Moed houden,

eenvoudig voortgaan als je kunt.

De weg gaan zoals die

komt met zijn voor en tegen.

Je ogen die een

lamp zijn van je ziel,

die meer zeggen dan

je mond verwerken kan.

Doen wat voor de hand ligt,

antwoorden geven als

die er zijn, met een lach,

maar ernstig gemeend.

Praten me je allerliefsten,

of zwijgen als het

mysterie te groot is.

En intussen niet teveel

omzien,

want de weg van het leven gaat

soms dwars door je hart.

Moed houden, eenvoudig voortgaan

als je kunt.

En als je niet kunt,

wachten en uitrusten bij

wie je uw zorgen deelt,

of bij een maatje als

die er is,

zomaar een rustig gesprek,

eerlijk en vertrouwd.

En als er geen maatje 

in de nabijheid is,

toch even rustig wachten...

Dan maar alleen...

Wachten tot het weer

gaat, straks...

Een troostend woordje, gaat bij vele mensen heel moeilijk...