Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
25-07-2008
H1 Indonesia D13 The Great escape
De avond bracht ik door bij Yanti in haar kamer achterin op het ressort, gebouwd op bamboepalen drie meter boven de grond zoals ze in Sumatra doen om zich te beschermen tegen tijgers. Alsof er hier nog tijgers zaten, tss, ja kroegtijgers. Via een heel smal laddertje moest ik een beetje aangeschoten want echt dronken word ik niet als ik onder druk staat wiebelend en verend steil omhoog klimmen richting olielampje en flikkerende kaarsen. Eenmaal bij haar boven onder de klamboe met de lichtjes op één na gedoofd voelde ik me eindelijk een beetje veilig en tot rust komen.Wat een stressdag, mijn vrienden verrot geschopt en meegenomen en ik zit ondertussen met het probleem dat de kit mijn paspoort heeft. Ontsnappen is dus onmogelijk en naar de ambassade gaan was voor mij uitgesloten omdat ik dan mijn vader en familie in diskrediet zou brengen. Als het uit zou lekken dat ik drugs gebruikte daar mijn vader in die tijd met zijn neus (te) diep in politieke zaken zat tussen Nederland en Indonesië. Nee dit was mijn shit en ik moest het opruimen. Mijn vader had te lang gevochten om te bereiken wat hij bereikt had en dat ging ik niet voor hem verzieken, mijn kop eraf of niet. Ik had een briefje op mijn deur geprikt met een punaise, ik kom vannacht niet thuis, slaap in Den Pasar op het Nederlandse consulaat. Dat zou ze wel even op afstand houden was mijn gedachte of meer mijn hoop. En in de tussentijd lag ik lekker tachtig meter verder onder de klamboe met Yanti in een soort boomhut. Niet te geloven. Het stortregende, de natte moesson was aangebroken en zou voorlopig zo blijven. Elke dag een paar keer een paar uur pijpenstelen maar dan met druppels zo groot als eieren en van warm water. Harde kletsen op het houten met riet bedekte dak maakte een vreemd soort van lugubere doffe muziek. Er hing dan ook een dikke mist over het terrein. Yanti stak wat wierook aan en schoof deze onder het bed. Zogenaamd om de slechte geesten te doen verjagen maar in het echt was het om de luizen uit je bed en de muggen uit je buurt te houden. Ik kreeg overal het zelfde antwoord en als ik dan op de verpakking wees van de wierrook van het merk Baygon, juist die van Aspro Bruis waar je allemaal insecten op getekend stonden met een rood kruis er doorheen gingen ze altijd hard lachen. Orang pienter zeiden ze dan, ik een slimmerik? Nee, daar moet je slim voor zijn zeg! Yanti probeert me te verleiden wat mij af en toe tegenstaat omdat ik die jongens niet kan vergeten en wil weten hoe het met ze is. Volgens haar kon ik ze beter maar vergeten want de gewoonte had haar geleerd, drugs is de dood of in ieder geval verdwijning of je moet rijke ouders hebben. Nou, Yantho en David die hadden geeneens ouders meer tenminste niet zover ik wist. Wel een eigen zaak allebei weliswaar beiden met huur en elektriciteitsschuld, wat gebeurde er dan? Yanti wist het niet en ging op mij zitten, mijn hele sodemieter deed zeer ik had ze goed gekregen meer dan dat ik dacht, twee ribben rechtsonder voelden minimaal gekneusd of gebroken aan om over mijn schenen en gezicht nog maar te zwijgen, zelfs het zoenen deed pijn. Ik deed echt mijn best, verbeet mijn pijn maar elke beweging was onaangenamer dan fijn dus Yanti moest even heel tactisch opzouten en die koelbox aangeven. Laat me nou even smeekte ik, ik kom net een beetje bij, zit hier lekker veilig, niemand weet dat ik hier ben, denk aan die jongens, begrijp je dat dan niet en ik sterf van de pijn en dorst. Ik drukte een koude fles Ankerbier tegen mijn gezwollen gezicht en hoofd. Dat koelt lekker af. Ze werd een beetje nijdig. Mag ik je schouders aanraken? Ze deed een standje waar ze mij geheel bij ontlastte en alles wat ik hoefde te doen was helemaal niets, godverdomme wat een uithoudingsvermogen had die meid. Die had echt een week zitten wachten dat was nu wel duidelijk, in hurkzit schommelend draaiend, op en neer, heen en weer, het leek wel een kermis attractie. Af en toe maan ik haar een beetje tot stilte en als dit niet lukt, maak ik snel een prop van de hangende klamboe en prop het in haar mond, stel je voor, voor een wip een nekschot, dat is lauwtof. Haar bijnaam had die uit die James Bondfilm moeten zijn: Anna Onnatop want ze raakte buiten mijn lul en schouders als steun verder niets aan en gaf haar vanaf dat moment de naam "kurkentrekkertje," waarna ik dan meestal een stomp in mijn maag kreeg. Hoe ze het deed deed ze het maar voor even, heel even was ik alle ellende vergeten en viel verzadigd in slaap. Zij met een met ijs gevulde kussensloop mijn voorhoofd afkoelend. Heel even word ik weer wakker als ze de zak ijs tegen ons kruis houd. Lekker he? Vraag ze. Ik deed net of achterlijk was en niet door had dat ze er weer klaar voor was en me probeerde te verleiden. Zachtjes probeert ze me rijdend in de stemming te brengen, wat lukt natuurlijk dus ik probeer op mijn buik te gaan leggen slapen. Wat natuurlijk niet gaat als je fietsenstandaard staat uitgeklapt. Ok! Zegt ze beledigd en met een harde zucht blaast ze fanatiek het laatste lichtje uit. Welterusten scheet, zeg ik. Ik kreeg geen antwoord. Hadoe, hoor ik ze zachtjes in haar eigen zeggen. Ik vond het welletjes voor vandaag. Morgen, God weet wat er gebeurt. In het ritme van de regen, gleed het bloed mij voor de ogen en weg was ik.
Een toffe vent, die wijkagent zonder knallen, binnenvallen Scherpe neus, had geen keus Mijn oogst één richting, of een geïnformeerde woningstichting
Van goed verdienend, naar armoe troef verdween het gouden leven, van een boef Mijn Alfa gepikt door de belasting herinnerend, ziende mijn ontlasting Zonder mensen zoals mij, vrat de Gemeente nog geen hardgekookt ei
Bij deze een oproep tot woningruil ver weg bij Victor, met zijn hondemuil.
Boman beweerde met bibberende lippen dat hij suikerziekte had vandaar de insulinespuit. Waarop wij ons allen moesten uitkleden, ik nog steeds spelende alsof ik er niets van begreep en bleef protesteren dat ik hier alleen op visite was om mijn verjaardag te vieren. Het kwam hierop neer, na onze armen gecheckt te hebben dat we wel allemáál heet erg last van suikerziekte hadden. Ja, zit in de familie probeerde Boman nog met zijn handen voor zijn kruis. We lachten als boeren met kiespijn. Dat klopte natuurlijk niet met mij als blonde Hollander ertussen. Onze kleding lag op een hoop geschopt een metertje verder in de hoek naast mijn pakketten met kleding. Een van de narcotica's vond tot over mate van ramp ook nog een leeg pakje waar Heroïne in had gezeten in het schijtgat geplakt van de w.c. Boze blikken voelde ik prikken in de zijkant van mijn gezicht van mijn maten en schaamte. Dat wegspoelen was mijn gefaalde klus geweest, godverdomme nog aan toe, ging hij nou proeven die smeris? Ja hoor, "paith," zegt hij, wat bitter betekent, Heroïna riep hij luid met zijn borst voluit triomferend! Van wie is dat papiertje terwijl ze er ons mee in het gezicht sloegen. Dan weer in stom Engels dan weer in Indonesisch. Het ging nergens over, het was mijn verjaardagscadeautje geweest dat papiertje van drie bij twee centimeter waar een grammetje in had gezeten maar iedereen zweeg. Met hun legerkistjes met stalen neuzen begonnen ze de schenen van mijn maten te bewerken en kleine sneetjes te kerven onder de kin waarvan ik ook mocht "meegenieten," de schoppen lieten ze bij mij, gelukkig na een paar achterwege maar mijn vrienden hun benen werden letterlijk gevild, open geschopt tot op het bot waardoor ik in een grote plas bloed stond die tussen de spleten van mijn tenen, mijn voeten rood kleurden en snel ronde tot een plakkerig goedje waar ik een beetje misselijk van werd. Bloed stinkt naar roest. Door de woede echter had ik voor misselijk zijn geen tijd, maar elke beweging die ik hulpverlenende richting waart tot mijn maten of aanvallend tot de narco,s werd met de bajonet letterlijk in de kiem gesmoord. Mijn kin en handen zaten vol met mes sneden waarvan ik nu nog de littekens draag. Boman werd een beetje ontzien omdat zijn vader in het leger zat daar viel dus iets te halen, (een afkoopsom bv.). Zo was het ook met mij, punt één; ik was een toerist, nog uit Holland ook die konden ze niet zo maar zonder schandaal vermoorden hoewel het was nog erg vroeg dus omstanders waren er nog niet. Yanto en David met hun lederzaak en tatooshop waren echter al veel langer een doorn in het oog van de lokale narcoticapolitie en recherche maar waren tot nu toe ongrijpbaar gebleken. Ze waren al weken aan het posten dat wisten we. Hun kregen het hardst te verduren dat was duidelijk. Nadat hun onderbenen ontveld waren en witgrijs scheenbeen er voor in de plaats kwam met repen vlees afgescheurd afgeschopt vlees en daar dus niet meer op konden staan, lagen zij nu te creperen in hun eigen bloed op het zeil. Wanhopig proberend op te staan, hun gezicht en hoofd bedekkend tegen de harde stalen schoppen. Schreeuwen van pijn werden gesmoord door nog meer schoppen. Schedels, kaken en tanden kraken. Afschuwelijke geluiden klonken. Tevergeefs proberen ze zich op te richten want niet veel later werd eerst Yantho en daarna David bewegingloos op een soort brancard gesmeten, gemaakt van twee bamboepalen met een jutezak ertussen, en vervolgens ingeladen, eigenlijk meer gesmeten achter in hun legerjeep. Ik voelde geen pijn meer, maakte het nu meer mee als in een dronken droom, dit kon toch niet waar zijn? Door de verwarring ging ik haast van mijn stokje. De Jeep reed weg, de buitendeur sloot zich en het felle zonlicht verdween weer even om plaats te maken voor het lugubere licht wat door de gele gordijntjes viel wat het bloed eerst oranje daarna lichtbruin geronnen deed kleuren. Ik had moeite te blijven staan in het glibberige moesje van etter en bloed en de duizelingen die mij parten speelden. Zo en nu jullie twee, weer in dom Engels en afwisselend Indonesisch. Hij vroeg van wie de pakketten kleding waren en waar ik dan wel verbleef als ik hier niet woonde. Godver, nu had hij me tuk. Ik greep een kleine kans en die was dat Yanti mijn kamer vrij gehouden had hier een halve kilometer vandaan in een bungalowresort met hoop op dat ik terug zou komen daar ze nog al gek op me was. Dus gaf ik dat adres op. Wilden ze daar kijken! Boman was intussen in de boeien geslagen en liep mank naar een tweede Jeep mee, in zijn rug geduwd door zo n smeerlap om achterin droevig door de tralies naar mij te kijken als een van de straat geplukte hond op weg naar de gaskamer door mijn schuld. Althans zo voelde ik het. Nu zat ik met twee man die ineens heel minnetjes tegen mij doende, wat gebeurde er? Priksa kamer Hotel, wat mijn hotelkamer onderzoeken betekent wat ik zogenaamd niet begreep, er spookten van allerlei doom scenario's door mijn hoofd. Of mijn kamer was verhuurd, zo niet dan lag het zeker vol met spuiten en zilverfolietjes onder mijn bed, dat is dubbel loose op de gokkast. Ik had een fout gemaakt ergens. Het volgende wat er gebeurde, is te gek om te verzinnen. Ik moest bij een van klootzakken achter op de brommer of een laag pk motorfiets gaan zitten waarna hij demonstratief over dé strandboulevard van Bali reed de Jalan Kuta Raya met een gangetje van maximaal vijftien kilometer per uur met één hand sturend en nonstop claxonnerend terwijl hij met zijn andere hand de gevonden spuit boven zijn hoofd hield alsof hij de wereldbeker voetballen gewonnen had. De tweede brommer reed achter mij, mijn pakketten kleding tussen zijn kruis geklemd en onder zijn ene arm. Ontsnappen onmogelijk dus. Demonstratief twee keer, op en neer de boulevard af, luid claxonnerend, ik geboeid achterop mijn T-shirt bloedrood en gele etterplekken tekenend. Zat ik voor lul! U moet niet vergeten, ik woonde daar al een vette maand en iedereen kon mij. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn gezicht de andere kant op te te draaien als ik bekenden zag zoals eigenaars eettentjes, kroegen of gewoon mensen van het strand. "Rijden we goed, " naar je hotel? Vroeg de lul. Ja, ja, zei ik per ongeluk in plaats van Yes, yes, maar hij had het niet door, gelukkig. Aangekomen bij mijn voormalig ressort, rijden de gare motoren of brommers het pad in om vlak voor de balie te stoppen, ik stuiterend vanwege de kapotte vering op en neer schokkend. Toevallig werkte Yanti mijn 'kamermeisje" achter de balie. Het arme kind schrok zich helemaal wezenloos van mijn toegetakelde gezicht en rode wat eens een wit shirt geweest was en trok spierwit weg. Hadoe slikte ze in, Prancis, zei ze, de scheet. Want de p en de f draaien ze daar om vraag me niet waarom, wastafel is wasstapel en pantoffel fantoppel! Kamer dia zei de narco tegen haar, kunci silakhan. O mij god hij vroeg naar mijn kamer en vroeg de sleutel. Nee Yanthi, mijn God, alsjeblieft, wees slim, geef een andere sleutel niet de mijne! Dacht ik. Met bibberende handen zie ik haar de sleutel van kamer één, mijn kamer pakken. Ik ben dood, dacht ik. Game over. End of story. And when he died, all we sang was in the name of the lord, kwam even in mij op. Mooi verhaal! Papa was a rolling stone! En ik heb nog geeneens kinderen. De trillende hand van haar lichte huid gaf de sleutel aan de gebronsde moordenaar, en vroeg of zij hun, ons, wilde begeleiden naar kamer één. Ik kon haar wel dood kijken, de stommeling. Waarom geef je nou geen andere sleutel, fluister ik haar toe. Ze was zo bang ze keek me niet aan en deed alsof ze me niet hoorde. Nou daar was ik lekker mee, dit was een eenzame partij, zonder hulp dat was duidelijk. De sleutel draait in het slot, ik hou mijn adem in, stik haast, laat het opgeruimd zijn. God, als je me een beetje mag heb je dat geregeld voor me maar ze waren niet zo vlot met opruimen als het geen hoogseizoen was daarom was mijn kamer ook nog niet verhuurd. Nr. één! Het eerste bungalowtje nota bene. Het zonlicht valt naar binnen. Ik haal diep adem en open mijn ogen. Het viel mee, dat was een meevaller, het was of leek in ieder geval opgeruimd. Oh nee, dat is waar ook ik pleurde altijd alles onder mijn tweepersoonsbed daar ligt het vast vol met folietjes en spuiten en terwijl ik dit denk gaat een van de twee bij de deuropening staan voor een eventuele vlucht, de hand op zijn bajonet. Moeilijk hoeken geven met je handen geboeid op je rug anders was dit mijn moment geweest om te overwegen om toe te slaan en te vluchten wilde ik overleven. Een kopstoot misschien? Ik twijfel me mezelf vliegensvlug rot. Weeg de voordelen en nadelen af en wetende dat hier geen tijd voor was. De ander ging op zijn knieën zitten om onder mijn bed te kijken. Ik zie iets, zei hij. Iets? Dacht ik, heeft hij een vuiltje in zijn oog? Er lag daar vier weken dopegebruik aan attributen. Heb je misschien een stok, vroeg de klootzak bastaard aan Yanti. Mijn bek viel open van verbazing toen ze zei: Ya, Pak! Ja pa?! Wat?! Pakt ze me nou terug omdat ik haar na een avondje flink douwen niet meer gezien had, zoals beloofd?! Komt ze godverdomme met een originele bamboepaal van zeker drieënhalve meter aanlopen. Zo, die moest me haten. De agent lag nu plat op zijn buik met de paal onder mijn bed te schuiven. En ja hoor, onmiskenbaar herken ik het geluid van knisperende aluminiumfolie. Zoiets herken je direct, als junkie. Het duizelde voor mijn ogen en zag mij ook al ingeladen worden, verrot geschopt achter in een Jeep. Zal ik hem een kopstoot geven? Ja, dat ga ik doen, ik moet wel, mijn handen zijn gebonden en dan? Waarna toe te rennen, niemand zal je helpen hier, ze zij zo bang voor de politie en het leger nog erger en nu wist ik waarom. Dat zie ik dan wel weer, geen keus. Even afwachten op het moment dat ik mijn kans grijpen moet. Het geritsel van folie en het geschuif van de bamboepaal over het zeil kwam dichterbij. Ja, hij had het in zijn handen en net als ik toe wil slaan bij de deuropening zie ik tot mijn perplexe verbazing dat hij alleen de binnenkant van een pakje Marlboro in zijn handen heeft. Met open bek kijk ik Yanti aan die mij snel een knipoog geeft en weer snel van angst naar de grond keek. Wat Nu? Ik ben gered of in ieder geval voor een paar minuten. Ik zette mijn angst haat en woede om in arrogantie, schelde hun verrot in hun eigen taal met hun slechte onbeschofte gedachten over een normale nette toerist zoals mij en dat nog op zijn verjaardag ook! Hoe durfden ze? Pure bluf! Oh. Je kunt Indonesisch praten en verstaan vroegen ze, zich betrapt voelend. Het werkte voorlopig. Kunnen die boeien af misschien, stelletje onbeschoften? De één keek de ander aan waarschijnlijk lager in rang en kreeg goedkeuring van zijn meerdere. Zo dat was lekker, nu moesten zij uitkijken nu was ik levensgevaarlijk. Maar ik speelde mijn rol, ik had natuurlijk ook pijn in mijn poten en als ik het pratend op kon lossen is dat natuurlijk wel wat aangenamer als door de hele Balinese narcoticapolitie, militaire politie en militairen gezocht worden, voor moord of aanval op twee narcotica agenten. Ik ging in een fauteuil zitten, mijn ene been wijdbeens geslagen over de armleuning en legde hun even uit met wie ze te maken hadden. Namelijk de zoon van een zakenrelatie van de zoon (Bambam, ja ik verzin het niet) van de President (Suharto in die tijd). En ex Jeneral Norman Sasono nu Politiecommissaris van Jakarta, moest ik die even bellen, soms? Even zag ik vertwijfeling en ontzag. Dan zegt de hoge Piet, Jakarta is ver weg, vergeet dat niet! We nemen je paspoort mee zodat je niet kunt vluchten voor eventuele verdere ondervraging. Zat ik in de boot godverdomme maar voorlopig had ik het even gered en kort daarna reden ze verkankerd weg uit het ressort mij in verdwazing angst, walging en trots achterlatend. Ik rende naar Yanti pakte haar beet zoende haar met mijn blauw geslagen muil en dikke lippen helemaal onder, pakte haar bij haar middel en slingerde, danste in het rond. Prancis! Prancis, mijn blouse, mijn rok. Oh. Hadoe! Helemaal rood wat moet ik nou dadelijk tegen de directeur zeggen? Laat dat maar aan mij over zei ik, kom hier schat het is toch stil we gaan lekker samen in bad. De hals van de bierfles deed zeer tegen mijn bebloede mond, ik vertelde haar wat ik meegemaakt had. En hoe blij ik was, dat zij mijn kamer opgeruimd had en het zo cool had gespeeld. IJszakken tegen mijn gewonde hoofd drukkend zitten we in bad. Oh ja, je bent jarig vandaag zei ze. Schei alsjeblieft uit! Vroeg ik. Ik heb een cadeautje voor je. Ze had een mooi poloshirt in een mosgroene kleur met een klein embleem van een turkooizen Merlin zeilvis erop want ze wist dat ik van Big Game fishing hield. Wat was ik dankbaar, zo dankbaar was ik in mij leven nog nooit geweest. Ze had mijn leven gered. Dat zou de volgende morgen veranderen.
Bij het kraaien van de hanen schijnt het eerste daglicht door de goedkope beschimmelde gordijntjes van het piepkleine kamertje. Mijn kop hangt schuin op de grond, de lucht uit het hoofddeel van mijn luchtbedje was leeggelopen. Met een schuine stijve nek kom ik overeind om de schade van mijn gedeelde "indekos" kamer te overzien. Ik zie vier insulinespuiten in een getekend dartbord in het hoofdeind van mijn luchtbed steken en herinner mij de avond ervoor van het darten met de gebruikte spuiten in mijn luchtbed. Weer lekker bijdehand, ik bedoel het was leuk maar nu liep ik met een scheve kop van de kramp in mijn nek en een kater wanhopig op zoek naar een lepel citroen een sigarettenfilter en een aansteker. Als ik alles heb en de schoenveter zit om mijn arm maak ik Boman wakker, tenminste dat probeer ik. Zwaar coma maar ik was ziek dus ik bleef schudden totdat ik er gek van werd en een "mandie emmertje" die voor het baden gebruikt worden daar kun je dan een keer of vier per dag koud water mee over je sodemieter flikkeren anders ga je dood in de tropen of je krijgt hele zwermen ongedierte achter je stinkende bilspleet aan en aangezien wat er daar rondvliegt dat wilt u niet weten maar er zitten insecten bij, zo groot als mussen met het hoofd van E.T. en het geluid maken van een kapotte tractor. Dus ik flikker dat plastic steelpannetje laat ik het zo noemen leeg midden in Bomans smoelwerk die als een bijna verzopen kat blazend en met gekromde rug overeind sprong. Hadoe! Hadoe! Bangsat!! Schreeuwt hij.. Ja? Hadoe? "Je grootmoe" zei ik op mijn lepel tikkend. Ik ben ziek Bo, waar is die dope? "Ik heb me rot gezocht". Weer een hadoe met een habis er achter aan wat "op" betekent. Wat!? Habis?!Van ongeloof en paniek met open mond hem aankijkend totdat mijn zelfbehoud het overnam. Ik wurgde hem bijna en gooide mijn Bahasa Indonesia er vloekend op los gemengd met Ambonees Javaans Soendanees Sumatraans en Jakartaanse straattaal. De arme Balinees wist niet wat hij hoorde en hem overkwam.
Dan zie ik een twijfelende glunder van hem langzaam veranderend in een glimlach, zingend begint hij: Happy birthday to you, happy..
Fuck you Boman, hoe kan ik blij zijn, kleine rot egoïst.
Drie September, party! roept hij terwijl hij de lege spuiten uit mijn luchtbed trekt. Even geduld Frans, het is allemaal geregeld. Geregeld? Er is er maar één die altijd alles regelt en dat ben ik zelf. Dat is een lachertje zeg. We rapen alle bewijsmaterialen bij elkaar zoals stukjes karton voor filtertjes lange vloeitjes peuken van jointjes watjes kromme lepels lege pakketjes en reepjes aluminiumfolie met de bijbehorende pijpjes en stopten alles in de zogenoemde dopezak dat was een routine gworden, normaal, voordat de hanen kraaiden maar het nu was erg laat geworden, we braken dan ook voortdurend ons nek over de lege flessen bier om dan keihard op het zeil te vallen of op elkaar of erger op andere lege flessen, met je heup of zo. Dat hok, zo noemde ik onze kamer was niet groter als tweeënhalf bij drie meter dus je liep elkaar voortdurend in de weg vooral als je stoned was. Ga jij links langs mij heen? Of jij? Weet je wel om daarna na drie schijnbewegingen die Van Basten niet zouden misstaan, toch nog op elkaar te knallen. Ga jij die tas droppen of ik? Vraagt hij mij. Ga jij maar, jij bent stoned en ik ben zo ziek als een hond, tenminste het moet niet lang meer duren of ik schijt je hele kamer onder. Weg was hij op de motor na drie keer trappen sloeg hij aan en in zijn derde versnelling, rijden kan niemand daar, alle motorblokken zijn ook gaar rijdt hij heimelijk bijna geluidloos uit het; in de kost paviljoen uit met het plastic tasje rotzooi want je moest op je hoede zijn al was je op Bali. Ik liet de rest van het opblaasbed leeglopen en smeet het in de hoek en begon de overgebleven troep aan te vegen met een bij elkaar gebonden bundel riet, een soort bezem zonder steel echter wel effectief en sloeg er zo alles mee de voordeur uit, goed controlerend of er geen gekkigheid tussen zat. Naast ons woonden gewoon studenten en iedereen in Indonesië lult als brugman daar moet je rekening mee houden. Ik zit op mijn horloge te staren hoelang Boman weg was en luisterde of ik al een motorfiets aan hoorde komen. Hoe langer het duurde hoe meer ik er van verzekerd was dat hij bij de ledershop langs zou gaan. Hij was nu al drie kwartier weg het was half acht in de ochtend. Ik begon net in slaap te sukkelen als ik een gepruttel hoor van afslaande motorfietsen, twee of drie stuks. Ik gluur tussen de gordijnen door of het "safe" is. Het is "safe." Ik zie Yanto, David en Boman met grote pakketten met vlastouw erom heen gebonden met een strik er aan. Zachtjes word er op de deur geklopt, Francis? Francis? Ben je wakker? "Wie is daar?" Net alsof ik gek was. En weer dat kutliedje nu driestemmig en alsof ze net de baard in hun keel hadden, happy birthday..
Is dat de kleding? Vroeg ik aan David. Ja pa (schrijf pak ) als het over geld ging of zaken werden ze ineens onderdanig en uitgenast als de pest. Dus daar trapte ik niet meer in en reageerde zoals een westerling dat niet misstaat. Lul niet met je: Ya pak, wat krijg je van me? Schijnheil! Er kwam een bonnetje van een centimeter of dertig te voorschijn. Twee broeken twee paar laarzen twee riemen twee vestjes, ja, ja, David ik weet het, wat krijg je van me? Vierhonderduizend Rp. zei hij. Wat? Ben je niet goed? Vroeg ik. Het is geen geld natuurlijk zo'n vierhonderd gulden want we hebben het over spullen allemaal van een goede kwaliteit leer en hij was er haast een week mee bezig geweest. Tweehondergvijftigduizend Rp. hadden we afgesproken en als je er vier wil geef je er maar twee gram bij. Eén gram zei hij. Ok anderhalf onversneden en het is een deal. Deal? Vroeg ik.
Beteuterd kwam er het woord: deal uit zijn mond maar in zijn ogen zag ik hem al aan zijn pik trekken van blijdschap. Moet je niet kijken naar de spullen? Vraagt David. Eerst beter worden of niet? Daar was iedereen het mee eens. Hier met die shit en trok het uit zijn broekzak. Voorzichtig Francis, hadoe. Kijk eens Francis, zei hij; een cadeau van ons drie. Ik kreeg een heel klein pakketje met een vette gram erin. Kijk, now we're talking business, trok gelijk mijn schoenveter weer strak om mijn bovenarm en trok hem deze hard aan met mijn tanden en met mijn ene hand houd ik de lepel vast en de andere houd ik er vuurtje onder, mompelend tussen tanden en veter door naar mijn maatjes; "Gooi er nog eens een paar druppeltjes limoen bij." Het lost niet goed op. Hadoe, hoorden ik ze weer mompelen, hij ken alles te gelijk helemaal alleen, Orang Hardcore! Ik kijk hem even schuin aan met zijn hardcore en hij wist dat ik dit absoluut niet als een compliment beschouwde en hij kneep de limoen met het sneetje erin boven mijn lepel van de schrik een beetje te hard uit. Ho, ho niet te veel, siste ik uit mijn mondhoek wil je dat mijn aders wegbranden of zo, wezenloos. Het loste even tot kookpunt gekomen op en het witte poeder was verdwenen en duwde de naald in het watje om het levenselixer op te trekken. Ik was zo beroerd dat ik vergat de spuit met kokendhete vulling af te koelen en duwde het bloedhete ding in mijn ader. Ai, dat doet echt zeer, de hitte en het te veel van citroenzuur bijt in mijn arm, een hittegolf overspoelt mij. Dan een vreselijke jeuk in gezicht haren neus en armen ontzettende jeuk. Alsof ik door miljoenen mieren te gelijk gebeten word. Oh jé, toch geen O.D.? Ik had toch niet te veel gezet zeker? Zou waardeloos zijn om precies een dag voor mijn vertrek uit die hel hier en nog op mijn verjaardag ook de pijp uit gaan? Kan mij het verdomme ik voel er al toch niets meer van. Ik begon, eerst zachtjes te neuriën toen zachtjes te zingen terwijl ik rondjes draaide en mijn veter probeerde los te knopen van mijn arm wat niet zo lukte; It was the third of September, the day I always remeber, mmm, it's allright. Papa was a rolling stone, where ever he lay his head was his home en when he died, all we sang was in the name of the lord. And mama? Ik likte het bloed van mij onderarm af wat goed bijna zoet smaakte. Dracula zegt een van hun, Ja, Batman antwoord de ander terug. Batman? Dacht ik nog. Ik zag als in een droom mijzelf in een witte wolk met een zwart met rood gevoerde cape en een spierwit gezicht rondjes draaien en dansen. Terwijl zij hun shotje klaarmaakte leerde ik het hun meezingen. Papa was a rolling stone, na, na, na.
Mag alles op? Word er gevraagd. What the hell, zei ik. Natuurlijk! De cassetterecorder ging aan, volume twaalf. Er werd het een en ander heen en weer gespoeld totdat wij alle drie half voor pampus lagen mee te zingen knock knock knocking on heavens door van Dylan maar dan nu in de versie (bar slecht) door Guns 'n Roses gezongen waar ze op Bali allemaal fan van zijn. Vraag me niet waarom, dat is nou eenmaal zo en dat ging zover dat Yanto van de tatooshop die trouwens nog een mooie panterkop op mijn schouder heeft gezet voor de prijs van een vijfje en twee strippen valium een complete transformatie had ondergaan en precies leek op Slash de gitarist van die Roses. Met hoog permanent en hoge hoed compleet en dan dat gekke zonnebrilletje op zijn muil, een wereldgoser was het. Kon ook ontzettend goed gitaar spelen, zelfs Hendrix imiteerde hij moeiteloos totdat hij blaren kreeg dan pas schee hij er mee uit tot ons aller teleurstelling. Dan deed hij soms kokertjes om zijn vingers en ging hij nog door. Versterker op honderd watt. Het hele Kuta beach complex had last van ons of juist niet dat ligt aan je instelling, maar als we niets te verbergen hadden gingen we altijd echt pas los als we aan het rotzooien met dope moest het allemaal een beetje stilletjes voor de narcotica en daar liep het hem nou net mis mee. In de feestvreugde en in euforische staat het gevaar vergetende. De tape stond te hard, wij zongen te hard en te foute teksten, achteraf gezien. We gingen alle vier fout en onvoorzichtig en vooral niet opgeruimd "out" (in coma). Omstreeks elf uur klinkt er een luid geklop op de deur. Een erg luid geklop. Ook horen wij motorfietsen en auto's met zware motoren lopen. Stijf van de adrenaline staat de doodsangst op ons gezicht te lezen. Er lagen overal spuiten en noem maar op. Verstijfd van angst kijken we elkaar aan. Dan staat Boman als een ninja zo stil op en begint alle rotzooi in een plastic zakje te gooien en vermaant ons de dope door de plee te spoelen. Als je van een plee kon spreken want daar hebben mensen geen wc maar een gat in de grond soms rondom betegeld maar het blijft een gat waar je gehurkt in moet gaan zitten scheiten en als je drol dat in dat gat valt dat spettert het rioolwater tegen je dijen, heerlijk. Niet! Vandaar ook die mandiebakjes zodat je elke keer als je gescheten had gelijk een halve douche pakte. Waarom vertel ik dit nou, je begrijpt dat als je heel zachtjes wil zijn en je dope moet doorspoelen zonder trekker maar met een vol emmertje dat maakt natuurlijk een teringherrie en dat allemaal terwijl de narcoticapolitie op de deur staat te bonken. En die schieten je daar gewoon af. En dat beseften we alle vier maar al te goed. Dit was het eind of i.i.g. het moment van de waarheid. Boman slingerde via het raampje van het kakoes (kakhuis, uit het oud Nederlands) Indonesisch voor schijthuis of W.C. netjes gezegd, het tasje met spuiten en dergelijke op het dak van de buren, zo een deur of drie verder. Zo daar waren we sowieso van af. Nu stonden we te dringen op te wc om onze zakken te legen en ik die emmertjes water er over heen flikkeren om het door dat strontgat te spoelen. Het kloppen werd luider, het werd beuken en de deur werd ingetrapt Vier man in legerkleding waarvan twee met een automatische colt getrokken en op ons richtend en de andere twee met een bajonet dwongen en smakten ons onder dreiging met ons gezicht tegen de muur aan. Een koude loop drukt in mijn nek en als ik opzij probeer te kijken naar mijn maten word de druk erger. Ik had een bloedneus van de smak tegen de muur wat ik pas door had toen ik druppels op mijn borst voelde vallen. En ik voelde ook een bult op mijn voorhoofd groeien. Ik was de enige die schold, de andere waren doodstil en ik begreep na een klap op mijn kop met die blaffer, waarom. Met die gasten moest je niet dollen. Het was ondergaan. Ik voelde een nattige gloeiende plek op mijn achterhoofd wat mij deed vermoeden dat ik open lag. Ik was woest maar kon geen fok doen. Weer werd ik met mijn smoelwerk tegen de muur geplet. Nu stonden er nog drie man achter ons en de vierde begon "het hok" te inspecteren.
Aha, hoor ik zeggen, disuntik! (spuiten). We werden één voor één om gedraaid en duidelijk werd dat het opruimen geen succes was geweest. Bomans matras stond overeind en de lul had er een spuit onder bewaart en was dat in de consternatie vergeten. Ik zei "So what?" Ik ben hier alleen maar op visite vakantie! Net doende of ik geen Indonesisch praatte. Dat leek mij op dat moment veiliger. Een bajonet onder mijn kin prikkend deed mij zwijgen. Vuile laffe corrupte pestpleurislijders verbeet ik. Was ik maar in Jakarta daar had ik macht vanwege mijn vaders zakenrelaties waaronder ene gepensioneerde Generaal ene Norman Sasono die nu hoofdcommissaris was van heel Jakarta een stad met gauw veertig miljoen zo niet vijftig miljoen inwoners. Die vent was zo gek, die had twee leeuwen en een tijger in zijn tuin en die voerde hij wel eens een crimineeltje net zo makkelijk. En daar had ik het visitekaartje van welke nog machtiger bleek dan een mitrailleur, in Jakarta dan als zij mij ooit iets probeerde te flikken waarover later meer. Dan liet ik ze mijn voeten kussen en wegrennen alleen al door dat kaartje te trekken, maar nu, wat nu? Nu zit ik op Bali, balie dan?
