Mijn levens... Bomen komen mekaar niet tegen,maar mensen wel.
29-03-2020
CORONA Virus
OP DIT OGENBLIK ZIJN WE AAN EEN PIJNLIJKE MISERIE BEGONNEN MET EEN NIEUW SOORT VIRUS WAAR NOG NIET TEVEEL DOKTERS EN VIROLOGEN IETS ZIJN VAN TE WETEN GEKOMEN. WE TRACHTEN ONS BEIDEN ZOVEEL MOGELIJK IN ONS APPARTEMENT BEZIG TE HOUDEN.WE DOEN AL WAT NODIG IS OM TE KUNNEN ZOLANG MOGELIJKT TE LEVEN,IK BEN INTUSSEN 87 GEWORDEN EN DENISE 81...DAT BEGINT ALLEMAAL EEN BEETJE BOVEN ONS PET TE EVOLUEREN,MEN KAN NIKS MEER OP ZIJN GEMAK DOEN EN LATEN, MEN MOET OP DE GEPASTE MOMENT KUNNEN PROBEREN BUITEN TE GAAN OM BOODSCHAPPEN TE DOEN,LIEFST NAAR DEN DELHAIZE DIE DICHTS BIJ IS,EN DAN NOG MET DEN AUTO. TE VOET IS AL REDELIJK VER VOOR MIJN OUDERDOM,EN IK WIL DENISE DAAR NIET ALLEEN NAAR TOE LATEN GAAN,HET IS BETER DAT WIJ SAMEN GAAN. WIJ ZIJN HIER DAN OOK ALLEEN IN HET GEBOUW OP ONS APPARTEMENT.WIJ HEBBEN VANDAAG EEN NIEUW SYSTEEM GEVONDEN OM NU IN KONTAKT TE KOMEN VIA WATSHEB DAT NU OOK TOEGANG GEEFT TOT ONS FAMILIE EN VRIENDEN DIE DIT OOK HEBBEN. ZO HEBBEN WIJ VANDAAG MET MIJN PETEKIND ELSJE EN CHRISTOF KUNNEN ZIEN EN PRATEN,OOK MET DE DOCHTER GRIETJE VAN DENISE IS OOK IN WHATSHEB.
Het is wederom een tijdje geleden van in April dit jaar. We zijn intussen al 12 Juni 2019,en we zijn dit jaar ook 25jaar getrouwd. Daarvoor had Denise iets voorzien. Ze had een uitstap of trip voorzien naar het noorden van Frankrijk in een hotelletje in GUINES,een 20 tal km voorbij Calais. Ik had mijn gps de dag ervoor goed ingesteld. We zijn dan vertrokken rond 10u in de voormiddag. Het was ongeveer een 150km ver,dus het was gemakkelijk te overbruggen in de voormiddag. Er was redelijk veel verkeer en ook met stilstaan bij de opstroppingen en de wegenwerken rond Calais. Daar aangekomen de begroeting was redelijk vriendelijk en de plaats was goed gelegen ,maar redelijk afgezonderd van een dorp of grote stad. Wij hadden gekozen voor het gelijkvloers,dus geen trappen en er was toch geen lift. s'Middags in het restaurant op het terras goed geeten,niet uitgebreid ,maar toch goed. Goede ruime kamer met douche en toilet afzonderlijk,en goed geslapen toch op de vreemde is altijd afwachten. De dag nadien zijn we in de nammidag op de aanpalende weide gaan rusten,Denise op een houten ligzetel,ik ook tenander,elk met de nodige lectuur bij de hand. Toen we wilden weggaan,wilde Denise opstaan van die houten ligzetel en is ze bij het rechtstaan door de zetel, die brak, gevallen op haar rug en tevens op haar achterhoofd,met alle gevolgen vandien.Hevige pijnen zowel in haar hoofd als in haar rug en benen. s'Avonds werd er niet teveel meer aan goed eten gedacht,en wilden we zo snel mogelijk terug de dag nadien. Na de afrekening zijn we huiswaarts in een rit vertrokken. Terug thuis rond 15.00u. Nog steeds veel pijnen,zeker in haar hoofd. Hebben de dag nadien dr.Kindt laten komen voor een algemeen onderzoek. Gelukkig is alles weer normaal verlopen met de nodige rust. En stelden we vast dat een rekening verkeerd was. dit is intussen opgelost en is ons het opgestuurd per post,er was een verschil van 40euros.
Het is toch weeral een tijdje geleden dat ik nog eens mijn blog kon openmaken.Het lijkt altijd een probleem om een gepast seniorennet pagina open te krijgen,het is niet meer gemakkelijk geworden.Nu,we trekken ons plan wel verder.Ik ben blij nog iets te kunnen schrijven van de laatste tijd.Sinds en 14tal dagen geleden zijn ze begonnen met de installatie van cabines. Vlak voor ons appt.staat de instelling al met een grote chalet en de zitplaatsen enz.. Onlangs zijn we naar het nieuwe kliniek geweest voor de bloedafname van Denise,we wachten nu voor de uitslag die wordt denkelijk doorgestuurd naar de huisdokter dr.Kindt.Deze morgend zijn we boodschappen gaan doen naar de Lidl,thuis gekomen heeft Denise dan de aardappelen en de vis(kabeljauw)en de saus gereed gemaakt.Het was wederom lekker. We zijn intussen al beiden 80tiggers gewworden,ikzelf 86 en denise 80,dat begint voor ons beiden door te wegen.We moeten er ons maar naar bewegen en leven.Ik persoonlijk voel meer pijn aan mijn onderste ledematen(kuitspieren),ook denkelijk een beetje mijn eigen fout,door teveel in de zetel te zitten,dagblad lezen enz.in plaats van eens meer buiten te gaan wandelen.Nu we passen er ons wel beiden aan.Tot een volgende maal.
Wij hadden een afspraak geplandd met de kinderen van mijn broer,om samen iets te gaan eten in een gekend restaurant in Lissewege,de GOEDEN DAG namelijk. Op het afgesproken tijdstipt waren Katy en Els goed op tijd om samen naar ginder te rijden met auto van Katy.Daar aangekomen wegens het omrijden door de staking in het gebied van Zeebrugge,waren we terplaatse daar rond 13.00u. het restaurant zal al redelijk vol met meestal oudere mensen voor de tijd van het seizoen. We hadden gekozen voor een Brunch menu. Als amuse bouse kregen we een fantastich bord met een soepje,een gemarineerde gamba,een pannetje met een cocquile in een kaassaus,en daarbij vroegen we ons voor eld zijn goesting een drankje.Katy was toen de chauffeur en vroeg een Gin-Tonic voor de veiligheid. Daarna werd er persoonlijk een keuze gemaakt voor de hoofdschotel. Ik vroeg een visschotel en Denise een vleesschotel,daarbij bestelden we een witte gekende wijn. Daarna volgde nog een aangepaste dessert naar willekeur,een ijsje met aangepast fruit,en tot slot een kofiie en wat gebak.Tijdens de maaltijd werd er door de eigenaar een aangepaste surprise voor mijn 86 jaran aan toegevoegd. Voor ons vieren was de dag volledig geslaagd te noemen. Terug thuis werden de beloningen uitgedeeld zowel van de kinderen als van ons. Iedereen was tevreden. Het vertrek was voorzien voor rond half vijf en zo verliep voor ons en zeer bekende verjaardsfeest.
Het is denk ik bijna een jaar geleden dat ik nog iets heb geschreven.Een grote fout van mij,enerzijds,en anders te gemakzuchtig geworden door de ouderdom.Natuurlijk met die ouderdom komen er automatisch keine perikkelen bij die men vroeger niet had en wilde krigen.Tot daar toe. Het is nu de gepaste mmoment om het nog wat bij te werken,nu dat mijn bovenkamer nog redelijk up to date is en ik op dat vlak geen problemen heb.Wat het fysieke betreft,voel ik dat ik verder achteeruit ga,ik krijg last van mijn benen,en dan zeker van mijn kuitspieren,doordat ik veel te weing beweging heb. Fout,en nog een Fout. Wakker worden rond 09.30u ,potje youghourt daarna een kom met de cornflakes met daarop een weing suiker en een lepeltje lijnzaadjes,en een wrme tas melk erover,en klaar is mijn ontbijt.s'Middags een weinge warme maaltijd en s'avonds rond half zes een paar boterhammen belegd met wat toespijs.Gans den dag in de zetel zitten met de voeten op de poef,en maar het dagblad lezen en een kruiswoordraadsel oplossen.Vanfaf 06.00u TV zien tot rond 10.00u en daarna naar bed,en wakker liggen tot rond 01.00u s'nachts.Natuurlijk,weet ik dat ik niet moe ben,en geen beweging meer heb,zodat ik minder beweeg.Met alle gevolgen vandien. Enfin bref... Vandaag verjaard en 86 geworden.Heb samen met Denise dan mijn peteking Els en nicht Katy uitgenodigd om naar Lissewege op restuarant te gaan Bij Den Goedendag. Het was een fantastisch goede menu,met alles erop en eraan en met een goede fles witte wijn.Voor beiden hadden wij een goede verassing. Zo gaat ook mijn verjaardag wederom voorbij. Op dat vlak moet men bedenken dat men nog gelukkig moet zijn dat men er nog is.Maar op die mommenten vergeet ik mijn broer niet,dan mis ik hem nog meer.
Vooraleer ik verder ga in het nieuwe jaar 2017,moet ik toch een beetje de schade inhalen van 2016 dat goed verlopen is. We zijn dan in Juni van daar dan in vertokken voor de laatste keer naar het zuiden op richting RAMATUELLE. Via Saint Désirat zijn we dan aangekomen in Ramatuelle eind Juni zoals gepland was om daar een weekje te verblijven.De laatste 2 dagen van ons verblijf mochten we ook ons Els met Christof en Sander daar verwachten. Dat was voor ons een zeer goed verblijf. Op de voorlaatste dag zijn we samen gaan eten in een restaurantje onder de bomen niet ver van ons verblijf. Het was er gezellig onder de bomen en met goed weder,ook Sander was mee. Het was een gezellige avond voor ons laatste verblijf. We zullen nog dikwijls weer denken aan de schone en goede mommenten die we er beleefd hebben,het zwemmen, de wandelingen naar en in St.TROPEZ,dit pakken ze ons al niet meer af.
Wederom is er een jaartje voorvij gevlogen met vallen en opstaan.Zoals men ons vroeger in de schooltijd leerde:De tijd gaat snel,gebruik hem wel. Het oude jaar is op oudejaarsavond normaal verlopen met ons tweetjes.Er was om 12u 's nachts weing volk op den dijk in vergelijking met andere jaren. Meschien had de crisis daar iets mee te maken en waren er minder toeristen en, het weder was niet al te best.
Op 24 januari was er gepland dat de beide kinderen van onze Staf zouden komen voor de Nieuwjaarswensen.Zij hadden een grote mand mee gebracht met verschillende fricandisen en een verassingsenvellopje voor ons.Er was een amuse-bouche met Champagne en daarna een visschoteltje,dan konijn met Saint Joseph wijnen en een ijsdessert en koffie. Daarna werd er gezellig gekeuveld over de kinderen Annelies,Frederik en Sander,over hun vooruitgang,hun plannen enz.. Ook over de verlofperiodes werd er nagekaart en besproken waar en wanneer.
Voor ons was het een gezellige en goede dag geweest,en voor herhalingen vatbaar.
Hier zijn we dan wederom,maar al in het nieuwe jaar 2016. Er is afspraak gemaakt met de kinderen van onze Staf dat ze bij ons komen de 24é januari,omdat dan het beste past volgens hun beide agendas. Wij haden alle nodige voorzorgen en cadeaus voorzien; cadeaus van La Maison du Monde uit Brugge voor beide meisjes en wijnen voor de mannen Wim en Christof. Zij hadden en grote Koffer met versnaperingen en toiletartikkelen en snoeps en drank erin voorzien en nog een verassingsbrief voor een etentje in de Waterlijn. Die gingen dan gebruiken voor mij 83j verjaardag den 13de februari.
Wij hadden als eten voorzien;een amus-bouches en soepje en Konijn op grootmoeders wijze met alles erop en erbij, een goede fles Cote-du-Rhone St Joseph en als dessertje een beetje ijstaart. Het werd nog een gezellige praten over vakanties en wat er nogal stond te gebeuren,en over de kinderen Annelies,Frederik en Sander.
Toen werd het de 13de Februari en werd er Gereserveerd zoals gepland in de Waterlijn op de Zeedijk hierbij ons.Denise had graag een Kreeftje en ik zou een Steak nemen en als voorgerecht een vispallet, met de nodige wijnen,en als dessert kaasschotel en kofie. Het werd voor ons nogiets dat me dded denken aan vervlogen tijden met onze Staf en Georgette op ons vele reisgeneugten,onze Staf kende er ook iets van. Dit zijn zo van dei dagen waar men niet tussen uitkan om even na te denken,met alle gevolgen en weeen vandien.
Het is nu halfweg september 2015,en wil nu toch eens iets terug schrijven,het is toch al een tijdje geleden sinds de laatste input van maart. Er zijn zo van die dagen gepasseerd dat er te dikwijls aan de voorbije periode is gedacht. In de maand mei bijv.de dagen dat er onze Staf en Georgette verjaarde,dan de kerst-en nieuwjaarsdagen zonder hen,de dagen van het overlijden en de rouwperioden. Het was allemaal een beetje teveel geworden op een korte tijdspanne. We moeten toch in de eerste plaats ook veel denken aan de kinderen Katy en Els,wat die toch al allemaal moeten verwerkt hebben op die tijd. Wij trachten toch zoveel naar hen ,meschien meer wij dan zij. In de maand juni de 26ste zijn wij dan vertrokken in verlof naar frankrijk tot ongeveer de 5de juli. Het is een van de slechtste verloven geweest die ik al naar frankrijk gepland heb.Iedere dag overnachten op een andere plaats,telkens 's anderendaags circa 400km rijden,terug overnachten en in Lourdes 2 nachten en terug op dezelfde wijze om terug te keren. Natuurlijk hadden wij dit als een belofte ons voor gehouden om onze Staf en Georgette te herdenken als eind van het verdriet van verlies. We zijn nu terug half september,het zomerverlof hier aan de kust is voorbij voor de vele toeristen,het hebben drukke dagen geweest voor velen hier. De dagen beginnen te korten,'s avonds vroeger donker,meer televie kijken en minder en minder bewegen. Dat laatste is voor mij de laatste tijd meer en meer verslechterd. Ik heb iedere dag rugpijn die niet meer weggaat,verplaats mij minder en minder,waardoor ik vaststel dat ik minder ver kan gaan om te wandelen. Het ontbreekt mij meer en meer aan de moed om dit te doorbreken.Ik konstateer dat ik verouder.
In het begin van 2015 zijn dan hier bij ons Katy en Wim en Els met Christof op Nieuwjaarwens geweest.Het was gezellig en er werd beslist het nogmaals te doen,want het zeetje lag hun wel.Van de kinderen kregen we dan onze nieuwjaar,en dat was niet mis en wel gekomen en met dank aanvaardt. Persoonlijk denk ik dat dit de wens was van mijn broer:"ge zult toch voor hem zorgen"...Hij zal dit ten gepaste tijde aan de kinderen gezegd hebben. Nu in begin van februari, na mijn verjaardag, is Katy hier geweest,op een woensdag, en was ze zo gelukkig dat wij nog wat vrij konden vertellen en herinneringen ophalen van haar papa en mama.Zij nodigde ons uit ,want zij had in het restaurant gereserveerd voor rond 13u .Het was er zeer lekker,voor ons was het weer een tijdje geleden met dit restaurant-gebeuren.Nadien hebben we nog wat rond gewandeld en trakteerde ze op de koop toe nog eens Denise met een paar schoenen in de winkel op de Ursellaan.Zij is toen rond 5u in de nammidag vertrokken,met de belofte in de maand maart terug te komen.
Er is wederom een ganse tijd of periode over gegaan om nog eens iets te plaatsen in den Blog.Maar er zijn van die dagen dat dit niet meer zo dringend moet.Ik neem nu meer de tijd om thuis na te denken ,hoe alles verder moet verlopen.Er zijn gedurende de laatste maanden van 2014,dan toch wat onprettige gebeurtenissen geweest.Zoals men weet is Georgette nog steeds in Het HOME TerEngelen gebleven tot er op zeker ogenblik moeilijkheden zich voor deden met haar gezondheid. Wij zijn wel in de zomermaanden wel een paar maal bij haar op visite geweest,ook soms samen met Katy,of soms met Els. Toen liep alles nog normaal.Maar na enige tijd is de moeilijkheid begonnen met de gezondheid,zodanig dat zij moest op genomen worden in de Kliniek,in dezelfde straat. Ook daar zijn wij dan een paar maal op bezoek geweest,ook eens met Katy bij,en toen lag zij op de intensieve afdeling.Toen kwam er een periode dat zij op zeker momment geen vast voedsel meer kon binnen krijgen,met moeite drinken. Dit zag er dan ook na tijd niet rooskleurig uit. Toen hebben de kinderen zich beraadpleegd bij den dokter,met alle uitslag van dien.Zij kregen daar geen genoegdoende uitleg,en kregen zelfs slecht nieuw te horen.Zij kreeg op het laatste zelfs morfine als pijnstiller,maar zulke dingen kan niet van langdurigen aard zijn.Uit eindelijk is Georgette overleden den 23ste september en de begravenis op 30 september ook in het Uitvaartcentrum Van Lent te Lokeren.De uitvaart plechtigheid was natuurlijk niet zo indrukwekkend als bij mijn broer Gustaaf,maar toch was er een massa volk tijdens den dienst.Natuurlijk was zij ook gekend door haar werk indertijd bij de firma Goeters,en ook via de verenigingen waar zij bij was.Op de braafplaats werd zij bij gezet bij onze Staf,daar waren zij opnieuw verenigd zoals zij het zich altijd voor gesteld hadden.Samen uit ,Samen thuis.Nadien hebben de kinderen een mooie foto laten maken om eveneens naast dat van haar man te plaatsen. De kinderen Katy en Els hebben er alles aan gedaan opdat het perfekt zou verlopen zoals het moest,en zijn daar ook 100% in geslaagd. Nadien zijn dan de beslommeringen gekomen van het huis,de inboedel, de notaris, de kliniek,het Home enz...Ik kan niet genoeg benadrukken welk een respekt ik heb voor die kinderen,zo zijn er niet teveel meer. Laat staan de mijne,die zelfs op de begravenis en op de rouwmaaltijd op enkele meters van mij af zaten,en nog niet eens een blik gunden.Dan moet men daar zijn conclusies uittrekken. Zo zie je maar hoe een gezinnetje met man en vrouw op 13 maand van elkaar weg zijn voorgoed.Zelfs hun kuisvrouw (Hilda) die er meer dan 25j gewerkt heeft,is ook in die periode overleden op 29 september. Zo zie je maar hoe snel het in het leven kan gaan en verkeren.............
Er is reeds een grote periode overheen gegaan sinds het overlijden van onze Staf. Op zekere mommenten heb ik het soms zeer moeilijk,dat is dan meestal de zondagen. Meer dan een jaar kwam hij het laatste jaar iedere zondag bij ons van in de voormiddag.Maar ook wanneer ik de kinderen Katy en Els soms aan de lijn heb,en dan wordt er natuurlijk dikwijls over gesproken.Papa deed dat zo of dat moest zo gedaan worden;enz. Katy is iemand die het uitwendig er moeilijk mee heeft,daarentegen Els kropt haar gevoelens meer op,maar ziet ook op die wijze af. Nu op 01 jan zijn wij vertrokken naar Frankrijk(Cergy-Pontoise) voor een begravenisplechtigheid van Mevr Mahieux Geneviève,dat plaats had 02 jan.Wij konden overnachten bij de dochter Chantal en Gérard. Wij zijn reeds verscheidene jaren met de familie Mahieux en Bourdin bevriend.Denise kent de families reeds van in het jaar 1958,ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling.Wij zijn dan nog een paar dagen daar gebleven en teruggekeerd de 4den. Sinds het overlijden en de begravenis hebben de kinderen wekelijks,toch tot driemaal toe, hun mama bezocht in het Home TerEngelen. Soms gaat het de ene dag beter dan de andere,maar aan totale beternis is er geen sprake meer van.Nu zijn er ook nog verschillende kwesties van het huis,de ziekenbond, de notaris, de bank, de controles van de leidingen zowel van gas of mazout. Er wordt nu de mogelijkheid gedaan om het huis te verkopen.Voor ons persoonlijk,en zeker voor mij,rest er niet veel familie meer in het Lokeren.Enkel Denise Lauwaert en André Verschraegen,als nicht. Katy woont in Melssele en Els te Waasmunster,dus er zijn niet teveel oude roots meer voor mij te vinden daar.
Op 23 september 2013 werd de begravenis gepland in het uitvaartcentrum Van Lent in Lokeren.Zoals verwacht was zagen wij een massa volk staan dat de begroeting nog moest komen betonen.De kist stond mooi opgebaard,en bezijden stond ik en de beide dochters Katy en Els en zijn kleinkinderen.Na de begroetingen dat ruim driekartuur in beslag genomen had,werd er overgegaan naar de zaal waar de mensen rustig konden mee luisteren naar de rouwplechtigheid.De speciale lijkrede werd gehouden door de heer Rudy Henderickxs,voormalig schooldirecteur,en zeer goede vriend van broer Staf. Daarna werd er overgegaan tot de rouwmaaltijd voor de uitgenodigen en dichtste familie.Goed gerangschikt en georganiseerd door de diensten van de heer Van Lent.Men wachte op het sein dat wij naar de begraafplaats konden vertrekken,dat toch zeer nabij was.Het waren beangstigde en zeer moeilijke mommenten toen er over gegaan werd met het plaatsen van de urne.Ik zag mijn broer dan werkelijk voor het laatst.Hoe kon je dit nog verwerken? Persoonlijk denk ik dat er nog een redelijk lange periode zal moeten voorbij zijn wil men er zonder tranen en verdriet aan denken.Dit zal zeker ook zo zijn voor de beide lieve dochters en kleinkinderen.Vergeten doet men dit toch nooit,het zal zijn beloop moeten hebben,en de tijd zijn werk laten doen.Wij zullen de mooie herinneringen en de tijden die wij samen mochten doorbrengen in kwade en gelukkige dagen koesteren en houden voor als er moeilijke perioden zijn.Broertje, houd een plaatsje vrij voor mij,als mijn tijd gekomen is....
Nadat de homonenkuur toegewezen was mocht onze Staf de 26ste juli naar huis,onder het mom dat hij kon aansterken,beter als hij thuis was.Maar dat verliep niet al te best,en hij kreeg regelmatig weer bloedingen,dit kon niet blijven duren en werd terug naar de kliniek gevoerd met Katy.Hij moest namelijk overgebracht worden van de urologie naar de oncologie,naar een ander verdiep.Hij zat toen op een veel kleinere kamer en met minder confort.Na een paar dagen vroeg hij wanneer hij naar huis mocht,daar kon men toch niets meer verbeteren.Hij kon dus evengoed thuis zijn om die hormonenkuur te volgen. Hij kon naar huis de 06 aug en ik bleef bij hem thuis.De dagen nadien verzorgde ik hem zoals voorgeschreven was door zijn dr en vriend Huybrechts.Maar op de 14de aug was er toch teveel aan bloedverlies via zijn penis, en werd er besloten dat hij terug moest naar St Lucas.Els voerde hem terug binnen,en ik vertrok eveneens naar huis.Het was alsof hij keek dat hij zijn huis nooit meer zou zien.In de kliniek werd de bloeding dichtgeschroeid,en moest hij terug enkele dagen blijven om te recuperen. Op 24 aug telefoneerde hij me dat hij naar huis mocht en dat zijn valies al klaar stond.Ik zei hem dat ik nog voor hem thuis zou zijn.Hij was zo gelukkig dat hij terug op zijn eigen grond was.We deden boodschappen tesamen naar de Carrefour,daarna naar den delhaize,bij een vriend Van de Putte,en vandaar naar huis.Ik blijf dag en nacht bij hem.Ik volgde de voorschriften uit die ik kreeg van den dokter.Urineverliescontrole,gewicht,temperaturen en zijn verschillende medicaties.Ik vertrok zoals gepland bij hem thuis de 10de sep,ik vertrok op zijn aanraden in verlof naar frankrijk,richting zuiden.Ik plande 2 tussenovernachtingen,een in Langres en de volgende in St Desirat.In de nammidag rond 14.25u krijg ik telefoon van Katy,dat de papa overleden is.Het is zoals een donderslag bij heldere hemel,ik kon het niet geloven.Wij beslisten zo snel mogelijk terug te keren.Mijn enige goede broer werd me nu ook af genomen.Een deel van mij stierf mee..........Wij hielden zoveel van hem.Allemaal!!geschreven joe 24 nov 2013
De miserie begon feitelijk een 11j geleden toen men vaststelde dat zijn PSA van de prostaat veel te hoog was. Hij kreeg toen om de drie maand een pikuur om de PSA op peil te houden.Maar na verloop van 11jaar stelde zijn huisdokter (Huybrechts)voor om eens zijn bloed te laten onderzoeken.De uitslag was niet goed,en de psa was te hoog.Men stelde voor in de kliniek in Lokeren te beginnen met de eerste chemokuur,dit werd zo'n 6 maal herhaald om de 3 weken.Hij was begonnen op 03 aug 2012 en stopte in Lokeren de 17de augustus.Toen op 11 jan 2013 was er een visite gepland in de urologie van het UZ St Lucas te Gent.De uroloog dr De Graeve stelde daar ook de chemokuur voor,wat dan ook op verschillende tijdstippen diende plaats te hebben.Op de 15de feb kreeg hij geen goede uitslag te horen.Er was vastgesteld dat er uitzaaingen waren in de lever,nieren en bot onderaan.Dit zou verdere slechte gevolgen hebben.Toen had hij steeds op perioden chemo tot 06 juni als laatste.De uitslag was dat de chemo niet aansloeg.,en er verder zou gekeken worden wat men nog kon doen.Er werd hem toen al bloed toegediend.Op 11juli werd hij opgenomen terug in St Lucas voor problemen met het plassen.Er werd besloten hem een hormonenkuur toe te dienen.(23juli)Op 26juli mocht hij terug naar huis.geschreven joe 20 nov 2013
Na een reeks zeer droevige en ellendige dagen door de verdere evolutie van broer Staf in de negatieve richting,wordt mijn broer uiteindelijk op genomen in de kliniek St Lucas in Gent. Daar stelt men vast door een scanner dat er verslechtering is met de prostaatkanker. De uroloog DeGraeve stelt vast dat er uitzaaingen zijn in de lever,de nieren en het bot. Mijn broer ondergaat er verschillende bewerkingen:krijgt daarbij ook nog eens af en toe bloed toegevoegd,doordat zijn bloedwaarden aan de lage kant zijn.Komt voor de eerste maal naar huis,om wat aan te sterken,maar uiteindelijk weten de behandelende docters meer.Na een bloeding wordt hij weer opgenomen om de bloeding dicht te schroeien. Na een paar dagen mag hij weer naar huis,om zogezegd aan te sterken.Ik blijf dan bij hem thuis.Ik heb dit ook de eerste maal gedaan in de maand augustus.Maar nu in september is het verergerd. Hij is zo zwak,vraagt mij om toch nog hem regelmatig trekbouillon te maken en karnemelkpap,zijn geliefde etentjes.Maar bij al de andere medicatie en versterkingsmiddelen,gaat hij zienderogen achteruit.'s Nachts waak ik bij hem ,zelfs soms op dezelfde slaapkamer van hem,om hem te helpen bij het minste mankement.
Iedere morgen komt de verpleegster hem wassen en verzorgen.Dagelijks heeft hij telefoon van zijn vriend dr Huybrechts,om de evolutie te volgen,qua gewicht,temperatuur en urinneverlies.
Ik vertrek op aanraden van hem op 12 sept naar mijn gepland
verlof,richting frankrijk.Mijn taak wordt overgenomen om beurten door de beide dochters,Katy en Els.En op vrijdag 13 september in de nammidag krijg ik telefoon van Katy: PAPA is OVERLEDEN......
Het is alsof voor mij de wereld vergaat,ik kan het met moeite geloven,maar niks is minder waar.Wij keren onmiddellijk terug richting Belgie. geschreven joe 21 sept 2013
We zijn reeds een paar dagen in de goede maand juni, dat wij volop in de zon zouden moeten kunnen zitten, hetzij thuis op het terras achteraan,of op een terrasje op den dijk.Maar niks daarvan. We zijn 18 juni en pas vandaag is het voor de eerste keer een oude zomerse dag met een temperatuur van boven de 25°. Daarnet op de tv zie ik al dat het voor morgen en de volgende dagen al terug naar 17° daalt.Triestig om in zulke periode eens iets te plannen voor een paar dagen op voorhand,dat lijkt allemaal uitgesloten nu.Het heeft dan toch te maken met de opwarming van de aarde.
Zondag jl is onze Staf en Georgette weer geweest.Alles is goed verlopen.In de loop van de voorbije week ,had hij wederom slechter nieuws ontvangen van de Uroloog via zijn huisdokter: dat zijn bloedwaarden weer afnamen en ook dat er plasproblemen bleven ,zoals zijn waterblaas die regelmatig zou moeten geledigd worden. Dat is natuurlijk een pijnlijk gedoe.De uroloog heeft het vorige donderdag voor zijn chemokuur gedaan.Ook daarna heeft hij een botscanner ondergaan,waar hij nu weer de uitslag van afwacht.Voor mijn broer zijn dat steeds vermoeiende en moeilijke dagen.Het is aan ons om die dagen erna hem er weer bovenop te zetten.Er zijn nog moeilijke tijden te verwachten,is het niet voor hem ,dan toch ook voor zijn vrouw Georgette.
geschreven joe 18 juni 2013
Het is nu toch wederom een tijdje geleden,sinds januari.Zoals de vorige keren komt mijn broer Gustaaf en Georgette nog iedere zondag naar ons toe aan de zee.Wij stellen ook vast dat de band nauwer tot elkaar toegetrokken wordt.Het zal ook wel iets te maken hebben met de ouderdom.Zoals zovelen van die ouderen denk men meer na over het leven en het verdere verloop.
Ook zijn er de kleinere en grotere ziekteverschijnsels die men meer en meer begint te ondervinden,en dan heeft men toch meer troost en gezelschap nodig.En van wie kan men die beter krijgen als van de naaste familie.Ook op die jaren geniet men al meer en meer van het leven,voor zover het nog allemaal kan.
Na verloop van tijd is de kwaal van onze Staf zijn prostaat wederom in die mate weer verergerd,dat hij opnieuw een chemokuur moet ondergaan,en dat in Gent,in de St Lukaskliniek.De eerste keren zijn de dochters om beurt meegereden,maar nu de laatste maal vorige donderdag,is hij aleen gereden.Hij voelt zich bij terugkomst wel moe en slapjes,en is aan rust toe.
maar hoe verwonderlijk het ook mag klinken,hij voelt zich zeer goed,sinds hij die Paardenmelk iedere dag inneemt.Bij het tersprake komen van ons verlof voor dit jaar,is het zelfs zover al gekomen dat wij samen zullen gaan als alles goed verloopt. Het is wel voor de periode in september, maar er zijn al zoveel plannen besproken,dat het niet rap genoeg september kan zijn.Natuurlijk alles hangt af ook van de verdere evolutie van de ziekte van zijn vrouw Georgette.Maar volgens ons zijn er perioden dat wij denken dat het zich wat stagneert,en het niet zo snel verder verergert.Intussen genieten wij samen van ons gezellig samenzijn op zondag,na het eten en den babbel,nog wat voetbal zien op de TV,en is hij weer goed gezind om terug naar huis in Lokeren te rijden.
geschreven joe 09 april 2013
Sinds mijn broer wederom in een betere gezondheid is,is het niet beter met zijn vrouw Georgette.Regelmatig komen zij nu de zondag bij ons van rond de middag,eten gezellig tesamen en in de late nammidag vertrekken zij terug naar Lokeren.Zo is zijn moeilijke dag toch al eens beter voorbij gegaan ,als anders de lange uren te moeten doorbrengen met de "zieke" vrouw.Wij zien haar iedere week achteruitgaan,stap voor stap.De mobiliteit is er niet meer.Een conversatie is niet meer mogelijk.Gelukkiglijk herkent ze ons nog goed,Denise kan er het best mee omgaan.Wij trachten hem zoveel mogelijk te verlichten.Gedurende de week zijn het al eens de kinderen,Katy en Els die dan inspringen voor het een en ander.Nu gaat zij reeds vier dagen in de week naar het Dagverblijfcentrum "De Robijn" in Zeveneken.Nadat ze 's morgens gewassen en ontbeten heeft,voert hij haar naar het centrum,en 's avonds rond halfzes gaat hij haar terug halen.De woensdag blijft ze bij hem thuis,maar dan komt Hilda ,de kuisvrouw,haar tevens gezelschap houden.
geschreven 04jan 2013 door Joe
Sedert mijn broer opgenomen geweest is in het Lokerse ziekenhuis met de problemen met de prostaat,is er al het een en ander geevolueerd.Er werd uiteindelijk beslist door de specialist dat er een catheter moest geplaatst worden in de linkerkant van mijn broer zijn borstkas.Met een kleine verdoving was dit snel opgelost zei hij mij.Maar uit eindelijk moest ook de doorgang van de plasbuis verwijd worden,en dat werd dus chirurgisch gedaan onder verdoving.Na een dag recuperatie kon hij terug goed plassen,en was er veel opgelost.Nu moest hij wel een chemokuur volgen een zestal keer om de maand ongeveer,binnenkomen in de kliniek de 's morgens en rond de middag was dan die sessie gedaan.De eerste malen was hij wel onwel en begon hij ook met het haarverlies.Hij loste dat naderhand goed op en liet zich een "brosse" snijden,lijk in onze jongenstijd.Daarna is ook zijn PSA-waarden beginnen dalen,zijn top bij de aanvang was bijna 15,wat uiteraard teveel is,normaal mogen wij ongeveer volgens onze ouderdom rond de 3 of 4 draaien.Wij wachten nu tot zijn 6de chemokuur gedaan is om uiteindelijk de afloop te kunnen bekijken.In tussentijd was hij ook al 10kg afgevallen,mede door het onregelmatige leven,de stresstoestand van de ziekte en het slechtere evolueren van zijn vrouw,en zeker door het herhaaldelijk nachtelijk moeten opstaan,dat hij geen voldoende nachtrust had.Maar om veel te verbeteren moesten er wel oplossingen voor gevonden worden.En dan moet ik toch een grote pluim toeschrijven aan de beide dochters,zowel Katy als Els hebben voor de meest dringende noodzakelijkheden alles gedaan wat ze konden om hun papa en de mama uit hun benaarde possitie te helpen.Meer daarover een volgende maal.
geschreven joe 19 sept 2012
