Rond 16 uur was ik thuis met wat brieven voor de thuisverpleging en voor de huisdokter, mijn zus en haar kinderen waren er voor mij en natuurlijk mijn hondje. Om 19 uur de thuisverpleegster wat zij moest doen was de inhoud van die busjes ( denk dat zij dat rodons noemde) nakijken en opschrijven. 1 juni: goed geslapen maar ik moest wel om 9 uur klaar zijn voor de verpleging terug de busjes controleren opschrijven en nu ook wondverzorging en nu zag ik voor het eerst mijn wonde van m'n rechter oor tot achter m'n linker en dan aan de linker kant nog een snede van zo'n 5cm richting sleutelbeen en dat was even schrikken. 'sAvonds terug verpleging en zeggen dat ze morgenvroeg niet moesten komen want ik moest terug op consultatie St Rafael Leuven.
30 mei: 's morgens om 8 uur ineens wakker er stonden zeven mensen rond mijn bed, ik herkende er maar één dat was de dokter of de prof die de operatie had uitgevoerd. Ze hadden goed nieuws alles was goed verlopen en de resultaten zullen later wel komen. Weg alle zeven. Maar over het verplegend personeel van Gasthuisberg niets dan goed, verplegers en verpleegsters hebben me geweldig opgevangen. Met hen kon je ook spreken over kanker en over wat er mogelijk zou bebeuren. Dank je alle mensen van het verplegend personeel. 's Avonds krijg je eten en daarna mag je nogeens het ziekenhuis gaan verkennen en 's nachts niet kunnen slapen. Was het al maar zaterdag. 31 mei: eindelijk zaterdag, eten, wassen en weer wat rondlopen al was dat niet zo gemakkelijk want ik had drie buisjes in mijn hals en drie busjes die ik moest meedragen.( Busjes om het wondvocht op te vangen). Het veplegend personeel had er iets op gevonden een plastiek zakje waar je die busjes in kon steken. De dokter zou rond de middag komen dus nog even tijd om te gaan wandelen. Middag: De dokter, ik wou naar huis voelde me goed en had thuis nog een huisdier en zag het niet zitten om me nog een weekend te vervelen. Dan maar de dokter overtuigen en dat lukte op voorwaarde dat ik voor thuisverpleging kon zorgen en die moesten al dezelfde avond kunnen komen. Niet ver van mij thuis woont er een thuisverpleegster, haar even gebeld, het was inorde dan maar telefoon nummer van haar gegeven aan de hoofdverpleegster. Alles was OK en mocht naar huis op voorwaarde dat iemand mij kwam halen en dat lukte ook. Nog een voorwaarde maandag 2 mei op controle in St Rafael. En dan naar huis.
28 mei: Ik was wel een half uur te laat maar dat was niet erg dan kreeg ik een lichte maaltijd want vanaf middernacht mag je niets meer eten of drinken om maar te zwijgen over slapen om 3uur middernacht liep ik buiten rond zomaar niets te doen. 29mei: Ik sliep en dan kwamen de dokters de operatie zou doorgaan om 13 uur 30, eten of drinken mag niet dus heel het ziekenhuis verkennen en dan optijd terug op mijn kamer. Er kwam iemand vertellen dat operatie iets later zou plaats hebben maar ik kreeg nu wel ietsje uitleg over wat er ging gebeuren. Het was in mijn hals, ik heb een baard moet die nu af, nee we snijden onder je baard wel van het ene oor tot het andere en halen je lymfeklieren weg en dan maar wachten en om 17 uur komen ze je halen en een beetje later ben weg... Tot later.
27 mei: Ik blijf nog even op deze dag want ik was niet voorzien om een ganse week in het ziekenhuis te blijven, trouwens ik heb ook nog een hond een Jack Russell, maar die moet ook eten en optijd buiten gaan. Na een lang gesprek met de logopediste (Die moet controleren of wel goed kan slikken) en daarna met de dokter mocht ik rond drie uur naar huis maar ik moest de dag erna wel terug zijn om 16 uur. Dan maar naar de winkel eten voor mijn hond en ook zoeken naar opvang en een groter zakje maken voor me zelf. Wat wel opvallend was, ik was thuis en ook in het ziekenhuis, waarvoor ik de dokters altijd dankbaar zal zijn. Die nacht niet kunnen slapen wat ik trouwens daar ook niet zou kunnen, dan maar weer teleonthaal bellen en de dag erna weer wachten op bus trein bus. Morgen is het weer een dag later.
26 mei: ze vragen om 12 uur daar te zijn, ik was er om 11.30 en dan, ze hadden me gezegt "Je moet een nacht hier blijven", een klein zakje meegenomen, het centrum is gelegen naast de spoed, je gaat daar binnen en in een wachtzaal gaan zitten. Na lang wachten was het ondertussen 15.30 geworden en dan roepen ze je naam. Met zakje en je mag je ook uitkleden, alles gaat in een kast waarvan zij de sleutel bijhouden. Voorbereiding ingreep en daar zit je alleen met enkel het welbekende kleed in een klein kotje, je ziet niemand meer tot ze je een uur later uit een onbekende richting komen halen. Je krijgt een muts op je hoofd en van die papierenzokjes aan en mag zelf op de tafel kruipen, een tijdje later ben je weg, maar gelukkig kom je ook bij. Daar lig je dan tot twee verpleegsters je komen halen en je met zakje en de kleren die je aan had op je bed naar Gasthuisberg word gebracht, door gangen en liften en waar lig je dan? Dat zou ik pas later ondervinden toen ik de dag erna naar beneden was gegaan en aan de receptie moest gaan vragen op welke kamer ik lag. 27 mei: de dokter zegt alles is goed verlopen, maar de klieren in je keel moeten ook weggehaald worden en dat kan volgende week donderdag tot een uur later een andere dokter komt en die zegt, het kan nu donderdag al en je kunt beter hier blijven. Met wat? Met dat klein zakje?
16 mei, St. Rafael Leuven, alles wat ik al wist werd bevestigt. Dan weer al die vooronderzoeken, nu een NMR scan, cardiogram enz. Er moest een ingreep gebeuren maar dan kon pas half juni, ok dan maar zeker. Ik wil wel zeggen de consultaties zijn in St Rafael maar de onderzoeken gebeuren in Gasthuisberg. Moest wel met bus trein bus want ik was niet meer in staat om met de auto te rijden, en zoals je weet ben ik alleen en dan is het wachten en wachten en teleonthaal bellen, waarmee ik deze mensen wil bedanken. Ik werd bijna zot! Wist niet wat te doen. 23 mei, telefoon " Kun je op 26 mei in het ziekenhuis om 12 uur in het chirugischdagcentrum zijn". Goed dan maar. De ingreep was met een laser de tumor op mijn strottenhoofd verwijderen. Om eerlijk te zijn de volgende twee nachten heb ik goed geslapen, ik was eindelijk rustig hoe dat kwam weet ik niet. Een vraag zat er wel in mijn hoofd "Waarom nu ineens zo snel?" Al wist ik het antwoord wel. Misschien tot morgen.
Ik ben Fons, 57 jaar, alleenstaande en werkloos. Februari 2008, ik voel keelpijn maar geen gewone, ga naar de huisdokter, voorschrift: Dafalgan (Waarom schrijven die altijd dit veel te dure medicament voor?) en een keelpijnverzachter. Een maand later geen verbetering, nog iets anders voorgeschreven gekregen, help niet. Ik voel zelf dat hier iets niet juist is, de huisdokter zegt dat hij niets ziet en niets vind, maar als je wil mag je altijd een NKO (neus keel oren) degene die hij voorstelde daar was ik niet mee akkoord, tegen zijn mening ben ik naar iemand anders geweest. April 2008, bij de NKO die was ongerust dat voelde ik zo, een week later naar het ziekenhuis onder narcose dieper in mijn keel kijken, naar een IT scan en radiologie, bloedonderzoek en ik weet het niet meer... 15 Mei, uitslag van al de onderzoeken: je hebt een kwaadaardig gezwel, zeg maar tumor op je strottenhoofd, dus je hebt kanker. Dan naar Leuven, maar nu ben ik te moe, tot later.Groeten.
