Mijn levens... Bomen komen mekaar niet tegen,maar mensen wel.
14-03-2017
Het jaar 2017 ingegaan
Vooraleer ik verder ga in het nieuwe jaar 2017,moet ik toch een beetje de schade inhalen van 2016 dat goed verlopen is. We zijn dan in Juni van daar dan in vertokken voor de laatste keer naar het zuiden op richting RAMATUELLE. Via Saint Désirat zijn we dan aangekomen in Ramatuelle eind Juni zoals gepland was om daar een weekje te verblijven.De laatste 2 dagen van ons verblijf mochten we ook ons Els met Christof en Sander daar verwachten. Dat was voor ons een zeer goed verblijf. Op de voorlaatste dag zijn we samen gaan eten in een restaurantje onder de bomen niet ver van ons verblijf. Het was er gezellig onder de bomen en met goed weder,ook Sander was mee. Het was een gezellige avond voor ons laatste verblijf. We zullen nog dikwijls weer denken aan de schone en goede mommenten die we er beleefd hebben,het zwemmen, de wandelingen naar en in St.TROPEZ,dit pakken ze ons al niet meer af.
Wederom is er een jaartje voorvij gevlogen met vallen en opstaan.Zoals men ons vroeger in de schooltijd leerde:De tijd gaat snel,gebruik hem wel. Het oude jaar is op oudejaarsavond normaal verlopen met ons tweetjes.Er was om 12u 's nachts weing volk op den dijk in vergelijking met andere jaren. Meschien had de crisis daar iets mee te maken en waren er minder toeristen en, het weder was niet al te best.
Op 24 januari was er gepland dat de beide kinderen van onze Staf zouden komen voor de Nieuwjaarswensen.Zij hadden een grote mand mee gebracht met verschillende fricandisen en een verassingsenvellopje voor ons.Er was een amuse-bouche met Champagne en daarna een visschoteltje,dan konijn met Saint Joseph wijnen en een ijsdessert en koffie. Daarna werd er gezellig gekeuveld over de kinderen Annelies,Frederik en Sander,over hun vooruitgang,hun plannen enz.. Ook over de verlofperiodes werd er nagekaart en besproken waar en wanneer.
Voor ons was het een gezellige en goede dag geweest,en voor herhalingen vatbaar.
Hier zijn we dan wederom,maar al in het nieuwe jaar 2016. Er is afspraak gemaakt met de kinderen van onze Staf dat ze bij ons komen de 24é januari,omdat dan het beste past volgens hun beide agendas. Wij haden alle nodige voorzorgen en cadeaus voorzien; cadeaus van La Maison du Monde uit Brugge voor beide meisjes en wijnen voor de mannen Wim en Christof. Zij hadden en grote Koffer met versnaperingen en toiletartikkelen en snoeps en drank erin voorzien en nog een verassingsbrief voor een etentje in de Waterlijn. Die gingen dan gebruiken voor mij 83j verjaardag den 13de februari.
Wij hadden als eten voorzien;een amus-bouches en soepje en Konijn op grootmoeders wijze met alles erop en erbij, een goede fles Cote-du-Rhone St Joseph en als dessertje een beetje ijstaart. Het werd nog een gezellige praten over vakanties en wat er nogal stond te gebeuren,en over de kinderen Annelies,Frederik en Sander.
Toen werd het de 13de Februari en werd er Gereserveerd zoals gepland in de Waterlijn op de Zeedijk hierbij ons.Denise had graag een Kreeftje en ik zou een Steak nemen en als voorgerecht een vispallet, met de nodige wijnen,en als dessert kaasschotel en kofie. Het werd voor ons nogiets dat me dded denken aan vervlogen tijden met onze Staf en Georgette op ons vele reisgeneugten,onze Staf kende er ook iets van. Dit zijn zo van dei dagen waar men niet tussen uitkan om even na te denken,met alle gevolgen en weeen vandien.
Het is nu halfweg september 2015,en wil nu toch eens iets terug schrijven,het is toch al een tijdje geleden sinds de laatste input van maart. Er zijn zo van die dagen gepasseerd dat er te dikwijls aan de voorbije periode is gedacht. In de maand mei bijv.de dagen dat er onze Staf en Georgette verjaarde,dan de kerst-en nieuwjaarsdagen zonder hen,de dagen van het overlijden en de rouwperioden. Het was allemaal een beetje teveel geworden op een korte tijdspanne. We moeten toch in de eerste plaats ook veel denken aan de kinderen Katy en Els,wat die toch al allemaal moeten verwerkt hebben op die tijd. Wij trachten toch zoveel naar hen ,meschien meer wij dan zij. In de maand juni de 26ste zijn wij dan vertrokken in verlof naar frankrijk tot ongeveer de 5de juli. Het is een van de slechtste verloven geweest die ik al naar frankrijk gepland heb.Iedere dag overnachten op een andere plaats,telkens 's anderendaags circa 400km rijden,terug overnachten en in Lourdes 2 nachten en terug op dezelfde wijze om terug te keren. Natuurlijk hadden wij dit als een belofte ons voor gehouden om onze Staf en Georgette te herdenken als eind van het verdriet van verlies. We zijn nu terug half september,het zomerverlof hier aan de kust is voorbij voor de vele toeristen,het hebben drukke dagen geweest voor velen hier. De dagen beginnen te korten,'s avonds vroeger donker,meer televie kijken en minder en minder bewegen. Dat laatste is voor mij de laatste tijd meer en meer verslechterd. Ik heb iedere dag rugpijn die niet meer weggaat,verplaats mij minder en minder,waardoor ik vaststel dat ik minder ver kan gaan om te wandelen. Het ontbreekt mij meer en meer aan de moed om dit te doorbreken.Ik konstateer dat ik verouder.
In het begin van 2015 zijn dan hier bij ons Katy en Wim en Els met Christof op Nieuwjaarwens geweest.Het was gezellig en er werd beslist het nogmaals te doen,want het zeetje lag hun wel.Van de kinderen kregen we dan onze nieuwjaar,en dat was niet mis en wel gekomen en met dank aanvaardt. Persoonlijk denk ik dat dit de wens was van mijn broer:"ge zult toch voor hem zorgen"...Hij zal dit ten gepaste tijde aan de kinderen gezegd hebben. Nu in begin van februari, na mijn verjaardag, is Katy hier geweest,op een woensdag, en was ze zo gelukkig dat wij nog wat vrij konden vertellen en herinneringen ophalen van haar papa en mama.Zij nodigde ons uit ,want zij had in het restaurant gereserveerd voor rond 13u .Het was er zeer lekker,voor ons was het weer een tijdje geleden met dit restaurant-gebeuren.Nadien hebben we nog wat rond gewandeld en trakteerde ze op de koop toe nog eens Denise met een paar schoenen in de winkel op de Ursellaan.Zij is toen rond 5u in de nammidag vertrokken,met de belofte in de maand maart terug te komen.
Er is wederom een ganse tijd of periode over gegaan om nog eens iets te plaatsen in den Blog.Maar er zijn van die dagen dat dit niet meer zo dringend moet.Ik neem nu meer de tijd om thuis na te denken ,hoe alles verder moet verlopen.Er zijn gedurende de laatste maanden van 2014,dan toch wat onprettige gebeurtenissen geweest.Zoals men weet is Georgette nog steeds in Het HOME TerEngelen gebleven tot er op zeker ogenblik moeilijkheden zich voor deden met haar gezondheid. Wij zijn wel in de zomermaanden wel een paar maal bij haar op visite geweest,ook soms samen met Katy,of soms met Els. Toen liep alles nog normaal.Maar na enige tijd is de moeilijkheid begonnen met de gezondheid,zodanig dat zij moest op genomen worden in de Kliniek,in dezelfde straat. Ook daar zijn wij dan een paar maal op bezoek geweest,ook eens met Katy bij,en toen lag zij op de intensieve afdeling.Toen kwam er een periode dat zij op zeker momment geen vast voedsel meer kon binnen krijgen,met moeite drinken. Dit zag er dan ook na tijd niet rooskleurig uit. Toen hebben de kinderen zich beraadpleegd bij den dokter,met alle uitslag van dien.Zij kregen daar geen genoegdoende uitleg,en kregen zelfs slecht nieuw te horen.Zij kreeg op het laatste zelfs morfine als pijnstiller,maar zulke dingen kan niet van langdurigen aard zijn.Uit eindelijk is Georgette overleden den 23ste september en de begravenis op 30 september ook in het Uitvaartcentrum Van Lent te Lokeren.De uitvaart plechtigheid was natuurlijk niet zo indrukwekkend als bij mijn broer Gustaaf,maar toch was er een massa volk tijdens den dienst.Natuurlijk was zij ook gekend door haar werk indertijd bij de firma Goeters,en ook via de verenigingen waar zij bij was.Op de braafplaats werd zij bij gezet bij onze Staf,daar waren zij opnieuw verenigd zoals zij het zich altijd voor gesteld hadden.Samen uit ,Samen thuis.Nadien hebben de kinderen een mooie foto laten maken om eveneens naast dat van haar man te plaatsen. De kinderen Katy en Els hebben er alles aan gedaan opdat het perfekt zou verlopen zoals het moest,en zijn daar ook 100% in geslaagd. Nadien zijn dan de beslommeringen gekomen van het huis,de inboedel, de notaris, de kliniek,het Home enz...Ik kan niet genoeg benadrukken welk een respekt ik heb voor die kinderen,zo zijn er niet teveel meer. Laat staan de mijne,die zelfs op de begravenis en op de rouwmaaltijd op enkele meters van mij af zaten,en nog niet eens een blik gunden.Dan moet men daar zijn conclusies uittrekken. Zo zie je maar hoe een gezinnetje met man en vrouw op 13 maand van elkaar weg zijn voorgoed.Zelfs hun kuisvrouw (Hilda) die er meer dan 25j gewerkt heeft,is ook in die periode overleden op 29 september. Zo zie je maar hoe snel het in het leven kan gaan en verkeren.............
Er is reeds een grote periode overheen gegaan sinds het overlijden van onze Staf. Op zekere mommenten heb ik het soms zeer moeilijk,dat is dan meestal de zondagen. Meer dan een jaar kwam hij het laatste jaar iedere zondag bij ons van in de voormiddag.Maar ook wanneer ik de kinderen Katy en Els soms aan de lijn heb,en dan wordt er natuurlijk dikwijls over gesproken.Papa deed dat zo of dat moest zo gedaan worden;enz. Katy is iemand die het uitwendig er moeilijk mee heeft,daarentegen Els kropt haar gevoelens meer op,maar ziet ook op die wijze af. Nu op 01 jan zijn wij vertrokken naar Frankrijk(Cergy-Pontoise) voor een begravenisplechtigheid van Mevr Mahieux Geneviève,dat plaats had 02 jan.Wij konden overnachten bij de dochter Chantal en Gérard. Wij zijn reeds verscheidene jaren met de familie Mahieux en Bourdin bevriend.Denise kent de families reeds van in het jaar 1958,ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling.Wij zijn dan nog een paar dagen daar gebleven en teruggekeerd de 4den. Sinds het overlijden en de begravenis hebben de kinderen wekelijks,toch tot driemaal toe, hun mama bezocht in het Home TerEngelen. Soms gaat het de ene dag beter dan de andere,maar aan totale beternis is er geen sprake meer van.Nu zijn er ook nog verschillende kwesties van het huis,de ziekenbond, de notaris, de bank, de controles van de leidingen zowel van gas of mazout. Er wordt nu de mogelijkheid gedaan om het huis te verkopen.Voor ons persoonlijk,en zeker voor mij,rest er niet veel familie meer in het Lokeren.Enkel Denise Lauwaert en André Verschraegen,als nicht. Katy woont in Melssele en Els te Waasmunster,dus er zijn niet teveel oude roots meer voor mij te vinden daar.
Op 23 september 2013 werd de begravenis gepland in het uitvaartcentrum Van Lent in Lokeren.Zoals verwacht was zagen wij een massa volk staan dat de begroeting nog moest komen betonen.De kist stond mooi opgebaard,en bezijden stond ik en de beide dochters Katy en Els en zijn kleinkinderen.Na de begroetingen dat ruim driekartuur in beslag genomen had,werd er overgegaan naar de zaal waar de mensen rustig konden mee luisteren naar de rouwplechtigheid.De speciale lijkrede werd gehouden door de heer Rudy Henderickxs,voormalig schooldirecteur,en zeer goede vriend van broer Staf. Daarna werd er overgegaan tot de rouwmaaltijd voor de uitgenodigen en dichtste familie.Goed gerangschikt en georganiseerd door de diensten van de heer Van Lent.Men wachte op het sein dat wij naar de begraafplaats konden vertrekken,dat toch zeer nabij was.Het waren beangstigde en zeer moeilijke mommenten toen er over gegaan werd met het plaatsen van de urne.Ik zag mijn broer dan werkelijk voor het laatst.Hoe kon je dit nog verwerken? Persoonlijk denk ik dat er nog een redelijk lange periode zal moeten voorbij zijn wil men er zonder tranen en verdriet aan denken.Dit zal zeker ook zo zijn voor de beide lieve dochters en kleinkinderen.Vergeten doet men dit toch nooit,het zal zijn beloop moeten hebben,en de tijd zijn werk laten doen.Wij zullen de mooie herinneringen en de tijden die wij samen mochten doorbrengen in kwade en gelukkige dagen koesteren en houden voor als er moeilijke perioden zijn.Broertje, houd een plaatsje vrij voor mij,als mijn tijd gekomen is....
Nadat de homonenkuur toegewezen was mocht onze Staf de 26ste juli naar huis,onder het mom dat hij kon aansterken,beter als hij thuis was.Maar dat verliep niet al te best,en hij kreeg regelmatig weer bloedingen,dit kon niet blijven duren en werd terug naar de kliniek gevoerd met Katy.Hij moest namelijk overgebracht worden van de urologie naar de oncologie,naar een ander verdiep.Hij zat toen op een veel kleinere kamer en met minder confort.Na een paar dagen vroeg hij wanneer hij naar huis mocht,daar kon men toch niets meer verbeteren.Hij kon dus evengoed thuis zijn om die hormonenkuur te volgen. Hij kon naar huis de 06 aug en ik bleef bij hem thuis.De dagen nadien verzorgde ik hem zoals voorgeschreven was door zijn dr en vriend Huybrechts.Maar op de 14de aug was er toch teveel aan bloedverlies via zijn penis, en werd er besloten dat hij terug moest naar St Lucas.Els voerde hem terug binnen,en ik vertrok eveneens naar huis.Het was alsof hij keek dat hij zijn huis nooit meer zou zien.In de kliniek werd de bloeding dichtgeschroeid,en moest hij terug enkele dagen blijven om te recuperen. Op 24 aug telefoneerde hij me dat hij naar huis mocht en dat zijn valies al klaar stond.Ik zei hem dat ik nog voor hem thuis zou zijn.Hij was zo gelukkig dat hij terug op zijn eigen grond was.We deden boodschappen tesamen naar de Carrefour,daarna naar den delhaize,bij een vriend Van de Putte,en vandaar naar huis.Ik blijf dag en nacht bij hem.Ik volgde de voorschriften uit die ik kreeg van den dokter.Urineverliescontrole,gewicht,temperaturen en zijn verschillende medicaties.Ik vertrok zoals gepland bij hem thuis de 10de sep,ik vertrok op zijn aanraden in verlof naar frankrijk,richting zuiden.Ik plande 2 tussenovernachtingen,een in Langres en de volgende in St Desirat.In de nammidag rond 14.25u krijg ik telefoon van Katy,dat de papa overleden is.Het is zoals een donderslag bij heldere hemel,ik kon het niet geloven.Wij beslisten zo snel mogelijk terug te keren.Mijn enige goede broer werd me nu ook af genomen.Een deel van mij stierf mee..........Wij hielden zoveel van hem.Allemaal!!geschreven joe 24 nov 2013
De miserie begon feitelijk een 11j geleden toen men vaststelde dat zijn PSA van de prostaat veel te hoog was. Hij kreeg toen om de drie maand een pikuur om de PSA op peil te houden.Maar na verloop van 11jaar stelde zijn huisdokter (Huybrechts)voor om eens zijn bloed te laten onderzoeken.De uitslag was niet goed,en de psa was te hoog.Men stelde voor in de kliniek in Lokeren te beginnen met de eerste chemokuur,dit werd zo'n 6 maal herhaald om de 3 weken.Hij was begonnen op 03 aug 2012 en stopte in Lokeren de 17de augustus.Toen op 11 jan 2013 was er een visite gepland in de urologie van het UZ St Lucas te Gent.De uroloog dr De Graeve stelde daar ook de chemokuur voor,wat dan ook op verschillende tijdstippen diende plaats te hebben.Op de 15de feb kreeg hij geen goede uitslag te horen.Er was vastgesteld dat er uitzaaingen waren in de lever,nieren en bot onderaan.Dit zou verdere slechte gevolgen hebben.Toen had hij steeds op perioden chemo tot 06 juni als laatste.De uitslag was dat de chemo niet aansloeg.,en er verder zou gekeken worden wat men nog kon doen.Er werd hem toen al bloed toegediend.Op 11juli werd hij opgenomen terug in St Lucas voor problemen met het plassen.Er werd besloten hem een hormonenkuur toe te dienen.(23juli)Op 26juli mocht hij terug naar huis.geschreven joe 20 nov 2013
Na een reeks zeer droevige en ellendige dagen door de verdere evolutie van broer Staf in de negatieve richting,wordt mijn broer uiteindelijk op genomen in de kliniek St Lucas in Gent. Daar stelt men vast door een scanner dat er verslechtering is met de prostaatkanker. De uroloog DeGraeve stelt vast dat er uitzaaingen zijn in de lever,de nieren en het bot. Mijn broer ondergaat er verschillende bewerkingen:krijgt daarbij ook nog eens af en toe bloed toegevoegd,doordat zijn bloedwaarden aan de lage kant zijn.Komt voor de eerste maal naar huis,om wat aan te sterken,maar uiteindelijk weten de behandelende docters meer.Na een bloeding wordt hij weer opgenomen om de bloeding dicht te schroeien. Na een paar dagen mag hij weer naar huis,om zogezegd aan te sterken.Ik blijf dan bij hem thuis.Ik heb dit ook de eerste maal gedaan in de maand augustus.Maar nu in september is het verergerd. Hij is zo zwak,vraagt mij om toch nog hem regelmatig trekbouillon te maken en karnemelkpap,zijn geliefde etentjes.Maar bij al de andere medicatie en versterkingsmiddelen,gaat hij zienderogen achteruit.'s Nachts waak ik bij hem ,zelfs soms op dezelfde slaapkamer van hem,om hem te helpen bij het minste mankement.
Iedere morgen komt de verpleegster hem wassen en verzorgen.Dagelijks heeft hij telefoon van zijn vriend dr Huybrechts,om de evolutie te volgen,qua gewicht,temperatuur en urinneverlies.
Ik vertrek op aanraden van hem op 12 sept naar mijn gepland
verlof,richting frankrijk.Mijn taak wordt overgenomen om beurten door de beide dochters,Katy en Els.En op vrijdag 13 september in de nammidag krijg ik telefoon van Katy: PAPA is OVERLEDEN......
Het is alsof voor mij de wereld vergaat,ik kan het met moeite geloven,maar niks is minder waar.Wij keren onmiddellijk terug richting Belgie. geschreven joe 21 sept 2013
We zijn reeds een paar dagen in de goede maand juni, dat wij volop in de zon zouden moeten kunnen zitten, hetzij thuis op het terras achteraan,of op een terrasje op den dijk.Maar niks daarvan. We zijn 18 juni en pas vandaag is het voor de eerste keer een oude zomerse dag met een temperatuur van boven de 25°. Daarnet op de tv zie ik al dat het voor morgen en de volgende dagen al terug naar 17° daalt.Triestig om in zulke periode eens iets te plannen voor een paar dagen op voorhand,dat lijkt allemaal uitgesloten nu.Het heeft dan toch te maken met de opwarming van de aarde.
Zondag jl is onze Staf en Georgette weer geweest.Alles is goed verlopen.In de loop van de voorbije week ,had hij wederom slechter nieuws ontvangen van de Uroloog via zijn huisdokter: dat zijn bloedwaarden weer afnamen en ook dat er plasproblemen bleven ,zoals zijn waterblaas die regelmatig zou moeten geledigd worden. Dat is natuurlijk een pijnlijk gedoe.De uroloog heeft het vorige donderdag voor zijn chemokuur gedaan.Ook daarna heeft hij een botscanner ondergaan,waar hij nu weer de uitslag van afwacht.Voor mijn broer zijn dat steeds vermoeiende en moeilijke dagen.Het is aan ons om die dagen erna hem er weer bovenop te zetten.Er zijn nog moeilijke tijden te verwachten,is het niet voor hem ,dan toch ook voor zijn vrouw Georgette.
geschreven joe 18 juni 2013
Het is nu toch wederom een tijdje geleden,sinds januari.Zoals de vorige keren komt mijn broer Gustaaf en Georgette nog iedere zondag naar ons toe aan de zee.Wij stellen ook vast dat de band nauwer tot elkaar toegetrokken wordt.Het zal ook wel iets te maken hebben met de ouderdom.Zoals zovelen van die ouderen denk men meer na over het leven en het verdere verloop.
Ook zijn er de kleinere en grotere ziekteverschijnsels die men meer en meer begint te ondervinden,en dan heeft men toch meer troost en gezelschap nodig.En van wie kan men die beter krijgen als van de naaste familie.Ook op die jaren geniet men al meer en meer van het leven,voor zover het nog allemaal kan.
Na verloop van tijd is de kwaal van onze Staf zijn prostaat wederom in die mate weer verergerd,dat hij opnieuw een chemokuur moet ondergaan,en dat in Gent,in de St Lukaskliniek.De eerste keren zijn de dochters om beurt meegereden,maar nu de laatste maal vorige donderdag,is hij aleen gereden.Hij voelt zich bij terugkomst wel moe en slapjes,en is aan rust toe.
maar hoe verwonderlijk het ook mag klinken,hij voelt zich zeer goed,sinds hij die Paardenmelk iedere dag inneemt.Bij het tersprake komen van ons verlof voor dit jaar,is het zelfs zover al gekomen dat wij samen zullen gaan als alles goed verloopt. Het is wel voor de periode in september, maar er zijn al zoveel plannen besproken,dat het niet rap genoeg september kan zijn.Natuurlijk alles hangt af ook van de verdere evolutie van de ziekte van zijn vrouw Georgette.Maar volgens ons zijn er perioden dat wij denken dat het zich wat stagneert,en het niet zo snel verder verergert.Intussen genieten wij samen van ons gezellig samenzijn op zondag,na het eten en den babbel,nog wat voetbal zien op de TV,en is hij weer goed gezind om terug naar huis in Lokeren te rijden.
geschreven joe 09 april 2013
Sinds mijn broer wederom in een betere gezondheid is,is het niet beter met zijn vrouw Georgette.Regelmatig komen zij nu de zondag bij ons van rond de middag,eten gezellig tesamen en in de late nammidag vertrekken zij terug naar Lokeren.Zo is zijn moeilijke dag toch al eens beter voorbij gegaan ,als anders de lange uren te moeten doorbrengen met de "zieke" vrouw.Wij zien haar iedere week achteruitgaan,stap voor stap.De mobiliteit is er niet meer.Een conversatie is niet meer mogelijk.Gelukkiglijk herkent ze ons nog goed,Denise kan er het best mee omgaan.Wij trachten hem zoveel mogelijk te verlichten.Gedurende de week zijn het al eens de kinderen,Katy en Els die dan inspringen voor het een en ander.Nu gaat zij reeds vier dagen in de week naar het Dagverblijfcentrum "De Robijn" in Zeveneken.Nadat ze 's morgens gewassen en ontbeten heeft,voert hij haar naar het centrum,en 's avonds rond halfzes gaat hij haar terug halen.De woensdag blijft ze bij hem thuis,maar dan komt Hilda ,de kuisvrouw,haar tevens gezelschap houden.
geschreven 04jan 2013 door Joe
Sedert mijn broer opgenomen geweest is in het Lokerse ziekenhuis met de problemen met de prostaat,is er al het een en ander geevolueerd.Er werd uiteindelijk beslist door de specialist dat er een catheter moest geplaatst worden in de linkerkant van mijn broer zijn borstkas.Met een kleine verdoving was dit snel opgelost zei hij mij.Maar uit eindelijk moest ook de doorgang van de plasbuis verwijd worden,en dat werd dus chirurgisch gedaan onder verdoving.Na een dag recuperatie kon hij terug goed plassen,en was er veel opgelost.Nu moest hij wel een chemokuur volgen een zestal keer om de maand ongeveer,binnenkomen in de kliniek de 's morgens en rond de middag was dan die sessie gedaan.De eerste malen was hij wel onwel en begon hij ook met het haarverlies.Hij loste dat naderhand goed op en liet zich een "brosse" snijden,lijk in onze jongenstijd.Daarna is ook zijn PSA-waarden beginnen dalen,zijn top bij de aanvang was bijna 15,wat uiteraard teveel is,normaal mogen wij ongeveer volgens onze ouderdom rond de 3 of 4 draaien.Wij wachten nu tot zijn 6de chemokuur gedaan is om uiteindelijk de afloop te kunnen bekijken.In tussentijd was hij ook al 10kg afgevallen,mede door het onregelmatige leven,de stresstoestand van de ziekte en het slechtere evolueren van zijn vrouw,en zeker door het herhaaldelijk nachtelijk moeten opstaan,dat hij geen voldoende nachtrust had.Maar om veel te verbeteren moesten er wel oplossingen voor gevonden worden.En dan moet ik toch een grote pluim toeschrijven aan de beide dochters,zowel Katy als Els hebben voor de meest dringende noodzakelijkheden alles gedaan wat ze konden om hun papa en de mama uit hun benaarde possitie te helpen.Meer daarover een volgende maal.
geschreven joe 19 sept 2012
Het is weeral een tijdje geleden om een nieuwsje te schrijven.De dagen vliegen voorbij,niettegenstaande er niiks te doen is.Er is nu wel een spijtige zaak die aan het evolueren is in de slechte zin van het woord.Mijn broer Staf zijn vrouw,Georgette,begint de verschijnselen te krijgen van de gekende ziekte en kwaal van Alzheimer.Een zeer slechte nieuwstijding.Ze is nu in een periode gekomen dat ze geen zinnige konversatie nog kan aangaan. Mijn broer moet alles al doen,haar aankleden,eten maken,de was,enz..nog al zulke zaken,die normaal de vrouw doet.Gelukkiglijk heeft hij een goede kuisvrouw,die al verscheidene jaren aan huis komt.Maar toch zien wij hem en haar achteruit gaan op fysieke vlak.Gelukkiglijk is mijn broer op verstandelijk vlak heel klever.Zij hebben ook veel hulp van de beide dochters Katy en Els,beiden hebben een fantastisch goede job,dat hen toelaat de mama en papa bij te staan waar het nodig is.Maar wij zien toch veranderingen telkens wanneer wij hen bezoeken of zij bij ons komen.
geschreven joe 30 juni 2012 17.00u
Na de verlofperiode werd het weer uitkijken naar het gewone doen in het dagelijks verloop.Oktober en november verliepen vrij rustig,in afwachting van de Kerst-en Nieuwjaarsperiode.Er werd afgesproken met mijn broer dat hij zou komen op Kerstdag.Dat paste hem beter omdat hij het niet meer zag zitten van te blijven slapen op Kerstavond.
Hij wachtte alles af wegens de gezondheidstoestand van zijn vrouw.Voor het ogenblik was alles vrij stabiel .Wij brachten samen een gezellige dag door met goed eten en een goede babbel,en rond 5u in de nammidag vertrokken ze dan naar Lokeren.
De volgende week was het dan Nieuwjaarsavond die wij met ons tweetjes gezellig doorbrachten.Genoeg proevertjes en drankjes en daarna goed eten.Op de zeedijk om klokslag Middernacht geweldig vuurwerk zoals we hier nog nooit zagen,duurde tot rond 02.30u. De schepen in de Zeebrugse haven loeiden oorverdovend. Het was een mooie avond geweest,en hoopten er nog verscheidene te mogen meemaken.
10-03-2012
Toen de tijd aangebroken was van het vertrekken,de 30ste September hadden we samen besloten van elk zijn gang te gaan,kwestie van het terugkeren.We hadden afgesproken in het hotelletje La Désirade te ST Désirat,een 10km van Tain Hermitage,afrit Chanas.Wij kwamen rond 1700u daar toe,de vrienden waren er voor ons al en waren te vinden in de terplaatse caveau van Saint Désirat.Wij hadden onder de baan nog eens gestopt om nog wat nougat te kopen in Montelimar.Ook hadden wij nog eens zoals altijd wijn Saint Joseph gekocht in de caveau te SARRAS. Wij hadden ook afspraak 's avonds in het restaurant,en spraken af te vertrekken de dag nadien richting Cergy-Pontoise bij de vrienden thuis.Het was ongeveer een 700km via LYON,AUXERRE,PARIJS tot CERGY-PONTOISE.Wij zijn daar dan bij hen nog een paar dagen gebleven,en zijn de maandagnammidag rond 1500u toegekomen bij ons thuis te Knokke-Heist.De verlofperiode was weer achter de rug,en kunnen nu weer plannen maken voor de toekomst.
geschreven joe 14 oct 2011
Na de operatie van de heup,werd de revalidatieperiode thuis aangevangen.Met behulp en kennis uit het voorschrijven van het AZ verliep alles naar wens. Er verliepen dus wel een paar weken met de dagelijkse oefeningen,die vlot verliepen.Er werd dus meer en meer uitgezien naar het geplande verlof naar het zuiden van Frankrijk,te La Ramatuelle,aan de Plage de Pamplonne.Ons vertrek was voorzien de 13de dept. Wij hadden op voorhand gereserveerd te Dijon in de Camponille,ongeveer een 600km vanuit Heist.Vandaar 's anderendaags naar Saint Rémy-de-Provence,zo'n 450km en vandaar dan de dag erop nog een 300km tot La Ramatuelle.Alles is met veel tussenpozen,en rustfazen goed gepasseerd.Terplaatse zelf hadden wij ons vlug ingeburgerd,het appartement zelf was een beetje klein,volgens wij het ons hadden voorgesteld;maar wij pasten ons vlug aan.Prachtig weder,de zee op 50m van ons,een prachtig strand,overdag steeds 28 of 29°,het kon niet beter.We hadden ons goed voorzien van eten en drinken,en dan maar luieren en genieten.
De laatste week van ons periode zijn dan de vrienden Chantal en Gérard toegekomen,die we gevraagd hadden voor de laatste week bij ons te blijven.Met hen hebben we dan verschillende uitstapjes gemaakt.(vervolgt)
Zoals vorige keer geschreven,was ik binnen gegaan in de kliniek op 03 juli en 's anderendaags om 08.00u verdoofd en geopereerd.Terug op de kamer rond 14.00u was ik blij er terug te zijn en het vrouwtje denise me al opwachtte.Ik heb niks maar dan ook niks gevoeld of geweten dat alles al achter de rug was.Ik voelde wel dat er links iets was,maar dat was het dan ook.De revalidatie begon al de dag nadien. Opstaan en met de krukken leren lopen in de gang,de kinesist begon direct met een paar bewegingen,en alles verliep naar wens.De verzorging in de volgende dagen was ook goed,evenals het eten.Ik had wel een liter bloed verloren in de operatie,daardoor moest ik bloed bijkrijgen(tweemaal halve liter). De bloedwaarde moest 10 zijn. De vrijdagnammidag mocht ik de kliniek verlaten.Ik had nog eerst afscheid genomen van dr Arnaud,die op rondgang was op de afdeling. Ik moest terug komen op onderzoek bij de chirurg dr Vanden Brouck op 02 augustus om 10.15u.Ik kon nu met de revalidatie thuis beginnen voor een 2 à 6 weken.
geschreven Joe 29 juli 2011
