Toen ik daarstraks mijn emails wou nazien was ik verrast door mails van andere bloggers, die mij hun steun aanboden. Dus ik naar mijn blog om te kijken naar het Gastenboek en ho, ho, ik kan jullie niet beschrijven wat ik voelde bij al die berichten. Ik ben ontzettend geroerd door al die blijken van vriendelijkheid en medeleven, jullie zijn allemaal ontzettend bedankt en kunnen jullie niet voorstellen wat een blij gevoel ik daarbij had, dat er zoveel mensen nog met iemand begaan zijn. Nu ga ik zeker proberen om er nog iets van te maken. Bedankt !
Het is al een paar weken geleden dat ik nog op Mijn Stekje ben geweest, ik ben weleens komen herlezen over wat ik al had geschreven, maar dat was het dan. Veel gaat er hier niet instaan, want het gaat me absoluut nog niet af. Ik zou dringend een hobby moeten zoeken om mijn zinnen te verzetten, ik deed vroeger veel met pareltjes. Er ligt zelfs nog een Pierrot die zou moeten afgemaakt worden, maar ik ben zo rusteloos, dat ik hem zelfs niet bovenhaal om er verder aan te werken. Ik ben wel al een paar maal terug op het Forum geweest. Mijn broer en ik zijn in het appartement van mama bezig om op te ruimen zodat ik een opkoper voor de meubels kan laten komen, maar dan na een paar uur moet ik daar weg, want alles wat ik vastpak brengt herinneringen met zich mee. Mijn broer heeft daar minder last mee dan ik, hij is praktisch nooit thuis geweest. Alhoewel ik moet zeggen dat hij zijn best doet om me te helpen, ik ben daar heel blij mee en ik hoop dat het blijft duren. We zullen wel zien hoe alles verloopt, men kan toch niet op de feiten vooruit lopen.
Jullie zullen denken, wat een vreemde titel voor een bericht. Ik weet het ook niet, maar toch is er iets dat me wakker houd met het getal vijf. Als ik 's nachts wakker lig, en dat is praktisch alle dagen, begin ik bij mezelf te denken, mijn vader is overleden de 14de, Albert de 19de en mijn moeder de 24ste, dus alle drie met vijf dagen tussen en mijn verjaardag is de 29ste. Heeft dit alles iets te betekenen, of zijn het maar hersenspinsels van een overspannen iemand. In de put zitten is nog zwak uitgedrukt, ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten. Het is misschien doordat alleman met vakantie is, en ik te veel tijd heb om over alles na te denken. Als ik op het kerkhof kom en dat is bijna alle dagen, dan treft het mij nog meer hoe dicht ze daar alle drie bij elkaar staan, het is zelfs hallucinant, en dan besef ik nog altijd niet hoe dit kon gebeuren. Ze lagen mij alledrie zo nou aan het hart en nu nog meer, als alle zaken geregeld zijn, wil ik ook bij hen zijn. Op dit ogenblik schrijf ik dat hier neer, en ik hoop dat ik ergens de moed vind om opnieuw te willen leven.
Donderdag heb ik mijn mama met een Burgerlijke dienst, zoals mijn vader en Albert, bijgezet in het Columbarium van Silsburg. Het was een verschrikkelijk moment toen ik besfte dat zij één plaatsje verwijderd staat van Albert. Nu zijn ze alledrie terug bij elkaar, degene die hier blijft, ben ik. En ik zie het niet zitten, er zal nog veel water naar de zee moeten vloeien, voor ik de draad weer kan oppikken. Soms ben ik zo kwaad uit onmacht en wil het nog altijd niet tot mij doordringen dat ze er alle drie niet meer zijn, maar dan, als ik thuiskom is thuiskomen bij hen zijn. Ik weet niet of er mij iemand kan begrijpen, maar dan zijn ze hier bij mij. En dan de de commentaar die ik krijg omdat ik elke dag met Lady naar het kerkhof ga, "dat is niet gezond", wel, als ik me daar goed bij voel zal dat wel voldoende zijn. M'n blogje moet het wel ontgelden. Ik hoop dat ik de volgende dagen terug de draad kan oppikken om verder te schrijven over hetgeen dat geweest is.
Vrijdagnamiddag om 13.30 is mijn mama overleden zonder nog uit de coma te zijn geweest. Vandaag 27 juni zou ze haar verjaardag gevierd hebben, ik ben deze namiddag naar haar in het Funerarium, waar ze opgebaard ligt, nog bloemen gaan brengen en haar nog een laatste kus gegeven. Ik schrijf morgen wel verder op mijn blogje, want nu gaat het niet zo goed.
De titel zegt alles. Vrijdagmorgen kwam ik bij mijn mama in het home, zij lag in bed en de dokter van daar ging juist buiten en had aan de verpleging een ambulance gevraagd, want hij wist niet wat er was en liet ze veiligheidshalve overbrengen naar de Eeuwfeestkliniek. Terwijl ik daar naast haar stond, kreeg ze een aanval, ondertussen waren de ambulanciers aangekomen en ze hebben haar direct met zuurstof gelegd en dachten dat ze een epilepsieaanval deed, omdat er schuim op haar stond. In de kliniek die vlak daarachter ligt, hebben ze op de spoed haar direct aan de monitor verbonden en hadden ondertussen een neuroloog gebeld, zodat ze direct een echo en CT-scan van de hersenen konden nemen. Ik liep daar ondertussen overal naast haar mee. Mama was ook al de hele tijd niet bij bewustzijn, nadat dat allemaal was gedaan, ik moet eerlijksheidshalve zeggen dat dit alles vlug en efficient gebeurde, werd ze op en kamer gelegd. De neuroloog nam mij mee naar de verpleegsterskamer en ik kreeg daar te horen dat mijn moeder een zware hersenbloeding had gedaan, met als gevolg dat hij al zeker wist dat zij als ze wakker zou worden er zwaar gehavend zou uitkomen. Nu ligt zij dus al van vrijdagvoormiddag tot nu in coma. Morgen moet ik met de dokter komen praten, om te zien wat er nog kan gedaan worden. Nu weet ik het echt niet meer, wat moet ik morgen zeggen. Ik zie het momenteel niet meer zitten, wat kan er me nu nog gebeuren? Buiten is het warm en de zon schijnt, hier bij mij is alles donker, letterlijk en figuurlijk. Ik had haar nooit in een home voor dementeerden mogen laten opnemen, ik had haar bij mij moeten nemen.
Wie je bent blijkt niet in goede tijden, maar in tijden van nood.
Vandaag is het een redelijk goede dag geweest, ben vanmorgen naar mijn mama gegaan met haar propere was, en de animatrice was met de mensen fruitsla aan het maken. Wonder boven wonder deed mama mee, gaf al iets van een goed gevoel en ze zag er redelijk gelukkig uit. Dan was het tijd voor het middageten en zijn we samen naar de eetzaal gegaan. Mijn moeder zit op de hoek en naast haar aan de kop van de tafel zit Margrietje, maar die kan niet zelfstandig eten, dus ik die niet op iemands handen kan zien zonder iets te doen. Ik heb me tussen die twee gezet en terwijl ik mijn ma in 't oog hield of ze wel alles opat, heb ik Margrietje haar eten gegeven, en die was heel dankbaar en mijn moeder vond het best met wat ik aan het doen was. Slotsom, mama alles opgegeten en Margrietje ook en ik had eindelijk het gevoel van iets goeds gedaan te hebben. Daarna ging het richting salon om koffie te drinken en ik had voor mama pralines bij, ik vroeg haar of iedereen een pralineke mocht hebben en voor het eerst was ze niet egoistisch en het mocht. Ben dan vertrokken met te zeggen dat ik morgen terugkwam en dat ik dan zoals vandaag zou blijven tijdens het eten en dat scheen haar wel te bevallen. Nu moet ik nog niet te euforisch zijn en gewoon afwachten hoe het morgen verloopt. Wordt vervolgd : Ik ga er een gedicht van Alice Nahon bijvoegen, dat ik gisteravond nog gelezen heb. Volg aub de link op de foto om het gedicht te kunnen lezen.
Zondag zijn Carina, Ronald, mijn vriendin en ik, naar de Joodse begraafplaats in Putte geweest om de laatste wens van mijn vriend te vervullen, zijn familie langs vaderskant ligt daar begraven, en hij wou dat ik naar zijn vader en grootmoeder zou gaan. Dat was natuurlijk niet zo'n gemakkelijke opdracht, maar ik had het beloofd, dus moest ik het ook doen. We zijn daarna nog gaan eten en dan terug huiswaarts, om dan toch nog even langs het kerkhof te gaan, zodat ik hem kon zeggen wat we gedaan hadden. Het klinkt misschien allemaal een beetje raar, maar voor mij is het dat niet. Met mama gaat het niet goed in het home, zij is vanaf vrijdag helemaal toegeklapt, zij spreekt tegen niemand, alleen tegen mij zegt ze alleen "och, manneke". Ik val zeker in herhaling, maar ik voel mij er helemaal niet goed bij, ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten. Vandaag heeft ze al een paar woorden meer gezegd en toen ik vroeg of ik morgen pralines moest meebrengen, kreeg ik een volmondig "ja". Maar ze wil van niemand buiten mij iets aannemen, want de hoofdverpleger, die ik in 't vervolg Stefan ga noemen, zei dat ze haar medicatie niet wou innemen, daarop heb ik hem gevraagd om het aan mij te laten proberen en dat ging vlot. We moesten er nog mee lachen, toen ik zei:" ik kan hier wel geen hele dag blijven, hé", waarop hij antwoordde: "zou anders wel gemakkelijk zijn". Ik zal wel zien hoe het morgen gaat, ik schrijf morgen wel verder, want nu wordt het me weer allemaal iets teveel. Deze foto, die ik nog vlug heb toegevoegd, is mijn mama vorig jaar in juni.
Verschillende slechte dagen gehad, voel me ziek, ik ga hier een paar mails zetten die ik aan de dochter van mijn vriend heb geschreven toen hij pas in de kliniek lag, dan kan ik ze nog eens lezen en herlezen,
Fernanda Ponet
Van: Femanda Ponet [Fernanda. Ponet@telenet.be] Verzonden: zondag 20 maart 2005 23:25 Aan: Carina Onderwerp: Sorry dat ik je stoor
Goeiemorgen Carina,
Ik was gisteren blij met je berichtje, dat de pa een boke had gegeten en dat hij nog wist dat ik 's
namiddags had gezegd dat jullie gingen langskomen.
Want hij had 's morgens twee keer dat infuus uitgetrokken en toen ik daar aankwam zat hij
vastgebonden in de zetel, je kan je voorstellen dat ik er niet goed van was, maar hij was blij me te
zien en niet kwaad, als ik ben weggegaan dan was hij niet goed gezind. En dan heb ik op de gang
wel weer gehuild, maar vandaag was hij niet om aan te spreken, kwaad, koppig, niets willen zeggen
en hij lag in zijn bed en wou me niet aankijken, ik ben dan na anderhalf uur maar doorgegaan en
dan heb ik in de auto zitten huilen en mezelf verwijten maken omdat ik hem naar het ziekenhuis
heb gebracht. Ik heb al spijt dat ik het gedaan heb, moest ik me nu wat beter voelen dan haalde ik
hem terug naar huis. Als ik deze namiddag ben thuisgekomen en gisteren was dat hetzelfde, kan ik
gewoon niet blijven zitten, ondertussen heb ik de slaapkamer al helemaal proper en terug in orde
gebracht voor als de pa thuiskomt. Ik weet gewoon met mezelf geen blijf, voel me schuldig. Ik hoop
dat hij morgen een beetje beter is, morgen weet ik misschien ook iets meer van de scan die ze
vrijdag genomen hebben, want dan zie ik hoogstwaarschijnlijk de dokter. Ik stuur je morgen in elk
geval een berichtje.
Het spijt me, Carina, dat ik je hier mee lastig val, maar ik moest het even allemaal van me af
kunnen schrijven.
Ik ga nu proberen een beetje te slapen, want dat lukt dus niet hé.
Laat je nog iets van je horen als je tijd hebt, bedankt,
Dikke kussen voor jou en Ronald,
Fernanda Ponet
Van: Pernanda Ponet [Fernanda.Ponet@telenet.be] Verzonden: dinsdag 19 april 2005 8:15 Aan: Carina Onderwerp: goedemorgen
Goeiemorgen Carina,
Ik wilde je nog vlug een mailtje sturen voor ik doorga. De pa was gisteren heel onrustig en
agressief, maar met al dat heeft hij alles wat er te eten viel opgegeten. Dus, ik al razend naar de
hoofdverpleger, maar die beweerde bij hoog en bij laag, dat hij zijn druppels had gekregen. Daarna
moest ik er aan denken, dat hij thuis met zijn druppels ook van die dagen had, je vergeet wel eens
de niet zo beste dingen. Hopelijk gaat het vandaag weer wat beter. Jullie gaan toch na het werk,
dan kan ik al zeggen dat jullie komen. Ik weet ik val in herhaling, stuur je me vanavond een
mailtje?
Bedankt op voorhand, en ik hoop datje het prentje meekrijgt te zien,
Dikke kussen voor jou en Ronald,
Fernanda
Ik heb ondertussen nog wat aan mijn blogje zitten knoeien, ik heb geprobeerd van het een beetje persoonlijker te maken, met een muziekje en een prentje. Daar kan ik aan zien, dat ik moet blijven prutsen, om niet te teveel aan andere zaken te moeten denken.
De laatste dagen waren gewoon niet te doen. Is dat nu echt nodig dat ze me pijn doen, door iets te zeggen of me gewoon te laten stikken? Toen ik dinsdag aan mijn broer vroeg, omdat ik wist dat hij niet met de wagen was, of hij met mij wilde meerijden. Het antwoord was nee, want hij reed met zijn vriend mee, want ze hadden nog het een en ander te bespreken. Precies of het was niet nodig om met mij te spreken, ik heb er dan ondertussen ook niets meer van gehoord. Alhoewel hij heel goed wist dat mama vandaag naar Cocoon werd overgebracht, heb ik er tot nu toe nog niets van gehoord. Het zal niet nodig zijn zeker om te weten hoe het haar en mij is vergaan. Mijn moeder is daar aangekomen, en het eerste dat ze zei was "ge hebt mij in een gevang gestoken", ik kan jullie verzekeren dat mijn hart in mijn keel klopte. Nadat ik haar kleren en ander gerief had opgeborgen, was ze nog altijd razend. Ik mag morgenvroeg met de hoodverpleger telefoneren om te vragen hoe het verder is verlopen, want die had de late shift en zou haar vanavond begeleiden. Ik hoop dat het voor iedereen niet te erg is verlopen, want mijn ma kan agressief zijn. Dus nu maar het beste hopen, want ik ben daar met een groot schuldgevoel vertrokken. Morgen kan ik het misschien allemaal een beetje relativeren, ik denk dat ik mezelf moed aan het inspreken ben, want ik kan het allemaal nog niet verwerken. Dus blog we zullen morgenavond wel zien hoe alles is verlopen. Om af te sluiten heb ik nog ergens een goed citaat gevonden : "WIE GEEN SLECHT GEWETEN HEEFT, HEEFT GEEN GEWETEN." Nietzsche, filosoof en dichter
Ik wilde zo graag voortschrijven over alle 'Begin", maar dat gaat gewoon niet. Als je nu spreekt over een rotdag, dan was het dat voor mij vandaag en ik vrees dat er nog gaan volgen. Vanmorgen was de sociaal assistente er zoals ik gisteren had gezegd. Ik heb een paar uur papieren mogen lezen en tekenen, teneinde mijn moeder donderdag in een dementenhome te plaatsen. Prachtig van mij, ik heb me nog nooit zo'n slecht mens gevoeld en het is nu negen 's avonds en het betert er niet op in tegenstelling het wordt alleen maar erger. Morgen nog een betere dag, mag mama overtuigen om alles te tekenen, we zullen zien. Ik kon vandaag gewoon niet tot in de kliniek geraken, zou gewoon tilt geslagen zijn. Ben vandaag een paar mensen van vroeger tegengekomen, het voelde bij sommigen goed aan. Ik heb dan ook met een gezamelijke kennis van mijn vader afgesproken om volgende week af te spreken om samen te eten, het zal me misschien goed doen om met iemand te praten die zowel mijn vader als mijn vriend en ook mijn moeder goed heeft gekend. En die zelf genoeg weet over verdriet hebben en mensen rondom zich te verliezen, om erover te kunnen praten. Tot morgen blog, misschien ben ik dan een beetje afgekoeld, alhoewel ik het sterk durf te betwijfelen.
Ik weet met mezelf geen raad, dan ga ik voor mijn pc ziten om iets proberen op te schrijven, dan verwijder ik het weer, ga een beetje door mijn appartement dwalen, sigaretje roken in de keuken. De televisie staat aan in de living, maar ik kijk er niet naar, het is genoeg dat hij aanstaat. Nu zit ik hier weer. Ik ben eens curieus of dat er nu iets van komt? Ik weet dat ik schrik heb voor morgenvroeg, er komt een sociaal assistente met een contract dat ik moet tekenen om mijn moeder vanaf donderdag te plaatsen in "Cocoon", een dementenhome. De vraag "doe ik haar hiermee niets tekort?" blijft door mijn hoofd spoken. Er zullen natuurlijk hopen mensen met dezelfde vraag rondlopen, maar als het jezelf betreft ben ik misschien wat egoistisch en denk ik alleen maar aan mijn schuldgevoelens. Ik ga proberen hier een tekst bij te zetten, die ik van een pastoraal helpster in de kliniek heb gekregen, zo heeft iedereen in dezelfde situatie er misschien iets aan. En morgen zien we dan wel weer, en kan ik misschien voortschrijven over "Beginnen bij het begin".
MOEDER WEER MEISJE
(Johan Van Oers)
Een zakdoek in de ijskanst. Een paar schoenen in de plee Muskaatnoot in een bierglas. Mijn moeder is weer op snee.
Het brood is hard belegen.
Maar dat vindt zij geen
probleem
En buiten in de regen
doorweekt een strip van Mare
Sleen.
Zij rommelt en zij rangschikt zij sorteert, verstopt en doet het halflege colablik in een berg vuil ondergoed.
Refrein Mijn moeder is weer bezit. Zij is weer in de weer. Gejaagd, gehaast, onrustig zij weet het vaak niet meer door gat in haar geheugen en de herfst in haar hoofd doet zij dingen die niet deugen, doet die dingen ongestoord. Heen en weer, van hier naar daar, zij is echt niet te stoppen. Ik doe niks en laat haar maar, in haar geest zal alles kloppen.
Zij blijft in touw, een hele dag zij lijkt meestal tevreden ze heeft weer die meisjeslach haar jeugd zit in het heden.
En 's avonds voor de
treurbuis,
wuift zij naar de president.
Zo een leuke man in huis
maakt haar vrolijk en
content.
Refrein 't Is af en toe best komisch als ze zich kleedt als een clown. *t Is af en toe best tragisch als ze huilt, verward en down.
De dokter zegt me, jongen, je lieve moeder is dement. Haar geest geraakt verwrongen, wees blij dat ze je nog kent. Want als dit lang blijft duren zal je moeder op een keer gaan dwalen bij de buren zoekt ze 't meisje van weleer.
Refrein Mijn moeder blijft maar bezig, ze blijft maar in de weer. Gejaagd, gehaast, onrustig. Zij weet het echt niet meer. Door 't gat in haar geheugen en de herfst in haar hoofd, doet ze dingen die niet deugen, doet die dingen ongestoord.
Moeder, vergeet maar, laat alles maar achter laat de tijd met zijn wijzers doodstil aan de muur. Je gekke geluk maakt je winter wat zachter. Wees gerust, alles verdampt, verdwijnt op den duur.
Vanaf nu ga ik het heden en het verleden proberen neer te schrijven. Mijn vriend en ik leerden elkaar kennen in 1979, met wat ups en downs begon er toch stilletjes aan een band te groeien, die later bleek niet meer stuk te maken was. Die band van liefde en vertrouwen is er tot op het laatste moment gebleven, en ik denk dat het daardoor komt dat ik me niet kan verzoenen met het alleen zijn. Niets meer kunnen vragen als "wat denk jij ervan" of "hoe gaan we dat doen". Door het feit dat we veel met ziektes te maken hadden, had ik ook geen tijd om bij futiliteiten te blijven stilstaan. Er was een groot leeftijdsverschil tussen ons (24 jaar), maar dat heeft me nooit één seconde gedeerd, wij stonden daar geen van beide bij stil, in tegenstelling tot sommige reacties van mensen, die me dan de opmerking maakten als Albert ziek was "zie je wel dat hebt ge met iemand die ouder is" wat ik absoluut niet kon en kan apprecieren, want als ik met iemand van mijn leeftijd was geweest, had ons dat ook kunnen overkomen. Tenslotte staat er geen leeftijd op keelkanker, longkanker en hartinfarcten zoals het spijtig genoeg bij hem was. Morgen schrijf ik verder, want nu wordt het me een beetje teveel. Ga proberen er een plaatje bij te zetten, want hij noemde mij altijd zijn engeltje.
Vandaag met mijn vriendin naar Scherpenheuvel gereden. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik haar om acht uur nog wou telefoneren dat we niet gingen, maar ik heb toch doorgebeten en zij was om tien uur zoals afgesproken bij mij. We hebben de dag zeer gezellig doorgebracht, daar aangekomen zijn we naar de kathedraal geweest, daarna voor iedereen een kaars gebrand (hopelijk heb ik goed geteld en niemand vergeten, ook voor diegenen die er niet meer waren). Daarna de honden uit de wagen gaan halen en al babbelend een wandeling gemaakt langs de kraampjes (heb ik altijd met mijn vriend en mijn ouders samen gedaan). Ondertussen was het dan twee uur en zijn we gaan eten en later nog een koffietje op een terras gedronken, wat vliegt de tijd als je samen over vanalles kan praten en we hadden dan ook vandaag een zeer mooie dag uitgekozen, alhoewel dat je dat hier in België altijd moet afwachten. Rond kwart over vier zijn we dan huiswaarts gereden. Ik had angst dat ik niet met de auto zou willen rijden, maar al bij al is me dat toch goed gelukt. Op de foto zien jullie mijn vriendin met haar hondje Borreke en mijn Lady. Spijtig genoeg is zij bij mij rond vijf uur doorgereden en eens boven zat ik voor de zoveelste maal erg in de put. Gelukkig hebben mijn vriend en ik vorig jaar twee echt toffe jongens ontmoet. Nooit gedacht dat ze hun belofte zouden nakomen, nadat ze vorige week alletwee op de dienst ter nagedachtenis van mijn vriend waren, hadden ze mij beloofd om regelmatig als één van hen bij mij in de buurt was om even binnen te springen. En toch ging om zes uur de bel en stond Tim voor mijn neus. nu moeten jullie weten dat zij 23 en 25 jaar oud zijn, ik vond het gewoon ongelooflijk dat zo iets toch nog bestaat. Maar waarom kan ik me niet neerleggen bij het feit dat ik daarna alleen ben, want eens alleen steken de zwarte gedachten terug de kop op. Morgen zal het wel beter gaan, hoop doet leven, maar dat alles goed komt durf ik toch zeker niet te beloven.
Het is niet gemakkelijk om je gevoelens onder woorden te brengen. Toch ga ik het proberen, ik heb vandaag een paar rake klappen gekregen. Is het echt nodig dat een dokter aan iemand die de afgelopen maanden veel heeft meegemaakt, en nu dat die persoon zijn verdriet bij momenten uit door te huilen, durft te zeggen dat hij professionele hulp nodig heeft ? Wel ik denk daar anders over en ik was gisteren al bij mijn huisarts geweest, en die heeft al meermaals bewezen dat hij mij en de situatie zeer goed begeleid. En mag ik misschien ook af en toe mijn gevoelens laten zien, mijn moeder is dement en ik geloof dat ik haar toch mag proberen te helpen. Hoewel ik op het ogenblik mezelf kennende, misschien een verkeerde beslissing zou kunnen nemen. Maar mag ik dat dan voor mezelf proberen uit te maken, en ik sta absoluut open voor kritiek, maar dan opbouwende en niet afbrekende. Ik hoor al de kritiek van sommige mensen als ik zou zeggen dat ik mijn moeder bij mij wil nemen. Na vandaag weet ik niet meer wat ik doe, goed of verkeerd is. Sorry voor degenen die dit lezen, maar ik heb dit blog aangemaakt om voor mezelf dingen die me na aan het hart liggen neer te schrijven en morgen nog eens te lezen en er dan misschien anders over te denken.
De vraag is " Hoe moet ik verder ?", eerlijk gezegd heb ik geen idee. Tussen oktober 2004 en mei 2005, is heel mijn wereld ingestort, mijn vader is op 16 oktober 2004 overleden, op dezelfde datum kregen mijn vriend en levensgezel te horen dat hij een longtumor had en nog maar een paar jaar te leven had. Nu op dit ogenblik zit ik hier alleen met mijn hondje Lady, iedereen weg, mijn vriend is op 19 mei overleden en mijn moeder is begin april dement geworden. Ik probeer op deze manier mijn verdriet van me af te schrijven, maar het gaat niet zo goed. Plotseling is er niemand meer om mee te praten of raad te vragen, aan mijn moeder kan ik niets zeggen of vragen, want zij begrijpt mijn vragen niet meer. Mijn vader en mijn vriend kon ik nog helpen met verzorgen en hun medicatie in 't oog houden, maar bij mijn moeder sta ik voor iets dat mij totaal onbekend is. Daarom heb ik dit blog aangemaakt, in de hoop dat ik door hier iets op te schrijven de wil om verder te gaan niet verlies.
Mijn naam is Fernanda, ben 54 jaar, en wilde deze blog aanmaken om als een soort dagboek te fungeren. Allereerst om mijn eigen ervaringen op mijn blog te zetten, en ook om er uit te wisselen. Als omschrijving zou ik willen zeggen: Wat geweest is, en wat zal de toekomst brengen? Hobby's: Lezen, computer, handwerken e.d.
Sommigen mensen vragen zich blijkbaar nog steeds af waarom "De Zoeten Inval"-zondag alleen voor dames was. Zijn wij mannenhaters? Nee, helemaal niet. Er zijn zelfs mannen die wij héél graag zien! Veel zelfs Maar er blijken onverwacht veel vrouwen te bestaan met drempelvrees. En die zouden helemaal niet opgedaagd zijn als we er ineens ook de mannen bij gevraagd hadden. Vrouwen gedragen zich dikwijls ook anders als hun echtgenoot meekomt. Gesprekken verlopen ook anders als er alleen vrouwen aanwezig zijn. Het ijs is rapper gebroken onder dames alleen. Dat waren de enige redenen om eens een kennismaking van alleen meisjes te organiseren. Tenandere, het idee was gewoon om met vier vrouwen in een café te gaan zitten en af te wachten welke dames gingen opdagen. Zonder op voorhand te moeten zeggen wie ging komen. Maar omdat het aantal geïnteresseerden zo groot werd moesten we wel een plek reserveren om zeker plaats te hebben voor 25 personen omdat het juist Valentijnsweekend was. En daarom moesten we op 't laatste wel aan de vrouwen vragen wie ging komen en wie niet om aan de taverne-eigenaar een getal op te kunnen geven. Nu we mekaar allemaal wat beter kennen zullen we op de volgende Zoeten Inval waarschijnlijk ook gewoon de mannelijke bloggers uitnodigen. De vrouwen voelen zich nu al een pak meer op hun gemak nu ze al wat andere dames kennen. Meer moet je hier dus allemaal niet achter zoeken. Jongens, wij houden écht wél van jullie hoor
Geschreven door Laathi - 18 februari 2006
Ik kon het niet beter verwoorden, daarom zette ik de tekst van Laathi hier. Laathi heeft op haar blogje vlak onder dit bericht ook nog haar overdenkingen over de blogwereld geplaatst. De moeite om eens te lezen!
