Ik gaf steeds rozenkorrels aan mijn rozen
en water aan de treurwilg van mijn hart.
Van nacht heeft het weer gevroren  
somber staat mijn rozenbed er nu bij.

Waarom zouden de rozen bij mij sterven
ik loop voortdurend rond met pot en mest.
Wanneer het nodig is zou ik zelfs
nog verven maar eer het zover is
zijn ze reeds lang verdort.

Mijn treurwilg echter die zal altijd
blijven die oude droeve schrale grijze pruik.
Want in zijn schaduw moet ik nadenken
en verzen schrijven soms op mijn rug
maar meestal op mijn buik...
Hilda 15/11/1999
 

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

HalloHilda ,

Ik kom eens grasduinen in je leuke blog

Mooie tekst om bij stil te staan!

Groeten, Gisela

23-10-2008 om 21:05 geschreven door Gisela