. Deze stukken brengen u dichter bij die tijd van vergane glorie. Een prachtige tentoonstelling die nog tot 5 februari 2006 in Brussel te zien is.
Wel ik hoop dat er bij mij vannacht ook een Tinkerbell rondvliegt, en dat ze dan slaapzand bij heeft, zodat ik eens kan slapen zonder om het uur wakker te schieten, en dan morgen eens fris en monter op te staan, Slaap zacht.
Gisteren, 1 november, Allerheiligen, een hoogdag om je dierbare overledenen te gedenken. Spijt me, maar ik ga elke dag naar het Columbarium, maar gisteren ben ik niet geweest, misschien een princiepskwestie, maar als ik ga dan is het omdat ik hen niet kan vergeten, en niet omdat het die dag moet. Het spijt me als ik hiermee iemand voor het hoofd moest stoten, want dat is zeker de bedoeling niet. Alles is nog te kort geleden en er zal misschien een dag komen dat ik niet naar het kerkhof ga, en dat ik misschien éénmaal per week ga gaan, maar dan zal dat mijn eigen beslissing zijn. Hier bij mij thuis heb ik het gevoel dat ze alledrie bij mij zijn en de laatste dagen ben ik praktisch niet buiten geweest, ik weet ook wel dat ik de wereld niet kan buitensluiten en dat ik de realiteit moet onder ogen durven kijken. Er is ook niemand die voor mij de maand december van de kalender kan doen verdwijnen, alhoewel ik dat graag zou willen, er zijn nu eenmaal dingen waar ik door zal moeten durven gaan. Ik durf gerust bekennen dat ik bang ben voor Kerstmis en Nieuwjaar, maar ik weet ook dat ik daarin zeker niet alleen ben, er zijn duizenden, misschien wel millioenen mensen die met die dagen alleen zijn en die het waarschijnlijk slechter hebben als ik.. Dus zal ik maar proberen niet te egoistisch te zijn, en ook aan anderen te denken.
En dat is mijn hoekje thuis om met hen samen te zijn, klinkt misschien raar, maar hier kan ik iets zeggen, zonder dat ik daar iemand mee lastig val.
Kleine dingen doen uit liefde voor elkaar... Gewoon een emmertje water, vriendelijk zijn voor anderen... Het gaat er niet om hoeveel je geeft, maar hoeveel liefde je daarin legt.
Uiteraard moet je over de Grote Markt lopen en Brabo bewonderen, het Steen en de Boerentoren bekijken en kan je niet anders dan de kathedraal en een van de vele musea binnenwippen. De lijst klassiekers is lang: Stad van de diamant, havenstad, Modehoofdstad, stad van de zoo, stad aan de stroom, boekenstad, van Rubens tot de mooiste Art Nouveau-straat van België,... Antwerpen is ook de plek bij uitstek om van nieuwe trends te proeven. Kunst en cultuur of een lekkere hap? Voor de hipste plekken ben je hier aan het goede adres. De andere kant van "'t Stad" das zeker 'het Zuid'. Vroeger was dit een troosteloze havenwijk rond de Vlaamse en Waalse Kaaien en nu al enige tijd de place-to-be. Je moet er zeker het MUHKA - Museum voor Hedendaagse Kunst - aandoen. Liefhebbers kiezen eerder voor het net vernieuwde Fotografiemuseum. Voor het overige kan je de trendy kledingzaken en cafés uiteraard niet links laten liggen. Ook het Eilandje met zijn pakhuizen en dokken ontpopt zich momenteel tot uitgaansbuurt, met nieuwe plekken voor hapjes en drankjes én trendy dancings.
