+%5B1024x768%5D.jpg)
De duinen van De Haan en Zeebrugge zijn relatief jong, ze kregen grotendeels vorm gedurende de Middeleeuwen.
In de Romeinse periode lag de duinengordel ruim 3 kilometer in zee. Deze gordel werd vanaf het begin van de 3de eeuw geleidelijk opgeruimd door de zee.
In de vroege middeleeuwen (8ste 10de eeuw) kwam iets voor de huidige kust een nieuwe open strandwal tot stand doorsneden met een aantal geulen. Het zijn de geul van Bredene, die uitmondt ter hoogte van de Vosseslag, de geul van Stalhille, die ten westen van Wenduine in zee kwam en ten slotte de geul van Blankenberge, die ten oosten van de stad in zee kwam.
Op de zeezijde van de strandwal kwam een nieuwe duinengordel tot stand, die zich geleidelijk landinwaarts verplaatste en het ontstaan gaf aan de hoge brede duinenstrook van de binnenduinen van De Haan. De migrerende duinen sloten ook de geulen één voor een af, waardoor de achterliggende schorren tot een vruchtbare polder kon worden omgezet.
Vanaf de 14de eeuw kwam de duinengordel door de talrijke stormvloeden onder druk te staan. Oostwaarts van Wenduine werden de duinen nagenoeg volledig opgeruimd en diende de mens in het begin van de 15de eeuw door middel van zeewerende dijken het achterliggende polderland te beschermen. De duinen westwaarts van Wenduine waren echter voldoende breed en hoog en hielden goed stand.
Voor de dijken ontstond geleidelijk een nieuwe smalle duinengordel van met helmgras begroeide zeereepduinen, die fel afsteekt tegenover het vlakke achterliggende duinenlandschap.
|
+%5B1024x768%5D.jpg)
