Mijn broer, Liliane en hun dochter Jill op een bank op de Groenplaats met het programma van de Cultuurmarkt in de hand. Het was prachtig weer en ik was al om kwart voor twaalf daar aangekomen, een prestatie dat ik daar al was geraakt, want spijtig genoeg was het mijn dagje helemaal niet. Herman had mij gevraagd om 's avonds mee te gaan eten, maar dat is me niet gelukt, om drie uur werd het me allemaal teveel en dat lag zeker niet aan het gezelschap. Ik ben dan maar met Lady de tram opgestapt en we zijn naar huis gegaan. Hopelijk lukt het een volgende keer om er eens een gezellige dag van te maken.
Zaterdagavond ben ik met Carina, Ronald en Yvette gaan eten, het eten was heel lekker en het gezelschap aangenaam, Carina is de dochter van Albert. Zij en haar man vangen mij heel goed op en ik krijg heel veel vriendschap van hen. Ze hebben geen kinderen, maar het zijn enorme dierenvrienden. Zo hebben ze drie paarden, Oum, Oblina en de laatst gearriveerde is Unesco, alhoewel dat mag ik niet zeggen, want ze zijn veertien dagen geleden een Mechelse herder uit het asiel gaan halen, genaamd Duck, maar zij noemen haar Ducka.
Zondag is mijn broer Herman jarig (mag niet geweten zijn, hij wordt 53 jaar) en dus heb ik voor een cadeau gezorgd, iets dat ik wist dat hij heel graag wou hebben. Ik had gevraagd om het vanavond te komen halen en ik denk wel dat het hem plezier gedaan heeft. Liliane, zijn vrouw en hij vroegen of ik zondag met hen mee naar de Cultuurmarkt in Antwerpen wilde gaan? Als ik al meega, want ik heb nog niet definitief "ja" gezegd, dan ga ik wel zien om een aantal foto's te nemen en jullie daar volgende week iets van te kunnen laten zien, als ze gelukt zijn wel te verstaan. Daarstraks heb nog een paar fotos van mijn ouders aan mijn broer meegegeven o.a. de deze, was met hun 45ste Huwelijksverjaardag (zou op 1 juli ll. hun 55ste geweest zijn).
maar deze Cocker is de hond van mijn kapper Richie en hij en zijn vrouw Vanessa zijn altijd zo vriendelijk om naar mijn gezaag te willen luisteren, de kapper natuurlijk en nu nog een foto van hun zoontje Zion-Noah, die in oktober 2 jaar wordt.
Het was mijn dagje niet, hoewel ik voor veel dingen blij zou moeten zijn. Dus heb ik maar als tijdverdrijf een foto van Kimmeke en Lady gescand. Dit is wel een foto toen Lady één jaar was en Kimmeke 13 jaar, drie maanden nadat deze foto is genomen is Kimmeke gestorven. Zij was ook een schatje, ik zal later nog wel meer foto's van haar op mijn blogje zetten en over haar vertellen. Dit kan ik wel zeggen, ze was een echt fotomodel, jullie zullen nog wel zien.
Een wagen vol met rode rozen voor iedereen die al een kijkje op mijn blogje heeft komen nemen en voor de talrijke lieve reacties die ik van jullie mocht ontvangen, en voor een speciaal iemand die mij met raad en daad helpt om er iets moois van te maken. Bedankt allemaal.
Ik ben vandaag op speurtocht langs verschillende blogs geweest. Heb allemaal mooie dingen gezien, zou ook wel zo'n blog willen kunnen maken. Maar zonder jullie hulp en het Forum gaat dat niet lukken.
Toen ik daarstraks mijn emails wou nazien was ik verrast door mails van andere bloggers, die mij hun steun aanboden. Dus ik naar mijn blog om te kijken naar het Gastenboek en ho, ho, ik kan jullie niet beschrijven wat ik voelde bij al die berichten. Ik ben ontzettend geroerd door al die blijken van vriendelijkheid en medeleven, jullie zijn allemaal ontzettend bedankt en kunnen jullie niet voorstellen wat een blij gevoel ik daarbij had, dat er zoveel mensen nog met iemand begaan zijn. Nu ga ik zeker proberen om er nog iets van te maken. Bedankt !
Het is al een paar weken geleden dat ik nog op Mijn Stekje ben geweest, ik ben weleens komen herlezen over wat ik al had geschreven, maar dat was het dan. Veel gaat er hier niet instaan, want het gaat me absoluut nog niet af. Ik zou dringend een hobby moeten zoeken om mijn zinnen te verzetten, ik deed vroeger veel met pareltjes. Er ligt zelfs nog een Pierrot die zou moeten afgemaakt worden, maar ik ben zo rusteloos, dat ik hem zelfs niet bovenhaal om er verder aan te werken. Ik ben wel al een paar maal terug op het Forum geweest. Mijn broer en ik zijn in het appartement van mama bezig om op te ruimen zodat ik een opkoper voor de meubels kan laten komen, maar dan na een paar uur moet ik daar weg, want alles wat ik vastpak brengt herinneringen met zich mee. Mijn broer heeft daar minder last mee dan ik, hij is praktisch nooit thuis geweest. Alhoewel ik moet zeggen dat hij zijn best doet om me te helpen, ik ben daar heel blij mee en ik hoop dat het blijft duren. We zullen wel zien hoe alles verloopt, men kan toch niet op de feiten vooruit lopen.
Jullie zullen denken, wat een vreemde titel voor een bericht. Ik weet het ook niet, maar toch is er iets dat me wakker houd met het getal vijf. Als ik 's nachts wakker lig, en dat is praktisch alle dagen, begin ik bij mezelf te denken, mijn vader is overleden de 14de, Albert de 19de en mijn moeder de 24ste, dus alle drie met vijf dagen tussen en mijn verjaardag is de 29ste. Heeft dit alles iets te betekenen, of zijn het maar hersenspinsels van een overspannen iemand. In de put zitten is nog zwak uitgedrukt, ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten. Het is misschien doordat alleman met vakantie is, en ik te veel tijd heb om over alles na te denken. Als ik op het kerkhof kom en dat is bijna alle dagen, dan treft het mij nog meer hoe dicht ze daar alle drie bij elkaar staan, het is zelfs hallucinant, en dan besef ik nog altijd niet hoe dit kon gebeuren. Ze lagen mij alledrie zo nou aan het hart en nu nog meer, als alle zaken geregeld zijn, wil ik ook bij hen zijn. Op dit ogenblik schrijf ik dat hier neer, en ik hoop dat ik ergens de moed vind om opnieuw te willen leven.
Donderdag heb ik mijn mama met een Burgerlijke dienst, zoals mijn vader en Albert, bijgezet in het Columbarium van Silsburg. Het was een verschrikkelijk moment toen ik besfte dat zij één plaatsje verwijderd staat van Albert. Nu zijn ze alledrie terug bij elkaar, degene die hier blijft, ben ik. En ik zie het niet zitten, er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien, voor ik de draad weer kan oppikken. Soms ben ik zo kwaad uit onmacht en wil het nog altijd niet tot mij doordringen dat ze er alle drie niet meer zijn, maar dan, als ik thuiskom is thuiskomen bij hen zijn. Ik weet niet of er mij iemand kan begrijpen, maar dan zijn ze hier bij mij. En dan de de commentaar die ik krijg omdat ik elke dag met Lady naar het kerkhof ga, "dat is niet gezond", wel, als ik me daar goed bij voel zal dat wel voldoende zijn. M'n blogje moet het wel ontgelden. Ik hoop dat ik de volgende dagen terug de draad kan oppikken om verder te schrijven over hetgeen dat geweest is.
Vrijdagnamiddag om 13.30 is mijn mama overleden zonder nog uit de coma te zijn geweest. Vandaag 27 juni zou ze haar verjaardag gevierd hebben, ik ben deze namiddag naar haar in het Funerarium, waar ze opgebaard ligt, nog bloemen gaan brengen en haar nog een laatste kus gegeven. Ik schrijf morgen wel verder op mijn blogje, want nu gaat het niet zo goed.
De titel zegt alles. Vrijdagmorgen kwam ik bij mijn mama in het home, zij lag in bed en de dokter van daar ging juist buiten en had aan de verpleging een ambulance gevraagd, want hij wist niet wat er was en liet ze veiligheidshalve overbrengen naar de Eeuwfeestkliniek. Terwijl ik daar naast haar stond, kreeg ze een aanval, ondertussen waren de ambulanciers aangekomen en ze hebben haar direct met zuurstof gelegd en dachten dat ze een epilepsieaanval deed, omdat er schuim op haar stond. In de kliniek die vlak daarachter ligt, hebben ze op de spoed haar direct aan de monitor verbonden en hadden ondertussen een neuroloog gebeld, zodat ze direct een echo en CT-scan van de hersenen konden nemen. Ik liep daar ondertussen overal naast haar mee. Mama was ook al de hele tijd niet bij bewustzijn, nadat dat allemaal was gedaan, ik moet eerlijksheidshalve zeggen dat dit alles vlug en efficient gebeurde, werd ze op en kamer gelegd. De neuroloog nam mij mee naar de verpleegsterskamer en ik kreeg daar te horen dat mijn moeder een zware hersenbloeding had gedaan, met als gevolg dat hij al zeker wist dat zij als ze wakker zou worden er zwaar gehavend zou uitkomen. Nu ligt zij dus al van vrijdagvoormiddag tot nu in coma. Morgen moet ik met de dokter komen praten, om te zien wat er nog kan gedaan worden. Nu weet ik het echt niet meer, wat moet ik morgen zeggen. Ik zie het momenteel niet meer zitten, wat kan er me nu nog gebeuren? Buiten is het warm en de zon schijnt, hier bij mij is alles donker, letterlijk en figuurlijk. Ik had haar nooit in een home voor dementeerden mogen laten opnemen, ik had haar bij mij moeten nemen.
Wie je bent blijkt niet in goede tijden, maar in tijden van nood.
Vandaag is het een redelijk goede dag geweest, ben vanmorgen naar mijn mama gegaan met haar propere was, en de animatrice was met de mensen fruitsla aan het maken. Wonder boven wonder deed mama mee, gaf al iets van een goed gevoel en ze zag er redelijk gelukkig uit. Dan was het tijd voor het middageten en zijn we samen naar de eetzaal gegaan. Mijn moeder zit op de hoek en naast haar aan de kop van de tafel zit Margrietje, maar die kan niet zelfstandig eten, dus ik die niet op iemands handen kan zien zonder iets te doen. Ik heb me tussen die twee gezet en terwijl ik mijn ma in 't oog hield of ze wel alles opat, heb ik Margrietje haar eten gegeven, en die was heel dankbaar en mijn moeder vond het best met wat ik aan het doen was. Slotsom, mama alles opgegeten en Margrietje ook en ik had eindelijk het gevoel van iets goeds gedaan te hebben. Daarna ging het richting salon om koffie te drinken en ik had voor mama pralines bij, ik vroeg haar of iedereen een pralineke mocht hebben en voor het eerst was ze niet egoistisch en het mocht. Ben dan vertrokken met te zeggen dat ik morgen terugkwam en dat ik dan zoals vandaag zou blijven tijdens het eten en dat scheen haar wel te bevallen. Nu moet ik nog niet te euforisch zijn en gewoon afwachten hoe het morgen verloopt. Wordt vervolgd : Ik ga er een gedicht van Alice Nahon bijvoegen, dat ik gisteravond nog gelezen heb. Volg aub de link op de foto om het gedicht te kunnen lezen.
Zondag zijn Carina, Ronald, mijn vriendin en ik, naar de Joodse begraafplaats in Putte geweest om de laatste wens van mijn vriend te vervullen, zijn familie langs vaderskant ligt daar begraven, en hij wou dat ik naar zijn vader en grootmoeder zou gaan. Dat was natuurlijk niet zo'n gemakkelijke opdracht, maar ik had het beloofd, dus moest ik het ook doen. We zijn daarna nog gaan eten en dan terug huiswaarts, om dan toch nog even langs het kerkhof te gaan, zodat ik hem kon zeggen wat we gedaan hadden. Het klinkt misschien allemaal een beetje raar, maar voor mij is het dat niet. Met mama gaat het niet goed in het home, zij is vanaf vrijdag helemaal toegeklapt, zij spreekt tegen niemand, alleen tegen mij zegt ze alleen "och, manneke". Ik val zeker in herhaling, maar ik voel mij er helemaal niet goed bij, ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten. Vandaag heeft ze al een paar woorden meer gezegd en toen ik vroeg of ik morgen pralines moest meebrengen, kreeg ik een volmondig "ja". Maar ze wil van niemand buiten mij iets aannemen, want de hoofdverpleger, die ik in 't vervolg Stefan ga noemen, zei dat ze haar medicatie niet wou innemen, daarop heb ik hem gevraagd om het aan mij te laten proberen en dat ging vlot. We moesten er nog mee lachen, toen ik zei:" ik kan hier wel geen hele dag blijven, hé", waarop hij antwoordde: "zou anders wel gemakkelijk zijn". Ik zal wel zien hoe het morgen gaat, ik schrijf morgen wel verder, want nu wordt het me weer allemaal iets teveel. Deze foto, die ik nog vlug heb toegevoegd, is mijn mama vorig jaar in juni.
Dit is voor jullie allemaal en nogmaals bedankt.
