Je legt je handen samen
en glimlacht
en kijkt naar de lucht
en zoekt het licht.

Je sluit je ogen heel eventjes maar
van hier vlucht je naar daar
en van daar naar hier
en achter je ogen blijft het licht.

Om je heen
zijn er mensen met zoveel woorden
je hoort of ziet ze niet meer
want je kijkt uit
naar het leven waar je naar toe wil.

Want na die mislukte chemokuur
ben je het zo moe
je het zo moe
het zo moe
zo moe
moe
en sluit voor eeuwig je ogen toe...
Hilda 16/01/2002

  

16-01-2009 om 16:48 geschreven door kelly

16-01-2009 om 14:30 geschreven door Petra

heb je bericht in mijn gastenboek op chat gezien maar lag al tussen de lakens
Het leven is soms hard en niet voorspelbaar.
Bij de ene helpt chemo en bij de andere niet.
Het zal het lot zijn, maar toch erg als je iemand die je dierbaar is moet afgeven.
Wens jullie veel sterkte toe.
Dit is nu ook weer een moment om zelf eens stil te staan bij het leven.
wat voor sommige zo kort is en niet hebt kunnen doen wat je nog zo graag had willen doen.

30-01-2008 om 13:12 geschreven door zotte mus