Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
18-07-2007
Een troostend woordje...
Moed houden,
eenvoudig voortgaan als je kunt.
De weg gaan zoals die
komt met zijn voor en tegen.
Je ogen die een
lamp zijn van je ziel,
die meer zeggen dan
je mond verwerken kan.
Doen wat voor de hand ligt,
antwoorden geven als
die er zijn, met een lach,
maar ernstig gemeend.
Praten me je allerliefsten,
of zwijgen als het
mysterie te groot is.
En intussen niet teveel
omzien,
want de weg van het leven gaat
soms dwars door je hart.
Moed houden, eenvoudig voortgaan
als je kunt.
En als je niet kunt,
wachten en uitrusten bij
wie je uw zorgen deelt,
of bij een maatje als
die er is,
zomaar een rustig gesprek,
eerlijk en vertrouwd.
En als er geen maatje
in de nabijheid is,
toch even rustig wachten...
Dan maar alleen...
Wachten tot het weer
gaat, straks...
Een troostend woordje, gaat bij vele mensen heel moeilijk...
Je bent uniek geniet van je uniek zijn. Je hoeft niet te doen alsof om meer te lijken dan iemand anders. Je bent niet voorbestemd om hetzelfde te zijn als een ander. Maar je moet leren om je eigen leven te lijden en het te aanvaarden zoals het is. Zonder er een ander er nodeloos bij te betrekken en de door u gemaakte fouten door te schuiven naar iemand anders. Laat het roddelen en het pesten achterwege die andere mensen alleen maar kwetsen juist om even wat aandacht te krijgen. Je hoeft ook niet te liegen om je zwakke delen te verbergen. Delen die niet zijn zoals de anderen in je zien... Hilda 14/09/1999
Mijn dromen gaan op reis ver over zee en waaien zachtjes met de wind mee. Ze zweven over woestijnen en steden soms blijven ze steken in het heden.
Het maakt mij niet uit waarheen ze gaan s'nachts kijk ik omhoog naar de volle maan. Die droomt dan zalig mee met mij echt wat ben ik nu wel blij.
Laat mijn dromen landen waar ze nodig zijn het maakt niet uit of ze groot of klein. Ik heb mijn dromen hier niet meer nodig in deze welvaart zijn ze overbodig.
Zij die het hardst klagen en jammeren hebben in hun stal nog offerlammeren. Laat mijn dromen water sproeien over droge velden die ze het laatste op teevee vermelden! Hilda 15/07/2006
Neem een klein potje en doe daar een dozijn verse tranendruppels in met een handvol verdriet en een korreltje pijn meer moet dat niet zijn ook een geutje woede maar dat geutje woede proef je niet.
Neem nu het potje in de hand en voeg er twee druppeltjes innerlijke strijd bij meng nu met een zachte hand alles goed door mekaar samen met een snuifje eenzaamheid op deze wijze doe ik het altijd.
Laat dit alles samen zo lang mogelijk stoven op een warmhartig vuurtje tot je uiteindelijk juist wat over hebt ietske om weer in het leven te geloven het moet echt niet zo veel zijn... Hilda 02/06/2001
Vraag mij niet naar mijn kindertijd want die ben ik reeds jaren vergeten. Vraag mij niet achter mijn jeugd want dit alles is uit mijn gedachten verdwenen. Vraag mij ook niet waarom heb het voor altijd uit mijn geheugen verdreven. Een lieve lach op een guitige kindersnoet zegt niet alles. Dikwijls verbergt het diepe wonden in alle stilte en eenzaamheid. Jaren kan het in je binnenste knagen tot je plots op een dag alles laat varen en die nare tijd van je afzet. Je wil niet dat er achter gezocht wordt Vraag mij niet naar mijn kindertijd want die ben ik reeds jaren vergeten. Vraag mij niet achter mijn jeugd want dit alles is uit mijn gedachten verdwenen. Vraag mij ook niet waarom ik heb het voor altijd uit mijn geheugen verdreven... Hilda26/04/2002
Bezorg mij maar pen en een papier dan doe je mij een groot plezier. Letters vloeien uit mijn pen en vertellen je! wie ik ben.
Lang hoef ik niet na te denken en schrijf zonder iemand anders te krenken. Woorden worden zinnen wat zou ik zonder pen en papier wel beginnen.
Als het alfabet niet bestond dan verzon ik ze zelf terstond. Zonder schrijven zou ik niet meer kunnen leven al was het maar om het leven wat meer aandacht te geven.
Mijn pen en papier en het toetsenbord tesaam is mijn schrijfwereld die ik beaam. en niemand kan mij beletten om dit alles in mijn gedichtenboekje te zetten Hilda 16/05/2006
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
